Heimskringla - 18.10.1917, Blaðsíða 4

4. BLAÐSIÐA
HEIMSKRINGlA
WINNIPEG, 18. OKT. 1917
(Stofnntt lHSð)
Kemur út & hverjum Flmtiidegl.
Ctgefendur ug eigendur;
THE VIKING PRESS, LTD.
VertS blaUsins í Canada og BandaríkJ-
unum $2.00 um ári« (fyrirfram borga«).
Sent til Islands $2.00 (fyrirfram borgat5).
Aliar borganir sendist rátismanni blatSs-
lns. Póst etSa banka ávísanir stílist til
The Viking Press, Ltd.
O. T. Johnson, ritstjóri
S. D. B. Stephanson, ráSsmaSur
Skrifstofa:
;}• 8HF.lt BHOOKK STHEKT., WIKÍNIPBG.
P.O. Box 3171 Tnlslml Garrr 4110
WINNIPEG, MANITOBA, 18. OKT. 1917
Samsteypustjórnin.
Sir Robert Borden hefir unnið frægan sigur.
Hann hefir komið því í framkvæmd, sem svo marg-
ir töldu með öllu óframkvæmanlegt og kröftum
hrvers manns ofvaxið — hann hefir myndað *am-
steypustjórn. Eftir langa og stranga baráttu, eftir
að hafa orðið að etja við öfluga mótspyrnu úr öllum
áttum, bæði frá hálfu sumra sinna eigin manna og
eins æstra flokksdýrkenda á meðal andstæðinga
sinna, eftir allan þenna stríða og margbrotna mót-
byr, hefir hann á endanum sigrað og náð takmark-
■u, sem hann hefir kept að, og um leið getað unnið
J»ð þrekvirki, sem ógleymanlegt verður í sögu
þjóðannnar.
Þessi nýmyndaða samsteypustjórn þýðir nýtt
tímabil í sögu þessa lands. Flokkapólitíkin hefir nú
fengið það áfall, að hún bíður þess aldrei bætur aftur
hér í landi. Á meðan stríðið stendur yfir munu
þeir menn, sem í núverandi stjórn sitja — þótt þeir
tilheyri tveim andstæðum stjórnarflokkum — vinna
í sátt og samhug að velferðarmálum þjóðarinnar
•g hlið við hlið munu þeir leggja fram beztu krafta
sína til þess að hermönnum þjóðarinnar verði send
nægileg liðshjálp og þátttakan í stríðinu geti haldið
áfram með öllum þeim krafti, sem Canadaþjóðin á
völ á.
Þetta er það, sem vakað hefir fyrir Sir Robert
Borden frá því fyrsta. Ekkert annað en þetta er
•rsökin að tilraunum hans að fá flokkana til þess að
ganga í samband. Síðan hann kom úr Englands för
sinni síðast liðið sumar, hefir hann stígið öll spor
tíl þess að stofna til samvinnu í landinu á meðan
þessi ægilega alheims styrjöld stendur yfir. Með
þetta markmið fyrir augum var hann viljugur að
Jeggja alt í sölurnar, stöðu sína auk heldur annað—
en sem betur fór, var það boð hans ekki þegið.
Hann heldur því áfram að vera forsætis ráðherra
Canada, skipar sömu stöðu og áður þó önnur stjórn
taki við völdum og mun þetta verða gleðiefni öllum
þeim borgurum þessa lands, sem ekki Iáta blindast
af hlutdrægni og ant er um velferð þjóðarinnar á
yfirstandandi stríðstímum.
Heppilegri mann en hann í þessa vandasömu og
ábyrgðarmiklu stöðu er nú ekki unt að finna.
Framkoma hans þessi síðast liðin þrjú ár sannar
þetta óhrekjandi rökum. Stiltur og gætinn, fastur
fyrir og óbifanlegur hefir hann staðið við stýrið.
