Heimskringla - 26.07.1917, Side 4

4. BLAÐ6ÍÐA
HIIM8ERIHGLA
WINNIPEG, 26. JÚLÍ 1917.
HEIMSKllINGLA
{*tofa>0 18M)
Kemnr ttt 1 kT«rjum rimtudasl.
ttgtfindur og etgendur:
THE VIKING PRESS, LTD.
Verfl blaBsins í Canada og Bandaríkj-
unum $2.00 um árib (fyrirfram borga®).
Sent til íslands $2.00 (fyrirfram borgafi).
Allar borganir sendist rábsmanni blatis-
ins. Pðst eba banka ávísanir stílist til
The Viking Press, Ltd.
O. T. Johnson, ritstjóri
S. D. B. Stephanson, ráSsmaður
Skrifstofa:
729 SHKRBROOKB STKKKT- WlIIIilPaa.
P.O. Hox 3171 Talslml Cíarry 411«
WINNIPEG, MANITOBA, 26. JÚLI 1917
Islendmgadagurinn.
Allar merkar þjóðir heims, stærri og
smærri, eiga sína þjóðminingardaga. Mun
óhætt að segja, að allar þær þjóðir, sem
nokkra sögu eiga, eigi einhvern þann merk-
isviðburð í sögu sinni, er þær finna sig
knúðar að minnast á einhverjum vissum
ársdegi. — Þanmg verða þjóðhátíðirnar til.
Þær eru minningardagar einhvers ljóma frá
liðinni tíð, einhvers sigurspors, sem þjóð-
irnar hafa stigið á fyrri tímum.
Fyrsti júlí er þjóðminningardagur Canada
þjóðarinnar. Á þeim degi minnist þjóðin
þess dags, þegar núverandi stjórnarskipulag
Canada var stofnsett og hin sérstöku fylki
hér gengu í samband, og þjóðir þær, sem áð-
ur áttu í berhöggi hver gegn annari, ganga
í samband og sverjast í fóstbræðralag. Eng-
inn dagur í sögu Canada þjóðarinnar er því
merkari en þessi. Á þessum degi geta hin
mörgu þjóðabrot hér komið saman og fagn-
að í sameiningu. Þenna dag eiga þau s'ám-
eiginlega — þetta er minningardagur þess
mesta og markverðasta sigurspors, sem stig-
ið hefir verjð í sögu vorrar ungu og upprenn-
andi þjóðar.
Þessi dagur ætti að vera jafn kær öllum
þeim þjóðum, sem til þessa lands eru komn-
ar, því hann hefir jafn-mikilvæga þýðingu
fyrir þær allar. Undir samvinnu og sam-
komulagi hinna mörgu þjóða hér er fram-
tíðar heill landsins komin. Fyrir þessum
þjóðum ætti sameiginleg velferð þeirra allra
að vaka. Og þetta þarf ekki að vera því
neitt til fyrirstöðu, að þær leggi rækt við og
glæði dýrmætar séreignir sínar — bjartar
og fagrar minningar, sem þær geyma í huga
sér frá gömlu löndunum.
Allar þjóðir hér eiga hver um sig sinn
sérstaka þjóðminningardag. Og vissulega
væri ranglátt að krefjast þess, að þær hættu
að halda daga þessa hátíðlega — að slíkt
leggist niður sé nauðsynlegt skilyrði til
myndunar Canada þjóðarinnar. Fáir munu
líka fara fram á slíkt og engir rétthugsandi
menn. Að eins andlausir dýrkendur materi-
alista kenningarinnar og öfgafullir, en þó
þröngsýnir, sjálfrembingar, munu þora nú
á dögum að koma fram í dagsljósið með
aðra eins skoðun.
