Heimskringla - 18.02.1920, Page 6

*. BLAÐSIÐA.
HEIMSKRINCL A
V/;: ;.\'IPLG, 18. FEBRCAR \929
Hann var ætíS góSur og eftirlátur viS Francisku.
En hún gat okki 'fundiS aS hann taeki þaS naerri sér,
Jjó hann gaoti ékki veriS heima hjá henni. Ástin,
sam hún hafSi á honum, var líkari tilbeiSslu en elsku.
Frarn aS 'þessu hafSi hún ekki séS þaS, aS hann end-
urgalt ekki 'þessa takmarkalausu ást, sem hún hafSi á brotiS þessa pjötlu,” sagSi hún. ”Frúin sagSi ný-
; honum, meS nærri því eins innifegum tilfinningum. lega ag jómfrú Hope hefSi 'fundiS upp nýtt lag á
Frú Carew gekk til herbergis síns. Hún óskaSi pan'sarhatti, sem svo var seldur fyrir 1 0 guineur.
helzt aS komast ’hjá því aS tafa einslega viS dóttur Hann var aSídlega settur úr afkliPPum áf ýms-
”En þér megiS ekki minnast á þetta viS nokkurn sína- Það yrSi líklega eitthvaS um Margaret, sem um tegundum> 3em hún sagSi aS hefSi veriS
Skuggar og skin.
SAGA
Eftir Ethel Hebble.
Þýdd af Sigmundi M. Long.
hún héfSi fasta hugsun á því, sem hún gerSf. Her-j mynd sakiey-sisins — finst ykkur þaS ekki? Horfj
bergiS var fult alf ungum etúlkum, en engin tók ^ftir iS á hana — eftirfætiS frúarinnar, Ef hún væri sak-
henni, fyr en ein þeirra leit upp og spurSi: "HvaS' laus, þá ætti hún aS fram bera sýkn sína."
er þaS, sem þú hefrr fyrir stafni, Mona?"
"Eg er aS reyna upp á hve marga máta eg geti
‘Þér hafiS 'lofaS mér
hún vildi helzt aS aldrei væri nefnd. Frú Carew
nýtt
lag. MeS vængjum eins og nunnuhúa. HvaSan
ÞaS varS djúp þögn í herberginu.
Á ný litu alfar stúlkurnar viS, og yfirveguSu hinn
aSdáanliega vöxt stúlkunnar, og hiS undraverSa og
frábæTlega fagra andlit. En eitthvaS var í svipnum
nú, sem minti a meinlaust dýr, elt af veiSimönnum.
Þetta óbreytta vinnuherbergi, þar sem borSin
voru þakin silkidúkum, ræmumt blómum og öSru
I verkefni, skyldi nú eitt sinn sýna atriSí í sorgarleik.
mann," sagSi Esthier Sharpe. __________________________
aS þegja yfir þessu." a8 ™ hafSi hún veriS hjá leynilögreglu- úr verSldinni fenguS þér sh'ka hugmynd, jómfrú j Hmar ungu 8túIkur höfSu hætt vinnunni, en horfSu
"Þér megiS treysta mér," sagSi Mona. "En nú koni- sem hun aður hafSl SeflS vlssar h'fsre/Ur’ Hope?" , atöSugt á beasa stúlku, sem V991 aS hún var ofurseld
má eg til aS fara. ÞaS er enginn vegur, aS þér vilj- aln Samlí* fru yildl- ef "æ^ værl- sleppa við greiru- Margaret leit til Monu, óþægilega snortin af fyrirlitnmgU heimsins.
iS segja mér hennar rétta nafn?” lega útskýring a því öllu saman. Hún átti líka von á gremjunni, sem auSheyrS var í málróm hennar. En '
“Nei, þaS vil eg ekki. Og nú hringjr frúin eftir 'Esther mundi koma, og miáske færa sér einhverjar bú grunaSi hana engan veginn hvaS þaS var, sem
mér, svo eg verS aS flýta mér til hennar og láta ySur
einar um aS komast út."
