Heimskringla - 12.08.1915, Blaðsíða 7

WINNIPEG, 12. ÁGÚST 1915.
HEIMSKRINGI.A
BLS. 7
Dánar.
Dánar eru þær tvær systurnar:
Miss Sólveig ísdal og Mrs. Persy E.
Bunce, báðar af tæringu, og leið
ekki nema eitt ár cfc fáir dagar á
milli þeirra.
Báðar voru þær ungar og gátu því
ckki eftirskilið efni í langar æfi-
sögur. En margs kopar endurminn-
ingar skildu þær eftir, hjá okkur
foreldrum sínum og bræðrum,, og
öllum þeim, sem höfðu einhver náin
kynni af þeim. Flestar eru þær
minningar góðar og göfugar, blíðar
og fagrar, því þær voru báðar mæta
vel kyntar af öllum sem þær þektu.
Þær voru báðar vel gefnar til
sálarinnar, friðar á svip og vöxt, svo
að flestir dáðust að.
Missir þessi var svo hart tvöfalt
slag fyrir mig, ofan á ýmislegt ann-
að andstreymi, á þessari hrjóstr-
ugu æfibraut minni, að eg hefi ekki
fundið mig mann til að skrifa nokk-
ur minningarorð um þær til að birta
opinberlega. En af ýmsum ástæð-
um ekki um marga að gjöra, sem
hægt var að vonast eftir að gjörðu
það; enginn þeim nægilega kunn-
ugur, sem þá var i færum um, að
gjöra það á voru eigin máli. Það
var með þær eins og annað fólk,
sem hér er fætt og uppalið, að þær
höfðu eins mikil kynni og jafnvel
meiri af enskumælandi fólki. Verð-
ur það því hlutfall mitt, jafn ófær
og eg er til þess, að skrifa nokkur
minningarorð um þær, systurnar
tvær.
legri stjórn útfararstjórans Mr. H.
B. Potters, og ennfremur prestinum
Hirti Leó, ásamt hinni almennu
hluttekningu, hversu vegleg að út-
för hennar var.
* * *
MRS. PERCY E. BUNCE (fædd
Svava Isdalj var fædd 24. ágúst
1892 í Winnipeg, Man., dóttir Jóns
Péturs ísdals og konu hans, Margrét-
ar Friðriksdóttur fsdal. Hún ólst
upp hjá foreldrum sinum, þar til
11. maí 1909, að hún gekk að eiga
hérlendan mann, Mr. Percy Edward
Bunce. Litlu eftir að systir hennar
var dáin tók hún hina sömu veiki.
Var hún sett á almenna sjúkrahúsið
í Vancouver og var þar í þrjá mán-
nði eða meira; en þar eð engin
merki sáust um bata, fór hún heim
aftur til manns sins, og i febrúar
sl. tóku þau sig upp frá Vancouver,
B. C. og fluttu til North Yakima,
Wash., ef vera mætti að loftslagið
j)ar bætti henni heilsuna; en það
vildi ekki reynast svo, og síðustu
vikurnar, sem hún lifði, var hún i
St. Elizabeth Hospital þar i bæ, og
andaðist þar 17. júni sl. og var
jarðsungin 19. s. m. frá útfararstofu
Flint-Shaw, af Bev. W. S. Turner,
að viðstöddu töluverðu fjölmenni,
þvi að margt af nánasta skyldfólki
Mr. Bunce lifir þar. Af skyldfólki
hennar var þar enginn viðstaddur,
nema faðir hennar, maður og sonur.
Eftir lifa til að syrgja fráfall henn-
ar: maður hennar og tveir synir,
foreldrin og tveir bræður. Er annar
litli drengurinn hjá foreldrum henn
ar síðan um siðastliðin jól, og heitir
Konráð Rcginald, og er á 6. árinu;
en hinn sonurinn er hjá föðurnum
og heitir Jón Róbert og er á 4. ár-
inu.
