Heimskringla - 27.04.1916, Qupperneq 2

BLS. 2
HEIMSKRINGLA.
WINNIPEG, 27. APRÍL 1916.
Gandreiðin.
Hugleiðingar um lar.dsins gagn og
nauðsynjar.
Eftir
Sigurð Guðmundsson á Selalæk.
(Niðurlag)
Gærurnar, sem teknar eru fastar
um óákveðinn tíma, draga ekki lítið
úr kindaverðinu, — og nú sem
stendur eru litlar likur til, að .liin
verði framvegi'S í háu verði.
Peninganna tekur mig ]>ó ekki
sárt til, heldur hins, að eiga á hættu
að hleypt verði þjóðarfrainleiðsl-
unni á sker fyrir óhönduglega
stjórn,
þegar ekki lá á fé herbúnaðar eða
friðartryggingar;
þegar þjóðin framleiðir scrglega
lítið, og lífið liggur við að
stunda frainleiðsluna;
þegar margt fólk i kaupstöðum
horfir og hefst ekki að;
þegar kaupstaðirnir hefðu g -lað
tekið hallærislán, eins og sveitir
hafa gjört;
þegar bændur halda enn trygð
við landbúnaðinn fyrir það, að
hann breytist síður í dýrtiðar-
árum og aðflutningsteppnm.
í stuttu máli, þegar ekki eru knýj-
andi ástæður fyrir hendi, en hins
vegar er framið brot á þjóðfélags-
skipunarréttinum. Brot, sem ekki
er séð, hverjar afleiðingar hefir.
Þegar menn bera saman hinn
hlýja anda amerísku þjóðarinnar til
bænda sinna, í sambandi við síð-
ustu kosningar, — er þakknr þeim
og störfum þeirra alla framfiir þjóð
arinnar — við kulda íslenzka þjóð-
félagsins til sinna bænda, þá sýnd-
ist mér þetta ster.kasta aflið til að
knýja hændur til að hugsa sig um,
hvort þeir eigi heldur að láta kúga
sig eða líkjast forfeðrum sínum.
Á Gullöld fslendinga var stjórnar-
farið ekki eins þunglamalegt, skrif-
finsku mengað, sníkjufult, kúgandi
eða siðspillandi. Þá var þjóðarlík-
aminn ekki heldur að rogast með
ofvaxið höfuð.
Hefði þörfin verið knýjandi og
ekki þótt ástæða til þess, að fólkið
alt legði fram krafta sína til þess að
framleiða lífsbjörg handa sér i dýr-
tíðinni, þá hefði verið sanngjarn-
ara að leggja skatt á mig og fleiri,
sem eitthvað hafa að missa, handa
þeim, sem bágast áttu vegna stríðs-
ins, hvar sem þeir eru í landinu, ef
það hefði þótt heppilegri aðferð en
leita ölmusugjafa.
Kaupstaðafólk sýndist mér yfir-
leitt hvorki betra né lakara í sjálfu
sér enn sveitafólk; en mér virtust
staðhættirnir, atvinnuvegirnir og
lífsskilyrðin smábreyta hugsunar-
hættinum. í sveitum þurfa menn
fremur að skerpa þá hugsun, sem
viðkemur framleiðslunni og fram-
tíðarþörfunum; en í kaupstöðum ’er
fremur leitast við að græða í svip-
inn á eða af öðrum mönnum. Marg-
ir hugsa svo að þetta megi, verði eða
þurfi svo að vera.
Þrátt fyrir þessa mentun sýndust
mér sveitabændur — þessir hælarl
þjóðlíkamans, þó bognir séu af
byrðum lífsins — ekki standa yfir-1
leitt að baki kaupstaðabúa í heil-
brigðum lifsskoðunum, og hollum
fyrir framtíðina.
