Heimskringla - 15.10.1919, Qupperneq 6

6 BLAÐSIÐA.
HEIMSK RINGLA
i
WINNIPEG 15. OKTÓBER 1919
Pólskt Blóð.
ÞÝZK-PÓLSK SAG A
skein út úr þeim hlífðarlaus þrjóska. “Þér aetlið
að draga yfir þaS, sem fróSlegast er í æfisögu minni.
Eg veit aS vísu aS ySur er þar margt miSur kunnugt
og skal eg bæta úr þessu. Æskusaga mín, konung
Iega tign, er hiS einasta er eg þykist stoltur af, því
hún felur í sér alt þaS, er þarf til skáldlegrar tilveru
söngmannsins. ”
“ÞaS er ágætt, bezti Proczna! SegiS frá,” mælti
prinzinn, en greifafrú Kany sendi Xeniu leiftrandi
augu og gekk svo ásamt hinum konunum til prinzins.
“Eg biS ySar konunglegu tign,” mælti Proczna,
“aS hugsa ySur á þessi leiS: Afargamla turnum
prýdda höll, langt í burtu í einveru hinnar austur-
prúsnesku heiSar. SnjóhríSin hvín og skekur trén
í skógunum. Engin stjarna, ekkert tunglsljós lýsir
hinni dimmu nótt. Gegnum snjó og kulda berjast
tveir vegfarendur fram til frelsandi ljósskins hallar-
innar. Annar þeirra er karlmaSur, er vefur hinni
tættu kápu sinni aS pilti, er virSist yfirkominn af
kulda, en á eftir gekk kona, og vaggaSi út á hliSarn-
ar af þreytu, klædd í tötra; vesælir og örvinglaSir
héldu hinir pólsku flóttamenn leiSar sinnar. 1 höll-
inni var þeim tekiS meS mikilli gestrisni. Greifinn
lyfti syni uppreistarmannsins aS brjósti sínu og hét
þess, aS hann skyldi ganga honum í föSurstaS, þar
til flóttamaSurinn kynni einhverntíma aS snúa aftur,
þá er hinn Ijómandi frelsisdagur rynni upp yfir Pól-
landi og ný konungskóróna myndaSist á rústum Ost-
erlenkas. — Sonur beiningamannsins og uppreistar-
mannsins, er örlögin gáfu nýtt ættland, greifakórónu
og lárviSarhring, til aS bæta upp föSurmissinn —
hinn kviklyndi maSur, er eigi má segja afhendis sér
hiS pólska blóS sitt og syrgjandi fer land úr landi —
þessi öfundsverSi ógæfumaSur er Janek Proczna,
stjúpbróSir griefafrúar Dynar.” ' jí
MeS leiftrandi augum leit hann á hiS gullfagra
höfuS. Hann hafSi búist viS, aS Xenia mundi
blikna, líkt og þegar hann fleygSi gulli sínu og titli
fyrir fætur henni, þá er hann sleit sundur bönd þau,
er hún ætlaSi aS gera aS fjötrum. En honum hafSi
skjátlast. AS vísu stóS nú greifafrú Dynar grafkyr
og hálfgert utan viS sig af blygSun og skelfing, en
svipurinn á andliti hennar benti a eitthvaS annaS.
ÞaS virtist ganga algerlega fram af henni, og augna-
ráS hennar virtist lýsa takmarkalausri aSdáun.
Hún gekk fram til hans og leit upp'til August
Ferdinands.
"Eg vona aS ySar konunglega tign taki stjúpson
föSur míns í samkvæmi vort og sýni honum sóma,
mi’ldi og velvild, eins og hann væri borinn Dynar
greifi. Eg mun ábyrgjast aS hiS pólska óróablóS
hans berst í sannarlega þýzklunduSu hjarta.”
Prinzinn svaraSi mjög vingjarnlega: Her þarr
eigi aS lofa neinu. Janek Proczna er mér þegar
kærari en nokkur annar greifasonur. AS því er
snertir hiS þýzka hjarta hans,” bætti hann viS og leit
vingjarnlega til hins unga manns og tók í hönd hans,
”þá ætla eg aS hinn sami maSur, er hefir þor og þrek
til þess aS kannast viS atburSi umliSins tíma, muni
eigi heldur bregSast hinni fosturjörSu sinni, er hann
á svo mikiS aS þakka.
Var nú brátt aftur fariS aS tala um sönglistina.