Mrs. Bunce var mesta fríðleiks og
myndarkona. Hún hafði farsælar
gáfur og var eftir ástæðum vel að
sér, hæði til munns og handa. Hún
var stilt kona að lundarfari, nokkuð
dul og seintekin, en trygg þeim, sem
hún tók sér að vinum. Hún var um-
hyggjusöm og ástrik móðir harna
.sinna. Já, um börnin sin var hún að
hugsa fram á síðustu stundir, og
það mátti oft heyra það á henni, að
henni þótti það nokkuð snemt, að
vera kölluð í burtu frá ungu og sak-
lausu sonunum sinum tveimur. —
Annars bar hún sinn sjúkdómskross
með frábærri stillingu, eins þungur
og erfiður og hann var; enda var
það hennar eðli, að taka öllu með
ró og stillingu, og láta ekki á öðru
bera, eitthvað þó að bjátaði á.
J. P. ísdal.
Rryndrekinn mikli Queen Elisabeth að vígum.
Hinn stœrsti bryndreki Breta er önnum kafinn inni í Hellusundi. Er aíJ
skjóta á kastala ein.n. En skotinn úr huldum virkjum etJur gröfum dynja á
drekanum og kemur sumt á hann, en sumt fellur í sjóinn.
SÓLVEIG ÍSDAL var fædd 6. jan-
úar 1897 i Keewatin, Ont., Can. —
Hún dvaldi hjá foreldrum sínum
sitt stutta æfiskeið, fyrst i Keewatin
og svo i Winnipeg, þá i Vancouver,
B. C. og að síðustu í Blaine, Wash.
Hún var að einu leyti heilsuveil frá
barndómi, af höfuðveikisfiogum,
sem gjörðu það að verkum, að hún
þoldi lítið að sitja á bekkjum al-
þýðuskólanna; urðu þvi kennararn-
ir stundum að senda hana heim,
þvi það vildi til, að hún féll i yfir-
lið á bekknum. En þrátt fyrir það
var hún eftir ásta*ðum vel að sér,
þvi hún hafði skarpa greind. Og
hún óx og dafnaði vel til sálar og
líkama, á milli þessara höfuðfloga,
svo að eftir aldri var hún fremur í
hærra lagi, fríð að yfirlitum, björt
á brún og brá og ljóshærð. Hún
var fjörbarn hið mesta, alt þar til
liún tók veiki þá, sem leiddi hana
til bana; dugleg og myndarleg í öll-
um- verkum, sem hún tók sér fyrir
hendur. Sein sagt var það auðséð,
að hún var gædd miklum hæfileik-
um til alls þess, sem kvenmann má
prýða. Hún var skapmikil, en þó
blíðlynd og brjóstgóð, mátti ekkert
aumt sjá, svo að hún vildi ekki
legggja þar að eitthvað liknandi
liendi, annaðhvort til hjúkrunar eða
annara framlaga. Hún var mjög gef-
in fyrir song, einnig fyrir hannyrð-
ir, útsaum og anriað sem til hann-
yrða telst. Er ýmislegt til í húsi
okkar af útsaum eftir hana, sem
ciáðst liefir að verið af þeim, sem
séð hafa. En í engu þessu hafði hún
tilsögn hjá öðrum, sem að nokkru
mundi.
Haustið 1912 byrjaði I henni þessi
hræðilega veiki, sem að læknislist-
in sýndist aldrei ætla að ráða við.
yið foreldrin hennar reyndum alt,
eem við framast gátum; lá hún
mestan tíman heima hjá
nema eitthvað einn mánuð á al-
menna sjúkrahúsinu í Vancouver.
Bar hún veiki sína með einstakri
stillingu, allan þann langa tíma,
sem mun hafa verið nær 20 mánuðir,
frá því að við vissum um veikina og
þar til lífið sloknaði 13. júní 1914.
