Heimskringla - 17.02.1916, Side 4

BLS. 4
II E I M S K* R I N G L A
WINNIPEG, 17. FEBR. 1916.

HEIMSKRINGLA
(Stofnuð 1SS0)
Kemur út á hverjum Fimtudegi.
Útgefendur og eigendur:
THE VIKING PKESS, LTD.
Ver?5 blatJsins í Canada og Bandaríkjun-
um $2.00 um árib (fyrirfram borga'ð). Sent
til íslands $2.00 (fyrirfram borgað).
Allar borganir sendist ráðsmanni blað-
sins. Póst eða banka ávísanir stýlist til The
Viking Press, Ltd.
M. J. SKAPTASÓN, Kitstjóri
H. B. SKAPTASON, Káðsmaður
Skrifstofa:
720 SHERBROOKE STIiEET., WINNIPKfí.
P.O. Box 3171 TalMÍml Garry 4110
Engar Dominion kosningar í ár
—o---
Það cr ánægjulegt að heyra það frá Dom-
inion þinginM, að engar kosningar verða á
þessu ári. Hinn 9. febrúar var það ákveðið.
Sir Robert L. Borden hélt snjalla ræðu,
meá beztu ræðum, sem hann hefir haldið, og
lýsti hún mikilli föðurlandsást. Gat hann um
ferð sína til Bretlands og vígstöðvanna á Frakk-
landi og í Flandern, og að hann hefði talað við
hina æðstu foringja, og meðal þeirra Kitchener
lávarð, og hefði hann síðan verið sannfærður
um, að striðið inyndi endast ár eða meira; en
hvort sem þa varaði lengur eða skemur, þá
hlytu Bandamenn að sigra, ef þeir héldu sam-
an, og ef að Bretar sýndu eins frábæra hreysti
og áhuga hér eftir sem hingað til.
Sir Wilfrid Laurier hélt einnig einhverja
hina beztu ræðu, sem menn hafa heyrt hann
flytja, og var hún þrungin af föðurlandsást.
Lagði hann áherzlu á það, að hér væri hvorki
meira né minna cn uin alla inenningu heimsins
að gjöra. Ef að Þjóðverjar yrðu ofan á, þá
væri menning heimsins tiipuð um komandi
aldir, enginn vissi hvað lengi.
Menn höfðu hálf-búist við, að Liberalar
niyndu neita !ið lengja líf stjórnarinnar og
heimta kosningar nii þegar, og nokkrir þeirra
höfðu flutt þungar og ákafar ræður á móti
stjórninni og hamast á Bretum og Canada-
mönnurn þeim, sem með þeim vildu standa.
Þetta voru þeir Pugsley og Carvel og Kyte.
Illa féllu mönnum orð þeirra og við lág að illa
færi stundum. En Sir Wilfrid Laurier kom
svo fram, að þeir þögnuðu, og var svo ákveðið
án mótmælá og í einu hljóði, að engar kosn-
ingar skyldu verða fyrri en að ári liðnu, og
þótti öllum þorra manna vel snúast, því að all-
ír vita, hvílíkar æsingar fyigja kosninguin og
myndi það ósegjanlega spilla hinni góðu sam-
vinnu manna, sem nú er í þessu mesta máli,
sem nokkurntíma hefir komið fyrir Canada,—-
málimi upp á lif og dauffn.
■■---—o-------
Nú er stundin komin.
—o---
Það er þýðingarmikið atriði, sem nii fær-
ist einlægt nær og nær, fyrir alla Manitoba-
búa. Það er sú stund, þegar hver einasti kjós-
andi á að greiða atkvæði um það, hvort gilda
skuli bannlög í filkinu, svo að drykkjustofum
óllum sé lokað, ekki nokkrar stundir á dag,
heldur alla daga, — eða brennivinssalar megi
selja drykki sein áður við brennivínsborðið.
