Heimskringla - 02.11.1916, Síða 6

BLS. 6.
HEIMSKRINGLA.
WINNIPEG, 2. NÓYEMBER 1916
Spellvirkjarnir eða Námaþjófarnir.
SAGA EFTIR
REX E. BEACH.
rítrætiS, niður til strandar. Um leiS og þeir hlupu í
bátinn, hrundu þeir, er hjá stóSu, bátnum út í brim-
garSinn. Eftir nokkrar dýfur, var hann kominn út
fyrir brimboðana, og árarnar kengbeygSust í hönd-
um ræSaranna í hverju áratogi.
“Eg held aS eg hafi engu gleymt”, sagSi Whea-
ton. “Eg var tilbúinn í gær; en eg gat ekki fundiS
J>ig í gær, svo eg hélt aS öllu væri lokiS .
Glenister fór úr kápunni, sneri sér frá í bátnum
og féll á árar, til aSstoSar ræSurunum. Þeir fjar-
lægSust brátt ströndina, og tvær mílurnar milli
.■strandar og skips styttust fljótt. Hann herti á mönn-
unum svo aS svitinn bogaSi af þeim. Þá er þeir
■voru komnir hálfa leiS, rak Wheaton upp hljóS og
íjlenister hætti bölvandi aS falla á árar- ‘Roanoke
var tekin aS hreyfast.
RæSararnir hættu aS róa, en Glenister skipaSi
’Jjeim, aS róa af öllum kröftum. Hann þreif bát-
•stjaka og stakk honum í ermarnar á kápu sinni.
Hann hélt veifu þessari yfir höfSi sér og mennirnir
IhömuSust á árunum. Um hríS var þetta árangurs-
laust; en svo gaf skipiS merki og hægSi skriSiS.
Glenister þurkaSi af sér svitann og leit brosandi til
Wheaton’s.
Er þeir litlu síSar lágu viS hliS skipsins, rétti
hann leSurpoka aS lögmanninum.
“Hér eru nægir peningar til þess aS vinna mál-
jS. Eg veit ekki, hvaS mikiS þaS er, en þaS nægir.
GuS fylgi þérl Komdu fljótt afturl”
KaSli var kastaS niSur og Wheaton dreginn
upp í skipiS á honum, meS skinnpokann bundinn
viS sig.
“ÁríSandi!” hrópaSi Glenister ti 1 embættis-
mannsins á skipsbrúnni. “EmbættismaSur í stjórn-
arþarfir”. Eimvélin tók til starfa og skipiS tók á
lás aftur.
Þá er Glenister kom á land aftur, kallaSi Hel-
-en Chester til hans og bauS honum sæti viS hliS
sér. ÁSur hafSi ekki þurft aS kalla hann þangaS-
Eins var stilling hans, sem ,ef til vill, kom af þreytu,
«óvanaleg. Hann lét fallast á heita sandinn viS hliS
i jnnar. Hún sá nú í fyrsta sinni, aS dirfskan í
augnaráSinu var meS öllu horfin.
“Eg horfSi á kappróSur ykkar”, sagSi hún. —
"“ÞaS var mjög gaman. Eg hrópaSi fagnaSar-merki
fyrir ykkur”.
Hann brosti hæglátlega.
“HvaS kom ySur til aS halda áfram, eftir aS
skipiS lagSi af staS? Eg hefSi gefist upp, — og
SrátiS".
"Eg gefst aldrei upp viS þaS, er eg vil öSlast”.
“HafiS þér aldrei neySst til þess? ÞaS er þá
■af því, aS þér eruS karlmaSur. Kona verSur oft
•aS fórnfæra miklu”.
Helen bjóst viS, aS hann myndi halda áfram
í þá átt, aS hann hætti ekki viS áform sitt meS
.liana, fyrr en hann hefSi eignast hana, — en hann
þagSi. Hún var ekki viss um, aS henni félli þetta
hæglæti hans ein9 vel og ástar-ofsinn hans áSur. —
Glenister fann sanna hvíld í þvf, aS vera svona ná-
lægt henni, eftir hættu og strit næturinnar. Hún sá,
aS hann, meS leynd, klappaSi klæSafaldi hennar.