Á meðan einstaklingar þeirra þjóða, sem
hingað til lands eru komnar, eru góðir Can-
ada borgarar og vakandi fyrir velferð lands-
ins og þjóðarinnar í heild sinni, er þeim fylli-
lega frjálst að halda hátíðlega sína sérstöku
þjóðminnmgar daga og minnast þess, sem
þeir eiga helgast og bezt í sögu sinni. Eng-
inn kraftur fær bannað þeim þetta. Enda
hefir löggjöfin brezka, sem yfir heila tekið
er bygð á sönnu lýðfrelsi, enga tilraun gert
í þessa átt.
I þessu landi Iýðfrelsis og manhréttinda er
öllum þjóðum leyfilegt að viðhalda eigin
sögu og tungu, sem þær flestar munu og
gera. Með því að geyma vandlega dýrmæt-
ar séreignir sínar, bókmentir, listir og sögu,
munu þjóðir þessar Iíka leggja stærstan
skerf til menningar allrar hér í landi—þann-
ig kemst Canada þjóðin lengst. Margt smátt
sameinað gerir eitt stórt. Sameinaðir kraft-
ar allra þjóðanna hér munu skapa þegar frá
líður þá þjóð hér í landi, sem talin mun
verða í röð fremstu þjóða heims.
Sundrung töluverð og þjóðarígur gerir ef
til vill vart við sig í fyrstu; þetta mun ef til
vill koma í ljós og tefja meira og minna fyr-
ir öllum sönnum þroska Canada þjóðarinnar.
En þegar frá líður, mun þetta hverfa, sam-
eiginleg ást niðjanna til landsins mun smátt
og smátt draga hugi þeirra saman. Og þær
þjóðir hér, sem geymdu vandlega sinn “eigin
arf”—hafa þá stimplað merki sitt á þjóðar-
heildina, sem þá byggir landið. En þær,
sem enga rækt báru til eigin tungu, eigin
lista og bókmenta, verða hér þá með öllu út-
dauðar!
Hversu fögur verður ekki saga vor Is-
lendinga, ef Ijóðagerð þessa lands ber þá á
sér merki íslenzkrar formfegurðar og sögu-
gerð skáldanna hér hefir þá erft þrótt þann,
sem fólginn er í safni vorra ógleymanlegu
íslenzku sagna? En þetta verður aldrei, ut-
an þess vor íslenzku skáld og rithöfundar
beri rækt til íslenzkra ljóða og sagna áður
en þau fara að yrkja og rita á hérlendri
tungu. — Og það, sem á við oss Islendinga
í þessu máli, á hér engu síður við aðrar
þjóðir.
Allar þjóðir þessa Iands ættu að gera sér
grein fyrir þessu á hverjum þjóðminingar-
degi.
Þjóðhátíð vor íslendinga, íslendingadag-
urinn, nálgast nú óðum. Að vanda mun
hann verða haldinn hátíðlegur þetta ár,
bæði hér í Winnipeg og eins í flestum Is-
lendingabygðum, og til hans verða vandað
eftir öllum þeim föngum, sem kostur er á.—
íslendingadags nefndin hér í bæ hefir ekki
Iegið neitt á liði sínu að gera þessa þjóðhá-
tíð vor Islendinga eins vel úr garði þetta ár
og unt er undir núverandi ásigkomulagi í
landinu. Til skemtiskrár hefir verið vandað
kappsamlega og öll spor hafa verið stigin til
þess að láta þenna dag ekki standa langt að
baki fyrirrennara sinna.
Enda mun flestum koma saman um það
nú orðið, að Islendingadagurinn verðskuldi
það fyllilega, að til hans sé vandað. Flestir
Islendingar munu nú skoða það æskilegt og
viðeigandi, að íslenzka þjóðin eigi Þjóðhá-
tíðardag eins og aðrar siðaðar og mentaðar
þjóðir.
Lengi vel var deilt um það, hvaða dag
væri heppilegast að velja til þessa. Greindi
menn á um það hvor daganna væri betur
viðeigandi, 1 7. júní—fæðingardagur Jóns
Sigurðssonar—eða 2. ágúst, sem haldinn
væri í minningu þúsund ára hátíðarinnar á
Islandi árið 1874, þegar Island fékk sína
fyrstu stjórnarskrá. Var deilt um þetta af
kappi miklu hér vestra um tíma og skiftist
þjóðin í tvo andstæða flokka í þessu máli.
