Heimskringla - 03.10.1918, Blaðsíða 6

6. RLAÐSIÐA
HEIMSKRINGLA
WINNIPEG, 3. OKTOBER 1918
Æfintýrí Jeffs Clayton
eSa
RAUÐA DREKAMERKIÐ
—0—
GÍSLI P. MAGNÚSSON þýddL
“Eg get ímyndaS mér aS svo sé. En hver ert
J>ú?”
“Ekki aS skjóta. Eg góSur. Eg þig leysa.”
“Flýttu þér þá aS því. Enga hnífa hingaS inn.
þú getur bara leyst böndin. SkilurSu þaS, hver sem
þú ert?”
Jeff hugSi aS þetta vaeri slægSarbragS af þeim
til þess aS komast aS sér, svo hann hélt skammbyss-
unni í miSi og skipaSi þeim sem inn kom, aS halda
uppi höndunum þar til hann væri kominn aS sér til
aS leysa sig.
"Þarna nú, taktu nú til starfa og vertu fljótur,”
sagSi Jeff og hélt byssuopinu aS kviSi vinar síns í
nauS. “Eg veit ekki enn þá hver þú ert, en þú skalt
ekki reyna neinar brellur viS Jefferson Clayton, þaS
læt eg þig vita.”
Eftir nokkur augnablik voru böndin laus og spæj-
arinn stóS sem frjáls maSur einu sinni enn. ÞaS er
aS segja, frjáls aS því leyti, aS nendur hans og
fætur voru ekki lengur bundnar.
“Þú bíSa hér,” sagSi nú hjálparmaSur hans á
kínversku. “Eg fara út og kalla á hjálp, en þú
skulir þá skjóta. SkilurSu?'.*
“Eg skil.” grenjaSi Jeff. “Þú ætlar bara aS
bjarga eigin húS þinni. Jæja, þér kann aS vera
vorkun.”
Alt í einu rak hjálparmaSur hans upp voSa hljóS
og hljóp fram ganginn, baSaSi út höndum og kallaSi
eftir hjálp.
Nú skildi Jeff hvaS hinn hafSi átt viS. Hann
skaut nú tveimur skotum ofan í gólfiS og hljóp svo
á eftir manninum inn í þann hluta herbergisins, sem
ljósglætan var í. Þar voru hinir tveir særSu menn
og titruSu af hræSslu, og til þeirra var hjálparmaSur
hans kominn, sem var enginn annar en Pong þjónn
hans.
Jeff gat varla varist aS hljóSa af undrun. ÞaS
var hans trúi þjónn Pong, sem bjargaS hafSi lífi
hans í þetta sinn.
“Þú guli djöfull,” grenjaSi nú Jeff. “Svo þú
hugsaSir þér aS reka hníf í mig eins og hinir þræl-
arnir. Þú skalt deyja, hundurinn þinnl”
Jeff sagSi þetta af ásettu ráSi og skaut nú skoti
svo nálægt Pong, aS þaS smaug í gegn um handar-
krika hans og sökk þar á kaf í vegginn.
Pong lézt nú verSa skelkaSur og tók til fótanna
og hljóp upp stigann og hvarf. Jeff kvaddi þessa
tvo særSu Kínverja meS kúlu, er gróf sig í gólfiS viS
tær þeirra, síSan tók hann upp spæjaraljós sitt og
lýsti sér veginn meS því út og upp á strætiS.
i
XVII. KAPITULI
LykiIIinn aS leyndardómnum.
Einni klukkustund síSar sat Jeff á skrifstofu
sinni og var Pong þar inni hjá honum.
”Þú bjargaSir lífi mínu Pong, en eitt er þaS, sem
kemur mér einkennilega fyrir sjónir og sem eg á
bágt meS aS skilja.”
“Já.”
"Mér leizt svo, sem þú mundir vera nokkurn
veginn vel kunnugur í þessum neSanjarSar híbýlum
og högum Hah Gats, þá þú viljir láta mig trúa aS þú
sért saklaus og hafir veriS.
Pong starSi á spæjarann.
"Hefir þú nokkru sinni komiS þangaS fyrri,
Pong?”
“Nei.”
