Heimskringla - 02.03.1916, Side 3

WINNIPEG, 2. MARZ, 1916.
II E I M S K R I X G I, A
BI.S. 3.
Hvert stefnir?
Á ýmsum tímum, og þá ekki sízt
líhium sí<5ari timum, er það orðið
mikið áhugarnál ýmsra manna, að
girða um sérkennileik þjððanna. —
Kfnið í garðinn á fyrst og fremst að
vcra málið og þvi meðfylgjandi bók-
inentir. Málið, umfram alt annað,
segja þeir, skapar allar aðrar nauð-
synlegar varnir. Er þetta nú áreið-
anlegt að öllu leyti? Sé svo, er það
cskilegt .“ilver er reynslan? Bendir
hún á, að þetta lsé það, sem þjóð-
irnar eigi að keppa að? Bendir hún
i að þetta sé bezta undirstaðan undir
samvinnu og andlegan þroska þjóð-
anna, hlutdrægnislaust skoðað?
Ekki virðist mér svo. Satt að segja
eru tungumálin undirstöðusteinar
mestrar ógæfu inannkynsins. Hitt
er annað mál, að kringumstæður
mannkynsins til þessa hafa verið
þannig vaxnar, að um annað hefir
ekki verið að ræða.
Margir eru þeir, scm álíta hnött-
inn okkar svo stóran, að naumast sé
um annað að tala en þessar girð-
ingar. En nú er þess að gæta, að
hann er einlægt að minka. FjarlægO-
ir jarðarinnar eru, smátt og smátt,
.ið detta úr sögunni, eftir þvi sem
>amgöngufæri, rittivki og málsain-
bönd uni höf, lönd og loft fjölga og
fullkornnast. Áður fyrri voru sam-
göngufærin svo ófullkomin, að yfir-
ferð um eitt meðalstórt land var
eins erfið eða erfiðari, en nú er hún
um allan hnöttinn. Þá var það, að
raáliit mynduðust. Það voru kring-
umstæðurnar, erfiðleikarnir, sam-
gönguleysið, en engin innri þurf.
sem myndaði málin; sem svo aftur
varð til þess, að skapa sérkennileg-
.in, sérgóðan þroska, jafnframt
sterkri löngun til þess að undiroka
aðra minni máttar, þegar færi gafst.
Kn fer þetta nú ekki að breytast
svona smátt og smátt? Ef svo er, er
þá ekki rétt að haga seglum eftir
vindi, l»egar það lika yrði, án alls
efa, til hagsmuna fyrir alla?
Nú iskulum við athuga þetta ofur-
litið í mesta bróðerni.
Það er þá fyrst: Hvað er sér-
kennileiki? Menn virðast oft stagast
á þessu eða einhverju svipuðu orði,
án þess að gjöra sér fyllilega grein
fyrir við hvað er átt. En allir virð-
ast hugsa, að hér sé átt við citthvað
raikið, göfugt og gott, sem leiði þjóð-
ina, þegar um þjóð er að ræða, á
eitthvert hátt menningarstig, nær
nppsprettum lifsins, nær sælunni,
sem allir þrá annaðhvort hér á þess-
nm hnetti, eða þá í annari tilveru.
En sérkennileikinn er alls ekkert
hámark menningar og göfgi. Hann
getur stefnt í þá átt í sumum tilfeJl-
uni, en hann getur lika stefnt í öf-
uga átt. Sérkennileikimr er í raun og
veru ekkert annað en meira eða
suinna sérstæð heimspeki í raeira
eða minna sérelsku gerfi tilhlýði-
legrac trúar og stjórnfræði. Hann
getur því valdið hruni og eyðilegg-
jngu Jijóðarinnar, eða kyrstöðu
hennar um óákveðiun tima, engu
síður en nokkru öðru. Sjáum t. d.
Þjóðverja nú og Kínverja á umliðn-
Nú ber að gæta þess, að tungumál ' um þjóðuin. Það er nú fyrir sig. En
er að eins tæki eða möguleiki til hilt, hindrun andlegs þroska, and-
þess, að ná verklegu og andlegu
sambandi við aðra veru, að svo
miklu leyti, sem mál getur veitt það.
