Heimskringla - 02.03.1916, Síða 7

WINNIPEG, 2. MAJFfcZ, 1916.
Ii E I M S lí R 1 N G L A.
ELS. 7.
Höfum við unnið eða tapað við það hér í landi
að vera Islendingar ?
(Rœða flutt á skemtisanvkomu á Iiay-
land '26. jan. 1916).
• Eg hefi vtTÍS beðinn að tala hér
nofckur orð í kveld, og eg var svo
heppinn, að mér var efcki áfcveðið
umtalsafni. En satt að segja er það
nofckur vandi, fyrir raann, sem fátt
kann, eins og eg, að veJja sér verk-
efni, sem ekki er ofurefli, en þó eitt-
hvert vit i. Eg veit vel, að eg má ekki
ætla mér mikið í þeim efnum, og tek
þvi fyrir umtalsefni spursmál, sem
oft er talað um meal okkar Islend-
inga, og sem eg hygg, að flestir hafi
hugsað dálítið um; en það er: -—
Höfum við unnið eða tapað við það
hér i landi að veru tslendingar?
Eg ætla að reyna áð leiða rök að
því, að við höfum nú þegar haft hag
og hei-ður af þvi að vera- íslending-
ar, og að við höfum von með að hafa
enn meiri hag og heiður af þvi fram
vegis, ef að við erum nógu góðir ts- v“r ^ýtt á .. • n • • * .
eða þa íslenzka nafnið var lagt mð i her i landi hafi nu fleiri eða at-
lendingar.
Eg ætla þvi í fám orðum að minna
á framsóknarbaráttu fslendinga, frá
fyrstu Jandnámsárum til þessa dags,
og sýna, hvað þeini hefir orðið á-
gengt sem þjóðflokki.
Það er okfcur öllum Tcunnugt, að
á fyrstu árunum hér i landi, höfðu
fslendingar við margt að stríða. Þá
voru þeir fátækir, fálkunnandi og
fyrirlitnir. Og aldrei heíir reýnt
rneira á þol og þrautseigju landans
en þau árin/ l*á var nógu ilt að vera
hér mállaus útlendingur, en að vera
rnállaus fslendingur, — það var
verra en flest annað. Hérlendir
menn, sem ekkert þcfctu til islenzku
þjóðarinnar, drógu Jiað af nafninu
að þetta væru skrælingjar, lengst
norðan úr ishafi, sem varla væru
hafandi nærri öðrum mönnum, -
neina að eins til að láta þá vinna
verstu verk, sem aðrir menn voru
tregir til. Alt var álitið nógn gott
handa íslendingum. Þetta muu hafa
verið orsökin til þess, að all-margir
landar afklæddust öllu, sem islenzkt
var, eins fljótt og þeir gátu, eins og
einhverjum “forsmánar flíkum”; en
tófcu i ^taðinn dauðahaldi uin alt,
sem énskt var, sem þeir gátu höiidl-
að hönd eða tungu, eins og “hið
æðsta góða”, sem þessi heimur gæti
veitt.
Að sönnu urðu þeir að sætta sig
við, að vera taldir útlendingar; þvi
gátu þeir ekki leynt vegna málsins.
En að þeir væru fslendingar! Það
inátti enska fólkið ekki vita. - Og
þeim var stór vorkunn löndunum á
þeim árum. Það mun hasía verið alt
annað en þsegilegt, fyrir þá sem
settust að meðal hérlendra inanna,
eða sem þurftu að leita sér atvinnu
meða! þeirra, að vera óvirtir fyrir
þjóðerni sitt.
Eg sagði áðan, að þeir hefðu vcr
ið all-anargir, sem létu hugfallast á
þeim árum; en sem betur fór voru
þeir fleiri, sem ekki skömnmðust
sín fyrir að vera fslendingar. Sem
aldrei reyndu að sýnast annað en
þeir voru. Eg ætla þvi að fara nokk-
urum orðum um þessa tvo flokka af
löndum'bneði fyrrurn og nú; J>á, sem
ekki vildu vera íslendingar, og þá,
sem Vildu vera fslendingar.