Kvennablaðið fanst mér andstætt
karlmönnum og ekki orðið saklaust
af óvild j>ar á milli. Mér virtust
réttindin þó sízt of góð handa kon-
um, en eg vorkendi þeim að sækjast
eftir pólitiska glapstiganum, er mér
sýndist leiða til spillingar. Aðstaða
kvenna líka erfiðarí, og i sveitum
lítt möguleg. Gagnið virtist mér kon-
ur geta gjört þjóðinni, eins eða
meira, utan við stigann.
En bagsýnisstefna blaðstýrunnar?
Jú, eitthvað i orði og kanske á
borði. Hvers vegna var ráðherra
(H. II.) að veita henni 1000 kr. utan
við fjárlögin eða þingið eða veita
| henni landssjóðsfé, 600 kr. ölmusu, i
til náms handa dótturinni? Er það
óbeinlínis fyrir Kvennablaðið? Eða
á það að fylgja stefnu kvenréttind-
anna og allar að fá það sem vilja?
Þá verður gaman að vera stúlka
og þurfa ekki annað en leika sér
um bjargræðistímann, þó dýrtíð
þvingi þjóðina. Því ekki trúi eg
öðru, en leiðtogunum takist að leiða
stúlkurnar þannig, að samvizkur
annara þoli það iíka.
Verkamannablaðið “Dagsbrún”
virtist mér því síður saklaust af hin-
um óholla hlutdraegnis anda. Enda
fylgja slíkum félögum vanalega sam-
tök, sem naumast geta samrýmst
frjálsu samkepnis-Iögmáli, eða þjóð-
félagsskipunarréttinum. Með hátt
settu lágmarki kaups virtist mér lika
minna unnið og minna framleitt, en
líf allra dýrara. Arðlitlir atvinnu-
vegir veslast upp, og atvinnuleysi
hlýzt af öllum til skaða. Félagsmenn
sjálfir verða þá stundum atvinnu-
lausir fyrir hið háa lágmark kaups-
ins eða neyðast til að brjóta sínar
eigin reglur og fara i laumi niður
fyrir lágmarkið. Hið lakasta þó það,
að með “skrúfum” verður einatt
dregið óheila strik miili atvinnu-
véitanda og vinnuþiggjanda, og þeir
verða andstæðingar að óþörfu.
Eg sá óg viðurkenni góðan til-
gang hjá sumum að bæta kjör verka-
manna; en virtist aðferðin hafa
inistekist bæði fyrir þá og aðra
landsmenn. Stundarvinningur hjá
þcim að vísu á köflum, en missa
krónuna fyrir eyririnn smátt og
smátt i framtíðinni.
Blaðið sjálft réttlætir háa kaupið
með því, að sjávarútvegurinn þoli
það, en kaupmenn leggi það á vör-
urnar. Sé þetta rétt, þá er að eins
sjávarútvegurinn, sem þolir háa
kaupið, og þó alls ekki allur.
Þegar verkamenn álíta, að þeir
fái of lítið kaup, þá virtist mér þeir
oftar en nú er gjört geta áskilið sér
hluta af ágóða — og tapi? En það
sem betra væri er það, að keppast
eftir að vera i félagi við vinnuveit-
endur. Keppast eftir að safna, svo
þeir geti tekið ihluti í atvinnurekstr-
inum, sem þeir svo sjálfir vinna að
i bróðerni, en ekki með andstæðum
flokkaríg eða óheilla þvergirðing.
Reykjavíkur bær virtist mér einn-
ig gjöra sér framtiðaróhag með þvi,
að þvinga innlenda vöruverðið nið-
ur, og afleiðingin verður, að þeim
fækkar, sem vilja eða geta selt bæn-
um nauðsynlegustu vörurnar. Slík
framleiðsla minkar, og verðið hækk-
ar, því framboð verður minna en
eftirspurn, og bærinn missir krón-
una fyrir eyririnn. Ráðið þvi, að
bærinn framleiði vöruna. Þá skilur
hann, hvað hún kostar.
