Heimskringla - 16.06.1920, Page 6

6. BLAÐSIÐA
HEIMSKRINGLA
WINNIPEG, 16. JÚNÍ, 1920.
Skuggar og skin.
L .
SAGA
Eftir Ethel Hebble.
Þýdd af Sigmundi M. Long.
hennar frá æskuárunum, og í hennar hjónustu, og legt,” sagði lögmaSurinn, og þaS var auðséS á .út-1 “Já, þaS er vel skiljanlegt,” sagSi hann, þegar
sama var aS segja um önnu Blake. j Hti hans aS hann átti í ströngu stríSi viS sjálfan sig,! hún þagnaSi í miSri setningunni. Þau kvöddust
Þaer letu þa lygasogu berast út, aS faSir ySar viS yfirgnæfanleg vonbrigSi og undrun. “Hvers meS handabandi. Hann fylgdi henni aS hliSardyr-
hefSi ast a fru Carew, og aS moSir ySar væn hrædd vegna ættuS þér einungis aS hugsa um Francisku, unum á skálanum, þar Sem Margaret fór út.
um hann. Þar næst kom sú fregn aS ákof orSa'| Sem þó er ekki systir ySar. Og þó svo hefSi veriS, Um stund heyrSist hvorki stunur né hósti í garS
senna hefSi veriS á. milli hjónanna. Sva einn dag hvers vegna ættuS þér aS leggja alt í sölurnar fyrir
fanst faSir ySar, Geoffrey Carutters. dauSur — af hana?”
Og ekki
lífiS. — Svo hún er þá ekki móSir mín?
heldur Francisku?”
“Jú, hún er móSir Francisku, eSa aS minsta kosti mu‘
veit eg ekki um neitt, sem mælir á móti því.
eitri. Herbergisþeman Esther Sharpe sór þess dýran
eiS, aS hún hefSi séS móSur ySar láta eitriS-í kaffi-
bollann hans. En eftir því sem eg hefi komist næst,
| var þaS móSir ySar, sem átti aS fyrirfara meS eitr-
Þegar frú Carew sá hvaS hún hafSi gert og þessi
“Af því mér þykir væn't um hana, og eg má held-
ur ekki gleyma, hve ástúSleg hún hefir veriS viS mig.’
“En frú Carew? Á hún aS sleppa vS alla hegn-
ingu?”
inum, nema gutliS í gosbrunninum og hvinurinn í
regninu.
Hin samanlbeygSa manneskja aS hurSarbaki var
líkust steinmynd. Loksins hreyfSi hún sig þó og
laumaSist hljóSlega burtu, og hristi af sér vatniS.
Um stund stóS frú Carew og horfSi upp í blýgráan
ÞaS fór hrollur um Margaret, og hún sagSi meS j himininn. Hún var grábleik í andliti og drættirnir
, . , _ . veikum róm: “HaldiS iþér ekki, aS viS ættum aS | eins og þeir væru frosnir. Hún gekk stilt sem von
Margaret þagSi um stund. Ef hún var ekki skelfile=u misgrip, sem henni höfSu orSiS á, og af- j {eggja málefni hennar undir guSs dóm. Hann hefir i var. Hún var köld, blaut og stirS, eftir aS hafa leg-
Margaret Carew — hvar var hún þá? leiSingarnar, sem af því gætu orSiS, þá var hún ekki ^ sagt-: “Mín er hefndin, eg vil endurgjalda”. Eg el iS saman krept allan þennan tíma, svo hún gat ekki
“Hver — er — eg þá?” stundi Margaret upp og aS taka aSra stefnu. Hun akvaS aS Avenl' ekki ne|na hefndarhugsun. ÞaS mundi heldur ekki gengiS hart. Hún læddist varlega eftir grasgrónum
var þungt um.
skyldi vera sú, sem hafSi framiS ódáSaverkiS. Litlu
lífga mína góSu foreldra. ESa hvaS væri unniS götum og fram hjá litlum gosbrunni, og svo út úr
HafiS þér engan grun um þaS? spurSi hann se'nna ^om eldsvoSinn, og þar var sagt aS barniS ^ meg því, aS orsaka Francisku hrygSar og harmkvæla gömlu girSingunni gegnum leynidýr, sem hún hafSi
vingjamlega og hor*fSi framan í hana meS viS- farist.
kvæmni og hluttekningu. “Eg skal þá sýna ySur
1 henni mundi bvkia vænt um v?Snr KL-f,,Qf fKÍS_1 . , . .. .. „
I upp- —
■1 Franciska
nokkuS.’