Hún var jarðsungin 16. s. m. frá ís-
lenzku liitersku kyrkjunni í Blaine,
Wash., í grafreit Blaine bæjar, af
sira Hirti Leó. Hin dána var félags-
kona í kvenfélaginu “líkn”, og þó
hún væri eki búin að vera nema til-1
tölulega stuttan tíma í félr.ginu, I Eg skil ei en verfíar þá vitað,
sýndu þær félagssystur hennar svo hvort var þetta nauðsynja gjald/
Til minningar um
UNGFRC SÓLVEIGU ÍSDAL
OG
HCSFRú P. E. BUNCE
(f. Svava Isdal).
Nú sezt er hún, sólin, að ægi,
iim signað vornætur kvöld,
og leiftur um hgggðir og bæi-
blika, en stjarnanna fjöld,
i húminti heiðrökkur djúpa,
cn hjartanu sorgar gljúpa,
sig andaðar hugsjónir hjúpa
að helbeði orpnum i kvöld.
Því sofnaðar eruð þið systur,
— en samt eru hvílurnar tvær -
Eg vonaði að fara þó fyrstur,
þá för, sem að lúnum er kær.
okkur, Það er til í vilja manns veila,
cr vonunum tekur að feila.
Við dauðann ei tjáir að deila,
— það dregur þó kallinu nær.
En þið voruð ennþá svo ungar,
og æskan er léttúðg og kát.
Hún sér ekki sorgirnar þungar,
tinz sjálf er htin komin í mát
og skollin á húmskýin harma
og haglskúrir dynja um hvarma. —
Hve dauft er við dauðans bjarma
og dagsins og gleðinnar lát.
móður sinnar. Og enginn hávaði láta hana koma heim með sér, sér-
truflaði kveldkyrðina; aðeins virt-i staklega af þvi, að barnið gat ekki
ist það vera unun, að hlusta á báru-
hljóðið við hamrana, sem söng svo
reglulega og jafnt, að slögin voru
jöfn á milli soganna.
Konan, sem sat á hamrabeltinu
skamt frá lendingarstaðnum, and-
varpaði þungan, um leið og hún
lagði niður við hlið sína tveggja
eða þriggja ára stúlkubarn, og svaf
það þar, án þess það hefði hug-
mynd um annað, en liinn sæta
verið. lengur úti, og það svona síðla
dags og í október. Vesalings konan
var svo niðursokkin i að hugsa um
manninn sinn, að hún athugaði það
ekki, að barninu gat verið hætta
búin að sofa úti. En móðurhjartað
vaknaði fljótt, þegar barnið kallaði:
“Mamma, mamma!” Hún vafði það
örmum við brjóst sitt og fór rakleitt
heim.
Barnið var sofnað aftur, og konan
OP CANADA
Hvenær ætlarðu að
spara ef þú gerir
það ekki núna?
Þau laun þfn eða tekj-
ur aukist án efa, aukast
útgjöld þln einnig og
mörgum finst öllu meira
um það. Nú er því tíminn að byrja sparisjóð, og er
sparisjóðsdeild UNION BANK OF CANADA staðurinn
að geyma hann.
Byrjið með því aukafé sem þið nú hafið með höndum,
hvaða uppliæð niður 1 einn dollar gefur vexti.
LOGAN AVE. OG SARGENT AVE., ÚTIBO
A. A. Walcot, bankastjóri
mundi hún eftir þvi, að barnið hefði rekið á land um nóttina, all-
hennar var eitt heima i húsinu; svo' an mölbrotinn, og tveir af hásetun-
hún hljóp alt hvað hún gat heim til i um væru reknir.
sín. Barnið svaf vært og smábros! Fregnin kom konunni ekkert á ó-
voru á munnvikjum þess, þegar|vart; hún bjóst alt af við að heyra
kaldar varir hennar snertu enni; þessa sögu, því nóttin hafði tilkynt
barnsins. Hún fleygði af sér fann-: henni það á undan þeiin.
