Heimskringla - 14.10.1915, Síða 3

WINNIPEG, 14. OKT. 1915.
HE IMSKRINGLA.
BLS. 3
---- ~ ~ —1------------%
Mennirnir á undan Adam.
EFTIR JACK LONDON.
(Höfunduv að ‘The Call of the Wild’
og ‘The Sea Wolf’ osfrv.).
Eg gat nú ekki séS hann, þó að eg heyrSi hann
standa hikstandi og hóstandi á öndinni. Áhorfend-
urnir neSra voru steinþegjandi. Eg húkti á brúninni
hellismunnans og beiS átekta. Andköfin og hóstinn
fóru aS minka og viS og viS heyrSi eg aS hann var
aS raeskja sig. Rétt á eftir fór hann aS klifrast niS-
ur. Fór hann hægt og stóS viS aftur og aftur til aS
rétta úr hálsinum og þukla um hann meS hendinni.
En þegar kynflokkurinn sá hann koma niSur
bergiS, þustu allir af staS til skógarins meS orgi
miklu og óhljóSum. Var gamli MergjaS-bein sein-
astur, haltrandi og skjögrandi. En RauS-auga skifti
sér ekkert af flótta þessum. Þegar hann kom niSur
úr berginu, þá krækti han fyrir bergsnösina og klifr-
aSist upp í helli sinn. Hann leit aldrei aftur.
Eg starSi framan í Laf-eyra og hann starSi aftur
framan í mig. ViS skildum hvor annan. AS vörmu
spori fórum viS aS klifrast upp klettinn, hljóSlega
mjög og varlega. Þegar upp kom, litum viS aftur.
Enginn var eftir heima, nema RauS-auga; hann var
í helli sínum. Hinn flokurinn allur var horfinn lengst
inn í skóginn.
ViS snerum okkur viS og tókum til fótanna.
ViS fórum á harSahlaupi yfir bera svæSiS og niSur
brekkurnar, og hirtum ekkert um slöngurnar í gras-
inu, þangaS til viS komum í skóginn. ViS þutum
upp í eikartoppana og svo einlægt áfram tré úr tré,
þangaS til viS vorum komnir margar mílur frá hellr-
unum. Þá námum viS loksins staSar, óhultir í stór-
um eikarklofa, horfSum hvor á annan og fórum aS
hlægja. ViS héldum hvor utan um annan meS hönd-
um og fótum, en tárin runnu úr augum okkar, og
sárindin voru undir síSum okkar, en viS hlógum, og
hlógum, og hlógum.
X. KAPÍTULI.
NDIREINS og viS Laf-eyra vorum búnir aS
hlægja út, snerum viS til baka aftur og feng-
um okkur morgunverS í bláberja mýrinni. ÞaS var
sama mýrin, sem eg fyrir mörgum árum hafSi komiS
í meS móSur minni á hinu fyrsta ferSalagi mínu út
í veröldina. SíSan hafSi eg sjaldan séS hana. Eg
var vanalega einhversstaSar úti í skógi, þegar hún
heimsótti kynflokkinn í hellrunum. Einu sinni eSa
tvisvar hafSi eg séS honum Bullara bregSa fyrir á
bera svæSinu og hafSi eg skemtun mestu af því, aS
skæla mig framan í hann og gjöra hann reiSan, úr
opinu á helli mínum. En aS fráskildum frændsemis
brögSum þessum hafSi eg látiS skyldfólk mitt af-
skiftalaust. Mér var ekkert sérlega ant um þaS, en
leiS fremur vel sjálfum.
Þegar viS vorum búnir aS eta iylli okkar af
berjum, tókum viS meS okkur akurhænu-hreiSur
tvö, meS eggjum hálfunguSum, sem viS ætluSum
aS hafa fyrir eftirmat, og héldum svo inn í skóg-
inn í stefnu til fljótsins og fórum varlega mjög. Á
leiS þeirri var gamla tréS, sem svo lengi hafSi veriS
heimili mitt, og hann Bullari hafSi rekiS mig úr.
