Heimskringla - 19.04.1917, Qupperneq 6

BLS. 6.
HEIMSKRINGLA
WINNIPEG, 19. APRÍL 1917
t X
t r
^ • • Skáldsaga
n ií I rpT JVT\ eftir
SJALFSlÆÐ OG SUJNN CHARLES
GARVICE

þa8 var þögn um stund, síSan tók hún til máls
me<5 einlægni, sem var svo einkennileg eftir und-
angenginn kulda:
“ViS höfum lent út í ókurteist handbókar sam-
tal, eSa er ekki svo, Cecil lávarSur? ”
Hann hló og leit á hana.
‘‘ÞaS er þó aS minsta kosti frumlegt," svaraSi
hann. ^
"Og skoplegt,” bætti hún viS, biturlega. Og
breyttist framkoma hennar viS orS hans.
“Já, ekki meS öllu,” mælti hann. "Hví slær
þú Bobby svona miskunarlaust?” bætti hann viS
meS brosi, því hún hafSi hert á klárnum undir
þessari sálarraun sinni. “Enda þó þa"S skaSi hann
ekki hiS minsta.”
"Hann 'er mesti letidraugur," svaraSi hún og
hló snöggvast.
Munnur hennar varS hörkulegur.
“HvaS þaS snertir, munu lávarSar undanþegn-
ir aS hafast nokkuS aS”.
Cecil hló glaSlega.
"Eg fullvissa þig um, aS þaS er röng skoSun,"
sagSi hann. "LávarSar, eins og þú nefnir þát eru
mjög starfandi menn. FaSir minp, til -dæmis,
vinnur eins og galeiSu þræll."
Carrie leit á hann undrunarfull.
"Virkilega.”
LávarSurinn kinkaSi kolli.
“Já, hann vinnur eins hart og bankaskrifari,"
sagSi hann; “harSara, því eg ímynda mér aS skrif-
ari í borginni hafi reglubundinn vinnutíma, tíu til
fjögur, eSa eitthvaS líkt því, en faSir minn vinnur
allan daginn og langt fram á nótt.”
“HvaS gerir hann?” spurSi hún, hugfangin í
umtalsefninu og gleymdi alveg um stund stríSinu
milli þeirra.
“Ótal margt. MeSal annars lítur hann eftir eign-
um sínum sjálfur, veit urrv alt; sem fram fer, les
rentuskjöl, og lítur eftir viSgerSum. Svo hefir
hann embætti hjá núverandi stjórn, og, rétt til aS
fylla upp afgangs tíma, ritar hann í tímaritin. Eg
held eg hafi aldrei séS hann iSjulausan á æfi minni.
Flesta daga hefir hann naumast tíma til aS borSa
reglulega máltíS, bara borSar bita á skrifstpfunni,
eSa hann sezt aS borSinu meS okkur, og flýtir sér
svo burtu á undan eftirmatnum."
Carrie hló.
“Og hann er þessi mikli jarl, sem viS heyrum
svo mikiS um,” mælti hún. “Eg hélt hann gerSi
ekkert annaS en ráfa í kring allan daginn og borSa
jarSber og rjóma. ÞaS er mín hugmynd um líf
þessara miklu herramanna. Þú sér, hvaS vilt
eg er.”
Cecil lávarSur hló.
“Eg er hræddur um aS margir vaSi í sömu villu
og þú,” mælti hann; ‘en eg fullvissa þig um, aS þaS
er villa. Eg þekki engan( sem vinnur harSara en
faSir minn gerir, eSa sem hefr minni þægindi meS
stöSunni. I sannleika sagt, þá hefir hann ekki hálft
eins skemtilega æfi eins og leiguIiSar hans sumir.v
Carrie hugsaSi stundarkorn.
1 “Og þú---” sagSi hún og stanzaSi svo.
LávarSurinn brosti.
“Ó, já, eg er iSjuleysingi, ef þér þóknast svo,"
mælti hann meS dálítilli beiskju. “Eg hefi enn þá
ekkert starfaS.”
Carrie leit til hans.
“FaSir minn sagSi , aS þú hefSir unniS yfir
þig”, mælti hún.