Að öðru le.vti hafa mál enga þýð-
ingu til góðs fyrir heiminn, en ó-
gagn margra tungumála verður ekki
tölum talið. Þvi færri, sem málin
væru, þess nánara yrði sambandið
á milli allra jarðarbúa. Og væri mál-
ið nú i dag að eins eitt, þá væri
stigið það sporið, sem áður en mjög
langt líður verður stigið, en likiega
í blóði og tárum. Er það ekki stór-
kostlega bagalegt, að þessir sameðl-
ingar jarðarinnar, sem eru fráskild-
ir ölium öðrum í tilverunni, skuli
skiftast i marga flokka, sem standa
andvígir hver öðrum, vegna þess að
þeir skilja ekki mál, hugsunarhátt
og kjör hvers annars? Mikill liluti
mannkynsins getur aldrei á æfinni
farið út fyrir fæðingarblett sinn,
vegnu þess, að þá stæði hann þar
sem einliver lilutur frá öðrum
heimi, sjálfura sér ónógur og öðr-
um til ama. Og þó eru þetta alt ver-
ur með sönm tilfinningarnar, sömu
vonirnar og sömu óskirnar. Allar
borgarar jarðarinnar. Allar skyldar
til að verja heiður hennar og sóma,
seni eins af smáríkjum tilverunnar.
Þá álíta margir, að bókraentirnar
fari með inálinu. Hvílík fásinoa.
Það yrði að eins hlutdrægni og sér-
elska bókmentanna, sem mundi
hverfa. Að eins vankantarnir vrðu
höggnir af, sem æfinlega hafa stað-
ið fyrir þrifum. Ljósinu yrði brugð-
ið hærra og látið lýsa lengra. Fræg-
ir rithöfundar og skáld, fátækra og
fámennra þjóða, mættu auðvitað bú-
ast við því, að eiga ekki jafn-góðan
kost á að veslast upp i sulti og van-
þakklæti, þegar þcir hefðu sameig-
inlegt mál við alla aðra, hvar sem
þeir væru staddir. Hcfðu svo að
segja ótakmarkaðan markað fyrir
alt, scm þeir segðu og skilið ætti að
lifa. Ik'ttur nokkrum i hug, að
Bandarikja-þjóðin geti ekki átt bók-
mentir, geti ekki átt sérkennileik,
geti ekki átt sitt eigið “eg’’, þó svo
hittist á, að hún eigi sama mál og
önnur stórþjóð, eða aðrar stórþjóð-
ir? Eg get ekki trúað þvi, að nokk-
ur sé það barn. En hitt er annað
mál, að þessar bókmentir og þessi
sérkennileiki Bandamanna vex út á
við og upp á við, í samræmi við vit
og þekkingu allra annara ensku-
mælandi þjóða. Halda menn. að
börnin í Bandarikjunum tapi við
Jiað, að málið þeirra var ekki eitt-
hvað, sem engar aðrar þjóðir
skildu?
Að fiekka málum, eða jafnvel út-
rýma öllum nema einu, tekur eins
og alt annað langan tíma; en að
þessu mun Jió stefna. Hvort sem
menn tclja það af tilviljun einni eða
ósegjanlegri fyrirhyggju og viti, J)á
er það nú víst, að hnöttur þessi er
búinn þeim tækjum, ef svo má að
orði komast, þektum, en þó líklega
að miklu leyti óþcktum ennþá, sein
legrar og likamlegrar samvinnu, er
svo mikið, að það hefir tafið mann-
kynið um mörg þúsund ár. En skil-
yrðiri hafa ekki verið fyrir hendi
til þessarar sameiningar þjóðanna
um eitt raál; en nú eru þau óðum
að konui. /Etti þá engum að vera ó-
ljúft, að láta af hendi, jafnvel tölu-
vert hughaldið, erfðafé til eflingar
sameiginlegrar velferðar mannkyns-
ins. Hitt er cigingirni og erfðalöst-
ur, að reyna að halda í það, hver
fyrir sig, scin alla:jafna verður ó-
friðarepli jarðarbúa meðan því ekki
verður útrýmt.
