Heimskringla - 27.04.1916, Qupperneq 6

BLS. 6.
HEIMSKRINGLA.
WINNIPEG, 27. APRÍL 1916.
KYNJAGULL
SAGA EFTIR
C. WERNER
Ronald gekk svo aS ofninum, þar sem eldur log-(lyndi, síSan ritstjórinn meS steingjörvings-móðgan-
aSi, og fleygSi myndinni í eldinn. Loginn blossaSi
upp og sloknaSi eftir fáar mínútur, -þaS var eySi-
lagt, myndin brunnin. Svo læsti hann dyrunum, og
meS ofurlitlum hávaSa snerist lykillinn í hring, eins
og þá, — og svo framkvæmdi Nemesis starf sitt.
19. KAPITULI.
Vakna! Þetta loforSaríka, vonarfulla orS á
gamla grafarsteininum. sem bi.tinn var af tímans tönn
úti í þögla skóginum, — þaS var aftur orSiS aS
sannleika á jörSinni. Þrjú ár voru liSin, og yfir
gleymdum gröfum og horfnum forlögum manna
blómgaSist heimurinn á ný meS aSstoS vorsólar-
innar.
Heilsberg hélt áfram aS gleSja sig yfir kyrS-
inni og fjarveru sinni frá glaumnum. Þar hafSi ekk-
ert breyzt. AS ems nýr skjalaritari var kominn í
staS þess, sem fluttur var burt. AS öSru leyti var
alt í sama horfinu; en bærinn var og er sögulegur,
og þaS voru íbúar hans ánægSir meS.
1 Steinfeld og Neustadt höfSu aftur á móti stór-
fengilegar breytingar átt sér staS; raunar ekki til
hagsmuna fyrir þessa tvo bæji. Steinfelds námarn-
ir, sem fyrst voru reknir af þrotabús-umsjónarmönn-
unum, vóru síSar seldir öSrum manni fyrir lítiS
verS, sem ætlaSi sér aS reka þá í smáum stíl. Verka-
mannafjöldinn, verkstjórarnir og allar þessar stóru
byggingar, voru aS eins til aS villa sjónir, — þaS
kom í ljós, þegar alt valt um koll. Verulegur hagur
fékst aS eins meS því, aS reka starfiS meS tempruS-
um kostnaSi, og þaS var líka gjört. Flestum verka-
mönnunum var sagt upp vinnunni, og hinar óþörfu.
byggingar annaShvort seldar eSa leigSar.
Neustadt, sem aSallega átti Steinfeld aS þakka
framför sína og yelmegun, misti hana um leiS og á-
standiS breyttist. Verkamanna bústaSirnir stóSu aS
mestu leyti tómir; hiS fjöruga samband viS nýlend-
urnar, sem veitti bænum mikla hagsmuni, hætti aS
mestu leyti; og samband námanna viS Berlin og
umheiminn, gegnum sinn fyrverandi eiganda, hætti
alveg. Enda þótt ekki sprytti gras á götum Neu-
stadt, eins og ‘BorgarvörSurinn’ hafSi spáS, þá var
framför hans, sem iSnaSarbæjar, alveg þrotin.
Til mikillar óánægju fyrir Heilsberg búa flutti
Raimar til Berlin. Allir bæjarbúar glöddu sig yfir
nafnfrægS hans, og svo fór hann. ‘KynjagulliS’,
þessi djarfa árás á hinn á þeim tíma almáttuga Ron-
ald, og hin óviSjafnanlega varnarræSa hans viS
málsóknina, hafSi gjört hann víSfrægan
Þýzkaland.
GleSin yfir sigri hans var ekki alveg dáin né
gleymd, þegar nýr viSburSur lyfti honum enn hærra.
Nefnilega: Sjálfsákæra Ronalds, sem lét sannleik-
ann koma í ljós og viSurkendi, aS hann hefSi stol-
iS verSbréfunum, áSur en hann fyrirfór sér. ÞaS
var erfiS sjálfsfórn, þó á grafarbakkanurh væri; en
þaS afmáSi smánarflekkinn af nafni og mannorSi
hins framliSna Raimars, og sonurinn gat nú óhikaS |
gengiS á móti framtíSinni.