Hann brosti dauflega.
"Já, hann meinti viS prófin, ímynda eg mér.”
“ÚtlistaSu þaS. Eg skil þaS ekki,” svaraSi
hún.
LávarSurinn hló.
“Eg hugsa aS hann hafi átt viS einkunnir mín-
ar,” mælti hann.
“Einkunnir þínar? Hverjar eru þær?”
Cecil IávarSur leit upp hálf vandræSalegur.
“Ó, eg tók fyrir stórt nám. Eg tók upp tvöfalt
tímabil. Eg útskrifaSost og svo framvegis. ÞaS
vekur þér enga athygli. Jafnvel ekki sjálfum mér.
Bobby heldur vel áfram( þegar hann setur allan
hugann á þaS. * Eg hugsa aS hann sé orSinn solt-
inn.”
“Já,” mælti Carrie hálfgert úti á þekju, því hún
var ekki aS hugsa um Bobby. “Svo þú hefir líka
unniS hart? Er þaS þaS, sem gerSi þig veikan,
Cecil lávarSur?”
Hann rcSnaSi og hniklar komu í brýrnar, er
hurfu brátt aftur.
“Nei ,—já, verS eg aS segja. En hvaS sem því
líSur, er eg ekki veikur nú." Og hann hló kæru-
leysislega.
Carrie horfSi leiftrandi augum á hann og leit
svo niSur fyrir sig.
"Hví fórstu þá aS koma og grafa þig hér?”
spurSi hún.
"Af því—” byrjaSi hann og stanzaSi svo viS.
“Hver helzt var ástæSan?” mælti hún hvatlega
eins og til aS hindra alla útúrdúra frá hans hálfu.
“Þú mátt ekki fara héSan fyr en þú ert orSinn jafn-
góSur. Nei, hversu grófgerS og villimannleg'sem
viS erum. Vilt þú—vilt þú lofa mér því, Cecil
lávarSur?”
Hann leit upp( undrandi yfir blíSleikanum í
rödd hennar.
“Því lofa eg þér glaSur,” mælti hann.
Carrie herti á klárnurn, rétt eins og hún hefSi
skammast sín fyrir hvaS blíS hún varS.
“Nú, nú, Bobby,”-kallaSi hún, “komstu nú á-
fram. Eg er óþolinmóS. Eg skal láta klippa hann á
morgun—hann er langt um of latur.”
Hún þagnaSi snögglega og roSnaSi. LávarS-
urinn leit í kringum sig til aS sjá, hver orsökin væri;
sá hann þá háan, þreklegan mann koma stikandi á
móti þeim.
Hann kom á fleygingsferS eftir veginum og
veifaSi göngustaf í hönd sér og hafSi hattinn á
hnakkanum. Alt í einu leit hann upp, og er hann
sá hersinguna, sem kom á móti honum, stanzaSi
hann snögglega meS litbrigSum á andlitinu( sem
ekki fór fram hjá eftirtekt Cecil lávarSar.
Hann leit á fagra andlitiS viS hliS sér, og viS
aS sjá vandræSasvipinn á því, komst hann aS
þeirri niSurstöSu, aS hann væri þarna í veginum.
“ViS hljótum bráSum aS vera komin heim,”
sagSi hann í flýti. “Eg held mér sé bezt aS fara
niSur og létta á Bobby.”
“Nei. Hví?” mælti Carrie stuttlega, og hún
reyndi ekkert til aS stöSva klárinn.
Ungi maSurinn gekk upp aS þeim og tók ofan
hattinn, og Carrie stöSvaSi hestinn.
“GóSan daginn, Villi,” sagSi hún, því þaS var
Willie Fairford.
“GóSan dag, Carrie,” sagSi hann stamandi og
roSnaSi og leit hálf vandrægSalega til Cecils lá-
varSar. “Gott veSur í dag. ÞiS hafiS veriS úti
aS keyra.”