Tungumálin eru stórt böl, sem
)>arf að rýma burt úr heiminum
scm fyrst. Eitt mál er þúsund sinn-
um betra en þúsund önnur, og eitt
mál raskar ekki sérréttindum rikj-
anna, eða sveitanna, á hnettinum,
freinur en enskan gjörir nú á Eng-
iandi og i Bandaríkjunum, eða sama
málið gjörir i sérstökum landshlut-
uin einhvers lands. Að eins verður
málið að vera barnamálið, og eina
málið, sem lært er alment.
Eg er ekki að halda fram nokkru
sérstöku máli í þessu skyni; en hitt
hlýtur ölluin að vera Ijóst, hvert
stcfnir. Hafa menn alment veitt þvi
eftirtekt, að um árið 1800 réðu
Bretar vfir riunum 30 miliónum
manna, en um siðastliðin aldamót
réðu þeir yfir um 415 iniliónum? —
Þá eru Bandarikjamenn með yfir
100 milíónir. Auðvitað talar ekki alt
þetta fólk ensku ennþá. En hvert
stefnir? Væru þessar þjóðir að öðru
leyti á svipuðu stigi og Kínverjar,
þá væri stefuan óviss, en nú er þar
svo ólíku saman að jafna, sem sól
og tungli. Til hvers er þá að spyrna
á móti broddunum? Til hvers er
það nauðsynlegt að hella út blóði og
tárum fyrir hvert einasta framfara-
spor mannkynsins? Málið hlýtur að
verða eitt fyrr eða síðar; það er ó-
hjákvæmilegt, hvort sem það vinst
með illu eða góðu. Forsjónin hefir
gefið öll tækin til þess með jörðinni,
en það er mannanna sjálfra að kunna
að nota þau. Og fyrst það er nú auð-
séð, að enskan verður heims mál,
hversú mikið má þá ekki þakka for-
sjóninni fyrir það, að einmitt þetta
mál er að mörgu leyti liprara og
handhægara en flest önnur?
Hver af hinum smærri þjóðum
vill nú fyrst ríða á vaðið og vinna
sér ódauðlegt hrós fyrir sjáLfsaf-
neitun og hyggindi i eigin þarfir og
mannkynsins i heild? Mannkyns-
sagan imuidi aldrei á koinandi ökl-
um gleyma þeirri Jijóð, sem fyrst
setti það fyrirdæmi með góðu, er
annars hlýtur að vinnast með illu,
ef nauðsyn krefur. Kg vildi, að fs-
land ætti þessari gæfu að fagna. og
það se.ni fyrst.
Eg tel vist, að fyrir eða um næstu
aldamót geti hún Stina litla á Hóli,
í liraundal, á íslandi, hlaupið á inál-
stöðina og sagt henni Mariu á Heiði,
i Talbot C.ounty, Victoria, Ástraliu.
ÁGRIP AF REGLUGJÖRÐ um
heimilisréttarlönd í Canada
og Norðvesturiandinu.
Hver, sem hefir fyrir fjölskyldu a®
já eí<ir karlmaöur eldri en 18 ára, get-
ur tekiö heimilisrétt á fjóröung úr
section af óteknu stjórnarlandl í Mani-
toba, Saskatchewan og Alberta. Um-
sækjandi eröur sjálfur aö koma á
landskrifstofu stjórnarinnar. eöa und-
irskrifstofu hennar i þvi héraöi. i um-
hoöi annars má taka land á öllum
landskrifstofum stjórnarinnar <en ekki
á undir skrifstofum) meö vissum skil-
yröum.
SKYLDl'R:—Sex mánaöa ábúö og
ræktun landsins á hverju af þrcmur
árum. Landnemi má búa meö vissum
skilyröum innan 9 mílna frá heimilis-
réttarlandi sínu, á landi sem ekki er
minna en 80 ekrur. Sæmilegt iveru-
hús veröur aö byggja, aö undanteknu
þegar ábúöarskyldurnar eru fullnsegö-
ar innan 9 mílna fjarlægö á ööru landi.
eins og fyr er frá greint.
f vissum héruöum getur góöur og
efnilegur landnemi fengiti forkaups-
rétt, á fjöröungi sectiónar meöfram
landl sínu. Verö $3.00 fyrir ekru hverja
SKVI.nlirt:—Sex mánaöa ábúö á
hverju hinna næstu þriggja ára eftir
aö hann hefir unniö sér inn eignnr-
bréf fyrir heimilisréttarlandi -sínu, og
aulc þess ræktaö 50 ekrur á hinu seinna
landi. Forkaupsréttarbréf getur land-
nemi fengiö um leiö og liann tekur j u-.,,-:,. „*
heimllisréttarbréfiö, en þó meö vissum | 1,1
skilyröum.
