Heimskringla - 14.10.1915, Síða 6

BI-S. 6
HEIMSKRINGLA.
WINNIPEG, 14. OKT. 1915.
—Hver var hán?—
Eldur reiðinnar logaði í augum Eddu, um leið og
hún talaði þessi hörðu orð; en þau höfðu sin áhrif
á Upham. Hann kvaldist af löngun til þess að spyrja
Nesbit, og að komast að leyndarmálinu, sem umkringdi
Eddu, og fá sönnun fyrir grun sínum um sambandið,
sem ætti sér stað milli hennar og ungfrú Powys; en
orð Eddu öftruðu honum. Hvaða gagn gátu uppgötv-
anir gjört honum, ef Edda hataði hann og fyrirliti?
Hann elskaði ungu stúlkuna, og áform hans var, að
sigra hana og giftast henni, — þrátt fyrir það, að hún
hafði neitað honum; og þess vegna komst hann nú að
þeirri niðurstöðu, að það yrði slæmt fyrir sig að móðga
hana. Auk þess — og þessi skoðun hafði ekki minni
áhrif en hin —, mundi Edda ekki láta hann vera ein-
an hjá Nesbit eitt augnblik, og í nærveru hennar gæti
hann ekki spurt þenna ókunna mann.
‘Það er betra, að hafa gætur á, þegar þau hittast
næst’, hugsaði hann. ‘Það verður bezt að elta hann
heim til hans, og heimsækja hann þar með leynd. Eg
má engan grun vekja hjá Eddu, og þá verður auðvelt
að fá að vita, jafnvel hjá henni, heimilisfang þessa
manns. Hún er ekki jafn klók og skarpskygn og eg.
Mrr skal lánast, að fá að vita þetta leyndarmál hjá
henni, með skynsamlegri aðferð. En sem stendur er
hyggilegast fyrir mig, að ná trausti hennar og virð-
i'ngu’.
Knúður af þessari hugsun, gjörði Upham stutta af-
sökun fyrir Eddu, viðvíkjandi þeim áhuga, sem hann
hei'ði sýnt um kringumstæður hennar, og mintist á
þi.nn hugþokka, sem hann bæri til hennar, og þá ein-
lægu ósk, að losa hana við öll óþægindi; svo bauð
hann henni handlegg sinn og leiddi hana yfir götuna.
‘Eg fer bráðum yfir um götuna aftur’, sagði Edda,
um leið og J>au gengu inn í hús bankarans, ‘og þá vil
eg vera einsömul’.
Hún hneigði sig ofurlítið og hljóp svo upp stig-
ann og inn í herbergi ungfrú Powys.
Upham gekk i hægðum sínum til herbergis síns.
Edda sagði ungfrú Powys frá samtali sínu við
Nesbit og um kröfu hans, og bað hana að lána sér þá
upphæð, sem óborguð væri Nesbit sem meðgjöf sin. -
‘Eg borga yður peningana aftur, þegar eg er búin
að vinna fyrir þeim’, sagði Edda alvarleg. ‘Það var
áform Nesbits að koma hingað og finna yður; en fái
hann þessa peninga, þá fer hann burt og gjorir yður
aldrei framar ónæði. Þér megið reiða yður á loforð
hans, ungfrú Powys’.
‘Eg skal borga honum þessa upphæð, sem hann bið-
ur um, Edda’, sagði Agnace og roðnaði dálítið. ‘En
minnist þér ekki á að borga hana aftur til mín. Hvað
sagði Upham við yður?’
Edda sagði henni frá viðræðu þeirra Uphams.