“Já,” mælti Carrie og reyndi aS sýnast kgeru-
leysisleg. “Já, þaS held eg, en Bobby virtist vera
á annari skoSun. Hann hefir gert sig aS verulegum
asna. HefSi þaS ekki veriS fyrir aSstoS Cecil
lávarSar, væri eg enn í Hangman’s Lane. LeyfSu
mér aS kynna þig lávarSi Cecil Neville, Villi.. Lá-
varSur Cecil, þetta er Willie Fairford.”
Cecil lávarSur hallaSi sér áfram augnablik,
rétti svo fram hönd sína og mælti: “Hr. Fairford
og.eg erum gamlir vinir. Eg held viS höfum veriS
saman í Rugby.”
Willie tók í hönd hans.
"Já, mikill skolli, já. Eg var búinn aS gleyma
því.” /
“Engin furSa, eg var þá unglingur,” mælti Cecil
vingjarnlega. “Eg er glaSur aS hafa tækifæri til
aS endurnýja kunningsskap okkor.”
“Kærar þakkir, já,” stamaSi Willie. Svo leit
hann kindarlega til Carrie. “Eg kom rétt núna
frá Howell’s."
"Já,” svaraSi hún og horfSi beint fram undan
sér.
“Eg hélt þar ætti aS vera tennisleikur í kvöld?”
“Já, ójá,” svaraSi Carrie, enn meS vandrggSa-
svip.
“Er þaS ekki svo?” spurSi Willie.
Carrie leit til Cecil lávarSar.
“Eg vona aS ungfrú Carrie svari játandi og aS
eg fái aS vera meS í leiknum,” mælti hann.
“Jú, þaS er,” sagSi Carrie. “Kofndu snemma,
Willie.”
“Þakk,” sagSi ungi bóndinn hálf dauflega og
hélt leiSar sinnar.
Carrie sat kyr litla stund, eins og til aS gefa
hestinum hvíld, sló svo í hann og hélt áfram.
“Eg vissi ekki, aS þú þektir Willie Fairford,”
mælti hún.
“Eg skafnmast -mín fyrir aS segja, aS eg var
alveg búinn aS gleyma honum,” svaraSi Cecil lá-
varSur.
Ekkert orS var talaS; Bobby virtist muna eftir
korninu sínu og hélt vel áfram, og þau vissu ekki
fyr en þau sáu Philippu þar sem hún stóS og horfSi á
þau koma eins og umferSa leikflokk. Cecil lávarS-
ur stökk niSur og rétti keyrslukonunni hönd sína
til aS hjálpa henni niSur úr kerrunni.
“Eg þakka þér kærlega fyrir skemtilega keyrslu,
ungfrú Carrie,” mælti hann.
En Carrie hneigSi sig stuttlega, anzaSi engu,
þáSi ekki aSstoS hans og steig niSur úr kerrunni
hinu megin.
* Eg hélt þú hefSir fariS aS keyra til þess aS
forSast Neville lávarS, barjiiS mitt,” sagSi Philippa
brosandi, er þær gengu heim.
“Philippa,” mælti Carrie og glápti á hana meS
bálandi augnatilliti og tignarlegu stolti. “Vertu
ekki kveljandi. ÞaS hæfir þér ekki."
VIII. KAPITULI.
Cecil lávarSur kom aS miSdegisverSi sínum
tilreiddum í hans eigin setustofu, og í fyrsta sinni
greip hann vonbrigSa tilfinning. Honum fan«t, aS
þaS hefSi veriS skemtilegra aS matast í matstof-
unni meS ungfrú Carrie. En er hann mintist þess,
aS hún neitaSi aSstoS hans, er hann vildi hjálpa
henni niSur úr kerrunni, huggaSi hann sig meS því
aS þar myndi hafa ríkt þögn og kuldi, svo hann
settist viS borSiS og reyndi aS gera sér þaS aS
góSu.
“Komdu meS tennis-fötin mín, Yates,” sagSi
hann.
Yates starSi á hann meS virSingarfullri undrun.
ÞaS var langt síSan aS herra hans hafSi beSiS
hann um slíkt.
“Tennis-fötin ySar, herra minn?”
“Já,” samþykti Cecil. “Eg ætla aS leika
tennis."
Yates opnaSi augun enn betur.