Við þekkjum öll nokfcuð marga
þessa ensku fslendinga, bæði frá
fyrri og siðari árum. Eg vildi lielzt
kalla þá “frávillinga”. Mér er það
svo minnisstætt, hvað þetta orð
þýddi heima á gainla landinu. Það
var sérstaklega notað um ungviði,
sem fiæfctist frá móðui sinni eða
öðrum skepnum, sem Jiað átti að
vera með, og afleiðingin varð oftast
sú, að það veslaðist upp o'g varð að
engu, eða það varð einhverjum
vörgum að bráð. Líkt mun oft hafa
hent Jiá, sem viltust frá þjóðerni
sínu. Þcir hafa ináske getað gleymt,
hverjir Jieir voru áður, en liðfa svo
orðið að engti. Hafa orðið að athlægi
öllum rétthugsandi mönnuin, fyrir
að vera a'ð reyna að sýnast það, sem
þeir gátu ekki verið. Oftast munu
þetta hafa verið kjarklitlir, ósjálf-
stæðir og lítt hugsandi inenn, sem
hafa lotið þeim, er Jieir álitu æðstan;
og Látið berast með straumnuin. Þeir
hafa þvi tekið alt gilt og gott, sem
enskt var, en fyrirdænvt alt, sem ís-
lenzkt var. Enskuna hafa Jieir lærl
eins fljótt og þeir gátu, eftir gáfna-
fari hvcrs eius og tækifæruin; en
týnt móðurmáli sínu að sama skapi,
viljandi og óviljandi. Enda nafnið
ensku, ef miigulegt var,
sem dugnaði og þrautseigju varð við
komið. Þá skorti þekkingu á land-
inu, og völdu sér víða ófrjó lönd og
erfið; en þeir brutust áfram, svo
innlendir menn urðu að dáðst að.
Margir tóku sér bólfestu við vötnin,
þvi Jiar var bjargræðisvegur, sem
landinn þekti að hciman, fiskiveið-
arnar. Þar voru landarnir á sinni
réttu hillu, þvi engir hérlendir
menn þoldu á móti þeim kulda og
vosbúð. Þessi jnunu Jivi hafa verið
hin fyrstu einkcnni, sem innlendir
menn tóku eftir hjá íslendinguin:
Dugnaður, þol og þrautseigja. Enda
hafa Jiau ætíð verið ein af þjóðar-
einkennuni tslei^linga.
Þannig gekk það framan af árum
Islenclinga hér í landi. Stöðugt strið
og barátte. Fyrst voru þeir viður-
kendir sem duglegir verkmenn. Svo
fór að bera á þeim víðar. Þeir fóru
að leita sér Jiekkingar, i bóklegum
og verklegum efnum. Þeir fóru að
stunda ýmsar atvinnugreinir. Og nú
er svo komið, að tæplega nnin nokk-
ur 'sú atvinnugrein, eða námsgrein,
að íslendingar taki ekki þátt i henni.
Og eg hvgg. að enginn þjóðflokkur
ur, og enskl nafn tekið i staðinn, og j kvæðaineiri inenn eftir mannfjölda,
cru þess ótal dæmi. Guðmundur ' • vandasömum og ábyrgðarmiklum
Rjörnsson varð til dæniis að Wi)- | sætum, en Islendingar.
liam Anderson, og margt þvi líkt eða j Það inun þvi, þegar vel er athug-
verra. Eg hefi átt tal um þetta við
ýinsa af Jiessum mönnum, sem marg-
ir eru skynsamir og gætnir menn,
og s-vörin hafa orðið á Jieysa leið:'
“Það er svo leiðinlegt, að eiga við
Jiessi islenz-ku nöfn; Enskinum geng-
ur svo illa að nefna þau, og enn Jiá
ver að skrifa þau. Svo verða þau
allavega afbökuð og óþekkjanleg og
við verðum fyrir háði og spolti fyr-
ir Jiessi 'sfcrípanöfn, En ef við höf-
um enskt nafn, þá hyggja allir að
við séum Englendingar".