Frjáls og djarfur gat hann nú notaS vængi sína,
sem um langan tíma höfSu veriS bundnir, og hann
gekk nú svo langt fram fyrir aSra, aS allir furSuSu
sig á því, aS jafn gáfaSur maSur hefSi getaS dulist
svo lengi. I Berlin stóSu honum allar dyr opnar,
og þaS leiddi af sjálfu sér, aS þeir, sem þekt höfSu
föSur hans og gjört honum órétt, reyndu nú aS bæta
úr því meS því aS reynast syninum velviljaSir og
hliShollir. Enginn var jafn ákafur aS dást aS þess-
um unga lögmanni og Marlow bankari.
ÞaS var í rauninni undarlegt, aS alt af var talaS
ina var horfinn, og blaSiS yfir höfuS miklu spakara
síSan þaS þurfti ekki aS skifta sér af áhugamálum
Ronalds.
Heimsókh gamla mannsins var í raun réttri
ekki eintóm tilviljun. Menn bjuggust í dag viS
Ernst frænda hans og Edith .frænku hans, fædd
Marlow, sem hann aldrei gleymdi aS bæta viS, því
þýSing þess nafns var alkunn meSal fjármálamann-
anna. Þau komu úr brúSkaupsferS.
Vilma Hartmut hafSi ekki breyzt hiS minsta;
hún var enn hin sama fagra, indæla konan; en nú
gat maSur seS, aS hún var gæfurík. Nú sást majór-
inn koma ríSandi eftir trjáganginum og viS hliSina
á honum Lisbet á litlum hesti. Þau komu auga á
persónurnar á hjallanum, tóku beina stefnu og riSu
þvers yfir engiS. Ljósu lokkarnir hennar Lisbet
blöktu lausir í vindinum, en hún sat fast í söSIinum,
og stýrSi litla, fjöruga hestinum ágætlega vel.
‘‘Stattu viS!” skipaSi majórinn, og stóri hest-
urinn hans og litli hesturinn hennar námu staSar og
stóSu eins kyrrir og jarSfast bjarg.
Majórinn heilsaSi aS hermannasiS, og þaS
gjörSi Lisbet líka, sjáanlega vön viS þaS, svo fóru
þau af baki og létu þjóninn taka viS hestnuum, og
Arnold leiddi dóttur sína til Trenmanns sigri hrós-
andi.
“LítiS þér á þessa litlu stúlku", sagSi hann. —
“Hún er betri aS sitja á hestbaki, en mamma henn-
ar. Hrædd er hún aldrei, og situr óhult í söSlinum,
um eldri bróSirinn. Max var þó ennþá til, og varj
álitinn gáfaSur, þó fáir yrSu þess varir. Hann reyndi
aS ávinna sér nafnfrægS, og sendi myndir sínar víSai
um landiSjen hann hafSi enn ekki málaS neina stóra
eSa eftirtektaverSa mynd. Menn skoSuSu myndir
hans og sögSu þær góSar, af því hann hét Raimar,
en viS þaS sat. 1 stórborgunum skeSur svo margt,
koma of margir gáfumenn í ljós til þess aS meSal-
gáfaSur maSur vekji eftirtekt.
Ernst hélt áfram aS vera meira metinn, af því
hann var sannur gáfumaSur og sómi sinnar stöSu.
Max hvarf í myrkriS, þrátt fyrir tilraunir hans til
aS ná lífs takmarki sínu: auSugri giftingu, sem enn
hafSi ekki Iánast. Hann þráSi auSuga konu, en for-
lögin höfSu hingaS til neitaS honum hennar.
Gernsbach var enn þá stjórnaS af ráSsmanni,
og þar var alt í kyrS og ró, nema þegar majór Hart-
mut kom þjótandi þangaS meS konu og dóttur.