“Þú ert bíræfinn lygari, Pong. Þetta dugar nú
í bili, þú mátt fara, en sendu ungfrú Kershaw hingaS
inn til mín.”
Þegar ungfrúin var orSin þreytt aS bíSa þess, aS
Jeff kæmi út á eftir sér, lagSi hún af staS til þess
fyrsta gistihúss er þar var nærri, og fór aS leita í
talsíma registri eftir nafni spæjarans, því þar taldi
hún sjálfsagt aS hún gæti fundiS heimilisfang hans
og talsíma númer. Hún hringdi nú og varS Pong til
aS svara kallinu. Hún sagfSi honum svo undan og
ofan af frá því sem fyrir þau Jeff hafSi komiS og
hvemig hann hefSi bjargaS lífi hennar, og aS hann
væri þar enn þá, líklega í hættu staddur. Pong
skildi bæSi fljótt og vel alla málavöxtu og hraSaSi
sér yfir til Hah Gats þar sem hann var vel kunnugur;
og varS árangurinn af för hans sá, sem nú þegar hefir
veriS frá sagt.
1 miIlitíSinni hafSi ungfrú Kershaw fariS heim til
spæjarans, eins og hann hafSi lagt fyrir hana aS
gera. Hún gerSi sjálfa sig kunnuga ráSskonunni og
sagSi henni hvaS skeS hefSi um nóttina. RáSskon-
an komst viS af sögu hennar og lét hana svo fá
kvenmannsföt svo hún þyrjti ekki lengur aS bera
föt Mr. Long Shongs, sem hún kunni hálf illa viS sig
aS vera í.
Harper og Snoopy komu inn skömmu á eftir
Jeff og höfSu þeir ekkert nema gott aS segja frá
sinni rannsókn.
Þeir mættu ungfrú Kershaw í ganginum og fóru
þau öll þrjú saman inn í skrifstofuna.
ÁSur en Jeff talaSi til þeirra sem inn komu, tók
hann talsfmann og hringdi eftir yfirmanni lögregl-
unnar þar í borginni.
“Helló! Ert þetta þú, Mr. Bates? Þetta er
Jefferson Clayton, sem talar. Eg vil aS þú sendir
nokkra af mönnum þínum niSur í Doyer stræti. ÞaS
eru þar tveir særSir Kínverjar, ef þeir hafa ekki kom-
ist á burt síSan eg skildi viS þá, — og þar er einn
bundinn og keflaSur Kíni undir legu bekk í einum
klefanum, nokkuS innarlega. — Ha? — já, þaS er
heimkynni Hah Gats” og hér gaf spæjarinn þeim
lýsingu af því, hvernig þeir gætu fundiS þetta pláss
og komist þangaS inn. Þau þrjú hlustuSu meS mestu
athygli á tal Jeffs í gegn um talsímann.
“Farinn? — nei, eg Ijugsa, aS þiS finniS hann
á sínum staS. Hann heitir Long Shong og vil eg aS
þiS takiS hann fastan fyrir morS. ÞiS hafiS hann
í varShaldi þangaS til þiS heyriS frá mér aftur.
ÞaS geta orSiS 24 klukkustundir þar til eg get kom-
iS meS sannanagögnin. — Já, hneppiS hann í varS-
hald og gætiS hans, hvaS sem þaS kostar. Jæja,
þaS er ágætt — Þetta er alt og sumt í þetta sinn.”
“Fyrir morS!” tautaSi Harper Gordon, er Jeíf
hafSi lokaS símanum.
“Já, hann er vissulega náunginn, sem hefir veriS
aS leika sér meS rauSa drekann nú um tíma.”
“HvaS kemur þér til aS halda þaS?” spurSi
Snoopy.
Jeff dró nú upp úr vasa sínum dálítinn böggul,
er hann lagSi á borSiS og fór aS leysa utan af í
hægSum sínum.
"Græni guSinnl” hljóSuSu þeir nú báSir í senn
af undrun.
“Já, en þetta er nú ekki alt.”
“Hvar náSirSu honum?”
“1 vasa Long Shongs. Ef þú athugar þenna
hlut nokkuS nákvæmlega, þá munt þú finna dálítiS
einkennilegt viS hann. En fariS gætilega, þetta er
bráSdrepandi.”