‘Þér eruð hugrökk og göfug, jafn ung stúlka’, sagði
ungfrú Powys. ‘Eg er yður þakklát fyrir það, að þér
tókuð }>etta málefni frá réttri hlið og á réttan hátt. —
Hcr eru peningarnir handa Nesbit. Gjörið þér svo vel
að segja honum, að þeir hefðu verið borgaðir fyrri, ef
það hefði ekki verið vegna — en nei, fáið þér honum
peningana eins og þeir séu frá yður. Hann má aldrei
reyna til að koma hingað til að sjá mig. Eg er ekki sú
kona, sem hann heldur að eg sé, og ef hann kemur inn
í þetta hús, verður það honum til leiðinda. Segið þér
honum þetta’.
Ungfrú Powys opnaði nú féhirzlu sína, og tók upþ
hina umbeðnu upphæð í bankaseðlum. Edda stakk
þeim í vasann og fór svo aftur til Nesbit. Hún borg-
aði honum peningana, og eftir stuttar samræður opnaði
hún hliðið, gekk svo með honum þangað sem vagninn
beið hans, og kvaddi hann þar.
Hér um bil kl. 9, þegar Edda var að láta niður
fatnað sinn, kom ungfrú Powys til hennar.
Þegar Agnace sá, hvað Edda var að gjöra, brá
skugga á svip hennar, og þegar hún var búin að loka
dyrunum og sezt á stól, sem Edda bauð henni, sagði
hún:
‘Þér eruð ennþá ákveðnar í þvi að yfirgefa mig,
ungfrú Brend?’
„u, ungfrú Powys’, sagði Edda og leit á opnu
Kuiiortin sín. ‘Eg er alls ekki óþakklát við yður fyrir
ástúð þá, sem þér hafið sýnt mér, en eg verð að fara’.
‘En hugsið þér nú um, hvað það er að koma til
allra ókunnugra, Edda — og að vera algjörlega háð
sérlyndi gamallar konu, sem orðin er óvinur allra
ættingja sinna, svo enginn þeirra vill framar tala við
hana’.
‘Kom eg ekki til ókunnugra, þegar eg kom hingað,
ungfrú Powys?’ sagði Edda roleg.
‘Jú — jú — en sarnt sem áður —’.
‘Eg er ekki hrædd við gömlu frú Vavasour’, sagði
Edda, þegar ungfrú Powys fór að stama. ‘Eg held jafn
vel að eg felli mig við gamla Ben Storm og hinn ein-
manalega Storm Castle. Eg mun læra að halda af fjall-
inu gamla, eins og mér þótti vænt um fæðingarstað
minn á heiðinni. Ef mér skyldu leiðast skozku fjöllin
og frú Vavasour, þá býst eg við að geta fundið mér ann-
að heimili; en eg er ung, hraust og þolinmóð, og er
fús til að þola ýmislegt, og — hver veit? — frú Vava-
sour getur líkað við mig. Dálítil velvild og alúð væri
mér kærkomin, sem aldrei hefi átt neinn vin, sem þótti
vænt um mig, eins og J>ér vitið’.
Það varð svo mikill raunablær í rödd ungu stúlk-
unnar, að ungfrú Powys hrygðist af því, og drættirnir
um fallega munninn urðu áhrifamiklir. Agnace föln-
aði og í augum hennar vottaði fyrir tárum.
‘Uppeldi yðar hefir verið einmanalegt, Edda’,
sagði hún. ‘Eg held eg hafi ekki skilið það fyrri en
núna nýlega. Það hefði líklega verið betra, að senda
yður á fæðisskóla; en það var nauðsynlegt að halda
þvi leyndu, að þér væruð til’.
‘I þeirri von, að eg dæi áður en eg væri fullvax-
in’, sagði Edda beisklega. ‘En eg hefi góða heilsu og
held að eg Iifi lengi. Líf mitt hefir verið fult af við-
brigðum þessa siðustu 3 mánuði. Nesbit vildi ekki
kannast við mig sem frænku sína, og sendi mig til yð-
ar. Þér, ungfrú Powys, vilduð ekki kannast við neina
frændsemi okkar á milli; en þér tókuð mig á heimili
yðar og gáfuð mér alt sem eg þurfti. Eg hefi nýlega
komist að því, að faðir minn hét Henry Brend og að
hann var ungur heldri maður, sem gaf í skyn að hann
elskaði yður, og sem með leynd kvongaðist kvenper-
sónu, er varð móðir mín. Er Henry Brend dáinn, ung-
frú Powys?’
