Heimskringla - 09.03.1916, Blaðsíða 3

WINNIPEG, 9. MARZ 1916.
HEIMSKRINGLA
BLS. 3.
Einvaldsstjóri við Morgunmatar Borð
Við kveldmatar borðið og á mörg þúsund heimiluin við
Miðdag'.smatar borðið er
BLUE WBBON
TEA
Og hversvegna?
Vegna þess að Blue Ribbon Te er indæll di^kkur —
hell.susamlegur — ofurlítið styrkjandi — eins ekta og
hi'einn eina og vesturlands vindarnir — og hér um bil eins
byrlegur.
Drekk þú Biue Ribbon Te þér til heilsubóta. Kauptu
það vasabókar þinnar vegna.
Og taktu eftir nýju umbúðunum — óyggjandi vörn gegn
óvinum góðs Te’s — rik og raka.
Svoleiðis ábyrgð fylgir hverjum böggli að þú færö þína
peninga til baka ef ekki er allt eins og þaö er sagt
Spuröu matvörusalann sem þú verzlar viö.
Hvers vegna vínsölu
skuli vera mótmælt
(Þýtt úr Christian Guardian).
Sumir menn virðast undrunar-
fullir yfir þvi, hvers vegna þeir, sem
ekki eru drykkjumenn, skuli vera
móti áfengisverzlun. Og vínverzlun-
armen halda því fram: að þeir, sem
ekki eru viðskiftamenn þeirra, hafi
engan rétt til að skerast í leikinn
móti vínverzlun þeirra. En það þarf
ekki mikla skarpskygni til að sjá,
að meira en nægilegar orsakir og á-
stæður eru til þess, að allir þjóðvin-
ir eiga að vera bitrir óvinir þess
dauðlega og svívirðilega áfengis-
ófagnaðar. Síðastliðinn nóvember
samþyktu íbúar Ohio-ríkis vínsölu.
Og síðan hefir East-Youngstown í
því riki haft stórkostlegt verkfall,
upphlaup, brennur, miklar eigna-
leggingar, og ekki svo fá inanndráp
eða morð. En það var ekki verkfall-
ið. sem orsakaði upphlaup, brenn-
ur, eyðilegging og morðin. Ef skríll-
inn hefði verið ódrukkinn, hefði
hann verið friðsainur. En þegar
skríllinn verður drukkinn af áfeng-
is-groggi og fer af stað, þá m|á búast
við djöfullegum verkum og verstu
afleiðingum.
The Youngstown Telegram lýsir
því yfir, að það taki 20 hótel í
Youngstown hundrað ár, að borga
fyrir þær eignir, sem hinn drukkni
skríll eyðilagði á 6 klukkustundum.
Eftir að skríllinn var uppgefinn
eða hættur eyðileggingarverki sinu, |
iokuðu yfirvöldin hótelunum 4—5 I
daga. Og þessa 5 daga voru að eins
10 menn teknir fastir fyrir vín-j
drykkju.Jm fyrstu 12 klukkutímana |
eftir að þau voru opnuð, voru tveir
ntenn teknir á sjúkrahis með brák-
uð höfuð; einn var ræntur, og 32
voru teknir fastir fyrir ofdrykkju
og óreglu. En samt geta vínsalarnir
ekki séð: hvers vegna heiðarlegir
borgarar eru svo sterklega moti
þeim. Og vínsöluhúsin eru hin sömu
hvar sem þeim er viðhaldið.
Það er líklegk að i Toronto sé
drykkjuknæpum og vínsöluhúsum
stjórnað eins vel og í nokkrum öðr-
unt bæ eða borg. En þeirra skaðlegu
verk eru allstaðar auðsæ. Einungis
fyrir fáunt dögum var drukkinn her-
ntaður að slangra eftir einu stræti
voru, og mætti konu. Hann ávarp-
aði hana. En svar hennar þóknað-
ist honum ekki, svo þetta villidýr,
sem klæddist hans konunglegu há-
tignar einkennisbúningi, sló kon-
una í andlitið. Til allrar hamingju
var lögreglumaður við hendina, svo
hinn drukkni óþokki barði ekki
fleiri konur þann dag. En mennirn-
ir, sem selja þetta áfengis-grog, —
standa upp og krefjast þess: Að
þeim sé gefið leyfi til, að gjöra menn
að villidýrum. Og þá furðar, að vér
sknlum mótmæla þvi.