Deilur þessar smáhjöðnuðu svo niður áður
málinu væri hrint í rétt horf — sem sézt af
því, að Vestur-íslendingar viðurkenna nú
alment 2. ágúst sem þjóðhátíðar dag ís-
lenzku þjóðarinnar, en Austur-Islendingar
aftur á móti virðast nú á seinni árum víðast
hvar um landið vera teknir að skoða 17.
júní sem þjóðhátíðar dag sinn. Hvernig á
því stendur, að Vestur- og Austur-íslending-
ar gátu ekki orðið samferða í jafn-alvarlegu
máli og þessu mun flestum vera hulin ráð-
gáta! Vissulega er þetta þó þess virði, að
vera tekið til íhugunar, og vonandi vejrða
einhyer spor stigin í þá átt í nánlægri fram-
tíð að koma á samkomulagi milli Islendinga
beggja megin hafs um að hafa einhvern
vissan og ákveðinn þjóðhátíðardag. Að ís-
lenzka þjóðin hafi tvo þjóðhátíðardaga finst
oss hörmulega hjákátlegt.
En hvað sem hægt er um þetta atriði að
segja, þá er þó víst, að íslendingadagurinn
verður ætíð dagur íslendinga á hvaða árs-
degi sem hann er haldinn. Á þessum degi
komum vér saman til þess að minnast alls,
sem íslenzkt er, og hlýtur þessi dagur því æ-
tíð að hafa mikilvæga þýðingu í augum allra
sannra íslendinga.
Islendingar viljum vér allir vera.
................-................♦
Sambandskosningar í nánd.
Alt virðist nú benda til þess, að sam-
bandskosningar séu óumflýjanlegar. Að
vísu var fyrir rúmri viku síðan samþykt á
þinginu að lengja kjörtímabilið um eitt ár
enn, en ekki með nógu miklum meiri hluta
til þess að stjórnin tæki þetta gilt. Sljórnin
vildi ekki nota sér þenna meiri hluta, sem
hún hefði þó vel getað gert á jafn-alvarleg-
um tímum—þegar brýn nauðsyn er þess, að
uppihaldslaust sé starfað að því að safna
mönnum og fé til styrktar hinum hugprúða
her þjóðarinnar á Frakklandi, — en úr því
jafn-mikillar fnótspyrnu var vart, vildi
stjórnin ekki—þrátt fyrir það að hún hafði
meiri hluta atkvæða með sér—annað en láta
undan í þessu máli og skýrskota því til þjóð-
arinnar sjálfrar. Drengilegar var ekki hægt
að fara að og hljóta jafnvel andstæðingar
stjórnarinnar að viðurkenna þetta.
Enn þá munu eiga sér stað tilraunir um
bandalagsstjórn, en ef þær mishepnast all-
ar, eins og Iíkur benda fyllilega til, þá verða
sambands kosningar haldnar hér í nálægri
framtíð, sumir segja í næsta mánuði, en aðr-
ir segja það ekki verða fyr en í haust ein-
hvern tíma. Enn er þetta ekki ákveðið.