Önnu Reginu langaSi til aS heyra eitthvaS af uppá-
haldslögum sínum — “Rós og þyrnar .
Proczna sneri aftur aS hljóSfærinu. Hann hafSi
aldrei sungiS þetta lag eftir nótum, en ætlaSi þó aS
reyna þaS. Hljómmiklir tónar heyrSust nú og roSa-
steinninn, er prýSilega yar greyptur í fingurgull á
litlafingn hans, virtist aS senda fra ser purpurahta
eldingu. Hægt, og líkt og væru óumræSilegir
kveinstafir, hóf ná Proczna uppáhaldssöng prinzess-
unnar.
Hin tigna frú studdist viS handlegg Leonie og
hlustaSi sem í draumi á hina fögru tóna.
Þegar söngmaSurinn var búinn, leit hún til hans
og voru tárin í augum hennar. Alt útlit hennar var
algerlega breytt, ekkert benti nú lengur á hina kjark-
lausu, mæSulegu konu, er kom fram sem skuggi í
samkvæmi þessu. ÞaS virtist sem bamiS hefSi ajt
í einu orSiS aS fullorSinni konu.
“ÆtliS þér aS standa lengi viS hjá okkur?”
?purSi barónsfrú Gertner í hálfum hljóSum.
Proczna hristi höfuSiS og svaraSi brosandi:
“Hugur minn verSur hér eftir( þó eg sjálfur fari
burtu.”
“ÞaS er ósk prinzessunnar aS þér dveljiS hér um
nokkrar vikur og — er ekki svo, ySar tign( þér eruS
vanar því aS óskum ySar sé fylgt , eins og skipun-
• • ♦
um?
Rómur barónsfrúarinnar var nú eitthvaS ein-
kennilega bitur og Proczna virtist hún taka heldur
ráSríkislega í hönd prinzessunnar.
Hinn fríSi svipur á andliti Önnu Reginu var nú
horfinn. Hún leit upp til vinkonu sinnar hissa og
hálf-skelfd og mælti:
“En, bezta barónsfrú, eg biS ySur. — Herra
Proczna veit aS þaS mundi gleSja mig stórlega, ef
hann stæSi viS hjá okkur um stund. — Nei, nei, eg
vil ekki neySa hann til þess.”
Augu hennar litu yfir til August Ferdinand, eins
og hún vildi vita, hvort hann hefSi hlustaS á samlal
þeirra.
“ÞaS má eigi heita nauSung, ySar tign, heldur
er þaS öllu fremur mikil sæmd fyrir söngmanninn,
er svo fagurlega hefir sungiS upáhaldslag ySar,”
mælti barónsfrúin meS talsverSri skerpu í röddinni.
“Hví skylduS þér leyna óskum ySar? Eg þekki
þær betur en nokkur annar. Og ber því upp boS
mitt í ySar nafni.”
“Pólskt blóS er of heitt og pólskt lundarlag of
þrjózkt til þess aS þola nokkra nauSung, og þaS jafn-
vel eigi sjálfrar hæverskunnar. Eg kem og fer eins
. I ráSlaus og halastjarnan á himninum. DýrS alL
Barónsfrú Gertner stóS hjá prinzessunni og hvísl-
aSi nokkrum orSum aS henni.
Anna Regina bauS meS skjálfandi röddu, Janek
aS koma til sín.
XIV. KAPITULI.
■ j heimsins getur ekki haldiS mér kyrrum, en ef til vill
! sólarbirta fagurs auga. Ef þetta NorSurlanda Babel
! heldur mér föstum í fjötrum sínum, þá er þaS eigi
' hégómadýrS, heldur töframagn fegurSarinnar, er
vinnur sigurinn. Og þess vegna,” sagSi hann og
sneri sér aS prinzessunni, “biS eg ySar tign, aS láta
ekki berast út, aS mér hafi sérstaklega veriS boSiS
aS bíSa hér, því þaS væri hiS vissasta ráS til aS
flæma mig á burtu fyrir fult og alt.”
Proczna hneigSi sig djúpt fyrir prinzessunni og
horfSi fastlega á andlit hennar. En hún leit upp til
hans, líkt og sá, er sloppinn væri viS einhverja dauS-
ans angist, og þakklætiS skein út úr augum hennar.
Proczna hafSi nú lesiS úr hinni fyrstu síSu af
æfisögu Önnu Reginu og honum þótti nú sem hann
réSi nokkru um hversu fara mundi síSar.