barinni kápunni og settist niður í j Einn maðurinn bauð henni a?T
stól og lagði annan handlegginn yf- halda til i húsinu hjá sér, og hann
draum í návist við engla guðs. — sat ein við vögguna. Vindurinn
Konan horfði stöðugt út á sjóinn og livein á húsinu og óveðrið lamdi á
mikla hlutteekningu við það tæki-
færii, að eg get ekki annað en
klökknað af þakklátri tilfinningu
fyrir það göfuglyndi, sem þær sýndu
upp á svo margvíslegan máta. Það
rnátti svo að orði kveða, að þær
stæðu fyrir útförinni. Þær gáfu
krans úr tilbúnum blómum (ever-
lasting flowers), og innan í honum
skrifað á hvítan silkiborða þetta
erindi, eftir eina félagssysturina:
“Lofið guð! eg höfn fékk hlotið.
Hvað var þessi reynslulið?
Ntí er friður fyrir stríð,
Fagnaðar og sælu notið.
Ástvin, gráttu ei afdrif min;
Ástvin, brátt eg vænti þín.
Kv.fél. “Líkn”.
Sex ungar stúlkur báru kistuna,
sem að var öll þakin með blóm-
knippum og krönsum. Þær höfðu
prýtt kistuna á mjög viðcigandi hátt
fyrir tækifærið. Söngfélagið “Min-
erva” söng það, sem sungið var,
bæði í kyrkjunni og við gröfina.
Fjöldi fólks var viðstatt og öll at-
höfnin fór fram á hinn veglegasta
hátt; og eigum við foreldrin það alt
að þakka kvenfélaginu “Likn” og
söngfélaginu “Minerva” og snilli-
Mun hann, sem þá rún hefir ritað,
að ráða 'ana, ei hafa til vald?
Eg triii því, efa svo eigi,
að aftur á bjartari degi
þær farsælar finna eg megi,
þá framtiða reist verður tjald. ~~
M. J. Benedictsson.
Hún sá hann ekki aftur
SMÁSAGA
eftir Jón H. Árnason.
Sólin var sigin niður undir þoku-
bakkann, sem var i hafinu, og kveld-
geislarnir sendu rauðleitan bjarma
á hnjúkana, sem teygðu sig hér og
hvar upp úr margföldum þoku-
veggnum, og eins á skýin, sem
dreifðu sér og breiddu úr sér, sem
marglit voð yzt við sjóndeildar-
hringinn. Sjórinn virtist vera slétt-
ur, vegna þess að logn var, en þó
var þung undiralda og sem kvað
sit þunga lag, er hún skall að fótum
hamranna og sogaðist út aftur með
heljarþunga. Að öðru leyti virtist,
sem náttúran væri þögul og mild,
eins og barn, sem sefur við brjóst
á þokubakkann í hafinu, sem henni
sýndist alt af vera að verða marg-
faldari, og hærri hnjúkarnir upp úr
honum. Skýin ofan við þokubakk-
ann urðu dekkri og dekkri og stækk-
uðu óðfluga, og öldurnar uxu að
sama skapi. Brimsogin urðu þyngri
og þyngri og hingað og þangað voru
vindblettir á sjónum.
“Guð minn góður! Hvað er
þetta?” sagði konan við sjálfa sig,
og horfði stöðugt út á sjóinn. “Hann
ætlar þó víst ekki að hlaupa í hríð-
arbyl!” Hún stóð á fætur og horfði
enn út á sjóinn, ef ske kynni að hún
sæji eitthvað til bátanna. Hún sá
ekkert. Svo kraup hún niður, og
var það eins; ekkert sást frekar,
því myrkrið datt á. Nokkuð langt
fyrir utan lendingarstaðinn voru
grynningar og smáeyjar, og gátu
verið hættulegar í brimi og myrkri.
Var það þvi engin furða, þó vesal-
ir.gs konan væri hrædd. Hún tók
barnið upp þar sem það svaf og
hallaði því að brjósti sínu, og stóð
dálitla stund kyr í sömu sporum.
Ekkert sá hún; en henni heyrðist
hóað einhversstaðar langt í hurtu.