Hann kveikti á eldspítu og rétti aS henni Iitlu urnum. Eg get hugsaS mér aS þaS hafi veriS hún,
öskjuna, sem gullnistiS var í, og Anna Blake hafSi sem frelsaSi ySur þá, þó ekki viti eg þaS meS vissu.
. , en gera Basil Paunceforte aS öreiga? SjáiS þér ekki lykilinn aS. Eftir aS hafa hlustaS nokkur augna"
Eg ímynda mér aS frú Carew hafi hugsaS, aS hversu ilt og ómannlegt þaS væri aS breyta svo viS blik, hvort nokkur væri þar nærri, lauk hún hurSinni
| henni mundi Þyk|a vænt um ySur- Hkiust föS- þau> efdr alt þaS góða> sem þau þafa sýnt mér?-
“En svo hafiS þér sjálf sérstakan reikning aS af
fengiS henni ti-1 geymslu.
og opiS.
Banner lýsti meS eldspítu á nistiS, meSan Marg'
aret skoSaSi þaS.
Hún rak upp lágt undrunaróp, er hún sá ljós-
myndina, sem var innan í nistinu.
‘ÞaS er mjög líkt mér sjálfri — þaS er eins og eg;
Nú far þaS fægt og fágaS meS Htt varS hún fyrir vonbrigSum, því þér eruS
; eftirmynd móSur ySar.
Eftir aS málssókninni var lokiS, fóru þau hjónin
j úr landi. Þegar hún aS þremur árum liSnum kom
aftur til baka, var hún meS tvær stúlkur, sem hún
| sagSist hafa átt meSan hún var erlendis. MaSur
i hennar dó á Frakklandi. Þér ólust upp hjá henni,
sæi framan í sjálfa mig. En hver er þetta eiginlega? ^ar eS alment var álitiS aS barniS hefSi dáiS
varS Basil Pauncfeforte erfingi aS eignunum. Hitt,
sem gerst hefir, vitiS þér.”
“HafiS þér uppgötvaS þetta alt saman?”
“Eg hefi enn ekki lokiS fullkomlega rannsókn
minni. ÞaS eru viss altriSi, sem eg þyrfti aS fá upp-
lýst, áSur en máliS fer fyrir rétt. ÞaS ar nauSsyn-
Og hví horfiS þér svona skrítilega á mig?”
Nú megiS þér taka á stillingunni, mín kæra ung-
frú," sagSi lögmaSurinn. “Þetta er konan, sem var
fyrir róttinum, er eg sagSi ySur frá. En hún var sak-
laus. ÞaS var hún, sem misti litla barniS sitt, og þér
eruS barniS. Þér eruS erfingi Geoffrey Carutters— . . , r . „, *. r . .
, ....*, , , - .. . , . • r legt ao t-sther aharpe veroi stefnt sem vitni, og enn-
skiliiS þer hvað eg segi? Þer eruð emi sanm err- . * .* , . r . , . ,
. . p, r, . ri I tremur aö við leggjum fram sannamr fynr ymsu, sem
nginn. Barmð rorst ekkr í eldinum ems og rlestir . r ■ r • i , ,
r- , r- , . * , . , eg heti gizkað a. bn það er nog efm tyir hendi til
lugðu. tg heri smam saman komist að pessari a-
eiSanlegu niSurstöSu."
