Heimskringla - 24.09.1919, Side 6

6. BLAÐSIÐA.
HEIMSKRINGLA
WINNIPEG, 24. SEPT. 1919.
Pólskt Blóð.
ÞÝZK-PÓLSK S A G A
Janek leit nú til hennar meS leiftrandi augum, hrukkurnar og {uráinn horfin, en í stað þess lýsti
e:ns og vildi hann reyna, hvert vald hann hefSi yfir augnaráð hans einhverju trúnaðartrausti.
j henni. ^
En hún lét sér ekki bregSa.
"Get eg nú úr þessu farið svo a$( Þér reyniS
- aS glepja n.ér sjónir meS oiSum einum, en þó verS-
ur engu breytt. HvaS varSar mig um ySur? Ekk"
ert. HvaS gerSuS þér þarna á Proczna? Þér
' fleygSuS arfleiSsluskrá föSur míns fyrir faetur mér
ir mínar voru. ÞaS er eigi af því, aS eg fallist á
iSgerSir ySar, Janek Proczna( heldur af því aS eg
Jitla aS mola odd bakmælginnar meS því aS leiSa
ySur inn í þetta samkvæmi sem stjúpson föSur! sneruS svo þrjózkulega viS mér bakinu.Hver
míns.”
Janek Proczna stóS frammi fyrir henni stoltur og
[ getur varnaS mér aS nota þetta mér til afsökunar?
Xenia hristi hiS fagra höfuS sitt og hélt svo á-
tignarlegur, en um varir hans lék fínt, háSsIegt bros. J^ram: Ja> enginn annar en eg sjálf þori aS segja
"En er þetta tilvinnandi, þar sem hér þarf svo
mikla sjálfsafneitun af ySar hendi? YSur skjátlast
mjög, gre.fafrú, ef þér haldið aS þér geriS mig far-
sælan, meS því aS taka nafn þaS, er leggur mér' á
herSar skyldur þær, er gagnstæðar eru öllu eSli
ySur sannleikann. Undirferli öfundsýkinnar er or-
sök þess aS eg hefi nú ásett mér aS kannast viS ySur,
en þaS er eigi gert út í loftiS, heldur af þeirri sann-
færingu, aS þér, er eg alla mína æfi hefi elskaS :>p>
skoSaS sem bróSur minn, heyriS mér til og ætt minni
mínu. Eg er sannfærSur um aS eg sem Janek iafnvel þó eigi hinn minsti blóðdropi í yður sé skyld
Proczna mun verSa jafn velkominn, eins og þótt eg
væri arfleiddur limur þeirrar ættar, er ýmist hrindir
I ur mér eSa aS eg hafi getaS fallist á ættarnafn ySar.
Og þetta, Janek Proczna, hefir ávalt veriS sú hugsun,
mér fry sé af eigingjörnum hvötum eSa dregur mig
til sín aftur, eftir því sem bezt viS á í þann svipinn.
NafniS Janek Proczna — eg get vel sagt þaS sjálfur
— er alþekt um alla NorSurálfuna, en Dynar nafniS
verSur aS láta sér nægja þaS, aS minsta kosti einn
maður, eSa meS öSrum orSum eg sjálfur, ypti öxl-
um fyrirlitlega aS því."
Kuldaskjálfti fór um Xeniu. Hún sá aS hann
en einu sinni hneigSi sig fyrir henni og sneri aS dyr-
unum. Hún nísti tönnum og leit upp.
"Janek Proczna!”
“Greifafrú!”
“Eg hefi stygt ySur. Eg hélt aS þér munduS
vera nógu sterkur til þess aS geta þoIaS sannleik-
ann, þó eigi væri hann sykraSur. Eg ætlaSi, aS eg
mundi geta umgengíst ySur á annan hátt en annaS
heldra fólk, er slá verSur rýki í augun á meS mark-
leysu einni. Hví skyldi eg gera mér upp tilfinningu,
er eg eigi þekki til? Hví skyldi eg tala þaS, sem eigi
væri sannfæring mín eSa fegra breytni mína? Eg
vissi eigi til aS Janek Proczna kæmi aftur annar maS-
ur en þá er hann fór í burtu.” — I orSum hennar lágu
bitrar ávítur.