Kosningar þessar hljóta að skoðast í-
skyggilegar í augum allra rétthugsandi borg-
ara landsins. Að hefja kosninga baráttu hér
heima fyrir og eyða til þessa ærnu fé og dýr-
mætum tíma, nú þegar Canadaliðið er statt
í dauðans hættu á vígvellinum og treystir
mest á hjálpina heiman að, getur ekki skoð-
ast annað en hryggilega að farið. En svo
er stjórninni ekki um þetta að kenna. Hún
hefir gert alt, sem í hennar valdi stóð, til
þess að afstýra þessu. Frá því fyrst að
styrjöldin hófst og þátttaka Canada þjóðar-
innar í henni, hefir núverandi stjórn lagt
fram alla sína krafta til þess að standa svo
fyrir þessu, að það gæti borið heppilegan á-
rangur fyrir hinn góða og göfuga málstað
og þátttakan í stríðinu orðið landi og þjóð
til sóma. Þetta er í fyrsta sinni, að Canada
þjóðin hefir í stóru stríði staðið, stjórnmála-
menn þessa lands höfðu enga undangengna
reynslu í þessum efnum — og er því sízt að
undra, þótt yfirsjóna yrði vart hér og þar.
En þegar alt er tekið til greina, þolir stríðs-
stjórn Canada fyllilega samanburð við stríðs-
stjórn heimaþjóðanna flestra.
Markmið stjórnarinnar var í fyrstu það,
að reyna til fulls sjálfboða liðs aðferðina og
mun Sir Robert Borden hafa treyst því lengi
vel, að hún myndi verða fullnægjandi. En
við för sína heim til Englands snerist honum
hugur í þessu máli. Þá sá hann með eigin
augum hve alvarlegt ástandið á Englandi í
raun og veru var. Hann fór til Frakklands
og eftir það gekk hann ekki í neinum
skugga um það, í hve mikilli hættu Canada-
herinn væri, ef ekki væri nægilegur liðsauki
sendur héðan að heiman. Sir Robert Bor-
den kom því til Canada aftur fastákveðinn í
því að grípa til herskyld, Þetta væri nú eina
úrræðið til þess að næga að'itoð í mönnum
væri hægt að senda bræðrum vorum á
Frakklandi. Tilkynti hann þinginu þetta
rétt eftir að hann kom heim aftur.
Og til þess að engar tálmanir yrði hér í
veginum, lagði hann svo skömmu síðar þá
tillögu fyrir þingið, að ný stjórn væri mynd-
uð, bandalagsstjórn flokkanna tveggja, lib-
erala og conservatíva, — en tillaga þessi
fékk engan byr sökum afstöðu liberal for-
ingjans, Sir Wilfrid Lauriers. Hann þóttist
ómögulega geta stutt þetta af þeirri á-
stæðu, að hans ráða hefði ekki verið leitað
áður en herskyldan var borin upp á þingi, og
kom hann svo fram með þá breytingar til-
lögu, að mál þetta væri borið undir atkvæði
þjóðarinnar.
Nú hugsaði hann ekkert út í “hættu Can-
adaliðsins á vígvellinum,” sem hann komst
svo fagurlega að orði um áður, og tímatap-
ið, sem kosninga barátta myndi nú orsaka.
Engu er líkara, en hann hafi nú að eins
verið að hugsa um Quebec-fylki—sem hann
vissi eindregið vera andstætt herskyldu.
En ástæðan fyrir því, að Borden leitaði
ekki ráða hans áður en hann tilkynti þinginu
að herskylda væri óumflýjanleg lengur, var
sú, að hann vildi ekki hnekkja vinsældum
hans og fylgi í Quebec fylki með því að
setja ábyrgðina af þessu á hans herðar.
Vildi því að þetta væri afráðið áður en
Laurier væri við málið riðinn. — En því var
ekki að fagna, að liberal foringinn kynni að
meta þetta.
Við þetta hefir svo setið síðan. Borden
neyddist til þess að leggja herskyldu frum-
varp fyrir þingið, sem ekki hefði þurft, ef
bandalagsstjórn hefði komist á. Tímanum
hefir því verið eytt í deilur og stapp, er hægt
hefði verið að nota til dýrmætra fram-
kvæmda — og alt er þetta afstöðu Sir Wil-
frids að kenna. Herskyldu frumvarpið
skifti liberölum í tvo flokka á þingi, því yf-
irleitt urðu liberala þingmenn Vesturfylkj-
anna því hlyntir. Var það svo samþykt með
miklum meiri hluta.