Annan dag var metódista prédik-
ari við miðdegisverð í einu hóteli í
þessari borg. Hann tók eftir því, að
við annað borð, nálægt honum, voru
2 ungir hermenn í einkennisbún-
ingi, sitjandi hjá tveimur imgum og
álitlegum yngisstúlkum; þau fjögur
voru að drekka vín. Stúlkurnar virt-
ust fyrst varasamar með að drekka
ekki of mikið, en hermennirnir
héldu því að þeim og kölluðu á veit-
ingamanninn að fylla glös stúlkn-
anna. Og loks komst önnur stúlkan
á það stig eða í það ástand, að hún
stóð á fætur og tæmdi glasið i ein-
um tcig. Mennirnir litu út fyrir að
vera hér um bil 30 ára en stúlkurn-
ar 21. — Svona framíerði endar
vanalega á einn hátt, og það er: með
cilifri skömm og svivirðingu. En
einhver segir eflaust: — “Þetta
var i hóteli á lágu stigi”. — Nei,
ekki svo, það er eitt af Toronto full-
komnustu hótelum, og svo langt sem
vér vitum, hefir eigandinn aldrei
verið kærður um brot gagnvart leyf-
islögunum (The License law). Auð-
vitað virðist það alveg lögmætt, að
leyfa eyðilegging ungu stúl’knanna á
þennan hátt. Og þessi hótelsmaður,
með ölluin vinsölubræðrum sínum,
þorir að standa upp, og biðja um
framhald á vínsöluleyfi sínu, til þess
að koma slíku til leiðar. Og svo er
hrópað, að menn eigi að hafa frelsi
til að drekka áfengi, og eins ef þá
vantar ungar stúlkur til að drekka
með sér.
Vissulega þetta “persónulega
frelsi” er eitt það, sem djöfullinn
sjálfur mætti krefjast. Sannleikurinn
er: að það geta ináske verið virð-
ingarverðir menn, sem stunda þcssa
atvinnu. Eu atvinnan sjálf er ekki
heiðarleg, og verður aldrei mögu-
legt að gjöra hana virðingarverða.
Sú atvinna, sem gjörir menn að villi-
dýruin, getur ekki haft von um að
lifa, þegar samvizka þjóðanna vakn-
ar.
Því hver blaðsíða lögregluréttar
skjalanna og hver blaðsíða af rann-
sóknum okkar viðvíkjandi mann-
félagsglæpum, og svo allar hinar
svörtu skýrslur sjúkrahúsa og geð-
veikrahæla, — tala og vitna á móti
þessari viðbjóðslegu áfengisverzlun,
sem einungis hefir haldist við til
þessa dags fyrir slægð og blóði atað
gull, sem notað hefir verið á dular-
fullan hátt, til að koma í veg fyrir
yfirvofandi þrumur og eldingar, er
dynja yfir frá fólkinu, hverra til-
finningar hafa verið fyrirlitnar og
svívirtar. Áfengisverzlun er bölvuð
í sinni aðferð, bölvuð í sinni árás á
heimilin og félagslífið, bölvuð i sin-
um áhrfum á sál og líkama, — bölv-
uð fyrr hvern dollar af.sínum illa
fengna ávinningi.
Og aj því hún er bölvuö bæði fyr-
ir guði og mönnum mun hún vissu-
lega deyja!
Fréttabréf.
(Frá fréttaritara Hkr.).
Markerville, 27. febr. 1916.
Með nýjári skifti mjög um veðr-
áttu, til hins lakara, með frostgrimd-
um og iðulegum snjóstorraum; frost-
ið steig dag eftir dag, um 40 neðan
zero, og suma daga um 50 neðan
zero; en þó voru stormveðrin enn
átakanlegri; þau keyrðu fram úr
hófi. Þótt nokkurt snjófall yrði, þá
gætti þess að litlu, öllu feýkti burt
eða kyngdi saman í stórfenni, svo
eiginlega varð aldrei sleðafæri; ak-1
vegir héldust snjólausir, nema hjarn-
fenni á einstöku stað, illfær yfir-
ferðar. Með þessum mánuði breytt-
ist tíðin; frostin lægði og kyrði
veðrin; um miðjan mánuðinn gjörði
þýðviðri um daga, með litlum næt-
urfrostum, sem hefir haldist til ná-
lægs tima. Snjór er að mestu horf-
inn og sleðafæri löngu siðan, svo
að alt verður að færa til á hjólum;
er það mjög hvimleitt, því að ýmsir
hér áttu mikið óflutt að sér, bæði
við og hey. Nú er að breytast til
kaldara og útlitið að verða snjo-
legra, en hefir verið.
