Heimskringla - 17.02.1916, Síða 7

WINNIPEG, 10. FEBR. 1916.
HEIMSKRINGLA.
7
Suez-skurðurinn.
Eins og menn vita, er um Suez-
skurðinn aliþjó'ðaleið á milli Mið-
jarðarhafsins og Rauðahafsins. Eng-
lendingar hafa skurðinn nú á valdi
sinu, en Þjóðverjar láta það i veðri
vaka, að þeir ætli sér að taka hann
af þeim; og svo eru menn trúaðir
á mátt Þjóðverja sumir, að sagt er i
simskeytum, að Hollendingar séu
hættir við að láta skip, sem austur
til Indlands eiga að fara, sigla um
skurðinn, af ótta við það, að Þjoð-
verjar eða Tyrkir þá og þegar hefji
skothrið á hann. Vilji heldur vinna
til, að senda skipin alla leið suður
fyrir Afríku.
Það er langt siðan, að skipaleið
var gjörð milli Miðjarðarhafsins og
Rauðahafsins. Á 14. öld fyrir Krist
létu Egypakonungarnir Sethos I. og
Ramses II. gjöra skurð úr einni
kvisl Nílár og austur í Rauðahaf. En
sá skurður ónýttist smátt og smátt.
En um 500 árum f. Kr. var grafinn
annar skurður, sem notaður var um
nokkrar aldir, og var honum haldið
vel við all-lengi og vikkaður og end-
urbættur á marga lund. Sá skurður
var mikið notaður ait fnain á daga
Trajans keisara i Róm. Siðar fyltist
hann þó. En Arabar gjörðu hann
aftur skipgengan á 7. öld.
Á siðari öldum hefir oft verið ráð-
gjört að grafa skurð i gegnum Suez-
eiðið. Það er 12 kílómetra breitt og
iiggur á milli Egyptalands og Sinai-
skagans.
Eftir að sjóleiðin til Indlands
(suður af Afríku) var fundin 1497,
hrakaði verzlun Feneyjinga, og var
þá mjög rætt um það meðal Jieirra,
að gjöra skurð gegnum eiðið. Enn
var skurðurinn á dagskrá á dögum
Ludvigs XIV., og Napóleon lét verk-
fræðinginn Lepére rannsaka það
1798, hvort gjörlegt myndi að grafa
skurðinn. En hann komst að Jieirri
niðurstöðu, að flötur Miðjarðarhafs-
ins lægi nær 10 metrum hærra, en
flötur Rauðahafsins, og áleit Jjví, að
ekki yrði hægt að gjöra skurðinn
skipgengann vegna straumsins, —
nema með ókleifum kostnaði.
Siðan var ekkert gjört i málinu
fyr en 1841, að enskir liðsforingjar
sýndu fram á, að útreikningur Lep-
éres væri rangur. Þá var það, að
maður nokkur í Austurríki, Negrelli
að nafni, tók málið til athugunar.
Gjörði hann nákvæmar rannsoKnir
og áætlanir, sem vöktu almennan á-
huga á fyrirtækinu; en hann do
skyndilega og tók þó F. de Lesseps
við af honum og kom verkinu i
framkvæmd.
Árið 1859 stofnaði Lesseps hluta-
félag, og þrátt fyrir það, þótt Eng-
lendingar legðust á móti því, tókst
þvi að fá leyfi Tyrkja til þess að
gjöra skurðinn, og einkalcyfi til
reksturs hans um 99 ár frá |>vi hann
yrði tekinn til notkunar; en cftir
þann tínia verði skurðurinn eign
Egyptalands.
Fyrsta pólstungan var gjörð 25.
april 1859, og rúmum 10 árum sið-
ar, hinn 19. nóv. 1869, var skurður
inn opnaður með mikilli viðhöfn og
að viðstöddum fjölda helztu manna
úr Austur- og Norður-álfu. ívagt er,
að hátíðahöldin hafi kostað Khedi-
vann á Egyptalandi 20 milíónir fr.