Þau voru ennþá í trénu. En þaS hafSi fjölgaS á
heimilinu. DálítiS ungbarn hélt sér fast í móSur
mína. Svo var þar hálfvaxin stúlka, sem horfSi meS
varasemi á okkur af neSri greinum trésins. Hún
var augsýnilega hálfsystir mín.
MóSir mín þekti mig; en hún benti mér, aS eg
skyldi fara burtu, þegar eg ætlaSi aS fara aS klifr-
ast upp í tréS. Laf-eyra var miklu varasamari en
eg, og hélt straks í burtu, og gat eg ekki fengiS hann
til aS snúa aftur. En seinna um daginn kom systir
mín niSur úr trénu og lékum viS þá og stukkum,
bæSi á jörSinni og í trjánum í grendinni, þangaS
til komiS var kveld. En þá fór nú aS grána gam-
aniS.. Þó aS hún væri systir mín, þá aftraSi þaS
henni ekki frá því, aS reyna aS fara eins illa meS
mig og hún gat; því hún hafSi tekiS aS erfSum alla
illmenskuna hans Bullara. Hún réSist alt í einu á
mig í reiSi mikilli; reif mig meS nöglunum, sleit af
mér háriS og læsti hvössu, litlu tönnunum í fram-
handlegginn á mér. Eg reiddist viS þetta, en vildi
þó ekki skaSskemma hana, en galt henni þaS þó,
og lamdi hana rækilegar, en hún nokkru sinni hafSi
veriS lamin áSur.
En hvaS hún orgaSi og grenjaSi! Bullari hafSi
ekki veriS heima allan daginn, en kom nú rétt í
þessu, heyrSi hávaSann og hljóp þangaS, sem viS
vorum. MóSir mín stökk líka til okkar, en hann
varS á undan henni. ViS Laf-eyra biSum þá ekki
eftir komu hans. ViS tókum til fótanna og hlupum
þaS sem viS gátum; en Bullari elti okkur um trjá-
toppana, og höfum viS ekki í harSara komist um
dagana, en aS láta hann ekki ná okkur.
Þegar hann var hættur aS elta okkur, tókum
viS Laf-eyra til aS hlægja einu sinni ennþá, og aS
því búnu sáum viS aS fariS var aS rökkva. Þarna
• kom nú nóttin yfir okkur meS öllum sínum skelf-
ingum; en óhugsandi var aS fara heim til hellr-
anna. Hann RauS-auga gjörSi okkur þaS ómögu-
legt. ViS leituSum hælis í tré einu, sem stóS nokkuS
frá hinum, og sváfum þar um nóttina, hátt uppi í
klofa trésins. En þaS var auma nóttin. Fyrstu
klukkustundirnar var húSar-rigning; svo kóInaSi
og blés kaldur vindurinn um okkur þaS sem eftir
var nætur. Vorum viS þarna húS-votir, skjálfandi
og nötrandi, og héldum hvor utanum annan. Sökn-
uSum viS þá þurra hellisins okkar, sem hlýnaSi svo
fljótt viS hitann af líkömum okkar.
Þegar morgnaSi vorum viS illa til reika, en ein-
beittir. ViS ætluSum ékki aS lifa aftur aSra eins
nótt! ViS hugsuSum til trjáskýlanna gamla fólks-
ins og tókum þegar til starfa og fórum aS byggja
okkur skýli. ViS bygSum fyrst óvandaS hreiSur;
en á smærri klofin þar fyrir ofan lögSum viS mæn-
irása nokkra undir þakiS. Svo fór sólin aS skína,
og viS hina hlýju og notalegu geisla hennar gleymd-
ilm viS þrautum næturinnar og fórum aS leita okkur
aS morgunverSi. Þar á eftir fórum viS aS leika
okkur, og sýnir þaS staSfestuleysi manna á þeim
tímum. ViS höfum sjálfsagt veriS heilan mánuS
aS byggja húsiS okkar í trénu, því aS viS störfuSum
aS eins stöku sinnum. En loksins var þaS fullgjört
og — þá vorum viS aldrei í því framar.
En nú hefi eg hlaupiS gönuskeiS í sögu minni.
