Heimskringla - 22.07.1915, Qupperneq 6

BLS. 6
H E I M S K R I N G L A
WINNIPEG, 22. JÚLI 1915.
— Hver var hún?—
Þeir gengu báðir fram í ganginn og komu þangað
mátulega til að sjá merkilegan mann koma. Vagn stóð
fyrir utan dyrnar, og út úr honum kom maður og gekk
upp riðið að opnu dyrunum.
‘Þetta er lávarður Clair’, sagði Harton. ‘ógæfa
yðar kemur öll í éinu, Ronald. óvinir yðar munu sam-
eina sig á móti yður og ungfrú Clair, og að því er eg
fæ séð, þá eruð þér einmana og hjálparlaus á móti
þessum inannhundum’.
5. KAPÍTULI.
Falleg tvcnning.
Aður en Ronald gat ávarpað hinn nýkomna, ef það
hafir verið áform hans, voru dyr bókaherbergisins
opnaðar, og jarlinn gægðist út grunsamlega. Hann sá
nú samt, hver gesturinn var, kom út brosandi og banð
hann velkominn.
‘Mér veitist sú ánægja að sjá lávarð Clair, er það
ekki?’ spurði hann. ‘Eg er jarlinn i Charlewick’, bætti
hann við, þegar gesturinn kinkaði kolli játandi. ‘Vel-
kominn, minn góði barún — velkominn til Charlewick
Grand’.
Þeir tóku höndum saman innilega.
Lávaður Clair — faðir Helenar, sem heitbundin
var Ronald — var af meðalhæð, þreklega bygður, með
eins stóran maga og á venjulegum kúm. Það var auð
séð til hvers hann lifði: aðeins til að fullnægja mat-
argræðgi sinni. Sköllóttur var hann; aðeins lítill
grár hárhringur frá eyra til eyra, aftanvert um höfuð-
ið. Kinnaskegg bar hann, sem líka var farið að grána.
Augun voru stálgrá og föl. í famkomu var hann kur-
teis; en einhver kuldi og eitthvað óviðfeldið var í
svip hans, sem Ronald kunni ekki við.
‘Komið þér með mér inn í bókaherbergið, barún’,
sagð jarlnn mjög kurteis. ‘Eg skal sýna yðúr herbergi
yðar undir eins og eg er búinn að tala við yður nokk-
ur orð í einrúmi’..
Lávarður Clair tók þessari kröfu kurteislega og
gekk inn í herbergið. En áður en þvi var lokað þaut
Ronald inn til þeirra, gekk til barúnsins og sagði:
‘Leyfið mér að heilsa yður, lávarður Clair; enda
þótt eg hafi eigi heimild til að segja yður velkominn
hingað. Eg er lávarður Ronald Charlton’.
‘Já, lávarður Ronald’, sagði barúninn, og rétti
honum hendi sína hikandi. ‘Það gleður mig að finna
yður. Þér hafið orðið fyrir sorglegum missi; en menn
verða að taka því með ró — það eru náttúrunnar lög’.
‘Það er meira en vanalegur missir, sem eg hefi
orðið fyrir’, sagði Ronald, ‘þar sem eg hefi mist bæði
afa minn og eignir. En eg hefi ekki mist ást Helenar,
og þar sem þér voruð svo góður, að samþykkja trú-
lofun okkar, vona eg að skoðun yðar í því efni hafi
ekki brey/.t. — Afsakið, að eg minnist á þetta nú undir
eins; en það er ýmislegt, sem vekur hjá mér kviða’.
‘En’, sagði Clair vandræðalegur; ‘eg verð að fa
tima til að hugsa um þetta. Sem faðir stúlkunnar er
það skylda mín að afráða ekkert of fljótt. Gæfa Hel-
cnar má ekki eyðilögð verða sökum æskunnar ástafýsn
ar. Þér megið vera viss um, að eg sem faðir og fjárráða
maður hennar, gjöri það, sem eg álít henni bezt og
happasælast.’