Og nú, er Esther hafSi sáS sínu fræi, var hennar
ætlunarverki lokiS um sinn.
“Hún hefir sagt mér aSeins undan og ofan af, og
meira fæ eg ekki upp úr þessari 'ljótu kerlingu,” taut'
aSi Mona viS sjállfa sig meSan hún var aS fara oían. j
Mona æ-tlaSi aS segja.
“Eg hafSi séS þetta form einhversstaSar," svar-
aSi hún vingjarnlega. "Eg veit ekki veruiega hvern-
ig á því stóS aS mér datt þessi breyting í hug. Eins
og þér segiS, líkist ihatturinn aS nokkru leyti nunnu-
sérlegar fréttir.
Þegar Esther var búin aS segja henni alt um sín-
ar framkvaemdir, sagSi frúin: "HvaS kemur svo
næst, Esther? Hvert aetli hún fari, og hvaS mun
hún geta gert?”
Esther ypti öxlum um leiS og hún sagSi: ÞaS húfu, en hann var mjög laglegur og fór vel á höfSi.’
skiftum viS okkur ekkert af, ef hún aSeins lætur okk- Mona hló kuldalega og sagSi:
1 ganginum mætti hún einum af þjónunum. Hún ur vera 1 lfriði-” GetiS þér gizkaS á hvaS nú ryfjaSist upp fyrir
stansaSi og brá á sig því a'llra blíSasta brosi, sem hún En hvern? Setum við veriS vÍ99ar um aS hun Ser' mér? Eg á frænda, sem nýlega var sendur lil aS
átti til í eigu sinni, og sagSi: "Eg er vinstúlka her- haS?,’ 8era viS rafljósin í fangelsinu í HáHoway.
bergisþernu frúarinnar. En eg veit ekki hvaS frúin ‘Til allrar kamingiu fyrir okkur, er lyiargaret Car- gert ráS fyrir aS hann mundi ekki hugsa um annaS
heitir • heyrSi þaS ekki vel er hún nefndi þaS." ew í ýmsum greinum gafnatreg," sagSi Esther. "ÞaS en vírana, sem ólag var á. En 'hann gerSi sér ekki
"Hvora frúna eigiS þér viS? MóSir húsfreyj- kefir hun Eerlega sýnt með breytm sinm. Hun hefir augun ónýt. Hann gægSist yfir múrinn, og sá kven-
unnar á líka heima hér,” svaraSi Thomas kuldalega vit*ausa ast a systur sinra, og mundi alt leggja í sol- fanga, er voru á sinni daglegu göngu í garSinum. Ein
og hálf Önugur. Þessi hálf siSaSa unga drós, og sem urnar hcnnar Vegna." áf þeim gekk mjög nærri þar aem hann var. Eg
auk þess var ósmekklega kl/ædd, háfSi engin þægileg "Og hiS sama mundi Franciska gera fynr hana, j 9purSi hvernig þún hefSi veriS klædd. Hann svar-
rif á hann. Hann stóS og horfSi á hana rann- saSSi fru Carew, blökk á brúmna. ÞaS er eins og aSi aS búningurinn sjáífur hefSi veriS viSbjóSslegur,
þú sagSir, vitlaus ást. en húfan hefSi veriS nett og fariS vel, upp'há og
Hún sat nokkrar mínútur þegjandi, en heilinn VængformuS ---------- alveg eins og þessi nýi hattur, sem
erfiSaSi því meira. þer gerSuS.”