Ef hún aS eins gæti gleymt nóttinni á skip-
inu. “En hann er aS reyna aS bæta úr því eins vel
og honum er unt”, hugsaSi hún. “En engri stúlku
getur þótt vænt um mann, er slíkt gjörir”. Og þó
kendi hún einhverrar fremur þægilegrar tilfinning-
ar, er hún mintist, hvernig hann hélt henni fast aS
hjarta sér þá nótt. Og þakklátsemi hennar vakti
þaS, er hún hugsaSi um, aS hann hafSi meS lík-
ama sínum frelsaS hana frá bráSum bana morS-
nóttina hræSilegu. Og henni hefSi ekki tekist aS
komast úr sóttgrunaSa skipinu og koma fram er-
indi sínu, hefSi þaS ekki veriS fyrir hans aSstoS.
Hún var í stórskuld viS hann.
“HafiS þér frétt, hvaS kom fyrir góSa skipiS
“Ohio’?” spurSi hún-
"Nei, eg hefi veriS svo önnum kafinn, aS eg hefi
•ekki komist til aS spyrjast fyrir um þaS. Eg hefi aS
sönnu heyrt, aS heilsugætir hafin kyrsett hana —
‘Ohio’ — er hún kom”.
“Hún var send til Eggja-eyjar meS öllum farþeg-
um. Hún er búin aS vera þar meira en mánuS, og
verSur þar líklega í alt sumar”.
“ÞaS er sorglegt fyrir mannagarmana, er á henni
voru”.
“Og þaS er ySur aS þakka, aS eg er ekki ein
meSal þeirra”, segSi Helen.
“Eg gjörSi ekki mjög mikiS”, svaraSi hann. —
“SlagsmáliS var bara gamanleikur. ÞaS er dálítiS
harSara, aS horfa á, aS eigum manns sé rænt, og
Jhafast ekki aS, meSan —”
“GjörSuS þér þaS af því, aS eg baS ySur — aS
hætta viS gömlu siSina ySar?”. MeSaumkvunar-
blær kom á andlit hennar”.
“Vitaskuld,’. svaraSi hann. “ÞaS var ekki
mjög auSvelt, en —”.
“Ó, eg þakka ySur af öllu hjarta”, mælti hún.
“Eg veit aS þaS var réttast og bezt. Arthur móSur-
bróSir minn vill ekkert rangt gjöra og herra McNam-
ara er heiSarlegur maSur”.
Hann snerist snögt aS henni og ætlaSi aS segja
eitthvaS, en hætti viS þaS. Hann vildi ekki segja
þaS, er hann þóttist viss um. Hún trúSi frænda sín-
um og vini hans, — og hann vildi sízt geta McNam-
ara aS nokkru.
Hún hugsaSi meS sjálfri sér: “Ó, aS þú hefSir
ekki gjört þaS, sem þú gjörSir í nótt”. Hana sár-
langaSi til aS hjálpa honum í vandræSum hans. En
hvaS gat hún gjört? Lögin voru svo flókin, brögS-
ótt og ill viSfangs.
“Eg var í nótt út viS MiSas”, sagSi hún, “og
kom ríSandi hingaS í morgun. Þetta var djarft rán.
Sýnist ySur ekki svo?”
“HvaSa rán?”
"HvaS þá? HafiS þér ekki heyrt fréttirnar?”
“Nei!” svaraSi hann ákveSiS. “Eg kom rétt
núna”.
“Náman ySar var rænd. Þrír menn tóku varS-
manninn höndum um miSnætti og gjörtæmdu stýfl-
urnar”.
Honum tókst til fullnustu aS gjöra sér upp undr-
an og spurSi hana ótal spurninga. Henni féll þaS
samt sem áSur vel, aS hann var ekki svo ósvífinn, aS
horfa beint í augu henni- Hann var ekki fullnuma
lygari. McNamara hafSi stál-taugar. Hún bar þá
saman og yngri maSurinn græddi viS þann saman-
burS.
“Já, eg sá þaS alt saman", sagSi hún. “Svert-
inginn vildi binda mig svo aS eg gæti ekki gjört aS-
vart um rániS. En hann var of göfuglyndur til þess,
aS framkvæma þaS. Hann var einkar mannúSleg-
ur svertingi”.
“HvaS gjörSuS þér, þá er þeir voru farnir?”
"Eg hélt heit mitt og beiS, unz þeir voru horfn-
ir. Þá gjörSi eg tjaldbúum aSvart, og McNamara
og menn hans héldu eftir þeim niSur slóSina eftir
leiSsögu minni”.
“NiSur brautina!” greip Glenister framí,—hann
gætti sín ekki.