Vér ætluni nú ekki að tala um það, hvaða
skaða vinsala og vindrykkja gjöri hverju ein-
asta landi og hverri sveit og hverjum manni, að
fráskildum vinsölunum, sein græða stundum
stórfé, en æfinlega citthvað á því að selja vín-
ið, - græða á annara skaða.. Allur lieimur-
inn er nú orðinn sannfærður um það. En vér
vildum benda á, að mikill meiri hluti beztu
manna í hverju landi er nú að berjast fyrir því
að afnema vínsöluna. Ilér í fylki þessu hefir
verið barist fyrir því árum saman. Bindindis-
félögin hafa róið að því öllum árum, að af-
nema þessa hneykslunarhellu, sem svo mörg-
um hefir orðið að fótakefli. Og það má segja,
að vínsalarnir séu hinir verstu óvinir bind-
indismanna. Þeir hljóta að berjast hyor á
móti öðrum upp á líf og dauða, sem menn
segja. því eins dauði er annars líf. Sátt á inilli
þessara tveggja flokka manna er algjörlega ó-
möguleg og éihugsandi, fyrri.en annarhvör
liggur í valnum. Bindindismaðurinn og vín-
bannsmaðurinn tekur gróðann frá vínsalanum,
— eyðileggur gróðann; en vínsalinn tekur pen-
ingana og offar Iánið og æruna frá þeim, sem
vinið kaupir, æfinlega á endanum. Aftur á
inóti er engin óvinátta milli bindindismanns-
ins og drykkjumannsins, þvi að bindindis-
maðurinn gjiirii' hvorugt, að hata hann eða fyr-
irlita, heldur elskiir liann og vill hjálpa honum, |
og sárnar það mest, ef að hann getur ekki orð- i
ið honum að liði. Aftur lilýtur vinsalanum j
að sárna það mest, ef að hans elskulegur vin- j
ur vill ekki taka sér glas hjá honum.
Þessi tvö öfl renna nú hvort á móti öðru,
þvi að nú skal útgjöra um það, hvort halda
skuli áfram þeirri vínsölu, sem nú er, eða ekki.
Það eru allar líkur til, að það verði harður bar- |
dagi; því að fle.vgt hefir því verið, að gamli
Bakkus hafi nú fengið sér milíónir dollara til
þess að berjast með, og að ekkert verði látið
ógjört og einskis ófreistað til þess að vini^a sig-
ur fyrir Bakkus. Ef að þetta ér satt, þá mega j
bindindis- og vinbanns-vinir leggja alt sitt fram j
til að sigra. Það er æfinlega erfitt, að berjast
á móti dollurunum; og komi þeir í flóði stóru, j
þá reynir á mannskapinn og ærlegheitin og '
verða því allir, sem með vínbanninu eru, að j
takast höndum saman og standa hver með öðr- j
um, og hvorki slitna út úr sjálfir eða láta skarð ;
koma í flokkinn.
Þetta er svo mikið velferðarmál, að öll önn-
ur mál ættu að gleymast á meðan þetta stend- j
ur yfir, sem þau aldrei hefðu verið til; allur j
kali eða sundurlyndi manna á milli ætti að
hverfa, eða þá að minsta kosti leggjast neðst j
niður á kistubotn og harðloka kistunni. Ga'tið j
þess, vinir, þér eruð ekki einungis að berjast
fyrir sjálfum yður eða vinum yðar, heldur fyr-
ir sonum yðar og dætrum og eftirkomendum
yðar, — velferð þeirra ótalmargra, svo að eng-
inn yðar veit þá tölu, er undir því komin, hvort
þér berjist nú sleitulaust. Og í þessum, sem
mörgum öðrum bardögum, er svo margfalt j
betra og heiðarlegra að falla í valinn, heldur 1
en að þora ekki að koma á hólminn, og verst j
þó af öílu, að svíkja félaga sina eða vinna til
bölvonar fyrir eftirkomendur sína.
Þetta er ekkert pólitiskt mál, ekkert trúar- j
mál, það er velferðarmál, og það er svo stór- !