ÞaS var eins og augnaráS Janeks þrýsti sér niSur
í djúp sálar hennar; þaS virtist svo sem hann ætlaSi
aS svara í bræSi, en þá var sem einhver friSarhönd
færi um andlit hans. Hann ypti öxlum og hló.
“ViS höfum bæSi haldist óbreytt, ’greifafrú, og
er hefir þjáS mig. Því þó eg fegin vildi,, gæti eg þó
eigi, ef satt skal segja, rekiS úr minni mínu þann
tíma, er viS í raun réttri vorum systkin. Lát mig
því leiða ySur fyrir prinzessuna sem stjúpson föður
rníns,” sagSi hún aS síSustu og hló biturlega; "eigi
af neinni nauðung, heldur af því aS eg álít aS þér
hafið rétt til aS kalla ySur greifa Dynar.”
Þó skrítiS væri, var Janek Proczna nú fölur, er
hann mælti: "Og þaS þó eg gangi fram aS hljóS-
færinu og leiki þar fyrir borgun?”
"Þrátt fyrir þaS.”
1 forsalnum stóS þjónn og hélt í hálsbandiS á
veiSihundi hans. Hátt gjamm heilsaSi húsbónda
han3 og fyr en hinn borðalagSi þjónn vissi af, hafði
King Knare rifiS sig lausan og þaut í stórum stökkum
gegn koumanninum. — Janek klappaSi hinu fagra
höfSi dýrsins.
‘Leystu King! Þú átt ekki heima hérna og
verSur aS vera kyr og þegjandi dálítinn tíma, en
ef þú ....”
Proczna fékk ekki tíma til aS tala út. Eins og ör
væri skotiS, þaut hundurinn út aftur og rauk á An-
gora-kött, sem líkur siIkihnoSa eftir forsalnum. “1
guSs nafn,! Uppáhaldsköttur fröken Beatrice!” org-
aði nú þjónninn í ósköpum og ætlaSi aS reyna aS
skilja þá. En kötturinn hafði þegar forSaS sér upp
á handriS stigans, og er King Knare fór á eftir hon-
um, stökk kisi í vandræSum sínum niSur á milli
hinna grænu blómrunna og komst í burtu. King
Knare stökk á eftir, svo þjónnin og síSast Janek, og
vildi fyrir hvern mun ná í hundinn. Hann komst
brátt fram úr hinum feita þjóni og sá nú köttinn
rySjast inn um litlar hliðardyr. Hundurinn þaut á
eftir. Dyrnar opnuSust á víSa gátt og Janek var
kominn inn í lítiS, viSkunnanlegt herberp.
1 fyrstu varS honum hálf hverft viS og ætlaði aS
fara út aftur, en rauk þá organdi: “GuS minn! ÞaS
jogar í ySur!" — innar í herbergiS og beint aS ungri
stúlku, er sat í ruggustól og sneri baki aS eldinum
og hélt áfram aS rugga sér, án þess aS taka neitt sér-
: lega eftir öllum þessum eltingaleik. En hin langa
Janek Proczna dró djúpt andann og augu hans hárflétta meS rauSa bandinu hafSi viS hvert rugg
leiftruSu. Xenia sá þaS eigi. Hin löngu augnahár slengst eins og ormur inn í eldinn.
slúttu niSur yfir kinnar hennar og hún talaSi meS á-|
kafa, í flýti og meS aftur augun. Hún var mjög Iík
barni, er í blindni þýtur gegnum dimt her'bergi til
þess sem fyrst aS losast viS hræSslu sína.