Ilinn flo'kfcurinn hefir lifað við
öll sömu skilyrði. En þeir hafa liald-
ið nöfnum sínum óbreyttum, og þeir
hafa aldrei reynt að sýnast, eða segj-
ast vera annað en íslendingar. Þeir
hafa haldið sínum íslenzku háttum
í öllu því, sem þeir hafa álitið vel
sæmandi, en tekið það citt eftir hér-
lenduni möninun, cr þeir hafa séð
að var til verulegra umbóta. Þeir
niættu fyrirlitningu fyrir þjóðerni
sitt eins og hinir. fyrr á árum, en
þeim datt ekki i hug að láta hug-
að, engum efa bundið, að íslenzki
! Jijóðflokurinn hefir nú Jiegar unn-
j ið sér það álit i augum liérlendra
i raanna, að hver og einn vex freniur
j i áliti en minkar við að vera talinn
| íslendingur. Hitt mun sönnu nær, að
! suinir miður góðgjarnir inenn líti
Jiá öfundaraugum og telji uppgang
Jieirra helzt til mikinn; en það er
langt frá, að nú sé nokkrum manni
talin vanvirða að vera íslendingur.
Það muii þykja djarft að segja, að
al-innlendir menn eða Englending-
ar, telji lslendinga standa sér jafn-
fjetis eða framar (því hverjum J>yk-
ir sinn fugl fagur og ekki sizt Eng-
lendingum). En meðal útlendra
innflytjenda -— og auðvitað eru allir
íslendingar ennþá tiddir útlending-
ar — munu þeir vera taldir fremstir.
Þannig er Jiá reynslan búin að
sýna, að fsletidingar hafa rutt sér
gleggri braut hér i landi, en nokkur
önnur útlend Jijóð á jöfnum tima.
Og það eitt ætla eg sé næg sönnun
fyrir þvi, að eg svara spurningunni
rænu vikingunum, frændum okkar.
Það voru norræn þjóðareinkenni,
sein hófu ensku þjóðina til vegs og
valda. Það eru þessi sömu þjóðar-
einfcenhi, sem allstaðar hafa unnið
þessum þjóðflokki traust og virð-
og aldrei töldu óvini sina fyrir or-
ustu. Vinnum Jiessu landi alt Jiað
gagn og heiður, sem við getum, og
leggjum fram att það bczta í þjóðar-
einfcennum vorum Jiessu landi til!
vegs og frama, en vinnum Jiað scm
aftur kominn.
blað-
ingu. Það er lslendings-eðlið, arfur tslendingar, en ekki sem umskift-
frá forfeðrum okkar, sem liefir haf- ingar. Þá nmn sá dagur ekki fjarri,
ið okkur í áliti hér á landi, og sein sem allir viðurkenna, að við höfiun
mun hefja okkur framvegis i augtun j hag og heiður af því að vera íslend-
hérlendra manna, ef Jiað fær aðjingar.
njóta sín. Það er undir sjálfum j Guðm. Jónsson.
okkur koniið, og niðjum okkar, — j
hvort við verðum framvegis álitnir
beztu borgarar þessa lands eða ekki. A . . 4 1 J •
Eg gat þess áðan, að á fyrstu ár-|U, &0 hðlin AkuUr V26n
um landa hér liefðu ekki all-fáir
landar leitast við að leyna þjóðerni
sinu. — Þetta var dálitil vorkunn
jiá, fyrir kjarklitla og ósjálfstæða
inenn. En að slíkt skuli eiga sér stað
nú á dögum, er blátt áfram ófyrir-
gefanlegt. Og þó vitum við öll, að
til eru þeir menn, og ekki svo fáir,
sem tilbiðja alt sem enskt er, en lita
ineð fyrirlitningu á alt, sem islenzkt
er. Sem sýna það í verkinu, háttum
sinum og framkomu allri, að þeir
vilja fremur vera eða sýnast cnskir
en vslenzkir. Þcir mundu gjarnan
v-ilja gleyma og týna öllu, sem ís- j
lenzkt er, en taka eitthvað enskt í;
staðinn, enda Jiótt Jiað væri mikluj
verra. Eg býzt við, að það séu þess-j
ir menn, sem eitt skáldið okkar hef- j
ir haft i huga, þegar hann kvað vís-1
una um týndan fslending. En hún j
er svona:
fallast eðii að reyna að svnast ann þannig: Við höfum unnið hciður
að en lieir voru. l’eir reyndu að eins
að sýna það i verkinu, að fslend-
ingurinn væri eins nýtur maður
eins og Englendingurinn, <‘ða nokk
ur annar.
og álil hér i landi við það að vera
tslendingar.