“Hvernig þaS?”
“Af því þetta er rauSi drekinn sjálfur.”
Þeir fóru nú báSir aS skoSa þetta, Snoopy og
Harper, en skildu samt ekkert í því.
SjáiS þiS til. Hér er lok á þessum endanum,”
sagSi Jeff. "Og ef þiS takiS þaS af, svona, þá
sjáiS þiS alt einar smánálar, sem komiS er þannig
fyrir, aS þær mynda drekalögun.”
“Já, eg sé þaS nú,” sagSi Harper.
“Þetta er útbúiS á þeim sama grundvelli og á-
höld lækna voru í fyrri daga, sem þeir tóku mönn-
um blóS meS. SjáiS hvernig þaS vinnur.” Spæjar-
inn tók nú hvítt blaS og lagSi á borSiS og þrýsti svo
á þaS þessu áhaldi og hélt því kyrru nær því hálfa
mínútu.
“Ef þessi tilraun hepnast eins vel og eg vona,
þá sjáiS þiS nú hér nokkuS,” sagSi spæjarinn og
lyfti nú guSinum upp af pappírsblaSinu.
Heilaga Maríal” hljóSaSi Snoopy. “Þarna er
þá rauSa dreka merkiS sjálft alveg eins og þaS hefir
komiS í ljós á handleggjum þeirra sem dáiS hafa á
þenna leyndardómsfulla hátt í seinni tíS.”
“GáSu aS þér. Snertu þaS ekki. ÞaS er bráS-
drepandi eitur.”
“Veiztu hvaS þaS er, Jeff?”
“Já, þaS er japanskt eitur, sem alls ekki þekkist í
þessu landi. En ekki nú meira um þetta f bili viS
höfum um annaS aS hugsa. Harper, eg vil aS þú
farir til japanska konsúlsins strax og hann opnar
skrifstofu sína. Þú manst eftir Japanítanum, sem
kallaSi sig Matsui og sem kom hingaS í gærdag?”
* FarSu og taktu hann fastan, aifhentu lögregl-
unni hann og kærSu hann fyrir morS.”
‘Sankti Pétur, Páll og María og allar heilagar
vættir. ÞaS er farinn aS hringsnúast í mér heilinn,
eins og hjól í sjálfhreifivagni,” hljóSaSi Snoopy.
“Og þú, Snoopy; farSu og taktu meS þér lög-
regluþjón og fariS niSur í Doyer stræti og taktu Hah
Gats fastan og settu hann í varShald.”
Nú hringdi talsíminn og var auSséS á andlits-
dráttum spæjarans, aS hann hlustaSi meS gaum-
gæfni eftir því sem sagt var, og þaS voru heldur góS-
ar fréttir, sem hann fékk.
“ÞaS er ágætt—bara ljómandi, Mr. Bates. Eg
ætlaSi rétt aS fara aS senda mann ofan eftir þangaS
til aS sækja þaS sem eftir vætri af þeim náungum.
Haltu þeim öllum. ÞaS eru nægar sannanir nú fyrir
hendi til aS halda þeim öllum um nokkurn tíma. —
Já, eg læt þig fá fleiri sannanir í dag. Þakka þér fyr-
ir. GóSan daginn.”
“Heldur þú virkilega, Jeff, aS þú sért búinn aS
handsama morSingjana aS Dehno og Drummond ■
fólkinu?” spurSi Harper, sem ekki gat trúaS spæjar-
inn vær kominn svona langt í málinu.
“Eg meira en held þaS. Eg er alveg viss um aS
svo sé.”
“Og aS þú getir sannaS þá aS sök, sem dugi til,
þess aS þeir fái sín makleg málagjöld?”
“Já, þaS held eg,” svaraSi jeff og brosti aS pesa-
ari dæmalausu varasemi.
En hví voru þeir aS myrSa svo marga úr
hverri fjölskpddu? ÞaS er þaS sem eg skil ekkert í.
Hver var tilgangur þeirra?”
"Eg býst viS aS þ eir hafi latiS sig einu gilda
hverjir urSu fyrir því. Þeir unnu fyrir kaupi frá al-
ræmdu glæpafélagi og framkvæmdu svo verk sitt
þar sem þeir bezt gátu komiS því viS.”