“FyrirgefiS mér, herra minn, en haldiS þér aS
þér séuS nógu hraustur?” hélt hann áfram.
Cecil lávarSur hló.
"Já, eg held eg sé nógu hraustur til aS leika,
Yates^ en hvort eg er nógu hraustur til aS vinna, er
annaS mál. HvaSa ljómandi amma þú hefir ver-
iS, Yates,” sagSi hann. “Eg hefSi gamaij aS vita,
hvaS lengi þú verSur meS þeirri grillu, aS eg sé
sjúklingur. Ef þú aetti1- a® ráSa, ímynda eg aS mér
yrSi aS eins leyft aS fá ferskt loft í ökustól.
HeyrSu, gefSu mér vín áSur en þú fer."
LávarSurinn át snæSing sinn meS mestu á-
nægju. LífiS sýndist alt í einu hana öSlast meira
gildi fyrir hann.
ViSburSurinn, sem skeSi um morguninn hafSi
gleSirík áhrif á hann. Hann varS ákaflega undar-
lega hrifinn af ungfrú Carrie. Hin óvænta viS-
kvæmni, sem kom fram hjá henni, er hún virtist
vera aS bæta fyrir ruddaskap sinn, vakti honum
undrun og fremur en hitt snerti hann. Hann hafSi
hugsaS sér hana illa lynda og óróasama stúlku, sem
skorti allar fínar tilfinningar; en nú fór hann aS
halda, aS hann hefSi gert henni rangt til. En er
hann fór aS hugsa umt hve vandræSaleg húii varS
viS aS sjá Willie Fairford, varS hann forvitinn í
aS vita, hvaS þaS meinti.
Var þessi hraustlegi, fallegi ungi bóndi kærasti
hennar? ÞaS var vel mögulegt. ÞaS greip hann
einhver vafasemi, meiri en hann gæti alménnilega
gert sér grein fyrir. Hann hélt aS þau væru fallegt
par. Hann brosti um leiS og hann hálf kendi í
brjósti um piltinn. Ungfrú Carrie myndi kannske
veita honum alt annaS en þægilega æfi. Og þó,
þrátt fyrir geSsmuni hennar, hve falleg var hún
ekki, hve fagurt andlitiS undir gamla hattini/m.
Cecil lávarSur mintist, eins og listamaSur myndi
hafa gert, hinna fallegu drátta, er lýstu sér í andliti
hennar eSa skinu í augum hennar, jafnvel þótta og
reiSi einkennanna í svip hennar, og sem listamaSur
hugsaði hann lengi um þaS meS aSdáun.
Já, ungi bóndinn myndi þar eignast fallega
konu? þaS var þó áreiSanlegt.
SíSan fór lávarSurinn upp á loft, klæddist í
leikfötin og gekk út á leikgrundina. Þeir Giles og
Yates höfSu sett upp tennis netiS, en engir aSrir
voru komnir þar.
Cecil settist niSur á bekk og tók upp bók, sem
hann hafSi skiliS þar eftir um morguninn, en ekki
getaS lesiS. Honum varS aS líta upp aS garShliS-
inu í eftirvæntingu. 1 því kom stúlka fram, klædd
í hvítan kjól, meS bláa tennissvuntu. Hann spratt
upp viS þá sjón meS því viSbragSi, sem undraSi
Yates, er stóS viS gluggann og hafSi gætur á hon-
um, eins og hann byggist viS aS sjá herra sinn falla
í yfirliSi jafnvel áSur en leikurinn byrjaSi.
‘ Er herra Fairford ókominn enn?” sagSi Cecil
og tók viS tennisspaSanum af henni, sem hún hélt
á, og leit meS listamannslegri aSdáun á hvíta kjól-
inn, sem svo aSdáanlega leiddi í ljós hennar fallega
vaxtarlag.
“Óiú," svaraSi Carrie. "En Philippa heldur
honum viS samræSu um hvaSa tíma rétt sé aS sá
sólarblómum. Eg vorkend! honum, en eg sagSi
honum. aS eg myndi bíSa úti. Philipna er vel aS
sér í öllum grasafjæSis spursmálum, eins og þú
munt komast aS raun um.”