En nú er Jiess að gæta, að við er-
um varla komnir úr barndómi hér í
landi ennjiá. Við prum að eins að
Hvor þessara flokka hefir nú haft j byrja þroskaárin. Verstu þröskuld-
heilbrigðari stefnu, og hvor þeirra | arnir eru yfirstignir, og framtiðin
hefir unnið sig lietur áfram i Iand-|
inu?
f fljótu bragði mætti ætla, að það
væri sá flokkurinn, sem þetur hefir
lagað sig i öllu eftir h'áttum hér-
lendra manna. En svo er þó ekki:
reynslan sýnir liið gagnstæða. Hin-
ir ensku íslendingar hafa flestir
horfið inn i hérlendu þjóðina eins
og dropi í haJf.ið, og er ekki getið að
neinu. Hinir hafa aftur unnið sér a-
lit og orðstir sem íslendingar; sem
SANNIlt MENN; jieir hafa reist
merkið óhikað, og rutt sér braut sem
tslendingar. Og hver er nú ávöxtur-
inn af starfi þessara manna i 46 ár?
Eg gat Jiess áðan, að fyrr á áruin
liefðu íslendingar verið settir á bdkk
með Eskimóum hér í landi. Þetta
stendur opin fyrir uppvaxandi kyn-
slóðinni. Verði næstu áratugir fram-
hald af þvi. sem umliðið er, sem við
ættum að vona, þá mun þess ekki
langt að bi'ða, að fslendingar. eða
menn af íslenzkum ættum, verði
mest nietnir hér i landi.
Þetta er ekki nema eðlilegt, ef
rétt er athugað,. Við vitum öll, að is-
lenzka þjóðin er af bctra hergi brot-
in, en nokkur önnur þjóð á Norður-
lönduni. Ilún var úrvalið úr norsku
þjóðinni i fornöld; Iítið eitt blönd-
uð Skotuni og lrum. En á Jieim ár-
um stóðu Norðmenn feti framar öðr-
uin þjóðuin, að hrcysti og harðfengi,
"Mig brestur hvurki brauð né hús,
þó blási’ og mjöllin rjúki;
þvi eg er orðin litil lús,
og lifi’ á enskum búki”.
Vera má, að samlikingin sé ekki
kurteis, en hún er rétt. Þessir menn
gjöra sig auðvirðilega og hlægilega
í augum allra hugsandi manna, jafnt j
innlendra sem útlendra. Eða mundi j
nofckur niáður auka álit sitt með því j
að kannast ekki við foreldra sína :
eða nánustu vandamenn? Það er
engu betra, að skammast sín fvrir;
þjóðerni sitt, en ætterni, enda hlýt-
ur það 'að verða samferða. Slíkt er j
vægast sagt skriðdýrsháttur.
Eg býzt við, að þetta sé athuga-j
leysi fyrir mörgum hinuin yngri
inönnum. l>eir telja sér heiður. að
samlngast seni bezt hérlendum mönn
um, og telja það vænlegast til frama.
En þeir gæta þess ekki, að þeir hafa
öll söinu tækifa ri til þess, þó þeir
komi fram sem Íslendingar. lievnsl-
an hefir sýnt, og hérlendir menn
viðurkent', að lslendingar skari yfir-
leitt fram úr, þegar þeir taka eitt-
hvað fyrir. Þar af leiðir, að landan
um mun veitt ineiri eftirtekt fram- j
Eftirfarandi grein stendur í
inu The- Bengalee á Indlandi.
“Liðsöfnunarforingi (recruiting
officer) yðar dugir ekki hjá oss. —
Þér Bretarnir verðið að hafa alla
Jijóðina að baki yðar, ef að þér
hugsið til að hafa not af hinum ó-
tölulega grúa hermanna, sem Ind-
land getur láttð í té! Þetta segjum
vér Breta stjórn, sem vér erum
bundnir svo mörgum böndum holl-
ustu og trygðar, þvi að vér sjáuni, að
undir viðlialdi hennar með óskertu
valdi eru komnar allar vonir vorar
um þroska og menningu.og þólitiskt
frelsi.