Hún hlustaði, en ekkert heyrði hún.
nema andardrátt barnsins við brjóst
sitt. Hún varð dálítið rólegri. Þó
var það einhver óljós hræðsla, sem
grúfði yfir sálu hennar. Hún var
sannfærð um það, að hún hafði
heyrt hóað, en hvar — það vissi hún
ckki. en út á sjó var það. Alt í einu
hrökk hún við, þvi hljóð barst til
eyrna hennar undan vindinum, og
heyrðist henni það vera málrómur
mannsins sins; þó hafði hún enga
vissu fyrir því^því hljóðið kom svo
langt að, að eigi var unt fyrir nokk
urn mann að aðgreina það. Konan
titraði af hræðslu, því hver hugs-
unin eftir aðra koin i huga hennar.
— “Rákust þeir á eitt skerið eða
réru þeir yfir eina grynninguna?
Og brotsjór skolllið yfir bátinn?
Eða er hvalfiskur að elta þá? Þann-
ig og flciri spurningar hrúguðust
upp í huga hennar.
Stundum heyrðist henni eitthvað
detta ofan i sjóinn með heljar-
þunga, og ógurleg suða var þvi sam
fara, líkt og fossniður i fjarska.
“Guð hjálpi þeim!” Þessi orð liðu
út af vörum konunnar, um leið og
hún gekk i áttina að lendingar-
staðnum. Alt i einu heyrir hún, að
riokkrir menn hlaupa með hávaða
niður í fjöruna, og ýttu á flot stór-
um bát.
“Við verðum að hraða okkur og
komast út fyrir grynningarnar, því
tveir bátar eru ekki komnir að enn
og sjórinn er að rifast upp, svo að
innan skamms verður ólendandi
hér”.
Þetta var hafnsögumaðurinn, sem
talaði.
Báturinn skreið sem ör frá fjör-
unni, og að lítilli'stundu var hann
horfinn út i myrkrið og storminn,
sem skollinn var á, svo ekkert
heyrðist lengur.
Konan fór að tala við sjálfa sig,
en þagnaði fljótt, því kona ein úr
næsta húsi kom til hennar og vildi
gluggunum. Inni í húsinu var hljótt.
Aðeins var það stundaklukkan, sem
sagði alt af “dik-dik-dik” svo söng
í bjöllunni, þvi hamarinn hafði bar-
ið tvö högg í hana.
“ó, klukkan orðin tvö og maður-
ínn minn ekki komin”, sagði kon-
an og leit út í gluggann. Svo gekk
hún til baka að vöggunni og settist
niður á stól.
Ekki sást blóð i andliti hennar,
og augun voru full af tárum. Hún
grúfði sig niður að barninu og
grét.
“Mamma, mamma!” sagði barnið
í svefnrofunum og greip báðum
Iitlu höndunum utan um hálsinn á
mömmu sinni, og sofnaði svo aftur.
Eftir stundarkorn reis konan npp
og hlustaði; en ekkert heyrðist,
nema sama suðan í storininum, og
ölduhljómurinn, sem fór sívaxandi.
Konan stóð á fætur, gekk fram að
hurðinni og lagði vangann við hana.
Ekkert fótatak heyrðist, svo hún
gekk að vöggunni aftur, laut niður
ið barninu og kysti það á ennið. —
Það svaf mjög vawt.
“Ó, þú litli geislinn minn! Þú
sefur vært. En pabbi þinn, — guð
má vita, hvar hann er! Ó, sofðu nú
sætt og rótt; mamma þin ætlar að
skreppa út í næsta hús”. Svo kysti
hún á enni barnsins aftur og stóð
um stund og horfði á saklausa and-
litið í vöggunni. Síðan fleygði hún
yfir sig kápu og gekk hratt fram j
gólfið; en um leið og hún opnaði j
hurðina á herberginu, sneri hún sér
við og leit til barnsins. Hún horfði j
á það um stund. Það voru tvö öfl, |
sem háðu baráttu i brjósti hennar:
Annað knúði hana áfram til að fá
vitneskju um manmiin sinn; en;
bitt vildi toga hana að vöggunni,!