Stefnuskrár þingflokkanna sýnd-
ust mér hallinjúfra.
Stefnuskrá eins flokksins ráðgjör-
ir að efla sjávarútveginn “á allan
hátt”, en nefnir ekki landbúnað,
nema jarðrækt og að bæta lögin. En
hvernig ætla þeir að Iáta vinna
l “kappsamlega” að ræktun landsins,
þegar þeir draga úr jarðabótaverð-
laununum, og þegar fólkið vill ekki
gjöra það? Er þá annar vegur, en
skylda menn með lögum til að rækta
landið og bæta löggjöfina og kjör
Ieiguliða á þann hátt?
Eða kanske ekki taki að minnast
á stefnuskrárnar, þær séu ekki þess
vcrðar og lifi ekki svo lengi?
Að eins einni stefnuskrá sérstaks
flokks manna hefi eg getað borið
virðingu fyrir, stofnuskrá “Templ-
ars”. Stefnan föst og ákveðin, og eg
tel hana öllum til góðs.
VI.
Ein aðal stefnan, sem þjóðin get-
ur fylgt, sýndist mér samkepnis-
stefnan, en áríðandi að halda henni
óspiltri, svo henni sé beint í áttina
til sjálfræðis manna, með ábyrgðum
gagnvart sér og öðrum, — bæði fyr-
i ir þenna heim og annan.
Mér sýndist betur fara, ef lögin
væru ekki að eins valdboð og hót-
anir í likingu við öxina, er fram á
okkar daga hefir fylgt þinglioðinu,
og andinn eftir þvi, heldur, aðallega
góðar og skýrar leiðbeinandi lífs-
reglur, í heilbrigðustu stefnu hag-
sýnis, réttlætis og frelsis, með á-
byrgðum að afla handa sér, án þess
að skáða aðra.
Og stefnan sýndi jafnframt við-
| bjóð við því að brjóta hana. Viðbjóð
á iðjuleysi, eyðsluseini og óreglu.
Viðbjóð á, að ásælast fé þjóðfélags-
ins eða annara manna; viðbjóð á
hlutdrægnis flokkamyndum, sem
aðra getur skaðað. Viðbjóð á ósann-
gjörnum viðskiftum og háum kröf-
um eða of lágri borgun; og viðbjóð á I
því, að verja iila gjöfum gjafarans
hér í heimi.
Gengi fræðslan og löggjöfin i
þessa sömu stefnu, en menn settir
til að tala við þá, sem villast út af
brautinni og leiðbeina þeim, þá
skilst mér, að litið þurfi að óttast
villur á lífsleiðinni, ekkert auðvald
og naumast fátœkt hér á landi.
Þetta mundi leiðin til að lyfta
mönnum hærra og gjöra þá að sönn-
um mönnum.
I.eiðin til vináttuþels og bróður-
hugs, svo hver geti litið annan sem
bræður og systur sína.
Selalæk, 18. janúar 191).
— (ísafold).
HUGVEKJA.
Hinar ýmsu þjóðir jarðarinnar
trúa á margskonar guði; sumar á
einn, aðrar á marga. Sumar trúa á
sólina, stjörnurnar, hafið, klettana,
ýmsar dýrategundir, eða jafnvel á
smáhluti, er bera niá á sér, svo sem
litgljáandi skeljabrot, eða jafnvel
ýsubein. Við Islendingar erum sagð-
ir Lútherstrúar, en í rauninni er
það algjörlega rangt, — því alt fram
á þennan dag trúir þorri manna á
“heldri mennina” og keyrir, og
keyrir einkum úr hófi dýrkun al-
mennings á sýslumönnunum, sem
meira réttnefni væri að kalla —
“sýsluguðina”.
