Heimskringla - 02.09.1915, Blaðsíða 2

BLS. 2.
HEIMSKRINGLA.
WINNIPEG, 2. SEPT. 1915.
Fréttir frá íslandi.
Reykjavík, 20. júlí 1915.
Að undanförnu hefir verið norð-
anátt og um síðustu helgi mjög kalt
veður, en hlýrra í gær og í dag. Alt
af þurkar og sólskin, og hafa þurk-
arnir staðið grasvexti mjög fyrir
þrifum. Hafís er nú ekki lengur til
hindrunar ferðum .við Norðurland
og eru nú öll botnvönpuskipin héð-
an komin þangað.
— Haraldur Níelsson prófessor.
var á ferð norður á Akureyri, þegar
kona hans andaðist. Hélt hann þá
þegar heimleiðis, en varð fyrir því
slysi á leiðinni, að hann meiddist
allmiki.ð á höfði af byltu af hesti,
nálægt Staðarbakka í Húnvatns-
sýslu, og var hann fluttur veikur
heim þangað. En hann náði sér
brátt aftur og kom heim með Ing-
ólfi frá Borgarnesi í gær.
— i gær var sagt af Akureyri, að
nú væri kominn góður síldarafli.—
Eitt af skipum O. Tuliniusar kon-
súls kom þá inn á Siglufjörð með
350 tn. Fiskiafli góður við Eyja-
fjörð og einnig sumstaðar á Aust-
fjörðum.
— Dáin er 20. þ.m. í Stykkishólmi
frú Hildur Bjarnadóttir, ekkja
Bjarna E. Magnússonar sýslumanns
í Húnavatnssýslu, en dóttir Bjarna
skálds Thorarensens, og lifði hún
lengst barna hans. Hún var nær átt-
ræð að aldri, fædd 31. ágúst 1835.
Hún andaðist hjá Páli sýslumanni,
yngsta syni sínum, og hafði lengi
verið hjá honum. Tvo aðra syni áttu
þau Bjarni sýslumaður: Guðmund
heitinn Scheving lækni og Brynjólf
bónda i Þverárdal. Frú Hildur var
mikilhæf kona og gáfuð, eins og
hún átti ætt til.
— Silkiflagg, allstórt og mjög vel
vandað, sendu nokkrir Framfarafé-
lagsmenn H. Hafstein bankastjóra
•nýlega og báðu hann þiggja það af
sér, sem vott um þakklæti fyrir að-
gjörðir hans í því, að útvega íslandi
sérstakt flagg. Hefir hann beðið
I.ögréttu, að færa þeim, sem sendu,
kærar þakkir fyrir gjöfina.
— Barnaleikvöllur var opnaður í
Austurbænum, við Grettisgötu, sið-
astl. sunnudag, og er hann allstórt
svæði, girt háum steinsteypuveggj-
um, með grasfleti í einu horninu;
en annars er steinmöl borin ofan á
grunninn. Flaggstöng er á miðjum
vellinum, en rólur og fleiri barna-
leikatæki og sandkassar öðru megin.
f einu horninu skúr með þaki, og
þar í klefi handa þeim, sem eiga
að hafa umsjón með vcllinum. —
Kvenréttindafélagið hefir gengist
fyrir því, að koma upp vellinum og
er það þarft og gott verk, en fé hefir
fengist með samskotum í bænum.
Við opnun og vígslu leikvallarins
kl. 11 á sunnudaginn var fjöldi fólks,
bæði börn og fullorðnir. Frú Bríet
Bjarnhéðinsdóttir flutti þar ræðu,
þakkaði J)eim, sein gefið hefðu fé til
þess að koma verkinu fram, sumir
5C, aðrir 100 og að minsta kosti einn
(Th. Jensen) 200 kr., og afhenti
borgarstjóra og bæjarstjórn völlinn.
Þá var sungið kvæði eftir Guðmund
Guðmundsson og síðan hélt borgar-
stjóri ræðu, þakkaði Kvenréttinda-
félaginu í nafni bæjarins fyrir völl-
inn og ávarpaði síðan börnin, sem
eiga að njóta hans. Síðan voru sung-
in ýms kvæði.
— Dáin er 28. f. m. á sjúkrahúsi i
Halvö á Jótlandi Kristín Þorleifs-
dóttir hjúkrunarkona frá Bjarnar-
höfn, eftir langvarandi legu.
