Heimskringla - 19.03.1919, Qupperneq 6

t BLAÐSIÐA
MfclMSlCRlNGLA
WINNIPEG, 19. MARZ 1919
Bónorð skipstjórans
Saga eftír
W. W. JACOBS
fór aS þurka sér um munninn með Kandarbakinu talaði ekki orð við félaga aína og þáði einu ainni
og reyna að hugsa um eitthyað »em hann aetti að ekki í pípu hjá matreiðsLumanninum fyr en þeir
segja um leið og hann drykki það. En hann vissi voru komnir til Cocklemouth.
ekki hvað hann átti af sér að gera, þegar hinn kom
með stórt stykiki af brauði og rétti að honum.
Héma, góðurmn minn,” sagði maðurinn vin-
gjamlega, “naerðu þig á þessu.
Sam tók við því, og reyndi að stinga því í vasa
Cocklemouth er lítil og afskekt höfn í Wales.
Þegar stór skip koma inn á höfnina, þyrpast allir
íbúarnir saman niðri í fjörunni til að horfa á, og
skipstj órarnir á smáskútunum retka höfuðin upp úr
káetudyrunum og grenja hver í kapp við annan og
“Já, eg hefi ekkert að borða, sagði Sam, sem
etkki var að hugsa um þótt ekki væri fult sam-
læmi miili úfclits síns og þess sem hann sagði.
“Seztu niður," sagði hínn og kinkaði kol'li til
veitingastúlkunnar, sem enn þá horfði fremur ó-
vingjamlegum augura á Sam.
Sam settist niður og þakkaði sínum saela, að
•ér væri þó leyfilegt að þiggja í staupinu hjá öðr-
um. Þakklaetis og gleðisvipur breiddist yfir andlit-
ið á honum, þegar þessi nýi vinur hans kom aftur
tíl hans með merkur könnu af öli og hálfan brauð-
hleif.
“Gerðu þér gott af þessu, kunningi," sagði
maðurinn og rétti honum brauðið.
meira til, þegar þetta er búið."
sinn. Hann stamaði einhverju út úr sér um það, að spyrja hvar þau aetli að leggjast. Og þótt enginn
hann ætti böm heima.
"Borðaðu þetta og eg skal gefa iþgr meira til
að fara með heim handa þeim,” sagði velgerða-
maðurinn.
Sam misti brauðið úr höndunum á sér ofan á
gólíið. Einhver, sem hjá stóð tók það upp, þurk-
aði af því með erminni og rétti Sam það.
“Haltu áfram að borða það,” sagði sá, sem
brauðið hafði gefið og saup á ölkönnunni sinni.
“Eg get það ekki, 'fyr en bömin eru búin að fá
eitthvað,” sagði Sam.
“Þú verður annað hvort að éta brauðið, eða
eg sæki lögregluþjón og læt taka þig fastan," sagði
“Og 'það er ' hinn og byrsti sig. “Eg þykist sjá, að þú sért ein-
hver svikahrappur. Hefirðu nokkurt leyfi til þess
ihætta sé á ferðum, rjúka þeir til að hengja mottur út
yfir borðstoikkana til þess að hlífa við árekstrinum.
“Við finmim hann ekki hér," sagði Sam við
matreiðslumanninn; hlutafélagið sat á þilfarinu
fyrsta kvöldið, sem Hafsúlan lá á 'höfninni, og
horfði á tfáeinar Ijóstýrur, sem komu í ljós á landi
uppi, þegar fór að dimma. “Þetta er afskekt
hola."
“Eg er orðinn heildur vonMtill um að við finn-
um hann nokkum tíma,” sagði matreiðslumaðuT-
inn.
“Eg skyldi alveg hætta við það,” sagði Sam,
“ef eg væri ekki hræddur um, að Diok eða strákur-
inn fyndu hann.”
