Heimskringla - 12.08.1915, Blaðsíða 5

WINNIPEG, 12. AGÚST 1915.
HEIMSKRINGLA
BLS. 5
Gamall glæpur.
Eftir 1. A. Tiffany.
Við stóðum á miðri hinni litlu
járnbrú og horfðum niður i hinn ið-
andi straum, sem sauð þar og
freyddi, hér um bil hálft hundrað
fet fyrir neðan okkur. Eg tók eftir,
að Black var með hryllingi.
‘Hvað gengur að þér?’ spurði eg.
‘Það kemur ætíð eins og hryll-
ingur í mig i hvert sinn, er eg fer yf-
ir þessa brú’, svaraði hann. Litlu
seinna bætti hann við: ‘Fyrir sex
árum síðan var hér trébrú. Og eitt
kveld, þegar bróðir minn hafði ver-
ið að heimsækja vini nokkra hinu-
megin, hafði þrælmenni nokkurt, á
meðan hann var þar, sagað plank-
ana í sundur. Og þegar Austin á
leiðinni heim steig á plankana, féll
alt ofan í ána og hann druknaði’.
‘Var ekki þrælmennið gripinn?’
spurði eg.
‘Nei, hann var ekki handsamað-
ur. En eg get ekki talað um þetta
hér. Komdu með mér heim, og þá
skal eg segja þér um allan viðburð-
inn’.
Hann tók svo um handlegg minn,
pg hélt svo áfram meðan við geng-
um í gegnum skóginn:
‘Hinn hörmulegi dauði Austins
bróður míns hefir tekið svo upp á
taugar mínar, að mér er næstum ó-
mögulegt að haldast hér við. Eg
verð að fara burtu, verð að elta
manninn, sem drap hann, enda þótt
eg verði að leita hans alt í kringum
linöttinn. Húsið, sem eg bý i, er
fæðingarheimili mitt, og mér fellur
i!Ia að yfirgefa það. Eg hefi lifað hér
alla mina æfi, og hér á eg vini mína,
— hina einustu vini, sem eg kæri
mig um, _og það eru verkamenn
mínir. Flestir af þeim hafa einnig
unnið fyrir föður minn, þegar hann
ruddi skóginn, og gjörði dalinn
þ&nn arna að arðberandi akurlönd-
um og hygði bæinn hérna’.
Hann þagnaði og var sem hann
félli i þanka.
‘Þú hefir nú séð alla stofnurilna.
Pappírsgjörðarmyllan er hin bezt
útbúna í öllu landinu. Allur bærinn,
kyrkjan, skólinn, veitingahúsið,
bókhlaðan, sjúkrahúsið og hin fjög-
u» hundruð hús tilheyra mér. Eg á
15 þúsund ekrur af skógi hér í
kring. Og eg trúi því ekki, að eg
virði þetta of hátt, þó eg biðji um
tvær millíónir dollara fyrir það.
Eða hvað segir þú, herra Dixon?’
‘Alt sem að eg get gjört er að
þiggja þennan 60 daga frest til um-
hugsunar, sem þú býður, og að fram-
visa öllum málavöxtum fyrir for-
stöðuráðið. Þó get eg sagt þér það,.
að það sem eg hefi séð fellur mér
vel í geð’, svaraði eg.
‘Heldurðu ekki að forstöðuráðið
gangi að kostaboði mínu?’
‘Um það get eg ekki gefið nokkrar
upplýsingar; það er alt saman und-
ir því komið, hvað stjórnarnefndin
ákveður'. — Eg þóttist sjá það, að
Black væri ekki alls kostar ánægð-
ur með svar mitt. Það sýndist, að
hann tæki beinlínis' út af mikilli
taugaveiklun, og eg efaðist ekki um
það, að hið langbezta, sem hann
gæti gjört, væri að ferðast eitthvað
i burtu frá sínum núverandi veru-
stað, fyrir óákveðinn tíma.
Þegar við komum heim til hans,
var miðdegisverður tilbúinn. Húsið
stóð, unaðslega fallegt , rétt á ár-
bakkanum, og hið fagra byggingar-
lag — í nýlendusviði — hafði næst-
um að segja yfirnáttúrleg áhrif á
niig.