Loforð hans, að þjóðin sendi til orustuvallar hálfa
miljón manna, var stórt, því verður ekki neitað, en
»é loforð þetta efnt, stuðlar það þá líka til þess að
gera þjóðina stóra. Augu alls heimsins hvíla nú á
Canada. Þetta unga land gat ekki fengið betri aug-
lýsingu. — Allar þjóðir þessa heims, sem sönnum
lýðfrelsis og mannréttinda hugsjónum unna, kunna
að meta þátttöku Canada þjóðarinnar í stríðinu.
Sir Robert Borden vissi vel hverju hann var að
lofa. Enginn vissi betur en hann, hvað í húfi væri,
ef þjóðin legði ekki fram sína beztu krafta. Þekk-
ing hans er nú orðin svo víðtæk á öllum málum stríð-
mu viðkomandi. Hann hefir dvalið á Englandi und-
ir handarjaðri brezkrar stjórnar og setið þar ráð-
stefnur með helztu stjórnmálamönnum. Hann fór
tii Frakklands og sá orustuvöllinn með eigin augum.
Og að sjá Canada liðið á vígvellinum og með eigin
augum að verða var við hættuna, sem vofir yfir
þessum vösku hermönnum þjóðarinnar, ef nægilegt
varalið er ekki við hendina, það mun meira en
■okkuð annað hafa bent Sir Robert Borden til íulls
á nauðsyn herskyldunnar.
Síðan hann kom úr Englands og Frakklands för
sinni hefir hann sýnt svo sterkan áhuga, svo mikla
einlægni og þjóðrækni, að hann hefir unnið flesta af
beztu mönnum landsins á sitt mál — þessu verður
ómögulegt að neita. Þeir, sem nú utan hjá standa,
eru flestir æstir flokksdýrkendur, sem meir meta
hag flokks síns en föðurlandið.
c—
Þeir liberalar, sem nú ganga undir merki Sir
Robert Bordens, sýna það nú í verkinu, að þeim sé
annara um velferð þjóðarinnar í heild sinni, en að
kefja flokk sinn til valda. Reynist menn þessir vel
í sínum nýju stöðum, sem engin ástæða er til þess
að efast um, þá verður þjóðrækni þeirra og fórnfýsi
á þessum alvarlegu stríðstímum lofsverð og fögur
fyrirdæmi, sem Canada þjóðin mun aldrei gleyma og
jafnan í hávegum hafa.
Og ólíklegt er, að þessi nýja stjórn hljóti ekki
•mdregið fylgi þjóðarinnar við næstu kosningar.
Hvað önnur blöð segja.
Vér höfum bent á það áður, 'hvernig helztu
ensku blöðin hér í Winnipeg hafa verið sammála í
þeim málum, sem snerta velferð þjóðarinnar á yfir-
standandi tímum. Hefir þetta verið sérsetaklega
eftirtektarvert og aldrei hefir þjóðrækni Canada-
manna og föðurlandsást komið betur í ljós en við
þessa samvinnu blaðanna. Flokksblöð, sem áð-
ur áttu í sífeldum deilum og stappi, hafa nú hallast á
sömu sveifina í öllum helztu málum viókomandi þátt-
töku þjóðarinnar í stríðinu. Herskylduna studdu
þau eindregið og eins þá stefnu, að flokkarnir
gengju í bandalag og mynduð væri samsteypustjórn.
Þessi afstaða ensku blaðanna orsakaðist af sannri
þjóðrækni og góðum vilja þeirra manna, sem á bak
við þau standa. — Að íslenzka blaðið Lögberg hefir
reynt að gera lítið úr þessari samvinnu ensku blað-
anna og bendla slíkt við “auðvald og hnefarétt” er
engum undrunarefni, sem stefnu þess blaðs þekkja
í seinni tíð — eða með öðrum orðum, stefnuleysi.