“En hvernig veizt þú alt þetta?”
“Eg hygg aS ungfrú Kershaw geti svaraS þessari
spurningu,” svaraSi Jeff brosandi.
“Já, eg heyrSi á tali þessara þorpara, aS þeir
áttu aS myrSa einhverja, en eg gat ekki vitaS hverja.
HeyrSir þú nokkuS, sem bent gæti á þaS, Mr. Clay-
ton?” spurSi hún svo og beindi orSum sínum' ^aS
Jeff.
“Já, ungfrú Kershaw. Eg vissi alt af í mínum
eigin huga, hver tilgangurinn var, og þaS, sem eg
heyrSi í nótt og gærkveldi, varS aS eins til þess aS
styrkja mig í þeirri hugmynd, sem eg hafSi gert mér.
En eg þarf aS gera enn frekari rannsókn. Eg hefi
von um, aS mér takist aS sýna tilgang þeirra enn þá
Ijósar en eg er fær um aS svo stöddu. KallaSu
Walter Delano gegn um talsímann, Harper.”
“HvaS á eg aS segja honum?”
“SpurSu hann, hvort eg megi heimsækja hann
um dögunina eSa rétt bráSum og símaSu svo til
Hammonds, en þangaS vildi eg fara strax. Eg vona
aS þetta fólk kvarti ekki yfir því, þó þaS tapi fárra
mínútna svefni undir kringumstæSunum. Og svo
vil eg aS þú kallir upp yfirmann lögreglunnar í Phila-
delphia og biSjir hann aS koma hingaS meS ein-
hvern einn úr hverri fjölskyldu, sem orSiS nefir fyrir
þessum dauSsföllum, og biSjir hann aS koma meS
lestinni klukkan 4.”
“HingaS heim?”
“Nei, eg held ekki. ÞaS er bezt aS þetta fólk
ko.ni saman hjá Delano, eg veit aS Waller hefir ekk-
ert á móti því.”
Harper fór nú og gerSi eins og fyrir hann var
lagt og náSi strax sambandinu viS þessa þrjá staSi.
Jeff sneri sér nú aS ungfrú Kershaw.
“Þá er nú þetta mál komiS svona langt áleiSis.
Eg hefi gert ráSstafanir fyrir, aS þetta fólk komi alt
saman á einum staS og talist þar viS um máliS. Nú
ríSur um fram alt á því, aS þú reynir aS muna sem
allra mest af því, sem þú hefir 'heyrt þessa þorpara
tala saman um. Reynd þú aS rifja upp í huga þín-
um eitthvert eitt atriSi, sem þú heyrSir þá tala um og
sem þeir virtust hafa mikinn áhuga fyrir. Hefir þú
aldrei reynt aS dáleiSa sjálfa þig?”
“Nei, eg held aS eg hafi aldrei reynt þaS,” svar-
aSi ungfrú Kershaw brosandi.
“Reyndu þaS núna. DragSu huga þinn saman
og reyndu aS hugsa ekki neitt. Eitt orS, ein setn-
ing getur orSiS til þess aS hjálpa. Eg ætla aS biSja
ykkur, piltar, aS ganga út á meSan.”
Jeff tók nú blaS og ritblý og ýtti til hennar á
borSinu. HallaSi sér svo yfir borSiS til hennar og
starSi í augu hennar.
“HugsaSu þig nú um,” sagSi hann viS hana í
lágum rómi.
Þannig sátu þau nokkur auganblik svo fóru augna
lok hennar aS smásíga unz augun lokuSust alveg.
Varir hennar urSu hvítar sem pappírsblaS og roSinn
hvarf úr kinnum hennar.
Þau þögSu bæSi. Hún virtist vera komin í þaS
ástand, aS hún gæti ekki talaS.
Þetta var alveg nýtt í spæjarasögu Jeffs. Hann
hafSi aldrei reynt þetta áSur, en oft komiS þaS til
hugar. Hann gat ekki aS því gert, aS honum fanst
þessi stúlka hafa vald á lyklinum aS leyndardómin-
um, þó hún vissi þaS ekki sjálf. Ef hún hefSi vitaS
þaS, mundi hann hafa veriS falur ásamt öllum upp-
lýsingum, er gætu orSiS til þess aS kasta meira ljósi
á máliS.