— Björn Blöndal læknir á
Hvammstanga í Húnavatnssýslu hef-
ir sótt um lausn frá smbætti vegna
vanheilsu.
— Matth. Jochumsson skáld dvel-
u: hér um tíma í sumar og er Rík-
harður Jónsson að gjöra af honum
brjóstmynd, sem Akureyringar ætla
að setja á minnismark, sem þeir
reisa honum þar í bænum á 80 ára
afmæli hans 11. nóv. í haust.
— Ný Ijósmyndastofa er komin
upp í Þingholtsstræti 3 hér i bæn-
um og rekin af þeim ólafi Oddssyni
og Jóni J. Dalmann í félagi. ,
— Frá Ameríku er nýkominn
hingað Árni Benediktsson umhoðs-
sali og enskur maður, Larkin að
nafni, frá verzlunarfélaginu Cunn-
ingham & Thompson í Glouchester,
og er erindi þeirra að kaupa hér
fisk.
— Guðm. Kamban rithöfundur,
sem dvalið hefir í Kaupmannahöfn
nokkur undanfarin ár, er hér heima
í sumar. Hann hefir í Kaupmanna-
höfr. meðal annars lært þá list, að
flytja, eða lesa upp, skáldskap, og
síðastliðið laugardagskveld hafði
hann framsögn á ýmsu slíku i Báru-
búð. Var þar húsfyllir og skemtun-
in góð. Ilr. G. K. hefir skýran mál-
róm og breytilegan og eigi litla
leikarahæfileika. Komu þeir einkum
fram, er hann las og lék byrjunina
á “Kátum pilti” eftir Björnson, í
þýðingu J. Ól. Af kvæðum las hann
“Gunnarshólma”, “Akvæðaskáldið”
íþýðing M. J.), “Kafarinn” (þýðing
Stgr. Th.), “Arnljót Gelline” (á
norsku) og “Gamankvæði” eftir Pál
Jónsson. Einkum voru "Akvæða-
skáldið” og “Kafarinn” vel lesin. —
Síðast las hann smásögu eftir sjálf-
an sig, sem nýlega var í Skírni og
heitir “Faxi”.
— Settur læknir i Síðuhéraði frá
1. ágúst er Helgi Skúlason kand.
med.
— Landsíminn er nú kominn yf-
ii Berufjörð og opnuð 2. fl. símaa-
stöð á Djúpavogi.
Forðastu eitur, ef þú vilt
lengi og glaður lifa.
Fjöldi velstandandi manna eru að
fremja sjálfsmorð á degi hverj-
um með matarhæfi sínu.
Eftir Dr. C. W. Saleeby.
Dr. Saleeby er einhver frægasti
rithöfundur og vísindamaður Breta
af hinni yngri kynslóð. Hann hefir
ritað margar beztu ritgjörðirnar í
Harmsworth Popular Science, sem
kom út í 7 bindum fyrir rúmu ári
síðan, og er eitt hið bezta vísinda-
lega og þó alþýðlega rit, sem komið
hefir út á enskri tungu eða nokkuri
tungu. Dr. Saleeby skrifar svo al-
þýðlega sem mögulegt er, til að gjöra
alþýðu skiljanlega vísindalega
hluti.
Vér setjum hér innihaldið úr smá-
grein þessari eftir hann.
Það er bylting að fara fram hjá
mannkyninu og fer ofur hægt og
nærri ómerkjanlega. Sumar þjóðirn-
ar eru að verða aftur úr. Ástralíu-
negrarnir eru jafn slitnir og gamlir
þegar þeir eru 45 ára, eins og vér
65 ára gamlir. Þeir eru einhver hinn
lægsti mannflojíkur; en vér erum af
mannflokki þeim, sem hæst stendur.
Þetta kemur af því að vér erfum
lengri aldur frá forfeðrum vorum,
og þó eru Ástralíunegrarnir miklu
langlífari en hinir fyrstu menn eða
frændur þeirra, aparnir. Og samt
styttir Ástralíunegrinn ekki æfi sína
með drykkjuskap eða ofáti. Hann
situr ekki að átveizlum, þar sem
hann sulli í sig ótal réttum, sem
verði að eitri í likama hans og smá-
slíti af honum lífið.