Vonandi láta ekki margir Canada-lslendingar glepja
sér sýn með öðru eins hjali. Þeir vita, að án auðs-
aflsins væri tilvera fréttablaðanna ómöguleg—
jafnt “Lögbergs ’ sem annara blaða. “Auðurinn er
afl þeirra hluta, sem gera skal,” segir máltækið og
er það hverju orði sannara. Undir núverandi fyrir-
komulagi í heiminum er auðurinn á bak við allar
fríunfarir þjóðanna — engu fyrirtæki, af hvaða tagi
sem er, verður komið á laggir án auðsins. “Auð-
valds og hnefaréttar” raus Lögbergs er því barna-
legt í meira lagi og blekkir engan.
Þjóðrækni þeirra, sem á bak við ensku blöðin
standa, er engu minni fyrir það, þó þeir séu auð-
menn. Skólarnir, kirkjurnar og bókasöfnin eru
engu verri stofnanir fyrir það, þó það séu auðmenn-
irnir, sem lagt hafa til þeirra stærstan skerf. Blöðin
eru því ekkert sérstaklega vítaverð í þessu tiliti.
Og það, sem vér höfum sagt um blöðin í Winni-
peg, má engu síður segja um flest af helztu blöðum
enskum, sem gefin eru út í Vesturfylkjunum og víð-
ar. Þessu til sönnunar birtum vér eftirfylgjandi um-
mæli ýmsra enskra blaða um samsteypustjórnina:
Blaðið Edmonton Journai (Con.), segir: —
“Það er sannarlega góðs viti fyrir framtíð Canada,
að tilraunir Sir Roberts Borden hafa borið svo
heppilegan árangur. Þeir hberalar, sem nú ganga í
lið með honum, munu reynast honum hollir í þjón-
ustu sinni.”
Saskatoon Phoenix (Lib.), segir: — Fréttin um
myndun samsteypustjórnar mun verða Canadaþjóð-
inni í heild sinni réttnefnd gleðifrétt. Þetta er þjóð-
leg yfirlýsing um eindreginn vilja og fasta ákvörðun
Canadaþjóðarinnar að leggja fram alla krafta í þarf-
ir stríðsins. Þessi stjórn, sem nú er tilkynt, er
bandalagsstjórn í orðsins fylsta skilningi og skipa
hana öflugir leiðtogar beggja flokkanna. Þetta er
talandi vottur þjóðrækni á hæsta stigi, hæsta trappa
stjórnfræðinnar — sameinuð þjóð á stríðstímum.
Þetta stjórnar ráðuneyti er merkilegt sökum
þess, að í því eru engir sterkir flokksmenn eins og
t.d. Rogers, Cochrane, Crothers, Graham, Pardee og
MacDonald, og þó að það tapi við að fara varhluta
af fylgi Sir Wilfrids Laurier, er það þó vottur um
nýtt tímabil í stjórnmálum þessa lands og víðtækan
skilning á þjóðlegum þörfum.”
Saskatoon Star (óháð), segir: — “Ekkert, sem
Borden hefir gert í liðinni tíð — og hefir hann þó
afkastað miklu—, kemst í samjöfnuð við þetta þrek-
virki hans. Vér erum hæst ánægðir með þessi úr-
slit.”
Victoria Colonist (Con.), segir: — “Úr þessu
verður það fast ákveðið, að barátta næstu kosninga
verður á milli bandalagsmanna og Lauriers liberala.
Myndun þessarar bandalagsstjórnar er stórt spor í
þá átt að efla til samvinnu og samkomulags hjá
stjórnmála leiðtogum þjóðarinnar. ”
Evening Journal, Ottawa (Con.), segir: —
“Þetta er virkilega bandalagsstjórn og hjörtu Can-
adamanna mega gleðjast í dag í þeirri von, að
stríðsstefna þjóðarinnar fái úr þessu að halda á-
fram með þeim krafti, sem rættmæti málstaðar vors
verðskuldar. Framtakssemi og þjóðrækni, þolgæði
og þrautseigju Sir Roberts Borden er úrslit þessi
aðallega að þakka, en þó hefði hann ekki getað
komið þessu til leiðar, ef ekki hefði verið fyrir ó-
sérplægni, þjóðrækni og góðan vilja ýmsra leið-
toga beggja flokkanna, liberala engu síður en con-
servatíva.”