Ronald skildi strax að það var vonlaust fyrir
hann að ná samþykki barúnsins nú, og hann var föl-
ari þegar hann hneigði sig og sagði:
‘Eg fer nú til greiðasöluhússins í Litla Charlewick;
þar dvel eg nokkra daga, þar eð þetta hús er lokað
fyrir mér; og eg gjöri mér þá von, lávarður, að þér
finnið mig þar og segið mér ákvörðun yðar’.
Hann hneigði sig kurteislega án þess að líta við
jarlinum og fór til Hartons. Þeir urðu svo samferða
út úr ganginum.
‘Eg er hræddur um, að grunur afa mins um það,
að eitthvað ilt liggi fyrir okkur Helenu, ætli að ræt-
ast’, sagði Ronald og stundi. ‘Svo framarlega sem
þessir menn í bókaherberginu geta skilið okkur að eða
gjört okkur ilt, þá gjöra þeir það’.
Harton var á sömu skoðun. Honum hafði ávalt
geðjast illa að Odo; en var Ronald vinveittur af því
OJÖF
Fyrir óákveðinn tíma á fólk völ á að fá
einn árgang af Heimskringlu fyrir $2.00, og
eitt eintak af stríðskorti norðurálfunnar, og
þrjár Heimskringlu sögur gefins með.
StríðskortiS er nautisynlegt hverjum sem vill
fylgjast meti vitiburtium i þeim stórkostlega bar-
daga sem nú stendur yflr í Evrópu. Einnig er
prentat5 aftan á hvert kort upplýsingar um hinar
ýmsu þjót5ir sem þar elga hlut at5 máli, svo sem
stæró og fólksfjöldl landanna, herstyrkur þjótJanna
samanburöur á herflotum og loftskipaflotum, og
ýmislegt annati.
Stríðskortið fæst nú til kaups á skrif-
stofu félagsins fyrir 35 cent
SKRA YFIR HEIMSKRIVCI.U PRBMIUR.
Brót5urdóttir Amtmannsins_2.>c.
Ættarelnkennit5 ----— 35c.
Dolores ........... 33c.
Sylvia............. 23c.
Lára ___________—— 25c.
Jón og Lára.——....—— 25c.
Ljósavörtiurinn .. 35c.
Strít5skort Nort5urálfunnpr-35<s
The Viking Press,
729 Sherbrooke St. Ltd.
Talsími Garry 4110 P.O.Box 3171
að hann vissi, að hann var djarfur og hreinskilinn og
eðallyndur.
‘Jarlinn er óvinur yðar, Ronald’, sagði Harton.
Hann hefir valdið og auðinn sín megin; en þér eruð
fátækur. Hvað ætlið þér að gjöra?’ ,
‘Eg veit það ekki ennþá, Harton’.
‘Ætlið þér að sleppa ungfrú Clair?’
‘Aldrei, nema hún vilji það sjálf’.
Lögmaðurinn fann til meðaumkunar með þessum
útskúfaða erfingja og sagði:
‘Lávarður Ronald, mér þætti vrent um að geta átt
langar samræður við yður. F-g er liættur að vera lög-
maður fyrir Charlewick eigandann. En eg er fús til
vera styrktarmaður yðar í lagalegu tilliti. Nær get eg
fundið yður einsamlan?’
íEftir hér um bil tvo klukkutima i greiðasöluhús
inu í Litla Charlewick. Eg ætla nú að finna Helenu,
segja henni hvað fram hafi farið og kveðja hana’.
Eftir að hafa talað saman ögn meira, gekk Ronald
inn og upp stigann til málstofu Helenar. ,
Harton gekk í hægðum sinum i áttina til Litla
Charlewick.
Á meðan voru jarlinn og barúninn að semja sin
á milli.
‘Hvar er Helen?’ spurði barúninn, þegar hann var
búinn að óska jarlinum til hamingju með auðinn og
nafnbótina.