Alt í einu byrjaSi hendi hennar aS smáhreyfast
og draga ritblýiS eftir pappírnum.
Jeff hafSi aldrei augun af stúlkunni og sínu fram-
úr skarandi sálarþreki og viljakrafti gat hann varist
því aS nokkur hugsun gripi sig. Hann var aS stjórna
huga hennar, en hugsaSi ekkert sjálfur.
Hún hélt áfram aS skrifa. Hún skrfaSi meir en
eitt eSa tvö orS; þau voru mörg. Alt í einu slepti
hún ritblýinu og titringur eins og kuldahrollur fór um
hana alla. Jeff tók nú blaSiS, sem hún hafSi skrif-
aS á.
Fimm orS af því sem skrifaS var á blaSiS, voru
læsileg; hitt var risp, sem ómögulegt var aS gera
neitt úr. Hann hreinskrifaSi orSin, og þegar hann
var búinn aS því, stökk hann upp af stólnum af
kæti.
Ungfrú Kershaw opnaSi nú augun.
“HvaS er þaS?” spuSi hún og brosti ögn.
“ViS höfum þaSl viS höfum þaSl” sagSi hann
og var aS reyna til aS leyna kæti sinni.

Prentun.
A.U* komar promtun fljAtt og
▼ol »f hendi loyst. — Tsrki
(rá utanbæjar miuntna >«r-
sUkloga ganxaur gaflmm.
The Vikiag Press, Ltd.
731 Sharbrooke 3t.
P. 0. Box 3171 Wimmipag
“Eg—hvaS hefi eg gert?”
Þú hefir afhent mér lykilinn aS leyndardómin-
um. Þú hefir ráSiS gátuna.”
“Þú meinar aS þú hafir gert þaS, en hafi eg eitt-
hvaS getaS gert til aS hjálpa þér, þá er eg glöS yfir
því.”
“Já, þaS hefir þú vissulega gert. Og nú er aS
taka til starfa. Hvíld þú þig nú, því eg veit aS þú ert
þreytt og þarfnast hvíldar. Eg þarf þín ekki viS fyr
en klukkan 4. Eg vona, aS þér líSi ekkert illa vegna
þess aS þú félst í þenan dvala.”
“SofnaSi eg virkilega?” spurSi hún undrandi.
"Já, eitthvaS líkt því,” svaaSi Jeff brosandi.
Jeff kvaddi hana svo, fór í yfirhöfn sína og gekk
út á strætiS þar sem bifreiS hans beiS eftir honum.
“KeyrSu aS 5 7. stræti,” sagSi hann um leiS og
hann stökk upp í bifreiSina, sem fór af staS tafar-
laust.
XVIII. KAPITULI.
Sögulok.
Jeff hafSi átt annríkt fyrir hádegiS. Fullar fjór-
ar klukkustundir sátu þeir á eintali, Walter Delano og
hann, og svo fóru þeir tveir einir upp í kvisther-
bergi í Delano höllinni, sem var dimt og loftlaust og
notaS aS eins fyrir dót af ýmsu tagi. Þar voru kistur
og koffart, kassar og skrín af ýmsum tegundum frá
öllum löndum jarSarinnar.
Nokkru síSar hraSaSi Jeff sér yfir til Hammonds
hallarinnar og átti þar langt tal viS þá fjölskyldu.
Hann var alveg búinn aS gleyma því, aS hann
hafSi ekki neytt neins matar í síSustu 24 klukkutím-
ana, en þó hann hefSi munaS eftir því þá hefSi þaS
alt komiS fyrir eitt. Hann hefSi ekki gefiS sér tíma
til aS borSa. Svo var hugur hans upptekinn viS
þetta starf, æm hann hafSi unniS aS af svo miklum
áhuga og kappi í því njær því heila viku.
Hann fór svo aftur yfir til Delanos og var þá
fólkiS, sem hann hafSi stefnt þangaS, byrjaS aS
koma. En hann lét ekki sjá sig fyr en allir voru
komnir. Walter tók á móti gestunum og bauS þá
velkomna, en fáa þekti hann af þeim. Allir vissu
til hvers þeim hafSi veriS stefnt þangaS saman og
voru ánægSir yfir því aS vera þar komnir.