“Já, náttúrlega. HaldiS þér aS þeir hafi fariS
uppeftir?” Hún horfSi gletnislega í augu honum,
en hann leit undan. “Nei, þeir fóru í þá átt og eg
vísaSi þeim rétta leiS”. ÞaS var hlálegur glampi í
augum hennar og hann fann blóSiS streyma sér til
höfuSs og suSa færSist fyrir eyrun.
Hún vísaSi þeim niSur eftir! Þarna kom ástæS-
an fyrir því, aS þeim var ekki veitt eftirför! Hún
horfSi fast á hann, en hann leit stöSugt undan- —
Hana hlaut aS gruna eitthvaS. Glenister var ráSa-
laus. Aftur ólgaSi ástin á henni í hjarta hans. En
ungfrú Chester þóttist ekki viss um, aS hún hefSi nú
fult vald á tilfinningum sínum. Hún tók því þaS
ráS, aS halda af staS til hótelsins. Um leiS og hún
fór, mælti hún: "Eg sá mennina nákvæmlega og
þekti sérhvern þeirra mætavel”.
Heima hjá sér hitti Glenister Dextry. Hann var
aS þvo af sér svertuna.
“Ungfrú Chester þekti okkur alla í nótt”, sagSi
hann.
“Hvernig veiztu þaS?”
Hún sagSi mér þaS sjálf rétt núna; og þaS, sem
meira er í variS: Hún narraSi leitarmenn McNamara
niSur veginn í staSinn fyrir uppeftir”.
“Hamingjan góSa! Hún er gersemi! Hún hefir
jafnaS reikning sinn viS okkur nú. ViS skulum.vega
þaS, sem viS náSum — gaman aS vita, hvaS mikiS
þaS er". Hann tók ábreiSuna af rúminu sínu, tók
þaSan fjóra leSurpoka, blauta og óhreina.
ÞaS hafa veriS $20,000 meS því er eg gaf
Wheaton”, sagSi Glenister-
1 þessum svifum var hurSinni hrundiS upp. —
Glenister fleygSi ábreiSunni á sinn staS, þreif sex-
hleypu, er Dextry hafSi lagt frá sér, og miSaSi á
dyrnar.
"SkjótiS ekki, drengir!”' kallaSi aSkomandi
sprengmóSur. Ó, hvaS þiS eruS taugaveiklaSir!”
Glenister lét byssuna síga. Þetta var Cherry
Malotte. Þeir sáu þegar á andliti hennar, aS hún
hafSi hlaupiS af öllum mætti. Hún sinti engum
spurningum, en lokaSi hurSinni og setti slagbrand
fyrir. Nú hrökluSust orSin fram úr henni meS and-
köfum.
"Þeir eru á hælunum á mér, drengir! ForSiS
ykkur fljótt!x Þeír koma!”
"HvaS er aS?”
“Hverjir? ”
“FlýtiS ykkur! Eg heyrSi á tal þeirra McNamara
og Voorhees. Einhver hefir þekt ySur eSa gizkaS
á, aS þiS væruS ræningjarnir. Eg læddist út um
afturdyrnar og óS yfir forina. SjáiS, hvernig eg er
útötuS!” Hún stappaSi forina af litlu, fallegu fót-
unum sínum.
"Eg skil ekki, viS hvaS þér eigiS”, sagSi Dextry
og leit um leiS til félaga síns varúSar-augum. “ViS
höfum ekkert ilt aShafst”.
"Jæja, þá er öllu óhætt- Eg kom til þess aS gefa
ykkur tækifæri til aS flýja, því aS þeir hafa tekiS út
stefnu á hendur ykkur fyrir stýflu-þjófnaS. Þarna
koma þeir!” Hún þaut aS glugganum og þeir horfSu
yfir herSar henni.
Þau sáu McNamara, Voorhees og þrjá menn
aSra koma neSan þröngu brautina.
HúsiS stóS sérstakt. ASkomumenn höfSu góSa
útsjón alt um kring. Flótti var ómögulegur. Og nú
sást, aS sjötti maSur hafSi bæzt í hópinn. Hann
hafSi átt aS gæta bakdyranna.
“Hamingjan góSa! Þeir leita í húsinu!” sagSi
Dextry. Þeir litu áhyggjufullir hvor á annan.
1 flýtir þreif Glenister pokana undan ábreiSunni
og hljóp meS þá inn í aftara herbergiS, en kom brátt
aftur. Herbergin voru svo ber og nakin, aS
var hægt aS fela.