‘Já, hann er dáinn’.
‘Átti hann fleiri börn?’
‘Nei, þér eruð eina barnið móður yðar’.
‘Viljið þér lýsa þessum Henry Brend fyrir mér —
föður mínum?’ sagði Edda. ‘Eg fer burt á morgun,
og fæ máske aldrei aftur tækifæri til að fræðast uin
foreldra mina. Segið mér, hvort eg má minnast hans
með ást’.
Ungfrú Powys stökk á fætur eins og hún hefði
verið stungin, og sagði með skjálfandi röddu, — eins
og henni væri ómögulegt að varðveita rósemi sína
lengur:
‘Edda, — Henrv Brend var vondur maður, J>ræl-
incnni, og mætli þeir.i forlögum, sem hann hafði fvlli-
!<‘ia verðskuldað. Eg veit heldur ekki. hvort lians rétta
nafn var Henry Brend. Eg hefi stunduui haldið, að
hað væri gjörvinafn. Eg held að hann hafi verið
fæiidur i útlóndum; liann líktist Spánverja. Eg sá
stundum drápseðli í augum hans og voðalegt ha‘ur.
Eg — en hvers vegna er eg að tala um hann. Hann var
vondur maður, þrælmenn af góðum ættum’.
‘Og hann var faðir minn?’
‘Já, faðir yðar’.
Það fór hryllingur um Eddu.
‘Hvernig var þá móðir mín?’ spurði hún hæglát-
lega.
‘Hún var grunnhyggin, elskuleg stúlka, að eins
barn, en síngjörn, þrálynd og óhlýðin’, sagði ungfrú
Powys með ofsakendri rödd. ‘Henni leizt svo vel á
spænsku augun og dökka hörundið aðdáanda síns; —
hún treysti og trúði hinum fögru orðum hans; hann
elskaði hana með tryltum ástríðum, eins og Spánverj-
um er titt, og unga stúlkan var töfcuð af honum. Hún
átti enga móður; en faðir Jiennar átti annríkt við við-
skiftastörf og gaf henni litinn gaum; kenslukona
hennar var eigingjörn og tilfinningarlaus kona, — í
fám orðum sagt, þessi 16 ára gamla stúlka giftist hin-
um spænska elskuga sínum ineð leynd. Einn mánuð
lifði hún með honum sem í Paradís; en svo kom hin
voðalega sannreynd. Hún komst að þvi, að maður
hennar var bófi, og svo varð hann fyrir hinum voðalegu
forlögum’.
‘Viðurkendi hún nokkru sinni þessa giftingu?’
‘Aldrei — aldrei. Hvernig átti hún að geta það?
Faðir hennar var drambsamur og gjörði sér miklar
vonir um framtið hennar. Hún var líka stolt. Hún
hélt að hún þekti ekki hið rétta nafn manns síns. —
Hann hafði hagað sér sem glæframaður, reglulegur
bófi, sem að ytra áliti var göfugmenni. Að kannast
við þetta hjónaband? Hverjum var hún í rauninni
gift. Hún vissi það aldrei. Hún skammaðist sín fyrir
heimsku sina og hina vondu breytni; hún var hrædd
við föður sinn; hún þorði ekki að kannast við þessa
vitlausu giftingu’.
‘Heldur ekki vegna barnsins síns?’