Hann dvaldi þar ávalt, þegar hann átti frí frá her-
þjónustu, og gagnstætt því sem áSur var, þegar frú
Maiendorf bjó þar kyrlátu lífi og dró sig í hlé, var
Gernsbach nú meSal gestrisnustu heimilanna í bygS-
inni, og þaS kunnu Heilsberg íbúar aS meta.
Á hjallanum sat frú Hartmut og Trenmann
skjalaritari, sem enn þá var formaSur Sögufélags-
og meSritstjóri “BorgarvarSarins”. Þrætan viS
“Neustadter Dagbladet” var hætt.
"Gagnvart sigruSum óvin verSur maSur aS sýna
veglyndi, og Neustadt er nú ekkert lengur”, var
Trenmann vanur aS segja.
Honum veitti miklu hægra aS sýna þetta veg-
hve óslétt, sem leiSin er, — eg hefi kent henni”.
“Já, eg ríS alt af þannig meS pabba”, hrópaSi
Lisbet, sem nú var tólf ára og sjáanlega hreykin
yfir þessu hrósi. “Var ekki gaman aS sjá þaS?”
“DálítiS háskalega leit þaS út”, svaraSi Tren-
mann.
Lisbet hló og stal fáeinum sykurmolum af te-
borSinu, til þess aS gefa hestunum; en ekki datt
henni í hug aS nota steintröppuna; hún fór þvers
i um yfir brjóstriSiS og stökk svo ofan, sem kom
móSur hennar til aS segja: “En Lisbet þó!“. En
! faSirinn kallaSi: "Ljómandi gott! Hæ, hæ!”
“ÞaS er fjör og dugnaSur í henni”, hrópaSi
hann. “Sneyptu hana ekki, Vilma. Lisbet er hin
djarfasta stúlka í heiminum”. >
“En alt of trylt af stúlkubarni aS vera”, sagSi
Vilma. “ÞaS er þér aS kenna, þú gjörir hana aS
strák meS þínum uppeldisvana”.
“Nei, þaS er þér aS kenna”, svaraSi Arnold.
“Hvers vegna Tætur þú mig ekki fá drenginn? Og
þess vegna verSur Lisbet aS vera mér í sonar staS.
Nú, viS erum þá saman komin í því skyni, aS taka
hátíSlega á móti gestum. VeriS þér ekki svona al-
varlegur, Trenmann frændi; þér eruS einn af fjöl
um alt skylduhópnum. ViS brúSkaupiS báruS þér raunar
takmarkalausa virSingu fyrir milíónaerfingjanum”.
“VirSingu?” endurtók Trenmann hálfmóSgaS
ur. “Eg gat ekki rutt mér braut til frænku minnar
viS jafn hátíSlega veizlu. Eg hefi alt af dáSst aS
henni, þaS vitiS þér, síSan eg mætti henni í fyrsta
skifti á borgarahæSinni hérna”.
“En þá hélduS þér aS hinn heimski Max mundi
hljóta hana!" hrópaSi majórinn.
Hann jafnar sig nú í KarlsbaS eftir skelkinn
gallsýki. Svo skrifaSi hann aS minsta kosti honum
Ernst, sem auSvitaS varS aS borga allan ferSakostn-
aSinn”.
“ÞaS hefir maSurinn minn á samvizkunni
sagSi Vilma ásakandi viS Trenmann. “ViS vorum
í Berlin, þegar Ernst trúlofaSist og mættum Max á
götunni. Þá sagSi Arnold honum frá nýjunginni
alveg hlífSarlaust, svo —”
“AfsakaSu, barn, en þaS hefirSu ekki skiliS
rétt”, greip majórinn fram í. "Eg var þvert á móti
mjög nærgætinn og viSkvæmur: 'SjáSu, Max, —
þannig gengur þaS’, sagSi eg huggandi. ‘Þú hafSir
fyrir löngu álitiS framtíS bróSur þíns lokaSa þarna
í Heilsberg, þegar þú biSIaSir til erfingjans, og nú
verSur þaS hann, sem fær bæSi milíónina og fall
ega konu. ÞaS er nú Ernst, sem hún elskar, en þig
getur hún ekki liSiS. En vertu rólegur, þú færS líka
á endanum eina eSa aSra konu líka’. Þá varS hann
gulur af gremju og tautaSi eitthvaS um ’svik’, og
þaut svo af staS eins og brjálaSur maSur, og nú
drekkur hann Karlsberger-vatn úr gosbrunni til þess
aS gleyma þessu mótlæti. Mig undrar raunar, hve
lengi Max muni flækjast enn um kring meS fallega
andlitiS og heimskuna á boSstólum. Hann lendir
á endanum undir konuríki eins og margir aSrir -
hugsa eg”.