ÞaS leiS stundciirkorn svot aS Margaret spurSi
ekki neins. Hún krosslagSi hendurnar í kjöltu sinni
hafSi fariS snemma aS hátta um
gera viS þessa óknyttakonu, sem þér öll þessi ár viss- kvö!diS( og sama var meS vinnufólkiS. Frú Carew
uS ekki betur en aS væri móSir ySar,” sagSi hann nam staSar nokkrar mínútur viS dyrnar á herbergi
hörkulega. ”Eg á viS hiS svívirSalega athæfi meS Fancisku. SíSan hélt hún áfrarn. Gegnum skráar-
þjófnaSinn á perlufestinni, sem hún sjálf var völd aS gatiS sá hún ljós í herbergi Margaret. Andlits-
en fékk ySur sakfelda, dæmda og setta í hegningar- drættir hennar gerbreyttust og ummynduSust af
j húsiS, fyrir aS hafa stoliS. MeS köldu blóSi tók djöfullegu hatri.
hún saman þau fjandsamlegu ráS, sem miSuSu aS því “En hvaS eg hata hana,” hvæsti hún út á milli
aS leiSa yfir ySur ógaefu og glötun. Hún hefSi helzt hinna fölu vara. “En eg skal vera búin aS drepa
óskaS aS þér hefSuS dáiS í varShaldinu — eins og hana,, áSur en hún fær tækilfæri til aS gera nokkurn
óbótamaSur.”
“ÞaS er nú liSiS hjá,” sagSi Margaret,
skapaSan hlut — bæSi hana og Basil Paunceforte
‘og skal eg drepa. — Þér hafiS rétt, herra Banner, eg er
Franciska tók mig htngaS — til síns indæla heimilis, eins og tígrisdýr, sem ekki er í búri, og áSur en langt
sem hún vill aS eg njóti meS sér alla aefi. Hennar um líSur skal eg sýna þaS aS tígrisdýriS er óbund-
vegna verSur þetta líka aS gleymast.”
“Svo eg get þá hreint ekkert gert?”
“Ekkert, nema aS aSvara frú Carew
til aS fara burtu héSan.”
aS byrja meS. Og eg skil ekki í aS Sir Basil verSi
. erfiSur viSfangs, því hann er heiSarlegur og vandaS-
. j ur maSur.” _
. , “MeSal skjala minna hefi eg eiSsvariS vottorS þaS á hættu’ hvaS sjálfan mig Snertir’ aS VCra þar þaU SV° Um?”
og reyndi aS gera ser grem fynr, hvaS þetta væn, ^ ^ ^ ^ ^ j sem hún gæti náS til mín. HaldiS þér jirkilega^aS “Um okkur.
. j hún vissi um þetta. Þar er meSal annars, aS þaS
iS I”
Esther Sharpe var í herberginu, þegar frú Carew
fá hana hom inn. Henni hnykti viS aS sjá hiS öskugráa
andlit húsmóSur sinnar. HáriS var blautt, andlits-
“Á eg aS segjp ySur nokkuS, mín góSa ungfrú?” drættirnir sem Steindir og varirnar helbláar.
sem henni var nú sagt.
— hann sýndist vera óþolinmóSur. — “Þessi kona erí “Hverju sætir þetta?” spurSi Esther. “MáttuS
lík tígrisdýri, sem ekki er í haldi. Eg vildi ekki eiga þér til aS bíSa allan þennan tí'ma? Og hvaS töluSu
Um þig og mig( Esther,” svaraSi
hún mundi fara héSan, án þess aS gera hvaS hún frú Carew meS trýllingslegum hlátri. “Taktu af
i r * Jr | , * 1 *1 •• C • 1 *v * • Jr • íiciii v 1991 uiii pcita, * cx 1 CI IllCUcU dlllldrd, dO pdvJ i i i iii .. , • ,.
Hafið þer virkilega sonnun fyrir þessu? spurði . gæti tij aS vera kyr? Dettur ySur í hug, aS hún mér skóna og kapuna, og glæddu svo til i eldinum.
... .. i , , var samkomulag milli fru Carew og Önnu Blake, aS, B y , _ , , ’
/\ð þetta litla barn se eg ■— dottir 1 ■ *■ 1 •• 1 1'----*! ■-*— - 1 — >----* -----'—c-------- — -- — — -—-- ' — *■ **-•
hún hikandi.
hennar?”
