Heimskringla - 02.08.1917, Blaðsíða 3

WINNIPEG, 2. AGÚST lð!7
HEIMSKRINGLA
3. BLAÐSÍÐA
Nýr Hólaskóli.
(Eftir Isafold.)
Norðlendingar láta sér það ekki
?yrir brjósti brenna þó kalt blási,
ió ófriðurinn œtli að drepa oss
»i sulti og kulda og kolaleysi. I>eir
vita seon er, að einhvern tíma muni
þetta enda taka, og alt komast aft-
"ur í gamla horfið. I>ess vegna
ræða þeir sín áhugamál eins og
ekkert væri um að vera, og hugsa
sér til hreyfings, óðar en þessum ó-
eköpum linnir.
Það er í svipinn háskólamálin,
sem þeir tala um. Þeir vilja yngja
Aipp affcur sinn forna skóla, að vísu
ekki á Hólum í Hjaltadia.1, iheldur
auka og endurbæta gagnfræðaskól-
ann á Akureyri, gera úr honum
lullkominn latínuskóla, svo eg
noti gamla nafnið, sem standi að
öllu jafnfætis mentaskólanum í
Reykjavík.
Eg býst við, að mörgum virðist,
að margt sé oss nauðsynlegra en
að komia upp öðrum latínuskólan-
Tim til, núna þegar landið er að
fyllast af atvinnulausum stúdent-
um og kandídötum, að það væri
Jrvert á móti æskilegra, að til muma
drægi úr aðsókninni að lærða skól-
anum hér.
I>essar raddir hafa lengi heyrst,
-eigi að eins hér heldur víðsvegar
"um lönd. Hvarvetna er kveiruað og
kvartað undan aðsókninni að æðri
skólunum, stúdentafjöldanum og
lærða lýðnum atvinnulausa, sem
ætli að verðia landplága. Aðvaran-
ir hafa komið úr öllum áttum til
unga fólksins, prófin hafa verið
þyngd, — en alt hefir komið fyrir
ekki. Prátt fyrir alt þetta vex að-
eóknin með ári liverju og stúdenta
fjöldinn. Hér eru því góð ráð dýr.
Ef þessi lærdómur allur er til ills
eins, væri sjálfsagt að lokia skólun-
’Wm, en fæstir munu þó telja það
"tiltækilegt, er á skal herða.
Eg er að vísu þeirrar trúar, að
•ðllum þorm manna, — þeim, sem
lítt eru hneigðir fyrir bókina, — sé
flest skólamentun, ef ekki öll, til
fítils gagns, jafnvel oft og einatt
til ills eins. Eg hefi rekið mig á,
sérstaklega erlendis, að slíkir menn
týna öllu niður, sem í þá er troðið
í alþýðuskólunum, en geta eigi að
«íður orðið gagnlegustu menn í
þjóðfélaginu. I>að mun líka sa.nn-
ast mála, að útlenda alþýðan, sem
gengið hefir á góða alþýðuskóla, er
«engu fróðari, flest öll,- en íslenzk al-
þýða var áður en barnaskólarnir
komu til sögunnar.
En nokkur hluti þjóðarinnar er
Tiámfús og bókhneigður, 1-3. til 1-5.
f mesta lagi. Þessir menn sækja
að skólunum, meðan nokkrir eru,
hvort sem það borgar sig eða ekki.
hvort sem mönnum líkar betur eða
ver. Og þeir eru nógu margir til
þess ia.ð fylla stóra skóla, og miklu
meira en öll embætti landsins. Svo
bætast ætíð nokkrir við, sem læra
fyrir fordildar sakir eða til að
hlýðnast inetnaðargjörnum for-
eldrum, sem þykir það frami, að
synir þeirra gangi skólaveginn. Alt
bendir til þess, að skólahneigða
fólkið, karlar og konur, verði hver-
vetna skólagengið, fái stúdents-
mentun eða aðra, sem því svana.r—
ef ekki meiri. Auðvitanlega geta
þá fæstir orðið embættismenn af
þeim, sem læra. Pað íer þá með
þessa æðri mentun, eins og lestur
og skrift á miðöldunum. 3>á þóttu
þeir all-lærðir menn, sem kuhnu
að lesa og skrifa, en síðiar lærði
hver maður þesaar listir og bar
ekki á, að menn yrðu óhæfai til
neins í lífinu fyrir það.