‘En þú?” sagSi hann brosandi, “hvaS lætur
þér bez'
Ekkert, svaraSi hún blátt áfram. “Eg er sú
fáfróSasta skepna, sem skríSur á jörSunni. Eg tek
af þér ómakiS aS finna þaS út, meS því aS játa
þaS hispurslaust. En þar koma þau. Jæja, Willie,
er bezt aS sá sólarblómum í desember?”
Gegndu henni ekki, Willie,” sagSi Philippa
rólega. Neville lávarSur, eg er hrædd um, aS
viS séum aS níSast á góSIyndi þínu.”
Cecil brosti.
Bara þú vissir, hvaS áfram eg er um aS
byrja,” mælti hann.
Ykkur piltunum er bezt aS vera saman.”
ViS skulum kasta hlutkesti um, hverjir eiga
aS vera saman,” sagSi Cecil.
“ÞaS er þaS sama, hvort þiS kastiS eSa ekki,”
sagSi Carrie meS áherzlu; "eg hefi lofaS aS leika
móti Willie.”
Þetta gerSi út um þaS fljótlega, og Cecil lá-
varSur hneigSi sig meS daufu brosi, en ánægju roSi
flaug um andlit Willie.
Svo byrjaSi leikurinn.
"Eg vona, aS viS sigrum þau,” sagSi Willie
meS sjálfstrausti í rómnum, en Carrie virtist hafa
allan hugann á boltanum og tók ekkert eftir því.
Hann beiS augnablik, byrjaSi svo aftur: “Eg hélt
þú hefSir sagt, aS Neville lávarSur væri drengur,”
sagSi hann feimnislega.
‘Svo vr hann einu sinni,” svaraSi Carrie rólega.
Willifc roSnaSi.
“Þú sagSir( aS þaS kæmi laglegur drengur. Eg
býst viS, aS þaS hafi veriS spaug," sagSi hann.
“Eg spauga aldrei,” mælti Carrie. “Þessi upp-
tuggnu spaugsyrSi eru grófgerS og siSspillandi."
ÞaS varS þögn um stund, meSan hún sendi til
baka erfiSan bolta, sem kom frá Neville. Svo
byrjaSi Willie aftur:
“Þú varst undur góS, aS taka mig á þína hliS,
Carrie.”
Ekkert svar.
“—Eg hefSi enga ánægju haft af aS leika, ef
eg hefSi orSiS aS vera á móti þér.”
“Er þaS ekki hrós fyrir Philippu, sem hefSi
orSiS þinn meSspilari?”
“Þú veizt hvaS eg meina. Hví ert þú aS látast
miskilja mig?”
“Fyrir alla muni, hafSu friS. Þetta er annar
boltinn, sem eg hefi mist. Eg get ekki bæSi leikiS
og talaS í senn.”
“Eg biS fyrirgefningar,” sagSi hann auSmjúk-
lega.
“Bara þau vilji vera svo góS aS jagast, þá vinn-
um viS þau auSveldlega,” sagSi Philippa. “Og
þar sem þau finnast aldrei svo þau rífist ekki, þá eru
tækifærin okkar megin.”
Cecil lávarSur brosti.
“Systir þín virSist fremur—fremur erfiS, eins
og þeir frönsku segja,” mælti hann.
Philippa hló hátt.
“Ert þú þegar búinn aS finna þaS út?” mælti
hún. “Já, Carrie er ekki upp á þaS auSveldasta
aS komast af viS. Hún héfir alt af haft sitt fram
síSan hún varS til, og þaS hefir gert henni ilt. En
hve vel þú leikur, Neville lávarSur. Já, viS skulum
vinna þau.” e
“Þau vinna okkur auSveldlega," sagSi Carrie
stokkrjóS af óþolinmæSi. “Cecil lávarSur leikur
betur en viS öll til samans.”
“Eg hélt hann væri heilsulaus,” sagSi Willie
um leiS og hann sá lávarSinn senda bolta til baka
svo snildarlega og ná marki. “Eg býst viS, aS þaS
hafi líka veriS spaug.”