“Já. Eg grenslaSist eftir um æfiferil Önnu|
Blake, og mér var sagt, aS seint um kvöldiS, ?egar
j þér skyljluS vera, eSa réttara sagt aS þaS var iátiS
heita svo aS þér væruS hennar barn. En Anna
sagSi móSur ySar í trúnaSi hverra manna þér í raun
, , . „ . , c , , , or £ - D r . i °g veru væruðl Og ef eg þekki Sir Basil rétt, mun
eldurinn byrjaði, hafi hun komið fra rauncetorte .
^ * l - l [■ l r i hann fuslega sleppa hotuðbolinu með ollu tilheyr-
Court meS þetta litla harn, og aS hún hafi hafst viS
meS þaS í afskektu smáhýsi úti á heiSi í Devonshire.
Þetta meSgekk hún seinna fyrir móSur sinni. Þær
fengu báSar mikla mútupeninga fyrir þetta. En á
dánardægri sínu sagSi kerlingin frá þessu. Um þær
mundir hvarf Anna Blake af sjónarsviSinu. Löngu
seinna kom hún þó í leitirnar aftur ---- varS þvotta-
kona hjá mér, og reyndi aS stéla frá mér áríSandi
skjölum. Eg lét hana þá fara. Litlu síSar komst
eg fyrir hver hún var, og aetlaSi aS ná í hana. En
þá var hún horfin. Nokkru seinna — meSan þér
voruS enn á barnsaldri — Iét hún yður frá sér til frú
Carew, því þaS var hún, sem var höfuSpersónan í
þessum hræðilega harmaleik. Saga hennar er bæði
löng og Ijót. En hún verður aS útskýrast, svo þér
getiS skiliS alt saman.”
“Aumingja móSir mín — hin sanna móSir mín!
stamaSi hin unga stúlka. “Og hún áleit-aS eg væri
dauS. En hvers vegna — hvers vegna tók frú Car-
ew ekki af mér KfiS? Hvers vegna hlífSi hún lífi
mínu, og hafSi mig hjá sér?”
“Til þess aS gera yður þaS skiljanlegt, hlýt eg aS
andi viS yður. Eg vona aS þaS þurfi ekki aS fara
í mál út af þessu. Þér aSeins setjist í hans sæti, þaS
er alt og sumt( og þaS mætti takast fram sem ástæSa,
aS einungis fyrir misgrip hefSi hann gefiS sig fram
sem erfingja."
“HaldiS þér virkilega aS eg mundi gera þetta?”
“Gera — hvaS, mín kæra ungfrú?”
“Taka eignina — þetta hús af honum og Franc-
isku. Hrifsa þaS frá þeim.”
LögmaSurinn horfSi á hána. Hann trúSi varla
sínum eigin eyrum. En svo hafSi hann nú raunar
I orSiS fyrri því áSur, aS hann skildi ekki kvenþjóSina
. til hlítar.
“Taka eignina — þaS er ekkert rangt í því. Þér
j eigiS hana meS fylsta rétti,” sagSi hann eftir langa
„iþögn.
"Og þó svo væri, haldiS þér virkilega aS eg vildi
mundi meS þögn og þolinmæSi láta reka sig burt af Eg er aS sumu leyti frosin og aS sumu leyti brenn eg.
þessu viShafnarmikla höfSingjasetri? Eg er hrædd- ÞaS er því líkast sém eldur brennandi renni í æSum
ur um aS þér hafiS ekki enn til fullnustu þekt lyndis- mínum. HvaS mundi þér sýnast, ef eg segði þér,
einkenni hennar. Eg held aS þaS sé Shakespeare, aS þessi Banner hefir komist á snoSir um athæfi okk-
sem segir: “Viltu bíSa éftir því aS slangan stingi
þig tvisvar?” Þér getiS veriS vissar um aS hún er
fús til aS gera ySur meira ilt. Hún er ekki af þeirri
tegund manna( sem'mótþróalaust yfirgefur hús og
heimili, þar sem henni líSur vel aS öllu leyti."