Það má, ef til vill, í þessu sam-
bandi minna á svar Ameríku-
manns, sem spurður viar um hvort
honum ofbyði ekki stúdentafjöld-
inn og aðsóknin að æðri skólun-
um. Hann svaraði með þeirri
spurningu: “Þykir þér þá þjóðin
vera orðin of vitur eða ofgóð?” Sá
sem spurði kvað nei við því, og
taldl auk þess tvísýnu á, að skól-
arnir gerðu menn vitrari eðia betri.
“I>á er skólafyrirkomulagið ilt og
alt veltur á, að því sé breytt til
batnaðar. Skólana verðum vér að
gera svo úr garði, að þeir geri fólk-
ið bæði betra og vitrara, henti
þjóðlnni að öllu leyti vel, og þá
þurfum vér engar áhyggjur að
bera út af þvf, hve margir læri.”
Eg held að Ameríkumaðurinn
hafi hér rétt að mæla. Yér eigum
ekki að amast við því, að bók-
hneigðta fólkið gangi á skóla og
mentist sem bezt, — en skólana
verðum vér að gera svo úr garði, að
fólkið verði færara til hvers sean
vera skal eftir alla mentunina, verði
betra og vitrana., en jafnframt ötult
að bjarga sér og heilsuhraust.
Sennilega þurfum vér að breyta
ekki fáu á skólum vorum, til þess
að þeir fullnægi þessum kröfum.
Erlendis vill það brenna við,
þrátt fyrir alla leikfimi, skilming-
ar o. fl., lað námsmenn standa að
baki öðrum, hvað afl og líkams-
þroska snertir, enda fátítt, að þeir
vinni nokkra lfkamlega vinnu.
Hér vinna flestir námsmenn hvers-
konar vinnu að sumrinu og hlýtur
það lað hafa góð áhrif, bæði á lík-
amlegan þroska þeirra og gera þá
jafnvígari á hvað sem er, að nám-
inu loknu. Á þennan hátt kemur
auk þess vinnuafl mannanma að
fullum notum yfir arðsamasta tím-
ann og nokkur hagur er það fyrir
þjóðfélagið. Vér erum hér á góðri,
heilbrigðri leið.
—
Af skipsfjöl.
Upp af hafi, yfir sollin djúp,
öldu-grafin, týnd og druknuS lönd,
þarna lít eg þokast fjallanúpinn,
þatS er Islands hvíta móSurhönd.
FetSrajörSin yfir bláauSn boðans
breiðir faðm og ljósiS, sem hún á,
hefst viS sól í mötli morgunroSans —
mér aS baki er gaerdags-sunna lá.
Byrlaus fór eg út á kalda unni,
afturkoman væri’ ei svona brýn
hefSi’ ei aS eins æskuljóS í munni
austanblæsins veriS hvötin mín.
Hlakkar ekki þráin til aS þakka
þeim, sem ollu, og taka þeim í hönd,
þegar yfir hafsins blakka bakka
bendir til sín minna frænda strönd?
Lánsæld er þaS létthlaSinn aS mega
lækka segl í feginshöfnúm skjótt.
HvaS er heimvon, örbirgS manns né eiga,
eftir langa hungurvöku-nótt?
VitkaS barn, meS tveimur tómum mundum,
til þín sný eg, æskuvona grund!
ÞaS var stundum flóns-gull, sem viS fundum
fyrir handan þetta breiSa sund.
Eg kem engin afrek til aS vinna,
ættjörS mín, — en finna skal hjá þér
stuSlaföllin fossboganná þinna,
fjallaþögn og gulliS ætlaS mér;
því eg kýs í kjöltu þinni’ aS lúra
kyrt og sætt og vaggast blítt og rótt,
sólskins-fangi og skautum þinna skúra,
skemtidrauma-vaka um sumarnótt.
Eg hverf heim í hópinn þinna drengja
hingaS, móSir, til aS fá meS þeim
aftur snerta upptök þeirra strengja,
er mig tengdu lífi og víSum heim.
HingaSkoman yrSi ei unun síSur
ekkert boS þó fyrir mér sé gert. -
Kom þú blessaS, óskaland og lýSur
ljóSa minna, — hvernig sem þú ert.
Stephan G. Stephansson.

Horfumar eru þá þessar: Náms-
manna og stúdenta fjöidinn fer að
lfkindum vaxandi, og ef vér kurui-
um á að ihalda, verður það landinu
til góðs eins. Vér fáum fjölda vel-
mentaðra manna í öllum stéttum.
