Heimskringla - 15.10.1919, Blaðsíða 2

Heimskringla - 15.10.1919, Blaðsíða 2
2 BLAftðfftA MEIkftSKKIMGLA WINNIPEG 15. OKTÓBER 1919 Hefir hár niður í hnésbætur. Fyrlr árl nfTSnn haffti hfín mUt l»rl nsrr alt hfirlft. — Srjclr frft l»vl, hvernÍK hötin fékat. Mrs. Esther Emery, sem nú er hér á fer?5„ hefir vakiö eftirtekt meö hinu mikla og gullfallega hári sínu, sem nær henni niður í hnésbætur, og silkimjúkt og gljáandi. Samt var kona þessi nær því hárlaus fyrir ári siöan. Hún segir svo frá: “Fyrir ári sítSan nát5i hár mitt naum- ast nit5ur á hert5ar og féll af met5 degi hverjum. I>at5 var dautt og tekit5 atS grána, auk þess fult af væring og hár- rótin klæjandi. Eg hafði reynt ýms hármetiul, en árangurslaust. Af tilvilj- un rakst eg svo á þat5 í blaði, hvað læknir nokkur velþektur ráðlagði við hármissi, og ásetti eg mér að fylgja ráðum hans. Ráðið var að taka La- vona de Composee og blanda saman við Bay Rum og Menthol Crystal, og bera það svo í hársrótina og nugga vel inn í með fingrunum. Eg fór því til lyfsala míns og lét hann blanda handa mér 2 únzur af Lavone de Composee, 6 únzur af Bay Rum og V& dr. af Menthol Crys- tal, og byrjaðl að nota það undireins; og get eg ekki sannara sagt, en frá þessari stundu hætti eg að missa hárið, og í stað þess fór það að vaxa. Kláð- inn, sem hafði ásótt mig, hvarf með öllu og eins væringin. Og hárið óx og óx, unz það nær mér nú niður fyrir hné, og ennþá fer það vaxandi, og mun ná gólfinu bráðlega, ef eg held áfram þessu undraverða hármeðali. Eg er þess fullviss að hver og einn kvenmað- ur getur fengið mikið og þykt hár með því að nota þessa samanblöndun. Eg hefi gefið allmörgum þessa forskrift mína, og hafa allír látið hið bezta af árangrinum. Kvenfólk verður að vara sig á að láta það ekki koma í andlit sér, eða þar sem hár má ekkl vaxa. Samsætisljóð. Til JÓHANNESAR JÓSEPSSONAR glímukappa. (Flutt í samsæti á Akureyri 5. júní, 1919.) Opin stendur fslands höll. Álfar, vættir, dísir, tröll, íþróttanna hrausta hal heilsa nú í hverjum dal. Egil, Gretti, HéSinn, HörS áiingaS myndi langa' á jörð, til að þakka þeesum svein þoranraun á hverja grein. Burt úr Islands öskustó útþráin þig lengra dró fram á heimsins sjónarsvið, sókndjörf öfl að keppa við. óbilandi táp og trú tengja lét þér sigurbrú. örðugleikans ygli-ský aðeins varð þér hvöt á ný. Heill þér ungi Ása-Þór orðstír þinn er bjartur? stór. Hvar sem fórstu’ um fold og sæ frægðar^nauztu í hverjum bæ. Hvar sem hlauztu’ að hasla völl, hníga léztu risa og tröll. ósigraður hinagð heim^ hetja komstu úr förum þeim. Hver gaf afl og þrek og þrótt þér, að sigra vaska drótt? Hitaði þér ei Hekluglóð? Hleypti ei Geysir í þig móð? Streymdu’ ei hrann'hvik fossaföll fram um hugans blómsturvöl‘1? Fanst þér ekki’ að ættargrund orku styddi þína mund? sett var drengja mark og mið ; svo sem Egill söng og kvað sína móður við. Meir en hreysti handa hefir guð þér veitt: þú hefir eílt þinn anda, orku viljans beitt; mest er samt að sigra Hel, — meir en frækleik, dáð og dug drengskap þinn eg tel. Velkominn því vertu vaski Jósefssonl Afreksmaður ertu, unga lýðsins von með þér vex og sýnir sig, þar sem verstu voða menn vilja ei fást við