ar? AS hann hafi söguna frá upphafi til enda í sín-
um höndum? ”
“Söguna? Ekki þó gamla tilfelliS? Ekki—”
“Jú, einmitt þaS. . Hann hefir meS einhverju
móti getaS náS í upplýsingar um næstum öll atriSi
‘Eg verS aS hugsa mig um,” sagSi Margaret.1 malsins, sem nokkurs er um vert — eg veit ekki
“GefiS mér tíma til þess, og leggiS mér ráS, hvernig
eg skuli bera mig aS. En eina skilyrSiS er, aS
hvernig. MóSir Önnu Blake meSgekk ált, og þaS
var skrifaS eftir hennar framburSi. Og konan, sem
Franciska sé ekki Iátin vita um neitt af því, sem fram þjónaSi henni á banalegunni( sór aS hún hefSi sagt
fer.” ! sér sömu sögu. En hún hugsaSi aS þaS væri einung-
Hún lagSi hendina á handlegg hans, og leit bæn- js rænuleysisrugl. Nú vantar aSeins eitt eSa tvö at-
araugum til hans. Banner hlaut aS dást aS henni á rjði; og til aS fá þau, eru þeir aS hugsa um aS ná í
þessu augnabliki. *
“Þér hafiS efni í ySur fyrir eldheita ást og órjúf-j
anlega trygS,” sagSi hann í hlýlegri róm. “Og trú-'
festi osf ást eru mikilsverSir eiginleikar. En mér sýn-
ist aS mannkærleiki ySar og umíburðarlyndi fari helzt
óf langt. Og eg segi blátt áfram mína meiningu,
þig-”
Esther Sharpe hrökk viS.
“Ætlar hún aS hleypa því í máli?”
“Ekki ennþá," svaraSi frú Carew og hló illilega.
“Vegna Francisku á einungis aS vara mig viS í þagn-
_ ................. __ _____________________ arþey og senda mig burtu.”
gera þe°tta? ÞaS mundi ors'aka þeim hina þyngstu aS taS gæti veriS hættulegt fyrir ySur( ef hún fengi “Reka þig burtu úr þessu húsi?”
“Já, vegna Francisku á aS hlífa mér viS lögsókn.
hugarkvöl. Basil er bundinn meS trygS og trúfesti
viS þessa gömlu ættareign, og sama er aS segja um
Francisku.”
“En Paunceforte Hall tilheyrir ySur — en hon
fara aftur í tímann. Frú Carew hafSi elskaS föður um „ ekk; Hann hefgi aldrei átt ag erfa það ••
At* f- i 1_____ C__________L*' 1_______.*___1____^
yðar. En þegar hann fór fram hjá henni og lagSi
ást á móSur ySar, þá breyttist alt, sem hafSi veriS
“Þau hafa látiS mig hafa eins mikiS gott af því
og eg hefi þarfnast. Eg vil ekkert gera í þessu máli,
gott í eSli þessarar konu — ef þaS hef.r þá ver.S herra ganner< Qg þ*r megiS þag ekk; he]dur< £g
nokkuS — í hatur og heiftaræði. Annars er þaS, ^ þreyta yið þau eins Qg eg hefgi viljag ag þreytt
mín skoSun, aS Geoffrey Carutters hafx aldre. trúaðj væri v-g mig £-^j hjýga kenningu Krists gasil
henni, og forSast eftir fremsta megn. aS vera á henn-, Qg Franciska megi ekki fá vitneskju um þetta. En
ar vegum. hefi tekiS þá föstu ákvörSun aS þaS skuli aldrei
Persónan, sem lá í kuðung aS hurSarbaki, kiptistj verg£
“Eg hefi aldrei heyrt annaS eins og þetta, svona
ÞaS er þó yðar rétt-
óþægilega viS, er hún heyrSi þetta. Svipur hennar
og augnatillit var voSalegt; og á þessu augnabliki ósanngjarnt og meiningarlaust.
óskaSi hún þess einlaeglega, aS hún hefSi veriS svo mæt eign ”
útbúin aS henni hefSi veriS mögulegt aS drepa þenn-
an mann, er þannig fletti af henni sauSargærunni.