Kornmarkaður er hér lélegur, —-
ekki betri en frainan af i vetur: hafr-
ar 28c bushel, bygg um 40c og hveiti
60c og upp bush.
Markerville búar hafa í vetur unn-
ið stöðugt að fjársöfnun fyrir Rauða-
kross félagið, og hefir orðið mjög
vel ágengt i svo fámennri bygð;
vi'kulega hafa komið inn peningar,
og fyrir viku síðan sendi forstöðu-
nefndin hátt á annað hundrað dala
burtu og hefir mikið safnast siðan.
Háttstandandi danskur herra —
bróðursonur Danakonungs — er ný-
lega kominn til Markerville; hann
settist að hjá D. J. Morkeberg, £or-
stjóra smjörgjörðarhússins, og hygst
að dvelja þar fyrst ura sinn.
Árið 1915 til lands
og sjávar.
Áriðl915 hefir verið bezta ár hcr
á landi bæði til lands og sjávar,
mesta velti-ár, sem yfir ísland hefir
komið, segja margir. Veturinn var
góður frá nýjári. Vorið kalt og sér-
staklega þurviðrasamt á Suðurlandi.
Eftir miðjan marz gjörði hafís vart
við sig við Vesturland, en þó ekki
til mikilla muna þá. En í maí kom
hann að Norðurlandi og var þar
mikill is á reki fram og aftur alt
fram í miðjan júlí og truflaði mjög
skipsferðir. En úr því varð íslausit.
Grasspretta varð tæplega i meðal-
lagi yfirleitt, og ollu því þurviðri
sunnanlands, en hafisinn norðan-
lands. Sumartiðin var góð og hag-
stæð og varð nýting heyja í bezta
lagi, svo að þau urðu eftir sumarið
bæði-mikil og góð sunnanlands og í
meðallagi norðanlands. Garðávextir
yfirleitt meira en i meðallagi. Og
haustið var gott og bezta tíð fram til
ársloka. Skaftafellssýslur eru þó
undantekning frá þessu, því þar var
rigningasamt síðari hluta sumars og
alt haustið, og á Austfjörðum var
rosatíð fyrir árslokin. Ejftirtekta-
verðar eru athuganir þær, sem
Mýramenn segjast hafa gjört á liátt-
semi kríunnar þetta sumar og hið
næsta á undan. Vorið 1914 var fá-
dæma hart, og segja þeir að kriur
hafi þá alls ekki orpið. En vorið
1915 urpu þær ekki fyrri en seint i
júni og voru að því alt fram i ágúst.
Þær eru vanar að fara um höfuðdag,
en í haust fóru þær ekki fyrr en um
veturnætur. Sama er að segja um
fleiri fugla. Lóur fóru að minsta
kosti mánuði siðar en venja er til.
Viku af vetri sást stór lóuhópur á
Mosfellsheiði.
Aflahrögð voru i bezta lagi þetta
ár. Flestir botnvörpungar söltuðu
afla sinn í janúar og febrúar, og
gekk þá veiðin fremur stirðlega. Þeir
fáu af þeim, sem fóru með fisk sinn
til Englands á þessum tíma, fengu
sæmilegt verð fyrir hann. Með marz-
byrjun- tóku öll botnvörpuskipin að
afla í salt, og varð aflinn á vetrar-
vertið með lang-bezta móti. Vorið
út af fyrir sig var ekki venju betra,
og tók þá fyrir afla með fyrra móti.
En að samanlögðu var vetrarafli og
vorafli miklu meiri en í meðallagi.
Þó var óvenjulega mikið af upsa i
aflanum, en þ'að bætti um, að hann
var nú einnig í háu verði. f júlí-
byrjun fóru flest botnvörpuskipin á
síldveiðar við Norðurland, og var
þó ekki glæsilegt i upphafi, þar sem
alt var þar fult af is fram i miðjan
júlí. En svo fór að síldaraflinn varð
mikill hjá öllum fjölda skipanna og
hjá einstöku skipum afburða góður.