þig. Eftir tíu árin ertu kominn heim, gróin svöðusárin segja af ferðum þeim, hvar þú háðir hjörvadans; hlíft hefir þinni hraustu sál heilladís vors lands. Þrátt fyrir ýmsar öfgar um vorn kappalýðf hetjur glæsigöfgar geymir sagan fríð: Gunnar, Héðinn^ Gretti, Hörð, þó að píndi vol og víl vora fósturjörð. Glíman ein varð eftir alla tíð oss hjá, frá því frækinn Grettir forðum hætti að “rjá", Bárðardals þá fékst við flagð, og með “sveiflu” fleygði í foss. Frækið skessubragðl Ungu glímugarpar! (Garðars mælir drós) látið lotur snarpar lífga gamalt hrós! Yðar jarl er Jósefs sveinn hann, sem vopnlaus vinnur tröll þótt verjist þremur einn! Heill, með börn og brúði! Beri lands vors nafn hann, sem hvergi flúði, heims um víðan stafn! Vek hið forna víkings blóð! Okkar vaskleik, vit og hug votti sérhver þjóð! (Til frú Jósepsson.) Enn þú, sæmdarsvanni! svífur héðan braut, fús að fylgja manni föst og trú í þraut, kjörin engill afreksmanns; ykkur bæðí blessi guð, og börnin þín og hans. Matth. Jochumsson. V eðreiðardagurinn. Eftir Pálma. bósi og fól, að hafa nú rétt til þess biðja hana að kcxma aftur. En að heimta koss frá Stínu!! ----- frá hann kom sér ekki að því. Og Stínu sinni, sem hann hafði elskað svo árum skifti — elskað í kyrð og með lotningu — hún að verða nú fómardýr á altari þessa bósa. hugur hans fyltist af gremju til sín sjálfs. Hún hafði verið fyrst af vinum hans, til þess að koma og spyrja um líðan hans, og hann — Nei, hann gat varla fyrirgefið hafði verið vondur við hana. Stínu þessa óvarkámi. Hún var 1 Hvað hafði hún í raun og veru til þó vel skynsöm. Og eftir því sem þess unnið. Nei, hann var sjálfur Steini hugsaði meira um þetta, ræfill — aumingi — þverkálfur — snerist hugur hans frá Þórði og ekki minstu lifandi ögn bétri en fyltist gremju til Stínu. Hún að Þórður! tala svona — Iíkt og barn — verra en það — líkt og hálfviti, — gefa fólki óþarfa ástæðu til þess, að h »fa ?ig á milli tannanna. . Nú, ir honum. Hann skildi nú Stínu að fullu, skildi svo mörg smá-at- vik, sem fyrir höfðu komið á milli þeirra, sem hann hafði oft verið að hugsa um; skildi augnakast hennar og ---- hann þóttist skilja ^ það, hvers vegna hún hafði talað á þennan hátt við Þórð þá um morguninn. “Bjarni — kæri Bjarni minn. Þú hefir oft verið mér innan hand- ar. Gerðu nú bón mína, og það ' fljótt og vel. Viltu gera það?” Steini bar óðan á. “Og hvað viltu að eg geri fyrir G. A. AXFORD Lögfræðingur 416 P»«4i BI4f.’ (ítrrjr 'PhMmI : Mala 9142 WINNIPI« -- > J7K. Sigurdson, L.L.B. Legfræðiagur 214 ENDERTON BLDG. Phone; M. 4992. Dyrnar lukust upp og inn kom Bjami á Læk. Það var asi á hon- I . t» um eins og hann hefði komið af.þ’g? jæja --- þau voru þá ekki ólík — hlaupum. | “Fyrst og fremst að þegja yfir eftir alt saman, Stína og Þórður. “Eg hefi þakkað hamingjunni sem t>ú hefir komist að, og í Hún átti þá ekki betra skilið en að þag ag skyldir detta af báki öðru lagi að fara og finna Stínu og fá hann! ' \ fyrst þú annars drapst þig ekki’al-! biSja hana aS |íta inn lil mín- 1 ------------------ veg, því þá hefði verið öðru máli bllum hænum! Stína opnaði dyrnar og Igekk að gegna — já, hamingjunni, segi Bjarni yarð vel við tilmælunum^ hljoðlaust inn í herbergið til eg; og við skeggið á vörtunni á og eftir stutta stund var hann far- Steina. Hun var venju fremur henni fóstru minni, það get eg sagt inn að leita Stinu uppi. rjóð 1 kinnum og framkoma henn- þér, að við höfum átt góðum degi En Steini beið með öndina í ar var hikandi. Er Steini sá, að að fagna, við, sem horfðum á veð- hálsinum. Það var bæði ótti og hun kom innt lokaði hann augun- reiðarnar, og það alt því að þakka fögnuður, er fylti huga hans um. Auðvitað var hun komin til ao þú skyldir nú einu sinni verða ótti um það að Stína væri ef til þess að segja honum um úrslit veð- fyrir því að detta af baki.” vill svo reið við hann, að hún vildi reiðanna! Og hugur hans var “Nú, nú — við hvað áttu?” ekki fyrirgefa honum dutlungana fullur af beiskju. i Auðvitað vissi Steini ekki hvert þá um daginn, og fögnuður yfir “Hvernig Iíður þér?” / j hann stefndi og hugur hans fyltist því, að hann þóttist viss um, að “Mér? —Mér líður vel.” Róm-jaf ótta um það, að pú ætlaði Stínu væri í rauninni ekki illa við ur Steina var snöggur og jafnvel Bjarni að fara að segja sér frá eir»- hann — væri líklega dálítið vel hastur. Og hann langaði mest til hverju hlægilegu um Stínu og við hann eða — ef til vill — elsk- þess að ausa yfir Stmu ósvífnis Þórð, og hann ásetti sér að verja aði hann? skömmum. Stína settist í stól við Stínu málshluta — fægja hann og_____________________ rúm hans. | betra. En Bjarni hélt áfram. Arnl Aaalrrson.. ,. .. E. p. Garland GARLAND & ANDERSON L««rRotfimeAR riinar: Maia ló«l EIe«lrlc Ilallwny Chambern RES. ’PHONE: F. R. 3756 Dr. GEO. H. CARLÍSLE Stariðar EÍngöngu Eyrna, Augna Nef og Kverka-sjúkdóma ROOM 71« STERLING BANK Phone: Maln 12S4 Dr. /W. B. HcL/fdorson 4«l BOTD Rril.niSG r Tala.: Mafa MSX. Cor. Port og Etlin. Stundar eiavöríungu berklasýkt og atira lungnasjúkdóma. Er aí finna á skrifstafu sinni kl. 11 til 12 f.m. og ki. 2 til 4 e. m.—Heimili atS 4b Alloway Ave. Tnl.siml: M n Ut M«7. Dr. y. G. Snidal TANM.IEKMR 014 SomerMet Rl.ok Partage Ave. WINNIPBO ”Ef eg gæti orðið þér að liði og annast þig á meðan þú ert veik' ur, mundi eg gera það með gleði." “Engin þörf — eg er alls ekkert veikur núna.” “Það er gott.” Það varð löng þögn. Stína beið eftir því að Steini færi að . Bjarni kom bráðlega aftur með þær fréttir, að Stína hefði kvartað um höfuðverk og tekið hest sinn riðið heimleiðis. Og eftir °g ‘Sjáðu nú til — þú mundir ekki hafa stráð gulli og silfri á göturn- ar, ef þú hefðir riðið Grána þín- um við veðreiðarnar. Nei, eg | stutta stund var Steini með aðstoð þek'ki þig. En þetia gerði nú Bjarna kominn á fætur aftur, og knapi sá, sem þú lézt sitja Grána menn horfðu undrandi á eftir þinn í dag —” ! Grána hans, er hann rtið upp mel- “Grána ' minn?” Steini vissi ana frá Eyrinni. En þetta var nú spyrja sig um veðreiðarnar, en er * bkki hvort hann hafði heyrt rétt. j f rauninni veðreiðardagur! hann gerði það ekki, hélt hún að j ”Ha, ha — þykist ekkert vita. I £ftir ag Stína hafði yfirgefið hann væri svo veikur, að hann j H-yrðu annars. Eg sá að Stínaj Steina, fór hún til fólks síns og hefði alls enga sinnu á því að kom út frá þér fyrir hér um bil þvi) ag hún væri á