“Eg sagSi þér, aS hann væri illur viSureignar”,
sagSi Dextry um leiS og fótatak þeirra heyrSist.
“Og hann er heldur enginn asni. 1 staS þess aS vera
teknir uppi í fjöllunum, verSum viS aS gjöra upp
reikninginn hér- ViS hefSum átt aS fela gulliS ein-
hversstaSar”.
Hann spenti byssuna sína. Á andlitiS kom ákveS-
inn hörkusvipur.
Cherry Malotte sá, aS breyting mikil varS einn-
ig á Glenister. Þar kom í ljós ofsi og hugrekki, er
öllu mundi bjóSa birginn. Þeir voru teknir aS berja
á dyr. Þau þrjú, er voru innan dyra, stóSu ráSalaus.
Glenister kastaSi pokunum á rúmiS.
“FarSu inn í aftur-herbergiS, Cerry! ÞaS verS-
ur róstusamt hér!”
“Hver er úti?” kallaSi Dextry út, til þess aS
tefja tímann. Alt í einu þaut Cherry aS ofninum,
köldum og tómum. — Þar höfSu menn ofna sívala,
háa og all-stóra og voru kolin látin ofan í þá.-Hún
lyfti upp lokinu og sá, aS ofninn var hálf-fullur af
ösku. Hún leit skyndilega til Glenisters, er skildi
þegar hugsan hennar. Hann setti pokana í ofninn
og huldi þá ösku. Þetta gekk alt fyrir sig á svip-
stundu, áSur en Dextry var búinn aS fá svar-
Nú opnaSi Glenister dyrnar, einkar rólegur og
hleypti gestum inn.
“ViS höfum skipunarbréf í höndum þess efnis,
aS rannsaka hús þetta”, sagSi Voorhees.
“AS hverju eruS þiS aS leita, pilta-kindur?”
“Gullsandi frá SteSjalæk”.
"Gott og vel — leitiS þiS eins vel og ykkur
þóknast”.
Þeir leituSu af kappi í hverjum krók og kyma
og litu hvorki viS stúlkunni né gamla manninum.
Glenister var meS smá gletni, en sjáanlega viS öllu
búinn.
McNamara stýrSi leitinni. UppgjörSar-ljúf-
menskan var nú meS öllu horfin og maSurinn kom
nú fram í sinni réttu mynd: — djarfur, ógnandi,
miskunnarlaus. Þeim félögum sýndi hann egnandi
fyrirlitning.
Þeir leituSu mjög vandlega. I hvert skifti, er
þeir komu aS ofninum, hættu hjörtu þeirra þriggja
aS slá. Loks lyfti Voorhees upp lokinu og leit niS-
ur í ofninn. Á sama augnabliki rak stúlkan upp ang-
istar-óp, hljóp á Dextry og greip um herSar honum.
Voorhees leit snögt viS, sá hvaS um var aS vera og
hætti leitinni.
“Skjóttu ekki!” grátbændi hún gamla manninn-
“Vertu rólegur. Þeir geta ekker t fundiS. ÞaS er
ekkert aS óttast!”
Voorhees hafSi ekkert séS til athafna Dextrys;
en stúlkan hafSi séS, hvaS honum bjó í skapi. Mc-
Namara kom í skyndi fram úr innra herberginu, ill-
úSlegur og reiSiþrunginn.
“LátiS þá skemta sér viS aS leita”, sagSi stúlk-
an aftur. “VeriS rólegir og gjöriS engin ofbeldis-
verk”.
Voorhees fundust embættisskyldurnar hvíla
fremur þungt á sér, er hann leit í hin ógnandi augu
þeirra félaga, og hafSi komist aS því, aS púSur-
birgSir voru nægar í húsinu. Honum virtist ekki ó-
líklegt, aS þeir teldu ekki eftir honum svo sem eitt
hálft pund af þessu eldfima efni.
“Hér er ekkert aS finna”, mælti hann. McNam-
ara aS eins bölvaSi honum. Nú talaSi hann í fyrsta
sinni til þeirra félaga.
“Eg hefi hér skipunar-bréf til þess aS handtaka
ykkur; en mér er ekki um aS gjöra þaS. Eg er ekki
nærri búinn enn, — langt frá. Eg skal kúga ykkur
—kúga ykkur báSa!” Hann fór út ásamt marskálk-
inum, kallaSi á varSmennina og fór á brott niSur
veginn.