“Ef noikkur finnur hann, þá verður það skip-
stjórinn sjálfur,” sagði matreiðslumaðurinn í hálf-
, um hljóðum, því rétt í því gekk hann fram hjá
langan teig úr könnunnL Hann tók eftir því, að hótanir, beit stóran bita af brauðinu og reyndi að þeim á leiS í land. “Hann fer á lögieglustöSvam-
Hann settist niður andspaenis honum og hoTÍði að reka verzlun V’
á hann narta í brauðið, meðan hann drakk sjálfur Sam, sem var orðinn dauðhræddur við þessar
Sam, sem þóttist véra dauð-hungraður, át elcki gleypa hann. Hann náði sér í vatn og drakk það
brauðið með góðri Iyst, sem hlaut að koroa til af og svo át hann nökkra bita í viðbót.
því, að haim vildi forðast að borða of mikið fyrst "Haltu áfram,” skipaði hinn.
I stað. j “Nei,” sagði Sam. “Heldur læt eg drepa mig,
Sam reyndi að gera eins og fyrir hann var lagt, en að éta meira."
en hann gat dkiki stilt ag um að renna augunum ým- J Hinn stóð upp og gekk fram að dyrunum; þar
ist til ölkönnunnar eða til dyranna. Svo stóð hann kallaði hann á lögregluþjón fyrir utan og bað hann
upp, þakkaði fyrir sig og sagðist ætla að fara með að koma inn.
það sem eftir Væri heim til konu'sinnar og bama. | Sam stóð með brauðið í hendinni. Inn um
“Vertu ekkert að hugsa um þau,” sagði vel- dyrnar komu Dicik og Henry. Þeir hristu höfuðin
gerðamaður hans. Borðaðu þetta sjálfur, og eg og horfðu á Sam eins og þeir vorkendu honum að
skal gefa þér tvö brauð til að fara með heim til hafa komist í þessa klípu. Maðurinn, sem hafði
konunnar og bamanna." j gefið honum það, settist niður og ætlaði að springa
“Eg er þér svo þakklátur, að eg get ekki borð- af hlátri. Sam, sem nú sá að á sig hafði verið leik-
að,” sagði Sam og færði sig nær dyrunum. j ið, kastaði brauðstykkinu í Henry og flýtti sér að
“Hann á við, að hann komi ekki meiru ofan í komast út. Hann gekk niður götuna og í gremju
sig," sagði rödd, sem Sam kannaðist vel við. Hann sinni 'kastaði hann í burtu skóreimunum og ásetti
sneri sér við tii þess að sjá hver það væri, sem tal- sér að fást aldrei framar við neitt af þessu tagi.
aði, og kom þá auga á Henry og Dick, sem sátu þar' “Hvemig gengur það, Sam?” var kallað til
dcamt frá. ! hans hinum megin af götunni.
“Hann var úti á skipinu hjá okkur í dag,” hélt Sam hristi höfuðið og þagði.
Henry áfram og benti með fingrinum á Sam, sem “Þú hefir verið að drekka núna,” sagði mat-
hafði orðið að setjast niður aftur. “Við gáfum reiðslumaðurinn og kom yfir götuna til hans.
honum nóg að borða, en þegar hann var búinn að “Nei, eg hefi ekki verið að því," sagði Sam.
éta, komst harnn í burtu svo enginn vissi af og það En þá datt honum alt í einu lymskubragð í hug og
í fötum af einum af okkar mönnum.” j hann tók í handlegginn á matreiSslumanninum.
“Þetta er alveg satt” sagði Dick og kinkaði “Það er veitingahús hér skamt frá,” sagði hann
kolli til þeirra, sean hjá stóðu. Honum þótti vaent og þar er maður, sem eg er ekki alveg viss um nema
um að geta strítt félaga sínum. | geti verið hann. Hvernig væri, að þú færir þangað
“J«. í fötum af einum ökkar manna, sem Sam og litir á hann?”
beitir. Og þessi Sam er fyrirtaks maður.” j “Hvar er það?" spurði matreiðslumaðurinn,
"Já, allra bezta grey,” sagði Dick. j sem ekki grunaði að hér væri neitt á seiði.