En þegar gengið var til atkvæða um,
hvort lengja skyldi þingtímann, greiddu
flestir af þeim þingmönnum liberala, sem
herskyldu frumvarpinu voru hlyntir, at-
kvæði á móti stjórninni. — Ekki er því við
góðu að búast, þegar við annan eins óald-
arflokk er að etja.
Kosningar eru því óumflýjanlegar.
Og þess vegna verður það nú undir þjóð-
inni komið, hvort þátttaka hennar í stríðinu
á ajð halda áfram eða falla niður.
Það er undir þjóðinni komið, hvort
bræðrum vorum; sem staddir eru á vígvell-
inum fyrir framan falibyssu kjafta Þjóð-
verjanna, á að senda nokkra aðstoð eða
ekki.
Úr--því verður þjóðin nú að skera með at-
kvæðum sínum.
Við austurgluggann
Eftir síra F. J. Bergmann.
21.
Stephan G. Stephansson
á Islandi.
Virðulegar eru viðtökui’nar í
mesta máta, sem Steph.an G. Steph-
ansson, skáldið vestur-íslenzka, á
að fagna á ættjörðu vorri. Ætti
]>að að vera gleðieíni öllum Vestur-
Íslendingum. Þeir ætti að fagna
yfir því í hvert skifti, sem Vestur-
íslendingi er sórni sýndur. óbein-
línis er sámi hvers einstaklings
sómi þess" þjóðarbrots og þess
imnnfélags, er ihann heyrir til.
Gullfoss kom til Reykjavíkur
laugardaginn 16. júní um nónbilið.
Viðtökunefnd hafði kosin verið til
að taka á móti skáldinu. Tór hún
út á skip til móts við hann, til
þess að bjóða bann velkominin til
ættjarðarinnar. Og er stigið var í
land, var bifreið til taks til að aka
upp í bæinn. En á leið til bæjar-
ins, var honum frá Batteríisgiairð-
inum fagnað með ferföldu húrra-
hrópi.
Næsta dag, sunnudag 17. júni,
var honum (haldið fyrsta samsætið
eftir komuna til íslands. Margir
höfðu orðið frá að hverfa, er viljað
höfðu taka þátt í samsætinu, sök-
um þess, að ekki var nægilegt hús-
rúm. Samt sem áður sátu sam-
sætið um 150 manns.
Aðal-ræðunia flutti dr. Guðmund-
ur Einnbogason. ísafold flytur
ræðuna, og hefir honum sagst vel
að vanda. Hanri kann þá list, að
halda samkvæmisræður, flestum
íslendingum betur. l'er þar sam-
an mikil orðgnótt og snjallar hugs-
anir.
Sem dæmi þess skal hér bent á
einn kafia ræðunnar, sem ekki er
sízt einkennilegnr:.
“í biblíunni er oft getið um
óhreina anda, og eitt af störfuim
fi-elsarans var 'það, að rekia. óhreinu
andana út af mönnum, sem þeir
höfðu farið í. Hann spui'ði einn
þessara. óhreinu anda að heiti. En
hann svai'aði: ‘Legfó .heiti eg, því
að vér erum margir.’ Það var þessi
Legfó, sem bað um að mega fana. í
svínin, og það íekk hann. En
Legfó er ekki úr sögunni. Hann
lifir enn. Legíó er hinn óhreini
andi, sem púkkar upp á fjöldann,
höfðatöluna, meirihlubavizkuna,
aldai'andann, tízkuna. Það er
hann, sem steyiia vil alt f samia
mótinu, ])oia engum að iiugsa,
tala, lifa eða látia. öðru vísi cn aliur
almenningur. Legíó er fjandi alls
þess, sem frumlegt er, ailra þeirra,
sem ekki vilja binda bagga sína,
samu böndum og samfeyðaimenn!