Blaðið Free Press í Winnipeg (Liberal), segir
samsteypustjórn þessa vera skipaða þeim mönnum,
sem séu “trygging” þess, að flokkar eða flokks-
áhrif verði ekkert við stjórn þessa riðin. Þessi
’tjórn verði óháð allri flokka pólitík og muni gera
>itt ítrasta að vinna að velferðarmálum Iands og
þjóðar; en til þess að ná tilgangi sínum verði hún
að öðlast eindregið fylgi þjóðarinnar.
Þessir kaflar, sem að framan eru birtir, eru í
stuttu máli sagt sýnishorn af anda flestra helztu
ensku Canadablaðanna frá hafi til hafs. Aldrei
hafa blöð þessa lands léð neinni stefnu eindregnara
rylgi en stefnu þessarar nýmynduðu samsteypu-
ítjórnar.
Orð í tíma töluð.
Þorvaldur Thoroddsen, sem allir Vestur-Islend-
ingar kannast við af hmum ágætu bókum eftir hann, |
ritar nýlega í Lögréttu, og getum vér ekki stilt ossl
um að birta hér eftirfylgjandi kafla
úr þessari grein hans. Þetta er um
mál, sem varðar oss Vestur-Islend-
inga engu síður en Islendinga
heima. Meginið af ljóðum þeim,
sem ort eru nú á dögum hér
vestra, “eru efnislaust og and-
laust glamur” engu síður en ljóð
hinna rímhögu manna á íslandi.
Mörg af hinum svo nefndu skáld-
um hér vestra, hafa nú lítið ann-
að að bjóða en síælingar eða
“glitofnar efnisleysur.” Grein Þ.
Th. hljóðar svo:
“Ekki datt mér í hug að senda
hinum íslenzku heimspekingum
neina hnútu, og virði þá báða
mikils fyrir ritstörf þeirra og
dugnað, og hefi alt af álitið þá
hina nýtustu menn. Þeir hafa
báðir gert mikið gagn, og gætu
gert enn þá meira framvegis, sér-
staklega ef þeir legðust á eitt, og
notuðu nám sitt og gáfur til þess
að skerpa og efla dómgreind
manna, því vöntun á “kritik”
virðist sem stendur alt of algeng-
ur sjúkdómur í þjóðlífi Islendinga.
Ef eg á að finna nokkuð að þeim
heimspekingunum tveim, þá er
það það, að mér finst þeir í tíma-
ritum sínum hlúa heldur mikið að
óðsýkinni íslenzku og ýmsu skáld-
söguléttmeti, sem vel mætti missa
sig, en skýra íslenzkri alþýðu alt
of lítið frá mentastraumum ann-
ara landa í mannlífi og vísindum;
þjóðin má ekki einangrast út úr
veröldinni. En eðlilega er hægra
að vanda um en framkvæma.
Vér íslendingar höfum átt mörg
ágæt skáld og eigum enn ýms góð
skáld, gumum líka mikið af þeim.