förum Dr. J. Stefánsson 4»l KOru BllLDIKG M.ml PortMBT. Avf. »k Mdmonton St. Stnndnr viofönru auyna, eyrma. nef ot krerka-sjúkdóma. A3 hittiá frá kl. 1« tli 12 f.h. o( hl. 2 til 6. e.h. Pheur: Mnin :w»KS «27 McMiilnn Ave. Winnipeg “á Enn/þá lifir ást á þrótt. Aldrei hefir tímans nótt, fornri hreysti getað gleymt, grafið eða burtu teymt. Ennþá laðar unga hrund afl og þor og heljulund. Vaíurloga hreysti hals hyllir öld frá strönd til dals. Vertu íslands Ása-Þór ennþá lengi djarfur, stór. Útigarða-Loka lát líka verða að segjast mát. Niðurl. Steini hafði verið fluttur heim á Eyrina, og eftir að handleggur hans var kominn í liðinn og bund- ið hafði verið um höfuðsár hans, I leið honum vel að því Ieyti, að hann var þjáningalítill. En skap > hans var hið versta. Honum fanst að allir hlutir hafa snúist á j móti sér þennan dag. Fyrst og fremst samtal þeirra Þórðar og ! Stínu um morguninn, sem honum ” hafði fundist alveg óþolandi, og ; sem hafði fylt huga hans með • þeirri hugmynd, að samdráttur heyra um þær. Og því þagði hún. "Lofaðu mér að þreifa á slag- æðinni á hendinni á þér — eg vil vita hvort þú hefir mikinn hita?" Steini sperti upp augun. Ertu band-sjóðandi vitlaus —•» heldur þú kanske að eg sé með tæringu eða að eg hafi fengið Iungnabólgu, þó að eg dytti af baki?" Stína brosti — eðlilegt að hann væri í vondu skapi. Og löngun vaknaði hjá Stínu til að stríða honum. “Það er veður í þér — eins og—” Eins og í þér í morgun, er þú varst að falast eftir kossinum hjá Þórði.” Stína roðnaði og hún beit sig í vörina. “Það er nú svo — en eg hélt að eg væri frjáls.” “Frjáls — sagði eg að þú værir ekki frjáls?” 5 mínútum. 1 heim — gæti ekki beðið eftir sam- "Hvað áttu við? Eg skil þig fergafólkinu vegna þess að hún ekki fremur en hrafn, sem er að hefSi höfuðverk. Og eftir fáar krunka. ! minútur hafði hestur hennar ver- “O. sussu — þykist ekkert ;§ súttur og Stína reið heimleiðis. sk’lja. Nú, / jæja. En má eg Svipur hennar var þungur og henni spyrja, þekkir þú þetta armband ?’ | feig ekH ve]_ Hún skildi alls ekk- (\ Bjarni hélt á lofti silfurnrn- ert f því hvers vegna Steini hafði hancli- | verið svo kaldur við hana, er hún Steini starði á það eins og það hafði vitjað hans þá um daginn, væri vitrun frá öðrum heimi. Jú, og hugur hennar var fullur af þótta það gat ekki hjá því farið, að Qg sorg. Hún mundi aldrei fram- Vér höfum full&r birgr^ir brein- með lyf»eðia yíar hingrað, vér ustu lyfja og meðala. Komi’ð gerum rueðulin nákvnml&ja eftlr ávísunum lknanna. Vér sinnum utansveita pöntunum og se-ljum giftingraleyfi. COLCLEUGH & CO. N#trö Daaaf i‘C Ih.rbrMkp 81«. Pksne Garry 2«»«—2*91 # # i A. S. BARDAL Belar likkletur *g annast Mia út- farlr. Ailur útbúaaVur aá bestl. B»sfremnr selur k>ii iHtkfnu NftlaolsvarDa »g le.jstoiaa. : : 818 ðMERBROOKB ST. rk**p «. aiaa wuoupbg hann þekti það. band, sem Stína í Sað var arm- Seli átti. Og ar geta tálað við framar fagnað því hann, aldrei að sjá hann Steini horfði ýmist á armbandið eða Bjarna. “Svo þú kannast ef til vill ekk- koma að Seli; Kún mundi draga sig í hlé fyrir honum hvar sem hún rækist á hann, og bera harm sipn ert við það — heldur að þú getirjí hljóði. Aldrei framar