1 Víegilega niikið og auðsætt, að það sér og skil- j
ur hver maður. En hitt. sjá ekki allir, að þíið
j er síðferðisleg skylda allra manna, að vinna j
! að því, kvena sem karla, yngri sem eldri, — J
j hvaða skoðun, sem þeir kunna að hafa í öllum j
: öðrum málum. Vér Höldum því fram, að þá ;
j inenn skorti gjörsamlega dómgreind eða skyn- j
semi og bróðurlegan kærleika, sem ekki vilja j
j að því vinna, að vínsalan sé aftekin og vin- 1
bann gjört að logum.
Látið ekki blekkja yður með því, að þessi j
; lög séu ónýt eða nái ekki tilgangi sínum. Vér j
höfum veitt þeini eftirtekt í meira en 20 ár í j
Bandaríkjunum. Þau eru ekki fullkomin; eng- j
j in lög eru fullkomin. Það var farið í kringum j
j þau fyrstu ári#. En það minkaði einlægt, og
nú má segja, að þau gefist ágætlega í Norður- j
Dakota, að minsta kosti. Þau hafa unnið meira j
og meira með hverju ári. ()g þau eru hið hugs- j
unarrétta spor til algjörðrar útrýmingar víns-
ins.
Látið ekki blekkja yður með því, að þá sé ,
(ill bindindisstarfsemi ónýt. Þá fyrst geta t
bindindisfélögin starfað fyrir alvöru. Þá er j
þeirra skæðasti óvinur að velli lagður; en
smápúkar, synir Iians, ktinna að reka upp koll- j
inn úr neðri heimum lu'r og hvar, líkt og sagt j
er í Fróðár-undrum, og þarf þá eftir þeiin ;ið
líta.
Xú cru uuglýst fundahöld i ináltini þessuin
um alt Xýja tsland, og hvort sem þér eruð bind- j
indismenn eða ekki, J>á er |>að siðferðisleg
skylda yðar að sækja fundina og styðja að ein- ;
ingu og samheldni manna, svo að allir vinni j
að því einu, að koma vinbannslögunum i gegn ;
með öllu ærlegu móti. j
Konurnar verða að hvetja bændur sína og
syni; festarmeyjarnar unnusta sína; ungu
stúlkurnar bræður sína. Allir verða nú að j
leggjast á eitt. Það vteri vanvirða, að tapa nú.
Og hugsið ekki að það sé létt, svo að einn eða
annar megi af sér draga, eða það gjöri eklci
svo mikið, þó að hann standi hjá og leggi ekki
til málanna. Þeir menn, sem Jiannig eru gjörð- j
ir, tapa æfinlega öllum sinuin málum, og kunni
þeir að vinna einstöku sinnum, J>á er }>að svo
lítils virði, Jiegar ekkert er barist, og vanalega j
kemur sigurinn að litlu haldi.
Vér óskum yður til allrar hamingju! En i .
öllum bænum sitjið ekki með hendur í skauti.
Yið tröll er að herjast! Gleymiff því aldrei!
------o------
Líknarstarfsemi og munaðar-
leysingjar.
—o---
liieffa flull á nuelsku-samkepni hins tslenzka
Stúdentafélags i Goddtemplarahúsinu
10. febrúar 1010.
■
—o—-
llerra forseti, heiffruffu tilhejjrendur!
Þessi fáu orð, sem eg ætla að tala hér í !
"kveld, eru um liknarstarfseini og munaðar-
leysingja. Við höfum öll sömun tækifæri ein-
hverntíma á lífsleiðinni, að sýna einhverjum 1
hjálp í orði eða verki. Smá atvik og máske fá
orð geta gjört stórt strik )á lífsleiðina. Eitt
hughreystandi orð liefir meiri áhrif en margur
hugsar. Það er Jiörf á líknarstarfsemi i heim- ;
inum; J>að hefir alt af verið þiirf á henni, en
aldrei mciri en nú. Það er líknarstarfsemi, að
rétta gainalmenninu hjálparliiind á elliárun- I
um, þegar maður sér að það er einmana og ■
yfirgefið. Það er líknarstarfsemi, að efla og
styðja þau fyrirtæki, er hjálpa fátækum og
bágstöddum. Og mest liknarverkið er, að
hjlálpa munaðarleysingjunum, er alast upp i
stórborguni heimsins.