Tilkostnaðurinn við þessa veiði var
nú tilfinnanlega hærri en nokkuru
sinni áður, en sildin alt af í háu
verði, og fór þó verðið mjög hækk-
andi, er á leið, svo að sild hefir ald-
rei áður komist i annað eins verð og
nú, eða neitt nálægt því. Árangurinn
af síldveiðinni varð þvi sérstaklega
góður, og það í fyrsta sinn, að kunn-
ugra inanna sögn, sem islenzku botn-
vörpuskipin hafa í heild grætt veru-
lega á þeirri veiði. Skipin komu
heim frá síldveiðunum í lok septem-
ber og hættu þá flest-öll veiðum um
hríð og fóru i vetrarlægi. En þau fáu
skip, sem þá fóru út á þorskveiðar
og seldu afla sinn á Englandi, munu
hafa grætt á því. 1 byrjun desember
fóru flest skipin út aftur og veiddu
í salt. Flest af þeim fóru að eins eina
ferð, og varð aflinn fremur lítill
vegna ógæfta þá við Vesturland. En
í miðjum desember bréyttu öll þessi
skip til og fóru að afla í ís. Fengu
þau þá mjög fljóttekinn afla og seldu
hann í Englandi fyrir hærra verð,
en nokkru sinni hefir ]>ekst áður.—
Árið hefir yfirleitt verið mjög gott
fyrir botnvörpunga-útveginn, enda
þótt tillit sé tekið til þess, að til-
| kostnaður við hann er miklu meiri
nú en nokkru sinni áður. Á árinu
hafa bætst við 4 nýjir botnvörpung-
ar, 2 í Reykjavík og 2 í Hafnarfirði
og einn er i smiðum, og kaup ráð-
gjörð á þremur þar fyrir utan.
Þilskipin, sem út hefir verið hald-
ið frá Suðurlandi, eru lítið eitt færri
en næsta ár á undan, en afli þilskip-
anna yfirleitt mun vera þriðjungi
meiri nú en í fyrra.
Vélbátaaflinn hefir og verið mik-
ill kringum alt land.. Ný hreyfing
hefir komið upp á árinu í vélbáta-
útgjörðinni. Menn eru að fá sér
miklu stærri báta en áður og þykir
það gefast betur. Þessa stærri vél-
báta geta menn einnig notað til síld-
veiða. Þeir eru 30—40 tonn, með 36
til 10 hesta afls vélum. Þeir eru
smiðaðir ýmist i Noregi eða Dan-
mörku og eiga ísfirðingar og Ey-
firðingar þegar nokkra, en margir
eru í smíðum, þar á meðal, að sögn,
8 til 10 fyrir Reykvíkinga.
— Lögrétta.
M
*?-
Spama'ður og gæði
í fylsta mæli.
ÍfPURITyFLOUR^
.»ir> 4* IUaka Da>norl nmrl Dattap Deaarl ’^'.V
;■ ''... <;v:..
\ jh ;' V
’’ V* .,'AsA'
« |
tJr**4
V. s
E. J. O’Sullivan,
M. A. Pres.
Members of the Commercial Edueators’ Association
£STABL/SHCO /882.
Stærsti verzlunarskóli í Canada. Býr fólk
undir einkaskrifara stöðu, kennir bókhald, hrað-
ritun, vélritun og að selja vörur
Fékk hæstu verðlaun á heimssýningunni.
Einstaklingskensla. Gestir velkomnir, eink-
um kennarar. öllum nemendum sem það eiga
skilið, hjálpaS til að fá atvinnu. Skrifið, komið
eða fónið Main 45 eftir ókeypis verðlista með
mynduip.
THE WINNIPEO BUSINESS COLLEGE
222 Portage Ave...Cor. Fort Street.
Enginn kandídat atvinnulaus.
ÞAÐ VANTAR MENN TIL
Að læra
Automoblle, Gas Tractor Ibn I
bezta Gas-véla skóla i Canada.
t>aó tekur ekki nema fáar vlkur
aö la-ra. Okkar nemendum er
fullkomlega kent ab höndla og
gjöra viö, Automobile, — Auto
Trucks, Gas Tractors, Statlonary
og Marine vélar. Okkar ókeypis
verk veitandi skrlfstofa hjálpar
þér aö fá atvinnu fyrir frá $50
til $125 á mánuöi sem Chauffeur
Jitney Driver, Tractor Engineer
eöa mechanic. KomiÖ eöa skrif-
iö eftir ókeypis Catalogue.
Hinn nýji Gas Engine Skóli vor
er nú tekinn til starfa i Regina.