skyldi j leikið þér í kringum mig með ó- hann hafa minstu ástæðu til þess TH. JOHNSON, Úrmakari og GulWniður Selur tiftingaJeyftatoréf. Sórstakt akbycll veltt póntuuum !j#rSnm —• og viSg 248 Main 8t, útan af landl. PhoRe M. 6606 sannindum og blekkingum. Ha?” “Hvað er þetta, maður? Eg að ráða hug heijnar til hans----alt skyldi falið »— gráfið fyrir honum. ' þekki bandið vel og veit hver á j Það var bezt, því hún þóttist nú það. En — eg skil ekki hvað þú vita, hve lítið hann kærði sig um átt við.” Það voru urgur í hana. Og henni fanst dagurinn Steina. j svo dimmur og andrúmsloftið svo “Svo þú ætlar að telja mér trú þungt, og hún var svo ein og yfir- GISLI G00DMAN TIB8HWVR. V«rkatæSl:—Hernl Tcrfnto Bt. N«tre Dnme Ave. Hiphp Mnhn Hte Gerry 20H« Gnrry S»» Stína horfði á hann og þagði um a® hú vlt'r ekkert fremur en gefin. Hún hvatti hest sinn spor- um stund. Hún skildi hann ekki. “Eg hélt ekki að þú mundir vera í 9Vona vondu skapi, er eg kom, en eg veit ekki til að þú haf- ir neina ástæðu til að kasta í mig hnútum í orðum. Eg kom til að vita hvernig þér liði.” “En eg vil fá að vera í friði — eg vil ekki sjá þig ná’lægt mér fremur en Þórð.” Steini var um það bil að tapa stjórn á sér af Aj3* aV. fegri er en rauðagull. Hamingjunnar hreysti-skjöld haltu fram á síðsta kvöld. Jón Sigurðsson frá Dagverðareyri. Til JÓHANNESAR JÓSEPSSONAR þó að hann vonaði, af öllu hjarta og frúar hans. (Sungið í samsæti á Akuteyri 5. júní 1919.) Enn er andinn sami Ingólfs kalda lands: hugur, frægð og frami forðum séfhvers manns aðrir um það, hver reið Grána þínum við kappreiðarnar í dag.” Steini reis upp og augu hans þrútnuðu; hann opnaði munninn, eins og hann vildi spyrja, en hann kom engu orði fyrir sig í fyrstu. “Svo þú vilt fá mig til þess að þegja --- það er öðru máli að gegna. En þú telur mér ekki trú um að þú vitir ekkert.” “Hættu —,í himinsins nafni — eg get svarið að eg veit ekkert. Var Gráni reyndur?” Bjarni horfði á hann undrandi og það leyndist honum ekki, að svipur Steina lýsti bæði forvitni og því, að hann væri óvitandi um alt viðvíkjandi veðreiðunum. en svo “Nú, jæja-------ef þú veizt ekkert, gekk hún til dyranna. Hún nam þá get eg sagt þér, að sá, sem reið staðar við dyrnar og varir hennarj Grána þínum í dag, misti þetta bærðuét, eins og að hún vildi armband við enda brautarinnar, ; dag, og bann vissi það, að Bleik-I segja eitthvað,\ en er hún sá að J er hann reyndi til þess að draga af ur, sem var viðurkendur gæðing- Steini lá hreyfingarlaus og að hann hraða hestsins, og eg tók það upp j ur, mundi varla bera af Skjóna — gaf ekkert sjáanlegt merki þess, j og hefi þagað eins og steinn um að honum væri á móti skapi að að eg hafi fundið bandið, og eg er ætti sér í raun og veru stað milli; beiskju og gremju. þeirra. Fó'lk hafði getið þess til, \ Stína stóð upp. “Svo að skilja en hann hafði aldrei viljað trúa að þér sé ami að nærveru minni. því og — hann gat ekki trúað því. Þá ætti ekki að standa á mér að En — að Stína skyldi tala svona hafa mig í burtu frá þér”. Hún — í margra manna áheyrn! Og stóð nokkra stund hreyfingarlaus Fljálmglæst minning, frægðum full svo — eftir að Gráni hans var kominn úr leiknum, fanst