Heimskringla - 09.03.1916, Blaðsíða 6

Heimskringla - 09.03.1916, Blaðsíða 6
BLS. 6. HEIMSKRINGLA. WINNIPEG, 9. MAR7 1916. KYNJAGULL. Eftir C. WERNER. Trenmann gekk að hliS hans og hélt heftinu fyrir framan nefiS á honum. “KunniS þér aS lesa. herra majór?" “Já, nokkurnveginn”, svaraSi hann um leiS og hanri tók heftiS. “Kynjagull! — ViSvörun á síSustu J stunduf’. Þetta get eg lesiS, en íamt sem áSur skil eg ekki hvaS á seiSi er”. “ÞaS snýst um Ronald”, sagSi Max ákafur. “1 flugritinu er hann sakborinn um alveg óheyrSa hluti, í Steinfeld er öll féglæfrastjórnin tætt í sundur, — þaS er eins og elding hafi lostiS hana”. “Nei, eins og brennisteins-regn", sagSi Tren-| mann hátíSlega. “Eg hefi spáS því í ‘BorgarverS- inum’, og þetta vesæla ‘DagblaS’ hló sig næstum dautt og kallaSi mig steingerving frá forsögulegum tíma. Nú gleyma beir líklega aS hlæja Neustadt- búar, — nú er dómsdagur þeirra". ÞaS leit svo út, sem góSIyndi, gamli maSurinn vildi helzt kveSa upp dóminn sjálfur. Hartmut var orSinn alvarlegur- “FlugritiS ræSst á Ronald?” spurSi hann. “Nei, eg veit ekkert um þaS, eg kem beina leiS frá her- deildinni minni. Eln þú, Ernst?" ”Eg heldur ekki, — en viS fáum bráSum aS heyra meira um þaS”, sagSi Raimar kæruleysislega og gekk aS rósarunninum í miSju garSsins, svo hann sneri næstum baki aS hinum. Frændi hans reiddist yfir þessari rósemi. , ; “Nú, þaS er gagnslaust aS eiga viS þig!” hróp- aSi hann. “Slíkur viSburSur! Hann snertir ekki aS eins okkur og Neustadt íbúana, þaS snertir allan heiminn, þaS frelsar siSferSiS, — og þarna stendur þú eins og klettur og segir: ‘ViS fáum líklega aS heyra nákvæmar um þetta. Emst, þér er aS fara aft- ur; orSinn aS ísjaka, staur-------”. Hann gat naumast dregiS andann, svo reiSur var hann. Ernst svaraSi engu, en Hartmut greip flug- ritiS og leit á þaS. “ÞaS er nafnlaust — aS eins undirskrifaS ‘Veri- tas' (þ. e.: sannleikur). Hver ætli standi á bak viS þetta? ” “ÞaS fáum viS eflaust aS vita!” hrópaSi Tren- mann ofsakátur. “Djarfur maSur er þaS, einskonar St- Georg, sem ræSst kjarklega á drekann. Flann hefir rétt fyrir sér, þegar hann segir: ‘Allur heimurinn knéfellur fyrir þessum mammons falsguSi’----------”. Majórnum varS bilt viS þessi orS, og leit rann- sakandi augum á vin sinn, sem var aS tína visnu blómin af rósarunnanum; — en garrili maSurinn hélt áfram: “Já, hér finnur maSur orSaval, djúpar hugsanir, heitan og eldlegan áhuga. Eg hefi lesiS fallegustu kaflana fyrir Max, og hann varS alveg utan viS sig af aSdáun, — er þaS ekki Max?” “Jú, þaS er stórkostlegt”, sagSi Max,, sem þótti vænt um þessa árás á ‘eySileggjanda gæfu sinnar’, “blátt áfram stórkostlegt”. “Hr. skjalaritari”, sagSi Hartmut meS einkenni- legri ákefS, "viljiS þér leyfa mér aS hafa flugritiS nokkurar stundir, eg er meira hrifinn af því en Ernst?” “MeS ánægju, hr. majór. Læknirinn hefir líka eitt eintak, sem gengur frá