Það er ekki langt 'síðan að það
þótti guðlast hér á landi (og mun
víða þykja það enn þá), að segja,
að iðnaðarmenn, verkamenn og sjó-
menn, hefðu eins gott vit, og betra,
en heldri menn, á því að vera i bæj-
arstjórn. Og þá þótti það ekki minna
guðleysi, að hugsa til þess, að verka-
maður eða sjómaður ætti sæti á al-
þingi.
En nú er þessi skriðkvikindis-
hugsunarháttur að hverfa víðsvegar
um landið. Alþýðan er farin að sjá
það, sem auðsætt er, að þeir, sem
sízt þekkja kjör hennar, eru einnig
sizt hæfir til að bæta þau.
í yfir 40 ár er ísland nú búið að
hafa sjálfstjórn; en “heldri menn-
irnir”, sem hingað til hafa stjórnað
landinu, hafa gjört það svo slælega,
að tugir þúsunda af góðum drengj-
um, framtakssömum inönnuiri og
konum, hafa orðið að flýja landið
og fara til Vesturheims. Og þeir hafa
stjórnað því þannig, að árið 1915,
sem er bezta árið, sem yfir landið
hefir liðið, frá upphafi Ingólfs-
bygðar, fyí-ir allan þorra almúgans
er versta árið, sem menn muna.
Hingað til hefir munurinn á rík-
um og fátækum verið lítill hé^ á
landi; en þetta er óðum að breyt-
ast. Hér í Reykjavík eru nú að
minsta kosti tveir íslenzkir menn
orðnir milíónar-eigendur, og væri
ekkert út á það að setja, ef ekki
myndaðist ávalt öreigalýður jafn-
framt milíóna-eigendunum. Og ör-
eigalýður er þegar myndaður, því
fátæktin er nú engu minni hér í
Reykjavík, en í borgum erlendis —
og það stórborgum.
Opinn kjaftur auðvaldsins gín nú
yfir islenzku þjóðinni, og taki al-
þýðan nú ekki þegar mál sín í sinar
eigin hendur, þá gleypir auðvaldið
okkur. óvinir íslenzku þjóðarinnar
eru ekki Danir né nokkur önnur
þjóð, heldur auðvaldið, hvort held-
ur það birtist okkur með íslenzka
sauðargæru fyrir úlfskjafti sínum,
eða ekki. Þess vegna verða sjómenn
og ’verkamenn kringum alt • ísland
nú að gjöra félagsskap með sér.
Verkamenn, sjómenn og iðnaðar-
menn eru nú að stofna “Alþýðusam-
band íslands” og herópið: “ísland
fyrir alþýðuna” mun brátt gjalla um
landið þvert og endilangt, frá Horn-
ströndum til Hornafjarðar, frá
Langanesi til Reykjaness. Og í
hverju þorpi og í hverri bygð, við
hvern fjörð, við hverja vík, á okkar
vogskorna landi, verða stofnuð
verkalýðsfélög.
Upp ungi og upp aldraði íslend-
ingur! hvort heldur þú ert karl eða
kona, hvort heldur þú lest Jiessar
línur undir súð, i þungu lofti ís-
lenzkrar baðstofu, í óhollustu kaup-
staðanna, eða undir beru lofti í feg-
urð íslenzkrar víðáttu, eða hvort
þú ert einn af þeim, sem framtaks-
semi og deyfðarhatur hefir knúið til
þess, að flýja til framandi lands.
Alþýðan er að vakna, komdu og
legðu þinn liluta til starfsins, sem
nú er verið að vinna fyrir þessa og
allar komandi kynslóðir íslendinga.
— (Dagsbrún).
é -A— HERBERT QUICK
MÓRAUÐA IMÚSIN. i
SVEITA-SAGA. * *
“Eg vil fá að vita, hvaS klukkan er”, sagði Toni
og glotti drýgjndalega.