Bezfcu bændurnir f flestum sveitum
verða skólagengnir, margir skip-
stjónanir, o.s.frv. — Vér verðum að
vera við því búnir að stækka skól-
ana, en um fram alt endurbæta þá,
svo að skólamentunin reynist
raunhæf f lffinu, hvað sem öllum
gamal diags skólakreddum líður.
Sem stendur er ástandið þannig
á Mentaskólanum hér (f Rvk.) að
skólhúsið er orðið of lítið, helzt
til þröngt í sumum bekkjum, og
er þó mörgum tvískift, en auk þess
liefir stundum orðið að vísa nem-
endum frá, sean hafa ætlað iað
ganga í skólann. Ef nemendum
fjölgar úr þessu, þá verður tæpast
hjá því komist, að byggja við skól-
ann og það til mikilla muna, a.uka
kenslukrafta o. fl. Nemendafjöld-
inn er nú orðinn um hálft annað
hundrað, og aukist hann að mun
er vafasa.mt, hvort svo stór skóli er
allskostar hentugur. Mjög stórir
skólar verða ætíð þungir í vöfum
og kensla og eftirlit að ýmsu erfið-
ari. En með þvf lagi sem nú er, er
ekkert annað að gera, en að stækka
skólann bráðlega og endurbæta
að ýmsu leyti.
I stað þess að fara þessa leið,
leggur Stefán Stefánsson skóia-
meistari og norðanblöðin það til,
að Akureyrarskóiinn sé aukinn
svo, að þar megi taka stúdentspróf.
Sennilega verður þetta litlu eða
engu dýrarav bygging ekki dýrari
þar en hér, kensla heldur ekki, tæp-
ast að kvíða því að ekki verði
sæmilegir kenslukraftar á Akur-
eyri til tímakenslu o. fl. Aftur
mælir ýmislegt með slíkri breyt-
ingu. Með því fyrirkomulagi sem
tíðkast nyrðra, er vena þar ódýrari
fyrir nemendur en hér syðra. —
Aðalatriðið er þó í mfnum augum
það, að heilbrigð samkepni myndi
verða milli beggja skólanna og
bæta báða. Einveldi Reykjavfkur
skólans er auk þess athugavert.
Það hefir komið fyrir, að jafnvel
sæmilegir piltar hafa komist í ein-
hverja ónáð á honum og hröklast
þaðan burtu. Þeir eiga þá engan
kost á að ná stúdentsprófi hér á
landi, en ekki á allra færi að leita
til útlanda. Sjálfur hefi eg lent í
því, að eiga undir högg að sækja
að fá að halda áfram skólanámi
hér — og átti það eingöngu að
jiakka festu og réttsýni Magn. heit-
ins Stephensens landshöfðingja,
að eg flæmdisfc ekki burtu. Þetta
atvik og öll sú óöld, sem var í skól-
anum á námsárum mínum, hefir
komið mér á þá trú, að það sé bein-
línis hættulegt, að hafa einn ein-
asta iærðan skóla í landinu, hættu
legt fyrir þrif og og framfarir skól-
ans og geti komið illa og óréttlát-
lega niður á einstökum nemend-
uin.
Það vakir fyrir St. St. skóla-
meisfcara, að kæmist þessi breyting
í framkvænnd, þá yrði öll áherzla
lögð á náttúrufræði og stærðfræði
á Akureyrarskólanum, en tungu-
mál óg sögu á Reykjavíkurskólan-
uin. Gætu nemendur þá valið um
tvæ ólíkar námsstefnur frekar en
nú. Eg skal ekki fara út í þá
sáima. Mér væri nær skapi, að
alt fyrirkomulag beggja skólanna
yrði athugað frá rótum, og síðan
sniðið,—ekki eftir skóiafyrirkomu-
iagi eriendis, heldur því sem holl-
ast þætti og þarfast fyrir Islend-
inga f ihverri stöðu sem þeir kynnu
að lenda í lífinu. Mér segir svo
hugur um að gera mætti róttækar
breytingar, sem væru til stórra
bóta, en um það má ætíð taia
síðar.
miklu hyggilegra er, ef til lándsins
kasta keanur, að bæta við skólann
á Akureyri, en að stækka Reykja-
víkurskólann fraan úr hófi.
Hitt er auðvitað sjálfsagt, að eigi
að síður þarf að sjá skólanum hér
fyrir nauðsynjum hans, og 'það
betur en verið hefir.