‘Esther,’ sagSi hún svo, þaS er grunur minni, ■ Enginn gáf þessu gaum. Mona var fremur illa
aS alt muni ekki ganiga eins vel og þú heldur. Fram- þokkuS áf öllum stúlkunum. En Margaret varS ná-
undan mér sé eg langan, dimman veg. Eg sé vand- föl j andljti
ræSi og hættur. Þar er Franciska stærsta atriSiS. hendi, Hún varS gagntekin af hræSslu og örvænt
Un' . ! Elsku bamS mitt verSur skæSasti óvinur sjálfrar sín. ingu þvi þún skildi þaS vel, aS Mona Smith hlaut aS
"Frú Carew. án eg veit ekk. hvern gTem *ttar* ^ ^ merki]ega 4fcvetJin aS sumu leyti, eins og þún vita aS ,hún hefSi veriS í hegningarhúsi.
mar hún tiJheyrir, því þaS eru flem ættkvisl.r meS ^ viSkvæm og góg ag öSru leyti. Eg skil ekki ’-Af ,hverju datt ySur þetta form f hugV’ helt
því nafni. * Sir Basil, húsbónd. m.nn, er af gamall.. vegna ^ elskar svo takmarkalaU9t þessa
og góSri ætt. Hann giftist dóttur frú Carew, svo gem eg hata £n ,þag gerir hún_ og mitt hat.
þaS má heita ein fjölskylda sem stendur. Þau eru ^ ^ hennar ást__________”
ánægS og farsæl, en maSur veit aldrei hve lengi þaS -HatriS er sterkara en ástin og nær oftast yfir-
helzt , , ' tökunum," sagSi Esther stillilega. "En því eruS þér stúlkUnu
"HvaS heitir hann svo, þess. hávelborm husbond. ag ygur meg þe9SU w&rtsýni og örvæntingU?
“Lá tum hana segjá þetta lýgi,” sagSi Mona. Lát"
! Látum hana neka þessu, ef hún getur þaS.”
XI. KAPÍTULI.
áhr.t á 'iiann.
sóknaraugum.
ÞaS brá fyrir kfókindasvip á andljti Monu. Hver j
var þessi éldri frú, sem var hér hjá dóttur sinni?
Skyldi þaS vera rmögúlegt aS hún væri eitthvaS
vandabundn jómfrú Hope?
“Og hvaS er svo náfn'hinnar eldri frúar?" spurSij
ySar?"
Tómas ieit á hana fyrirlitlega. Var þaS hugsan-
legt aS ihún væri svo djörf, þessi 'lítilfjörlega stúlka
— þessi búSartelpa — aS gera gys aS honum og hús-
bónda hans. ?
“Hann heitir Sir Basil Paunceforte, ” svaraSi hann
kuldalega og um leiS opnaSi hann útidyrnar upp á
gátt.
Stúlkan hverfur í eymd og ólifnaS svörtustu krók- ag hráS sinni og kvaldi hana eins og kötturinn mús"
anna í Lundúnum. ViS þurfum ekki aS kvíSa nein- ina Hún horfSi meS hjartanlegri ánægju á Margar-
um óþægindum af hennar hendi. et, meS höndurnar skjálfandi í kjöltunni, ótta í aug-
Eg skil ekki aS þetta sé þín sanna meining, unum og náfölt and'litiS.
Mona 'beiS viS um stund, þar til kyrt var í vinnu-
stofunni. Þá brýndi 'hún raustina og sagSi:
“TakiS nú eftir, vinir mínir. HvaS munduS þiS
sagS frú Carew. “Fyrir mitt leyti er eg sannfærS
um, aS 'hún sekkur ekki í saurinn. Hún er ekki af
þeirri tegund kvenna. Þau vandræSi, sem viS þurf-
um aS stríSa viS og yfirvinna, ef mögulegt er, eru
Mona Smith gekk út hin rólegasta, og sagSi um ekki nærri þvi þúin Eins og þ/, veizt, er mikiS til af
leiS: GóSa nótt! En hann virti hana ekki svars. oheppilegum og ófyrirsjáanlegum atvikum, því lífiS
Þegar hún var komin út á götuna, kom á andlit er svo undarlegt. ÞaS eru til persónur, sem sýnast
segja, ef einlhver okkar, hefSi ekki aSeins séS fang-
elsishúfu, heldur boriS hana á sér?”