“Stór maður og myndarlegur,” hélt Henry á-1 Sam fylgdi matreiðslumanninum glaður í huga
/ram;, “og þessi náungi situr í fötunum hans.”
Þeir sem hjá stóðu, horfðu á Saan, sem sat
höggdofa og hlustaði á þetta hól um sjálfan sig, er
reyndar átti ekki sem bezt við nú. Annar mót-
stöðumaður hans stakk upp á því, að hann væri
etrax látinn skila aftur fötimum. Hinir féllust á það
og nökkrir þetrra þyrptust utan um Sam.
þangað sem hann hafði orðið fyrir síðustu skap-
rauninni. Hann beið þangað til matreiðslumaður-
inn var kominn inn og stóð svo á hleri við dyrnar.
“Hvi tala 'þeir ekki hærra?” sagði hann, er
hann heyrði lágt skraf fyrir innan. Hann hlustaði,
en heyrði ekki orðaskil og hann ætlaði rétt að fara
að opna hurðina og gægjast inn, þegar hann heyrði
Þegar veitngastúlkan sá hvað verða vildi, skip- hlátur mikinn. Hver hláturskviðan rak aðra, þang-
aði hún þeim að fara út. aS tíl húsið skalf og innan um það alt saman heyrð-
Þeir ruddust út í einni þvögu, og Sam barðist ist rödd matreiðslumannsins. Ánægjusvipur breidd-
um sem óður væri í miðri þvögunni. Hann nærri lat yfir andliti8 á Sam me8an hann Var að hug8a
ruddi um koil þremur hermönnum, sem fram hjá
gengu. TveÍT þeirra voru írskir. Og út af öllu
þessu varð svo mikill gauragangur, að fjórir lög- 1
reglumenn urðu að skakka leikinn. Sam, sem gat1
laumast í burtu, meðan á mestu ósköpunum stóð
sér hvað um vaeri að vera fyrir innan.
“Hættið þið þessu,” bað matreiðslumaðurinn
veikum rómi.
Aftur var hlegið, og Sam brosti.
“Ætlið þið að drepa mig?” hljóðaði matreiðslu-
beið ekki boSanna, heldur hljóp sem fætur toguðu, maðurinn.
bálreiður við félaga sína, og létti ekki fyr en hann ^ Það er ekki nema rett, að þú fáir það sama og
var kominn langt í burtu þaðan, sem allur þessi e®>’ drengur minn, sagði Sam við sjálfan sig.
gauragangur átti sér stað. | Aftur var hlegið og nú heyrðist honum ekki
Hann v.ld. með engu móti bregðast matreiðslu- betur’ en matreiðslumaðurinn væri að hlæja með
manninum, honuro fanst að hann ætti skilið að hlnum’ Hann Wustaðl forviSa út af ^380’
og nú heyrði
Svo labbaði hainn fram og aftur í hægðum sínum mannslns’
gæða sér á mörfc af öli og gerði það svikaiaust.
hann greinilega rödd matreiðslu-
sem aagði: “Aumingja Sam, eg vildi
góða stund og var að hugsa um það með sjálfum að eg hef8i 8eð hann- __
sér, hvort hann ætti að halda áfram leitinni eða fara
aftur um borð. Hann aifréð að iáta ekki óskamm-
feilni Dicks og stráksins hafa of mikil áhrif á sig og
fór inn í næstn veftingastofu, sem hann kom að
Nú var honum nóg boðið. Hann hélt niðri í
sér andanum og læddist í burt á tánum. Hlátra-
sköllin ómuðu enn í eyrum hans. Hugsanir hans
voru allar á ringulreið, en tvent varð efst í huga
Hún var langt um fínni en þær, sem hann hafði han8 °g Varð að fÖ8tum á9etningi: Fyrst’ að ley«
komið í áður. Tveir eða þrír vel búnir menn sátu
þar inni. Þetr hristu höfuðin, en voru samt mjög
kurteisir, þegar hann bauð þeim reimamar; og er
hann ætlaði að fara út aftur, mætti hann stórum 8,1111111
svartseggjuðum manni í dyrunum.