Eg vona fastlega, að Norðlend-
ingar hafi þetta mál fram á sínum
tíma og sýni sfðan f verkinu, að
skóli þeirra verði enginn eftirbát-
ur bróður sfrts fyrir sunnan, að
hann geti lagt ríflegan skerf til
hverskonar endurbóta á báðum
skólunum.
GutSm. Hannesson.
Æskulýðurinn
Prinsessan og Gráskeggi
kongur.
(Þýtt.)
Voldugur kongur einn átti
dóttur svo fagrtai, að hún bar af öil-
um öðrum prinsessum, sem þá
voru uppi. En þó hún væri ynd-
isleg í ytra útliti, var hún svo stolt
og þóttafull, að enginn unni henni
nema faðir hennar. Engir af
prinsum þeim, sem komu til að
biðja hennar, voru nógu góðir fyr-
ir hana — hún bara skopaðist að
þeim og var ófáanleg til þess að
taka ncinum þeirra.
Einu sinni efndi faðir hennar til
mikillar veizlu og bauð þangað
öllum biðlum henniar. Var þeim
raðað niður við borðið samkvæmt
tign þeirra og ættgöfgi. Leiddi
kongur svo dóttur sína fram fyrir
þá: en hún hafði að eins eitthvað
ljótt að segja um þá alla. Sá fyrsti
mr of feitur, annar var of hár
vexti, sá þriðji var of magur, sá
fjórði of fölleitur, sá fimti of rjóður
og sá sjötti ekki nógu beinvaxinn.
En mest háðið gerði hún þó að
kongssyni einum, sem þarna
var, og henni virtist lijákátlegast-
ur allra hinna.
“Nei, lftið þið á hann,” sagði
hún. “Skegg hians er alveg eins og
gömul gólftuska! Hér eftir skal
hann heita Gráskeggi.” Eestist
nafn þetta svo við kóngsson þenna,
þó þess sé ekki getið, að hún gæfi
honum neitt í nafnfesti.
Kóngurinn faðir hennar varð nú
ofsareiður, þegair hann sá þetta
framferði hennar og háttalag — og
hét því, að gifta hana næsta betl-
ara, sem að hiaillardyrum kæmi.
Á öðrum degi eftir að þetta bar
við, kom umferðar spilari einn
til hallarinnar og tók að spilai og
syngja- undir gluggum hennar og
þannig að beiðast ölmusu. Þegar
kóngur heyrði til hans, skipaði
hann að láta færa hann fram fyrir
sig. Var þetta gert og þessi tötra-
legi mannræfill í höllina leiddur.
Og eftir að liann hafði skemt þar
um stund, sagði kóngur við hann:
“Þú hefir sungið næsta vel og vil
eg nú lað launum gefa þér dóttur
mína fyrir eiginkonu.”
Prinsessan fyllist skclfingu og
grátbað föður sinn að hlffa sér, en
alt kom fyrir ekki. Kóngur brást
byrstur við og sagðist hafa heitið
því, að gefa hana fyrsta betlara,
sem lnann yrði var við. Eftir þetta
fór lijónavfgslan fram og innan
stundar var alt um garð gengið.
Tók betlarinn prinsessuna þá
heim með sér, og eftir að hafa
gengið lengi dags, komu þau að
stórum skógi.
“Hver á skóg þenna?” spurði
hún.
vegna æskir þú einlægt eftir öðr-
um bónda? Er eg ekki nógu góð-
ur handa þér?”
Á endanum komu þau að svo
litlum húskofa.
“Hvílík þó ótuktar hola!” æpti
kongsdóttirin.—“Hver skyldi geta
verið svo lítillátur, að vilja eiga
þetta skftuga hússkrifli?”
“Þetta er húsið mitt,” svaraði
betlarinn hátíðlega, “og á nú að
verða þitt framtíðar hefmili. Og
farðu nú inn og taktu það bráð-
asta til starfai við það, sem gera
þarf; það þarf að gera að eldinum,
setja upp vatnið og búa til kveld-
verðinn. Verður þú að vem hrað-
hent við þetta, því eg er bæði
hungraður og þreyttur.
Vesalings prinsessan var nú í
vanda stödd, því húsverk kunni
hún engin.' Úrslitin urðu þv,í þau,
að betlarinn neyddist til þess að
hjálpa henni.