Trenmann ypti öxlum fyrjrlitlega; honum geSj-
aSist ekki, aS talaS væri um ‘þenna mann', sem
hann skoSaSi ekki lengur sem systurson sinn. Hann
hafSi sagt, aS hann vildi ekki líta á hann, og vék
ekki frá þeirri stefnu hiS minsta.
Þa kom Lisbet litla hlaupandi upp tröppuna og
hrópaSi:
“Þau komal Þau koma! Eg er búin aS sjá
vagninn!"
Þau sáu nú vagn í all-mikilli fjarlægS, og álitu
aS þaS hlyti aS vera þau, sem vonast var eftir.
Andlit Trenmanns geisIaSi af gleSi.
“Já, þau koma”, endurtók hann. “Okkar St.
Georg! Eg fann upp þetta nafn, en svo notuSu
öll blöSin þaS, þegar þau mintust á Ronalds-máliS.
Ó, hann lendir í annarskonar bardögum, hann St.
Georg okkar. þegar hann er orSinn þingmaSur.
Þeir ætla aS útnefna hann sem þingmannsefni viS
næstu kosningar. Já, slíkan mælskumann vilja þeir
ekki missa í pariamentinu. VerSi Ernst kosinn, þá
kem eg til Berlínar til aS hlusta á öll fundarhöldin;
eg skal ekki missa af einu einasta!" og gamli maS-
urinn hossaSist upp og niSur í stólnum sínum, sem
Lisbet hafSi ósegjanlega mikiS gaman af.
Um leiS og hún mintist hrekkjalega á tordýfil,
sem bjó sig til aS fljúga, sneri vagninn inn í trjá-
ganginn og var heilsaS meS veifandi vasaklútum,
og fáum mínútum síSar stóSu ungu hjónin í miSjum
hópnum.
Nú, þaS er auSvelt aS sjá á ykkur, aS þiS kom-
iS úr brúSkaupsferS. ÞiS lítiS bæoi út eins og himn-
eskir englar”, sagSi majórinn hlæjandi um leiS og
hann þrýsti hendi vinar síns,
Á meSan faSmaSi Edith frænku sína aS sér og
sneri sér svo aS Lisbet, sem nú virtist ekki lengur
hrædd viS þessa fyrirmannlegu frænku sína. Frænka
hennar var nú í rauninni búin aS venja sig af mikil-
menskunni, og tókditla tryppiS í faSm sinn.
Svo sneri hún sér aS Trenmann, sem var í vafa
um, hvort hann mætti haga sér sem frændi, eSa ætti
aS bera virSingu fyrir erfingjanum; en hiS ástúS-
lega viSmót frænkunnar fjarlægSi strax virSingar-
tilfinninguna eingöngu. Hún lofaSi aS koma til
Heilsberg á morgun og skoSa húsiS hans, sem Ernst
hefSi hrósaS svo mikiS. Svo kraíSist hún þess, aS
‘Trenmann frændi’ ætti aS kalla hana Edith, og
bauS honum aS kyssa kinn sína. En þetta var um
of fyrir gamla manninn; hann kysti hana raunar, en
grét jafnframt af geSshræringu.
Unga konan meS jörpu, geislandi augun, var öll
önnur en hinn dekraSi erfingi, sem 'alinn var upp
fyrir samkomulífiS og um tvítugsaldurinn fanst lífiS
svo tómt og innihaldslaust. Nú hafSi hún fundiS
innihald lífsins, - þaS sá maSur, þegar hin gleSi-
geislandi augu hennar leituSu eftir aS horfa í augu
manns síns.