manni til manns í Heils- berg; en eg hefi beSiS um 12 í viSbót í Berlin. — AnnaS eins og þetta verSur aS útbreiSa meSal al- mennings, — já, á meSal alls almennings. Komdu nú, Max, viS skulum ganga til Gylta-ljónsins og fá okkur staup af beztu tegund. ViS viljum láta hann lifa þenna hugdjarfa mann, þenna St. Georg! Hann lifi! húrra, húrra, húrra!” SíSustu orSin söng Trenmann himinglaSur, tók svo handlegg hins ánægSa Max og lagSi af staS til Gylta-1 j ónsins. Nokkrar mínútur var algjörS þögn í garSinum. Ernst stóS enn hjá rósunum sínum, og majórinn hreyfSi sig ekki minstu vitund, en lét sér nægja aS horfa á vinn sinn og gestgjafa. Loksins gekk hann til hans og sagSi hálfhátt: “Láttu nú þakklæti þitt í ljósi". “Fyrir hvaS?" spurSi Raimar hissa. “Fyrir skálina, sem þeir drekka í þínu nafni, og fyrir samlíkinguna viS St. Georg”. “En, Arnold, eg biS þig. HvaS á —” "Hræsnari!” hrópaSi majórinn bráSur. "Ætl- arSu líka aS vera leikari gagnvart mér? Mammons falsguSinn, sem alheimurinn knéfellur fyrir? Þín eigin orS, þegar viS ókum frá Gernbach um kveldiS fyrir mörgum vikum síSan. Vegna þessa hefir þú svo oft veriS í Neustadt og Steinfeld, af því þú hefir veriS aS fá efni í ‘KynjaguIliS’ þitt. Og þú lézt mig skamma þig eins og tilvonandi smurSling meS- an þú stóSst á miSdepli lífsins, í bardaga dagsins, — skammastu þín!" Þrátt fyrir ásakanirnar fólst hulin ánægja í orS- unum; en andlit Raimars var jafn alvarlegt og dimt þegar hann svaraSi: “Þú hefSir fengiS aS vita þetta hjá mér í kveld; en málefniS er miklu alvarlegra en þú heldur. Hér er ekki um aS gjöra vanalega árás eSa um vanaleg- an mótstöSumann- Mér er þaS fyllilega ljóst, aS •eg set tilveru mína í ósegjanlega hættu meS þessu. Enn þá er Ronald almáttugur, á þeim sviSum, sem Jiér er um aS ræSa, og hann beitir öllu þessu valdi gegn mér, verSur aS gjöra þaS; því ef hann ekkií eySiIeggur mig og mínar ásakanir, þá fellur hann sjálfur. Þessi bardagi snýst um líf og dauSa". "Sem þú hefSir þó ekki lagt út í, án þess aS vera sannfærSur um, aS þú hafSir rétt fyrir þér í einu og öllu?” sagSi majórinn. “AuSvitaS ekki. En ef eg verS einn um þessa sannfæringu, ef almenningsálitiS snýst á móti mér, þá verSur þaS eg, sem fell. Ronald hefir vakiS at- hygli of margra til þess, aS hafa ekki fylgi þeirra; en þeir standa eSa falla meS honum. Þig grunar ekki meS hvaSa aSferS hann hefir starfaS. Alt, sem aS einhverju leyti gat veriS hættulegt, er annaS- hvort keypt eSa múlbundiS. Annars eru kringum- stæSurnar í Steinfeld ómögulegar. Eg þekki þær; eg hefi séS Steinfeld stækka, en aldrei látiS glepja mér sjónir”. “Allskonar fjúksögur hafa borist manna á milli", sagSi majórinn. “En staSfestu fengu þær enga; — þaS voru og urSu fjúksögur". “Af því enginn hafSi þor til aS tala opinber- lega. Þeir fengu alheiminn til aS þegja, og hingaS til snerti þaS þó aSallega Ronald- Ef hann yrSi ‘va banque’, þá