Jafnframt skáldskapnum hefir
skrípamynd hans, leirburðurinn,
frá alda öðli blómgast fyrirtaks
vel á íslandi, enda er oft mjótt
mundangshófið. Til allrar ham-
ingju var á fyrri tímum lítið eða
ekkert prentað af þess konar dóti,
þó það gengi manna á milli til
gamans og dægrastyttingar, og því
verður ekki heldur neitað, að leir-
burðurinn hafði líka sitt hlutverk
hjá þjóðinni. Ljóðagerðinnni ís-
lenzku hefir á seinni árum farið
fram, að því er snertir hinn ytra
búning, en kvæðaframleiðslan er
orðin afskaplega mikil í hlutfalli
við stærð þjóðarinnar og aðra
bókagerð. Blöð og tímarit eru
full af kvæðum og hver kvæða-
bókin rekur aðra. Einstöku góð
og skáldleg kvæði sjást við og
við innan um, en því er ekki að
leyna, að meginið af þessari
kvæðafúlgu er efnislaust og and-
laust glamur, og í raun og veru
ekkert annað en leirburður. Þó
er öllum hælt í tímaritum og blöð-
um og menn eru farnir að taka
upp blaðatízku Kaupm.hafnar, að
geta ekki um neinar bækur nema
skáldrit; en í Danmörku hagar alt
öðru vísi til en hjá oss, þar er
fjöldi sérfræðis tímarita og blaða,
sem geta um öll veigameiri rit, en
á Islandi verða þau vanalega al-
veg út undan. Einhliða gum um
skáldrit og kveðskap getur haft
ýmsar leiðinlegar afleiðingar, tæl-
ir marga gáfulausa og mentunar-
litla hagyrðinga út á hálar brautir
bókmentanna, það eru ekki allir
skáld, sem eru hagyrðingar, en
allir ungir Islendingar yrkja á vissu
árabili, það er beinlínis eðlishvöt
þeirra. Alþýðan venst við ein-
tómt efnislaust léttmeti, sem
hljómar vel í eyrum, en hættir
smátt og smátt að kæra sig um
hinar alvarlegri bókmentir, sem
þurfa umhugsun og rökstuðning.
Eintómt lof um hverja bók er eðli-
lega vissasti vegurinn til þess að
koma sér vel og ná alþýðuhylli, en
útgefendur tímarita og blaða hafa
líka ábyrgð á framtíð bókment-
anna, að þær verði þjóðinni til
gagns og sóma. Bókmentaleið-
togarnir þurfa að verða grand-
særri í dómum sínum um skáldrit-
in, og það liggur næst heimspek-
ingunum að bæta og laga smekk
manna og dómgreind. “Videant
consules ne quid res publica detri-
menti capiat, ” sögðu gömlu Róm-
verjar og nú sitja heimspeking-
arnir tveir, Á.B. og G. F., eins og
ræðismenn á rökstólum, hver á
sínu tímariti, og eru þannig betur
settir en nckkrir aðrir til að leið-
beina almenningi.”
Við austurgluggann
Eftir síra F. J. Bergmann.
37.
Dýrka Bandamenn auSinn?
Ekkert er almenniara, en að heyra
l>að staðihæft, að manimonsdýrkan
feikilega mikil eigi sér stað alment
í Bandaríkjum. l>ar sé eiginlega
onginn guð dýrkaður af nokkurri
alúð, nema aimáttugur dollarinn.
Þeirri kenningu er sífelt haldið
fram af þeim Norðurálfumönnum,
sem minsta þekkingu hafa á
amerísku þjóðlífi, en samt vilja
hafa einhver ónot á hornum sér um
landið og þjóðina. . Sá fisikur, sem
þar liggur undir steini, er langoft-
aist öfundin.
l>að má svo sem nærri geta, að
Þjóðverjar, sem með klaufahætti
sínum og ofurdrambi egndu þjóð
Bandarfkjanna upp á móti sér í
þessu stríði, og eignuðust þar einn
allra-hættulegasta óvininm, haldi
nú á loftl þeim óhróðri um Banda-
rfkin, að þar sé efnishyggjan lá-
varður landsins og þjóðarsálin
peningasál og ekkert annað.
Þjóðverjar reyna nú að koma
sjálíum sér og bandamönnum sín-
um til að trúa, að í þetta stríð hafi
Bandarfkin ráðist til þess einvörð-
ungu að raka saman meiri auð,
græða á stríðinu og þeim hörm-
ungum, sem því fylgja, alt, sem
þeim væri unt.