"Þetta er Ktilfjörleg atvinna,” sagði maðurinn
"og ieit á reimamar.
“Já,” sagði Sam auðmjúklega.
"Það lítur samt út fyrir, að þú lifir góðu lífi á
,bví, ’ sagði maðurinn byrstur.
Já, en það er nú ekki meira en að sýnast,
sagði Sam.
“Þú drekkur, býst eg við,” sagði hinn.
“Hvenær smakkaðirðu mat seinast?” spurði!
binn.
“I gærmorgun,” svaraði Sam.
“Hefirðu lyst á nokkru núna?”
Sam brostí ánægjulega og fékk sér sæti.
upp hlutafélagið, og þar næst að ná sér niðri á mat-
reiðslumannimum. Með þennan ásetning í huga
komst hann upp í rúmfletið sitt og gleymdi raunum
værum blundi. Svo vært svaf hann, að
hinir gátu með engu móti vakið hann, þegar þeir
komu um borð, þangað til að Henry, sem alt af
hafði ráð undir hverju rifi, tók brauðsneið og
fleygði henni framan í hann. En eftir það urðu
þeir að vera reiðubúnir að verja líf srtt, það sem
eftir var næturinnar.
SJÖUNDI KAPITULI.
Sam tók engan þátt í leitinni í Bymouth eftir
þetta. Hann hélt sig að mestu leyti á skipinu með-
an þeir stóðu þar við og vildi heldur reykja pípu
Hann sína þar í næði, en að hitta hina og þessa gárunga
eyrði að þessi nýi vinur hans bað um öl, og hann 1 í landi, sem föluðu af honum skóreimar. Hann
ar með myndina af honum og spyr eftir honum
þar. Og hvaða tækifæri höfum við til að finna
hann, þegar hann er búinn að því?”
Sam hristi höfuðið, og svo þegar hann hafði
setið góða stund þegjandi, fór hann í land með
matreiðslumanninum og drakk þangað til hann vaT
búinn að missa alla von. 1 þessu ástandi fyrirgaf
hann öllum mótgerðir þeirra við sig, og svo Iitla
von hafði hann um framtíðina, að hann bjó til
erfðaskrá sína, en hún var í því fólgin, að hann gaf
Diok hnífinn sinn og Henry nokkur cent í pening-
um. Vandræðin, sem hann komst í daginn eftir,
þegar hann heimtaði gjafirnar aftur, sýndu honum
bezt, hversu lágt maðurinn getur fallið.
Næsta dag var veður bjart og fagurt, og Sam
varð ögn glaðari í skapi þegar hann var búinn að
borða morgunverÖinn. Hann heyrði klukku
hringja í turninum á ofur lítilli kirkju uppi í bænum
og sá tvaer stúlkur ganga eftir bryggjunni, með
sálmabækur í höndunum; á eftir þeim gengu tveir
piltar bókarlausir. Þetta minti hann á, að það
væri sunnudagur.
Skipstjórinn, sem var sem óðast að breyta hátt
um sínum, hlýddi kalli klukkunnar. Stýrimaðurinn
gekk þrjár mílur sér til heilsubótar; en hásetamir
sátu á þilfarinu og horfðu á matreiðslumannmn
undirbúa miðdegismatinn og réttu honum hjálpar
hendur við og við. Þegar þeir voru búnir að
borða, klæddu þeir sig í sparifötin og gengu
land.