var þaS á hans eigin ábyrgS. En nú á I aS dreifa hlutabréfunum í þúsundatali á meSal okk- j-ar fátæka almennings; nú eiga allir smáborgarar og smábændur, sem hafa starfaS og sparaS alla æfi ! sína, aS verSa tældir til aS leggja sparipeninga sína | í ímyndaS gróSafyrirtæki, — og ef til vill missa svo alt. Nú væri þaS glæpur aS þegja; straix í vor, þeg- ar þetta áform var ákveSiS, afréS eg þetta, og flug- ritiS er starf síSustu þriggja mánaSanna”. Þeir voru nú komnir aftur í sæti sín, og Hartmut tók flugritiS upp. “Kynjagulll I nafninu einu felst hin mesta á- sökun; en þú hefir ekki nefnt nafn þitt. ÞaS verS- ur þú aS gjöra fyrr eSa seinna. GjörSu þér engar ímyndanir, Ernst, í slíkum bardaga stendur maSur ekki meS lokaSa hjálmgrímu”. “ÞaS hefir heldur aldrei veriS áform mitt”, svar- aSi Ernst alverlega. — “HeldurSu aS eg miSi á ó vin minn aS aftanverSu og standi sjálfur í myrkr- inu? Fyrst varS eg aS gjöra þaS, til þess aS vera viss um áhrif flugritsins”. "Þú varst? Hversvegna?” “Af því eg var sonur föSur míns. HefSi þetta flugrit boriS nafn mitt og veriS dreift út frá mér, þá var þaS dæmt, — dauSadæmt. Ernst Raimar, — hver er þaS? Ó, þaS er sonur gjaldþrota manns- ins, sem brúkaSi annara peninga og skaut sig svo, til þess aS þurfa ekki aS gjöra grein fyrir þeim. Og hann kemur nú fram sem siSferSiskennari, og ætl- ar aS reyna aS velta Ronald úr sessi sínum; — maS • urinn ber sjálfur svartan blett á nafni sínu, og reyn- ir nú aS ráSast á annara mannorS. — Þannig myndu menn hafa talaS um þetta, og þá hefSi öll mín fyrir- höfn orSiS gagnslaus og horfiS”. OrSin voru töluS meS talsverSri beiskju, en þau voru svo sönn, aS vinurinn varS gegn vilja sínum aS samþykkja þau- “Eg held þú getir rétt til, hér um bil þannig myndi almenningur hafa ályktaS. Nú er leyndar- máliS vel geymt”. “ÓefaS, og þess vegna eru áhrifin svo afar mik- J il, eins og útgefandi ritsins skrifar mér frá Berlin. 1 auSmannafélögunum eru menn alveg utan viS sig; blöSin tala um ritiS, almenningur les þaS; nú er ekki lengur hægt aS bæla niSur þessar ásakanir, eSa þegja viS þeim. Ronald verSur aS greiSa úr þessu, og undir eins og hann svarar opinberlega, segi eg til nafns míns". “Og svo byrja þeir aftur aS kvelja þig meS gömlu óhappa tilviljaninni!” hrópaSi majórinn æst- ur. “Heldur þú aS þú þolir þaS? Þeir munu naum- ast hlífa þér, — þaS máttu eiga víst”. “Eg veit þaS”, svaraSi Ernst, fast og rólega. “Ronald mun siga hundum sínum á mig og þeir auS- vitaS ráSast á mig, þar sem eg er berskjaldaSur; en kvíS þú engu, Arnold. Eg hefi barist viS þetta og unniS sigur, áSur en eg sendi rit mitt út í heim- inn. Nú er teningunum varpaS, eg stend á vígvell- inum, og nú geta þeir komiS á móti mér”. Hann hafSi teygt úr sér og stóS nú þráSbeinn. Öll mæSuró og deyfS var horfin; í staS þess var kominn ósveigjanlegur vilji og kappgirni. “Nú ertu loksins orSinn eins og þú