‘Afsakið mig, kæri barún’, sagði jarlinn; ‘Helen
veit ekkert um komu- yðar. Hún er i sínum eigin her-
bergjum, þar sem hún syrgir dauða föður míns og ó-
gæfu Ronalds’.
‘Eg gat naumast skilið bréfið yðar, lávarður’,
sagði barúinn og gaut hornauga til jarlsins. ‘Eg var
i París, þegar eg fékk það, og frásögnina um dauða
föður yðar var búið að birta í ‘Galignani’ og jafn-
framt að þér væruð kominn heim aftur. Eg skildi vel
þann hluta bréfsins, sem við kom skuldum mínum.
Þér buðust til að borga þær fyrir mig og gjöra mig
aftur að frjálsum manni’.
‘Með skilyrðum, barún; með skilyrðum’.
‘Auðvitað með skilyrðum, en hvaða skilyr?kim?’
‘Að þér gefið mér dóttur yðar fyrir konu’ svaraði
jarlinn djarflega. ,
‘Þannig skildi eg líka bréfið yðar’, sagði barún-
inn. ‘Og með þeirri von að okkur semdi, er eg líka
hingað kominn. Jarðir mínar eru veðsettar fyrir fullu
verði. Eg á heima erlendis af því eg get ekki lifað
sómasamlega hér á Englandi, og svo á þetta neyðar-
lega loftslag svo illa við mig; en fyrri ástæðan er þó
aðalorsökin. Mér þætti gott að lifa hér eins og manni
í minni stöðu sómir. Dóttir mín er afarrík, — hún
hefir erft eftir móður sína, fyrrum ‘hinæ ríku ungfrú
Vavasour’. Höfuðstólinn get eg ekki snert; en eg get
máske fengið hana til að skifta tekjunum á milli
okkar’.
‘Já, þangað til hún giftir sig Ronald lávarði’, sagði
jarlinn háðslega. ‘Bróðursonur minn hefir 500 punda
tekjur um árið. Þér samþyktuð trúlofun hans, þegar
hann hafði góðar vonir, og nú mun hann vilja að þér
standið við loforð yðar’. ,
Barúinn roðnaði.
‘Eg ætla ekki að fórna dóttur minni fyrir betlara,
og enginn — jafnvel ekki Ronald lávarður — getur bú-
ist við þvi að eg gjöri það. Hann er ákafur, framgjarn,
ungur piltur, — ef ekki annað verra. Það er ekki á-
form mitt að móðga yður, lávarður, en eg get ekki var-
ist því að líta á hann sem glæframann af því hann
vill að eg standi nú við loforð mitt. Eg ætla samt
ekki að efna það loforð, sem gjört var undir alt öðrum
kringumstæðum’. ,
‘Þér þurfið ekki að vera hræddur við að móðga
mig, þó þér talið um Ronald’, sagði jarlinn. ‘Eg hefi
aðeins þekt hann stutta stund; en nógu lengi til þess
að mér geðjast ekki að honum’.
‘Einmitt það’, sagði Clair. ‘Þar eð þér eruð yfir-
maður fjölskyldunnar, er dómur yðar fullnægjandi.
Hve miklar tekjur hefir hann?’
‘500 pund um árið. Hann verður að fara í her-
þjónustu, læra einhverja handiðn eða lifa af pening-
um konu sinnar, sem honum mundi líka bezt’.
‘Hann skal ekki lifa á peningum dóttur minnar,
og láta mig svelta’, sagði barúninn. ‘Eg hefi sem faðir
atkvæði í þessu máli, og leyfi ekki að dóttir mín falli
i hendurnar á glæframanni’.
‘Auðvitað ekki’, sagði jarlinn. ‘Þér eruð nú lög-
legur fjárráðamaður hennar, og hafið fullan rétt til að
skipa fyrir um breytni hennar. Þar eð krafa Ronalds
er nú dæmd dauð og marklaus, leyfi eg mér að biðja
yður um hana til eiginkonu’.