“Eg fékk rétt núna tvo miSa frá prinzessunni og
forsetafrú Gertner, og beiðast þær þess, aS hin fyrsta
söngskemtun megi fara fram hjá mér, af því aS eigi
' sé hægt vegna óhapps, aS nota herbergi forsetafrú-
arinnar. Þessi breyting mun yður gerS kunnug af
j einhverjum af þjónum mínum."
Janek hneigði sig. “Eg þakka ySur, greifafrú.”
Hún leit skjótlega upp. ÞaS virtist sem þaS
kostaSi hana fjarska áreynslu aS vinna bug á stolti
sínu, en mælti svo meS kurteisu brosi:
‘Eg vona aS stjúpsonur föSur míns muni opin-
því neySumst viS því miSur til aS láta sannfærast berlega nefna mig meS fornafni, því þaS er ein af-
um, aS tveir harSir steinar mala eigi saman og aS leiSingin af því aS þora aS segja sannleikann. Og
tvö þrálát höfuS eiga illa saman. Janek Proczna er er hannn aSeins hneigSi sig, en svaraSi engu, mælti
hinn sami í dag sem hann hefir veriS, en hann hefir
og sinn eigin vilja( eins og hann ætíS hefir haft.
HvaSa kona mundi hafa þor til aS segja fullan sann'
leikan skilyrSislaust? Engin — eigi þér fremur en
aSrar. ÞaS sem konur kalla sannleika er vanalega
eigi annaS en særandi árás, er stjórnast af þúsund
innri áhrifum, af dutlungum eða vanalegri hefndar-
girni. AS því er karlmenn snertir, þá bindur hæ-
hún ennfremur: "Drach frændi minn mun gleSjast
mjög af því aS sjá yður aftur, og þar sem hann og
Klara móSursystir munu annaSkvöld verSa í staS
hershöfSingjafrúar Godlaws, þá leyfi eg mér aS
biSja ySur aS fara aS finna þau.”
ViStal þeirra var svo búiS. Janek kvaddi meS
mikilli kurteisi, en þegar Xenia leit á hann( varS hún
hissa á hinum skrítna svip á andliti hans. HáS var
verska og kurteisi tungu hans. En ef aS kona hefSi þaS eigi( því svipurinn var svo hlýlegur, heldur Kkt-
þor til aS segja sannleikann, eigi til þess aS hegna,1 ist þaS einhverri huldri ánægju; þaS var eins og hann
heldur til aS launa, sem viSurkenning, án alls smjaS- aetti bágt meS aS bæla niður hlátur þann, er lék á
urs, þá fyrst yrSi þægileg umgengni og samræmi, er; vörum hans.
hvíldi á sameiginlegri staSfestu.”
"Og þér ætliS mér eigi slíkt skap?”
Janek leit á hina fögru konu meS eldlegum aug-
um, en einkennilegur svipur kom á andlit hans.
“Nei, aS minsta kosti eigi, er þér standiS svona
gegnt mér.” ^
“Og hvers vegna einmitt ekki þá?”
"Af aS þér ætíS þykist eitthvaS hafin yfir son
flóttamannsins, af því þér haldiS aS þér hafiS rétt til
aS sveifla bituryrSum um höfuS honum, af því aS
"ÞaS logar í ySur!” kallaði Janek enn tfinu sinni,
og kipti sterklega stólnum og ungfrú Beatrice frá eld-
inum og tók um hiS brennandi band og kæfSi Iogann
milli handanna.
Þá rétti hann úr sér meS djúpu andartaki og leit
hálf-kýmnislega á hina ungu stúlku, sem bæSi var
hrædd og reiS, og reyndi aS rykkja fléttunni úr
höndum hans.
“Ungfrú min! Rödd Janeks minti á kennara(
er ofboSiS hafði, “þaS var aS minsta kosti mjög
hugsunarlaust af yður aS ýta stólnum svona nærri
eldinum, aS fléttan drægist í eldinn. ESa eruS þér
svo einfaldar aS þér hafiS enga hugmynd um í hvaSa
hættu þér voruS s^ddar?”