Uandnemi sem eytt hefur heimiiis-
rétti sinum. getur fengiö heimillsrétt-
arland keypt i vissum héruöum. Verö
$3.00 fyrir hverja ekru. SKYI.OUR:—
Veröur aö sitja á landinu 6 mánuöi af
hverju af þremur næstu árum, rækta
B0 ekrur og reisa hús á landinu, sem er
$300.00 viröi.
Bcra má nlöur ekrutal, er ræktast
skal. sé landiö óslétt, skógi vaxiö eöa
grýtt. Búpening má hafa á landfnu í
stað ræktunar undir vissum skilyróu'n.
W. W. COIIY,
Deputy Minister 6f the Interlor.
Blöö, sem flytja þessa auglýsingu
leyfislaust fá enga borgun fyrir.
en maturinn vnrð að biða, þar til
skothríðinni linti. Kn |)á lenti engin
sprengrkúln á eldhúsinu; þær fóru
allar yfir og komu niður uin 50 yds.
lengra i burtu. Ein hafði lent þar
smi t'g tók vatnið i raatinn. Strákar
hafa hlcgið að þvi að eg sagði:
Ikiiinsettir, óhreinkuðu fyrir mér
vatnið!"
i.g tintli upp tvo stykki úr sprengi
kúlunuin, scm fóru i gcgnum eldhús-
ið, og gaf cg unnað cinura yfirmann-
inúni, sem bað mig uin })að, cn hitt
geymi ég til rainningar ura gaml-
ái'sdaginn 1915.
Jólin höfðum við eins skemtileg
og föng voru á. Við fengmn Jóla-
gjafir úr ölluni áttum og brél'. Vin-
ur minn; eg gæti skrifað margt um
það, sem eg hefi séð og heyrt siðan
cg koin hingað. Jlla cr Belgia lcikin:
Blómleg'ir bæjir og bæmlabýli gjör-
sanilega eyðilögð. Ef eg á eftir að
lifa það að koraa heim, þá hefi eg
frá mörgu að skýra; en ef ekki, jr«
verður einliver annar til ]>ess. En
það skal eg segja þér, vinur minn,
að eg er alveg hræð.slulaus og tek
höndmn ber með
stillingn.
Fer eg svo að hætta; en ætla að
lofa þér því, ef eg Jifi og eg fæ að
vita, að þetta bréf kemst til þín, sem
eg vona, þá skal eg skrifa þér aftur.
Vertu svo kært kvaddur, með
beztu þökk fyrir bréfið og karðið.
Með kærri kveðju til konu þinnar og
barna.
syni, þann 7. nóvember árið 1900.
Fluttist hún þá rneð manni sintim á
heimilisrcttarland þeirra i Geysis
bygð i Nýja íslandi, og átti þar
heima alla tíð upp frá þvi.
Þau Bjarni og Aðalborg eignuðust
tvibura þann 16. janúar 1902. Er
annuð þeirra piltur, Björn að nafni,
en hitt stúlka, Margrét Sigurlaug,
bæði efnileg og vel gefin. Syrgja
þau nú sina burtkölluðu góðu móð
ur; en eru hins vegar föður sinutn,
i sorg hans og söknuði, raikil rauna-
bót og huggun.
Systkini Aðalborgar sáj. voru 3,
þau er til ára komust. Tvö af þeim,
Björg og Guðmundur, rnunu vera til
heimilis á Akureyri á ísiandi. Þriðja
systkinið var Sigurbjörg, kona Þor-
steins Vigfússonar i Olympia. Wash ,
d. 17. des. 1914.
Hjartasjúkdómur var það, sem
Aðalborg sál. þjáðist af. Mátti lieita,
að hún væri rúmföst i heilt ár; en
var þó meira og minna þjáð i hálft
ár, áður en hún fór alveg i rúmið.