Hemphills Motor School
»4» Main St. WinnlpeK
Að læra rakara iðn
Gott kaup boreaö yfir allan ken-
slu tímann. Ahöld ókeypis, aö-
eins fáar vikur nauösynlegar til
aö læra. Atvlnna útveguö þegar
nemandi útskrifast á $15 upp í
$30 á viku eöa viö hjálpum þér
aö byrja rakara stofu sjálfum
og gefum þér tækifæri til aö
borga fyrir áhöld og þess háttar
fyrir lítiö eltt á mánuöi. I>aÖ
eru svo hundruöum skiftir af
plássum þar sem þörf er fyrir
rakara. Komdu og sjáöu elsta
og stæösta rakara skóla f Can-
ada. VaraÖu þig fölsurum.----
Skrifaöu eftir ljómandl fallegrl
ókeypis skrá.
Hemphills Barber College
C«r. KingSt. nnd I*aetflc Avcnue
WINNIPEG.
útibú f Regina Saskatchewan.
Glæfraför
Jósep Síg urðsson, látinn
Með Jósep á Meistað er til grafar
genginn einn af hinum göinlu frum-
byggjum Nýja íslands, — mönnun-
um, sem ruddu brautina fyrir kom-
andi kynslóðir -afkomenda sinna,
mönnunum með óbilandi jireki og
áræði, þolgæði og staðfestu; mönn-
unum, sem allslausir með tvær hend-
ur tómar, mállausir á tungu hér-
lendra manna, lögðu út frá Islandi
með skyldfólk sitt til þess að búa sér
og afkomendum sínum verustað í
ríkara landi, þar sem synir þeirra
og dætur gætu fyllilega notið hæfi-
leika sinna. ótrauðir lögðu þeir liik-
laust út í hina veglausu frumskóga
Nýja íslands. Margt var að, margt
vantaði, en aldrei var kvartað. Það
hæfði ekki hraustum inönnum og
hugprúðum konum að sýta og væia.
Það var brosað að erfiðleikunum;
það var hlegið að háskanum. Bygð-
irnar voru reistar, skógarnir voru
ruddir, þó að seint gengi. Með eina
kú og áræðið, með þolinmæðiina
og sparsemina settust þeir þarna
niður. Vér þektum þá á frumbýlings-
árunum. Jósep var einn af hinum
góðu kunningjuiú vorum. Hann var
þéttur á velli hann Jósep og ekki létt
að svifta honum i kringum sig. En
maður vissi æfinlega, hvar hann
var og mátti treysta þvi, að hann
var þar og ekki annarsstaðar. Hann
var maður hinn ötulasti og bjó
rausnarbúi með Arnbjörgu konu
sinni. Voru þar oft bekkir setnir og
hús troðfult af fóiki, því að menn j
höfðu oft gaman af að koma saman |
i þá daga. Þó að hríðin byidi á hurð-
um, þá var lilýtt og glatt inni, er
menn skemtu sér alt að einu vel í
loggabyggingunum eins og i skraut-
leguin hölluin.
Jósep var fæddur 17. des. 1842, en
dó 16. febr. 1916. Foreldrar hans
voru Sigurður Sigurðsson og Guð-
rún Guðmundsdóttir á Dvergstöð-
um í Grundarsókn i Eyjafirði. Iíann
kvæntist núlifandi ekkju sinni, Arn-
björgu Jónsdóttur árið 1872. Börn
þeirra eru: Hólmfríður, Jón, Sig-
rún, Jósefína (öll gift í Nýja Is-
landi), og svo Óli og Sigmundur, ó-
giftir heima á Melstað, með móður
sinni.
Jósep kom vestur hingað árið
1876. Fóru þau hjónin ofan til Nýja
fslands, og voru fyrst 4 ár i Árnes-
bygðinni, en fluttu svo suður í Víð-
irnesbygðina og reistu bú á Melstað
og bjuggu þar einlægt síðan.
Jósep var jarðsunginn hinn 19.
febrúar af síra J. P. Sólmundssyni í
grafreit Víðinesbygðar.
Jósep var biindur nok'kur sein-
ustu árin, og hætti hann þá vinnu,
en hafði verið hinn mesti starfs-
maður alla sína æfi. Hafa þá sótt á
hann kvillar við umskiftin, því hann
var svo hraustur maður, að hann
hefði átt að lifa 10—15 árin enn, ef
að þetta liefði ekki fyrir komið.