Þjónnin, King Knare og kötturinn ultu inni í
næsta herbergi, en Beatrice þaut upp eins og hún ætl-
aSi aS hrifsa í háriS á þessum ósvífna innbrotsmanni.
‘‘Einföld! Eg er ekki einföld. Eg banna ySur
aS hafa slík orS, þér ósvífni maSur; þér hafiS engan
rétt til aS stökkva í fléttuna mína. Eg er alls ekk-
ert barn lengur, eg er seytján ára og veit hvaS eg
geri.”
Janek rak í rogastanz og leit á hiS fagra andlit,
er nú litaSist hárrautt af eintómri vonzku og reiSi.
Hann stóS um stund forviSa og rak þá upp skelli-
hlátur.
‘GuS varSveiti mig, góða mín,” sagSi hann
loksins. "Þér hafiS þannig af ásettu ráSi haldiS
þessa brennu, til þess aS sannfærast um, hvort þér
væruS eldtrygS.”
Beatrice leit aumkunarlega á fléttuna og fleygSi
Dyratjöldin luktust,á eftir honum og greifafrúj
Dynar stóS og starði á hinar kyrru fellingar þeirra. svo höfðinu aftur á bak og stældi sem mest svip
Hugsandi gekk hún til herbergis síns, settist fyrir Xeniu.
framan eldinn og studdi höfSinu á hendina.
Þegar sagt var til Janeks Proczna, lá viS sjálft aS
‘Og þó svo væri, herra minn?'
Og þá reiS mikiS á aS eg væri fljótur, til þess
hún legSi á flótta fyrir honum, sem annari ósegjan-'aS geta varðveitt svo hugrakka unga stúlku fyrir
legri forsmán. Er hann gekk inn, þá var sem henni komandi tíma. ÞaS er ennþá altof snemt ungfrú
sárnaði aS þurfa aS yrSa á hann og var eigilaust viS Beatrice, aS hætta á slíkar dirfsku-tilraunir."
aS henni ditti í hug aS reka hann meS háSung á dyr.
En þegar hann fór burtu, þá hafSi hún ær því beSiS
þér aldrei sýniS söngmanninum þann heiSur, aS fall- hann bónar. Hún hafSi beðið hann aS vera kyrran
ast á nokkra athöfn hans, og þvi síSur aS láta þetta Qg taka nafn hennar; hún hafSi sagt honum aS hún
* Ijós. ^ ætlaSi aS kannast viS hann.
“Er eg viSurkenni ySur sem stjúpson föður míns þag yar eing Qg óráS yæri . henni hún laut hinu
og samnefndan mér, set eg ySur jafnan mér.‘ ; ]itla höfSi niSur á brjóstiS og starSi meS opnum aug-
eigi af sannfæringu, heldur óyndis-
“Þetta er
úrræSi ySar.”
Á Xeniu sást nú einhver óþolinmæSi og hin
ar hvítu tennur hennar boruSust inn í neSri vörina.
| um inn í hinn rauSa loga. Hvernig hafSi alt þetta
atvikast? Hún skildi þaS eigi. Hún hafði aSeins
talaS um hversdagslega hluti og þó hafSi þaS haft
sömu verkun á hana sem svefnmeðal og lagst eins og
“En þaS er þó satt sem eg segi og þær ástæður | ^ fyrif augu1íennar.
er kunna aS hafa leitt mig( munu vera ySur lítils
verSar,” svaraSi hún hálf-reiðulega. “Ef eg nokkru
sinni yrSi þess áskynja, aS þér væruS haldinn frægur( j
þá skyldi eg segja ySur þaS eins hlutdrægnislaust,
eins og eg nú hreinskilnislega sýni yður, hve ógeS-
feldur þér eruS mér.”