Becky stóS í • gluggaskoti og starSi á Donat
frænda, er flögraSi um Xeniu greifafrú, eins og fiSr-
ildi umhverfis 'blóm.
Einhver skuggi hvíldi yfir þessu litla yndislega
andliti. Hún hafSi hugsaS sér lífiS á annan hátt.
HöfSingjafólkiS hafSi aS vísu talaS vingjarnlega
7 August Ferdinand leit hissa og íorviSa á konu
sína, er svo skyndilega fleygSi fyrir borS öllum hirS-
siSum.
En hún leit undan og.Reusserk fursti, er ætíS var
vanur aS sitja viS hliS prinzessunnar, setti á sig ór
lundarsvip. ’Sneri prinzinn sér til hans og mælti
brosandi:
“HeiSur þeim er heiSur ber, minn kæri Reusserk!
1 dag er ekki Marz, en Appollo æSstur í ráSi guS-
anna, og “þaS sem konan vill, þaS vill guS”, segja
Frakkar. Látum því hina fögru list sitja í öndvegi
v.S borS vort í dag.”
Og prinzinn vísaSi nú herdeildarforingjanum til
sætis viS hægri hliS Önnu Reginu, en settist sjálfur
gagnvart henni, milli frú von Drach og greifafrúar
Dynar.
ÞaS var mjög kátt og fjörugt viS þann enda hins
skrautlega lagSa borSs( er frú von Hofstraten,
greifafrú Ettisbach og frú von Tarenberg sátu( meS
hinum ungu foringjum.
Forsetafrú Gertner hafSi sezt viS hina hliS
Proczna og var þaS eigi nema eSlilegt, þó hann
sýndi henni mikla alúS.
HljóSfæraflokkur Úlanriddaranna lék ýms lög í
tíl hennar, og konurnar höfSu heilsaS henni og for- ; næsta gal og heyrSist því samtal þeirra, er viS borSiS
ingjarnir höfSu sagt henni margskonar skrítlur. En £'tu fremur óljóst.
þó fanst henni lítiS koma til alls þessa. Hana lang- Leonie lyfti upp höfSi sínu og virtist rem hane
aSi til aS tala alvarlega viS Donat og vildi aS hann værj ag tJrey;T,a.
breytti viS sig alveg eins og viS Xeniu. Og nú sá .Trug þér hjátrúarfullur?" spurSi húr hlæjandi.
hún hann varla. Stundum kleip hann í handlegg .-já þegaJ. eg inn j Ij^mandi konu auga, þykir
hennar í spaugi, eSa deplaSi augunum til hennar og mér gem eg horfi ofan í djápann, djúpann sjó, e>
lét eirrs og aS honum lægi viS aS skella upp yfir sig, tyeir hvítir armar teygjast upp úr, tH þess aS drag.i
þegar hún var svona alvarleg. Nei, þaS fór fjarri mig njgur tjj sín ”
því aS hann hefSi bættsig. Svo virtist sem Leonie eigi heyrSi svar hans.
Því ertu svona alvörugefin, Becky litla? var J-Jún hleypti hinum dökku augnabrúnum niSur yfir
sagt viS hliS hennar.
“Becky sneri sér aS þeim sem talaSi og var aum-
leg á svipinn.
“Æ, kæri góSi Proczna. Hann hirSir ekki hiS
minsta um mig.”
Proczna skildi þegar hver þessi “hann" var.
“ÞaS er óþolandi. Eg held eg verSi aS tala lít-
iS eitt einslega viS þennan herra.”
Becky leit hálf-vantrúa til hans.
“Eg hefi mikillega móSgaS hann, en mér varS
þaS óvart.”
“Hver rækallinn! HvaS hafiS þér sagt
hann?”
“ÞaS skal eg segja þér á morgun.
Flandern er aS líta hingaS og hlusta.”
“En heyrSu, hvernig þætti þér, ef eg setti dug‘
lega ofan í viS hann, fyrir meSferSina á þér?”
Becky varS náföl af skelfingu. “Neh kæri
Proczna, eg vona aS þú gerir þaS aldrei!"
“Hví ekki? Eg kann jafnvel aS snúa hann úr
hálsliSunum.”
“Hví hann? Nú hló hún dátt aS þessu.
En Beatrice sá aS þetta var alt eintómt spaug.