Menn skyldu nú ætla, að þegar
skurðurinn ioks var fullgjörður, þá
hafi allir erfiðleikar verið yfir-
stignir. En svo var ekki, og fyrst í
stað var mjög erfitt að fá skip til að
nota hann.
En svo stóð á þvi, að áður en
skurðurinn var gjörður, voru það
einkum og aðallega seglskip, sem
voru i förum milli Norðurálfu og
Asiu. Að eins fjórði hluti þeirra
skipa, sem á þeim tímum sigldu
suður um Afriku, voru gufuskip. Og
þó að leiðin um Suez-skurðinn væri
24 daga siglingu styttri frá Englandi
og til Bombaj fyrir gufuskip, og frá
borgunum við Miðjarðarhafið 37
daga, þá var tiltölulega litið unnið
við það, vegna þess, að seglskip
gátu ekki notað skurðinn, sökum
þess, hve veðrin á Rauðahafinu
voru þeim óhagstæð.
Og fyrsta árið fóru að eins 25
skip um skurðinn, og árið 1871
reyndi félagið að fá stórfé að láni,
til þess að halda sér uppi, en árang-
urslaust, og lá því þá við gjaldþroti.
En þá óx notkun skurðsins alt i einu
óðfluga, og hagur félagsins batnaði
svo, að þegar árið 1872 gat það
borgað hluthöfunum dálítinn arð af
hlutum þeirra.
Síðan hefir fyrirtækinu vegnað!
betur og betur og er nú orðið eitt-j
hvert allra stórkostlegasta gróða-
fyrirtæki heimsins. Um 5000 skip
fara á ári hverju um skurðinn, og
allar árstekjur félagsins nema um
150 miliónir franka. En hlutabréfin,
sem menn voru fegnir að losna við
fyrir þriðjung verðs árið 1871, fást
nú ekki fyrir nífalt verð.
En hverjir áttu hlutina?
Allur kostnaður við byggingu
skurðsins vnar um hálfan miljarðj
franka. En hlutaféð var uppiiaflega
200 miliónir i 400 þúsund hlutuin.
Af Jiessum 400 Jn'isund hlutum á-
skildi Khedivin á Egyptalandi sér
kaup á 177,642, eða nær helming,
en hitt var selt í flestum löndum
Norðurálfunnar, — nema Englandi.
Englendingar gjörðu sér alt af von
um, að fyrirtækið myndi fara á höf-
uðið og vildu ekkert við það eiga.
En þegar þeir sáu fram á það,
að Jiessi von mundi bregðast, l>á
sneru þeir við blaðinu. — Árið 1875
var Khedivinn kominn í fjárþröng,
fjárhagur hans hafði raunar aldrei j
verið góður; en nú var hann kom-
inn i svo mikla klipu, að hann mátti |
til að selja hluti sína i skurðinum.:
Frakkar hirtu ekki um að kaupa j
Jiá, og Englendingar fengu J)á fyrir
gjafverð. Siðar hafa Englendingar
keypt fleiri og fleiri hluti og hafa j
nú komist yfir svo marga, að i raun-i
inni er skurðurinn nú orðinn hrezk
eign, og það því fremur, sem ]>eir
nú ráða löguni og lofum á Egypta-
landi siðan 1881 og einnig hafa lagt
undir sig Sinai-skagann.
Á þennan hátt hafa Englendingar
nóð skemstu leiðinni itl lndlands á
sitt vakl, sjálfsagt að margra dómi.
óverðskuldað.
Skip, sem ætla að fara austur um
skurðinn, verða fyrst að koma við í
borginni Port Said, sem stendur
við norður-mynni skurðsins. Borg
þessi stendur svo lágt, að ekkert
sézt af henni frá sjó, fyr en í fárra
kílómetra fjárlægð, annað en vit-
arnir og möstrin á skipunuin á!
liöfninm. En Jiegar inn á höfnina
kemur, blasir stytta Lesseps við áj
hafnaruppfyllingunni og ber viðj
himin.