Við borðið var eg gjörður kunn-
ugur ráðskonu Blacks, frú Strong
og dóttur hennar Mörtu. Hin síðar-
nefnda var ung stúlka ineð við-
feldnislegu útliti. Nokkrum sinnum
veitti eg því eftirtekt, að augu henn-
ar hvíldu á Black með áhyggjulegu
útliti. Og þegar hann talaði um
möguleikana á sölu eignarinnar, tii
félags þess, sem eg var umbuðsmað-
ur fyrir, horfði hún svo bænarlega
ti! mín, eins og hún vildi kalla á
hjálp mína, til þess að salan gæti
lukkast.
Eftir að við höfðum matast, —
minti eg Black á loforð hans um, að
scgja mér nánar um dauða bróður
Það sem svalar þorstanum
í merkur og pott
flösku hylkjum
Fáanlept h.1á þeim þú kauplr
af e$a hjá oss.
E. L. Drewry, Ltd., Winnipeg.
síns. Hann opnaði mörgum sinn-
um munninn, eins og það væri mik-
il áreynsla fyrir hann að geta byrj-
að. Að síðustu sagði hann:
‘Sá sem að drap bróður minn var
fransk-canadiskur maður — Bern-
hard Langlois hét hann — og hann
var í eitt ár bókhaldari hjá okkur.
En vegna drykkjuskapar hans, sagði
Austin bróðir minn honum upp at-
vinnunni, og menn heyrðu hann i
gremju sinni hrópa hefndarorðum
yfir hann, og hótun um, að hann
skyldi drepa hann. Því miður voru
hér einnig manneskjur, sem breiddu
j»að út, að ósamlyndi væri á milli
j okkar bræðranna. Og það var satt,
við vorum oft ósáttir, og jöguðumst,
— en eg get nú verið glaður yfir því
að þær sakir eru nú að engu orðn-
ar.
Hann þagnaði eins og hann væri
yfirbugaður af endurminningum
sínum, og hann gleymdi nærveru
minni og starði yfir ána.
Það var með auðsjáanlegri á-
reynslu, að hann náði aftur jafn-
vægi á hugsunum sínum, og hélt á-
fram með söguna.
‘Það var hús frú Bell, sem við
getum séð héðan úr glugganum, sem
bróðir minn var að heimsækja
kveldið, sem hann var drepinn. Frú
Bell var ekkja og var maður henn-
ar félagi föður míns; og heimsókn
Austins þangað þetta kveld, eins og
svo mörg önnur, var til að sjá dótt-
ur hennar Klöru. Það var út af
þessari stúlku, sem óánægjan milli
okkar reis. Eg hélt að eg hefði á-
stæðu til að halda, að Klöru litist á
mig. En þar eð Austin var ungur
og friður maður, hafði sú grilla
lcomist inn hjá mér, að hann væri
að heimsækja Klöru til þess að
stríða og storka mér. Og þennan
sama dag, sem hann var myrtur,
ruddi eg yfir hann i óstjórnlegri
j vonzku alls konar hótunum, ef að
hann hætti ekki þessum ferðum yfir |
i Bell-húsið. Þetta kveld fór hann |
frá Bell-mæðgunum klukkan hálf-1
ellefu, til ]»ess að fara heim, — en ;
þangað komst hann aldrei. Morg-
uninn eftir fann vélarmaðurinn við j
aflstöðvarnar, fyrir neðan fossinn,
brotin úr trébrúnni, fljótandi þar í j
kring. Á stúfunum sá hann, að brú-!
in hafði verið söguð í sundur. Hann
kom og vakti mig. Kringumstæð-
urnar voru svo æsandi, að eg stökk
upp í herbergi Austins, til að tala
við hann um sakirnar. En hann var
þar ekki; og eg sá að rúmið hafði
ekki verið notað. Eg talsimaði til
frú Bell, og fékk það svar, að bróðir
minn hefði farið þaðan klukkan
hálfellefu kveldið áður. Svo hringd-
um við klukkunni, sem brúkuð er,
ef eldur kemur upp, og kölluðum
saman alt fólkið, sem fór að leita
eftir líki bróður míns meðfram
ánni. Sumir fóru að leita eftir Lang-
lois, sem menn höfðu ekki séð síð-
an daginn áður. Sex mánuðum síð-
ar fengum við tilkynningu um, að
fundist hcfði lík, sem menn héldu
að væri lík bróður mins. Eg fékk
bréf frá Kingston um, að menn
hefðu þar fundið það, sem menn
héldu að væru leifar af mínum
glataða bróður; en að líkið væri
í sliku ástandi, að ómögulegt væri
að þekkja það. Bankaseðlaveski
hafði fundist i einum vasanum m -ð
nafnnu Austin Black Pinedale (Furu
dal) þryktu á hliðina á veskinu.