Voru niiklar lækninga tilraunir
gjörðar, en alt árangurslaust. Hún
andaðist 26. október si., á 54. aldurs-
ári og fór jarðarför hennar frain þ.
30. s.m. SiræJóhann Bjarnason jarð-
söng hana, að viðstöddmn inörgum
vinmn og nágrönnmn.
Aðalborg sál. var inikil myndar-
kona, prýðilega vel verki farin, og
fór hússtjórn vel úr hendi. Mun hug
ur eiginmanns hennar, og barnanna
oft hvarfla til hinnar hurtförnu
Ef þér þykir nokkuð nýtrlegt i | góðu konu og inóður; og engir betur
þessum miða til að láta í blaðið cn þau skiija og finna, hve tapið er
an. Síðan uin miðjan október þefi:
rignt að heita má stöðugt; þuð gct-j
ur ckki heitið, að koinið hafi þurj
dagur, sem hefir vaidið þvi að menn j
hafa orðið að vinna dag og nótt fnr-
ugir yfir höfuð og rcnnandi votir.j
Það sem við höfum ekki getað nr. n-
ið að degi til og án þess að missa
menn, höfum við orðið að vinna á
nóttunni i kolsvarta myrkri, staml-
andi i vatni og for upp i hné. Hreýs-
Kringlu. þá máttu það.
J>inn vinur,
K. Kernested.
geta gjiirt fjarlægðir algjörlega j á samelginlegu ináli beggja, hvcrnig
hverfandi. Fjarlægðir, sein hafa ver- j vorverkin hafi gengið, og nú séu
ið ærið nógar til þess, að ala uppllömbin komin á fjall með mæðrum
mjög eigingjarnar hugmyndir um
mn öidum. Hefir nokkur þjóð, sem, Þósundir ára. En þegar það verður
liezt hefir girt sig sérkennileikan-
n ui, nokkurntiraa fundið, öði;um
fremur, frumgeisla sannrar speki og
göfgi, er hafi leitt hana sjálfa og
mannkynið í heild sinni á sérsták-
lega hátt menningarstig? Ilvaða þjóð
cr það, sem hefir leitt sérstaka bless-
un yfir sig og aðra, eftir að hafa
eins og vaxið inn i sjálfa sig iim ár
og aldir innan veggja sérstaks máls
og sérstakra bókraenta?
Þá er að minnast á málið eða
tungumálið í sambandi við þetta.—
Það er satt, að inálið skapar Y’arnir,
en þannig lagaðar varnir, að sjálf-
stæður sérkcnnilciki getur ekki
myndast, Þjóðin sem heild tekur við
þvi, sem fáir leiðandi menn liennar
rétta að hcnni, og sem þeir þá íiafa
'tagað svo í hendi sinni, seni þeim
líkar bezt. Þctta sérstaka mál henn-
ar varnar því, að nokkurt andlegt
Ijós geti óhindrað skinið ó hana,
nema það, sem henni er ætlað að
sjá. Þjóðin á því ekki til i eigu sinni
nikkurn innanað komandi sérkenni-
leik. Með sérstöku máli er henni að
mildu leyti varnað að skilja aðrar
þjóðir, og að skilja hinn rétta til-
gang lífsins. Þjóðin verður að verk-
færi í Jiöndum fárra niannn og lær-
>r að tilbiðja það i blindni, sem
Iienni er ætlað að tilbiðja. — J>etta
«*r nú í stuttu máli þessi marglofaði
sérkennileiki þjóðanna, sem málin
vernda.
ilment kunnugt, að mjög hraðfleyg-
ar loftferðir ineð fólk og farangur
eiga sér stað, auk næmra heyrnar-
og mál-sambanda umhverfis jörð-
ina, — há fara inenn líklega að
kannast við, að þeir s«'u fyrst og
fremst borgarar þessa hnattar, <>g
að löndin iséu í raun og veru Jiið
sama fyrir hnöttinn og sveitir fyrir
land. Þessa verður ekki langt að
bíða, og |)á er líka auðséð að hverju
stefnir. En þrátt fyrir þetta þarf
enginn að ímynda sér, að elska
barnsins til föðurlandsins síns eða ‘
sveitarinnar sinnar hverfi og gleym-
ist. Þær rætur eiga alls ekkert skylt
við sérstakt mál. Málið er harninul
ekkert annað en fæki til þess, að}
gjöra slg skiljanlegt. Það lærir að!