‘Hvernig lízt henni á yður;’
‘Hún hefir naumast séð mig. Eg býst við að Ron-
ald hafi spilt fyrir mér. Hann hélt að eg væri dauður
og áleit sig hinn verðandi jarl á Charlewick. Auðvit-
að er hann óður yfir því að eg kom, og hefir fengið
Helenu til að hata mig’.
‘Má eg spyrja um ástæður yðar til þess að vilja
giftast dóttur minni, lávarður ’ spurði barúninn. ‘Þér
segist naumast hafa séð hana, og þér elskið hana því
ekki’.
‘Ástæður minar eru margar’, sagði jarlinn. ‘Eg
er í hárri stöðu. Ef eg skyldi deyja án þess að hafa
son, myndi bróðurson minn fá ósk sína uppfylta. En
eg vil ekki, að hann græði neitt við dauða minn. —
Giftingin hefir þess utan áhrif á stöðu mína. Eg var
álitinn stjórnlaus og ofsafenginn í æsku, og sú skoðun
helzt við þangað til eg gifti mig. Eg hefi margar góð-
ar og gildar ástæður til að gifta mig’.
‘En þér hafið ekki sagt mér, hvers vegna þér vilj-
ið einkum dóttur mína fyrir konu, hr. Charlewick, —
fremur en einhverja aðra’.
‘Ástæður mínar til þess að velja hana eru marg-
ar, eins og til þess að vilja gifta mig. í fyrsta lagi er
hún af aðli og það er fyrsta skilyrðið. Kona mín
verður að vera af aðli, óháð, fögur og ung. öll þessi
skilyrði hefir dóttir yðar og eg ætla að biðja hennar
samkvæmt vanalegum reglum. Fari svo að hún neiti
mér, verðið þér að beita áhrifum yðar og valdi; og
sama daginn og við erum gift, skal eg gefa yður veð-
bréfin fyrir eignum yðar, svo að þér verðið aftur eig-
andi að talsverðum árlegum tekjum. Eigum við að
skoða þetta sem fullkomnaðan samning?’
Augu barúnsins geisluðu af ánægju. Hann hafði
ekki búist við svona ríflegu gjaldi fyrir greiða sinn;
samt vildi hann ekki strax samþykkja þessa kröfu
jarlsins og sagði því:
‘Áður en við setjum nöfn okkar og innsigli undir
þennan samning, verðið þér að segja mér meira um
yður. Sem faðir Helenar sómir það sér betur fyrir
mig, að þekkja ögn meira til lífsferils yðar en eg gjöri
nú. Fyrir 20 árum síðan hurfuð þér skyndilega og á
dularfullan hátt; svo menn héldu alment að þér hefð-
uð verið myrtur. Nú komið þér jafn skyndilega aft-
ur, og enginn veit hvaðan þér komið. Hver er orsökin
til þess, að þér hafið verið alveg þögull í 20 ár? Hvar
hafið þér verið? Hvað hafið þér gjört í öll þessi ár?’
\ Jarlinn roðnaði og þvingaði sig til að brosa.
Eg verð að segja yður það sama og öðrum, að
eg þaut í burtu af því eg reiddist föður mínum’, svar-
j aði hann. ‘Sannleikurinn er sá, að faðir minn vildi
ekki sinna mér að neinu leyti; eg var búinn að eyða
, því, sein eg erfði eftir móður mina og vildi eJtki koma
heim sem hinn týndi sonur. Eg fór burt til að leita
æfintýra og hagaði burtför minni þannig, að menn
skyldu halda að eg hefði verið myrtur, eins og líka
alment var álitið’.
‘Og hvar voruð þér allan þennan tíma?’
‘Eg var i Suður-Afríku’, sagði jarlinn. ‘Eins og
ungir Englndingar eru vanir að gjöra, fór eg á veiðar
í hinum þéttu skógum; sigldi eftir fljótunum og lenti
í mörgum æfintýruin, sem mundu sýnast yður og öðr-
uin ósennileg, ef eg segði frá þeiin’.