Þegar að eg kom til Kingston
höfðu yfirvöldin látið brenna líkið,
og alt sem eg kom með heim, var
krukka með ösku í og bankaseðla-
veskið.
Langlois hefir aldrei sézt síðan.
f tvö ár eftir fráfall hróður míns,
var eg ýmist kallaður í þennan stað
eða hinn, til þess að sanna, að þessi
eða hinn, sem handsamaður hafði
verið, væri Langlois. En það reynd-
ist aldrei svo að vera. Nú langar
mig sjálfan að taka upp á mig að
leita hans’.
‘Og ungfrú Bell, þessi unga stúlka
sem að bróðir þinn hafði í hyggju
að giftast, hvað varð um hana?’
spurði eg.
‘Eg segi ekki fyrir vist, að Austin
hafi ætlað að giftast henni’, sagði
Black, eins og hann vildi leiðrétta
mig. ‘Alt þangað til hann var dá-
inn, var það sannfæring mín, að
hún elskaði mig. En síðan hefir hún
þrisvar sinnum fullvissað mig um,
að hún elskaði Austin og mundi
ekki tilheyra nokkrum öðrum.
Það leið langur timi, þar til að
eg slepti allri von, að hún yrði mín;
en nú i seinni tíð hefi eg komist að
því, hvar mitt sannarlega lán er.
Eg er trúlofaður ungfrú Strong, sein
þú kyntist við miðdagsborðið’.
Þetta kom eins og flatt upp á
mig, en eg óskaði honum samt af
hjarta til hamingju.
‘Það er fyrst núna, i hina siðast-
liðnu sex mánuði, að eg er kominn
til viðurkenningar um, hversu mik-
ið hún hefir gjört fyrir mig á þess-
um hörmungar-árum’.
Klukkan inni í ganginum sló aftur
og eg benti Black á það, að það væru
nú aðeins tveir tímar þar til eg yrði
að vera kominn á brautarstöðv-
arnar.
‘Þú hefir nægilegan tima, og eg
Að velja sér braut.
Mikill er vandinn aS velja sér braut, -
Þótt viljinn sé frámuna góSur.
Eg stend þó ei kyrr, er stefnir aS þraut -----
Eg stikla áreynslunni, --- hljóSur.
Trúnni hjá klerkum eg talsvert hef kynst.
En traustur ei sýnist mér Páfinn.
Eg trúi því einu, er trúlegt mér finst,
En treysti ei neinu’ út í bláinn.
Hormtrcndingur.
skal útvega vagn handa þér’, sagði
hann, um leið og hann hringdi til
&ð kalla á þjón, sem kom strax, og
gaf hann honum fyrirskipun um
vagninn.
‘Við skulum koma út á svalirnar;
kveldið er svo ufiaðslegt’, sagði
hann. Og við fylgdumst að út á
hinar breiðu svalir, þar sem við í
þægilegum stóluin gátum notið hins
tignarlega útsýnis. Áin lá þar eins
og spegilfagur silfurþráður í tungls-
ljósinu, og í dalnum blundaði bær-
inn milli raða af rafmagnslömpum.
Eftir nokkra stund fórum við af
svölunum og gengum niður á gras-
flötinn. 1 nokkurri fjarlægð sáum
við hóp af dökkum vofum koma á
fleygiferð í áttina til okkar, og á
undan þeim hljóp berhöfðaður mað-
ur, — rétt kominn að því að springa
— eltur eins og annað villidýr.—
Hann stefndi beint til okkar, eins og
hann hefði í hyggju að fela sig i
lystigarði Mr. Blacks.
‘Eg skil ekki, hvað þetta uppþot
þýðir’, sagði Black. Maðurinn kem-
ur hingað og hópurinn eltir hann.
Það er bezt að við förum inn aftur.