"Ein af okkur! En sá þvættingur, Monai.”
■■ Ótrúl'egt En þaS hefir þó komiS fyrir." sagSi
hennar fölskvusvipur og illúSIega glott lék um varn\ hvorki vilja eSa geta dáiS; þær aSeins liggja árum Mona “Stundum er frúin ekki eins ströng meS
hennar. Loksins hafSi hún þá fengiS vopn í hend saman , ]eyni, og koma svo alt í einu í ljós til aS vitnisþurSj þejrra, sem hún tekur í vinnu, eins og hún
ur; já, baneitraSar örvar. hræSa mann. Þetta hefir stundum boriS fyrir mig. ætti aS vera
ÞaS leiS all-langur tími þar til hún kom í Band- j draumi ,hdfi eg stundum lifaS' þann dag, aS hún — “Eg hefSi gaman af aS vita hvaS þþ ert aS fara
stræti. Þar var tekiS á móti hénni meS þeim mik.Is- Aneri] --- stóS frammi fyrir mer bráSlafandi. Og { kringum," sagSi ein af ungu stúlkunum — Soffía
verSu tíSindum, aS því væri-f leygt á milli, aS innan hvernig get eg veriS viss um aS hún sé virkilega dáin. Pryde “Eg held þS sárt eitthvaS geggjuS. Fanga
skams ætlaSi einhver konungborin "Lady" aS láta Sannanr fyrir því aS þaS væri svo, hö’fum viS aldrei húfa, Hver tek ur)þefcta aS súr? Eg get þár
frú Esterellu búa til hatt handa sér. Hertogainnan fengiS ” þaS> aS faSir minn er virtur og vel þektur kaup-
hafSi komiS þar inn þennan dag og gef.S þetta í "Hún er dauS,” sagSi Esther; “fyrir löngu stein' maSur { PeahaIril <>g jóraírú Lewisa í mdeys—’
skyn- ^ dauS. Þér ímyndiS ySur alt þaS versta í dag. "Eg veit þetta alt saman; þaS er ekkert rangt viS
“Frúin 'hefir í hyggju aS bregSa sér til Parísar- 'Ó)k, ef til vill er þaS svo. En aS minsta kosti
borgar, vegna þessa orSróms, til þess aS kynna ser he)fir veriS gerS gúS þyrjUn. Ef Mona Smith opin-
nýjustu tízku í sínuim verkahring, og hafa jómlfrú þerar á verkstæSinu þaS sem hún veit, þá er ugg-
Hope meS sér, sagSi ein a stúlkunum. laust aS Margaret verSur strax rekin.
Jómfrú Hope? "Þér geti<$ veriS vissar um aS hin græneygSa
"Já, þaS er sagt aS hun kunn. fronsku, svo aS Mona liggur ekki á liSi sínu í þessu máli,” sagSi frá Hampshire,” svaraSi Margaret meS áreynslu.
frúin getur látiS hana litast um í einni búSinni meSan Esthér Sharpe hlæjandi. “Má eg spyrja hvaS þetta hefir aS þýSa, Mona?’
hún sjálf fer í aSra. skaut jómfrú Pryde inn í. “Eg held þú sért gengin
\ | af vitinu.
t X. KAPITULI. En bæSi hún og hinar hö'fSu tekiS eftir því hvaS
• ! Mona var sjálfbyrgingsleg og viss, er hún bar fram
Daginn eftir gerSi Mona Smifch sér óvenjulega SpUrnmguna vjS Margaret. Þær 'höfSu næstum ó
aSra skoSun. Um leiS gekk hún inn í vinnustofuna. mikiS far um aS þúa sig svo, aS hún ]iti 3em alha afvitandi a]lar hætt aS vinna og þiSu m,eS óþreyju
Hún ákvaS samt meS sjálfri sér aS geyma eitur- bezt út Hún ætlaSi sem sá eftir vinnutíma aS mæta eftir svarinu.
skeytin og bíSa tækifæris, þar til hún gæti skotiS Hinrik á vissum staS, sem fyrirfram var ákveSinn. "Já, þaS skaI eg segja ykkur, mínar góSu jóm-
"Hverju sætir þetta?”