Frá Port Saiil er 18 kl.tima sigl-
ing eftir skurðinum. Skurðurinn er
mjór; og J)egar tvö skip mætast,
verður annað þeirra að leggjast upp
að bakkanum á ákveðnum stöðum,
sem eru sérstaklega útbúnir i J>ví
skyni. Þar sem skurðurinn liggur út
í Rauðahafið, stendur borgin Suez,
gamall Araba-bær, en niiklu ómerk-
ari en Port Said; en vegna þess, að
Suez-fjörðurinn er mjög grunnur
nyrzt, er skurðinum ekki lokiö þar,
og liggur hann i stórum boga langt
út frá landi, út á 9 metra dýpi í firð-
inum. Þar sein hann endar, hefir
verið gjörð eyja og bygð viö hana
höfn sú, sem kölluð er Port Pewfik.
En frá Suez hefir verið gjörð upp-
fylling alla leið út að Port Pewfik
og lögð járnbraut eftir henni.
Skurðtollurinn, sem skipin verða
að greiða, er þau fara inn í skurð-
inn, er 6.25 frankar fyrir hverja
smálest, og er það að meðaltali 20
J)úsund frankar fyrir hvert skip.
Stærstu skipin greiða 60—-70 ])úsund
franka. — Þetta virðist vera allmik-
íð fé, en þcgar þess er gætt, að ef
skipin færu suður fyrir Afríku, þá
yrði sjóvátrygging skipsins ein svo
miklu dýrari, að fyllilega næmi ])ess-
ari upphæð, þá má kalla þetta gjaf-
verð. Það sem sparast af kolum,
vinnulaunum og tim.a, er lireinn á-
góði.
Það liggur í augum uppi, hverja
feikna fjárhagslega þýðingu það
hefir fyrir Englendinga nú á tinium.
að geta haldið yfirráðuin yfir skurð-
inum. Ef Þjóðverjar fengju fótfestu
við hann, eða næðu honum á sitt
vald, má svo að orði kveða, að sam-
band Englendinga við Asiu væri slit-
ið. En sagt er, að Þjóðverjar og
Tyrkir hafi númikinn viðbúnað til
Jiess að gjöra árás á skurðinn, og
Englendingar byggja viggirðingar
meðfram honum. En með allar
þær athafnir cr farið svo leynt, að
enginn veit, hvað þar er gjört fyr
en á reynir.
—(Vísir).
* * *
ATHS. — Vér tókum hér grein
þessa úr íslenzku blaði, sökum fróð-
leiksins, sem i henni felst viðvíkj-
andi sögu Suez-skurðarins, og hefir
blað það að líkindum tekið greinina
úr þýzku blaði. eða hún hefir rituð
verið a:f þýzk-sinnuðum manni, sem
verið hefir í nöp við Englendinga.
Það er svo barnalegt, að fara að
brígsla Bretum um, að þeir hafi náð
yfirráðum yfir skemstu leið til Ind-
lands óverðskuldað. Fjandskapurinn
til Breta gægist þarna svo afkára-
lega og máttleysislega út, eins og
glytti i úlfsaugu undir sauðargæru.
Máttu Bretar ekki kaupa hlutina í
skurðinum, þegar enginn annar vildi
hafa þá. Var ekki eðlilegt að Bretar
kysu gjarnan hina skemstu leið til
Indlands? Var það sök á Bretum, að
])eir sáu betur en aðrir, hvaða þýð-
ingu skurðurinn hafði? Var það sök
á Bretum að skurðurinn fór að borga
sig, þegar þeir tóku við stjórn hans?
Þetta er einhvernveginn svo þýzkt,
en þó svo barnalega máttlaust, að
menn geta ekki annað en brosað að
þvi.— Rilstj.
Hin dasamlega saga frá
Warsaw.
Framhald frá 3. bls.