Legíó leitar á hvern mann, og
margir eru þunglega haldnir af
honum. Hann er því magnaðri,
sem þéttbýlið er meira. En uppi á
öræfum má hann sín ekki. Þar
ræður hiinn hreini andi einverunn-
ar, víðáttunnar, andi frjálsra
ferða. Þar er einstaklingurinn veg-
inn á sína eðlisvog. Grösin, sem
þar gróia., eru landnemar. Þau
byggja ekki í skjóli anmara. Þau
festa rætur í sandinum upp á sína
‘ábyrgð, iifa eftir eðlislögum sfnum
af eigin ramleik, f frjálsri samvinnu
við sólina, regnið og blæinn. Þess
vegna er þar einkennilegur ihnur
úr grasi. Þar finnur og andi
mannsins sjáifan sig, þar stillast
strengir hans í samræmi við nátt-
úruna. Þess vegna eru orð Grettis
svo djúpúðug. Skáld öræfanna er
‘harailyndur
hlákuviridur—
höfundur, sem engan stæiir,
sitt í eigin orðum mælir
hvað sem hugsar tún og tindur—
starfar, stundar,
straums og grundar
öflin leysa úr ísa-tjóðri,
opna dyrnar fyrir gróðri,
rumska því, sem bundið blundar’
"Eg sé ekki betur en þetta sé lýs-
ing á heiðursgestinum okkar. Og
hia.fi andi öræfanna nokkurni tíma
orðið hold og bióð og búið með
oss, þá situr hann nú hérna.
Stephan G. Stephansson er í mín-
um huga dularfylsta fyrirbrigðið f
fslenzkum skáldskap........... Hann
vildi vera sem fjærst Legíó og sem
næst öræfunum, svo að hann gæti
kveðist á við ‘andheita fjallræn-
una’.....
“Eg varð alveg forviða, þegar eg
heimsótti Stephan, og komst að
því, að hann á enga íslenzka orða-
bók, sem gagn er í —■ nema sjálfan
sig. En þar er iíka það orðasafnið,
sem seint mundi þrjóta. Ef eg á
að dæma af kvæðum Stephans, þá
er íslenzkan fær í allan sjó, og verð-
ur aldrei kveðin í kútinn, hvaða
yrkisefni, sem henni er beitt
við”.....
“Það er gaman,” segir Guðmund-
ur til Stephans, “að þvf iofi, sem
þú hefir kveðið um aðra, má srnúa
upp á sjálfan þjg, og segja eins og
strákarnir: ‘Það geturðu sjálfur
verið’.”
Ræðumenn við samsætið, aðrir
en Guðm.- Finnbogason, vorú þess-
ir:
Ágúst Bjarnsaon, prófessbr,
Árni Eggertsson,
Baldur Sveinsson,
Indriði Einarsson,
Sveinn Björnsson,
Courmont, ræðismaður,
Sig. Eggerz, bæjarfógeti,
dr. Alexander Jóhannesson,
dr. Helgi Péturss,
Kvæði voru Stephani flutt í sam-
sæti þessu eftir jungfrú Ingibjörgu
Benediktsdóttur og Jakob Thor-
arensen og er hið síðara prentað-
á öðrum sbað í blaðinu eftir ísa-
fold.
Þetta er nú að eins byrjan. Eg
þykist þess fullvfs, að Stephan eigí
eftir að sitja mörg slík samkvæmi
á ættjörðu vorri, og þetta, sem er
nefnt, sé að eins lítið sýnishorn
þess sóma, sem honum verðui"
sýndur, hvarvetna þar sem ha.nn
ferða-st á ættjörðu vorri. Yfir því
fagna Vestur-lslendingar og láta
sér finnast hans sóma sinn sóma.
Ræktai'semin og hugarfarið, sem:
fram kemur í ijóðum Stephans til
ætt,jarðarinnar, er engin séreign
hans, Hanni hefir fundið þvf, sem
í því efni býr svo að segja hverjum
Vestur-íslendingi í brjósti, hæfi-
legan búning. Hann hefir þar bal-
að út úr hjarta okkar allra.