“Nei, er þaS svo? Þér eruS sannarlega dreng-
lundaSar, greifafrú, og þaS er skaSi, aS þér eySiS
svo mörgum orSum í sWka smámuni.
Proczna leit á hana hálf-kæruleysislega, hálf-
hæSnislega. “Þér óskiS eftir aS eg verSi kyr og
sleppi dularnafni mínu. Jæja, hugsiS enn einu sinni
um baS og lítiS á allar skuggahliðarnar. ÞaS yrSi
líklega fremur orSugt fyrir greifafrú Dynarv aS leiða
“pantaSann” söngmann inn í slíkt samkvæmi og
þetta, sem hér er, og kalla hann bróSur sinn, því á-
nægjan varir skamma st,und, en svo mun gaukseggiSj
liggja um aldur og æfi í hreiSrinu og mun þaS verSa
verri byrSi en þér ef til vill haldiS. Nei, truiS mer,
hiS hygnasta, sem þér getiS gert er þaS, aS snúa
stoltlega viS mér bakinu og Iáta svo sem þér eigi
hefSuS neitt sameiginlegt viS tökubarniS, er hinn
pólski beiningamaSur lagSi á náttarþeli viS húsdyr
föSur ySar. Þá hafiS þér varðveitt stolt yðar og eg
sný aftur út í heiminn. — Og hvorugt mun sakna
a«inars.”
Hún leit til hans meS hálf-tortrygni og forvitni.
“Þér þekkiS mig?”
“ÞaS skyldi eg halda."
"En hvernig er því variS?” Eg hefi aldrei séS
ySur fyr á æfi minni.” ,
“EruS þér svo vissar um þaS( litla frænka
Becky ? HugsiS ySur sex eSa sjö ár aftur í tímann,
þegar stór og langur strákur kom frá háskólanum til
þess aS heimsækja ykkur um hálfsmánaSar tíma í
Karlsbad eSa á Helgolandi, í Isahl eða Interlaken.
MuniS þér ekki eftir yðar góSa vin, er ætíS var
reiSubúinn aS leika mest viS ySur, og aldrei át sæl-
Hún reyndi aS endurtaka orS hans, en þaS var g*tiS sitt viS miSdegisverSin og
ómögulegt. I höfSi hennar þyrlaðist alt hvaS um ÞaS þurfti nú ekki meira til. MeS miklu fagn-
annaS, líkt og snjórinn úti fyrir. Einungis eitt af aSarópí: Janek, kæri Janek! þaS ert þú!” hljóp
Beatrice til hans og tveir mjúkir handleggir vöfSust
utan um háls hins háa manns. “Kæri, kæri Janek!,
aS þú loksins skyldir koma aftur!”
Hún vafSi sig innilega upp aS honum og Janek
faðmaSi hana hjartanlega aS sér. Honum fanst þaS
augun aftur, en í loganum á arninum snarkaSi, eins sem ur>darlegur draumur, aS nokkur skyldi sá vera
. : u.'..:_:r_r - r-i i 1 n
orSum hans hljómaSi hátt í eyrum hennar, þrátt fyrir
j suðu og þyt í höfSi hennar: “Hvorugt mun sakna
I annars”” — Nei — hvorugt — hvorugt! Hvorki
hann eSa hún.
Hún hallaði örmagna höfSinu aftur á bak og lét
og væri þaS lágur hæðnishlátur, og hinir rauðu neist-
ar dönsuSu upp gegnum hinn þétta reykjarmökk.
XI. KAPITULI.
\
í húsi greifafrúar Dynar, er bySi hann velkominn.
“ÞaS gleSur þig þá, Becky. aS sjá mig aftur?’
Hún fleygSi hinu litla höfSi aftur og leit einlæg-
lega til hans.