En liann erfir frá forfeðrum sín-
um skammlífið eins og vér erfum
langlífið. Það er svo með hvern
inannflokk, með hvern ættflokk.
Langlífir menn eru afkomendur
þeirra, sem komist hafa á háan ald-
ur. Nákvæmar skýrslur þjóðanna
um aldur manna hafa sýnt þetta og
sannað, svo ómögulegt er að bera á
móti því eða neita.
Fjöldi manna vill þó ekki viður-
kenna þetta og þakka það alt öðru,
ef að þeir ná háum aldri. — Einn
þakkar það kjötáti; annar því, að
hann hafi ekki kjöt etið; einn þvi,
að hann hafi vin drukkið í hófi oft-
ast; annar því, að hann hafi aldrei
vín smakkað; einn því, að hann
hafi tóbak etið alla sína æfi; ann-
ar því, að hann hafi aldrei smakk-
að það. En með svoleiðis aðferð
má sanna alla hugsanlega hluti, —
eða réttara: Það er ómögulegt að
sanna nokkurn skapaðan hlut með
slikum aðferðum. Menn þurfa að
leita miklu dýpra.
Langlífi er oft samfara miklu
starfsþreki og því eru miklir og
rnerkir menn oft langlífir og vinna
oft sín mestu og beztu verk á efri
árum. Eru dæmi þau óteljandi.
Ef að menn vildu því lengja líf
mannanna, þá væri vissasti vegur-
inn sá, að fólk það giftist saman,
sem er komið af langlifum forfeðr-
um. Þá mundu afkvæmi þeirra og
eftirkomendur verða starfsamir, at-
orkumiklir og langlifir menn.
En ,við þetta mun varla komandi,
þó að margur kunni að hafa það í
huga. Og svo hafa menn snúið sér
að því að lengja lif manna á margan
máta með því að útrýma sjúkdómum
ýmsum. Og fjöldi barna lifir nú fyr-
ir aukna kunnáttu og ástundun
lækna. Taugaveiki, tæring og marg-
ar sóttir aðrar eru menn nú að berj-
ast við, og sáralækningar hafa tekið
svo stórkostlegum framförum, að
undrum sætir.
En þó að vér játum nú og viður-
kennum þetta stórvægilega og mikla
atriði, að vér erfum langlífið frá
feðrum vorum og mæðrum, þá verð-
um vér þó að játa það, að fáir af
oss eru nógu vitrir til þess, að ná
aldurstakmarki því, sem vér hefðum
átt að ná. Hinn beinasti vegur til
þess að lengja líf sitt er sá, að forð-
ast að stytta það, eins og einn merk-
ur vísindamaður hefir sagt.
Þetta er nú eiginlega byltingin,
sem daglcga er að fara frum hjá
oss. — Smátt og smátt, og eins og
menn væru þvernauðugir eru menn
að þlusta eftir röddu heilsufræðinn-
ar og sjá og skilja, að þeir geta bæði
lengt líf sitt og stytt það. Þeir geta
gjört það létt og gleðiríkt og Hka
fult af angri og óánægju. Því að
heilsufræðin kennir mönnum, að
hver og einn — karl eða kona —
getur lifað löngu og gleðiríku lífi
með því að forðast alla eitrun lík-
ama og sálar.
Lífsaflið í sjálfum oss getur hald-
ið oss við, þrátt fyrir slit og á-
reynslu, ef að vér vörumst að eitra
og hálfdrepa hin endurskapandi öfl,
sem i sjálfum oss búa. En hið vana-
lega er það, að vér drepum sjálfa
oss með eitri þvi, sem vér ýmist bú-
um til i vorum eigin likama, eða
tökum inn í líkama vorn tilbúið í
fæðu vorri.
Allur þorri velstandandi manna,
þeirra, að minsta kosti, sem eldri
eru en 50 ára eru daglega að fremja
sjálfsmorð, þó að hægt fari. Þetta
gæti sagt þeim hver einasti læknir,
sem prófaði æðar þeirra og spyrði
cftir, hvað þeir ætu og drykkju á
degi hverjum. “Þeir grafa sér graf-
irnar með tönnum sínum”, því að
þeir eta langt of mikið, _og i fæðu
þeirra eru eiturtegundir margar,
sem smátt og smátt eyða eða herða
æðar þeirra, og þá er afturförin og
dlin yfir þá komin.