Frúin stóS í dyrunum og horfS-i m-eS reiSisvip inn
í herbergiS. Henni fanst andrúmsloftiS þar irrnt
þrungiS af sprengiefni. Af hinu öskugráa andliti
Monu þóttist hún sjá, aS hún væri reiS yfir einhverju.
var SíSan rendi 'hún augunu-m til Margaret, sem sat þar
hreyfingarlaus og líkust steingervin-gi.
"HvaS voruS þér aS segja, Mona?” spurSi hún.
"Er hér réttarrannsókn ? Og hvert eruS þér dómari
eSa kærandi?”
“Eg er í rauninni kærandi,” sagSi Mona og hló
um leiS kuldalega og kastaSi ’höfSinu til. "Hins-
vegar er eg reiSu'búin aS endurtaka viS ySur þaS,
sem eg er nýbúin aS segja þeim er hér eru viSstadd-
ir, og eg vona aS jómifrú Hope halfi ekki á móti því.
ViS erum ekki í góSu skapi, frú mlín. Okkur, sem
erum heiSvirSar stúlkur í hvívetna, þykir leitt aS
. verSa aS hafa samneyti viS þjófa, ja-fnvel þó meiri-
Vopn-inu var beitt af miskunnarlausr. . , , , ,. ,. , . > ] -i.
J , . f i oí i •• . | hattar trur haldi ytir þeim hu fi-skildi. ViS vrtum
ekki hvernig umhorfs er í Aulisbury eSa Ha'Howay
fangaihúsunum, og viS búum heldur ekki til höfuSföt,
sem líkjast fangahúfum.”
"Má eg spyrja, hvaS þér eigiS viS?” Rómur
írúarinnar var hastur og hún var reiSuleg á svipinn.
En innra meS sér fann hún til kvíSa. Hún vissi ekk-
ert um ætfiferil Lettise Hope, svo þaS var ekki óhugs-
andi aS hin illgjarna Mona hefSi eitthvaS aS segja
um hana, sem ljótt væri.
"Eg veit," sagSi Mona og lagSi áherzlu á hvert
atkvæSi, “aS jómfrú Hope — ef þetta er þá hennar
rétta nafn —hefir veriS í hegningarhúsi. ÞaS er alt.
i En þaS er ekki rétt gagnvart okkur, aS þér ha'fiS
hana."
Hún þagnaSi meS þessari ályktun, er 'hún bar
fra-m í lægri tón. En er hún sg aS fráin leit til henn-
ar meS fyrirnlitningu, fauk í hana á ný, og hún sagSi
meS ilskúþrungnu sigurhrósi. “Þér getiS spurt,
hvort hún man ekki eftir því, og vita svo hverju hún
svarar.”
Frúin sneri sér nú aS vesalings ungu stúlkunni,
þögulu og hreyfingarlausu:
"Jómfrú Hope!”
Margaret hreyfSi sig þá lítilsháttar, og leit upp á
ákærendur sína meS þögulu en 'biSjandi augnatilliti.
En ekkert orS kom ýfir varir hennar. Allir, sem viS
voru, stóSu eins og á nálum og 'biSu 'þess aS hún
mundi segja eitthvaS.
“Var þaS fangúhúfa, sem þér höfSuS
Mona áfram.
séS ? ”
“En, Mona, hvenær mundi jómfrú Hope hafa
haft tæki'færi til aS sjá 'fangahúfur?’’ sagSi ein af
bæSi reiS og undrandi.