“Hvernig dettur þér í hug aS spyrja svona? Eins
og aS þú eigi vissir hver ætíS var þinn tryggasti og
l Parísarborg hafSi oft veriS sagt um Janek dyggasti vinur í þessu Kúsi! Og þig hefi eg í reiSi
Proczna, aS hann hefSi miklar stjórnkænskugáfur; minni kallaS ósvífinn og legiS viS aS eg rifi augun úr
án mikillar fyrirhafnar gæti hann snúiS orSunn ann- þér fyrir aS þú bjargaSir fléttuni 'minni. En hvaS eg
ara þannig, áS þeir loksins segSu þaS, er hann sjálf- var heimsk og blind. En þú hefir líka breyzt svo
ur vildi hafa. j fjarska mikiS, góSi frændi; svona laglegur varstu
Hann gekk hægt úti fyrir hinna breiSu marmara' ekki fyrmeir, og svo man eg ekki til aS þú hefSir
tröppu. Er hann Ktilli stundu fyr gekk upp þessar varaskegg.
sömu tröppur, höfðu fínar hrukkur milli augnabrún-j Janek tók um báðar htndur hennar.
anna boriS vott um hiS þráláta kjarkmikla þrek,, er “Hversvegna hafa örlögin veriS svo grimm aS
Janek Proczna hafði þá herklætt sig í. Núna voru leyna mig þessari einustu ljúfustu endurminningu, er
blómgast hér heima. Hve mikiS hefði eg eigi vilj-
aS gefa til aS vita þaS, aS eg geymdist í svo kæru
höfSi og hjarta.”
“Þekkir þú mig þá aftur?" ÞaS lá eitthvaS í
málróm hinnar ungu stúlku, er kom Proczna ósjálf-
ratt til aS hlæja. Hann hristi hægt hö'fuSiS og augu
hans liSu yfir hina fríðu stúlku, eins og hann hefði
viIjaS jafna saman þá og nú.
I endurminningu hans lifSi uppvöSslusamt og ó-
stýrilátt, stutthært barnslegt höfuS. Og nú sá hann
fyrir sér prýðislega grannvaxna stúlku; róshnappur
var aS opnast.
“Nei, Beatrice, eg hefSi ekki þekt þig aftur(”
svaraSi hann; þú ert orSin svo stór stúika, sem sjálf-
sagt ert höfS í hávegum, ætla eg. Eg er sannarlega
stoltur af því, aS geta kallað þig frænku og forna
vinkonu.”
Hún leit á hann meS stórum, starandi augum.
Þá andvarpaSi hún þungt, tók um hendi hans og
neyddi hann til aS setjast hjá sér í hinn himinbláa
legubekk.
Æ, kæri Janek, ef þér nú gæti dottiS í hug, hve
oftlega eg hefi saknaS þín, hve oft eg hefi hugsaS til
þín sem riddara þess, er mundi loksins koma til þess
aS hjálpa mér úr allri neyS, eSa þá aS minsta kosti
aS líSa meS mér."
Hún fór nú aS hálf-kjökra og Proczna Iaut niSur
aS henni ög virti hana alvarlega fyrir sér.
LíSa meS þér? HvaS gengur aS litlu Becky?’
Hún leit niSur á gólfið. “Þú mátt ekki kalla
mig litlu Becky, góSi frændi. ÞaS er eins og eg
ennþá væri barn, og þó er heilt ár síSan eg var
fermd.”
Um varir hans lek gáskalegt bros, en þó var hann
mjög alvörugefinn.
Litla frænka, þaS væri otruleg ósvífni aS hugsa
svona. I augum ókunnugra manna ert þú þegar
fyrir löngu fullorSin, en mér virðist sem eg sé æfa-
gamall gegn þér og hugsa ennþá til þeirra tíma, er
hin litla Becky leit á mig meS sömu gletnu augum
sem núna. Eg ætla því aS eg framvegis megi kalla
þig litlu ifrænku.”
Hún leit upp til hans meS hálf himnesku augna-
ráSi.