ÖkumaSurinn var sem þrumulostinn yfir
þessari óskammfeilni Tona, en meðan hann var að
hugsa upp viSeigandi skammaryrði, kom annaS at-
vik fyrir, sem kom honum til að hætta formælingun-
um. Var það Ponto, sem því var valdandi. Lítill og
laglegur hundur stökk út úr bifreiðinni, og vingjarn-
leg kveðja frá Ponto hafði það í för með sér, að sá
aðkomni vildi nánar heilsa þessum vingjarnlega
bróður og bindast fastari kunningjaböndum, ráku
þeir trýnin saman og kystust á hundavísu; en koss-
inn sá var miður geðfeldur aðkomuseppa, því hann
hljóp með geysi hraða og niðurlafandi rófu í burtu
frá Ponto, en Ponto hljóp á eftir í fyrirgefningar um-
leitan, en náði ekki hinum og sneri því aftur undr-
andi yfir þessum tiltektum aðkomuseppa. Að hann
væri sjálfur í sökinni, kom Ponto ekki til hugar. En
eigandi hundsins, sem sat í aftara sæti bifreiðarinn-
ar, hafði tekið nákvæmlega eftir viðureign hund-
anna og skildi, hvernig í öllu lá. Hann sneri sér að
Tona með þessum orðum:
“Þú átt skilið að fá rækilega ráðningu, og hann,
þó feitur væri, gjörði sig líklegan til að stökkva út
úr vagninum og hremma sökudólginn. En ökumað-
urinn varð fyrri til, og Toni, sem ætlaði að taka á
rás, datt flatur um moldarhauginn og lenti þannig í
höndum ökumannsins; en ekki geðjaðist honi m
meir en svo að því, að lemja strákinn að vegai.ótt -
mönnunum ásjáandi; hann hélt því í Tona urn stund
ráðafár, en Ponto kom þá enn á ný til sögunnar, ætl-
aði nú að sýna þessum vin Tona — því svo hélt hann
að ökumaðurinn væri — blíðu, og rak trýnið í lófa
hans, og það svo rækilega, að nálin fór á kaf; öku-
maðurinn rak upp hátt hljóð, og bar sig líkt til og
hvolpurinn, að öðru leyti en því, að það grey bölv-
aði ekki, af skiljanlegum ástæðum, en það gjörði
ökumaðurinn óþvegið. En ekki slepti hann Tona.
Hér var gaman á ferðum; allir vegabótamcnn-
irnir hlóu og það dátt, og Toni, þó nú væri í járn-
greipum óvinar síns, gat ekki stilt sig um annað en
hlæja með. Þá var það, að Ponto þefaði af buxum
ökumanns. Veltust nú allir um af hlátri nema öku-
maður; var hann nú orðinn reiður fyrir alvöru og
nú átti Toni engrar vægðar von framar, —— hnefinn
var reiddur á loft og högg átti að fylgja, en áður það
lenti á Tona hafði Jim Irvin gripið um handlegg
ökumanns og hélt honum föstum.
*
“Þú ert of reiður til að lemja drenginn”, sagði
Jim góðlátlega, ef þú annars hefir nokkurn rétt til
að hegna honum”.
“Hættu þessu!” hrópaði nú feiti maðurinn í aft-
ara sætinu og farðu upp í og höldum af stað. Það
er komið meira en nóg af svo góðu”.
En ökumaðurinn var nú annars hugar. Hann sá
í þessum nýja mótstöðumanni sínum jafningja sinn,
að minsta kosti, og sem hafði enga töfranál í nefinu.
Hann slepti því Tona og reiddi hnefann að nýju til
höggs, en nú miðaði hann á Jim, en hann vék sér
undan; en svaraði tilræðinu með öðru höggi, sem
hitti ökumann undir hökuna og slengdi honum flöt-
um í moldarhauginn. Toni skauzt yfir girðingu með
hund sinn, en hinir vegabótamennirnir slógu hring
um hina tvo og biðu frekari átekta. Woodruff of-
ursta bar þá þar að í léttvagni sínum og spurði, hvað
á gengi, og var honum skýrt frá málavöxtum. Á
meðan reis ökumaður á fætur og klifraði þunglama-
lega upp í bifreiðina. Var Jim þannig einn eftir á
orustuvellinum sem sigurvegari; en hann var engan
veginn upp með sér,af því. Þvert á móti, -- þetta
var í fyrsta sinni á æfinni, að hann hafði slegið
mann.