Þegar viS fórum aS leika okkur eftir morgunverS-
inn, næsta dag eftir aS viS yfirgáfum hellrana, þá
lét Laf-eyra mig elta sig um trjátoppana alla leiS
niSur aS fljótinu. ViS komum út úr skóginum, þar
sem síki eitt stórt kemur í fljótiS úr bláberja mýr-
inni. SíkiS var breitt um ósinn og alveg straum-
laust. En í lygnunni rétt innan viS ósinn flaut mikil
flækja af trjábolum. Sum þeirra voru þur orSin og
greinalaus, af því aS veltast í vatnsflóSum og liggja
strönduS á sandrifum sumar eftir sumar. Þau flutu
vel á vatni og lyftust upp og niSur, eSa veltust um
þegar þyngsli okkar komu á þau.
Hér og hvar á milli trjábolanna sá í vatniS, og
voru þar hópar stórir af smáfiskum, líkt og smásíli
væru, og þutu hóparnir fram og aftur. ViS Laf-eyra
urSum undir eins fiskimenn. LögSumst viS flatir á
trjábolina, grafkyrrir og biSum þess, aS sílin kæmu
nærri okkur og gripum þau svo snarlega meS hönd-
unum. Feng okkar átum viS þarna undir eins, —
blautan úr vatninu og spriklandi. ViS hirtum ekk-
ert um þaS, þó aS viS værum saltlausir.
Síkis-ós þessi varS nú uppáhalds leikvöllur okk-
ar. Vorum viS þar margar stundir á degi hverjum,
veiddum okkur fiska og lékum okkur á trjábolunum
og dag einn lærSum viS þar hina fyrstu leksíu okkar
í sjómensku. Trjábolurinn, sem Laf-eyra var á,
losnaSi og fór aS reka burtu. En Laf-eyra lá þar
sofandi uppi á honum. Dálítil vindgola rak bolinn
hægt og hægt burt frá landi, og þegar eg tók eftir
vanda þeim, sem vinur minn var í staddur, þá var
hann kominn of langt út til þess aS geta stokkiS í
land.
I fyrstu hafSi eg gaman af þessu. En svo fór
einhver óljós ótti aS hreyfast í hjarta mínu, og var
þaS nokkuS títt á þessum háskafullu dögum, og
fann eg þá sárlega til þess, hve einmana eg var. Eg
sá hann Laf-eyra þarna úti á þessu óþekta vatni, þó
nokkur fet frá landi, og hrópaSi upp til aS vekja
hann og gjöra hann varan viS hættuna. Hann vakn-
aSi lafhræddur og hreyfSi sig hastarlega á trénu.
En tréS veltist viS og færSi hann á kaf í vatniS.
Þrisvar sinnum kaffærSi trjábolurinn hann, þegar
hann var aS reyna aS klifrast upp á hann. Loksins
lukkaSist honum þaS, og sat hann þar og húkti bull-
andi af ótta.
ViS gátum hvorugur gjört nokkuS til aS hjálpa
honum. ViS vorum komnir of langt frá háttum og
eSli hins óæSra lífs, til þess aS okkur væri eSlilegt
aS synda; en viS vorum þó ekki orSnir svo þrosk-
aSir menn, aS viS sæjum þörfina á því aS læra þaS.
Eg ráfaSi þarna í öngum mínum fram og aftur um
bakkann, og fylgdist meS Laf-eyra á þessu ósjálf-
ráSa ferSalagi hans, svo nærri honum, sem mér var
mögulegt. En hann hljóSaSi og veinaSi, svo þaS
var furSa mesta, aS hann skyldi ekki draga þangaS
allar tegundir rándýranna.
Þannig liSu nú stundirnar. Sólin klifraSist upp
á himinhvolfiS, og var farin aS hefja niSurgöngu
sína í vestri. Hæga vindgolan dó út og skildi Laf-
eyra eftir, fljótandi á bolnum eitthvaS hundraS fet
frá landi. En þá kom þaS fyrir, sem eg veit ekkert,
hvernig skeSi, aS Laf-eyra fann upp hina miklu
uppgötvun sína. Hann fór aS róa meS höndunum.