Þegar þau voru búin að snæða
hinn fátæklega kvöldverð, gengu
þau til hvílu. Vakti spilarinn
hana svo í býti næsta morgun og
skipaði henni með harðri hendi
að sópa hús þeirra. Þannig liðu
tveir dagar og voru þau þá búin
að éta alt, sem matarkyns var til í
kofanum. “Kona góð!” sagði mað-
ur hennar þá við hana. “Þannig
getur það ekki gengið—við getum
ekki lifað með því móti, að við að
eins sóum fé en gerum ekki neitt.
Þess vegna verð eg að fara og
höggva skóg, en þú verður að
læra að vefa. Að svo mæltu gekk
hann út í skóginn, en hún settist
við vefstólinn og við vinnu þessa
urðu fingur hennar aumir og
sárir.
“Heyrðu,” sagði maður hennar,
er hann kom til kofans aftur, “Þú
hefir engu komið í verk, kant ekki
til neins verks og ert vandræða-
gripur, — og ill voru kaup þau, er
eg gerði, þá eg hrcpti þig! — Samt
sem áður verð eg að gera tilraun
til að setja á fót potta- og pönnu-
verzlun í borginni. Verður þú þá
að standa úti á sölutorginu og
selja vörur mfnar.”
“Ó,” stundi hún upp. “Vinir
föður míns munu sjá mig þar og
skopast að mér.”
En hann lét slíka smámuni ekki
á sig fá og kvað hana verða að
vinna fyrir sér eða deyja hungur-
dauða að öðrum kosti. Keypti
hann mikið af ýmsum varnaði og
lét hana fara að verzla með þetta
á einu horni sölutorgsins. Drukk-
inn hermaður, sem þarna var á
ferð, fór þá svo ógætilega, að hann
rakst á sölupall hennar, hrinti
honum um koll og braut allar
leirvörur hennar í mörg þúsund
stykki. Eór hún þá að gráta og
varð hennar eina úrræði að fara
heim og segja manni sínum frá
þessu.
“Hverjum hefði dottið f hug,
nema þér, að hafa sölupallinn rétt
á því götuhorninu, þar sem mesta
umferðin er. En svo er bezt að
tala ekki meira um þetta og hætta
öllum gráti. Eg er nú búinn að
gera þær ráðstafanir og íá þær
samþyktir upp í höllinni, að
þú gegnir þar eldabusku störf-
um um tíma.” Varð prinbessan nú
eldabuska í sinni göimlu höll og
neyddist til að gera öll Iægstu
verkin í eldhúsi kongsins.
Hún hafði ekki verið þar lengi,
þegar hún frétti einu sinni að elzti
sonur kongs nokkurs ætlaði a3
fara að gifta sig. Hugsaði hún þá
með sárri sorg út í allar hörmung-
arnar, sem hún hafði orðið að
lfða vegna stolts og heimsku
sinnar.
En alt í einu, þegar henni varð
gengið út, kom kongsson þessi til
hennar og sá hún þá sér til mestu
hugraunar, að þetta var engina
anrear en Gráskeggi kongur! Hún
reyndi þá að leggja á flótta, ea
hann náði henni.
“Vertu ekki hrædd,” sagði hann.
“Eg er spilarinn, sem þú lifðir með
f kofanum. Og eg flutti þig þang-
að af því eg elskaði þig. Eg er lflcaf
hermaðurinn, sem hrfnti um sölu-
palli þínum á sölutorginu. Alt
þetta hefi eg gert til þess að lækna
þig af stoltinu. En nú er þetta alt
búið—og veizlan bíður eftir okk-
ur.”
Herbergja þjénar kongsins færðu
henni nú skrautleg klæði; og fað-
ir hennar og öll hlrðin voru til
staðar í höllhmi til þess að bjóða
hana velkomna og færa henni árn-
aðaróskir. Svo hófst veizlian og
skemtu allir sér það bezta því nú
var glatt á hjalla í höllinni.

Allra bezta
HÚSMÁL
Fyrir Veslur-Canada.
Ljómandi Fallegar
Silkipjötlur.
til að búa til úr rúmábreiður —
“Crazy Patoliwork”. — Stórt úrval
af stórum silkiiafklippum, hentug-
ar f ábreiður, kodda, sessur og fl.
—Stór “pakki” á 25c., fimm fyrir $1.
PEOPLE’S SPECIALTIES CO.
Dept 17. P.O. Box 1836
WINNIPEG
t—-----------------------
Fuilkomin 0g.með
rp * * • mí n b i
1 annlœknmg b«rgnn
en annarstaðar.