"Ó, þaS er ekki svo gott aS vita." Mona lék sér
ykkur, og faSir Annie Burts var eitt sinn borgarstjóri
í Ham. ViS getum allar gert grein fyrir ætt okkar,
n-ema ef til vill jómfrú Hope. Hvar átti faSir ySar
hei’ma, jómfrú Hope?”
"FaSir minn dó áSur en eg fæddist. Hann var
I þunnu varirnar hennar Monu komu ilskulegir
drættir. "ÞaS lítur helzt út 'fyrir aS hún kunni alt
og geti alt," sagSi hún háS-sllega. En máske eg geti
ofur lítiS opnaS augun á frún-ni, og komiS henni á:
þeim meS sem allra mestum og sögulegustum áhrif- Hún ætlaSi þá aS segja honum, hvernig 'hún væri,
um. Og einnig haifSi Esfcher lagt ríkt á viS hana aS þe9si unga atúlka) Sem hann hafSi veriS svo djarfur
geyma launungarmáliS. En svo þóttist hún skilja ag jfta á meS velþóknunaraugum. Taldi hún vísf
þaS vel, aS hvorki-vildi Esther né ætlaSist til aS hún aS þaS mundi kæla honu-m fyrir brjóstinu gagnvart
héldi þann skilmála, og mundi líka hafa taliS víst aS Margaret.
Mona ætlaSi ekki aS -gera þaS. FaSir Hinriks var vel éfnaSur verzlunarmaSur í
------------------------ ' Upperstræti í Islington, og hafSi stranéar skoSanir
Franciska og maSur hennar óku heim meS fullri um ráSvendni og drengskap. Hann mundi alls ekki
ferS í rökkrinu um kvöldiS. Himininn var dimmur vilja hafa neitt samneyti viS þjófa.
og ógnandi. Um kl. J 0 voru allir aS vinha í búSinni hennar
"Ef eg aSeins vissi hvar Margaret er, mundi eg frú Esterellu á Bondstræti.
skoSa mig hina farsælustu konu á öllu Englandi," Þegar Mona kom inn í vinnustofuna, voru allir
hur.-’.Si hún. “Eg veit hreint ekki hvort Basil fellur; onnumtkafnir. Margaret var aS mynda eftir frönsku
a&t ; iali um hana. hattlagi. Á borSinu, sem hún sat viS, var fult af
Þetta kvöld kom frú Carew seint heim. Hún fallegum blómum, silkiböndum og ýmsu öSru, sem
gek'k fram hjá lestraherbergi Fráncisku, þar sem húnj verkinu tilheyrSi.
sat einsömul viS birtuna frá ofninum, og var aS I Mona gnýsti tönnum yfir þessu, því þetta hafSi
drekka kaffi. Basil hafSi ekki stansaö, heldur hald-; veriS hennar verk, áSur en Margaret kom. En frú-
iS áfram til klúbbs síns. - in ha'fSi nýlega sagt viS hana, aS hún hefSi enga
BifreiSarferSin hafSi haft góS ahrif á hana, og; haefíleika til aS breyta neinu til hins betra. Nú var
hún var glaSari í bragS. en óft endranær. hún látin gera ýms léttari og *andaminni verk; meS-
Sir Basil var einn af þeim, sem hafSi mörg jám I al annars aS setja í stand óvandaSa og ódýra ferSa-
í eldinum. Nú var hann aS hugsa um aS verSa
meSIimur Parliamentisins viS næstu kosningar, og
átti því um þessar mundir mjög annríkt
hatta.
Hún gekk aS borSinu og tók þar pjödu alf þunnu
músuh'ni, sem hún braut saman á ýmsa vegu, eins og
frúr,” sagSi Mona. “ÞaS er ekki til neins aS kom-a
meS fleiri valfninga, og mér sýnist -þaS alls ekki rétt
gagnvart okkÚr hinum, aS hún verSi hér lengur; þaS
ætla eg aS segja frúnni, þegar hún kemur hingaS.