Jæja, farðu vel, vinur ininn, og
hafðu þökk fyrir allar þær gleði-
stundir, sem eg naut á heimili þínu,
fyrir hina staðföstu vináttu, bæði
meðan eg var nálægt þér og eins þó
að langt yrði á milli oikkar. Þú gekst
ótrauður að stanfi og lætur eftir þig
heiðarlega minningu. Okkur skilur
nú gröfin í bráð, en eg trúi því, að
við eigum eftir að sjást aftur. Stund-
in þessi er hverfandi tími og liður
fljótt. Þú ert nú farinn á undan til
feðra þinna, en vér hinir erum á
leiðinni, allir ástvinir þinir, sem nú
syrgja þig látinn. Vér eruin á leið-
inni saina vcginn og komum —
litlu seinna.
M. J. Skaptason.
Ein sagan, scm enska sjóiiðs-
stjórnin hefir sagt opinberlega frá
úr viðureigninni við Dardanella-
sundið, er um hreystiverk, sem ung-
ur, enskur foringi, Guy D’OyJy
Hughes að nafni, vann eystra þar.
Ilann var starfsmaður á enskum kaf-
bát í Marmarahafinu og bauðst til
að eyðileggja Ismid járnbrautina. —
2. ágúst átti þetta að gjörast. Kaf-
báturinn flutti hann nálægt strönd-
inni; Hughes rendi sér í hafið og
synti til lands. Hann rendi á undan
sér ofurlitlum timburflota og voru á
honum föt hans og sprengiefni. Þar
að auki vélaskammbyssa, dátabyssa
og rafkveildr. . Eftir nokkra leit
fann hann stað, sem hann gat lent
við, og hálfum klukkutíma síðar var
hann kominn upp að járnbrautinni.
Ilann ætlaði að sprengja upp braut-
ina við dælbrú, sem þar var s'kaint
frá, og stefndi þegar þangað. Þá
heyrði hann mannamál í nætur-
kyrðinni og varð þar var við 3 tyrk-
neska hermenn við brautina. Hann
varð að læðast utan um þá i stórum
boga. En þegar hann koin að brúnni
sá hann undir eins, að þar var ekki
hægt að sprengja brautina upp. Og
hann varð þá að fara sömu leið tii
baka. Ilann tók þá eftir litilli brú á
ræsi, sem brautin lá yfir, og ásetti
sér, að láta sprengiefnið þar undir.
En þótt hann reyndi að fara hljóð-
iega, heyrðu tyrknesku hermenn-
irnir til hans. Komu þeir nú til, en
hann flýði undan. Þeir skutu á eftir
honum í sífeliu, og hann skaut á
móti. Loks tókst honum að komast
til strandar, og fleygði hann scr þá
óðara í hafið og synti frá landi. En
kafbáturinn lá þá inni í litilli vík
og sáu ifélagar hans ekki til hans
þaðan og heyrðu ekki merkin, sem
hann gaf þeim með flautu sinni. Þar
á móti heyrðu þeir hávaðann, þegar
brautin sprakk i loft upp, og féllu
flísar úr henni alt niður í sjó. —
Hughes varð að leita til lands aftur
og hvila sig þar um hríð. En þegar
hann lagði út í annað sinn, synti
hann inn í víkina, þar sem kafbát-
urinn var, og þá heyrðu félagar hans
til flautunnar. En í sama bili urðu
tyrknesku hermennirnir kafbátsins
varir og tóku að skjóta á hann.
Hughes var orðinn mjög þreyttur á
sundinu og sýndist honum þrír bát-
ar koma á móti sér, hélt að það væru
óvinabátar og leitaði aftur til lands.
Þar faldi hann sig í klettuin þangað
til birti um morguninn. Þá sá hann
að eins kafbátinn úti á víkinni, og
þóttist nú vita, að hitt hefði verið
missýning um nóttina. Hann synti
nú i þriðja sin nút og drógu þá fé-
lagar hans hann injög þrekaðan upp
i kafbátinn, en hann hafði komið
því fram, sem hann ætlaði sér.
— (Lögrétta).
223rd Canadian
Scandinavian
Overseas Battalion
Lieut.-Col. Albrechtsen O.C.
HEADQUARTERS: 1004 Union Trust Bidg., Winnipeg
Æðri og lægri foringjar og hermenn verða Scandinavar.
Þeir, sem lifa á þýfi tómu, þrifast
vel,
hinir meðan hjartafrómu hákka úr
skel.
Sveitina vantar hermenn.
Skrifið yður í hana.
J. G. G.