elska vini og vandamenn, bæinn j
sinn og sveitina sína áður en það
lærir að clska málið, og þegar það
vaknar til meðvitundar uin það, að
málið þess er heiins mál, þá þakkar
það forsjóninni fyrir þá hlessun;
en það raskar ekkert tilfinningum
þess að öðru leyti. Dæmin eru Bret-
íand, nýlendur þess og Bandaríkin.
En elska barnsins vex út á við, en
ekki inn i sjálfa sig. Verður stærri,
viðsýnni og á hægra með að breiða
úr sér. ,
Eg ætla ekki að minnast hér á a)l-
an þann tímamissi, erfiði og kostn-
að, sem málin baka þeim, er langa
til að gjöra sig skiljanlega mörg-
sinum, og að bráðum verði farið að
heyja. En Maria segir henni aftur
að þ<’> að nú sé vetur og nokkuð
kalt, þá ætli hún að skreppa til Mel-
bourne og sjá sig uin í borginni.
Hún a'tli að hafa tneð sér skilding-
ana, sem hún hafi fengið fyrir ull-
ina sína, ng kaupa margt fallegt og
gott, þar á meðal sælgæti í búðinni
bans Halls við Nýjubrú, því pabbi
sinn hafi sagt sér, að Hallur sé ný-
búinn að fá, með loftskipi frá fs-
landi, ágæta súrsaða laxihausa!
Ekki óhugsanlegt, að þær geti
séð hvor aðra um leið.
J. I'rimann.
þá
in sem við lifum í |
inn kallar dugotit þegar við
um i skotgröfunum, hafa fylst
vatni, svo að við höfum orðið
sem Enskur-
er-
af
að
tildra undir okkur öllu þvi, sem
Aðalborg Jónsdóttir
Bjarnason.
l'm lát hennar var getið i l.<>g-
bergi fyrir nokkru. I.angar mig í
sambandi við það, að geta ofurlítið
nánar sumra æfiatriða hinnar látnu.
Aðalborg sál. var fædd i Berunesi
á Berufjarðarströnd i Suður-Múla-
sýslu þann 2. janúar 1862. Forcldrar
ekki niðri í vutni þann tíma eða þá
stund, seru við höfum til hvildar.
Það er í einu orði sagt, að frá bvrj-
maður hefir getað í náð, til að liggja hennar voru Jón Guðmundsson og
Margrét Jónsdóttir. l'ng að aldri eða
6 ára gömul var hún tekin til upp-
fósturs af þeiin merkishjónum, Birni
un þessarar rigningatiðar og att til! hreppstjóra Halldórssyni og Hóhn-
þessa hefir maður ekki haft þuran!
fót, sein niaður kallar. t>að er oft. j
þegar maður er úr skotgröfunum,
að maður er kaHaður út til að vinnaj tii þau fiuttu alfarin til
við ýmislegt, hvort heklur er ó nóttj heims (frá Haugsstöðuni
eða degi, og oft þarf að fara 3—4j f§i-?»i>. Vestur um haf flutti Aðalborg
milur gegnum for og vaitn og kúina-j sil| sjálf árið 1893. Fór hún þá til
hrið þangað sem verkið þarf að j uppeldissystur sinnar Bjargar (dótt-
vinnast, og það hefir oft orðið tals- lir j,ejrra Björns Iialldórssonar og
vert skeinuhætt. og oft licfir hurð | Hólmfriðar konu hans), er var fyrri
skollið nærri hælum, að geta kom-
ist tii baka án stórra slysa. Það er
niargur, sem ekki hefir þolað þetta,
og veikst.
friði Einarsd<>ttur, er þá bjivggu
rausnarbúi á f’lfsstöðum i Loð-
inundárfirði. Var hún hjá þeim þar
Vestur-
i Vopna-
F.kkert eins gott og nýtt heima-
tilbúið brauð úr
PURITy FLOUR
.1 Moré Bread and Better Bread ’ ’
Bréf frá vígvöliunum.