“Vel af sér vikið, Jim”, sagði Kornelíus Bon-
nar, “eg hélt þú hefðir þetta ekki í þér”.
“Ekki eg heldur”, sagði Jim og roðnaði; “mér
þykir leiðinlegt, að hafa orðið til þess”.
Woodruff ofursti leit snögglega framan í vinnu-
mann sinn; gaf honum síðan nokkrar fyrirskipanir
fyrir morgundaginn og hélt svo heim. Vegabóta-
mennirnir skildu og fór hver í sína áttina. Toni
Bronson tók djöflavélina af hundi sínum og ralai
hana; en ánægður með sjálfum sér yfir þess.
skammarstykki sínu, sem var eitt hans bezta, að hon-
um fanst. Jim, eftir að hafa komið hestunum fyrir,
hélt heim, borðaði, hafði fataskifti og hélt svo á
skólanefndarfundinn.
Þrætan í skólanefndinni hafð i nú staðið yfir
svo lengi, að nærri lá, að úr því væri orðin óvin-
átta. En tæplega var Jim kominn inn fyrir dyrnar á
skólahúsinu, þegar Kornelíus Bonnar reis úr sæti
sínu og sagði:
“Herra forseti! Hér er staddur í kveld ungur
maður og efnilegur, sem við allir þekkjum, herra
Jim Irvin. Hann segir, að við séum þverhausar, og
að skólarnir okkar séu slæmir. Síðar ætla eg að
stinga upp á honum fyrir kennara; en fyrst vil eg
heyra, hvað hann hefir að segja. Þið hafið allir
heyrt af yfirburðum hans, sem hnefaleikara, og eg
veit, að þið hlustið á hann með athygli”.
Almennur hlátur fylgdi, þá Jim reis á fætur; á-
leit hann að hlegið væri að sér, en Bonnar hélt að
mönnum hefði þótt ræða hans fyndin og þeir hlæju
þess vegna.
"Herra forseti og meðnefndarmenn!” þannig
byrjaði Jim. “Eg ætla mér ekki að segja neitt um
ykkur sjálfa, sem þið ekki vitið. Þið eruð orðnir
að athlægi út af kennaravalinu.. Það er ekki því að
heilsa, að þið haldið einn af þessum kennurum öðr-
um betri, er geti innleitt eitthvað nýtt og gagnlegt
fyrir skólann, að þið eruð ósammála um valið. Ónei,
-- þið vitið og eg veit, að hver, sem á endanum
verður fyrir vali, ef það nokkurntíma verður, þá
verður skólinn sá sami. Það verður sami skólinn,
sem eg kom á sem lítill, fáfróður drengur, og fór af
stærri að vexti, en fáfróður sem áður”.
Hér varð nokkur hreyfing meðal áheyrendanna.
Menn höfðu ekki búist við, að Jim mundi ‘hafa þetta
í sér’, eins og Bonnar hafði sagt.
“Jæja, þú hefir þó haldið þínu”, var innskot frá
Bonnar.
“Öll þau árin”, hélt Jim áfram, “sem eg gekk á
skólann, lærði eg aldrei neitt það, sem hafði veru-
lega þekkingu í sér fólgna. Alt, sem eg lærði, var
þur og strembin bókfræðsla, stæld eftir bæjaskól-
unum. Enginn okkar lærði neitt það, sem sveita-
unglingum er nauðsynlegt að vita, auk skriftar og
lesturs. Alt var apað eftir skólunum í bæjunum og
það lélegum skólum. Hefðuð þið herrar skólanefnd-
armenn, verið að berjast fyrir einhverjum batnaðar-
breytingum, á skólafyrirkomulaginu, hefði eg sagt
ykkur að halda baráttunni áfram, en eins og er, þá
hafið þið haft hvern sinn gæðinginn, sem þið hafið
viljað að yrði valinn kennari”.