Hvað víndrykkju snertir, þá eru
nú loksins farin að opnast augu
manna fyrir eitri því, þó að erfitt
gangi víða. Og það er enginn efi á
þvi, að víndrykkjan styttir aldur
manna og veikir heilsu þeirra.
Hver sem ekki neytir víns, lifir
lengur jafnvel en hófsemdarmaður-
inn og hefir betri heilsu og glaðari
daga.
Þó að hægt fari og seint gangi, þá
er afleiðingin af tilraunum manna
rð auka langlifið sú, að mannsald-
urinn smálengist. Fæðingar fækka
reyndar; það er færra af æskulýð
cg uppvaxandi fólki, en mikið meira
af eldra fólkinu, konum og körlum,
sem áður á tímum hefðu legið í gröf-
um sínum á þeim aldri, sem þeir nú
hafa náð.
Þetta fer einlægt smávaxandi, svo
að á komandi tímum verður meðal-
aldur manna hærri en nú. Það fæð-
ast færri og deyja færri. En er þetta
nú gott eða ilt?
Það væri ilt og bölvun fyrir mann
kynið, ef gleðin og ánægjan yrði
minni og minni, en sorgin og drung-
inn og óánægjan legðist yfir líf
roanna og kveldi úr mönnum lífs-
fjörið og gleðina og vonina. Gleði-
laust og vonlaust líf er verra en
nokkur dauði, og gleðin og vonin er
einkenni æskunnar, sem hún á
heimtingu á.
Því að æskan er ástand sálarinn-
ar, og ef vér lengjum lífið, þá lengj-
um vér æskuna. Ef að æðar þínar
eru mjúkar og liprar, ef að þú hefir
trú á lífinu og vináttunni og ókomna
tímanum, þá skiftir það engu, hvað
líkami þinn verður gamall; þú ert
ungur af því að sála þin er ung og
æskan er ástand sálarinnar.
Maðurinn er ekki eins og tréð, er
vex þannig, að það bætir við ein-
um hringnum eftir annan á ári
hverju, svo telja má aldur þess, þeg1-
ar það er felt. En það, sem bylting
þessi gjörir, þegar hún verður nógu
sterk og útbreidd, er að sameina
tvo dýrmæta hluti, sem fremur eru
sjaldgæfir hjá einum og sama manni
— en það er lífsgleði og reynsla,
eða sem enskir kalla: enthusiasm
and experience.
Alt til þessa hefir því verið þann-
ig varið, að vér höfum lífsgleðina,
en vantar reynsluna, og þegar vér
höfum fengið reynsluna, þá er lífs-
gleðin farin.
Eg þekti hinn mikla lærimeistara
minn, Sir Francis Galton, þegar
hann var á átræðisaldri, og hann
var fullkomið sýnishorn af manni,
sem hefir hvorttveggja til að bera:
lífsgleðina og reynsluna. Hann var
ótrúlega vitur og eftir þvi reyndur.
Hann var glaður og fjörugur sem
ungur drengur, og æfinlega yngstur
og glaðastur í herberginu. Og heilsu-
fræðin, sem hann grundvallaði, —
mun á komandi tíma breyta öllum
heimi.
Vafalaust má æskan biða lengur
eftir uppfyllingu vona sinna. Og
þeir verða ekki margir forsætisráð-
gjafar eða stjórnarformenn Breta
rumlega tvítugir eins og Pitt. En
hins vegar verða þær Iíka færri
hetjurnar, sem deyja úr drykkju-
skap eða gigt um fertugt, eða stjórn-
málamennirnir, eins og áður fyrri.
Og æskan mun leika sér sem áður;
en hún mun endast niiklu betur og
áður og vara lengur á komandi tím-
um, en hingað til hefir verið.
Fegurð kvenna hjá hinum lægri
mannflokkum er öll farin, þegar
þær eru 23. og 24. ára gamlar, og
þegar þær eru orðnar 35 ára, þá eru
þær orðnar skorpnar og hukkóttar
og gular og tannlausar kerlingar. —
Hjá hinum hvítu mannflokkum end-
ast konur miklu lengur, þó að mjög
sé það mismunandi hjá hverri þjóð
í sama landi. En þetta: fegurð
kvenna, er sama eðlis og alt annað.