Dr. J. A. MORAN
Dental Specialist
TJnion Bank Chambers,
Saskatoon, Sask.
___________________________z
SKOÐIÐ VJELAR
Geo. White & Sons Co.
BRANDON, MANITOBA Limited.
og fræðist um beztu þreskivélar landsins
á Brandon sýningunni
Höfum Beztu Yerkfæri AÖeins
Sjái* einnig hina frægu WHITE “ALL WORK”
TRACTOR og plægingar samkeppnina
VerítS vissir um að fá vöruaká vora og verÖlista.
Eg kann St. St. skólameistara og
norðanblöðunum beztu þakkir fyr-
ii’ að hafa hreyft þessu máli, jafn-
vel núna, þegar ekkert heyrist
nenia sultarsöngur út af stríðinu.
—Mér virðist jafnvel, að Norðlend-
ingum, eða ef til vill Akureyrarbú-
um, sé í lófa iagið að koma þessu
máli áleiðis og það fljótlega. 1
Danmörku getur, að því eg frekast
veit, hvaða skóli sem vera skal,
fengið stjórnarleyfi til þess að út-
skrifa stúdenta, en stjórnin mun
aftur útnefna prófdómanda. Ef vel
væri í haginn búið, jnyndi tæpast
standa á slfku stjórnarieyfi hér.
Væru lærðu mennirnir á Akureyri
eins skapi farnir og eg, gerðu þeir
það með ánægju að taka að sér
kenslu eina eða tvær stundir á dag
brátt áfram ókeypis, til þess að
styðja slíkt fyrirtæki í byrjun.
Væri það ekki heillavænlegt fyrir
ríku mennina í bænum, að gefa
nokkur þúsund krónur liver í
þessu augnamiði, ef vel rætist úr
atvinnu og verzlunarhorfum?
Væri það frágangssök, að heimta
dáiítið skólagjald af nemendum
fyrir kensluna?—Margs má spyrja.
En hvað sem þessu líður, þá bland-
ast mér ekki hugur um það, að
“Þessi mikli skógur er eign Grá-
skeggs kongs,” svaraði hann. “Ef
þú hefðir tekið honum, væri skóg-
ur þessi nú þín eign.”
"Ó, hve eg er óhamingjusöm!”
stundi hún upp. “Eg vildi gjarn-
an, að eg hefði gifst honum.”
Næsta dag komu þau í skrúð-
græn engjalönd.
“Jlver á þessi yndislegu og blóm-
legu engi?” spurði hún.
“Þau á Gráskeggi kongur. Ef
þú hefðir tekið honum, myndir þú
nú eiga þau líkiat”
“Hvílikur ólánsgepill er eg þó
ekki!” sagði hún. “Eg hefði átt
að giftast Gráskegg kongi og eng-
um öðrum.
Eftir þetta komu þau í stóra
borg.
“Hver skyldi eiga þessa fögru
og stóru borg?” spurði hún eins
og annars hugar.
“Hana á enginn annar en Grá-
skeggi kongur,” svaraði hann, “en
ef þú hefðir tekið honum, þá mynd-
ir þú nú eiga hana líka.
“ó hve eg er gersnauð af auðnu!”
hrópaði hún. — “Hví giftist eg ekki
Gráskegg kongi?”
“Það kemur mér ekkert við,”
svaraði spilarinn. “En hvers
HÆSTA verð borgað fyrir Rjóma
Það borgar sig ekki fyrir yður að búa til smjör a$
sumrinu. Sendið oss rjómann og fáiS peninga fyrir
hann. Fljót borgun og ánægjuleg viSskifti. Flutn-
ingsbrúsar seldir á heildsöluverSi.—SkrifiS eftir á-
skriftar-spjöldum (Shipping Tags).
DOMINION CREAMERIES, Ashem og Winnipeg
♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦»♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦
Hveitibœndur!
Sendið korn yðar í “Car lots"; seljið ekk i 1 smáskömtum.—
Reynið að senda oss eitt eða fleiri vagnhlöss; vér munum
gjöra yður ánægða, — vanaleg sölulaun.
Skrifið út "8hipping Bills’ þannlg:
NOTITT
STEWART GRAIN COWPANY, LIMITED.
Track Bnyers and Oenualssien Merchants
wnriripxa, MAN.
Vér vlsum til Bank of Montreal.
Penlnga-bergnn strax Fljét vlðaklfti
»»♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦'♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦»
♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦-Ci