4. janúar 1916.
Heiðraði vinur E. Johnsonl
Alúðarfylstu þakkir fyrir bréf, er
eg meðtók í dag frá þér, dagsett 12.
des. sl. Eg má biðja þig fyrirgefn-
ingar ú því, að eg hefi ekki skrifað
þér, ekki svo, að eg hafi svarað bréf-
inu þínu, sem eg fékk frá þér fyrir
löngu síðan. En það hefir litla þýð-
ingu að fárast um það.
Jæja, kæri vinur! Eg vildi að eg
gæti skrifað þér nákvæmlega um
það, sem hér gjörist; en það er ekki
leyft. — Það er af mér að segja, að
mér líður vel, og á eg það minni á-
gætis góðu heilsu að þakka. Hvað
þeirri fregn, sem þú getur um, að
eg hafi særst viðvikur, þá er eng-
inn flugufótur fyrir henni; eg hefi
ekki fengið hruflu til þessa, þó ó-
skiljanlegt hafi verið stundum; en
samt er það nú svo. En margan fé-
laga minna hefi eg séð tætast sund-
ur; svo eg gæti hugsað, að einhver
hafi tekið mig fyrir annan mann,
sem hefir særst; því það kemur oft
fyrir hjá möiinum, sem ekki þekkja
menn vel, en heyra aðra segja fri,
að þessi eða hinn hafi verið skot-
inn,
Eg liefi verið í skotgröfunmn sil-
an 1. október, að öðru hroru; og oft
höfum við haft erfiðan tíma og harð-
Við vorum svo hep.nir, að við vor-
unt úr skotgröfunuin um jólin. Við
voruin í smábæ, seni er 7 miiur frá
hergarðiiun. VTið erum einhverssta-
ai' á “frontinum'' i Belgiu; það er
alt, sem manni er leyft að segja.
Af framangreindu getur þú gjört
þér i hugarlund, hvernig lif og líðan
manna muni vera. En þrátt fyrir alt
er maður kátur og glaður, og við tök
um lífið ineð allra mestu ró.
Eg má geta þess, að 27. Battalion
hefir verið lánsöm og ekki mist eins
marga menn <>g aðrar herdeildir,
sein á vígvcltinum eru. Við höfðum
voðalega vikuna sem leið. á milli
jóla <>g nýjárs, allra helzt tvo siðustu
dagana á árinu og á nýjársdag; stór-
skotahrið alla vikuna, en yfir tók
siðustu dagana; það var alt á reiði-
i skjálfi. En þrátt fyrir það inistum
i við ekki nema 2 menn og 4 særðust.!
Eg var við að matreiða fyrir mitt í
“platoon" með öðrqm manni. KI. 12;
I á gamlársdag vorum við rétt búnir
i að útbýta niatnum, og hver maður [
! var kominrt á sinn stað, svo að viðj
fórum inn i okkar “dugout”, til að j
liafa dálitla hvíld, og sem er sama ]
‘‘dugout" og eldhúsið og fast viði
það. Við vorum rétt lagstir niður, ]
þegar sprengikúla kom á eldhúss-
inyndina, tætti þakið af og stykki úr
veggnuin og sprakk svo ein 5 yards
fyrir frainan dyrnar hjá okkur, og
þeytti klei-inu inn til okkar; en það
voru ekki nema sjö sem komu i röð
og lentu á sama stað. Þegar hríðin
var á cnda, skriðum við út. Allir
héldu okkur dauða, en við vorum al-
heilir á húfi.
Yfirmaður okkar spurði niig:
"Hvað ætlarðu að gjöra, Kerne-
sted?" Eg svaraði honum þvi, að eg
vildi fá hjálp til að koma á þakinu
og gjöra við vcgginti, sem var úr
sandpokuin, og elda kveldmatinn.