Edith Marlow hafSi veriS falleg, köld stúlka,
sem ekki áleit þaS ómaksvert aS taka tillit til annara
né nálgast þá. Edith Raimar átti þetta aSlaSandi
viSmót, sem er svo eSlilegt og vel viSeigandi fyrir
fallega konu. Hún hafSi lært þetta furSu fljótt eftir
aS hún lærSi aS elska.
Ernst var mörgum árum eldri en unga konan
hans, en því veittu menn naumast eftirtekt hjá
manni, sem náS hafSi annari eins nafnfrægS og hann
meS heppni og hæfileikum, og kominn var í hina
réttu stöSu, sem honum hæfSi. Tíu ára “landflótt-
inn” var aS eins gleymd saga, og hiS sama átti sér
ast vera, heldur ekki sérlega aSlaSandi, eftir því sem
ráSa má af bréfinu. Rík er hún eflaust; þess lætur
hann getiS meS, ánægju. Máske þú þekkir hana,
Arnold, hún býr í Hannover, og þar hefir þú veriS
fyrir nokkrum árum síSan. Hún heitir frú Alsinger .
VMadama Alsinger, — guS komi til!” hrópaSi
majórinn meS alvarlegri skelfingu. “Hefir hún fest
klærnar í Max? Já, guS náSi hann þá; hann fær þá
eflaust aS líSa fyrir allar sínar syndir!”
“Þú þekkir hana þá? Hún er ekkja eftir óSals-
bónda”.
“Alveg rétt, — þau urSu rík af því aS bralla
meS fasteignir og fluttu svo til bæjarins; en menn
krossuSu sig þrisvar, þegar þeir sáu þáu koma; þaS
er aS segja, Alsinger var allra almennilegasti maS-
ur, en hann varS aS hlýSa skipunum konu sinnar.
Og hún var ekkert leikfang; hún kvaldi manninn
sinn dag og nótt, þangaS til henni hepnaSist aS
koma honum ofan í jörSina. Auk þess er hún á-
reiSanlega tuttugu árum eldri en hann. Varastu
þessa tengdasýstur þína, Ernst, hún er ekki betri en
Satan sjálfur".
"Mér kemur ekki til hugar, aS umgangast Max”,
sagSi Ernst rólegur. ViS erum orSnir ókunnugir
þessi síSustu ár; hann kom eSa skrifaSi aS eins þá
er hann þurfti'aS biSja um eitthvaS, og þaS var nú
ekki svo sjaldan”.
“Já, hann þurfti alt af peninga”, greip Tren-
mann framm í fyrir honum, “og þú lézt alt af aS
óskum hans. Eg, eins og þú veizt, hefi aldrei fyrir-
gefiS honum, þessum manni, sem ætlaSi aS afhenda
hús mitt Neustadt búa og drakk og klingdi í þeirri
von, aS eg dæji sem fyrst”.
“FyrirgefiS þér honum nú, Trenmann frændi”,
sagSi majórinn alvarlegur. “Nú er ySur óhætt aS
gjöra þaS, því sá, sem fær madömu Alsinger fyrir
konu, hann er ofurseldur. Hún kúgar Max, þaS er
eg viss um, því hann er of heimskur til aS geta veitt
mótstöSu, og gagnvart þessari konu yrSi árangurs-
laust fyrir hina djörfustu hetju aS veita mótspyrnu.
ViS skulum fela hann forlögum sínum í hendur, —
láta hann í friSi".
staS um hinn föla, dula draumamann frá þeim tím-
um. Nú stóS hann á miSjum stríSsvelli lífsins, og
jós daglega nýju afli þaSan.
Vilma fylgdi nú ungu frúnni til gestaherbergis-
ins og hjálpaSi henni úr ferSafötunum.