Hjarta þjóðarinnar þarf að snert-
ast, tllfinningar hennar að vekjast
og ástin til föðurlandsins, og verði
það gjört, þá munu upp risa ínillí- j
ónir hermanna i Jiessu forna kapp-j
anna lamdi, — risa upp og ganga j
fram á völluna til að berjast fyrir j
Bretaveldi meðan liáskinn vofir yf-i
ir. Alþýðan öll, þe«sar 300 miliónir,
væru Jiá fúsar að grípa til vopnn. Ef'
að hin sama aðferð væri höfð hér i
og á Englandi, þá myndi það sýna j
sig, að Arangurinn myndi verða svo |
margfalt meiri, en nokkrum getur til
hugar komið, um það erum vér al-
gjörlega sannfærðir. Burt með allan
grun og ótrú! Treystið þjóðinni ind-
versku og þá mun Indland gjöra
meira on skyldu sína! ó. að hann
Akbar væri nú kominn, Jió ekki. væri
ineira en eina klukkustund! Hann
var æfintýramaður og útlendingur,
en með J>vi að tr'eysta ' þjóðinni ó-
takmarkað, bjó hann sér ’örtiggan
bústað i hjarta hvers einasta manns.
Þessir hæfilcikar kæmu. sér vel n
þessum timum. Ef að Bretar treysta
nú Induin, sem sinum beztu vinum.
[>á ’raun öll þjóðin þegar taka i j
strenginn þunn, óðara, án nokkurar!
tafar og með eldlegum áhuga”.
Nokkrar skýringar um Akbar. '!
.lettaladdin Mohammed Akhar var
vogis, en öðrum mönnum. Hann héi-
ir J)ví betri tækifæri til að ryðja sér; einhver mesti og vitrasti af Moghul
braut en aðrir incnn, ef hann hefir; keisurum Indlands. Þeir voru út-
dug til þcss. SA, sem gjörist enskur lendingar af Mongola kyni. Var Ak-
íslendingur, hverfur þar á móti eins bar fæddur i Sindh-héraðinu á
og dropi í hafið. Hans verður ald- j Norður-Indlandi árið 1542. Akhar
rei vart úr því, sé hann ekki sér var 14 ára gamall, þegar hann kom
stökum hæfileikum ga-ddur. Það til rikis eftir föður sinn, Humayun.
borgar sig þvi frá praktiskti sjónar- árið 1556, og stjórnaði Bahram Khan
miði, að vera íslendingur. ríkinu fyrst um sinn. Var hitnn höfð-
Eg get ekki skilið svo við þetta ingi af Turkomann kynflokki, harð-
mál, að cg minnist ekki á eitt atriði
enn j þessu sambandi. Það eru skáld
sögurnar hans Magnúsar Bjarnason
ar. — Eg býzt við að þið farið að
hlægja, að eg ætli að nota skéldsögu
ur maður og duglegur, en griinmur.
Arið 1560, marzmánuði, tók Afcbar
í raun og veril við stjórninni og var
þá litið orðið eftir af ríkinu. Var
|)iið hans fyrsta verk, að vinna aftur
til að sanna mál mitt. En J>að gjörir lönd J)au, er hann hufði mist og brot-
J)jóðin okkar hefir haldið slnum
fornu kostum og einkennum í þús-
er nú orðið breytt, sem betur fer. und ár, þrátt fyrir allar þær hörm
°8 drengskap. \ ið vitiim, að nú ekkerl. Allir. som hafa lesið sög- ist höfðu 'undan vcldi föður hans.
THE CANADA
STANDARD LOAN CO.
Aðal 8krtf«tofa, Wtamlpejc
$100 SKULDABRÉF SELD
Tll þæglnda þeim sem hafa amá upp
hætilr til þeas ati kaupa sér i hag.
TJpplýsingar og vaxtahlutfall fæst &
ehrifstofunal.