varst”, sagSi Hartmut sigri hrósandi. “Já, eg ætla aS blessa þetta stríS, ef þaS kemur þér til aS finna sjálfan þig aft- ur. En réttu mér nú flugritiS; viS höfum talaS mik- iS um þaS, en nú ætla eg aS lesa þaS”. “Hérna er þaS”, sagSi Ernst. “Eg fer nú aS skrifa bréf, sem eg var byrjaSaur á, þegar þú komst, aS því búnu kem eg aftur aS heyra dóm þinn”. Meira en ein klukkustund var liSin, og majór Hartmut sat enn kyr og las. Nú sneri hann seinasta blaSinu viS, las síSustu orSin og lokaSi svo bók- inni. En ritdómur hans fólst aS eins í þessum orS- um: “Hver ræfillinn!” Hann tók upp vasaklútinn sinn, þurkaSi sér um enniS, og sagSi svo aS nokkrum mínútum liSnun meS eins konar angurværS: “Þarna hefir þessi maSur, þessi Ernst, setiS heil tíu ár í Heilsberg, mitt á meSal broddborgaranna, og eg sagSi honum blátt áfram, aS hann væri orS- inn einn af þeim, og svo kemur hann fram á þenna hátt, og ræSst á riddara-ránsfélagiS í heild sinni eins og eldingum sé skotiS. ÞaS eru óttaleg orS, sem þessi Ronald segir, rétt viS andlit þeirra. Og þeir heiSvirSu herrar af ‘Ia haute finance' fá Iíka beiskan sannleik aS heyra”. Hann þaut á fætur og æpti af fögnuSi: “Þarna er hann búinn aS ná sér, minn gamli æskuvinur! Þannig stóS hann líka í réttarsalnum, þegar hann varSi þessa vesalings menn, sem höfSu veriS tældir til aS gjöra verkfall, og áformaS var aS dæma sem uppreistarmenn, af því þeir í örvilnan sinni höfSu tekiS þátt í slæmri hegSan. Þá hreif hann alla, og krafSist mannréttindanna gagnvart hinum hörSu orSum laganna. — Já, Trenmann frændi, þú og þínir góSu Heilsbergarar munu setja upp stór augu, þegar þiS sjáiS, hvernig hann lítur út þessi St. Georg ykkar; en lengi munuS þiS ekki fá aS geyma hann í sögulega hreiSrinu ykkar. Nú er hann laus viS töfranina; nú er hann vaknaSur, Hann strýkur frá ykkur, svo sannarlega sem eg heiti Arnold Hartmut, húrra!” Hann veifaSi heftinu, eins og Trenmann hafSi gjört; en nú kom einkennilegt bergmál til eyrna hans. “Húrra, Hartmut frændi!” hrópabi skýr barns- rödd. Efst á steintröppunni stóS Lisbet von Maiendorf og veifaSi stráhattinum; svo hljóp hún ofan stein- tröppuna hlæjandi til majórsins. “Litli fjörkálfurinn, þú veizt þaS þá aS maSur á aS taka undir, þegar einhver hrópar húrra!” sagSi hann hlæjandi og lyfti henni upp- “HvaSan kem urSu, Lisbet? Er mamma þín hér?" “Mamma er inni hjá skjalaritaranum í skrifstoí unni”, sagSi Lisbet; “og svo sagSi frændi, aS ég mætti hlaupa út í garSinn til þín; hann kemur á eftir meS mömmu. Og svo hljóp eg af staS, — mér þykir svo vænt um, aS þú ert kominn”. “Og mér líka”, sagSi Hartmut, glaSur yfir fregn- inni sem hann fékk. Hann lét Lisbet á krié sér og hún fór strax aS spjalla viS hann eins og hinn bezta vin sinn. All- drembin sagSi hún honum frá því, aS þaS væri ver- iS aS mála mynd af sér. “Stóra og fallega mynd. Eg er á hvítum kjól og held á ljómandi fallegum