Eg get ekki trúað, að þeir hafi
nokkuð ilt í huga; það væri þá að
minsta kosti i fyrsta sinni, sem
r.okkuð því líkt kemur fyrir hér’.
Rétt i þvi að við náðum svölun-
um aftur, kom flóttamaðurinn þjót-
andi á hælana á okkur. Á efstu
tröppunni datt hann, alveg yfir-
kominn af áreynslunni.
‘Frelsið mig frá þessum vitfirtu
mönnuml, hrópaði hann, og var
greinilegur frönsku-hljómur í orð-
unum.
‘Hvers vegna skyldi eg bjarga
Bernhard Langlois?’
‘Langlois?’ endurtók maðurinn
með undrun. ‘Það er sama og þess-
ir vitskertu menn kalla mig. Eg
hefi aldrei heyrt nafnið fyrr. Eg
heiti Delsart. Þeir koma til að
drepa mig! Hvað hefi eg gjört?’
‘Ert þú ekki Langlois?’ spurði
Black. Hann beygði sig yfir mann-
inn og tók um hægri hendi hans.
Þér hafið mist fremstu kjúkuna af
visifingri. Þér eruð Langlois!’ —
Svo ýtti hann upp erminni á frakka
mannsins og skoðaði handlegg
hans. — ‘Nei! Langlois hafði akk-
eri markað inn i hörundið á hand-
leggnum. Komdu fljótt I’
Hann hratt Delsart inn um opnar
dyrnar, og kallaði inn að loka skyldi
bæði dyrum og gluggum, að innan
frá. Svo sneri hann sér að þeim,
sem voru að elta manninn, og sem
nú komu hlaupandi eftir grasfletin-
um hrópandi: ‘Langlois, Langlois!
Látum oss ná honum!’
Black rétti upp hendina og bað
um þögn.
‘Vinir mínir!’ sagði hann. ‘Þið
hafið tekið feil á manni þessum,
sem þið eruð að elta; hann er að
vísu líkur Langlois, en það er samt
ckki hann’.
(Niðurlag næst).
íslendingar
i Canada og sérstaklega íslenzkir
meðlimir skólanefnda, ættu þessa
dagana, þegar skólar eru í þann
veginn að byrja, að muna eftir því,
að þeir eru íslendingar. 1 öllum
skólahéruðum i smábæjum og sveit-
um eiga þeir kost á, að láta kenna
börnum hið íslenka móðurmál, og
riú ætti það ekki að viðgangast i
einu einasta tilfelli, að það væri for-
sómað lengur, þar sem kennarinn
getur kent íslenzku. Hið sama er að
segja um miðskóla-deildir, þar sem
fslendingar eru. Þess skal hér get-
ið, að islenzka hefir verið kend ein
2—3 ár á miðskóla Selkirk bæjar,
og sömuleiðis var hún kend á Gimli
skólanum síðastliðinn vetur. Slíkt
hið sama ætti að vera gjört á skól-
anum í Árborg, og viðar þar sem
íslendingar ná til miðskóla-deilda.
Hinn mesti stuðningur við mið-
skóla-kensluna í íslenzku væri það,
að nemendur þeir, sem þangað
koma, væru sæmilega vel að sér í
málinu. Það vill ganga fremur erfitt,
að kenna þeim nemendum íslenzka
málfræði og bókmentir, sem með
engu móti geta talað óbjagaða is-
lenzka setningu, geta alls ekki staf-
sett orð með þremur stöfum rétt.
Slik kensla líkist því, að reisa hús á
óuýtum grunni.
Vér þurfum að byrja á grunnin-
um.
Að sjálfsögðu kemur þar heimilið
fyrst til greina. Ef það vanrækir
skyldu sina í þessu máli, er hætt
við að alt annað gangi erfitt, sem
revnt er, til að þroska Islendinginn
í unglingnum.
Heimilis-kensla er sú kensla, sem
islenzk þjóð hefir svo lengi stuðst
við og henni reynst svo haldgóð.
Þar sem hún er rækt, reynist hún
enn eins góð og áður. Samhliða
heimilinu í þessu máli eru sunnu-
dagaskólarnir. Hafa þeir áunnið
mikið og eiga þeir heiður skilið. Ef
1 essir starfskraftar eru vel samtaka,
má miklu koma íverk.