þangað sem barnið svaf; henni|
fanst það undra erfitt og sárt, að !
skilja barnið eitt eftir inni og vita I
ekki nema það vaknaði meðan j
hún var úti. Og eins fanst henni
sár þessi óvissa. Það hlaut eitt-
livað að hafa komið fyrir; ef svo
tiefði ckki verið, væri maðurinn
hennar kominn heim. En hún
treysti guði, að ekkert yrði að barn-
inu. Svo bað hún örstutta^bæn. Að i
því búnu snaraðist hún út. Hún
stansaði örfáar mínútur við her- j
bergisgluggann; en barnið svaf ró-j
legt, svo hún hlóp stað út i hrið- ,
ina. Á leiðinni niður að sjónum, var j
hún nærri búin að villast, því veðr-1
ið og hriðin stóðu í fang hcnnar.
Brimið var ákaflega mikið, og löðr-
ið gekk langt upp á malarkampinn.
Allir bátar voru settir i sín hæstu
naust. En tvo báta vantaði af þeim,
sem farið höfðu á sjó morguninn
áður. Konan grét, þvi það gat ó-
mögulega verið, að smábátar afbæru
það, að vera úti á sjó í öðru eins
veðri og öðrum eins sjógangi; svo
maðurinn hennar hlaut að vera-
farinn yfir hafið stóra. Hún stóð
upp við einn bátinn og skeytti þvi
ekki þótt stormurinn og hríðin
ltmdust um vanga hennar. En alt
i einu hrökk hún við. — Henni
heyrðist kallað: “Mammal”. — Þá
ir stólbakið, og grúfði andlitið ofan
i olnbogabótina og grét hástöfum.—
Nú var hún ein með barnið, ný-
komin i þetta sjóþorp og flestum ó-
kunnug og blásnauð! Hver gat nú
bjálpað? ó, hún grét og grét. —
Þetta var sú þrautamesta nótt, sem
hún hafði lifað.
En eina huggunin var það, að
ljósgjafinn góði var sá, sem hún
vissi að mundi lita i náð til mun-
aðarlausa barnsins, og einstæðings-
skapar hennar, og opna hjörtu
góðra manna, sem hjálpuðu henni. j
— “Guð bregst ekki þeim, sem hon-J
um treysta”, sagði hún við sjálfa sig
um leið og hún tók barnið upp úr j
vöggunni, sem hafði vaknað og leit
brosandi framan í hana móður sína.'
Það var eini ljósgeislinn, sem skein ’
fyrir augum vesalings konunnar á
þessari voða og sorgarfullu nótt.
Daginn eftir komu þrir menn j
heim til konunnar og færðu henni;
bauðst til að hjálpa henni eftir
mætti.
Konan þáði boðið, þvi hún vissi,
liver hafði blásið þessu i brjóst
mannsins.
þær fréttir, að maðurinn hennarj
hefði farist á skerjunum; bátinn:
™E DOMINION BANK
(lornl Notre Dam* og Sberbrooke
Stf.
HfffnVntðlI npph.______
VflranjðKur............
\ llar elicnlr.........
____«. «.000,006
----9.7.000,000
____»7S.OtK»,000
Vér óskum eftir viTJskiftum v«n-
lunarmanna og ábyrgumst aT5 gefa
þelm fullnægju. Sparislóbsdeild Vor
er sú stærsta sem nokkur bankl hef-
ir í borginni
Ibúendur þessa hluta borgarinnar
óska aó skifta vib stofnun sem þelr
vita atJ er algerlega trygg. Nafn
vort er fulltrygging óhlutlelka.
ByrjiTJ sparl innlegg fyrir ajálfa
yTJur. konu og börn
W. M. HAMILTON, RáSsmaíSur
PHONE GARR> «4.V»
Skrá yfir Verzlunarmenn og Sérfræðinga
THORSTEINSSON BROS.