Það er æskan og Jífsgleðin, sem er
fcrin, þegar reynslan er eiginlega
rétt að byrja. Æðarnar eru orðnar
harðar og stirðar af eitrun, og sálin
er orðin sliguð og útpínd og getur
ekki höfði haldið. Eftir það er mað-
urinn á leiðinni hröðum fetum til
grafar, hvort sem hann er ungur
eða gamall að aldri til.
Mrs. Kveldsvæfur: Jón! Eg held
það sé maður undir rúminu okkar’.
Mr. Kveldsvæfur: ‘Jæja, góða mín,
talaðu þá við hann og lofaðu mér að
sofa’.
Hásetarnir.
\ erjið þann, sem í völdum skákar,
en virðið einskis réttlæti.
Það eru svei mér stinnir strákar
stafnbúarnir i Lögbergi.
Árni i barka blæs og Iryllist;
beljuhalinn hann sviftir ró.
Svo Liberala fleytan fyllist
af froðu' úr slíkum mælsku sjó.
/ afturstafni Siggi situr,
syngjandi’ um Kringlu og pólitik.
Eins og bjór er hann orðinn litur;
en alt af er lundin hreystirík.
Gestur.
Dýravinirnir.
Þegar eg las greinina með fyrir-
sögninni “Borðgestir” eftir ekkju
Þorsteins Erlingssonar, fór eg að
hugsa út i efnið, sem greinin fjallar
um; og í tilefni af því endurvaknaði
hjá mér það sem reyndar aldrei
hafði gleymst, sem sé samkynja lífs-
atriði hér í landi.
Veturinn 1911—12 dvaldi eg í
Winnipeg. Einhverju sinni um miðj-
an þann vetur —- voru þá kuldar
miklir, sem altítt er hér á landi um
þann tíma árs, — heimsótti eg hr.
St. Thorson og konu hans. Han ner
nú bæjarstjóri á Gimli. Erindið var
smáræði eitt sem ekki er vert hér að
geta. En þar sem þau tóku mér,
þeim alls ókunnur, svo alúðlega,
buðu mér inn til sætis, og upp á ís-
lenzkan máta veittu mér kaffi. tók-
um við tal saman svona á við og
dreif. Meðal annars sögðu þau mér
frá því, að það væri og hefði verið
venja þeirra, að bera út brauð-
mylsnu og annað fóður handa smáu
snjófuglunum, þegar harðindin
væru grimm á vetrum. Og þar sem
þau höfðu enga kornyrkju sjálf, —
keyptu þau fóður til þess.
Þessi frásögn hjónanna var alveg
nýung til mín.
Síðan eg kom til þessa lands hafi
eg alla tíð dregið fram líf mitt úti
á landsbygðinni. Þegar menn þar
verða varir við aumingja litlu snjó-
fuglana í frostgrimdum á vetrum,
halda þeir sig gjarnast í kringum
hálm og heystakka og korngeymslu-
hús; og finna þar gjarnast eitthvað
til að seðja með hungur sitt. Fáir
munu svo illsinna að amast við slík-
umgestuin.
Á leiðinni heim til mín og stöku
sinnum síðan hefi eg hugsað út í
þessa frásögu hjónanna.
Við hina litlu kynningu, sem eg
hafði af hr.Thorson, þóttist eg skilja
að hann væri ekki sterkur biblíu-
trúmaður. Eins og ósjálfrátt kemur
fram spurning: Ilvaðan er þessi til-
finning runnin? Ef eg man rétt tal-
ar Tolstoj um að lifa eftir eigin inn-
blæstri — “by K his oum reason. —
Án þess að vilja gjöra lítið úr bibl-
íunni — margir kaflar eru þar dýr-
mætir gimsteinar — get eg ekki í
hjarta mínu áfelt nokkurn mann, þó
hann eins og Tolstoj segir, lifi eftir
eigin jnnblæstri, eins lengi og á-
vextir lífsins eru fagrir.
í tilefni af framanrituðu vil eg
leyfa mér að gjöra nokkrar athuga-
semdir viðvíkjandi' framkomu
n.anna gagnvart dýrum þeim, sem
þeir hafa yfir að ráða. — Á liðnum
æfidegi niinuni hefi eg orðið var við
ekki allfáa menn, sem liafa verið
meingjörðalausir og friðsamir við
rrennina, en fantar og tilfinningar-
lausir við skepnurnar; bæði með
harðri vinnu og illri hirðingu.