“ÞaS vildi eg aS allir menn væru eins góSir og
þú, Janek, þá væri gaman aS lifa í þessum heimi.
Þá mundi eg þykjast alsæl.”
Þjónnin rak King Knare inn í næsta herbergi.
Proczna reis á fætur og gekk út í ganginn.
GeriS svo vel aS gæta þessa illvirkja um stund.
Eg kem þegar eg biS yður aS segja herra Drach og
frú hans til mín.”
Becky þurkaSi hin röku augu sín.
“Hefir þú veriS hjá Xeniu?” Proczna hneigSi
sig lítiS eitt, og hinn gullsaumaði þjónn bisaSi viS aS
koma hundinum út úr herberginu og tókst honum
þaS loksins.
Proczna sneri sér á ný aS Beatrice, og lagSi meS
mikilli alvöru hönd sína á hötfuS hennar: "Hver
veit, litla Becky(hvort viS nokkurn tíma getum talaS
í svona miklu næSi saman, eins og núna. ÞaS er
eitthvaS sem gengur aS þér. SegSu mér þaS fljótt,
ef þú annars koSar mig sem vin þinn og ætlar aS eg
megi mín svo mikils, aS eg geti þerraS tár þín.
Mundu eftir aS eg er hinn sami Janek, sem fyr meir
oftlega tók þig á kné sitt og huggaSi þig, þegar hiS
unga hjarta þitt örvænti."
Becky saug kjökrandi í sig tárin.
“Æ, góSi Janek. ViS tvö vorum ávalt höfS út-
undan og enginn skifti sér áf okkur. Þú varst hat-
aSur og hrakinn burtu og n,ú er eg rekin út í horn.
Æ, guS minn, eg vildi eg væri dauS og lægi djúpt í
jörSinni.”
Alt skap hennar kom nú í ljós eins og uppspretta,
er lengi hefir veriS spent í þröngri klettagjá, sem alt
íeinu ólgar upp og sprengir fjötra sína, svo runnu
nú orSin yfir varir hennar( þar til þau köfnuSu í tár-
straum.
Svipur hins unga manns var nú skrítinn á aS líta(
sambland af viSkvæmni og hlátri. Hann tók hægt
hendur hennar frá andlitinu og spurSi:
“Hver er þaS, sem fer svona illa meS þig, góSa
mín? Er þaS heldra fólkiS? Eru þaS vinir Xeniu,
eSa .....”
“Heldra fólkiS? Vinir Xeniu?” hrópaSi Bea-
trice meS leiftrandi augum og krepti fingurnar í of-
boSi utan um vasaklútinn. “GuS varSveiti okkur!
HvaS ertu aS hugsa? Nei, heyrSu. ÞaS er alt
annaS. Mér er haldiS frá öllu samkvæmi og spert
inni í barnaherberginu. Eg verS aS vera barn,
hvort eg vil eSa ekki, og þaS eingöngu af því, aS
mömmu þykir minkunn aS því aS eiga svona stóra
dóttur. ÞaS er til einkis, þó þú hristir höfuSiS,
Janek. Eg veit þetta mjög vel og sé vel aS mér er
ofaukiS. Allir sýna mér svo, allir, allir, og líka
h a n n.”
“Hann? Hver hann? Er þaS frændi Drach,
er þú átt viS Becky?”
*‘Nei — pabbi er beztur allra. En Donat. Hann
lítur svo smáum augum á mig og þaS er einmitt þaS,
sem særir mig mest.
“Donat. — Áttu ekki viS fursta Heller Hun-
ingen?”
“HvaS þá, sauSkindina þá!” Beatrice stappaSi
! f gólfiS sem bezt hún gat og þringaði fyrirlitlega vör'
ina. “Hann ímyndar sér aS Xenia ætli aS giftast
sér og hún setur ekki einu sinni blóm hans í vatn.
| Eins og húo oræti elskaS nokkra manneskju í þes9um
Meira.