Byggja hús. Selja lóbir. Útvega
lán og eldsábyrgbir.
Phone Mnln 2002
Room 815-17 Somerset Block
Talsimi Main 5302
Dr. J. G. SNÆDAL
TANNLÆKNIR
Suite 313 Enderton Block
Cor. Portage Ave. og Hargrave St.
J. J. BILDFELL
FASTEICí NASALI.
I nion Ilniik 5th. FToor No. .520
Selur hús og lóöir, og annaö þar aTJ
lútandi. tJtvegar peningaláti o.fl.
Phone Maln 2«S.%.
E. J. SKJÖLD
DISPENSUVG CHEMIST
Cor. Simcoe and Wellington Sts.
Phone Gnrry 43«S WINMPEG
PAUL BJARNASON
FASTEIGNASALI.
Selur elds, lífs, og slysaábyrgtJ og
útvegar peningalán.
WYNYARD,
SASK.
Vér höfum fullar birgölr hreinnstu lyfja
og meöala, Komiö meö lyfseöla yöar hing-
aö vér gerum meönlin nókvæmlega effcir
ávtsan læknisins. Vér sinunm utausveita
pönuunm og selium giftingaleyfl.
COLCLEUGH & CO.
Xotre Dame Ave. «& Sherbrooke St.
Phone Garry 2690—2691
J. J. Swanson
H. G. Hinriksson
J. J. SWANSON & CO.
FASTEIGNASALAR OG
peniiucfi míblfir.
Talsími Main 2597
Cor. Portage and Garry, Winnipeg
TÍNASTA SKÓVIÐGERÐ.
Mjög fín skó viÖgertJ á meöan þú
bíöur. Karlmanna skór hálf botn-
aöir (saumaö) 15 mínútur, gútta-
bergs hælar (don’t slip) eöa leTJur,
2 mínútur. STEWART, 108 Puclflc
Ave. Fyrsta búö fyrir austan aöal-
stræti.
Graham, Hannesson & McTavish
LÖGFRÆÐINGAR.
907—908 Confederation Llfe Bldg.
Phone Maln 3142
WINXIPEG
SHAW’S
Stærsta og elsta brúkatJra fata-
sölubúöin i Vestur Canada.
479 Notre Dame Avenue
Arni Anderson E. P. G&rland
GARLAND& ANDERSON
LöGFRÆÐIXGAR.
Phone Main 1561
401 Electric Railway Chambers.
GISLI GOODMAN
TINSMIDUR
Verkstæbl:—Hornl Toronto St. og
Notre Dame Ave.
Phone
Garry 2088
Helmllla
Garry 890
Dr. G. J. GISLASON
Physician and SurKeon
Athygrli veitt Augna, Eyrna og
Kverka Sjúkdómum. Ásamt
innvortis sjúkdómum og upp-
skurCl.
18 South 3rd St., Grand Forks, N.D.
A. S. BARDAL
selur líkkistur og annast um útfarir.
Allur útbúnatJur sá besti. Ennfrerri-
ur selur hann allskonar minnisvaröft
og legsteina.
813 Sherbrooke Street.
Phone Garry 2152 WINNIPEG.
D r. J. STEFÁNSSON
401 DOYD BUILDING
Hornl Portage Ave. og Edmonton Bt.
Stundar eingöngu augna, eyrna,
nef og kverka-sjúkdóma. Er ab hitta
frá kl. 10 tll 12 f.h. og kl. 2 til 6 e.h.
TalMÍmi Main 4742
Heimili: 106 Olivia St. Tals. Q. 2815
MARKET HOTEL
146 Princess St.
ð. mótl markablnum
Bestu vinföng vindlar og abhlyn-
’ lng góts. lslenzkur veltingamatl-
ur N. Halldcrsson, lelöhelnir Is-
lendingum.
P. O’CONNEL, elgcudl WINNIPEO