I fyrstu gekk honum seint áfram og hlykkjótt. Svo
lagSi hann sig allan til og réri af kappi nær og nær.
Eg skildi ekkert í þessu. Eg settist niSur og horfSi
og beiS, þangaS til hann var kominn aS landi.
En hann var búinn aS læra nokkuS og þaS var
meira en hægt var aS segja um mig. Seinna um
kveldiS lagSi hann af ásettu ráSi út frá landi á trjá-
bolnum. Svo þar á eftir gat hann taliS mig á þaS,
aS koma meS sér, og lærSi eg þá líka list þessa, aS
róa. Næstu dagana gátum viS ekki slitiS okkur frá
síkinu. Vorum viS svo hrifnir af þessum nýja leik,
aS þaS lá nærri aS viS sleptum því aS éta. Á nótt-
unni vorum viS uppi í tré einu þar rétt hjá. Og viS
gleymdum því alveg, aS nokkur RauS-auga væri til.
ViS vorum einlægt aS reyna nýja trjáboli, og
brátt urSum viS þess vísari, aS því mjórri, sem bol-
urinn var, því hraSara gátum viS látiS hann fara á-
fram. Einnig lærSum viS þaS, aS því minni, sem
bolurinn var, því hættara var honum viS aS velta
um og kaffæra okkur. Og enn lærSum viS eitt,
hvaS boli þessa snerti, hina smærri. ÞaS var dag
einn, aS viS rerum sínum logginum hvor og fórum
samhliSa. Og þá urSum viS þess af hendingu vís-
ari, er viS vorum aS leika, aS þegar hvor okkar fyrir
sig hélt um annars trjábol meS annari hendi og öSr-
um fæti, þá urSu bolirnir stöSugir og ultu ekki um.
Þegar viS nú lágum þarna hliS viS hliS, þá voru fæt-
ur og hendur okkar, sem út vissu, lausar til þess aS
róa. Og seinasta uppgötvun okkar var sú, aS meS
þessu fyrirkomulagi gátum viS haft bolina minni og
orSiS fljótari um leiS. En þá var líka uppgötvunum
okkar lokiS. ViS höfSum fundiS upp hin fyrstu og
ófullkomnustu tæki til aS fleyta sér á, hinn fyrsta og
ófullkomnasta fleka; en vorum ekki nógu vitrir til
aS sjá þaS. Okkur gat ekki komiS til hugar, aS
binda trjábolina saman meS seigum vínviSartein-
ungum eSa rótum. ViS létum okkur nægja, aS
halda þeim saman meS höndum og fótum.
HraSfætla.
ÞaS var ekki fyrri en fyrsta dálætiS á sjómensk-
unni var fariS aS réna og viS vorum aftur farnir aS
sofa í byrginu okkar uppi í trénu, aS viS fundum
hana “HraSfætlu". Eg sá hana fyrst, þar
sem hún var aS tína akarn af greinum á stórri eik
nálægt trénu okkar. Hún var ósköp huglítil. 1
fyrstunni var hún grafkyr. En þegar hún varS þess
vísari, aS viS hefSum séS hana, þá lét hún fallast
til jarSar og hljóp sem ör af streng í burtu. ViS sá-
um henni stundum bregSa fyrir viS og viS á daginn
og fórum aS venjast á, aS svipast um eftir henni,
þegar viS vorum á ferSinni fram og aftqr milli trés-
ins okkar og óssins á síkinu.
En þá var þaS einn dag, aS hún hljóp ekki
burtu. Hún beiS komu okkar og lét okkur heyra
hin þýSu og mjúku friSarhljóS. ViS komumst samt
ekki mjög nærri henni. Þegar henni þótti, aS viS
kæmum of nærri sér, þá þaut hún á svipstundu
burtu, — en þegar hún var komin svo langt í burtu
aS henni þótti sér óhætt, þá lét hún okkur heyra
friSarhljóSin aftur. Þetta gekk svona nokkra daga.
ÞaS tók langan tíma aS kynnast henni; en loks-
ins gátum viS þaS þó, og fór hún þá stundum aS
vera meS okkur í leikum okkar.