Fyrir skemstu ferðaðist eg um
bygð íslendinga við Mouse River i
Norður-Dakota. Eftir einu tók eg
þar, sem mér finst þess vert að sé
haldið á lofti. Eg sá þar margt af
ungu fólki; en eg hitti þar ekki eitt
einasta ungmenni, sem ekki talaði
góða islenzku. Þó hafði sumt af þvi
fólki verið á burtu á enskum skólum
um lengri tíma, og talaði víst alt
unga fólkið ensku. Eg hygg að þetta
ástand megi þakka heimilunum og
sunnudagaskólunum.
Náskylt sunnudagaskólastarfinu
er starf prestsins til undirbúnings
fermingu, ómetanlega dýrmætur
þáttur í þessu verki.
Samt þarf meira en þetta. Það
þarf handa öllum börnum íslenzkra
foreldra íslenzka skóla, eða ef ekki j
er kostur á alíslenzkum skólum, þá
að minsta kosti kenstu í islenzku á
skóla. Það er margt í sambandi við
tungumálið, sem ekki verður kent á
heimilinu, á sunnudagaskólanum,
cða i fermingarflokknum. Eg get
sagt þar mina eigin sögu. Eg býst
við, að eg hafi i uppvextinum verið
a eins góðum heimilum, hvað ís-
lenzka mentun snertir, eins og vana-
lega gjörist, og seinni hlutann af
þeim árum var eg þar sem íslenzk
þekking var til í ríkustum mæli hér
vestan hafs. Samt er það satt, að
þegar eg var orðinn fulltíða maður,
vissi eg ekki'Svo mikið í islenzkri
málfræði, að eg kynni nöfnin á
föllunum, og i íslenkri réttritun
kunni eg tæpast annað en það, sem
eg hafði sjálfur veitt eftirtekt með I
því að lesa íslenzku. Og þótt sá mað-
ur, sem þannig er ástatt fyrir geti í
mörgum efnum bjargast, skortir j
hann svo mikið, að þa’ð er eins og
liann tæpast finni fótum sinum for-
ráð í notkun málsins. Þessa sömu
sögu gætu margir sagt, sem hér hafa
alist upp, og hefir það mörgum orð-
ið farartálmi ekki svo litill.
Hvað var að og er enn að?
Skortur á skólamentun í ísíenzk-
um fræðum.
Þjóðverjar í þessari heimsálfu
hafa sérstaka skóla fyrir börn sín
til þess þeir geti kent þeim móður-
málið.
Norðmenn, Danir og Svíar hafa
sérstaka tungumáls og kristindóms
skóla fyrir börn sin i sumarfríinu.
Hvað getum vér Islendingar
gjört?
Að minsta kosti þetta: að láta
í hverjum einasta skóla, þar sem is-
lenzk börn eru nokkuð fjölmenn,
kenna íslenzku seinasta klukkutim-
ann á hverjum degi.
í þessari námsgrein yrðu börnin
eflaust flokkuð nokkuð öðruvísi, en
þau væru að öðru leyti í skólanum.
Öllum börnunum niætti skifta í
fjóra flokka: ólæs, þau sem eru að
byrja að kveða að, þau sem eru
stautandi, þau sem eru vel læs. —
I’yrsta flokknum yrði kent ein-
göngu á veggtöflu; hinum næsta
með stafrófskveri samliliða vegg-
töflu. Þriðji flokkurinn gæti notað
lesbók I. og ef tími leyfði lesið
fleiri bækur. Fjórða flokkinn mætti
æfa í réttritun; kenna þar byrjun í
málfræði og láta nemendur læra ís-
lenzk kvæði eftir að þau hafa verið
vel útskýrð. Alla flokkana ætti að
láta syngja fögur íslenzk ljóð. Vel
mætti hafa tvo flokka sama daginn.
Ef vel væri unnið að þessu af hálfu
skólanefnda, kennara og nemenda
og ef þetta fertgi góðan stuðning frá
heimilunum, gæti af þessu orðið
mikill og góður árangur. Með þessu
yrði starfi miðskólanna i islenzku
greidd gata. Og þeir, sem ekkh færu
í miðskólana, væru ekki sviftir allri j
tiisögn í móðurmáli sinu.