En það er öllum þeim kunmugt,
sem ant er um að láta þá þjóð
njófa sannmæiis eins og aðrar, að
engin af þeim styrjöldum, sem
þjóðin hefir tekið þátt í um hið
skammvinna tímabil, er saga lienn-
ar nær yfir, hofir verið háð í gróða-
skynd, heldur hafa þær verið háðar j
um helgustu réttindi mannanna, j
og í þeim hafa Bandaríkin ávalt i
skipað sér bugsjónanna megin, I
mannréttindanna megin.
Aldrei hafa Bandaríkin hugsað'
um eigin hagsmuni, en ausið út ör-
látlega bæði fé og fjörvi, til þess ó-j
frelsi og kúgan yrði að lúta í
lægra haldi, og mannleg velferð
vcra betur trygð cn áður.
Sú var tíðin samt, að Banda-
menn tóku sér það nærri, að þeim
var sífelt núið gróðafíkn um nasir
og ekki um þá talað neina til þess
að nefna þá i tíma og ótíma dýrk-
endur doliarsins almáttuga.
En nú er sú tíð löngu liðin. Sú
ákæra gegn þjóðinni hefir mist all-i
am brodd og þeir einir sveifla nú;
þeirri kylfu, sem minsta þekkingu |
bafa á lundarlagi þeirrar göfugu '
þjóðar, og dæma eins og blindir j
um lit.
Hinir, sem þekkja til og eru þjóð’ j
inni gagn-kunnugir, svo þeir eru
færir til að fella sanngjarnan dóm,
láta sér allir koma saman um, að
Bandamenn sé yfirleitt sú allra-
örlátasta þjóð á fé, sem unt er á að:
benda. í engu landi er árlega ann-
ar eins fjáiaustur til að bæta úr
skorti og neyð, jafnvel í fjarlæg-
ustu hiutum heims, og þar.
Þá eru Þjóðverjar, að þeim ann-
ars alveg ólöstuðum, miklu meiri
nirfiar og penfngasálir. Og illa
situr á þeim að bregða Ameríku-
mönnum um efnishyggju nú um
þessar mundir, þegar helztu spek-
ingar þeirra eins og t. d. dr. Eucken
bregða fyrir sig heimspekinni, til
þess að bera í bætifláka og verja
aðra eins óhæfu og morðingja at-
höfn og þá, að sökkva Lúsitania.
Þeir, sem hugsa út í það, að
heimspekin var þar notuð til að ‘
verja og breiða yfir annan eins stór- j
glæp og þann, hætta að taka sér-j
lega mikið til greina þýzka dóma
um efnisihyggju. öll framkoma;
Þjóðverja, síðan stríð þetta hófst, I
hefir verið með þeim hætti, að orð
þeirra og ummæli hafa glatað
mestu gildi í huga flestra annarra
þjóða. I
Alt annan veg er því farið með
Frakka. Þátttaka frakknesku þjóð-
arinnar í styrjöld þessarri hefir
Dodd's Nýrna Pillur, góðar fyrir
allskonar nýrnaveiki. Lækna og
gigt, bakverk og sykurveiki.
Dodd’s Kidney Pills, 50c. askjan,
eða sex öskjur fyrir $2.50, hjá öllum
lyfsölum eða frá The Dodds Medi-
cine Co., Ltd., Toronto, Ont.
verið á þá leið, að dómar og um-
mæli frakkneskra höfunda hafa nú
miklu meira gildi og eru miklu
þyngri á metum en áður var. Þetta
er staðhöfn, sem ekki verður í
móti mælt. Þjóðverjar hafa, þrátt
fyrir ailar sigurvinningar sínar,
minkað. Frakkar bafa vaxið.
Þjóðverjar hafa orðið minni menn.
Frakkar meiri menn.
Hvers vegna? Sökum þess, að
Þjóðverjar hafa brotið hugsjónir
og mannréttindi niður í skarnið.
Frakkar hafa sýnt þeim svo mikinn
kærleika, að fyr láta l>eir sér blæða
út, en að þeir svíki. Hugsjónaelsk
hefir sú þjóð ávalt verið. En aldrei
eins og nú í hörmungunum.