Reykvíkingar hafa gert 17. júnf
að þjóðminningardegi sínum.
“Þetta sinni var venju fremur mik-
ið um dýrðir og mátti tilefni þeirra
heita: Stephan G. Stephansson,”
segir ísafold. “Við nærveru hans
var tengd að nokkuru leyti hátíð-
ar-athöfnin. á íþróttiavellinum, og;
honum til heiðurs var haldin fjöl-
menn .veizia í Iðnaðarmanna hús-
inu um kveidið.
Þjóðinningardags hátíðin hófst
með því, að lúðraflokkurinn,
Harpai, lék nokkur lög á Aupstur-
veili og safnaðist þar saman mikill
fólksfjöidi, “er hélt f skrúðgöngu
með vfkingaskip í fararbroddi —
fyrst suður að kirkjugarðið og var
þar af sbafnbúum víkingaskipsins-
— tveim sparibúnum börnum —
lagður blómsveigur á leiði Jóns
Sigurðssonar. Því næst flutti Sig.
’Eggerz, ba’jarfógeti, stutta tölu—
og bað fólksþyj'pinguna vegsama
minning Jóns Sigurðsonar með þvf
að tia.ka ofan. Þá var haldið suð-
ur á íþróttavöll og tókust þar
ræðuhöid og hljóðfærasláttur,
Talaði fyrstur G. Björnsson, land-
læknir (þjóðlhátíðarræða), þá Ben,
Sveinsson alþingismaður — velkom-
anda minni Steph.ans G. Stephans-
sonar. Því næst sté skáldið f stól-
inn og að ræðunni iokinni sté
Stephan upp í víkingaskipið, er síð-
an var ekið í kring um völlinn, svo
sndllingurinn mætti sénn verða af
alþjóð, og var honum tékið með-
virktum.”
Stephan G. Stephansson.
Skáldagramur, gestur mæti,
gaktu’ í bæinn, taktu’ þér sæti,
“Langförull” í listar heimi,
lands vors sæmd af beztu gerð.
Óra fórstu, en endist lengur,
enn þá muntu fullvel gengur. ,
:,: Klettafari í hug og hreimi,
hv.a,ð er tftt úr þinni ferð? :,:
Af þér straukStu vetrar vindinn
vatzt þér upp á ihæsta tindinn,
sþngva vanst úr víðsýninu,
vökufús og geislakær.
Nær sem ísland af þér frétti,
alt af varstu á geiptum spretti
:,:fram úr miðlungs mýsuðintr
máttkvæður og h,amra fær.:,:
Dýr og þung er þeigna gjöfin.
Þú slóst vita’ á breiðu höfin.
Sólarris að vestanverðu
virðir Frón þinn hörpuslátt,
arnfleygastur íslendingur.
Ameríski bragkýfingur
:,: gæfulega goðorð berðu,
gelur nýjan Egilsihátt.:,:
Nú er “Fóstran” fjálg og ræðin:
“Fyrirgefðu vöggukvæðint
Gáfur svona glaðvakandi
get eg aldrei krept né svæft.
Þolinn varstu — því fór betur —
þinnar æsku snjóavetur.
:,: Fremd var bezt í fjörru landi,
frækilega’ er mark þitt hæft.”:,:.
Velkominn þig vornótt býður;
vin.arkveðja í bænum líður.
Dalaelfur djúp þitt róma,
duna fossar gleðilag.
Stormur betri stilling sýnir,
Stuðlabjörgin, frændur þínir,
:,: tíguieg f tíbrá ijóma,
telja sér þinn höfðingsbrag.:,:
Ekki þarftu langar leitir,
Ijós er kveikt um allar sveitir.
SainVui lesa æska’ og elli
undir liinztu náttamál.
Logar yfir þessu þingi
þökk frá hverjum íslendingi.
Heilir þeysir að þínum vellil
Þakka fyrir silki og stál!:,:
7

%