Við köllum munaðarleysingja þann, sem er
föður- og móðurlaus. Hann ráfar um giitur
borgarinnar, tötrum klæddur og skjálfandi af
kulda, og sulturinn útmálaður í hverjum
drætti í andliti hans. Hann starir biðjandi
augum á hvern, er hann mætir, í von um skiid-
ing að kaupa fyrir brauð til að seðja með
hungur sitt. Hans eina skjól fyrir veðri og
vindi er skúmaskot einhversstaðar i borginni,
með himininn uppyfir sér fyrir þak. Faðir og
móðir eru gleymd. Hann liefir ináskc aldrei
séð föður sinn og kanske að eins litið móður
sína augum, augum barnsins, er gleyma Jiví, er
J>au sjá svo ung. Hann hefir aldrei þekt móð-
urást. Hann veit ekki einu sinni, hvað móður-
ástin er. Hann hafði enga móðir til að sefa
sorgir sínar, J>á er liann var í æsku. Hve mik-
ið hefir hann ekki mist, að njóta ekki móður-
ástarinnar, móðurástarinnar, sem ekkert i
heiminum megnar að sundurslíta nema dauð-
inn. Ekkert, nei, ckkert i heiminum megnar
eins að sefa .sorgir og tilflnningar æskumanns-
ins, eins og inóðirin. Og þó lijarta hennar sé
máske fult af raunum lifsins, J>á hefir hún
samt hughreystandi orð á vörum til barnsins
sins. — Alt þctta fer munaðarleysinginn á
mis við. Hann verður sjálfur að bæla niður
tilfinningar hjarta síns, og liann verður að vera
sinn eigin leiðarvísir á braut æskunnar. Hann
kemur að brautamótum, sem hver æskumaður
verður að stanza við, og volja aðra af hinum
tveimur brautum. A þessum brautamótum
hugsar munaðarleysinginn sig um. Hann sér
stigann, tröppu af tröppu, alt frá honum sjálf-
um til hins ríka, til hins háttsetta manns í
mannfélaginu. Hann hugsar um, hvaða forlög
hafi sett sig á Jietta þrep. Tækifærin liafa flú-
ið hann; alt hefir snúist öfugt. Hann er orð-
inn mannhatari; hann hatar lífið og hann hat-
ar sjálfan sig. Hann á enga góða foreldra að
benda honum á hina réttu braut; hann á enga
góða vini, að rétta honum hjálparhönd og
hvetja hann áfram með hughreystandi orðum.
Hann er eins og stýrislaust flak á ólgusjó. Hann
er hrakinn af liiiuim ónotalegu öldum lífsins.
Hann velur J>á brautina, er honum sýnist glæsi-
legri og auðveldari að ganga. Hann finnur
brátt, að hann er á braut glötunarinnar. En
allur kjarkur hans er horfinn. Hann á ekkert
mótstöðuafl lengur, — og hann gengur braut-
ina á enda.
Honum er fljótt gleymt: enginn man eftir
munaðarleysingjanum, er betlaði á götum borg-
arinnar. Hann er fallinn i haf gleymskunnar
og enginn hugsar uni hann nieir. Það fennir
ekki i förin hans, |>ví nógu margir koma á eft-
ir og ganga sömu brautina. Svona fara ótal-
margir af munaðarleysingjunum árlega. Hve
mikil nauðsyn er ekki að styðja J>á og styrkja.