“Eg heyrSi Geoffrey aldrei minnast á hana,”
grun um aS þér vissuS hver hún er í raun og veru.
Væri eg í yðar sporum, vildi eg ekki vera í sama húsi Margaret veit nú um alt, og svo hver hún er í raun
og hún. 1 og veru. En ekkert er hægt aS gera fyr en Basil
“ViS megum til aS finna einhverja leiS út úr kemur heim, svo eg hefi ennþá nokkurra daga frest.”
þessu,” sagSi Margaret. “En þér hafiS sjálfur sagt, “Þetta hefir komiS eins og þrumuskúr úr heiS-
aS ySur vantaSi sum málsgögnin ennþá.” skíru lofti,” sagSi Esther Sharpe. “En úr því viS
“Eg vildi gjarnan geta náS í mann nokkurn, sem höfum nokkurn frest, er líklega hyggilegast aS hafa
Darrell heitir —", ÞaS varS sterk hreyfing aS hurS- sig á burtu héSan viS fyrstu hentugleika.”
arbaki. — Eg er sannfærSur um aS hann hefir ver- “Frú Carew leit kæruleysislega í kringUm sig og
iS henni hjálplegur meS sín illvirki. Hanh er fant- sagSi; “Ertu aS hugsa um aS viS ættum aS flýja?”
ur — eitthvaS í ætt viS hana — og var leynilega “Já, auðvitaS, viS höfum nógan tíma ennþá. Og
nærverandi nóttina, sem morSiS var framiS. En þér hafiS ávísanirnar, sem hún gaf ySur. ÞaS er
hvaSa gagn er aS því, þó eg reyni aS finna hann, nðg { ferSakostnaSinn, og til aS lifa á fyrst um sinn.”
“Látum svo vera, aS svo sé. Þér vitiS ekki alt,
sem þessi ágætu hjón hafa gert fyrir mig. Þau tóku
mig í þetta hús — kappkostuSu af fremsta megni aS
hélt lögmaSurinn áfram. "Og mér fanst, satt aS fá mig til að g]eyma hinu mikla andstreymi, er eg hefi
segja, aS hann hafa beig af henni. En hún tilbaS
hann og beitti allskonar vélabrögSum til aS ná ást
hans, sem henni þó ætíS mishepnaSist. MóSir yðar, nokkurn mun auka henni áhyggju eSa hugarangur.
var sérstaklegá fríS og aSIaSand., og eins góS og ást- Gg kæmist hún aS öllu þessu óttalega meS móður
orSiS fyrir. Þér megiS ekki gleyma því. Mér þyk'
ir innilega vænt um Francisku, og eg vil ekki fyrir
úSI
eg eins og
hún
falleg.
s.na ■
Eftir stutt tilhugalíf giftust þau Geoffrey og ung- ið
frú Averil.
— um hin miklu ódáðaverk, sem hún hefir fram-
mundi þaS standa á lífi hennar. Þér og eg
Litlu síSar giftust þau Beatrice Manners og aS komast aS því.
J verSum aS dylja þaS fyrir henn. — hlífa henni viS
Carew. ÞaS hjónaband var meira bygt á efnalegum
..eikningi ea ást, aS minsta kosti frá hennar hálfu.
Þau höfSu aðsetur í nágrenni viS hin nýgiftu hjónin.
Rómur hennar var orSinn lágur, eins og ótta-
þrungiS hvísl. Hún hélt áfram og sneri fölu andlit-
inu aS honum. “Þér verSiS aS hjálpa mér meS
Herra Carew, faSir Francisku, var heilsutæpur, I þetta, herra Banner. Franciska ætti aldrei aS heyra
og skömmu eftir aS hún fæddist, gat læknirinn þessl eitt einasta orS um þetta, og mér sýnist jafnvel aS
viS moSur hennar, aS hkindi væru til aS hann yrðii Basil Paunceforte þurfi ekki heldur áS vita um þaS.