‘Án efa’, sagði barúninn grunsamlega. ‘Hvar vor-
uð þér í Suður Afriku?’
í Congo. Finst yður frásögn mín ósennileg? Hún
líkist viðburðum þeim, sem komu fyrir jarlinn af Ab-
erdeen; hann gjiirðíst sjómaður og druknaði þegar
hann fór með amerisku skipi. Henni svipar mikið til
æfisögu Robert Tichborne, sem fór til Suður-Ameríku
og þaðan til Astralíu og gjörðist þar almennur verka-
maður, meðan fjölskylda hans synti í gulli og gim-
steinum heima á Englandi. En fremur líkist saga mín
sögu hins nafnkunna —’
‘Þetta er nóg’, sagði barúninn. ‘Það er ekki nauð-
synlegt að nefna öll nafnkunn glæfr'amenni síðustu 10
áranna. Unga enska menn virðist nú á tímum skorta
heilbrigða skynsemi; en með þessum orðum er ekki
tilgangur minn að móðga yður, herra Charlewick. —
Heita spænska blóðið yðar hefir heldur viljað rata í
hættur og örðugleika, en að verða fórnardýr þeirra,
sem lána peninga gegn okurrentum. En það er satt,
eg þekki mann, sem er nýkominn heim frá Suður-
Afríku; hann heitir Wennark, einn af Wennark fjöl-
skyldunni í Suffolk, sem 'verið hefir þar í verzlunar-
erindum í 25 ár og grætt allmikinn auð. Hann er á-
gætur maður og kvaðst ávalt hafa gjört sér far um, að
kynnast öllum enskum mönnum, sem þangað komu,
og skrifa hjá sér nöfn þeirra. Þér þekkið hann auð-
vitað; — að segjast ekki þekkja Wennark er sama sem
að scgjast vera ókunnugur í Suður-Afríku?’
Barúninn horfði nú á jarlinn eins og fálki á rjúpu,
sem hann ætlar að hremma.
Jarlinn sneri sér undan og sagði fremur vand-
ræðalegur: ,
‘Eg hefi máske séð manninn. Eg sá þar marga
enska menn, en forðaðist þá jafnaðarlega’.
‘Wennark er líka duglegur veiðimaður’, sagði bar-
úninn. ‘Hann var oft við veiðar í skógunum og hefir
marga skriflega vitnisburði um það. Mér þætti mjög
gaman að heyra ykkur segja frá veiðaferðum ykkar.
Viljið þér ekki biðja hann að heimsækja okkur sem
vin minn?’
‘Það er ómögulegt’, svaraði jarlinn. ‘Mér geðjast
ekki að ókunnugum og svo væri það ekki viðeigandi
— strax eftir dauða föður míns, að bjóða hingað gest-
um. Við skulum heldur snúa okkur að því, sem við
vorum að tala um’.
Einkennilegt bros lék um varir barúnsins. Hann
hafði auðsjáanlega dregið sínar ályktanir af svari
jarlsins, þó hann þegði um þær.
‘Eins og þér viljið, Charlewick’, sagði hann; ‘en
áður en eg samþykki ósk yðar verð eg að spyrja um
tvent: Hafið þér verið ástfanginn nokkru sinni? Haf-
ið þér verið giftur?’
Jarlinn varð blóðrjóður.
‘Eg hefi orðið ástfanginn að minsta kosti hundr-
að sinnum, en gifst hefi eg aldrei’.
Jarlinn horfði frjálslega og djarflega i augu bar-
únsins, svo að allur hans grunur um eldri giftingu
hvarf.
‘Afsakaðu, kæri Charlewick’, sagði barúninn. —
‘Feður verða ávalt að bera umhyggju fyrir gæfu dætra
sinna, og það er mín afsökun. Eg er ánægður’.
‘Þér ætlið þá að gefa mér Helenu fyrir konu?’
‘Já, það gjöri eg, samkvæmt hinum áður umtöl-
uðu skilyrðum’.