Orsökin til þess aS jómfrú Hope fann upp þetta nýja
hattlag, meS Vængi á báSum hliSum, var sú, aS hún
hafSi fangahúfu í huganumt því hún heíir sjálf boriS
þess kyns húfu, vegna þpss aS hún er nýsloppin út úr
fangelsi. SjáiS nú til; nú vitiS þiS hvernig þaS er.”
"Eg trúi ekki aS þetta sé satt,” sögSu allar stúík-
urnar, sem viS voru, sem einúm rómi.
“HorfiS ’framan í hana!” sagSi Mona sigrihrós-
andi.
ÞaS var eins og eftir samkomulagi, aS þær sneru
sér viS allar í einu og litu til Margaret, sem sat þar 'föl
og hreyfingarláus eins og marmarastytta. Hinn
dimmbláu augu voru þaS einasta, sem líf var í; en
þau höfSu ósegjanlega kvalafult og örvæntingarfult
útlit.
Mona Smith rak upp skerandi skellihlátur, er hún
leit á aumingja fómardýriS, fyrir-hennar grimdarlegru
og samvizkulausu meSferS. Hún benti meS fyrir-
litningu á Margaret, og sagSi imeS hörkulegri og bit-
urri röddu' "ÞiS þurfiS ekki nema líta á hana. Og
hún mótmælir þessu heldur er ekki. Hún er fyrir-
"Hún getur ekki neitaS því,” sagSi Mona áköf.
"Eg trúi því ekki aS þetta sé satt. En þér eruS
vond og samvizkulaus stúlka."
Þetta sagSi roskin konat lítil vexti. Hún var viS
vinnu sína í ba-kherbergi og var ekki álitin fær um aS
leysa af hendi hin vandasamari verk. ÞaS kom fyrir
aS hinar yngri stúlkurnar þóttust henni fremri, og bitu
hana af sér.
f *
En orSin losuSu um járnviSjamar, sem bundiS
höfSu hjarta Margaret. Hún reis upp a'f stjlnum og
brosti veiklulega; og nú stóS hún teinrétt og tiguleg
frammi fyrir öllum. Hún leit ’hinum aSdáanlega
fögru augum sínum meS þakklæti til litlu konunnar,
föll'eitu. Hún ætlaSi aS fara aS tala. En frúin
halfSi sínar ástæSur til aS láta 'hana ekki viSurkenna
neitt opinfoerlega.
"KomiS meS mér, jómlfrú Hope,” sagSi hún
kuldalega. "ÞiS 'hinar haldiS áfram ykkar verki.
Og mér væri þœgS í aS iþér, Mona, hefSuS hugann á
ySar verki, en létuS annara málefni hlutlaus."
Mona settist niSur, orSlaus áf gremju og ilsku, um
leiS og aMrgaret fór út úr herberginu.
Þegar þær voru komnar inn á skrifstofu frúar-
innar, settist hún viS skrifborSiS og tók sér penna í
hönd. Hún leit ekki á Margaret, 6n spurSi meS ís-
köldum róm: "Er nokkuS hæft í þessu? HafiS
þér veriS íiangelsi?”
“Já-
ÞaS varS þögn. Frúin drap pennanum í blekiS,
og hörkulegir drættir komu í kringum munninn.
"Var þaS nýlega?"
“Já" •' |
"VoruS þér sekar?”
“Nei.”
“HvaSa afbrot voruS þér sakaSar um?”
“ÞjófnaS.”
"ÞjófnaS!”
Frúin sperti upp hinar fölu augabrýr og athugaSi
nákvæmlega og meS rannsakandi augnaráSi hiS föla
andlit. Hún var ekki ; manniþekkjari og alls ekki
viSkvæm eSa brjóstgóS. ÞaS sem aSallega stjóm-
aSi 4ífi hennar og gerSvim, voru pæningar — aS
Meira.