HeyrSu Cherry! þú ert hreinasti gimsteinn!”
mælti Glenister- “Þú hefir tví-bjargaS okkur. Hjart-
aS mitt ætlaSi aS rifna, er Voorhees leit niSur í ofn-
inn. Næsta augnablik ætlaSi hláturinn aS kæfa mig,
er eg sá svipinn á Dextry.
Glenister lagSi báSar hendur á axlir henni. Er
hún leit framan í hann og fann hann snerta sig,
þrútnaSi hálsinn hennar, brjóstin hófust í öldugangi
og kvenlegur, yndislegur sakleysisblær breiddist yfir
hana alla. Brátt náSi hún sér samt og kæruleysis-
ómurinn kom aftur í röddina og augun kólnuSu.
ÞiS treystuS mér ekki í fyrstu. — var ekki svo?
einhverntíma munuS þiS viSurkenna, aS ‘gamlir
vinir eru beztir’.”
Um leiS og hún fór sagSi hún hæSnislega: —
“HeyriS drengir! ÞiS eruS óæfSir spellvirkjar enn.
ÞiS þurfiS kenslukonu!”
XI. KAPÍTULI.
Slagur og skrífleg stefna.
ÓveSursþrungni, grái himininn var mjög í lík-
ingu viS skapsmuni Glenisters. Allan síSasta mán-
uS hafSi hann veriS sem ljón í búri, tryltur og ólm-
ur út úr því, aS frétta ekkert frá Wheaton. Þessi ó-
vissa og aSgjörSaleysi var nægilegt til þess, aS gjöra
mann, meS hans skapferli, sjón-vitlausan. Hann gat
ekki hugsaS um eSa starfaS aS neinu ákveSnu- Ó-
réttur sá, er hann varS aS þola, lá svo þungt á hon-
um. Hann var á sveimi kringum Midas-eignina, til
þess aS reyna aS ná í fréttir af verkinu; en McNam-
ara leyfSi engan aSgang, nema verkamönnum sín-
um; svo þó aS því væri logiS, aS þaS væri veriS aS
vinna námuna í skjóli laganna, fengu þeir þó ekki
aS vita sannar fréttir, nema á skotspónum. Sam-
bandiS milli dómarans og McNamara og þar af leiS-
andi dráttur á öllum málum, var orSiS svo óvinsælt,
aS hótanir gegn þeim voru farnar aS heyrast.
Þó aS McNamara væri búinn aS ná undir sig öli-
um beztu eignum þar í grendinni, var mönnum í
Nome þó ekki full-kunnugt um, hvaS þetta samsæri
var yfirgripsmikiS.
Þótt undarlegt megi virSast, tók eldætan mikla
og ofstopamaSurinn Dextry þessu meS stakri þolin-
mæSi. Hann var oftast uppi á hólnum, aS leita aS
nýjum námalóSum.
Þegar fram á daginn leiS, rauf til í lofti og sást
þá reykiastólpi hefjast viS hafsbrún og kom eimskip
brátt í ljós. ÞaS stefndi til lands og sá Glenister í
sjónauka sínum, aS þaS var ‘Roanoke’. Þegar skip-
iS kom nær, reyndi Glenister aS kaupa menn til aS
róa sig til skipsins, en þeir neituSu því meS öllu, þar
eS sjór var ófær sökum brims.
"Ósjórinn er ógurlegur og þaS er alt of kalt
veSur til þess aS drukna þægilega”. Hann varS enn
aS taka á þolinmæSinni.
Hver dagur sem leiS, var margra dala virSi fyr-
ir hann, og þaS virtist, sem náttúran væri mönnun-
um samtaka um, aS vera honum andvíg; því aS um
nóttina hvesti enn meira og um morguninn hjó skip-
iS hvikuna í hlé viS Sle3a-ey, margar mílur til vest-
urs, en brimiS dundi á ströndinni. Heyrst hafSi því
fleygt, aS Bill Wheaton væri á skipinu meS stefnu
eSa skipun eSa lagaboS eSa eitthvaS, er steindræpi
McNamara. Hann hrúgaSi gulli sínu í Alaska bank-
ann og þar bjuggust menn viS, aS slagurinn stæSi.