Jeff kom svo inn aS síSustu meS Walter Delano
og lagSi hann tvo litla bögla á borSiS fyrir framan
sig. Hahn hafSi engan viShafnar formála, heldur
tók strax til starfa.
“Eg skal ekki tefja ySur lengi, herrar mínir og
frúr, né heldur er þaS ásetningur minn, aS slá um
mig meS því, aS tala hér viS ySur um þessi efni.
Miklu heldur kysi eg, aS vera hvergi viS þetta mál
kendur. Eins og málin standa nú, þá er eg í mikilli
skuld viS ungfrú Margrétu Kershaw, sem á skiliS all-
an heiSurinn af starfinu, ef nokkur á hann—”
Ungfrú Kershaw hristi höfuSiS og mótmælti
þessu harSlega.
“Svo eg byrji á þeim skýringum, sem þiS öll eig-
iS heimtingu á, þá skal eg geta þess, aS þau dauSsföll
sem komiS hafa fyrir í fjölskyldum ySar, hafa veriS
undrlögS af hópi þrælmenna, sem hafa viljaS ná aft-
ur í sínar hendur vissum hlutum, sem þeir hafa tapaS
úr vörslum sínum og sem þeir trúSu svo fastlega aS
sáluhjálp sín sé undir komin aS fá aftur.”
Allir störSu nú spæjarann, sem fór aS losa um-
búSirnar af böglunum á borSinu.
“Hefir nokkurt af ykkur, sem hér eru inni, áSur
séS nokkuS líkt þessu?” spurSi Jeff og hélt á lofti
dálitlum hlut.
"HvaS er þaS?” spurSi einhver.
“ÞaS er pípa.”
“Jé, eg hefi séS 'hana,” svaraSi annar. “Hún
var í eigu Mr. Rogers Delano. Eg man vel eftir
henni.”
“Man nokkur ykkar hinna eftir aS hafa séS hana
áSur?”
Sumir svöruSu neitandi, en aSrir, aS þá minti aS
þeir hefSu séS henni líkt einhvern tíma áSur.
“Eg vil gera þá skýringu fyrir þá, sem ekki hafa
séS þessa pípu áSur, aS hún tilheyrSi eitt sinn hátt-
standandi fjölskyldu í Japan. I botninum á hausn-
um er dálítiS leynihólf og þar í er blaS, sem skrifuS
er á bæn — sáluhjálpar bæn, og þekkist hún þar í
landi sem “pípubæn.” Þessi pípa er því nokkurs
konar átrúnaSargoS, sem hefir gengiS í erfSir mann
fram af manni í æittinni. ÞaS er trú þeirrar ættar,
aS ef þessi pípa gengur til einhvers út úr ættinni, aS
þá komi reiSi guSs og óblessan yfir alla eftirlifandi
ættmenn, og aS stofninn deyi út, nema haegt sé aS
ná pípunni aftur. Þessi trú er almenn meSal Austur-
landa manna bæSi í Kína og Japan. I þessu tilfelli
er þaS japönsk pípa, sem um er aS ræSa. Og hér er
græni guSinn, sem glæpirnir voru framdir meS.
Leynifélag var svo skipaS meSal Kínverja og Japan-
íta hér í landi og áttu þeir aS ná til baka þessari pípu,
sem Rogers Delano hafSi komiS meS hingaS, er
hann kom frá Japan. Hvernig hún komst í hans hend-
ur, vitum viS ekki og fáum líklega aldrei aS vita.
ÞaS tók þá nokkur ár aS finna út hvaS orSiS hefSi
af þessari pípu og héldu þeir í fyrstu, aS hún hefSi
annaS hvort veriS eySilögS í misgripum, eSa þá aS
hún hefSi týnst. En trú þeirra var og er, aS ef allir
þeir utan ættarinnar, sem höfSu handfjallaS hana
eSa haft í vörzlum sínum væru myrtir, þá biti ekki
hefnd guSs á þeim, heldur myndi hann gleSjast og
hlæja aS þeim afdrifum.”
Framli. á 7. bls.