Á leiðinni frá skotgröfunum inn i
borgina kom egfram á bændahóp, er
var i akri einum. Eg stöðvaði mót-
orvagninn og spurði, hvað þeir
væru að gjöra þarna. Þetta voru alt
flóttamenn úr þorpi einu, og héldu
allir þorpsbúarnir einn hóp, eins og
þeirra er siður, og var sóknarprest-
urinn foringi þeirra. Einn þeirra
hafði dáið á leiðinni, og voru þeir
að grafa hann þarna. Þeir grófu
gröf þarna í akurinn og lögðu líkið
i hana og stungu krossmarki niður,
tit að einkenna staðinn, en prestur
söng yfir líkinu. Þetta var ung kona,
sem þeir urðu að skilja þarna eftir,
og var það alt hátíðlegt þarna i stór-
skotahriðinni miðri. En alt var þetta
að eins einn lítill þáttur af hinum
mikla sorgarleik, er fram fór í War-
saw og langa vegu út frá, til norðurs
og suðurs, þessa seinustu kiukku-
tima áður en borgin féll i hendur
Þjóðverja.
lig flýtti niér heim til Warsaw uin
kveldið, þvi eg vissi, að innan fárra
klukkustunda yrði borgin komin a
vald Þjóðverja. Og þegar eg kom
inn i borgina seint um kveldið, —
héngu þar ]>rír flugdrekar í lofti og
steyptu sprengikúlum niður á borg-
ina og fólkið. ()g þó að seint væri.
þá héldu Rússar áfram sania starf-
inu, að sópa öllu fémætu burtu úr
borginni, og fór það alt fram með
mestii reglu. Og þegar eg keyrði
greitt um borgarstrætin, sá eg þa
vera að taka niður seinustu telegraf-
þra'ðina og telefónana, og voru þeir
undnir upp i liringi og keyrðir svo
á hrautarstöðvarnar.
Lögreglustjórnin hafði skipað svo
fyrir, að gestir allir skyldu vera
búnir að yfirgefa borgina og Þýzk-
ir voru nú að taka hana. Það var
eins og eg væri að ganga frá bana-
beð deyjandi vinar. En eg varð að
komast yfir ána, þar sem mótorinn
minn var; því eg ætlaði að kom-
ast til Novo Minsk um nóttina. Það
var ekki um annað að gjöra en ferð-
ast á nóttunni, þó að dimt væri, því
að sprengikúlnahriðin' söng i loft-
inu allan daginn.
Svo lagði eg upp og var leiðin
greið nokkuð; aðalstraumur flótta-
mannanna var kominn á undan. Eg
fór fram hjá hópum nokkrum af
skotliðinu með fallbyssur sinar.
Þeir voru aftastir, til að taka á móti,
ef gjörð væri eftirför. Eii Rússar
fóru þarna óhindraðir burtu með
alt, sem þeir gátu flutt nveð sér; —
þetta var því hálfur sigur fyrir þá,
þvi að Þýzkir fengu ekki annað en
húsin tóin, en lctu margar þúsundir
manna. Rússinn hafði getað haldið
nógu lengi opnum kjafti tangarinn-
ar, sem átti að lokast um Wassaw
með ölium hennar íbúum og öllu
herliðinu, sem var að verja,— meira
eða minna á aðra milión manna. En
þetta slapp alt úr höndum Þjóð-
verja.
Þegar eg kom til Novo Minsk,
fann eg þar foringjaflokkinn frá
Warsaw. Þeir voru allir eins og þeir
voru vanir, rólegir og glaðir, og
höfðu ekkert annað en gott að segjá,
og játuðu náttúrlcga, að nú hlytu
Þjóðverjar að vcra komnir í borg-
ina. En þeir myndu sjá það seinna,
að þeir væru ekki búnir að yfir-
vinna Rúissa. Rússar kæmu aftur, —
]>eir mættu reiða sig á það.
Krónprinsessa á flótta.
NiSurlag.
Við stóðum ú sætunum.
Fyrst kom hvert óhappið af öðru;
kaðlarnir og keðjurnar slitnuðu, og
aftur og aftur þurfti að hnýta þetta
saman og kafa undir vagnana til
að festa keðjurnar; en loksins varð
þeim komið yfir um og upp á bakk-
ann hinumegin. Þá kom að okkur.