Allar skólanefndir í íslenzkum
skólahéruðum vil eg nú biðja að
taka þetta mál til ihugunar tafar-
laust, og þar sem skólar eru í þann
veginn að byrja, að láta þetta verða
að framkvæmd þegar með skóla-
byrjun. En þar sem skólar standa
nú yfir, er engin þörf að geyma það
til næsta vors. Það væri einmitt
bezt að byrja það áður en skóli
hættir í naust, svo kennarinn geti
leiðbeint börnum og foreldrunum i
sambandi við það, sem gjört yrði
rour en skóli kæmi saman næst.
Eg hefi beint máli minu að ís-
lendingum í Canada, vegna þess að
mér er kunnugra um það, sem leyf-
ist hér i skólum en þar. Samt efast
eg ekkert um, að slíkt hið sama feng-
ist, þar sem eins stendur á, í Banda-
ríkjunum.
Ef vér höfum nokkrar skyldur
við hið íslenzka þjóðerni vort, og
það játið þér allir af hjarta, þá ber
oss að gjöra ekki minna en^þetta,
sem eg hefi bent á. Það, að þetta
hefir ekki verið gjört, nema að litlu
leyti, stafar vist af hugsunarleysi.
Nú getur slíkt ekki átt sér stað fram-
ar.
Þeim til heiðurs, sem hafa gengið
á undan í þessu máli, skal það sagt,
að þetta hefir verið reynt og gefist
mjög vel.
Verum íslendingar í verki og
sannleika.
Byggjum vel frá grunni.
fíúnólfur Marteinsson.
Lista byssa til að skella í sundur gaddavírs flækjur.
I>at5 er í fyrsta sinni í sögu stríðanna aö gaddavír er fléttaöur sem net
móti áhlaupum óvinanna. Og hefur þeim oft oröiö erfitt yfir at5 komast.
Byssan á myndinni skýtur fleyg einum og er vitS hann festur vír sterkur, en
hnífarnir sem sjást vit5 byssuopitS skella í sundur gaddavirinn og má svo draga
þetta á vindu sem gjört5 er til þess.
ÁGRIP AF REGLUGJÖRÐ. 1
um heimilisréttarlönd í Canada
Norðvesturlandinu.
Hver, sem hefir fyrir fjölskyldu &9
sjá et5a karlmatSur eldri en 18 ára, get-
ur tekitS heimilisrétt á fjórtSung úl
section af óteknu stjórnarlandl 1 M&n-
sækjandi vertSur sjálfur at5 koma á
Itoba, Saskatchewan og Alberta. Um-
landskrifstofu stjórnarinnar, et5a und-
irskrifstofu hennar I því hérat5i. 1 um-
botSi annars má taka land á öllum
landskrifstofum stjórnarlnnar (en ekkt
á undir skrifstofumj metS vissum skll-
yrt5um.
SKYLDl'R—Sex mánatSa ábútS o*
ræktun landsins á hverju af þremui
árum. Landnemi má búa metS vissum
skilyröum innan 9 mílna £rá helmills-
réttarlandi sínu, á landi ssm ekkt ei
minna en 80 ekrur. Sæmilegt ívöru-
hús vert5ur atJ byggja, atS undanteknu
þegar ábútSar skyldurnar eru (ullnægQ-
ar innan 9 mílna fjarlægt5 á ÖÖr»
landi, eins og fyF er frá greint.
1 vissum hérutSum getur gótSur og
efnilegur landneml fengitS forkaupa-
rétt á fjórtSungi sectiónar met5fram
landi sínu. Vert5 $3.00 fyrir ekru hverja.
SKYLDLJR—Sex mánat5a ábútl k
hverju hinna næstu þrlggja ára eftti
at5 hann hefir unnit5 sér inn eignar-
bréf fyrir heimilisréttarlandi sínu, og
.uk þess ræktatS 50 ekrur á hinu selnna
landi. Forkaupsréttarbréf getur land-
neml fengitS um leitS og hann tekur
heimilisréttarbréfit5, en þó metS vissum
skilyrt5um.
Landnemi sem eytt hefur heimllta-
rétti sínum, getur fengit5 heimilisrétt-
arland keypt í vissum hérut5ura. Vertl
$3.00 fyrir ekru hverja. SKYLDUR—
Vert5ur at5 sitja á landinu 6 mánutSÍ af
hverju af þremur næstu árum, rækta
50 ekrur og reisa hús á landinu, sem er
$300.00 virtSi.