Að vísu eru margir af J>eim, sem verða góðir
og nýtir borgarar, máske fyrir einhver atvik,
eða einhver hefir rétt þeim hjálparhönd. Og
svo er máske einn eða tveir af Hverju þúsundi,
sem hafa þann óbilandi kjark og vilja frá barn*
æsku, að ekkert megnar að brjóta J>á á bak
aftur. Þeir brjótast áfram gegnum baráttur
lífsins mcð J>eim fasta ásetningi, að verða nýt-
ir menn, sjálfum sér til sóma og öðrum til
Jiarfa. Og J>eir hætta ekki f.vrri, en þeir hafa
náð J>ví marki, er J>eir settu sér. Þessir menn
verða leiðarvisar mannfélagsins. Þeir geta
bent samtíðinni á brautina til farsældar, J>ó
hún sé oft erfið í fyrstu. Þeir geta bent æsku-
lýðnum á, hve nauðsynlegt ]>að er, að vera ör-
uggur í baráttunni og staðfastur í hugsunitm
og verkum. Og þessir menn eru oftast reiðu-
búnir til að rétta þeim volaða líknarhönd, J>ví
J>eir hafá sjálfir reynt l>að, hvað J>að er að eiga
bágt og vera einmana og hjálparlausir. Eii því
miður eigum við alt of fáa af Jjessum mönnum.
Margir góðir inenn og góðar konur verja lífi
sinu til likjiarstarfsemi og mikið er gjört ár-
lega; en aldrei var jiörfin meiri en einmitt nú.
Við getum öll gjört okkur í hugarlund, hvaða
áhrif þetta mikla stríð hefir á öll lönd heims-
ins, allan iðnað og alla menningu; en við get-
um kanske ekki öll gjört okkur í hugarlund,
hvaða áhrif |>essi ófriður hefir á börn Jieirra
Jijóða, er taka þátt i ófriðnum, munaðarleys-
ingjana, er missa feður sína á vigvellinum, og
mörg, já, mörg af þeim missa mæður sínar
líka, annaðhvort á orustusvæðinu eða á ein-
hvern annan hátt i sambandi við stríðið. Þess-
ir munaðarleysingjar hafa sárar endurminn-
ingar-að bera alla æfi, endurminningar uni
blósúthellingar, ofbeldi og dauða. Og Jæssir
munaðarleysingjar eiga að verða komandi kyn-
slóð; sú kynslóð, er J>arf að vera mesta kyn-
slóð, er nokkurntíuia hcfir verið uppi; sú kyn-
sJóð, er þarf að græða.þau sár og þau bágindi
og Jui spillingu, er Jjetta stríð licfir í fiir með
sér.
Hvernig á að fara með )>essa munaðarleys-
ingja til að gjöra ]>á hæfa fyrir ]>étta verk, -
J>etta verk, sein þarf að vinny trúlega og fyrir
heill komandi kynslóða? Á að láta þá fara
eins og svb marga af nninaðarleysingjum stór-
borganna, láta þá ganga hina dökku braut lífs-
ins, einmana og hjálparlausa? Nei, og aftur nei!
Það má ekki vera svo. Nú er timinn fyrir alla
inestu stjórnmálamenn heimsins, og nú er tím*
inn fyrir alla beztu uppfindingamenn heims-
ins, að finna upp ráð, ]>au ráð, sem dugi, til að
búa í haginn fyrir þessa munaðarleysingja. Og
nú er tíminn fyrir alla þá, sem vilja rétta
hjálparhönd, — að rétta svo sterka hjálpar-
Gjörð |>ú Jjína verzlun
viS Bankann með
pósti.
Sendu Banka-ávfsanir
eða peninga sem þú tek-
ur inn, til okkar með
pósti, á.sain t Bankabók
]>inni, sem við skilum aftur með innlögu innfærðri. l>á
getur Jni gert þínar útborganir rneð Banka ávísunum sem
við borgum, eða ef þig vantar peninga sjálfan, þá sendu
þú okkur banka ávísun til sjálfs þin og við skulum
senda þér peningana með pósti. Komdu við og talaðu
við ráðsmann' bankans um þetta.
LOGAN AVE. og SARGENT AVE., Útibú
A. A. Walcot, Bankastjóri.
hönd, að hún reisi börnih, sem
missa feður og mæður í stríðinu, á
það stig í mannfélaginu, 'sem þau
hefðu átt kost á, ef öðruvísi hefði
farið. Ef þetta verður framkvæmt,
þá verður það mesta liknarverkið,
sem heimurinn hefir þekt.