Keyrslumaðurinn okkar skrúfaði í
sundur iill þau stykki i mótorvagn-
inuin okkar, sem ekki máttu vökna
og svo var uxunum beitt fyrir og
drógu uxarnir okkur á vögnunum
út i ána, en hermennirnir orguðu og
grenjuðu til uxanna, svo að þeir
skyldu ekki stansa meðan við vær-
uin í miðri, fossandi ánni. Við bóndi
minn og eg stóðum uppi á vagnsæt-
unum, þvi að ekki var svo mikið
sem göngubrú yfir ána þessa á al-
faraveginum. En farangurinn báru
hermennirnir yfir ána á bakinu.
Voru svo vélarnar settar saman aft-
ur og við héldum áfram, og fórum
fram hjá löngum uxalestum og her-
mönnum, sein voru með þeim, og
heilsuðu þeir að hermanna sið, þeg-
ar við fórum fram hjá. Voru þeir
allir hermannlegir, þó að fötin væru
ráðgaðist bóndi minn um við for-
ingjana, og lögðu þeir fast að hon-
um, að halda sem fyrst suður til
Monastir, og ilá partur af leiðinni
i gegnum Albaniu fjöllin.
Við lögðum ])ví undir eins af stað
og konnim til Siloom-Koola við
Drina-fljótið, og var þá land alt
þakið snjó. Við höfðum ætlað að
skilja mótorvagnana þar eftir, því
að ekki var hægt að komast yfir
fjöllin nenia á hestbaki; vegirnir
voru ekki nema götutroðningar. En
þá sögðu foringjarnir, sem við hitt-
um, að það væri ómögulegt, þvi að
fyrst hcfðu steypirigningar eyðilagt
alla vegi, og svo hefði snjórinn
komið og byrgt allar götur og vegi.
Og þar á ofan voru Albaníumenn
fjandsamlegir, og vildu foringjarnir
ekkert ábyrgjast, þó að þeir legðu
oss lið og fylgdu sem þeir gætu.
Þá nótt vorum við í spitalatjöld-
unum i Siloomkoola, og var þá -5
stiga frost fyrir neðan zero. Daginn
eftir snörum við aftur til Prizerend
og vildi þá stjórnin þar láta bónda
minn reyna að komast til Monte-!
negro. Við lögðum enn upp og héld-
um til Darlovitza. Þar skildum við
eftir mótorvagnana og fluttumst á
hestakerrum fornum og vondum til
Ipej. Þar gistum við í klaustrinu
hjá biskupnum i Ipej.
Hinn 22. fórum við þaðan, og ein-
lægt versnaði færðin og þrautirnar
urðu meiri og meiri. Urðum við nú
að far á hestbaki uin fjallastigu og
klifrast upp hálsa og brattar brekk-
ur, einlægt haTra og hærra, burt
frá haustveðrinu, þó kalt væri, upp
i kuldann og frostin og ísinn .og
snjóinn.
Hestarnir deyja af frosti og hungri.
Að þremur klukkustundum liðn-
um vorum við komin til Podgoritza.
Þar fengum við góða hvíld um nótt-1
ina og fórum þaðan á autóum til I
Cettinje. Þar vorum við frá 28. nóv.
til 3. des., og veitti okkur ekki af að
hvíla taugarnar, því að við vorum j
bæði upgefin af þreytu og sjúk orð-1
in af hrakningum.
Eg fékk kvef vont og köidu, en j
foringinn, sem með okkur var, hafði
reynt svo mikið á sig, að hann lagð-j
ist í ákafri hitasótt.
Við vorum langt frá að vera búin j
að ná okkur á þessum tíma; en'
það dugði ekki að dvelja, við urð- j
um að lialda áfram, og fóruin við á
Iitlum gufubát yfir vatnið til Skút-
ari, og þar dvöldum við þangað til
þann 16. desember. Vorum við ein-
lægt að biða eftir þvi, að yfirvöldin
gætu á einhvern hátt komið okkur j
yfir til ítalíu.
Ivoksins var okkur ráðið að við
skyldum fara suður til Durazzo
landveg, og lögðum við upp á best-
baki í hina erfiðu ferð um Albaníu,
og fórum um bæjina Alezo, Ishmi og
Shiak. Á þessari leið vorum við 4
daga, og voru vegirnir oft svo vond-
ir, að forin og leðjan var hestunum
i hné, og urðum við að skilja við
einn hestinn dauðann af þreytu á
Kynskifting.