Eftir að eg kom til þessa lands
minnist eg ekki að hafa séð nokkuð
eins hryggilegt, eins og meðferð
sumra manna á vinnuuxum sínum
og sleðahundum. Gjarnast var stór-
um betri meðferð á hestum, sem hjá
þessum sömu mönnum mun hafa
verið af því, að þeir (hestarnir)
mundu deyja við þá meðferð, sem
uxum var boðin. Þar kemur fram
síngirni mannsins . Oft flaug mér
huga hér á fyrri tíð, þegar eg sá
illa útlítandi uxa, svertingjalífið á
þræla-öldinni.
Eg vil taka það hér fram að bæði
eru nú uxar að miklu leyti gengnir
úr gildi sem vinnudýr, og svo líka
hitt ekki síður, að þessir umgetnu
menn hafa ætið verið í stórum
minnihluta.
Mér hefir ætíð geðjast illa að
flestum kynblendingum hér í landi,
stm eg hefi kynst. Ekki af því þó
þeir hafi verið blandaðir blóði við
Indiána og drekki vin meira en góðu
hófi gegnir, heldur hinu að eg hefi
yfirleitt séð skepnur verst útlítandi
hjá þeim. Aftur jafn bezt útlítandi
skepnur hjá Galizíu mönnuin.
Það mun ekki vera að öllu leyti
rétt að draga þá ályktun út af með-
ferð manna á skepnum þeim, sem
þeir hafa yfir að ráða, að þar komi
fram þeirra innri maður. Rótgróinn
vani og íhugunarleysi getur stund-
um átt þátt í því. Eg ætla að taka til
dæmis kynblendingana hér i landi,
niðja Indíánanna. Eins og menn
vita lifðu Indíánarnir hér áður
viltu eða þegar bezt var hirðingja-
lífi. “Póna” þá, sem þeir höfðu með-
ferðis, hirtu þeir ekkert um að afla
Gamali góð kunningi í nýjum klæðum
BUE RIBBON
TEA 0
Blý umbúðirnar eru eld gamlai'.
Umbætur hlutu að koma.
Stæðstu te verzlanir í heimi búa nii um Te á þennan
nýja máta—óyggjandi hreinlætis umbúð og algjörð vörn
gegn nokkurri hugsanlegri veður breytingu.
Þessi nýja umbúð er tvöföld. Innri umbúðin er óyggjandi
vörn við raka—en það er ]>ykkur pappi í ytri umbúð-
inni sem fyrirbyggjir að Teið tapi nokkuð af sínum
fyrirtaks kostum.
Makalaust Te útheimtar makalusar umbúðir, svo 1
framtíðinni verður þessi nýja umbúð brúkuð á alla
pakka af
BLUE RIEBON TE
fóðurs handa. Svo þegar kynblend-
ingarnir fóru að taka upp fasta bú-
staði, eftir hvítum mönnum, og
vinna skepnunum eins )Og þeir, mun
hin eldri venja hafa orðið of rik hjá
þeim, og þess vegna hafa þeir ekki
borið eins mikla umhyggju fyrir
fóðri og hirðingu annari eins og
skyldi.
Aftur, þegar eg hefi séð mjög illa
útlitandi skepnur hjá alveg hvítum
mönnum, hefi eg freistast til að
hugsa, að þar gægðist fram þeirra
innri maður. Það má vera, að það
sé heldur mikið sagt — svona yfir-
leitt; en það getur maður með
fullri ástæðu sagt, að dýraverndun-
arlög eru nauðsynleg, og ætti að
vera beitt meira en gjört er úti um
landsbygðina.
Hundarnir. — Já, sleðahundarnir.
Meðferðin á þeim hefir oft hrært
tilfinningar mínar. Þessar litlu
skepnur, __— hvað þeim er stundum
ætlað að draga mikið og hlaupa
hartl Satt er það, að hundur dreg-
ur meira en aðrar skepnur, saman-
boið við þyngd hans. En þá þarf
hann að hafa gott fóður og ná-
kvæmni í meðferðinni, ef hann á að
vera ómeiddur. Það mun vera al-
títt að hunda-keyrslumenn hafa það
sem kallað er haglasvipu til að
lcmja áfram þessi smáu dráttardýr.