blómavönd —” “Og þaS er Max Raimar, sem málar þig ”, sagSi majórinn. “Eg hefi frétt þaS. Hvernig líkar þér hann?” Lisbet hristi höfuSiS. “Mér líkar hann illa. Hann vill alt af sitja hjá mömmu og tala viS hana. Aldrei vill hann leika viS mig. Hann er svo heimskur”. "En hvaS þú átt mikiS af mannþekkingu”, sagSi majórinn meS aSdáun. “Hann talar þá viS mömmu þína líka, þegar hann málar þig?” “Já, alt af, og þá eru augun hans svo undarleg”, og hún reyndi aS herma eftir hinu daSurslega augna- tilliti hans. “Mig grunaSi þetta- Nú, eg má líklega til aS snúa þennan aula úr hálsliSnum”, hrópaöi Hartmut æstur, án þess aS hugsa um, aS litla stúlkan hlustaSi á hann; en hún sagSi alvarlega: “ÞaS máttu ekki gjöra, því þá verSur fallega myndin mín ekki fullkomnuS”. “Eg fullkomna hana”, sagSi majórinn rólegur, og þá þurfum viS ekki aS nota Max, en flytjum hann sem fyrst burt frá Gernsbach”. Lisbet gaf honum hornauga; hún virtist ekki bera mikiS traust til hans sem málara. En svo hló hún hátt. Henni fanst þaS svo ánægjulegt, aS þessi montni Max yrSi fluttur frá Gernsbach. AS tíu mínútum liSnum léku þau fjörlega. Lis- bet litla lærSi, meS staf í hendi sinni, hermanna- vopnaburS og viShafnargöngu, og majórinn var svo hrifinn yfir framför henanr, aS hann sagSi hvaS eft- ir annaS: “Lisbet, þú verSskuldar aS vera hermannsbarn”. Þau voru bæSi svo önnum kafin, aS þau sáu ekki Raimar koma inn í garSinn meS frú von Maiendorf, þangaS til Ernst kalIaSi: “En, Arnold, — ertu aS æfa nýliSa hérna?” Ó, góSa frú — eg biS um fyrirgefning!” hróp- aSi Hartmut. Vilma aS eins brosti. Eins og þaS þyrfti aS biSja móSur um fyrirgefningu fyrir þaS, aS maSur er vingjarnlegur viS barniS hennar. En hún svaraSi kveSju hans feimnislega, og nú gekk Lisbet litla til hennar og sagSi í ásakandi róm: “Mamma, Hartmut- frændi segir aS eg verS- skuldi aS vera hermanns-barn, — hvers vegna er eg þaS þá ekki?” Unga frúin blóSroSnaSi, og augnatillit majórs- ins, sem hún tók eftir, jók feimni hennar mikiS; en þá kom Ernst henni til hjálpar. Komdu, Lisbet. Þarna yfir í garSskálanum eru tveir ketlingar hjá mömmu sinni; þú mátt leika þér aS þeim. ÞaS verSur þá eins og viS töluSum um, frú von Maiendorf. Eg skal búa til nýjan leigu- skilmála, og svo kem eg sjálfur meS hann til Gerns- bach. Arnold, þú verSur aS vera frúnni til skemt- unar á meSan; eg verS aS fara til skrifstofunnar". Svo tók hann hendi litlu Lisbet og leiddi hana til skálans, þar sem kattarfjölskyldan vakti alla eftir- tekt hennar. Arnold leit þakklátum augum til vinar síns, og byrjaSi svo meS kappi á því starfi, sem honum var faliS á hendur, og þaS leit út fyrir, aS hann væri Iánsamur. Frú Vilma sýndist skemta sér ágætlega. Ernst stóS viS gluggann í dagstofunni, sem var á efsta lofti, og horfSi ofan í garSinn. Hann heyrSi hlátur barnsins, þegar hún var aS elta ketlingana, en bak viS rósarunnana sá hann Ijósa kjólinn