(Leikur.—Árið keinur; ung kona;
fer: karl).
Af þvi fara ýmsar sögur,
iþrótt lofa meistarans:
Árið kom sem kona fögur,
Kvaddi' i tötrum gamals manns.
rifin og þeir forugir og blautir og|lejðinni' Yfir 4 stórár 'iðj
leirugir, og æfinlega brostu þeir til I að fara °« «ekk t)að með hörmung-j
okkar, þegar þeir heilsuðu.
Við keyrðum einlægt áfram þang-
að til klukkan 11 um kveldið; ])á
komum við aftur að á einni, sem
rann með straumþunga miklum, og
var engin brú á henni. Þar urðuni
komnir úr hótelunum um miðjan við að setjast að, og bjuggum um
Mcmbersof theCommercial Edueators’ Association
W7JW/J>£,G
ESTABL/SHEO /SBb\_____
•Stærsti verzlunarskóli í Canada. Býr fólk
undir einkaskrifara stöðu, kennir bókhald, hrað-
ritun, vélritun og að selja vörur
Fékk hæstu verðlaun á heimssýningunni.
Einstaklingskensla. Gestir velkomnir, eink-
um kennarar. öllum nemendum sem það eiga
skilið, hjálpað til að fá atvinnu. Skrifið, komið
eða fónið Main 45 eftir ókeypis verðlista með
inyndum. .
THE WINNIPEG BUSINESS COLLEGE
222 Portage Ave,..Cor. Fort Street.
Enginn kandfdat atvinnulaus.
dag, og þegar eg kom að hótelinu,
j sem eg bjó á, voru gestir allír á
burtu og að eins fáir heimanienn
eftir. En er eg kom þar i flýti nokk-
uruin, þá frétti eg að búið væri að
koma fyrir sprengikúlum undir hin-
ar 3 stóru brýr yfir Vistula fljótið,
! og mætti búast við þvi, að þær yrðu
sprengdar upp á hvcrri stundu. —
Hélt eg því, að ráðlegast væri, að
: eg kæmi mótorvagni minuni yfir
fljótið meðan tök væru á þvi; þvi
ekki vildi eg sitja strandaður á vest-
urbakkanum, þegar brýrnar væru
sprengdar og Þjóðverjar kæmu i
I borgina (Warsaw er mest á vestur-
bakkanum).
Þegar eg fór yfir nýju brúna, sá
eg kúlurnar springa viðsvegar um
ytri kastalavigin; en loftbelgi Rússa
hanga í loftinu nokkuð nær, til að
geta séð vel, hvernig bardaginn
gengi. Það var Ijóst, að nú var timi
til kominn, að hafa sig í burtu, og
dróg það ekki úr, er eg sá flugdreka
einn, áður en eg komst af brúnni,
steypa niður fjórum sprengikúlum,
og a'tlaði hann að hitta Ioftbelginn
með ])eim. En hann hitti ekki og
komu ])ær niður á borgina Praga, a
austurbakka fljótsins.
Áður en eg fór úr borginni og
lagði upp austur i landið með flótta-
manna-lestinni, rendi og inótornum
um nokkur stræti. Alt var þögult og
rólegt; enginn hávaði, enginn asi
og sárfáir menn á strætunum. Rúss-
ar voru allir farnir; þar voru nú
. engir eftir nema Pólverjar. Seinasta
j farþegalestin var farin um nóttina;
1 að eins fáeinar fjölskyldur voru enn
að tína uþp dót sitt og keyra af stað.
Það var alt eitthvað svo undarlegt
þetta, þessi þögn og auðn, þar
sein alt hafði verið ein iðandi kös
og háreysti áður. Eg var þarna einn
á strætunum, og sá nú að það var
skeð, sem eg aldrei hafði trúað áð-
ur að verða myndi. Rússar voru nú
um: urðum við að sundríða hestun-]
um; en áburðarhestarnir voru ferj-1
aðir á eintrjáningsbátum, og varj
nærri ómögulegt að korna þeim út í j
])á og tók það átakanlega þolinmæði,!
og tók það marga klukkutíma áður!
en það iukkaðist.