Svo það var gjört. En það flaug eins
og hvalsaga um alt, að vcrið væri að
elda i sama eldhúsinu, sem 7 sprengi
kúlur hefðu farið í gegnum og tætt
af þakið fyrir einuin 2 klukkutím-
um. Við elduðum matinn rólegir,
eins og ekkert hefði í skorist. En
það stóð ekki lcngi. Því þegar menn
komu eftir matnum á nýjársdag,
byrjaði sama eldhríðin um'kl. 11 og
stóð til kl. 1. Við skriðum inn í
hrevsið okkar og lágum þar rölegir;
kona Björns sál. Blöndids i Winni-
I>eg. Hjá þcim hjónum var hún
að mestu, þar til hún giftist eftirlif-
andi manni -sínum, Bjarna Bjarna-
mikið, og síirt að sjá hana hrifna á
burl.
Blessuð sé liennar minning!
Einn af vinum hinnar látnu.
"Margt smátt gsrii ei£t stórt’’
segir íranialt orðtak. sean á vel við
lægar um útkstandandi skuldir
blaða er að rreða. Ef allar smá-
.skuldir, scm Heimskringla á úti
standandi væni bongaðar á þessu
ári, yrði það stór upphæð og góður
búbætir fyrir blaðið. Munið það,
kæru skiftavinir, að borga sknldir
yðar við blaðið nú í ár.
Sextíu inantis geta fengið aðgang
að læra rakaraiðn undir eins. Til
l)0As að verða fullnuma |>arf aðeina
8 vikur. Áhöld ókeypis og kaup
borgað meðan verið er að læra.
Nemendur fá staði að enduðu námi
fyrir $15 til $20 á viku. Vér böfum
liundruð af stöðum J>ar sem þér
getið byrjað á eigin reikning. Eftir-
spurn eftir rökurum er æfinlega
mikil. Til þess að verða góður rak
ari Y-erðið þér að skrifitst út frá
Alþjóða rakarafélaginu.
International Barber College.
Alexander Avc. Kyrstu <lyr veetan
við Main St., Winnlpcg.
----Islenzkur Ráðsmaður hér.-------
ÞAÐ VANTAR MENN TIL
Að læra
Automoblle, Gas Tractor ICn I
bezta Gas-véla skóla i Canada.
t*ati tekur ekkl nema (&ar vlkur
ati lœra. Okkar nemendum er
fuUkcmlega kent aB hðndla og
gjöra viö, Automobile, — Auto
Trueks, Gas Tractors, Statlonary
og Marine vélar. Okkar ókeypis
verk veitandl skrifstofa hjélpar
þér aö fá atvinnu fyrir frH $50
til $125 & mánuBl sem Chauffeur
Jltney Drlver, Tractor Engineer
eöa mechanlc. KomiB eöa skrif-
IS eftir ókeypis Catalogue.
Hinn mjji Gus Engine Skóli vor
er nú tekinn til starfa í Regina.
Hemphills Motor School
«48 Mulo St. Wlnnlpeg
Að læra rakara iðn
Gott kaup borgaS yfir allan ken-
slu tíraann. Áhöld ókeypis, aB-
eins fáar vikur nauSsynlegar til
aS læra. Atvinna útveguö þegar
nemandi útskrifast á $15 upp i
$30 á viku eöa viö hjálpum þér
a® byrja rakara stofu sjnlfum
og gefum þér tækifærl tll aU
borga fyrir áböld og þess háttar
fyrir lítiB eitt á mánuöl. Þaö
eru svo hundruöum skiftlr af
plássum þar sem þörf er fyrlr
rakara. Komdu og sjáöu elsta
og stæösta rakara skóla I Can-
ada. Varaöu þlg fölsurum.----
SkrifaSu eftir IJðmandl fallegrt
ókeypis skrá.
Hemphills Barber College
('or. KlnftSt. nnd Paclflc Aventtr
WINNIPKG.
Útlbú í Reglna Saekatchewan.
i
►egar þú þarfnast bygginga efni e4a eidivii
D. D. Wood & Sons.
-------------Limited
Verzla með sand, möi, mulin stein, kalk,
stein, lime, "Hardwall and Wood Fibre”
plastur, brendir tígulsteinar, eldaðar prpur,
sand steypu steinar, "Gips” rennustokkar,
"Drain tile,” harð og lin kol, eldivið og fl.
Talsími: Garry 2620 eða 3842
Skrifstofa: Horni Ross og Arlington St.