Rergþór E. Johnson.
Aths.—Vér viljum að eins benda
á ræðuna hér að framan uin líknar-
starfsemi. Hún mælir með sér sjálf.
Höfundurinn fékk verðlaun fyrir
hana á niælsku-samkepni stúdent-
anna. Enda er hún prýðisvel úr
garði gjiirð. Hún sýnir bæði mælsku,
sterkan samanhangandi hugsunar-
J>ráð og hreinar og fagrar hjartans
tilfinningár. Vér óskum höf. til ham-
ingju. Vér eigum ]>arna einn mann,
sem á eftir að koma meira fram og
láta gott af sér leiða.- liilstj.
Vínbannsmálið og
blatið íslenzka.
Ilvað gengur að Lögbergi? spyrja
menn hver um annan. En vér getum
ekki sagt annað, en að blaðið sé
eins og J>að á að sér, eins og ritstjór-
inn gjörir það úr garði, eins og hús-
bóndinn, Mr. Jón Vopni, lætur ]>að
vera, sina eigin imynd, flytjandi
sinn eigin hugsunarhátt, sínar eigin
siðgæðis-hugmyndir, sinár eigin
hugsjónir um framför og þroska
landanna hér, og um leið hugsjónir
og hugmyndir kaupendanna um
]>að, hvað bezt fari og þarflegast sé
og heppilegast sé fyrir land og
lýð.
Hið stórkostlegasta velferðarmál
íslendinga hér i Manitoba og allra
fylkisbúa liggur nú fyrir, — YtX-
BAXXII). Allur þorri hinna beztu
manna íslendinga hér bers-t nú fyrir
þvi, að útrýina víninu úr ölliim hót-
elum f.vlkisins, af þeirri ástæðu, að
inenn eru algjörlega sannfæfðir um.
að brennivínsborð hótelanna séu
gróðrarstýja drykkjuskaparins. Þar,
og hvergi annarsstaðar eins, er
drykkjuskapurinn gjörður svo ginn-
andi og aðlaðandi, sem frekast er
mögulegt. Með lífi og sál berjast nú
bindindismennirnir fyrir þessu, og
allir aðrir, konur og karlar, sem
unna sannri velferð, velsæmi og
andlegum og líkamlegúm þroska
Jijóðarinnar.
En hvað skeður? f vetur, þegar
greidd voru atkvæði um ]>að á Giinli,
hvort leyfa skyldi vínsölu eða ekki,
]>á kennir Liigberg út eindregið með
vinsölunum. Blaðið þetta, sem hinn
háttstandandi stórstúkutemplari er
ritstjóri að, er þá brúkað sem vín-
sölu-miðill eða til auglýsingar fyrir
vinsölu, til að vinna á móti því máli,
sem ritstjóra þess, stórstúkumannin-
um, ætti að vera helgast, vinna á
móti lians eigin stallbræðrum. Hve
miirg hundruð doll.I.iigberg fékk f.vr
ir það, vituni vér ekki. Það eru mis-
jufnar sagnir um það. En þarna lét
Lögberg múta sér til að selja velferð
og velsæmi þessara manna, vina
sinna sem annara. En ]>etta var svo
lítið, að þeim finst vist ekki far-
andi orðum um það. Hvað var það,
að selja þessar fáeinu hræður þarna
neðra? Ogsvohitt: Áttu þeir ekki
með það? Er það ekki leyfilegt, að
ná sér peningum með hvaða rnóti
sem hægt er, ef ekki varðar við lög?
Og nú, þegar mönnum lág Jífið á,
að vel sé unnið og svikalaust að |>ví,
að útrýma brennivínssölunni,
hvað gjörir blaðið, livað gjörir aum-
ingja ritstjórinn? Brennivínsaug-
lýsing upp áí heila blaðsiðu, auglýs-
ing, sem rituð er og auglýst til ]>ess
að reyna að villa sjónir fyrir mönn-
um og slá ryki i augu þeirra, svo að
þeir sjái ekki sannleikann. Hvað
mörg þúsund dollara skyldu þeir
hafa fengið fyrir þetta? Því að nú
hleypur ekki á hundruðum, heldur
þúsundum og tugum þúsunda, ef að
satt er ]>að, sem sagt er, að milíónir
dollarar séu komnir inn í fylkið til
þess að styðja vinsalana.