Hellar-Huningen stóS og sneri upp á varaskegg
sitt, meSan Proczna söng sorglegt lag um rós og
þyrna o. fl. Því miSur skildi furstinn lítiS af öllu
þessu, því hann var lítt aS sér í sönglistinni. Becky
stóS í turnherberginu og virtist vera jafn kynleg, og
var sem hinum unga furst þætti þaS mikil skemtun.
Djmar-greifinn, aS öSru nafni Janek Proczna,
hafSi nú lokiS viS söng sinn og fengiS mikiS hrós
augun og sneri ósjálfrátt hinu gullra armbandi, er
var haldiS saman meS þunnri keSju um handlegg
hennar.
“SjáiS þér? Lásinn er í sundur. Hann sprakk
um leiS og þér genguS aS mér.”
“Og þaS á aS boSa eitthvaS óhanp, ætliS þér?”
“Er eg lofaSist,, lagSi festarmaSur minn þetta
armband um handlegg minn og læsti því meS þar
til gerSum lykli, er hann síSan bar í bandi um háls-
mh. Var þaS barnslegur leikur, en þýSingarmikill.
I ArmbandiS er í staé trúlofunarhringrins. Svo lengi
um sem þaS heldur, svo lengi er hamingja og ást á heim-
_ (ilinu.”
Þessi hæSni “Leystur fjötur!” Janek leit skrítilega á frú
Leonie. “ÞaS er líkt og í kvæSinu um vesalings
gamla konunginn, er tók sér unga drotningu,” sagSi
hann hægt fyrir munni sér. “ÞaS er einhver alvar-
legur, eti þó óendanlega yndislegur skáldskapur í
hinum fornu kvæSum, er tala um bannaSar ástir og
brostin bönd. Sæll er sá hirSsveinn, er fær aS halda
i uppi kjólslóSa drotningarinnar og rjúfa fjötrana um
handlegg hennar og deyja meS henn:.
Augu Leonie leiftruSu. Þá leiS 'hiS fagra höfuS
hennar niSur á 'brjóstiS.
“Sæll er sá, sem aSeins þekkir þennan skáldskap
af kvæSunum einum,” sagSi hún lágt. “Hvers
vegna segja menn “vesalings” um hinn gamla kon-
ung, þó hann tæki sér unga drotningu. Ef aS
Heine hefSi getiS litiS í hjarta drotningarinnar,
mundi hann vissúlega hafa kent meira í brjósti um
hana, en hinn aldraSa, hégómlega sérgæSing,
fyrir. ÞaS virtist sem þeim litist hvoru á annaS, for- vj]cjj þrýsta vorinu aS brjósti sér og hugleiddi eigi,
setafrúnni og honum. Xenia varS alvarlegri og
þögulli og virtist stundum sejn hugur hennar væri ein-
hversstaSar langt í burtu.
Donat fanst sem hann væri kominn í maurabú.
Hann var einn allra hér, er ekki kunni neitt til söng-
listar. Gekk þá Proczna til hans og lagSi hönd sína
á herSar hains og mælti:
“GóSi Huningen, er þaS satt, aS þér ekki lítiS
viS hinni yndiálegu litlu Beatrice, en beitiS því, er
aldrei mun festast á fiskur?”
aS hvert ástarblóm visnaSi fyrir ískölduirt kossum
hans.”
Djúp þýSing lá í orSum forsetafrúarinnar, en
enn dýpri í augnaráSi því, er hún sendi Proczna.
Janek þekti orS þessu lík, og hafSi oft klappaS sam-
an lófum aS þeim á hinum frak’knesku leikhúsum.
Hann tók hægt hiS háa kampavínsglas oS lyfti
því upp.
“Eg aumka enga konu, sem elskuS er, og sízt
! hina ungu drotningu, er fann hirSsvein, nógu ungan
“En viS hvaS eigiS þér?” stamaSi Donat em- og sterkan til þess aS rjúfa fjötra hennar. Eg drekk
urSarlítiS. j þvj rninni framtíSar-söngsins.” -- ÞaS var einhver
Lengra komst hann ekki, því konurnar söfnuSust tofrancJJ kraftur í rödd þessa manns. ÞaS var eins
utan um Janek. og ag hann héfSi vafiS töfraneti um huga hennar.
“SegiS okkur, er þaS satt, aS keisarafrúin sýndi Qg svo hló hann — svo glaSlega og nær því gauks-
ySur mikla velvild, þá er þér voruS í Parísarborg?”
spurSi greifafrú Ettisbach mjög einfeldnislega.
"Ekki var nú laust viS þaS.”