honum það svo sem sjálfságt( að Skjóni mundi vinna. Hann þekti alla hestana, sem átti að reyna þennan og horfði á Steina, eins og að hún væri að bítöa eftir svari að svo yrði. Og auðvitað mundi nú Stína standa við orð sín og kyssa Þórð I Það mundi berast um alla sveitina og — Steini svitn- aði af afbrýðissemi og hatri til Þórðar. Hann, þessi asni — hún færi — heldur þvert á móti— þá opnaði hún hurðina og gekk út. En er hurðin var fallin í stafi að baki hennar, opnaði Steini aug- un og það var sem strengur brysti í hjarta hans. Hann langaði til viss um að enginn lifandi maður annar en eg og þú — eg býst við að þú vitir það nú að minsta kosti — hver reiðmaðurinn var. Ha?" “Það hlýtur að hafa verið —” Lengra komst hann ekki, því á um og lét hann stökkva. Og ems og elding flagu hún fram hjá hól' um og hæðum. Ný svæði opn- uðust svo að segja á hverri mín- útu fyrir augum hennar, og vind- urinn, sem þaut um vanga hennar og sveiflaði hárinu frá kinnum hennar og 'hálsi, bar Ijúfan hvísl- ingaleik að eyrum Jiennar. Það var hvíslingaleikur um óbundinn fögnuð, hvíslingaleikur um heið- an himinn, sumar og sól. Henni fór að líða betur, því ský þau, er ’höfðu safnast að sál hennar þenn- an veðreiðardag, þyrluðust í burtu við hin svifléttu stökk hestsins. Já, hún lét hann stökkva og hún fann “draumana rætast”. Og sjaldan hefir sumarblærinn íslenzki liðið um hreinni liti í vörum og vanga íslenzkrar meyjar, en þá er Stína þeysti Keimleiðis frá hátíðarhald- inu á Eyrinni, því hann leið og lék sér um liti hreysti og heilbrigði. J. J. Svrn H. O. IVinrlkNNon J. J. SWANSON & C0. FAmWMAIAUR 0O .. .. VT WÍBHÍffX Grána var létt um sporið, er Steini þeysti honum burt af Eyr- inni, eftir þurrum og sléttum göt- unum, sem lágu út með hlíðinni. Honum var auðsjáanlega hugleik- ið um að komast í hagana á Grund, en svo leit og út, að Steina — þessi dæmalausa skepna — bögu- þess að hrópa a eftir henni og sama augnabliki varð alt skýrt fyr' væri engu minna áhugamál að AÐVÖRUNARORÐ. Inflúenzan hefir þann illa eigú»- leika um fram marga aðra sjúk- dóma, að hún getur tekið sig upp ár eftir ár. Á eftir kvefsóttinni mannskæðu, sem geysáði árið 1890, fylgdi önnur hviðan, þótt væri hún að vísu á ögn vægara stigi. Það verður því aldrei nógu ræki- lega brýnt fyrir almenningi, hve bráðnauðsynlegt er að hafa jafn áreiðanlegt meðal á heimilinu eins og Triner’s American Elixir of Bitt- er Wine. Slíkt og þvílíkt meðal er alveg einstakt í sinni röð gegn alls- konar meltingaróreglu og innvort- issjúkdómum. Það hreinsar inn- yflin gersamlega og ver kvefsýki betur en nokkuð annað. Eftir hita- j sótt eða önnur þvílík tilfelli, geta menn ekkert betra fengið en Trin- er’s Angelica Bitter Tonic. Rev. Skocek frá Jarell, Töxas, skýrði oss frá því í mréfi síðastliðið vor, að Triner’s Angelica Bitter Tonic hefði læknað hann af inflúenzu á dásam- legan hátt. Fáið yður bæði þessi Triner’s meðul hjá lyfsalanum undir eins! —Joseph Triner Company, 1333 —43 S. Ashland Ave, Chicago, H.

x

Heimskringla

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Heimskringla
https://timarit.is/publication/129

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.