‘Ekki heldur vegna þess, Edda. Hún elskaði ekki
saklausa barnið sitt. Hún læddist burtu með þernu
sinni í einmanalegt hús í fjarlægu héraði Englands,
og þar ól hún barnið. Hún skildi það eftir þar, og
sneri svo aftur til síns skrautlega og auðuga heimilis,
og engan grunaði neitt um þetta leyndarmál hennar,
engan í öllum heminum, nema þernuna. — En, Edda,
eg verð að segja yður, að samvizka vesalings móður-
innar svaf ekki ávalt. Á nóttunni hugsaði hún um
litla, yfirgefna barnið'sitt og vætti koddann með tár-
um sínum. En eftir J>vi, sem árin liðu, hugsaði hún
meira með ótta enelsku um þetta barn sitt. Setjum
meira með ótta en elsku um þetta barn sitt. Hvað ætli
verði þá af þessu barni? Hver ætli framtíð þess verði?
Þetta voru henni svo voðalegar spurningar, sem hún
ekkert svar gat gefið’.
‘Lifir hún ennþá, hún móðir mín?’ sagði Edda
hægt og innilega.
Ungfrú Powys hrökk við. Ákafi hennar hafði
komið henni til að segja meira en hún ætlaði.
‘Þér þurfið ekki að vera hræddar við að segja mér
það’, sagði Edda. ‘Eg skal ekki gjöra fleiri spurníngar.
Lifir móðir mín?’
Nú varð löng þögn. Loks sagði ungfrú Powys
hvíslandi:
‘Já, hún lifir’.
Dökka andlitið hennar Eddu fölnaði; augun
svörtu leiftruðu; en ekki færði hún sig nær Agnace,
og ekkert undrunaróp rak hún upp. Hún sagði að eins
rólega:
‘Eg hefi lesið í bibliunni, að syndir feðranna
komi niður á börnunum. Það er tilfellið með mig’.
Ungfrú Powys leyndi stunu sinni.
‘Eg hefi sagt yður svo mikið, Edda’, sagði hún
skjálfrödduð, ‘af þvi eg veit, að þér eruð góð mann-
eskja, og af því eg vil að þér hugsið með meira vinar-
þeli um — um móður yðar. Hún drýgði synd, en guð
einn veit, hvað hún hefir liðið. Það er nú of seint að
opinbera þessa ólánssömu giftingu. Þér verðið að lifa
sem föður og móðurlaus kvenmaður; en það er þús-
und sinnum betra, en að eiga Henry Brend fyrir föður.
Síðan þér komuð hingað, hefi eg séð, hve kjarkgóð og
djörf þér eruð; hve gott, saklaust og ósérplægið alt
yðar eðli er, svo eg hefi lært að elska yður, Edda — að
elska yður með þeim ákafa og hita, sem eg hefi aldrei
áður þekt. Eg segi yður þetta í því skyni, að mér
verði auðveldara að fá yður til að vera kyrra hjá mér.
Hættið við þá hugsun, að fara til Skotlands; verið
kyrrar hjá mér; verið þér mér til hugfróunar og á-
nægju. Engin móðir hefir nokkurn tíma elskað dótt-
ur sína eins heitt og eg elska yður, Edda. Eg skal
hætta við það heimskulega yfirskin, að þér séuð lags-
mær mín; og eg skal arfleiða yður sem systur mína
og semja arfleiðsluskrá, sem gjörir yður að einka-
erfingja allra eigna minna’.
Hún talaði svo hlýlega og af svo miklum áhuga,
eins og hún ætti líf sitt að verja. Hún breiddi út faðm
sinn með áhrifamikilli bliðu, og tár komu fram í aug-
um hennar. Edda var eins stolt og ungfrú Powys
hafði sagt að hún væri; en það var eitthvað í svip og.
framkomu eldri stúlkunnar.sem hreif hana algjör-
lega; með skjótri og ákafaríkri hreyfingu fleygði
hún sér í fang ungfrú Powys, sem þrýsti henni að
hjarta sínu. ,
Tárum og kossum rigndi yfir höfuð hennar, svo
hún varð alveg utan við sig; viðkvæm orð og ástar-
atlot og gælunöfn skorti ekki. Aldrei hafði hin við-
kvæmasta móðir sýnt eftirlætisgoði sinu meiri ástúð,
en hin stolta dóttir bankarans sýndi Eddu, sem hvíldi
höfuð sitt við brjóst hennar.
