Heimskringla - 06.07.1921, Blaðsíða 6

6. ÐLAÐMDA.
HEIMSKRINGLA
WÍNiNIPEEG, 6. JÚLÍ, 1921
L
Jessamy Avenal.
Skáldsaga.
kHtnr sama höfund og “Skuggar og skin”.
S. M. Long þýddi.
mann, sem hafSi breytt svo svívirSilega viS hana
og foreldra hennar, en þaS var sem fyr; hún vildi
ekki láta tala á hluta hans meS nokkurn slag. .“ViS
nefnum hann aldrei á nafn,” sagSi konuauminginn
viS mig, "þó hann eySilegSi heilsu mannsins míns,
sem var til aS koma honum í gröfina, og eySilegSi
okkur efnalega, og svo er hann valdur aS dauSa
Bertu, því svik hans og aSrar aSfarir hafa smákvaliS
úr henni lífiS. Mér er sagt aS hann sé enn í Banda-
ríkjunum og vel efnaSur." Jómfrú Bertu sá eg ekki
Rúpert hafSi beSiS hana aS aka út meS sér, og|ehir *>etta. Tveimur árum seinna sá eg hann hér á
slóSum; þá var hann klæddur sem prestur og var
hann hafSi orSiS æriS súr á svipinn er hún kvaSst
ekki mega bregSast því sem hún hefSi lofaS börn-
unum. Hann hleypti brúnum og beit á vörina. Slíku
var Jessamy óvön; sá Rúpert er hún þekti fyr gerSi
þetta aldrei.
"ÞaS lýtur svo út, sem hann vilji ekki vera meS
mér, ef eitthvaS gott á aS gera,” hugsaSi hún sorg-
bitin. "Hann segir líka, aS þó hann vildi fara til.
þá trúlofaSur jómfrú Avenal. Þá gat eg varla trúaS
mínum eigin eyrum og augum. Hann nefndist öSru
nafni, og eg vissi ekki hvaS eg átti aS gera. En svo
hvarf hann á sjálfan brúSkaupsdaginn og enginn
vissi hvaS af honum varS., Um sömu mundir gifti
Sir Jocelyn sig, eins og þér vitiS, en eg sagSi ekkert.
Eftir því sem jómfrú Berta hefSi komiS fram, fékk
eg þá skoSun, aS ungar stúlkur vilji ógjarnan viSur-
j kenna aS þær hafi lagt ást á vondan mann, og því
Ðiskupsins og fá eitthvaS aS starfa, þá leyfi heilsan | eg þag bezt aS láta jómfrú Jessamy trúa því,
þaS ekki. — En hvaS hann er orSinn ólíkur því ag hann væri sannur guSsmaSur. ÞaS er ekki ólík-
aem hann var.” ' legt aS hann hafi veriS hræddur um aS þaS kæm-
Þegar Jessamy ók af staS, stóS Lucy viS gluggJ ist upp, hver hann væri í raun og veru, og hafi því
ann og horfSi á eftir henni. Nokkrum augnablikum álitiS hyggilegast aS hverfa, og varS hún svo af meS
hann á þennan hátt. En nú er hann kominn aftur!—
síSar kom ein af vinnukonunum þjótandi inn í her-j
bergiS.
"HvaS er um aS vera, Bessie?" spurSi Lucy
Stúlkan greip meS ákafa um handlegginn á Lucy
Stúlkurnar störSu hver á aSra fölar í andlit.
"Bessie,” sagSi Lucy, “þú mátt ekki minnast á
þetta, þaS getur ekki veriS sami maSurinn; þetta
hlýtur aS vera einhver misskilningur, því mér finst
og sagSi meS andköfum: Er maSurinn, sem gekk hún munc]j með engu móti geta elskaS slíkan mann;
út, kærasti jómfrú Jessamy? Eg er alveg nýkomin, hún hlyti aS finna meS sjálfri sér hvers kyns maSur
frá “The Court” og á leiSinni frátti eg aS hann sé hann væri
Jkominn heim. Er þetta virkilega séra Rúpert Hall-
ovres?"

Bessie hristi höfuSiS og stóS fast viS sína mein-
mgu. “Hann er of fríSur maSur til þes saS hætt sé
‘Já, þaS var herra Hallowes sem er nýgenginn vjg ag magur tortryggi hann>” sagSi hún; “eg var
svaraSi Lucy. Hár maSur, laglegur meS dökk vhn ag Ijúka upp fyrir honum þegar hann kom til
IClapham; auSvitaS geri eg þaS ekki hér. Eg gæti
ut,
augu og yfirvara skegg.”
Bessie settist niSur á stól og horfSi í gaupnir. beSiS Hill aS lofa mér þaS aS eins einu sinni, þegar
sér. "Lucy,” sagSi hún svo meÖ lágum róm, “Þér egg vissi hvenær hann kæmi hingað. Eg gæti þá
þykir vænt um hana, er ekki svo?’
gengið úr skugga um hvort hann þekti mig, og orðið
“Jú. eg á henni meira upp aS unna en nokkurri viss í minni sök.”
annari manneskju á jörSinni,” svaraSi hún í titrandi “En þó svo væri — hvaS getum við gert? Hún
Enálrómi. "Hún kendi mér trúna á annað betra líf, y.Si ófáanleg til að trúa því, og ef hún gerði það,
og sýndi mér leiðina sem lá til farsældar. Fyrir yrgi þaS helsár í hjarta hennar; það yrði verra, já,
Rachel og mig er lífið alt annað en það var áður þúsund snnum verra heldur en þegar hún misti hann
OC 1 . . 1 ■ \ I . . .......... -..................- , - ~ ,
en við kyntumst henni.
j í fyrra sinni. Þá huggaði hún sig við það að hann
”Eg veit það, því Rachel hefir sagt- mér það. tilheyrði henni—og eins lengi og þau voru undir
Á “The Court” og þar í nágrenninu, segir fólkið verndarhendi guðs, hvort sem það var í þessum
líka að hún sé engili; — en ef hún giftist þessum' heimi eða hinum, þá voru þau ekki fullkomlega skilin
Knanni, er hann vís til aS kremja hjarta hennar.” j — En væri þaS mögulegt sem aS þú segir, aS hann
“HvaS átt þú viS með því, Bessie?” spurði sé þessi erkifantur, þá hefSi veriS betra að hún hefSi
Lucy óttaslegin.