Svipur þessar eru allar brugðnar úr
leðurræmum og höglum raðað inn-
an í, svo þær fylgi fastara eftir
högginu. Virðast þær eitthvað í ætt
við áhöld þau, sem notuð voru við
húðstrokur á stórglæpamönnum.
Hundurinn er þess eðlis( að hann
gengst fyrir góðum atlotum. Hann
skilur manninn betur en nokkurt
annað dýr og verður innilegri vin-
ur hins góða húsbónda síns, heldur
en hin dýrin, sem maðurinn hefir
yfir að ráða. -— Þó að margar und-
antekningar eigi sér stað helzt hjá
islenzkum fiskimönnum, er samt ó-
hætt að fullyrða, að meirihluti af
hunda-keyrslumönnum sýna þeim
of mikla hörku og sumir hryllilega
vonda meðferð.
Fóðrið. — Algengast er, helzt i
langferðum, að gefa hundum að
eins einu sinni á sólarhring — á
kveldin. Mér hefir stundum fundist
þetta of hart leikið við dýrin. Að
leggja upp árla morguns, án þess að
gefa þeim, og láta þá þannig draga
og lilaupa allan daginn, 12 stundir
í minsta lagi„ án fóðurs. Það má
vel vera að ekki sé haganlegt að
gefa hundunum árla morguns, eftiri
að hafa legið á meltunni alla nótt-
ina; en að gefa þeim eftir 4—5
stúnda keyrslu, ætþ að gjöra þeim
gott.
Að vísu eru sleðahundar aðeins
notaðir við stórvötnin og á útjöðr-
i,m mannheima. En þar lifir þó
fólk, sem tilheyrir mannfélaginu,
og stjórnir fylkjanna eru að reyna
að halda þar uppi löggæzlu. — Já,
meira: Þær hafa þar vissa embætt-
isinenn til að líta e»ur, að dýr merk-
urinnar séu ekki strádrepin niður
(Game Guardians). En að ala upp
hundana til að kvelja úr þeim lífið
á örskömmum tíma, — það finst
stjórnunum ekki koma sér við.
Það er ekki of mikið sagt, þó að
heimtað sé af mönnunum, að bera
ireiri umhyggju fyrir skepnunum,
hcldur en verkfæri eða vinnuvél.
Trassinn getur eyðilagt verkfærið
cða vinnuvélina á skömmum tíma,
en að eyðileggja skepnuna af sömu
orsökum, er annað mál.
Að endingu vil eg biðja hinn
heiðraða ritstjóra, að ljá linum
þessum rúm í Kringlunni.
Ritað 7. des. 1914.
J. H. Lindal.
ATHS. — Grein þessi hefir óvart
legið neðst í skúffu og því ekki kom-
ið fyrri. Vér biðjum afsökunar á
því. Greinin er í alla staði góð, —
vel hugsað og vel ritað. Ritstj.
THE CANADA
STANDARD LOAN CO.
Aðal Skrifat<»faf Winnlpcgr.
$100 SKULDABRÉF SELD
Til þæginda þeim sem hafa smá upp
hæftir til þess a?5 kaupa, sér í hag.
Upplýsingar og vaxtahlutfall fst á
skrifstofunni.
J. C. KYIjE, rfttÍNmaður
428 31ain Street. WINNIPEG
BrúkaíSar saumavélar me? hæfi-
legu vert5i; nýjar Singer vélar, fyrlr
peninga út í hönd efta til leigu.
Partar í allar tegundir af vélum;
atSgjörÖ á öllum tegundum af Phon-
ographs á mjög lágu veröi.
J. E. BRYANS
531 SARGENT AVE.
Okkur vantar duglega “agenta” og
verksmala.
Þegar þú þarfnast bygginga efni eía eldiviS
D. D. Wood & Sons.
-------------------Limited--------------------
Verzla meS sand, möl, mulin stein, kalk,
stein, lime, “Hardwall and Wood Fibre”
plastur, brendir tígulsteinar, eldaðar pípur,
sand steypu steinar, “Gips” rennustokkar,
“Drain tile,” harð og lin kol, eldivið og fl.
Talsími: Garry 2620 eða 3842
Skrifstofa: Horni Ross og Arlington St.