Engum kom til hugar, aS McNamara mundi láta féS
laust meS góSu-
Á þriSja degi lá skipiS beint út af bænum og
björgunarbátar sáust leggja frá því. Slæpingjaflokk-
ur safnaSist brátt til strandar.
“Hún kemst inn aS brimgarSinum; en þar ferst
hún”.
“ViS gjörSum réttast í aS vaSbinda okkur, ef
viS kynnum aS geta bjargaS einhverjum”, sagSi
annar. “ÞaS er hættulegt”, bætti hinn þriSji viS.
Og þaS kom brátt í ljós, aS svo var.
Báturinn komst inn fyrir yzta boSafalliS og hélt
aS landi. Wheaton sást í framstafni og tveir sjó-
menn voru undir árum. Þeir réru lífróSur á síSasta
brimgarSinn; en þá reis holskefla mikil aS baki þeim
og fólkiS í landi hrópaSi sem vitlaust væri. Hol-
skeflan gein yfir bátinn, færSi hann í kaf og svalg
hann. Um hríS sást ekkert nema freySandi sær; en
brátt sást báturinn á hvolfi og flutu árar og ýmis-
legt lauslegt í kringum hann.
Menn vaSbundnir æddu út í brimiS, en þaS
kastaSi þeim jafnharSan upp í fjöruna. BrothljóS
heyrSist. Báturinn var aS liSast sundur- VaSbundnu
mennirnir náSu í einn manninn. Þá er hann náSi
andanum, hristi hann sjóinn úr þykka hárinu og
brosti. ÞaS var annar sjómaSurinn.
Skamt þar frá náSu menn líki hins sjómannsins.
Hann var rotaSur. HöfuSiS hafSi brotnaS á borS-
stokknum. Wheaton sást hvergi.
Glenister hafSi fyrstur lagt út, vaSborinn, til
þess aS reyna aS bjarga. Eftir hrakning mikinn
komst hann aS bátnum, en sá ekki lögmanninn. En
nú þreif hann brotsjó ógurlegur frá skipsflakinu meS
slíku afli, aS vaSurinn, er bundinn var um mitti hans,
hafSi nærri hryggbrotiS hann; en næsti boSinn hóf
hann í loft upp og fleygSi honum upp í fjöruna aft-
ur. Hann stóS upp, þótt þjakaSur væri og ætlaSi aS
leggja út aftur, en þá lyfti sjórinn bátnum hátt upp
og setti hann á kjöl. Undan honum flaut líkami
Wheatons. Hann hékk á kaSli. Þeir báru hann upp
í fjöruna. Hann var aS því kominn aS kafna.
“Eg náSi í þaS’ , sagSi hann, er hann náSi and-
anum. Hann sló á holdvota brjóstiS sitt. Öllu er
vel, Glenister. Eg vissi, hvaS allur dráttur var hættu-
legur og tefldi viS brimiS upp á líf og dauSa”. Hann
var fölur sem nár og varirnar bláar. Hann hefSi
skoIliS flatur til jarSar, hefSi Glenister ekki náS í
hann. Glenister brá handleggnum utan um hann og
leiddi hann til bæjarins.
“Eg fór meS máliS fyrir hæsta rétt í San Fran-
cisco”, skýrSi hann síSar frá. “Þeir gáfu út skipun
þess eSlis, aS skjóta má málinu til æSri réttar. Einn-
ig fékk eg máliS tekiS úr höndum Stillmanns dóm-
ara. SömuIeiSis er Midas-eignin dæmd úr höndum
McNamara og verSur hann aS skila aftur öllu því
gulli, er hann hefir tekiS, undir atför aS Iögum- —
Hvernig lízt þér á blikuna? Þetta er betra en sg
bjóst viS”.
Glenister neri saman höndunum af ánægju. —
Loks var þessu aSgjörSaleysi lokiS, og þolinmæSi
hans viS ranglætiS hafSi sigraS. RáS Helenar, þau,
aS bíSa, höfSu reynst notadrjúg. Nú var náman
hans eign aftur. Nú gat hann lagt allar eignir sfnar
aS fótum hennar, og tjáS henni á ný ást sína og hvaS
góSa breyting hún hefSi haft á hann. Hún skyldi sjá
og viSurkenna, aS undir harSneskju-húSinni, er þetta
vilta líf hafSi sett á hann, brynni sönn og traust ást
á henni. Hann ætlaSi aS biSja hana aS bíSa, þar
til hún sæji, aS hann hefSi náS fullu taumhaldi á
skapsmunum sínum.