Mér féll hún vel í geS þegar í fyrstu. Hún var
mjög þokkaleg á aS líta. Hún var þýS mjög á svip.
Voru augu hennar hin þýSustu, sem eg nokkurn tíma
hefi séS. Og aS því leyti var hún mjög ólík öllum
öSrum stúlkum og konum kynflokks okkar, því aS
þær voru skapaSar sköss hin mestu. En til hennar
heyrSust aldrei þessi grimmu, hásu reiSihljóS; og
þaS virtist eSli hennar, aS flýja burtu frá yrringúm
öllum, fremur en aS taka þátt í þeim og fara í slag-
inn.
Þessi þýSleiki og blíSa, sem eg hefi um getiS,
virtist streyma út frá henni allavega. Augu hennar
voru stærri en flestra annara af kynflokki hennar;
og ekki lágu þau svo djúpt; og augnahárin voru
lengri og fóru betur. Nef hennar var líka ekki eins
digurt og flatt og annara. ÞaS var hryggur á nef-
inu, og nasaholurnar sneru niSur, en ekki beint fram.
Vígtennur hennar voru ekki stórar, og efri vör henn-
ar var ekki stór og hékk ekki niSur, og ekkert stóS
neSrivörin fram. Hún var ekki mjög loSin, nema
utan á handleggjunum og fótunum og yfir herSarn-
ar. Og þó aS mjaSmirnar á henni væru fremur
smáar, þá voru kálfar hennar ekki samansnúnir eSa
hnýttir.
Þegar hugur minn hvarflar aftur til hennar af
tvítugustu öldinni í draumum mínum, þá hefir mér
ætíS komiS til hugar, aS hún hafi ef til vill veriS
eitthvaS skyld Eldmönnunum. FaSir hennar og
móSir hafa vel getaS veriS komin af þessu æSra
kyni. Og þó aS þaS væri ekki alment, þá kom þó
slíkt og þvílíkt oftlega fyrir, og hefi eg séS dæmi
þess meS eigin augum, og hefir þaS jafnvel gengiS
svo langt, aS menn af kynflokki okkar hafa gjört
þá ættarskömm, aS fara aS búa meS trjámönnun-
um! —
En þetta er nú aS fara út fyrir söguna. — Hún
HraSfætla var aS öllu frábrugSin öllum stúlkum
kynflokks okkar, og mér féll hún svo vel í geS þeg-
ar í fyrstu. BlíSa hennar og viSkvæmni dró mig
aS henni. Hún var aldrei ruddaleg og hún lenti
aldrei í áflogum. Hún hljóp þá æfinlega í burtu, og
því var þaS, aS hún hlaut nafniS: HraSfætla. Hún
var betri aS klifrast en Laf-eyra eSa eg. Þegar viS
lékum eltingaleik, þá gátum viS aldrei náS henni;
nema af hendingu; en aftur gat hún náS okkur hve-
nær sem hún vildi. Hún var einkennilega fljót og
snör í öllum hreyfingum sínum, og ekkert jafnaSist
viS hugvit hennar, aS sjá, hvaS langt var á milli
tveggja greina, nema dirfska hennar. Hún var á-
kaflega huglítil í öllu öSru; en þegar til þess kom,
aS klifrast, eSa hlaupa um trjátoppana, þá var hún
algjörlega óttalaus, og viS Laf-eyra vorum klaufar
hinir mestu og klunnalegir hugleysingjar í saman-
burSi viS hana.
Hún var föSur og móSurlaus. ViS sáum hana
aldrei meS neinum öSrum, og þaS var ómögulegt
aS segja, hve lengi hún hafSi lifaS alein í heimi þess-
um. Hún hefir hlotiS aS læra þaS snemma í ein-
stæSingsbernsku sinni, aS hennar eina hjálp og úr-
ræSi var þaS, aS flýja. Hún var bæSi vitur og
varasöm. ÞaS varS á endanum nokkurskonar leik-
ur okkar Laf-eyra, aS reyna aS komast eftir þ a,
hv^j bústaSur hennar var. ÞaS var áreiSanleg", aS
hún hafSi einhversstaSar skýli uppi í trjánum, og
þaS ekki langt í burtu. En hvernig sem viS reynd-
um aS rekja slóS hennar, þá gátum viS aldrei fund-
iS þaS. Hún var æfinlega fús á þaS, aS leika viS
okkur á daginn, en bústaS sínum leyndi hún vand-
lega.