skamlífur. j Frú Carew ætti aS fá Ieynilega aSvörun um aS fara
ÞaS er hér um bil áreiSanlegt, aS frú Carew hafSi! burtu frá Paunceforte Court. Hún og Esther Sharpe
þa strax ilt . sinni. Hún reyndi aS koma ser í goS ættu aS fara leiSar sinnar og koma aldrei aftur. En
kynni viS móSur ySar. Menn þeirra voru vinir frá Frsfriciska má ekki vita um neitt af því, sem þér hafiS
fyrri timum( svo þaS varS samgangnir á milli heimil- nú sagt mér.”
anna. Herbergrisþeman Esther Sharpe, er leiksystir “Eg hefi aldrei heyrt neitt jafn öfugt og órými-
meSan þér meS engu móti leyfiS nokkra réttarrann-
sókn.”
“ÞaS væri reynandi aS segja henni aS öll gögn
“Eg ætla aS gera annaS viS þá peninga,” sagSi
frú Carew gremjulega.”
Til hvets þá? Þetta er, aS mér virSist, meira
málsins væru í ySar vörzlum, og ef hún færi ekki um ag gera en nokkuS annaS. ViS gætum fariS til
Parísar og horfiS úr heimsins augsýn. Og þegar frá
burtu héSan hiS bráSasta( yrSi höfSaS sakamál a
móti henni. ViS gætum líka gefiS Basil bencjingu HSi, gætum viS sezt aS í einhverjum gömlum smá-
um hvílík persóna hún væri, og ánafnaði hann henni bæ á Italíu, og þá gætuS þér fengiS Francisku til aS
ákveSna upphæS peninga, sem henni yrði greidd senda yður peninga.”
árlega, svo hún gæti lifaS sómasamlega. Þá mundi
‘BiSja Francisku aS senda mér peninga!” át frú
hún halda þessu leyndu og ekki láta Francisku fá Carew eftir meS fyrirlitnmgu. “Og svo vissi hún alt.
grun um neitt. ! — Láta hina óþolandi Margaret bera sigur úr býtum(
“Eg skil aS ákvörSun ySar er óbifanleg,” sagði og Basil Paunceforte setja sig yfur tengdamóSur sína.
lögmaSurinn, þegar Margaret stóS upp og sýndi á ÞaS væri ekki eftir mínum smekk, Esther. Eg mun
sér ferSasniS. “Nú, jæja, eg skal fara aS orSum reyna aS greiSa úr þessu meS öSru móti, og verSa
ySar fyrst í staS, og vera þögull eins og gröfin, þar hlutskörþust á endanum.”
til þér gefiS mér leyfi til aS opna munninn. En —”
“Um fram alt komiS þéf ekki meS fleiri "en”(”i
' HvaS svo sem eigiS þér viS meS því?’f’
‘Taktu nú eftir!” sagSi frú Carew og lagSi hend-
sagSi hún blíSlega. “Og nú vil eg tjá ySur marg-^ ina á handlegg Esther. “Hefnd er þaS eina, sem eg
faldar þakkir. Eg hefi um margt aS hugsa og þyrfti, hugsa nú um, en henni verS eg aS koma í verk.
aS vera í næSi. Nú í svipinn er þaS aumingja móS-j Þegar Margaret fékk fullvissu um þaS, sem eg einu
ir mín, sem eg hugsa mest um. Æ, ef hún hefSií sinni hafSi gert — misbrotiS, ef þú vilt kalla þaS
nú veriS lifandi. AS minsta kosti hefSi þaS veriS
íþolanlegra, ef hún fyrir dauSa sinn hefSi fengiS
vitneskju um aS eg væri lifandi. En hvaS um þaS,
eg er mjög glöS yfir aS hiS helga nafn “móSir”,
hefir nýja og viSkvæmari merkingu . huga m.num,
Eg hefi oft urSaS mig á —”
svo — þaS var eins og hún hefði þá skrifaS undir
sinn eigin dauSadóm — og hans. Sál mín rúmar
einungis þessa hugsun: Eg vil og skal drepa þau!”
“Þér eruS algerlega frá vitinu, frú Carew!”
“ÞaS getur vel veriS. En eg segi þér þaS enn