En næturvistin í Albaníu tók þój
út yfir alt. Við vorum í húsi eiuu i j
Ishmi, og var húsfreyjan engu lik-j
ari en amerikanskri Indiána kerl-1
niundum öll lengi eftiri
okkur í vögnunum, drógum hliðar-
tjöldin fyrir og breiddum vagn-
ábreiðurnar ofan á okkur.
Þegar dagaði, lögðum við aftur á .
stað og fórum hægt eftir mjóuin vegi in®11, '10
eða réttara stig einum, og var kletta- Uc-nn.; Ijvi að ibúar hússms voru svo
veggur öðru megin en hengiflug len«1 a,eftir að onaða okkur Þe.r
hinumegin, og fóru hjólin oft á yztu hen«u 1 f<)tn,n okkar mar«a da»* a
klettabrúninni, og oft heyrðum við
steinmola hrapa niður af klöppinni
og koma niður i ána langt fyrir neð-
an okkur. Við steinþögðum öll og
vissuin, að við vorum þarna i mikilli
hættu.
Við konuim til Mitrovitza klukkan
2 e. m. og voru þá tilbúin herbergi
handa okkur í Ori^ntal House. —
Þarna vorum við í 10 daga, •— og
voru það kviðafullir dagar, því ein-
lægt komu hinar og þessar fregnir
um stríðið og bar sjaldan sainan.
Fyrst heyrðum við, að Frakkar
hefðu tekið borgina Uskub. En rétt
þar á eftir, að þeir væru á hörðum
flótta þaðan alla leið til Gievgeli og
jafnvel suður til Salonichi. Svo kom
fregn um, að Þýzkir hcfðu náð járn-
brautinni frá Nish til Miklagarðs
eftir, innan- og utanklæða og fylgdu
okkur á ferðinni og létu okkur ein-j
lægt vita af nærveru sinni á mjög ó- j
þægilegan hátt.
Þegar til Shiak kom, þá komuin j
við á hinn eina vagnveg, sem til er
i Albaníu, og úr þvi gekk ferðin!
greiðlega til Durazzo, og komum við
þangað þann 19. Nóttina liins 21.
fórum við þaðan á ítölskum torpe-
dó bát og fylgdust með okkur tvö
beitiskip (cruisers). Var sjór reynd-
ar mikill oð ýgldur, en við komumst
iill vandræðalaust lil Brindisi. Og
eg fann ekkert til sjósóttar, þvi að
eg var svo fegin að hugsa til þess,
að þetta væri seinasti dagurinn þess-
arar löngu og leiðu ferðar og nú
væri hörinungum okkar bráðlega lok
ið. Og sæla teldi eg mig, ef að eg
Sérstök kostaboð á innanhúss-
munum. Komið til okkar fyrst^ þið
munið ekkl þurfa atS fara lengra.
Starlight New and Second Hand
Furniture Co.
r.oit—50,1 NOTRK DAMK AVBNUE
TalNfml: (»arrj 3SH4.
Og svo rétt á eftir, að Þjóðverjar j «æ,i saKl' aft Þá væri einni8 l()kið
myndu verða komnir til Mitrovitza | hmmungum aumingja serbnesku
innan tveggja daga.
Yfir snæþakin fjöll.
Seinustu dagana, sem við vorum |
i Mitrovitza, var sorgin þung á okk-
ur. Við urðum að horfa á svo mikla
eymd og hörmungar, er allur þcsisi
feikna hópur flóttamanna flyktist
þarna saman i jafn lítinn bæ. Stjórn-
in gat fengið skýli fyrir hermenn-
ina gömlu og nýju hermennina, sem
rétt nýlega höfðu tekið til vopna,
og svo fyrir fangana. En foringja-
sveitin hafði farið þaðan um kveld-
ið hinn 10. Og réðum við loksins af
að halda áfram suður á leið. Lögð-
um við svo upp þann 17. á leið til
Prizerend og komum þangað seint
um kveldið og héldum við til um
nóttina i vagninum. Morguninn eftir
flóttamannanna, sem iiú hafa hvergi
stað til að halla höfði sinu að.