‘Eg vissi, að þú mundir vilja vera kyr, mín dýr-
mæta — elskaða stúlka’, sagði ungfrú Powys að síð-
ustu.
Edda losaði sig úr faðmi hennar með hægð, og
stóð upp með sorgbitnum og kvíðandi svip.
‘Nei, eg get ekki verið hér’, sagði hún. ‘Þér gleym-
ið Upham. Núna, eftir alt, sem þér hafið sagt mér, er
mér ómögulegt að vera. Þér megið trúa mér, — eg er
hvorki reið né hefnigjörn. Alt slikt er horfið úr huga
■"mínum fyrir fult og alt. Eg kenni í brjósti um yður,
og elska yður. Komi sá tími nokkurn tíma, að þér get-
ið látið mig vera hjá yður, hiklaust og frjálslega, og
koma mín orsakar yður enga sorg né óþægindi, þá skal
eg koma. En nú verð eg að fara.’
Ungfrú Powys bað hana innilega að vera kyrra,
en Edda var ófáanleg til þess.
‘Það er rétt, sem eg gjöri’, sagði. Edda. Seinna
sjáið þér lika að það er rétt. Leyfið mér að fara, eg
bið yður þess’.
‘En ekki sem þjónn, sem lagsmær; fyrst að eg
er rik — þá get eg ekki leyft það. Þar eð eg veit, að
þér eruð háðar öllum dutlungum og uppátækjum gömlu
konunnar, sem hefir hrakið alla ættingja sina frá sér
— þá er það ógjörningur’.
‘Þér verðið ugglausari, þegar eg er farin’, sagði
Edda. ‘Eg verð að fara, þó eg verði ekki í burtu nema
nokkra mánuði. Þegar Uphain hefir gleymt mér og
grun sinum, eða þegar hann er farinn úr þessu húsi,
þá get eg komið aftur. En nú getið þér ekki látið
hann fara, án þess að vekja grun hjá herra Powys, að
eitthvað rangt eigi sér stað; eða hvetja Upham til að
gjöra alt það ilt, sem hann getur. Þér sjáið það nú að
eg verð að fara’.
Sterki viljinn hennar Eddu vann sigur að lokum.
— Ungfrú Powys varð neydd til að samþykkja burt-
för hennar.
Þær sátu lengi saman i herbergi Eddu þetta kveld,
og þegar ungfrú Powys var farin, lauk'Edda við, að
koma fyrir fötum sínum í koffortin. Frú Priggs bauðst
til að hjálpa henni, en Edda afþakkaði.
Morguninn eftir fór Edda, ásamt frú Priggs, af
sað til Skotlands og Storm Castle.
23. KAPITULI.
/ Slorm Castle.
Ben Storm í skozka hálendinu, í Invernesshire,
er nálægt 1000 fet á hæð. Við fjallsræturnar er lítið
vatn, Lock Storin, umkringt af trjám. Hinar bröttu
hlíðar fjallsins eru grænar og frjóvar upp undir koll-
inn, sem er fremur ófrjór; þar vaxa að eins fáein
greni og furutré, sem eiga rætur sinar i klettasprung-
unum.
Efst á Ben Storm stendur Ben Storm Castle, löng
og gráleit steinbygging. Þegar skozka borgarastyrj-
öldin stóð yfir, var hún vigi fyrir volduga ætt, 'og átti
foringi ættarinnar J>ar heima. En þeir tímar eru fyr-
ir löngu liðnir, og hin volduga ætt því sem næst horf-
in; nafnið MacFingal tilheyrir nú liðna timanum. —
Afkomandi þessarar stóru fjölskyldu, — kona, sem gifst
hafði cnskum manni, og nú var nærri hundrað ára að
aldri, en hafði erft dramb og hroka forfeðra sinna, —
hún bjó nú i gömlu höllinni og var eigandi hins mikla
ættaróðals.