XI. KAPÍTULL
M-NN verSa aS hafa þaS fast í huga, aS þessi
lýsing mín á HraSfætlu, er ekki eins og henni
hefSi veriS lýst, ef aS “Stóra-tönn” hefSi átt aS
lýsa henni; þessi forfaSir minn, langt á undan öll-
um sögutíma, og hin önnur persóna mín í draumum
mínum. En þaS er í draumum mínum, aS eg, nú-
tíma-maSurinn, horfi í gegnum augu “Stóru-tannar”
og sé þaS alt saman.
Þannig er mörgu því variS, er eg segi frá, er lýt-
ur aS atburSum þessara löngu liSnu tíma. Þessar
hugmyndir mínar eru einhvernveginn svo tvöfaldar,
aS þaS er mjög hætt viS, aS eg rugli lesendurna,
þegar eg segi þeim frá þeim. Eg ætla aS eins aS
hætta frásögninni um litla stund, meSan eg bendi á
þetta tvöfalda eSli, á -þessa undarlegu blöndun
tveggja persónuleika. ÞaS er einmitt eg, nútíma-
maSurinn, sem horfi aftur um aldanna raSir og met
aS verSleikum og greiSi úr hvötum hans “Stóru-
tannar,,, hinnar annarar persónu minnar. Hann hirti
ekkert um, aS meta eSa greiSa í sundur tilfinningar
sínar. Hann var einfeldnin sjálf.auminginn! Hann
sá atburSina koma fram í lífi sínu, en hugsaSi aldrei
út í þaS, hvers vegna þeir komu fram, eSa hví þeir
komu oftlega fram á þenna sérstaklega og undar-
lega hátt.
Konungsríkið Búlgaría.
Vér vitum allir, hvar Búlgaría er
á Balkanskaganum. Landið liggur
meðfram Dóná að sunnan frá landa-
mærum Serba og alla leið til Svarta-
hafs, nema tanginn frá króknum, þar
sem Dóná rennur til norðurs á ein-
um hundrað milum, áður en hún
fellur í Svartahaf. Hann heyrir nú
til Rúmaníu. Um mitt landið renna
Balkanfjöllin, frá vestri til austurs,
þar til þau enda við Svartahafið. —
Siðan friðurinn var gjörður eftir
Balkanstríðin, hafa þeir eignast
tanga nokkurn suður með Maritza-
fljóti að vestanverðu, alla leið til
Grikklands hafs.
I.andið þar er fyrirtaks-gott, og
myndi gefa auð af sér, ef að það
væri þó ekki nema sæmilega ræktað.
Þar vex hveiti og maís, perur, apri-
kots, vinber, tóbak og ávextir margs-
konar. Vinið gæti verið gott, en er
illa ræktað. Einskonar buffalónaut
eru þar höfð fyrir plógi og vögnum;
en fremur er litið af hestum; vegir
eru mjög vondir. Nokkuð hafa menn
þar af kúm og geitum og svínum.—
En flest eru þetta alllélegir gripir.
Landslýður.
lbúarnir í Búlgaríu eru sambland
af ótal þjóðflokkum. Þar eru Tart-
arar frá Krímskaganum, og búa þeir
mest á tanganum við Svartahafið,
þar sem Dóná beygir til norðurs og
suðurs af honum. Þar eru Sirkassiu-
menn frá Kákasus; Tyrkir, Tartar-
ar, Albanar, Rúmenar, Grikkir, Gyð-
ingar, Armenar, og blendingur af ó-
tal smáþjóðum úr Asíu.
Aðallega eru hinir eiginlegu Búlg-
arar af Ugrian kynstofni, líkt og
Finnar, og eru þjóðflokkar þeir
stundum kendir við Uralfjöllin, af
því menn ætla, að þeir hafi þaðan
komið, og af sléttunum þar fyrir
sunnan; en löngu hefir það verið
áður en sögur gjörðust.