Jim talaði lengi, svo lengi, að áheyrendurnir
voru farnir að geyspa í sætum sínum, þegar komið
var undir ræðulok, sem aðallega var beint til skóla-
nefndarinnar, Bronsons, Bonnars og Péturssons, að
íhuga þessa hinn nýju kensluaðferð, sem hann hafði
skÝrt í ræðu sinni, — kensla, sem átti að vera sniðin
eftir kröfum tímans, vera bæði verkleg og bókleg,
og uppfræða sveitakrakkana og unglingana í því,
sem snerti bú og búskap, og veitti í heild sinni stað-
góða mentun. Er hann lauk ræðu sinni, var klapp'
að af einum áheyrendanna, og var það Toni; flest-
ir hinna voru hálfsofandi, og skólanefndin dottaði
fram á hendur sínar. Jim var sér þess meðvitandi,
að ekki hafði hann hrifið áheyrendurna, og hlægi-
legt fanst honum þetta alt saman, bæði hann sjálfur
og áheyrendurnir, sérstaklega hann sjálfur. Hann
hafði fengið þá meinlegu flugu í hausinn, að meri
ræðu sinni gæti hann hrifið menn svo, að sér yrði
veitt þessi kennarastaða; var það afleiðing af eggj-
an Jenniar Woodruff, og hefði það ekki verið henn-
ar vegna, hefði honum aldrei dottið þetta til hugar
og hann aldrei komið á skólanefndarfundinn. —
Nú var vinnumaðurinn aftur kominn á sína réttu
hillu.
Nú reis Bonnar á fætur.
“Við höfum haft ánægjuna, að hlusta á mikla
ræðu, herra forseti, og við ættum að vera upp með
okkur yfir því, að eiga slíkan mælskumann okkar á
meðal — uppalinn í sveitinni okkar; hann er ann-
ar William Jennings Bryan. Hvað hann sagði, skildi
eg ekki, — en það er nú sama up það. En það, að
halda góða ræðu og vera góður kennari er nú sitt-
hvað. En samt sem áður sting eg upp á herra James
E. Irvin, hinum mælska hnefaleikara, sem kennara
fyrir þenna skóla, og þegar hann hefir verið kosinn
með meirihluta atkvæða, þá gjöri forseti og ritari
samninga við hann um kenslu fyrir komandi ár”.
Að styðja tillögu í þriggja manna ráði hefir
þann galla, að hún hefir þegar meirihluta með sér,
áður en hún er borin upp til atkvæða. Hér hagaði
því þannig til, að forsetinn hafði svolátandi formála:
“Ef enginn hreyfir mótmælum, er svo ákveðið. Eng'
in mótmæli hafa komið, og því er ákveðið að ganga
til atkvæða. Ritari veri viðbúinn. Afl atkvæða ræð-
ur kosningu”.
Mánuð eftir mánuð hafði það gengið þannig til:
Til kosninga gengið með þessari formúlu forseta
sem inngangsorð, og upp úr atkvæðakassanum kom-
ið þrír miðar og atkvæði fallið þannig: Hermann
Pálsson 1, Pálína Foster I, Margrét Gilmartin 1. —’
Flestir bjuggust við sömu úrslitunum að þessu sinni-
Enga undrun vakti það þó, þegar skrifarinn las upP:
“James E. Irvin, eitt”; auðvitað er það atkvæði
Bonnars, hugsuðu menn. En þegar skrifarinn k!S’
“James Irvin, tvö”, lá mönnum við andköfum °8
skólastjórn Woodruffs skólahéraðs lá við yfirlið*’