J. C. KTLE, HðSama«ar
42S Mala Street. WlggirKG
Fyrst unnu landarnir sér álit sem
verkainenn. Sem duglegir, þraut-
seigir og friðsamir menn. Þeir munu
yfirleitt liafa verið skoðaðir sem
þægileg vinnudýr, sem ekki gætu
haft hærri vonir. En þetta breyttist
sinám saman. Þegar landarnir voru
búnir að læra málið og vinnubrögð-
in af hérlenduin mönnum, fóru þeir
smátt og smátt að vinna fyrir eigin
reikning; og Jieir stóðust vel sam-
keppnina við liérlenda menn. Þetta
var byrjunin. Þeir, sem settust að í
bæjunum, færðu fljótt út kvíjarnar,
þegar vel ljt í ári, og þar reis brátt
upp álitlegur flokkur af islenzkum
byggingamönnum og verkstjórum,
og allstaðar stóðu þeir innlendum
mönnum samhliða, og víða freinur.
Úti á landinu fóru íslenzku bænd-
urnir bráðlega að keppa við inn-
lenda bændur, og þeir stóðu þeim
hvergi að baki, og enda framar, þar
E. J. O’Snllivan.
M A. Pres
Membtrg of the Cominercial Iducators’ Associatlon
£STABL /SHCD 1882'^ ^///
Stæreti verzlunarskólí 1 Canada. Býr fólk
undir einkaskrifara stöðn, kennir bókhald, hrað-
ritun, vélritun og að selja vörur
Fékk hæstu verðlaun á heimssýningunni.
Einstaklingskensla. Gestir velkomnir, elnk-
um kennarar. öllum nemendum sem það eiga
skilið, hjálpað til að (á atvinnu. Skrifið. komið
eða fénið Main 45 eftir ókeypis verðlista með
myndtnm.
THE WINNIPEG BUSINESS COLLEGE
222 Portage Ave...Cor. Fort Street.
Enginn kandídat atvinnulaue.
ungar, sem hún hefir orðið að líða.
Þrátt fyrir ánauð, isa og elda. Við
vitum, að síðan rýmkað var uiu ó-
frelsisböndin, hefir islenzku þjóð-
inni fleygt áfrani eins fljótt og
nokkurri annari þjóð. Hún er á góð-
um vcgi rneð að vinna sér álit og
virðingu stórþjóðanna, J>ó lítil sé.
Þvi skyidum við ekki verða sam-
ferða frændum okkar á gamla land-
inu? Við, sem höfum haft að mörgu
leyti betri aðstöðu en landarnir
heiina. — Því ætti ekkert að vera
til fyrirstöðu, og er ekki, ef við að
eins erum samtaka um. að vera góð-
ir tslendingar.
Eg býst við, að þeir, sem efcki eru
inér samdóma, segi, að eg sé ekki
þjóðliollur þegn Canada, að halda
fram þessum skoðunum. En J>á er
skakt á litið. Eg þykist vera J>egn að
betri fyrir að halda þeim fram. Það
eru þjóðareinkennin, J>jóðarkostirn-
ir islenzku, sém eg hvet menn til að
halda við <>g glæða. Eg hvet menn
til að vinna með þeim sjálfum sér
og þessu landi alt það gagn og heið-
ur, sem þeir geta. Og við getum það
bezt með því, að vera það sein við
erum: sannir fslendingar. Engin
þjóð er betur farin, þó hún liafi heil
ar hersveitir af Jiegnum, sem þykj-
ast vera alt anna'ð en þeir eru, og
geta verið; sem hclzt vilja fela sig
að haki þeirra, er þeir álíta vold-
ugri. Slíkir nienn eru ekki menn!
Þeir myndu revnast ótrúir á vig-
velli.
Enginn taki orð niin svo, að eg
vilji óvirða Englendinga eða inn-
lcnda menn yfir höfuð. En það er
eftirtektavert, að þá fyrst fór Bret-
land að verða sjálfstætt og voldugl
ríki, er það hafði um langan tinia
notið góðs af norrænum innflutn-
ur hans, nninu játa, að hann lýsir
mönnum náttúrlcga, eins og menn
gjörasl alment, en skapar ekki nein-
ar yfirnáttúrlegar hetjur, sem hvergi
finnast neina i skáldsögum. Hann
lýsir ágætlega fslendingum, lund-
erni þcirra og þjóðareinkennum. |
Hann lýsir framsóknar baráttu
þeirra og dómi hérlendra manna
um þá, og hvernig J>eir hafi smám
saman unnið sér traust þeirra og
virðingu. En sögur hans eru nú að
eins yifir fyrstu áratugina. Va>ri nú
lýst jafn rétt og nákvæmt framför
og frainkvæmdum íslenzka þjóð-
flokksins á siðari árum, mundi sú
MARKET HOTEL
iW Princf.so Slrccl
á móti markaöinum
Bestu vínföng, vindlar og at5-
hlyning gótS. lslenkur veitinga-
matíur N. Halldórsson, leitSbein-
ir Islendinguxn.