Dick fór fyrstur. Hann hafði tekið með ser
myndina af Gething skipstjóra, sem hann hafÖi
fengið að láni hjá skipstjóranum til afnota fyrir þá
alla. Hann gekk upp í bæinn; en þegar hann sá
að öll veitingahús vom lokuð og göturnar þvínær
mannlausar, félzt honum hugur, svo hann sneri við
og hélt aftur í áttina til hafnarinnar. Hann hitti
aldraðan alvömgefinn mann og gaf sig á tal við
hann. Fyrst talaði hann um veðrib og tóbak og
aðra hluti, sem tungu hans voru tamar. Svo dró
hann upp myndina og sýndi honum hana og sagð
honum frá Gething skipstjóra.
“Eg hefi séð mann, sem þessi mynd er mjög
Uk,” sagði þessi nýi kunningi Dicks, þegar hann
var búinn að sikoða myndina vandlega.
“Hvar?" spurði Kinn ákafur.
“Eg segi ekki, að það sé sami maðurinn,” sagði
maðurinn hægt og gætilega og rétti Dick myndina;
“en ef það er ekki sami maðurinn, þá er það
bróðir hans."
"Hvar?” spurði Diok aftur, dálítið óþolinmóð
lega.
“Eg veit ekki, hvort eg ætti að skifta mér
nokkuð af þessu,” sagði hinn. "Það kemur mér
ekkert við.”
“Þú hefðir máske ekkert á móti að fá þóknun
fyrir greiðann,” sagði Dick.
"Ónei, ekki hefði eg nú neitt á móti því," sagði
maðurinn um leið og hann tók við peningi, sem
Dick rétti að honum, og stakk honum í vasa sinn.
“Hann á heima í Piggots Bay.”
"Og hvar er það?” spurði Dick.
Maðurinn benti á götuslóða, sem lá út með
sjónum.
“Fylgdu þessum vegi eins krókalítið og þú get-
ur,” sagði hann.
“Hvað langt?" spurði Dick.
“Það er nú misjafnt,” sagði maðurinn, "eftir
því hverjir það eru, sem fara þangað. Sex míluT,
skulum við segja.”
Dick sagðist heldur vilja, að það væri ekki
nema þrjár mílur.
“Nú, jæja þá, stuttar sex mílur,” sagði maður-
inn brosandi. "Og vertu nú sæll og gangi þér
eftir óskum.”
"Vertu saell,” sagði Dick og lagði óðara af
stað.
Til allrar óhamingju fyrir Dick, höfðu þeir Sam
og matreiðslumaðurinn séð hann á tali við mann-
inn. Þeir höfðu gengið á eftir honum, án þess að
hafa í hyggju að leita að Gething skipstjóra. Þeir
vildu samt vita hvað vðæri á seiði og náðu karl-
JVJ3J3JOU vf22ar Jirmq moA Ji»c{ jb3o{J 8o ’uin
spumingar fyrir hann urðu þeir þess áskynja, hvws
vegna svona mikill aai var á Dick, þegar btsa
skildi við hann.
"Hvert fór hann?" apurði Sam.
"Ef þið farið á eftir honum," sagði maðurúoa
og benti á eftir Dick, sem nú var að komaat upf»
næstu hæð út með sjónum, "þá komist þið þnrgtiB
jafnanemma og hann."
Þeir hættu við að labba um í hægðum smtn,
eins og þeir höfðu ætlað sér að gera og béldu á
eftir Dick. Þeir gættu þess vandlega, að vera nó|«
Iangt á eftir honum, svq að hann yrði þetrra eUi
var. Veðrið var heitL, og vcgurinn, sem ýmwt
lá uþpi á hæðunum eða utan í þeim, var alæmar;
þar hafði verið lítið um vegabætur. Enginn maið-
ur sást á ferð eftir honum og engin lifandi Jcepu
var sjáanleg nema nokkrar kjndur, sem rorvi tS
kroppa grasið með fram veginum og hlupu í buTta
þegar mennirnir komu ná lægt þeim. og nokkrir
máfar, sem flögruðu yfir höfðum þeirra.
"Við verðum að komaat þangað á undan koa-
um,” sagði Sam og fetaði sig varlega áfram eHir
grýttum veginum.