‘Og ef hún neitar að giftast mér?’
‘Eg er faðir hennar og löglegur fjárráðamaður’,
sagði barúninn. Hún skal verða að hlýða mér, hvort
sem hún vill eða vill ekki. Þér borgið allar skuldir
minar og þér skuluð fá dóttur mina’.
Þeir tóku höndum saman.
‘Þegar rétt er álitið’, svaraði barúninn, ‘þá fram-
kvæmum við aðeins hið upprunalega áform, að Helen
giftist jarlinum af Charlewick, erfingjanum að Charle-
wick, aðeins að maðurinn nú er annar’.
‘Ronald verður liklcga til hindrunar’, sagði jarl-
inn. ‘Hann verður að flækjast um kring hér til að
finna hana og þau máske giftast leynilega’.
‘Eg skal tala við Helenu, og ef hún sýnir mótþróa,
skal eg taka hana burt frá Ronald með leynd. Eg er
dálítið klókur; eir það er áriðandi, að finna hana
strax, svo eg geti séð, hvers konar stúlka hún er orðin.
— Eg þarf að laga fatnað minn dálítið, ef þú vilt gjöra
svo vel að láta einhvern þjónanna fylgja mér til her-
bergis mins’.
‘Eg skal sjálfur fylgja þér og vitja þín svo aftur að
hálfri stundu liðinni, til þess að fara með þig til dótt-
ur þinnar’.
Farangur barúnsins var fluttur upp til hans og
hann bjó sig sem bezt hann gat. Meðan hann var að
kemba kinnaskeggið, sagði hann við sjálfan sig:
íÞað er Ijómandi framtð, sem nú blasir við mér:
auður og góðir dagar. Tár eða bænir dóttur minnar
skulu enfein áhrif hafa á mig; hún skal giftast núver-
andi jarli í Charlewick, — eg sver það. Eg er sann-
færður um að hann hefir aldrei elskað og aldrei gifst.
En hvaða leyndardómur umkringir hann? Hvaðan
kemur hann? Hann hefir aldrei séð Suður-Afríku, um
það er eg sannfærður. En hvar hefir hann þá verið öll
þessi ár? Eg skal efna loforð mín við hann — en eg
skal líka reyna að komast eftir leyndarmáli hans. Nú
er eg tilbúinn að finna Helenu’.
6. KAPÍTULI.
Vngfni Poivys og Edda.
Herbergið, sem frú Priggs fór inn í með Eddu
var mannlaust. Þegar hún var búin að segja Eddu að
fá sér sæti, fór hún inn í næsta herbergi og lokaði
dyrunum á eftir sér.
Edda settist ekki. Vonir hennar og hugsanir voru
of æstar, of óráðnar, til þess hún gæti hugsað með
köldu geði eins og henni var eiginlegt.
Þegar henni varð litið á alt skrautið í kringum sig,
kom harður og háðskur svipur á andlit hennar; þvi
enda þótt hún hefði haft góðar kenslukonur, píanó og
mikið af bókum, var hún óvön skrauti.
Var þetta herbergi móður hennar, með þeim ara-
grúa af skrauti, sem hún vissi ekki hvað kallað var?
Hafði móðir hennar lifað eins og prinsessa, meðan
hún, dóttir hennar, ólst upp eins og bóndastúlka? Og
nú var slept út i heiminn til að sjá um sig sjálf?
‘Nei, nei’, sagði hún við sjálfa sig; ‘jiessi ungfrú
Powys er ekki móðir mín. Það hlýtur að vera röng
tilgáta. En ef hún er það, þá hefi eg engan lagalegan
rétt til að vera til, og sorg og smán er fnitt eina hlut-
skifti’.
Nú kom skrautbúinn kvennmaður inn í samkomu-
salinn, — yndislega fögur og framkoman svo tíguleg,
að vel sæmdi drotningu. ,
Eins og Edda gizkaði á, var þetta ungfrú Powys.