! “Og þér fenguS nokkur riddaramerki?”
“Nokkur! Eg fékk eitt á hverjum morgni meS
kaffinu.”
„ “Þér eruS aS gera aS gamni ySar,” sagSi greifa-
lega.
Leonie dró andann djúpt. Hún skildi nú aS
Parísarborg hafSi fagnaS þessum eldlegu augum, og
aS braut þessa manns hafSi veriS stráS eintómum
rauSum rósum. Og hann, þessi nafnfrægi maSur,
sat nú viS hliS hennar og hvíslaSi ástarorSum í eyru
hennar.
i Hún leit yfir til Xeniu. Hún vissi aS hin köldu
frú Tarenberg og sperti upp nefiS. “En þaS veit eg(
aS þér hituSu ofn ySar meS öllum hinum rósrauSu augu störSu á hana, hún sá aS kinnar greifafrúarinnar
bréfum, er þér fenguS. j ]ituSUst, er Proczna hóf upp og tæmdi glas sitt.
ÞaS er misskilningur( náSuga frú. Forlög bréf- Brjóst Leonie svall nú af tilfinningu óendanlegs
Forlög bréf-
anna verSa miklu merkilegri.”
“Hversu þá?”
Allir héldu nú niSri í sér andanum og hlustuSu.
Eg samdi viS ítahukonung, aS hita upp \/esu- spurSi hún fljótt.
1 fagnaSar. Erfiherrar: aS Proczna leit eigi til nokk-
urrar annarar konu en hennar.
“Þér ætliS þá aS standa hér viS um stund?
,f!
víus meS þeim.’
“ASeins þar til þér sjálfkrafa leysiS mig úr töfra-
Nú skil eg margt, er mér var áSur óljóst,’ greip böndum, er þér hafiS fjötraS mig í,” svaraSi hann
frú Hofstraten fram í og var þá hlegiS mikiS. brosandi.
Þjónarnir opnuSu nú vængjahurSirnar og var þá “Þá fer líklega fyrir ySur líkt og Henrik keisara
gengiS til kvöldverSar. £ Isenstein. En vel á aS minnast, ef þér hafiS ein-J
hverja ósk, er þér viljiS fá framgengt, þá snúiS ySur
til mín og eg skal koma til leiSar hverju sem þér
viIjjS.”
Þér eruS alúSar vinkona prinzessunnar? ”
Hálfgert hæSnisibros lék um varir forsetafrúar-
innar.
“OrSiS vinkona er mjög ótiltekin hugmynd,’"
svaraSi hún. “En eg hefi í flestu talsverS áhrif á
þessa einföldu, Iitlu sál og er eg jafnan, guSi sé lof,
búin og boSin til þess aS vera nokkurskonar forsjón
hennar.”
ÞaS er svo! Greifi Dynar brosti og starSi um
stund niSur í hiS freySandi kampavínsgfas. “Eg
skil. Hver mundi geta staSist slíkan töframátt og
innilegleik, sem hér er?”
Hún hló nú og mælti:
“ViS konur höfum ekkert töfravald hver yfir
annari, aS minsta kosti eigi svo, aS þaS megi sín
nokkurs. Eins og hér stendur, er eigi um annaS aS
ræSa en persónulega yfirburSi.”
“ÞaS er þá aSeins mátturinn, er á aS ráSa! En
hve fúslega mundi eigi hver og einn knéfalla fyrir
ySur, barónsfrú."
“Bezti greifi!” hrópaSi nú August Ferdinand
brosandi. “Systir ySax( greifafrú Xenia, stendur á
því föstu( aS hún hafi sem barn haft eldrautt hár og
aS kveikja hefSi mátt á eldspítu viS þaS. Er þetta
aSeins tilbúningur einn, eSa hel’ber sannleikur?”
Rroczna leit á höfuS Xeniu og yfti öxlum.
“Eigi rankar mig viS því, ySar konunglega tign,
enda er nú svo langt síSan. I mínum augum er rautt
eSa ljósleitt hér um bil hiS sama. Eg hefi því miS-
ur lítiS vit á germaniskri litblöndun.”
“Barónsfrú! Svo framt aS ySur sé nokkuS vel
til hinna gömlu vina ySar, þá vona eg aS þér leyfiS
mér aS drékka ySur til.”
HljóSfærasIátturinn gall nú viS og yfirgnæfSi
hláturinn og háreistina.