Þessi kona var frú Vavasour, sem áður er minst
á, sem langa-langömmu Helenar Clairs. Hún lifði ein-
sömul þarna, en með aðstoð afarmargra þjóna, reyndi
hún að lialda orðrómnum, sem höllin hafði i gamla
daga áunnið sér, við eftir megni. Það var til að verða
lagsmær þessarar gömlu konu, að Edda Brend ferðað-
ist norður eftir.
Það var siðari hluta dags, í góðu veðri, að Edda
og fylgdarkona hennar nálguðust Ben Storm, eftir
þægilega ferð frá London, og byrjuðu að fara upp
bröttu hlíðina. Þær sátu í opnum vagni með tvelmur
sterkuin hestum fyrir. Vegurinn var ósléttur og ójafn;
á ýmsum stöðum sáu þær gömlu höllina bera við bláan
himininn.
Undireins og Edda sá höllina, greip hana eitt-
hvert ósjálfrátt aðdráttarafl að henni. Hún var þögul,
og gaf engan gaum að vagnaskröltinu, né kvörtun og
kveini frú Priggs.
‘Eg vildi ekki búa hér uppi á milli skýjanna —
nei, ekki einu sinni þó eg ætti von á hinum mikla auð
frú Vavasour’, sagði gamla konan með innilegri sann-
færingu, ‘og þó er sagt, að hún sé svo rík, að hún eyði
ekki tiunda hlutanum af tekjum sínum, — þó hún lifi
eins og drotning. Þér kunnið aldrei við' yður hér
uppi, ungfrú Edda. Farið þér að mínum ráðum, og
komið þér með mér aftur til London’.
Edda hristi höfuðið og brosti.
‘Eg mun kunna við mig þarna upp á milli skýj-
anna’, sagði hún; ‘eg er vön einverunni, eins og þér
vitið’.
Frú Priggs bað hana aftur og aftur að snúa við,
og koma með sér til Lundúna borgar aftur; en Edda
var ófáanleg til þess.
‘Eg er öll marin og meidd!’ kvartaði gamla kon-
an, og hélt sér fast i vagnrimarnar með báðum hönd-
um. ‘ó, guð! Ó —!’
Með síðustu áherzlunni komst vagninn upp á slétt-
an flöt, graslausan, skamt frá höllinni; rétt á eftir
óku þau að hallardyrunum.
Gamall þjónn, með hárkollu, í flauelsbuxum og
silkisokkum, kom þjótandi ofan riðið til að taka á móti
þeim. Hann opnaði vagndyrnar og fór með Eddu og
frú Priggs inn í höllina; en unglingur í einkennis-
búningi, klifraði upp til ökumanns, til þess að leiðbeina
honum að hesthúsinu.
Eddu og gömlu konunni var fylgt inn í stóran sal,
sem var bygður með miðaldasniði, hundrað feta lang-
ur og sextíu feta breiður. Traustar dyr voru á báðum
endum, og risavöxnu gluggarnir veittu næga birtu i
öll horn og króka. Fyr a tímum hafði MacFingals ætt
in komið saman í þessum sal til ráðagjörða eða hátíða-
halda. Á veggjunum héngu vopn og mörg sigur
merki frá veiðiförum. Gólfið var úr dökkri, gljáaðri
eik; það var bert út við veggina, en á miðjunni láu
breiðir, indverskir dúkar. Húsmunirnir voru úr dökkri
eik, vel gljáaðri.
Frú Priggs hafði öft komið til Storm Castle með
húsmóður sinni, svo hún var ekki eins hrifin af feg
urðinni og Edda. Hún flýtti sér að kynna gamla
Jijóninum Eddu, og sagði honum að hún væri í sér-
stakri vernd ungfrú Powys, og að frú Vavasour mundi
hafa búist við henni, og bað þjóninn að fara með nafn-
spjald Eddu til frúarinnar.