Hún var yngri en Edda hafði haldið, og líktist ekki
að neinu leyti lýsingunni af hinni ‘litlu, feimnu frú
Brend frá Racket Hall’, sem Nesbit hafði gefið henni.
Þessi stúlka leit út fyrir að vera 28 ára gömul, —
hávaxin, Ijóshærð, með grá og mjög viðkvæm augu.
Edda hefði eins vel getað álitið sig vera i ætt við ein-
hvern af englunum og þessa tignarlegu stúlku.
Frú Priggs kom inn á eftir henni og sagði:
‘Með yðar leyfi, ungfrú, — þetta er ungfrú Brend
frá Yorkshire, sem óskar viðtals yðar um áriðandi
efni. — Ungfrú Brend, má eg kynna yður ungfrú
Powys’. ,
Edda hneigði sig. ,
‘Þér yfirgefið okkur, frú Priggs’, sagði ungfrú
Powys með undurfagurri röddu, sem hreif Eddu að
instu hjartarótum. ‘Verið þér inni í næsta herbergi
þangað til eg kalla’. ,
Frú Priggs fór, en lét dyrnar standa opnar.
Ungfrú Powys gekk nú nær Eddu og horfði á hana
rannsakandi augum; á gamla kjólinn hennar, litla
stráhattinn, sem Edda hafði aftan á höfðinu; fallega,
hrafnsvarta liárið hennar; blíðu dökku augun; rauðu
fallegu varirnar og andlitið, sem nú bar hörkulegan
svip, — alt þetta sá ungfrú Powys mjög glögt. Og að
því er Eddu snerti, þá horfði hún svo fast á ungfrú
Powys, að ætla mátti að hún vildi lesa hugsanir henn-
ar allar.
‘Fáið þér yður sæti, ungfrú Brend’, sagði ungfrú
Powys kurteislega. — ‘Má eg spyrja hvert erindi yð-
ar er?’ * ,
Hún benti á stól en Edda afþakkaði.
‘Já, auðvitað, ungfrú Powys’, svaraði Edda með
jafn hreimfagurri rödd og eldri stúlkan og mjög lík
henni í beygingunum; ‘en eg kom til yðar af því eg
hefi engan annan stað að hverfa til. Þar eð frú Cath-
erine hefir ekki heimsótt okkur tvö síðustu árin, eins
og áður var venja hennar, vorum við alveg bjargþrota
í Racket Hall. Nesbit skuldaði tveggja ára húsaleigu
og var fleygt út. Mér gaf hann 5 pund og sagði mér að
snúa mér til yðar’. ,
‘Það er i rauninni harla undarlegt’ sagði ungfrú
Powys, og lét brún siga. ‘Hr. Nesbit,— Racket Hall.
Hvaða nöfn eru það?’
‘Máske þér munið þau betur sein frú Brend?’ sagði
Edda háðslega. ‘Eg get naumast búist við að ungfrú
Powys kannist við þau’.
Ungfrú Powys fölnaði. Hún settist niður og benti
Eddu að gjöra hið sama; en hún afþakkaði.
‘Hvers vegna ætli þessi Nesbit sendi yður til mín?’
spurði ungfrú Powys. — ‘Eg er kunn fyrir góðgjörða-
semi mína; en eg hélt að nafn mitt væri óþekt í fá-
býlinu í Yorkshire’.
‘Hvers vegna látist þér ekki vita um mig?’ spurði
Edda óþolinmóð og gröm. ‘Þér vitið, hvað eg hefi
sagt hcrbergisþernu yðar, að Nesbit elti hana til Lon-
don og að þessu húsi, — að hann sá yður sama kveldið
aka héðan í vagni, ásamt föður yðar. Þetta átti sér
stað fvrir 9 árum. Og að hann þóttist viss um, að þér
væruð sama persónan og frú Brend; enda þótt þér
hefðuð breyzt allmikið þennan tíu ára tima, sem liðinn
er frá því frú Brend dvaldi í Racket Hall’.