Fyrst urðu menn Búlgara varir
um 120 ár fyrir Krist. Og nefndist
þá foringi þeirra Vonud. Þeir flúðu
þá undan öðruin þjóðum og settust
að í Armeniu við fljótið Araxes.
Búlgarar eru kinnbeinaháir, ljós-
hærðir, þunnhærðir. Þeir lygna
mjög augum, og eru kringluleitir.
Þeir höfðu þræla. Á 9. öld eftir Kr.,
voru þeir kristnir orðnir, að nafn-
inu til, og var prédikað fyrir þeim
á slafneska tungu. Það á að heita
slafnesk tunga, sem þeié tala, cn cr
þö blendingur af rússnesku, serb-
nesku, tyrknesku, ítölsku og grísku.
Bókmentamenn eru þeir litlir. Að
nafninu til eru þeir grísk-kaþóiskir;
en að mestu leyti eru þeir jat'u
heiðnir og þeir voru fyrir þúsund
árum síðan og ákaflega hjátrúarfull-
ir. Klerkar þeirra kunna varla að
lesa og skrifa og skilja oft ekki bæna
þulur þær hinar grísku, sem þeir
lesa yfir sauðahjörðinni. Alt eru
það smábændur, sem þar búa og
jarðrækt mjög fátækleg. Landslýður
eitthvað 5—6 millíónir.
verður á kominn. Tréskór eru nú
þegar komnir í staðinn fyrir stígvél
og leðurskó. En meðan sumarið
varir, ættum vér helzt að taka upp
hinn forna sið, að ganga berfættir,
Nokkuð er það, að mentainálaráð-
gjafinn hefir gefið út áskorun til
allra foreldra, að láta börnin ganga
á skólann á berum fótuin. Þetta
ættu fullorðnir að taka upp, bæði
til sparnaðar og heilsubótar.
ÞjóíSverjar famir aíS ganga á tré-
skóm e‘ða berfættir.
Berlinarblaðið Neueste Nachrich-
ten segir: Vér verðum að sætta oss
við það, að skóléður verður harla
dýrt, þangað til stríðið er búið og
jafnvel nokkurn tíma eftir, að friður
Isabel Cleaning and
Pressing EstablUhment
J. W. QUINN, elgandl
Kunna manna bezt að fara með
LOÐSKINNA
FATNAÐ .
Viðgerðir og breytingar
á fatnaði.
Phone Garry 1098 83 Isabel St.
horni McDermot
ÞAÐ VANTAR MENN TIL
Að læra
Automobile, Gas Tractor It5n í
bezta Gas-véla skóla i Canada.
I>ab tekur ekki nema fáar vikur
ab lœra. Okkar nemendum er
fullkomlega kent a15 höndla og
gjöra vib, Automobile, — Auto
Trucks, Gas Tractors, Stationary
og Marine vélar. Okkar ókeypis
verk veitandi skrifstofa hjálpar
þér ab fá atvinnu fyrir frá $50
til $125 á mánuöi sem Chauffeur
Jitney Driver, Tractor Engineer
eba mechanic. Komib eba skrif-
ib eftir ókeypis Catalogue.
Hemphills Motor School
043 Main St. Winnlpegr
Að læra rakara iðn
Gott kaup borgatS yfir allan ken-
slu tímann. Áhöld ókeypis, aS-
eins fáar vikur nauSsynlegar til
aö læra. Atvinna útveguö þegar
nemandi útskrifast á $15 upp í
$30 á viku etia vitS hjálpum þéc
at5 byrja rakara stofu sjálfum
og gefum þér tækifæri til at5
borga fyrir áhöld og þess háttar
fyrir lítiti eitt á mánuöi. ÞatS
eru svo hundrutium skiftir af
plássum þar sem þörf er fyrir
rakara. Komdu og sjátiu elsta
og stætista rakara skóla i Can-
ada. VaratSu þig fölsurum.---
SkrifatSu eftlr ljómandi fallegri
ókeypls skrá.
HemphilU Barber College
Cor. KingSt. and Padfic Avcnue
WINNIPEG.
■útibú I Regina Saskatchewan.