Og ritstjóri Lögbergs er stórtempl-
ari! Getur hann nokkurntíma lifað
svo lengi, að skönim þessi gleymist?
Fyrirgefin verður hún aldrei, nema
hann óðara sjái að sér og bæti upp
hið illa, sem hann hefir gjört.
Og Lögberg veður þarna áfram
með brennivíns-auglýsinguna, sem
blaktandi fána hátt á lofti, en gullið
hringlandi í vösunum. Og livað er
verið að selja? Hvað annað en vini
blaðsins og stuðningsmenn og vel-
ferð ]>eirra, sem varning annan, og
þrátt fyrir þetta alt, þá er haldið
áfram að ginna þá og lokka, í fullu
trausti um, að geta haldið áfram að
eiga atkvæði þeirra og haifa stuðn-
ing þeirra framvegis, ef svo kynni
vel að ganga, að boðið væri í þá
einu sinni enn. Með þessu erum vér
þó ekki að segja, að mennirnir láti
kaupa sig, heldur að blaðið hafi þá
hugmynd, að það eigi þá.
Þó að gamla Kringla sé léleg, þá
hryllir hana við því, að hafa slíka
óhæfu í frammi í hinu ínesta nauð-
synjamáli; og hún neitar því að
taka brennivinsauglýsingar, þó að
silfrinu og gullinu sé hringlað fram-
an i hana. Og vér látum þó skoðun
í Ijósi, að hvert einasta blað, sem
þannig gengur á móti sannri velferð
alþýðu og velsæmi öllu, ætti að vera
dautt og ekki kaupast af nokkrum
manni. Engin stjórn ætti að styðja
það, því hún verður samsek því.
En hvað gjöra nú landar? Það
verður gaman að sjá.
Fonseca.
A’inir vorir hafa verið að finna að
við oss, að vér höfum ekki tekið
nógu hart á þessum blessuðum Fon-
seea, sem vildi safna íslendinguni
með öðrum Skandinövum undir
vængi sína. Og vér getum ekkert til
þess sagt annað, en að oss þykir æf-
inlega leitt að hlaupa á menn, þó að
oss falli þeir ekki. Það hefir verið
skoðun vor, að betra sé að láta slíka
menn verða sjálfdauða, en að
standa að niðurlagi ]>eirra.
En ]>að er rétt að vara fólk við.
Og vér viljum vara landa vora við,
að láta ekki neina, hvorki íslend-
inga né aðra, ginna sig til að ganga
honum á vald. Vér efumst reyndar
iim, að nokkur íslendingur sé svo ó-
forsjáll eða heillum horfinn, að
gjöra það.— En vér segjum það hik-
laust, að ekki veldur sá er varir, —■
og hel/.t vilduni vér ekki heyra um
Fonseca ffamar.
Og hóparnir islenzku þeir bíða
eftir yður, vinir, i 108. herdeildinni.
Þeir fara ekkí að ganga í sveit með
Fonseca, en þeir myndu taka yður
tveim höndum, hverjum ;sem vildu
koma. Og herforingjarnir keppast
um, að fá ])á í sveitir sínar. Vér von-
um að þér fyllið hópinn, vinir góðir-
Mr. Sigurður Kristófersson, Riv-
erton, Man., vill fá að vita, hvar Jó-
hannes Kristófersson, bróðir hans,
er niðurkominn. Hann er sonur
Kristófers Jóhannessonar, sem lengi
bjó í Winnipeg og dó fyrir nokkr-
um árum síðan. Jóhannes þekkist
einnig undir nafninu Joe Johnson.
Upplýsingar sendist til Hkr.