‘Hver er þessi frú Brend? Ef eg má spyrjal’
Edda þagði stundarkorn og horfði rannsakandi
augum á eldri stúlkuna.
‘Er það nauðsynlegt fyrir mig að segja yður að
frú Brend var kona, sem kom til Racket Hall fyrir 19
árum ásamt þernu sinni?’ sagði Edda; ‘og að hún
leigði sér herbergi þar. Hún kvaðst vera ekkja, og að
mánuði liðnum ól hún þar barn. Er það nauðsynlegt
að segja yður, að þegar hún fór frá Rocket Hall, skildi
hún barnið eftir, eins og útslitna flik? Er mér nauð-
synlegt að segja yður að eg haldi, að þér, ungfrú
Powys, séuð þessi frú Brend, eins og eg er hennar yfir-
gefna liarn?’
Eldri stúlkan skalf sem lauf fyrir vindi, en — var
það af geðshræringu eða reiði?
‘Þér hljótið að vera brjálaðar, að tala þannig til
minl’ sagði hún hörkulega. ‘Þekkið þér hver eg er,—
stöðu mína í mannfélaginu og þá, scm eg umgengst? —
Vitið þér að eg er ungfrú Powys, ógift, og stjórna heim-
ili föður míns? Hvert orð, sem þér hafið sagt, er
inóðgun gegn mér’.
‘Það getur vel litið svo út’, sagði Edda kuldalega;
en er það mér að kenna? Leyfið mér að bera fram
hreihskilna spurningu, sem eg óska lireinskilins svars
upp á: Eruð þér móðir min?’
Nú varð stutt þögn. Ungfrú Powys sneri sér frá
henni, — allur líkami hennar skalf og hendin lika,
sem hún byrgði andlitið með.
En svo svaraði hún hörkulcga:
‘Djörfung yðar gjörir mig hissa, ungfrú Brend.
Þér hljótið sannarlega að vera brjálaðar, fyrst þér
haldið að — eg — eg — sé móðir yðar. Er eg nógu
gömul til að geta verið móðir yðar? Er staða mín —
en hvers vegna er eg að semja við yður? Eg verð að
neita því, að eg sé í ætt við yður. Það er sjáanlega
eitthvert leyndarmál í sambandi við fæðingu yðar;
en eg bið yður að hugsa ekki um mig sem móður
yðar; þér verðið að finna hana einhversstaðar ann-
arsstaðar’.
‘Þér verðið að afsaka þetta amstur, sem eg hefi
ollað yður, ungfrú Powys’, sagði Edda háðslega, ekki
minna drambsöm en dóttir bankarans. ‘Mér þykir
slæmt að hafa gjört yður ónæði. Verið þér sælarl’
Hún sneri sér að dyrunum til að fara.
‘Biðið.’ hrópaði hin í mikilli geðshræringu. —
‘Hvert ætlið þér að fara?’
‘Það snertir ekki ungfrú Powys’, svaraði Edda
kuldalega. ‘Þér voruð vingjarnlegar — mjög vingjarn-
legar að veita mér viðtal. En framtið mín getur ekki
haft áhrif á þann, sem er mér óviðkomandi’.
‘Þér eruð svo ungar og fallegar, eins sakleysisleg-
ar og þér þektuð ekkert til heimsins. Hafið þér verið
lengi í London?’
‘Eg kom í morgun. Fataböggullinn minn er niðri
í stóra salnum yðar’.
‘Eigið þér vini hér í borginni?’
Edda svaraði jiung á brún.
‘Eg á engan vin í öllum heiminum, svo eg viti’,
sagði hún. ‘Eg er einmana og vinalaus’.
‘Segið mér hvert þér ætlið núna’.
‘Iivert eg ætla? Það get eg ekki sagt yður; eg
veit það ckki sjálf. Eg á nærri 4 pund i peningum.
Eg er heilbrigð og rösk og get máske fengið vinnu.
En hvað snertir þetta yður?’