Fyrir því er það þakkarvert og
ætti að verða flestum kunnugt, að
frakkneski heimspekingurinn, Hen-
ri Bergson, hefir nýlega látið um-
mæli út frá sé ganga í sambandí
við þrástaglið um peningadýrkan
Ameríkumanna.
Henri Bergon hefir nýlega dvalið
um nokkura mánuði í Banda-
ríkjum. Fyrir fáeinum vikum.
hvanf liann aftur til Parísarborgar.
Á fundi einum, sem þar var hald-
inn, flutti hann erindi, til að gera
grein þeirra hvata, sem þrýst hefði
Ameríkumönnum út í heimsstyr-
jöldina miklu. Erindi þetta er nú
komið hingað til lands. Er það
eins og við mátti búast eftir slfkan
mann, sem nú er talinn einn af
stærstu ljósum Frakka og meðlim-
ur Akademísins franska, djúpt
hugsað og orðfærið ljóst og yndis-
legt.
Kafli úr erindi þessu, þar sera
höfundurinn safnar því, er hann
hefir sagt, saman í sem styzt mál,
er sem fylgir:
“Eg fyrir mitt leyti hefi aldref
efast um, að Ameríka myndi fyr
eða síðar lenda inn í þetta strfð.
Og eg var þess fullvís, eins og eg
hvað eftir annað tók fram, að það
yrði ekki af neinum sérplægni-
hvötum, ekki í neinu gróða-skyni,
sem hún gripi í tauma. Það yrði
fyrir sakir eimhverrar Inikillar meg-
in-hugsjónar.
“Þegar eg fyrir nokkurum árum
hvarf heim aftur úr ferð yfir hafið,
sagði eg við frönsku-amerísktr
nefndina hér: - Ameríka er hug-
sjónanna land (lófaklapp). Hún
er Jand hugsjónarinnar.
“Sökum þess að Amerfkumenn
hafa orðið að hreinsa nýtt megin-
land, og berjast fyrir tilverunni,
höfum við farið að halda, að þeir
sé menn sérplægir í lund og hugsl
um gróðann á undan öllu öðru.
Hvflík heimska! Sá sem átt hefir
heima f Amerfku skilur, að það er
ekkert land til í heiminum, þar
sem peningar gilda minna. Það.er
einungis nauðsynlegt að veita því
eftirtekt, hvernig þeim er eytt,'
hvernig þeir eru gefnir, fyrir hvað
menn vinna sér þá inn. Menn
vinna fyrir þeim og leita þeirra,
einungis til þess að geta sannað,
að þeir hafi neytt allrar orku. Þar
eru peningar, sagði eg, vottorð um
framkvæmdar-orku. (Hróp: Ágætt,
ágætt).
“Hver sá, sem átt hefir heima f
Ameríku, veit, að háleitum hug-
sjónum, l>æði í efnum síðferðis og
0™ rð
“ÉG A LÍF MITT AÐ
ÞAKKA GIN PHLS
Alllr, sem þjást af nýrn
etia blótS sjukdómum ætt
ats lesa eftlrfylgjandi br<
frá mannl í Port Mic
way:
“Eg var um eitt skei
svo þjátSur af nýrna o
blötSru sjúkdómum, a® e
gat ekki á fótum statSi:
Eg gat ekkl faritS a
heiman án fylgdar. Sor
ur minn rátSlagTSi mér a
brúka Gin pills, og efti
fyrstu tvær þrjár inntöli
urnar fékk eg vitSþol. E
hélt áfram AtS brúka’þæ
þar til eg varö albata. E
á lif mitt atS þakka G1
Pills.
YtSar metl virtSingu,
P. M. Kemplon.”
BOe. askjan, etSa 6 öskjur fyrir $2.60
bjá ölium lyfsölum, etSa sendar
frítt til reynslu frá
NATIONAI, DRUG A CHEMICAL
CO. OP CANADA, I.IMITKD
Torono, Ont.
Dept. "J”