Bera má nitSur ekrutal, er rækt&st
skal, sé landit5 óslétt, skógi vaxitS et5a
grýtt. Búþening má hafa á landinu f
statS ræktunar undir vissum skilyrtSum.
W. W. CORY,
Deputy Minister of the Interior.
Blöt5, sem flytja þessa auglýsingo
leyfislaust fá enga borgun fyrir.
Hemphill’s American Leading
Trade School.
ASal Nkrifslofa 04.1 Maln Street,
Winnipog.
Jitney, Jitney, Jitney. Þat5 þ&rf
svo hundrut5um skiftir af mönum til
at5 höndla og gjöra vit5 Jitney bif-
reit5ar, arðsamasta starf í bænum.
At5eins tvær vikur naubsynlegar til
at5 læra í okkar sérstaka Jitney
“class” Okkar sérstaka atvinnu-
útvegunar skrifstofa hjálpar þér at5
velja stöt5u et5a at5 fá Jitney upp á
hlut.
Gas Tractor kenslu bekkur er nú
at5 myndast til þess at5 vera til fyrir
vor vinnuna, mikil eftirspurn eftir
Tractor Engineers fyrir frá $ó.00 til
$8.00 á dag, vegna þess ab svo
hundrut5um skiftlr hafa farit5 !
strí?5it5, og vegna þess at5 hveiti er i
svo háu vert5i at5 hver Traction vél
vert5ur at5 vinna yfirtíma þetta sum-
ar. Eini virkilegi Automobile og
Gas Tractor skólinn í Winnipeg.
Lærit5 rakara it5nina í Hemphiirs
Canada’s elsta og stærsta rakara
skóla. Kaup borgat5 á met5an þú
ert at5 læra. Sérstaklega lágt inn-
gjald og atvinna ábyrgst næstu 26
nemendum sem byrja Vit5 höfum
meira ókeypis æfingu og höfum
fleirl kennara en nokkur hinna svo
nefndu Rakara Skólar í Winnipeg.
Vit5 kennum einnig Wire og Wire-
less Tel«graphy and Moving Picture
Operating.” Okkar lærisveinar geta
breitt um frá einnl lærigrein til
anarar án þess at5 borga nokkut5
auka. Skrifit5 et5a komit5 vib og
fáit5 okkar fullkomiti upplýsinga-
HemphiH’s Barber College and
Trade Schools.
Head Otfleea «13 Mnln St., WlnnlpeB
Branch at Regina, Sask.
Sérstök kostabotS á lnnanhúss
munura. Komiö tll okkar fyrst, þitJ
rauniö ekkl þurfa aö fara lengra.
Starlight New and Second Hand
Furniture Co.
593—595 NOTRE DA.ME AVENUE.
TaUfml Garry :LSS4.
Ein persóna (fyrlr daginn), $1.60
Herbergi, kveld og morgunvert5ur,
$1.25. MáltíÖir, 35c. Herbergi, ein
persóna, 50c. Fyrirtak 1 alla statii,
ágæt vínsölustofa I sambandi.
Talsfml Garry 21!.*»2
R0YAL 0AK H0TEL
Chas. GustafHMon, eigandl
Sérstakur sunnudags mit5dagsvert5-
ur. Vín og vindlar á bort5um frá
J klukkan eitt til þrjú e.h. og frá sex
i til átta at5 kveldinu.
2S3 market street, w innipkg
Rafmagns — heimilis — áhöid.
tlughes Rafmagns Eld&vél&r
Thor Rafmagns Þ*vottavéiar
Red Rafmagns Þvottavél&r
Harley Vacuum Gólf Hr*2nsarar
'Laco” Nitrogen og Tungsten Lamp-
ar.
Rafmagns ‘‘Fixtures’*
“Universal” Appliances
J. F. McKENZIE ELECTRIC
CO.
283 Kennedy Street
Phone Main 4064 Wlnnipeg
Vtt5gjört5ir af öllu tagi fljótt og v#l
af hendl lelst&r.
Isabel Cleaning and
Pressing Establishment
J. W. QUINN, elgandl
Kunna manna bezt at5 fara rael
LOÐSKINNA
FATNAÐ
VlOgerTSir og breytlngar
& fatnaöi.
Phone Garry 1098 83 Isabel St.
hornl McDermot