"Eg held í sannleika aS þú sért orSin fallegri,
Edith”, sagSi hún meS hreinskilinni aSdáun. “Arn-
old sagSi satt, þiS lítiS ekki út eins og vanalegar
manneskjur”.
“ViS höfum líka gengiS í gegnum nokkurn
hluta af Eden, bæSi úti og inni”, svaraSi Edith glaS
lega. “ÞaS er í fyrsta skifti, sem viS höfum getaS lif
aS hvort fyrir annaS, og þess höfum viS lengi
beSiS”.
“Já, en hvers vegna hafiS þiS í raun réttri beS-
iS?” spurSi frú Hartmut. “ViS höfum fyrir löngu
síSan séS, hvernig ástatt var meS ykkur, aS hugir
ykkar drógust saman, og eg held, aS þiS hafiS líka
fyrir löngu síSan veriS sammála um sameininguna
Ytri kringumstæSurnar voru engin hindrun, þú ert
nógu rík”.
Unga frúin, sem veriS hafSi aS laga háriS sitt
fyrir framan spegilinn, sneri sér nú viS brosandi.
“Þú þekkir ekki Ernst minn né velsæmistilfinn-
ingu hans. Hann vildi ekki á nokkurn hátt gjöra sér
aS góSu, aS vera háSur föSur mínum, þó ekki væri
nema um stuttan tíma. Hann fékk mig til aS lofa
því aS bíSa sín, þangaS til hann hefSi fengiS sér
stöSu í Berlin og gæti sjálfur boSiS mér eitthvaS af
sínu. ÞaS skeSi raunar löngu fyr en viS höfSum bú
ist viS. Mér er kunnugt um, hve annríkt hann á”.
"ÞaS er einmitt þaS, sem þér líkar”, sagSi
Vilma glettnislega. Bóndi þinn átti sjálfsagt aS vera
meiri en allir aSrir; hann átti aS hefja sig sjálfan
upp í efstu tröppur menta- og metorSa stigans, -
nú, jæja, Ernst þinn er kominn góSan kipp áleiSis
þangaS. Nú vilja þeir jafnvel fá hann í ríkisþingiS
“Já, menn ætla sér aS bjóSa honum kjörbréf
eSa umboS”, sagSi Edith meS glöSu geSi. “Ernst
er fyrir löngu farinn aS gefa sig viS stjórnmálum,
og vona eg hann fái bráSum aS taka verulegan þátt
í þeim.”
“Og á meSan bíSum viS róleg og lítillát eftir
ofursta nafnbótinni”, sagSi Vilma hlæjandi. “Bóndi
minn vill komast ofar; hann ætlar sér aS líkindum
aS ná í ráSgjafa-stöSuna, sem síSasta takmark lífs-
stefnu sinnar------”
Mennirnir voru kyrrir úti á hjallanum, og hlust-
uSu þar á nýjung, sem Ernst færSi þeim, og vakti
hjá þeim nokkura undrun.
Eg fékk bréf frá Max í gær”, sagSi hann. “Þar
segir hann mér, aS hann sé trúlofaSur og aS boSs
bréfin verSi send út þessa daga".
Hefir hann loksins náS í eina, — hamingjunni
sé lof fyrir þaS”, sagSi majórinn. “Hún er eflaust
rík, annars mundi Max ekki hafa vaiiS sér hana. Nú,
þá losnar þú loksins viS hann og hinar endalausu
kröfur hans til pyngju þinnar”.
“TrúlofaSur eSa ekki, eg tek ekkert tillit til hans
lengur", sagSi Trenmann. Veiztu nokkuS nákvæm
ara um þetta, Ernst?”
“AS eins þaS, sem Max skrifar mér. Hann hefir
kynst kærustu sinni í Karlsbad; ung mun hún naum-
*

*
Morguninn eftir hvíldi þoka yfir héraSinu, en
þegar sólin hækkaSi á lofti, hvarf hún og'hinn in-
dælasti vordagur rann upp.