‘Nei, nei’, sagði þjónninn og hristi höfuðið. ‘Eg
þori ekki að fara til frú Vavasour á þessari stundu;
en eg skal senda nafnspjaldið upp og láta hana vita
um komu ykkar. Hún skipaði svo fyrir, að ungu
stúlkunni væri fylgt til herbergis hennar, þegar hún
kæmi og að hálfri stundu liðinni mun hún taka á móti
ykkur i rauða salnum’.
Þjónninn sló á klukku, sem var þar í nánd, og
lagleg stúlka kom strax inn. Hún fór með gestina til
þeirra herbergja, sem þeim voru ætluð.
‘Frúin veitir yður móttöku að hálfri stundu lið-
inni, ungfrú’, sagði þernan kurteislega. ‘Eg skal koma
og fylgja yður til hennar’.
Hún fór og Edda var ein. Skömmu síðar kom frú
Priggs inn, tók fatnaðinn hennar úr koffortunum, og
hjálpaði henni til að búa sig.
‘Ungfrú Powys skipaði mér, ungfrú Brend, að
klæða yður eins skrautlega og hægt væri, áður en þér
finduð frú Vavasour’, sagði frú Priggs, ‘sem kvað vera
mjög vandlát og lætur fyrsta álit sitt ráða. Eg vona að
henni lítist vel á yður, ungfrú Brend, þar eð það er
mikið betra fyrir yður að vera hér, af því þér hefðuð
ekki átt að fá að vera lengur í Cavendish Square’.
Frú Priggs stundi og hniklaði brýrnar eins og hún
væri í þungum hugsunum. Edda stundi lika, en svar-
aði engu.
Frú Priggs lagði fötin á rúrnið, sem Edda átti að
klæðast í; en á meðan rendi Edda augunum yfir nýja
herbergið sitt.
Það var langt og hátt herbergi með afarstóru eld-
stæði, og á gljáðu tígulsteinana þess voru máluð at-
vik, sem átt höfðu sér stað í Hollandi fyrir hundrað
árum siðan. Gólfið var úr tré, eins svart og Ibenholt,
og var gljáð svo það geislaði. Skamt frá eldstæðinu
var stórt himinrúm; nokkrir mjúkir legubekkir voru
í herberginu, og á miðju gólfi borð með verðmætum
dúkum undir. Fyrir glugganum héngu kniplings-
skrýddar blæjur. Þar var falleg frönsk veggklukka og
stór Ijósastika með mörgum vaxkertum; og á miðju
borðinu stóð góður lampi, og kringum hann margar
bækur. Við einn gluggann stóð hægindastóll og skrif-
borð, og á gólfinu lá skinn af tigrisdýri. Herbergið
var rúmgott, skrautlegt og mjög þægilegt.
Þegar Edda var búin að líta yfir herbergið, var
frú Priggs tilbúin að hjálpa henni. Áður en hálftíminn
var liðinn, var Edda undir það búin að fara ofan í sal-
inn. Frú Priggs fór til síns herbergis; en kom brátt
aftur með nýja linhúfu, skreytta gulum borðum, og
hún hafði líka að öðru leyti skreytt sig dálítið, þegar
þernan kom til að fylgja Eddu ofan i rauða salinn.
‘Þér megið líka koma, frú Priggs’, sagði þernan,
‘frúin vill líka sjá yður’.
Frú Priggs hafði vænt þessa boðs, og ætlað sér að
fylgja Eddu, þegar hún færi að finna frú Vavasour.
Hún geymdi i vasa sínum bréf frá Agnace, og vildi
sjálf afhenda frúnni það. Hún fylgdi þvi Eddu og
þernunni ofan, með þeirri alvöru, sem átti við ábyrgð
hennar.