frúar- innar, og viS hliSina á henni myndarlega manninn Hartmut. Ernst sneri sér snögglega viS. Hann tók bréfiS til Berlin, sem lá tilbúiS á borSinu, til þess aS senda þaS af staS; en á vörum hans sáust sárir drættir. Hann hafSi líka dreymt, stuttan vordraum, fáeina daga, svo var hann vakinn hlífSarlaus. I rauninni var hann vakinn til bardaga, til lífsins, en ekki til lukkunnar, — hún brotnaSi í þúsu? d mola viS þaS. 1 0. KAPITULI. Kynjagull! Einkennilegur titill! Menn hristu höfuSiS um leiS og menn tóku flugritiS upp; en strax viS aS lesa fyrstu blaSsíSuna, vaknaSi eftir- tekt manan, því þar var nefnt nafn, sem allir þektu. Felix Ronald var maSur, sem var nafnkunnur fyrir heppni sína, sem virtist aS breyta öllu, er hann snerti viS, í gull. Eins og vígahnöttur kom hann fram úr myrkrinu; lán fylgdi lá>ni. Alt, sem í byrj- uninni mætti honum meS efa, yfirvann hann og dró inn í sinn töfrandi verkahring, og nú stjórnaSi hann öllu alveg mótmælajaust. Fyrst byrjaSi hann á Steinfeld námunum, sem á- litiS var aS vera gjóSaríkt fyrirtæki, og þegar nú átti aS breyta því og gjöra þaS aS hlutafélagi, leiddi þaS af sjálfu sér, aS bæSi var krafist og veittar afar háar fjárupphæSir- CtbreiSsla hlutanna mætti öll- um þessum upphæSum, svo þær voru meira en ó- hultar. Menn álitu þaS eSlilegt, aS Ronald slepti stjórn þessa fyrirtækis úr sínum höndum. Hann hafSi ráS- ist í svo margt annaS, aS hún var honum ofraun, sérstaklega ef hann, eins og út leit fyrir, réSist í stærri sýslanir. Menn vissu, aS fjármálaráSherrann var honum hlyntur, og viS síSustu lántökuna af rík- isfénu hafSi hann hagaS sér stórkoslega og snildar- lega; og eftir því, sem sagt var, ætlaSi stjórnin aS veita honum sérstakan heiSur. Og nú kom þetta flugrit alt í einu meS sínar af- hjúpanir, sem sló niSur í hinn efasama almenning eins og elding. Nú fengu menn alt í einu ógeSslega þekkingu á ásigkomulaginu í Steinfeld, og ótrúlegir hlutir og viSburSir komu í Ijós. Hinn gróSavæn- legi ársreikningur var ekki annaS en lýgi og fjár- glæfrar; árum saman hafSi fyrirtækiS orSiS fyrir fjártapi. MeS mútum höfSu menn veriS keyptir til aS þegja, sem skyldugir voru til aS segja sannleik- ann sökum stöSu sinnar. ASrir, sem af tilviljun komust aS ásigkomulaginu, voru hræddir til aS þegja meS svívirSilegum athöfnum, og meS verka- mennina var fariS eins og afbrota-þræla. f þessari byggingu, sem virtist svo stöSug og ó- hult, voru nú opnaSar dyr og gluggar, og nú sáu menn rifurnar og holurnar í veggjunum, og stoSirn- ar, sem voru viS þaS aS bogna saman undir þung- anum, — hún hlaut aS falla þessi bygging, og engin hjálp var möguleg. En hver var hann þessi maSur, sem svo óvænt og djarflega kemur fram á vígvöllinn meS þessa aS- vörun gegn hinum mikla Felix Ronald? Hann nefndi ekki nafn sitt, en benti á staSreyndirnar í Steinfeld. ÞangaS áttu menn aS sækja sannanirnar; menn áttu aS fá