'. O’CONNEL, 13igan«li • Wlnniiicfc
Sérstök kostaboö á innanhúss-
munum. KomitS til okkar fyrst, þiö
muniö ekki þurfa atJ fara lengra.
Starlight New and Second Hand
Furniture Co.
niKI—r.»5 NOTRE DAHE AVKH'E
Talflimi: Ourry 3SSI.
SHA W’S
Staersta og eista brúkatJra fata-
sölubúö i Vestur Canada.
479 Notre Dame Avenue
GISLI GOODMAN
THVSMIÐVR.
St. Og
VerkstætJi:—Horni Toronto
Notre Dane Ave.
I’hcnc
Garry 29SS
Heimili*
Garry KIW
1-lNASTA SKÓVIÐGERÐ.
Mjög fín skó vlögeris á meHan þú
biBur. Karlmanna skór hálf botn-
aSlr (saumaS) 16 mínútur, gútta-
bergs hælar (don’t sltp) eöa lebur,
2 mínútur. STEWART, 11)3 l'nclfle
Avr. Fyrsta búb fyrlr austan aBal-
strætl.
J. J. BILDFELL
FASTEIGIMASAI.I.
Ualon Unnk 5lh. Floor Ko. 62*
Selur kus og lóBIr, og annaU J>ar aB
lútanðl. titvegar peatngalán o.fl.
l'honc Motn 2686.
PAUL BJARNASON
FASXEIGK ASAI.I.
Selur elds, lífs, og slysaábyrgb og
útvegar penlngalán.
MTNYARD,
SASK.
J. J. Swanson
H. G Hlnrlksson
J. J. SWANS0N & CO.
FASTEIGJÍASALAR OG
penlnga mlWlnr.
Talslml Main 2597
Cor. Fortage and Garry, Wlnnlpeg
Graham, Hannesson & Mc Favish
LÖGI'RÆÐINGAK.
215 21t: 217 rUBKIK BUII-DING
Phom Maih 3J42
WINA Il'EG
Arnl Anderson
E F. Garland
lýsing verða fróðieg. Þar væri verk-1 1 í f og eignir.
En að þvi búnu tók hann með öllu
hugsnnlegu móti a'ð efla verzlun.
Hann lét mæla alt landið og virða
til skalta. Hann bannaði luirðlegaj
skatt-töku inönnum að taka rang-j
lega fé af möniuim, og mörg önnur:
lagaboð hans voru frjálsleg og rétt- j
lát. Á fertugasta áfi ríkisstjórnar
sinnar, var hann búinn að fá meiri
lönd en rikið hafði nokkurntíma átt
áður, og landsbúar i hinuin gömlu
og nýju löndum áttu nú við miklu
betri kjör að búa, en nokkru sinni
áður. Þar bjó friður og réttlæti og
ána'gja, þar sem cnginn hafði áður
i friði setið, eða verið óhultur um
CARLAND& ANDERSON
LÖGFH.EBlISGAn.
Phone Main 1661
101 Electric Railway Chambera
Talsiipi: Main 5302
Dr. J. G. Snidal
TANNLÆKNIR
614 SOMER6BT BIaK.
Portage Avenue. WINNIPKG
efni fyrir skáldið. Væri svo jafn
framt dregin nógu skýr og áhrifa-
mifcil mynd af nokkrum frávilling-
um, og þjóðlö’stunum, bæði nýjtim
og gömlum, þá gæti sú bók orðið
J)arfleg öllum hugsandi mönnmn.