Þær gengu ofan stigartn, yfir stóra salinn og inn
í þann rauða. Þar var enginn inni, þegar þær komu
inn. Það var mjög stórt herbergi með háum gluggum
á báðum endum, og fimm gluggum á annari hliðinni,
sem allir sneru að marmarahjalla úti. Sökum stærðar
sinnar, máluðu veggjanna og þaksins, skrautlegu hús-
munanna og annarar fegurðar, var herbergið samboð-
ið drotningu.
Innköllunarmenn Heimskringlu:
1 CANADA. F. Finnbogason ..Árborg
F. Finnbogason ..Arnes
Miagnús Teit Pétur Bjarnason „Antler St. Adelaird
Páll Anderson „Brú
Sigtr. Sigvaldason Baldur
Lárus F. Beck F. Finnbogason Ragnar Smith Beckville Bifrost Brandon
Hjálmar 0. Loftson „Bredenbury
Thorst. J. Gíslason Jónas J. Húmfjörd Brown „.Burnt Lake
B. Thorvordssoh „Oalgary
Óskar Olson J. K. Jónasson „Churchbrigde „Dog Creek
J. H. Goodmanson „Elfros
F. Finnbogason John Januson Framnes Foam Lake
Kristmundur Sæmundsson G. J. Oleson F. Finnbogason Bjarni Stephansson Gimli ...Glenboro ...Geysir Hecia
F. Finnbogason J. H. Lindal ...Hnausa Holar
Andrés J. Skagfeld ...Hove
Jón Sigvaldiason .„Icelandic River
Árni Jónsson ísafold
Andrés J. Skagfeld Ideal
Jónas J. Húnfjörð Innisfail
G. Thordarson Keewatin Ont.
Jónas Samson Kristnes
J. T. Friðriksson „Kandahar
Thiðrik Eyvindsson Langruth
Oskar Olson
Lárus Árnason Leslie
P. Bjarnason
Eiríkur Guðmundsson Pétur Bjarnason ...Lundar Miarkland
Eiríkur Guðmundsson ...Mary Hill
John S. Laxdal Mozart
Jónas J. Húnfjörð ...Markerville
Paul Kernested ...Narrows
Gunnlaueur Helgason Andrés J. Skagfeld St. 0. Eirikson ...Nes ...Oak Point
Pétur Bjarnason ...Otto
Sigurður ,T. Anderson Jónias ,T. Húnfiörð ...Pine Valley
Tngim. Erlendsson
Wm. Kristjánsson ...Saskatoon
Snmarliði Kristjánsson ...Swan River
Gunnl. Sölvason Runólfur Sigurðsson ...Selkirk ...Semons
Paul Kernested ...Siglunes
Hallur Hallson
A. Johnson
Andrés ,T. Skagfeld
Snorri Jónsson
J. A. J. Lindal ...Vlctoria R 0
Jón Sigurðsson ...Vidir
Pétur Bjarnason Vestfold
Ben B. Bjarnason ...Vanconve.r
Thórarinn Stefánsson Winnipegosis
Ólafur Thorleifsson Wild Oak
Sigurður Sigurðsson Winnipeg Reacb
Thidrik Eyvlndsson
Paul Bjarnason Wvnvnrd
1 BANDARÍKJUNUM.
Jóhann Jóhiannsson
Thorgils Ásmundsson Blaine
Sigurður Johnson Bantry
Jóhann Jóhannsson Cavalier
S. M. Breiðfjörð ..Edinborg
S. M. Breiðfiörð Gardar
Elís Austmann Grafton
Árni Magnússon Hallson
Jóhann Jóhannsson Hensel
G. A. Dalmann Ivanhoe
Gunnar Kristiánnson Mllton, Nn
Col. Paul .Tohnson Mountain
G. A. Dalmann Minneota
Einar H. Johnson... Spanish Fork
.Tón Jónsson, hóksall Svold
Sigurður Jónsson ... UDham