verkstjórana og verkamennina, sem hing- aS til höfSu þagaS af hræSslu, til aS segja sannleik- ann; og síSustu orS ritsins til almennings hljóSuSu þannig: “Þetta er eitt af störfum þessa hamingjulausa manns! FariS og skoSiS hin; þau falla öll um koll og verSa aS engu!” Þetta ‘Kynjagull’ var afburSa-vel samiS, og viS lestur þess hreif þaS menn eins og eldleg og áhrifa- mikil.ræSa frá fyrirlesturspalli. Menn gátu sér til, aS einhver blaSritstjóri hefSi samiS þetta, eSa ein- hver þingmaSur, alkunn og nafnfræg nöfn voru nefnd, og grenslast var eftir hlutaSeigendum bein- línis og óbeinlínis. Allir neituSu þeir aS vera höf- undar þessa rits, og þetta stuSlaSi aS því, aS auka hinn ofsalega áhuga, sem vaknaSur var meSal al- mennings. Ronald svaraSi seinna en menn bjuggust viS; hann lét líSa heila viku, en ?vo kom svariS meS hinu vanalega kappi. Án þess aS snúa sér aS einstökum atriSum, sagSi hann þetta alt vera eingöngu bak- mælgi, undirferli og brögS, sem ættu aS eySileggja hiS fyrirhugaSa hlutafélag, sem veriS væri aS stofna- Svo sneri hann sér aS þessum "raga baktal- ara’, sem reyndi aS eySileggja virSing og stöSu annara, en þyrSi þó ekki aS kannast viS nafn sitt. ViS nafnleysingja vildi hann ekki eiga og meS því væri þessi árás gjörS gagnslaus. Stormurinn, sem byrjaSi í Berlin, gjörSi líka vart viS sig í hinu kyrláta Gernsbach. Frú von Mai- endorf vissi um trúlofunina, sem fór fram í hennar eigin húsi, enda þótt hún væri ekki opinberuS. AS nokkrum vikum liSnum átti aS veita Ronald aSals- tign, og jafnframt ætlaSi hann aS opinbera trúlof- unina, — en nú kom þetta voSahögg. Vilma, sem lesiS hafSi um hneyksliS í blöSun- um, skrifaSi Edith, sem enn dvaldi í Sviss, undir- eins. Sem svar kom símrit, þar sem frænka hennar sagSist ætla aS koma viS í Gernsbach á heimleiSinni og dvelja þar fáeina daga. Frúin varS aS sönnu hissa, en sá þó ekkert und- arlegt viS aS Edith kæmi. Ronald var í Steinfeld, aS líkindum til aS búast viS árásinni, og Steinfeld var ekki langt frá Gernsbach. Hjónaefnin myndu því aS Iíkindum finnast þar; þau höfSu ekki sést í nokkra mánuSi. Þessar tvær konur sátu aftur saman á hjallan- um, en töluSu nú ekki jafn rólega og skemtilega og um voriS. Edith hafSi stjórn á sjálfri sér, eins og hún var vön, en spurSi um ýmsa marklaasa hluti og sagSi ferSasögu sína. Hún var föl og þreytuleg, eins og hún hefSi ekki sofiS síSustu nótt, og þó hún tal- aSi fjörlega, var auSséS aS hún hugsaSi um annaS. Frú Vilma sat vandræSaleg viS hliS hennar, en hafSi ekki meS einu orSi spurt um ástæSuna til komu hennar, en nú mintist Edith á þaS sjálf. “Þú hefir enn ekki spurt mig, Vilma, hvers vegna eg kom svona óvænt”, sagSi hún. “Þú hefir ef til vill gizkaS á þaS".

x

Heimskringla

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Heimskringla
https://timarit.is/publication/129

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.