Heimsókninni til Heilsberg var frestaS þangaS
til síSari hluta dags, af því Edith og Ernst kváSust
eiga stutta pílagrímsför fyrir höndum. Þau fóru
einsömul, og stóSu nú aftur á sama staS, þar sem
þau sáust fyrst, — samfundur, sem hafSi svo mikil
áhrif á líf þeirra.
Litli kyrkjugarSurinn lá þar jafn einmana og
gleymdur nú eins og þá í kyrláta skóginum. Enda
þótt margir stormar hefSu ætt þar yfir, var alt enn
þá eins rólegt og óbreytt. Hinir framliSnu höfSu
sofiS jafn rólega undir haustsins gulnuSu laufblöS-
um og vetrarsnjónum, eins og þeir 3váfu nú undir
hinu marglita vorskrauti. Aftur hvíldi sólskin á leiS-
unum og hinum molnuSu legsteinum, og blómin og
ilmurinn, sem þaS framleiddi hringinn um kring,
umkringdi nú hvíldarbeSi hinna framliSnu. Frá
múrveggjum litlu föllnu, gömlu skógarkyrkjunnar,
heyrSist nú þrastarsöngurinn, hinn gamli og glaSi
maí söngur, — alveg eins og þegar þau komu þang-
aS fyrst.
KringumstæSur þessara tveggja, sem gengu í
hægSum sínum eftir gróSrarauSgu jörSinni, voru
nú alt öSruvísi. Þau höfSu raunar gegnum erfiSa
bardaga náS lífslukku sinni, bg sá eini, sem þá stóó
hótandi á milli þeirra, hafSi nú fundiS friS og ró
eftir öll sín afbrot og sorgir. Þau höfSu talaS um
hann; þaS sást á alvörunni, sem ríkti yfir svip
þeirra, og þaS vottaSi enda fyrir tárum í augum
ungu frúarinnar, þegar hún sagSi:
“Þig grunar ekki, Ernst, hvílík voSa-áhrif þessi
síSasta kveSja hafSi á mig. ÞaS voru aS eins þrjú
orS: ‘Vertu sæl! Felix!’ — Engin skýring, engin
bæn. Eg hafSi í rauninni rekiS hann frá mér meS
hinu voSalega orSi. Og á dauSastund sinni gaf hann
þér í rauninni líf þitt aftur meS viSurkenningu
sinni, — þér, sem hafSir steypt honum. Hann hefSi
getaS tekiS leyndarmáliS meS sér í gröfina, og hann
gaf heiminum eSa mönnunum enn sterkari ástæSu
til aS fyrirlíta tilveru hans. Þrátt fyrir alt var hann
aS sumu leyti mikilhæfur”.
Dálitlar hrukkur komu í ljós á milli augnabrúna
Ernst; hann svaraSi ekki hörkulega en þó blíSu-
laust:
“Eg hata ekki þann dauSa, — en gleymt get eg
því ekki, aS hann var orsök í dauSa föSur míns, og
lét nafn hans mæta vanvirSu í tíu ár. En þaS, sem
Ronald gjörSi deyjandi, þaS gjörSi hann fyrir þig,
Edith. 1 endurminningu þinni vildi hann standa
friSþægSur, — þú áttir aS gráta yfir óláni hans".
"Og eg hefi grátiS”, sagSi Edith lágt.
“Eg veit þaS. En sleppum nú þessu. ÞaS voru
ekki þessar endurminningar, sem viS ætluSum aS
finna hér. Sko, þarna stendur orSiS, sem okkur
hefir orSiS svo þýSingarmikiS, — þaS hefir bent á
sannleikann’ .
Svo leiddi hann konu sína nokkur fet áfram.
Þau stóSu aftur fyrir framan skógar-kapelluna, þar
sem gamla grafarmarkiS var. Bergflétturnar höfSu
byrgt þaS enn betur; en sólargeislarnir tróSu ser
inn á milli þeirra, svo aS á mosavaxna steininum
sást þetta loforSaríka orS, sem einu sinni féll sem
bjaj-tur geisli inn í dimma, aS hálfu leyti vonlausa
tilveru.
"Vakna! Til lífs og ljóss!”
ENDIR.