ÞaS var eins og ískaldur gustur færi um kinnar
Xeniu, og þó var svo heitt í salnum aS viS köfnun lá.
Því skyldi Proczna beita sér fyrir sigurvagn þeirr-
ar einustu manneskju, er greifafrú Dynar fyrirleit og
hafSi andstygS á, og er hún sízt allra ann aS slíkur
sómi sé sýndur. Ann? — Er þaS þá nokkur heiSur
eSa hamingja aS verSa fyrir hylli söngmannsins Jan-
eks Proczna? Hafa hinar stoltu og hrokafullu kon"
ur, er eigi álíta sér samboSiS aS dansa viS fót-
gönguliSsforingja, snögglega orSiS heyrnarlausar og
blindar, þar sem þær nú keppa um eitt einasta aug ía-
tillit frá syni hins pólska flóttamanns.
Nei, því rétt núná höfSu þær reynst alt annaS en
heyrnarlausar, er þær voru frá sér numdar af nokkr-
um sönglögum og hugsunarlaust klöppuSu lof í lófa.
Proczna söng vel, aSdáanlega vel, en var þá fyrir
sa’kir fárra sönglaga hægt aS gleyma ætterni söng-
mannsins. Slíkt getuí ekki greifafrú af Dynar-
ættinni.
“Hve hann hlær! Og hve les hann eigi rneS-
leiftrandi augum orSin af vörum þessa fagra orros,
er s.ier viS hliS hans og vefur hann tálsnörum daS-
ursins.
Anna Regina tekur nú þátt í viStali þeirra. HiS
föla andlit hennar verSur rjóSara og eitthvaS meira
fji’r færist yfir hana.
“Því miSur hefi eg lítiS vit á germaniskri lit-
blöndun.”
ÞaS er eins og hæSnishlátur suSi fyrir eyrum
Xeniu. ÞaS er eins og bergmál ‘liSins tíma hrópi
þessi orS: “Og hvorugt mun sakna hins”. Nei,
nei, hann saknaSi hennar eigi( svo mikiS var auSsætt.
Xenia hálf-hrökk viS, er August Ferdinand sneri
sér aS henni og spurSi hana, hvort Janek Proczna
væri góSur reiSmaSur. ÆtlaSi hann aS bjóSa hon-
um á dýraveiSar.
Var nú staSiS upp. frá borSum og stóSu mr.n
í smáþyrpingum og ræddust viS.
Á meSan stóS á kvöldverSinum, hafSi Donat
eigi haft mikiS næSi til aS athuga hvaS fram fór.
Hann sat allfjarri litlu Becky og sá því óglögt til
hennar.
ÞaS var hálfskrítiS, aS hann varS nú aS skoSa
hina litlu stúlku sem væri hún fuIlorSin kona. En
var hún í raun réttri eins lagleg og Proczna hafSi
viljaS gefa í skyn, er hann fyrir skömmu talaSi nokk-
ur orS viS hann? Eigi var þó ólíklegt aS hann
mundi vera manna færastur aS dæma kvenlega feg-
urS. En var hún annaS en stelpukrakki, þó vel
mætti vera, þegar alt kæmi til alls, aS hin litla frænka
hans væri súí stjarna, er menn i hinu halfsiSaSa
Þýzkalandi hefSu litla hugmynd um.
Hann fór nú aS virSa hina ungu stúlku nákvæm-
lega fyrir sér, er hafSi vakiS svo mikla athygli Jan-
eks Proczna.
ViS h’liS Xeniu leit hún vissulega út eins og periu-
hæna viS hliS tigulegrar álftar, en þó var hún mjög
fríS, ungleg og blómleg ásýndum. Hinn ungi for"
ingi hugsaSi sér enn einu sinni aS reyna Proczna, og
sýna hinni ungu stýlku meiri og auSsærri blíSleik en
ella. Hann tók upp glas sitt og hneigSi sig fyrir
Becky. 1 fyrstu sá hún þaS ekki, en er Donat lét
ósk sína berast frá manni til manns til Becky, leit hún
snöggast til hans, roSnaSi og ljómaSi af ánægju. Þá
er kvöldverSinum var lokiS( gekk hann samstundis
til hennar.
Becky stóS fyrir aftan móSur sína, er jafnan hélt
henni viS hliS sér, og leit til hans meS miklum blíS-
leik.
“Má eg kyssa á hönd ySar, litla frænka?” Þá
glamraSi í sporum Donats, er hann hneigSi hiS vel
Meira.