Ekkert hefir meiri eða betri áhrif á
Og þó var vandi mikill, eins og:
gefur að skilja, að stjórna hinuni ]
ótalmörgu J)jóðflokkum og sýndi I
Akbar hin inestu hyggindi, lipur-i
leika, staðfestu og umburðarlyndi.!
Sjálfur var han Mahómetstrúar, en j
var algjörlega laus við allan ofsa og
þjóðarandann, en að sjá sjálfan sig; kúgunaranda. Hann hændi að sér j
í nógu skýrum spegli. Ekkert inundi' Hindúana með þvi að veita þeim al-
kenna okkur betur að vera góðir ís- j gjört trúarfrelsi, en fyrirbauð þó j
lendingar. j ýmsa grimdarsiði Brahmatrúar-
Eg vil ekki þreyta ykkur á lengrij manna, svo sem skýrslur cða guðs-1
ræðu að þessu sinni, þó margt fleira dóma, og að brénna ekkjur lifandi j
mattti segja uin þetta mál. Eg hefi j eftir menn sína, móti vilja þeirra.
gjört tilraun til að svara spurning- Hann aftók skatta á priagrímum,
nnni, og þó framsetningin á efninu1 sem verið höfðu, og sagði, að það
sé ekki eins góð og eg vildi, þá vona j væri haft á trúfrelsi. Ncfskatt á
eg að allir góðir íslendingar séu mér Hindúum aftók hann lika af sömu
samdóma um það, að svo verði j ástæðum. Var hann þvi kallaðurj
frami okkar inestur i þessu landi, að j “Verndari mannkynsins” meðan j
við höldum sem bezt þjóðarein-; hann lifði, og síðan hefir hann jafn-
Dr G. J. Gislason
Pbyxtcian nnr SnrKCon
Aihyi?Ii veiti Augna. Byrna og
Kverka S.iiikdömum Asamt
innvorlis sjúktlónium og upp-
skuríii.
Sonlh :ir«t St.. (.rnmt Forkm, N.ll.
Dr. J. Stefánsson
401 IIOVI) ULU.ÐING
Horni Portage Ave. og Eamontoo St
Stundar eingöngu augna, eyrna,
nef og kverka-sjúkúóma. Er ab hitta
frá kl. 10 til 12 f.h. og kl. 2 til 6 e h
TALSIMI: MAIN 4742
Heimili: 106 Ollvia St Tals, G 2816
kennum okkar. Minnumst þess, að
við höfum þegar unnið okkur nafn
og álit i þessu landi, sem Islending-
ar, sem bændur, mentamenn, stjórn-
málamenn og því nær í öllum stétt-
um mannfélagsins. Minnumst þess,
að allir þeir menn úr vorum flokki,
sem hafa brotið sér brautir til
frægðar og frama. hafa gjört það
sem Islendingar. Minnumst þcss, að
ingi. Og enn i dag eru hinar gófug- við erum afkoinendur hinna fornu
ustu ættir á Englandi taldar frá nor-J vikinga, sem setið báru merkið hátt,
an verið i heiðri hafður á Indlandi.
Hann unni visindum og stofnaði
skóla um ríki sitt bæði fyrir Hind-
úa og Mahómetstrúarmenn. Einnig
dró hann til sín visindamenn og
skáld og hafði við hirð sina. Hann
lét Jesúíta trúboða, Hieronymus
Xavier, þýða hin 4 guðspjöll krist-
inna manna á persnesku. Ekki átti
hann sonalán og dó 15. okt. 1605.
Og var hann harmaður af ölluro
þorra landsbúa
*
Vér höfum fullar blrghlr hrela-
ustu lyfja og mehala. KomíV
meW Iyfsehla yhar htngah, vér
gerum mehulln núkvæmlega eftlr
ávísan læknisins. Vér sinaum
utansveita pöntunum og seljum
giftlngaleyfl.
COLCLEUGH & CO.
0
Metrc Damr & Sherbrookc
Phone Garry 26*0 3691
A. S. BARDAL
selur likktstur ag aaaast um *t-
farlr. Allar útbúnaSur aA baatl.
Ennfremar selur kaai aHekeuar
mlnnlevartla og legetetaa.
813 SHERBSOOKJS ST.
l'boae G. 2162 WBMIII'BC,