Stökur að vestan.
Point Roberta.
(Kveðið.er eg sat við glugga minn
og horfði yfir á Tangann) ;
l.aðar þangað bliður blær,
blómstur angan kafinn.
liaðar Tangann síblár sær,
Sólar fangi vafinn.
SHAW’S
Stærsta ofj elsta brúkatSra fata-^
sölubúö í Vestur Canaila.
479 Notre Dame Avenue
GISLI GOODMAN
TiNSMimm.
Verkstætli:—Horni Toronto St. o g
Notre Dame Ave.
IMtone
Garry 29SS
HrlntlllN
íínrry S99
FÍNASTA SKÓVIÐGERÐ.
MJöy ftn skó vlBgerU á meían þd
bi'Sur. Karlmanna skór hálf botn-
abir (saumab) 16 minútur, gútta-
bergs hœlar (don’t slip) etla lebur,
2 mínútur. STEWAHT, 193 I'aelflc
Atr. Fyrsta búb fyrir austan abal-
strætl.
J. J. BILDFELL
FASTKIGNASALI.
Unlon Hank Rth. Flwor No. 520
Selur hús og Ió?Iir, ogr annab þar a®
lútaiuli. Útvegar peningalán o.fl.
Pltone Maln 20S5.
PAUL BJARNASON
FASTEIGXASALI.
Selur elds, lífs, og slysaábyrgtj o*
útvegar peningalán.
WYNYARD,
SASK.
J. J. Swanson
H. G. Hlnrllcsson
J. J. SWANSON & CO.
FASTEIGNASALAR OG
l»t*nliiK;ii mlhlnr.
Talsíml Main 2597
Cor. Portage and Garry, Winnlpeg:
Graham, Hannesson & McTavish
MHII'llllni.MdAH.
907—908 Con federation Llfe Bld*.
Phone Maln 3142
\VI\ \ I I’Kfl
Arnl Anderson
K. P. Garlard
GARLAND& ANDERSON
LÖGFI{.i:«H\GAIt.
Phone Main 1561
Electric Railway Chambari
Dr. G. J. GISLASON
Pltynloluu itiid Sarffon
AthyRll veitt Augna. Eyrna og
.Kverka Sjúkdómum. Aiamt
innvortN sjúkdóttium og upp-
«k urbi.
|S S«iiif ti grd St„ c;rnint Fork., N.D.
ThI«(hiI \lnln .V|(t2
Dr. J. G SNÆDAL
T \ \ V 1 . KK N »lt
Sulte 313 Knderton Blook
Cor. Portage Ave. og lfargrave St.
Dr. J. Stefénsson
loi noi i> riru.niNG
Horni Portagfe Ave. og Kdmonton St.
Stundar eingongu augna, eyrna,
nef og kverka-sjúkdóma. Kr að hilta
frá kl. 10 til 12 f.h. og kl. 2 til 5 e.h.
TADSÍMI: MAIN 4742
Heimili: 105 Olivia St. Tal.s. G. 2.315
Vér höfum fullar birgöir hrein-
ustu lyfja og meöala. Komib
meö lyfseöla yöar hingaö, vér
gerum meöulin nákvæmlega eftir
ávísan læknisins. Vér sinnum
utansveita pöntunum og seljum
giftingaleyfi. : : : :
t-
COLCLEUGH & CO.
oCre l>uni«* «V Sherltr«M»k«* Sts.
Phone Garry 2690- 2691
*
t
$
*

Hrafnamir.
(Það var rétt fyrir illveðurskastið).
Ernir blakkir illn spá,
Yfir hlakka nánm.
Hanga klakkar hvitir á
hriðar bakka gráum.
A. S. BARDAL
selur líkkistur og annast um út-
farir. Allur útbúnaöur sá besti.
Knnfreraur selur hann allskon.tr
minnisvaröa og legsteina. ; ;
813 SHERBROOKB ST.
Phone G. 2152 WINMPRG