“Vinningur,” kallaSi Philippa. Carrie, þú
hefir ekki veriS í bezta lagi í kvöld( eSa þá aS viS
erum þér ofvaxin.”
“Philippa, vertu ekki aS slá þér upp,’ svaraSi
Carrie og náSi bolta á spaSann sinn. ViS Willie
höfum bara veriS aS leika meS ykkur; er ekki svo,
Willie? Nú ætlum viS aS fara aS byrja fyrir al-
vöru.” Og hún ýtti hattinum aftur og leit yfir til
þeirra meS storkunarbrosi á fallega andlitinu, sem
setti lávarSinn í þanka svo Philippa varS aS tala til
hans.
“ViljirSu sjá systur mína verulega reiSa,” sagSi
hún, “þá látum okkur vinna leikinn. Þú hefir kom-
iS aS henni óvörum, Neville lávarSur. Fyrst þú
leikur svona, meSan þú ert ófrískur, hversu vel
muntu þá ekki leika, þegar þú ert orSinn albata."
“Leiktu nú, hafirSu nokkurn tíma leikiS á æfi
þinni,” sagSi Carrie, og þaS blossaSi eldur úr aug-
um hennar.
En þa'S var til einskis. Cecil lávarSur hafSi
leikiS meS beztu skólabræSrum sínum, sem höfSu
gert tennisleikinn aS vísindum, og leikiS meS þeirri
nákvæmni, sem hvorki Willie né Carrie áttu til, og
vinningurinn varS á hliS Philippu og Cecils, enda
þótt Willie legSi sig fram.
Carrie kastaSi niSur spaSa sínum og ýtti aftur
hattinum.
"Skammarlega unnin,” hrópaSi hún, hálf-
hlæjandi og hálf reiSilega. “Tennis er víst ekki
leikur fyrir okkur, Willie. HvaS þaS er heitt. Eg
er líka aS deyja úr þorsta.”
“Eg skal útvega þér aS drekka,” sagSi Willie
og fór.
“Eg sagSi þér, aS hún yrSi reiS,” sagSi Phil-
ippa, og ypti öxlum. “Þú ert sá fyrsti maSur aS
sigra Carrie í tennis, Neville. Eg er óviss í aS hún
fyrirgefi þér.”
“ViS skulum sjá til,” svaraSi hann brosandi.
"Eg ráSIegg þér aS gera þaS ekki(" sagSi Phil-
ippa, en Cecil gekk yfir þangaS sem hvítklædda
myndin var.
"Eigum viS aS skifta um hliSar, ungfrú Car-
rie?” mælti hann.
“Þakka þér fyrir, en eg kæri mig ekki un aS
leika meira, þaS er of heitt," sagSi hún kæruleys-
islega.
LávarSurinn ætlaSi aS þegja viS þessu, en eitt-
hvert innfall kom honum af staS.
“ViS vorum dálítiS of sterk fyrir ykkui,” sagSi
hann meS hægS.
“Þú meinar, aS þ ú h'afir veriS þaS,” sagSi
Carrie. “Eg býst viS aS þetta sé í fyrsta sinni, sem
þú hefir leikiS viS villimenn, Cecil lávarSur.”
Hann brosti þoIinmóSlega, eins og hann hefSi
gert viS eftirlætisbarn.
“Komdu og leiktu á mína hliS(” sagSi hann á
sinn rólega hátt.
Hún var í þann veginn aS neita, en henni fat-
aSist mál, og hann fór og rétti henni spaSann.
Hún hikaSi enn, eins og hún vildi neita, en ein-
hver áhrif höfSu yfirhöndiria og meS fínan roSa í
kinnum tók hún spaSann og hélt yfir völlinn.
Philippa stóS hissa. Gekk síSan yfir á hitt
bóIiS, undrandi yfir þessum breytingum.
"HvaS er þetta?” kallaSi Willie Fairford, er
hann kom og á eftir honum þjónn meS bakka *g
drykki á.
“Ó, ekkert,” sagSi Philippa. “Carrie hefir skift
«m meSspilara. Vertu ekki svona niSurbrotinn,
Willie. Og gláptu ekki svona á mig, eins og e g
hafi yfirgefiS þig."