“Hann mundi sjá okkur, ,ef við reyndum að
hlaupa eftir fjörunni,” sagði matreiðslumaðurin*.
"Við getum ekki hlaupið á mölinni,” sagði
Sam. “Og hvaða gagn er I að koma þangað rétt í
tíma til að sjá hann finna Gething skipatjóra? ’
“Við verðum að sæta lagi,” aagði matreáðshi-
maðurinn.
Sam stundi.
“Og nota fyrsta tækifæri sem gefst," hélt mat-
reiðslumaðurinn áfram. Hann var óánægður jrfir
því, að félagi sinn skyldi ekki vera ákafari en
Þeir héldu áfram æði langa stund, þótt Sub
kvartaði mikið um hitann og þurkaði svitann mí
enninu á sér.
“Hann ætlar ofan í fjöruna,” sagði matreiðshi'
maðurinn alt í einu. “Hertu þig nú Sam og þá
komumst við fram hjá honum.”
Sam herti sig alt sem hann gat, en þegar htuas
kom þangað sem Dick hafði beygt út af veginum,
fleygði hann sér niður í grasið gapandi af mæðt.
Hann hrökk saman við það, að matreiðslumaðw-
inn rak upp undrunaróp.
“Komdu, Sam," sagði matreiðslumaðurina.
"Hann ætlar að fara að synda.”
“Þeir færðu sig fram á klettabrúnina, sera rar
fyrir ofan fjörunai, og litu niður fyrir sig. Di«k
hafði farið úr föUmum, sem lágu saman vafia í
böggli skamt fyrir neðan þá, en var ajálfur koroina
miðja leið út yfir sandinn til þess að fá sér bað.
“Komdu nú,” sagði matreiðslumaðurina •-
þolinmóðlega; “ nú getum við komist á undajt
honum.”
"Eg skyldi hlæja, “ sagði Sam, "ef einhvex stæki
fötunum hans"; og hefndarhugurinn skein út «r
orðunum.
“Það væri alveg rétt af okikur að gera það,”
sagði matrefðslumaðurinn. “Við hefðum þá tfraui
til þess að svipast um þama í Piggots Bay."
"Við skulum ekki stela þeim, bara íela þaui
undir steinimun,” sagði Sam. "Við skulum kasla
hlutkesti og sjá hver verður fyrir því að gera það.”
Matreiðslumaðurinn barðist ofurlitla stund við
freistingunæ
“Það er ekki nema meinlaust gaman,” sagfii
Sam. “Dick mundi skellihlæja að því sjálfur, mí
það væru föt einhvers annars. " Hann kastaði
peningi upp í loftið og bað matreiðslumanninn að
kjósa aðra hliðina. Hans hlið kom upp, og Saaa
skipaði honum að flýta sér að fela fötin.
Matreiðslumaðurinn klöngraðist niður og faUi
fötin í anatri, þó ekki án iþess að líta við og yíÍ í
áttina þangað sem Dick var. Svo flýtti hann aár
upp aftur til félaga síns, sem var mjög hróðugar
yfir þessu bragði.
“Það dugar eJtki að gefa eftír," aagði mat-
reiðslumaðurinn, þegar þeir voru konrnir mí st»B.
“Hann vildi ekki ganga £ félagið.”
“Hann vildi ná í alla peningana sjálfnr,” aagði
Sam í vandlætingarrómL
"Þetta kennir honum máske að vera ekki ehto
ágjam næst,” sagði matreiðslumaðurinn. “Eg tdk
vel eftir, hvar eg faldi fötin, ef hann skyldi eldl
finna þau sjálfur. Það hefðu ekki allir gert það í
mfnum sporum..”
(Meira.)
Prentun
Alls konar prentun lljótt og
vel at hendi leyst. — Verki
frá utanbæjar mönnum sér
staklega gaumur gefinn.
The Viking Press, ! td.
729 Sherbrooke St.
P. O. Box 91 "1 Winnipe.r