“Fyrir nokkrum árum,” byrjaSi hún, "var eg j
þjónustustúlka hjá auSugri fjölskyldu í Clapham;
Jhjónin voru stolt af auS sínum; eg hafSi ekki sér_
2ega mikiS álit á því fólki, nema jómfrú Bertu, elztu
dótturinni; hún var einkar áSstúSleg og mér þótti
vænt um hana. Húabóndinn ferSaSist stundum til
JBandaríkjanna og þar komst hann í kunningsskap
við tþennan Hallowes, sem þá nefndi sig Lewis
fengiS aS deyja, þegar hún var viS þröskuld dauS-
ans í lélegu hreysi í London, en að hún fengi nokk-
urn tíma grun um, að maðurinn semh ún elskaði, hafi
verið fúlmenni.”
Hún ga.t ekki sagt meira fyrir geðshræringu. 1
sömu svipan kallaði madama Greenhill á Bessie, svo
hún stóð upp og bjóst til að fara.
Seinna um daginn kom Bessie þvi svoleiSis fyrir
að hún var í ganginum um miSdagsverðartíS, því
Darrell. Einu sinni — það var um páskaleytiÖ — þá var Rúpert Hallower vanur að koma. Hill var
tók hann þennan mann heim með sér. Darrell stakk til staðar að opna dyrnar, en af ákafanum, þá vék
upp á því og kom honum til að leggja mestan hluta Bessie honum til hliðar nokkuð hranalega, og lauk
eigna sinna í einhverskonar gróSrabrall, og hann
'þóttist skildi ábyrgjast. Húsibóndi minn gerði þetta
án þess að grenslast nokkuÖ frekar um þetta. Það
var líka í fjarlægÖ — í Ameríku — en hann sýndist
Ihaía fulIkomiÖ traust á hinum unga manni. Herra lega til Bessie.
upp fyrir þeim er aS kom. Rúpert Hallower leit
niSur fyrir sig, en Bessie sá gjörla, aS hann kiptits
viS, er hann sá hana. En hann var fljótur aS jafna
sig. Hill hjálpaSi honum úr yfirhöfninni og leit illi-
Darrell leyzt vel á ungfrú Bertu, og henni fanst hann!
aSlaSandi, já, öllu heldur ómótstæSiIegur.
"Já, það er hann,” sagði Bessie viS sjálfa sig.
“Og hann þekti mig líka. ÁreiSanlega er þaS hann;
Þau trúlofuSust, og litlu síSar fór herra Darrell vest- þag er þegar víst ó, aumingja Jessamy!”
ur um haf og haíði meS sér eignir tilvonandi tengda- Hún hafSi ekki tækifæri tíl aS tala meira viS
föSur síns, til að leggja þá inn í þetta gróSrabrall til Lucy, sem leit út fyrir aS vilja ekki tala meira um
aS ávaxtast þar. Svo var um samiS, aS hann kæmi þetta mál. þær fun(ju þag meg sjáfum sér> ag þeim
aftur um sumariS og giftist Bertu; hún beið óþreyju- yrg; gkki trúað. — Það var nú svo sem sjálfsagt að
full og taldi dagana og vikurnar þar til hann kæmi; Hallowes mundi ekki kannast við að þetta væri satt,
aftur. Svo kom sú sorgiega fregn, aS gróðrabralliS og þag var ekki efamál aS Jessamy trySi honum
.hefði mishepnast og féð væri glataÖ. Húsbóndi hetur en þeim. HvaS gátu þær gert annaS en aS sjá
minn var eignalaus. Berta beiS Darrells meS þolin
anæSi, og gat ekki ætlaS honum neitt misjafnt.
Svo dó faSir hennar af hjartaslagi, og þá fékk hún
fulla sönnun fyrir því, aS herra Darrell var ekkert
annaS enn fjárglæframaSur og svikari. Hann kom
aldrei aftur og hún HeyrSi hann hvorki né sá eftir
3þaS.”
hvaS tíminn leiddi í ljós? ÞaS var iþó vonandi aS
eitthvaS kæmi fyrir sem frelsaSi hana frá því aS
samtengjast æfilangt þessum níSing, sem ekki mundi
svífast aS eySileggja líf hennar.
36. KAPITULI
"HvaS varS um stúlkuna?”
“Hún gerSwt bamakennari, og hefir lík'. . a
IgengiS fram af sér meS vinnuhörku, því hún var
,-ildrei heilsuhraust; svo frétti eg að hún var veik og
!íór eg til hennar til aS vita hvernig henni liði. Mér
•var sagt aS hún væri búin aS fá tæringu, en eg vildi
«kki trúá því í fyrstu. “Þú hefir einungis orSið inn.
Ikulsa, ungfrú Berta,” sagði eg, "og enda þótt það
væri byrjun á einhverju lakara, þá geta læknarnir
nú á tímum bætt úr því. Þú ættir aS fara til Davos
eða einhvers slíks staðar." En hún sagði að þær
hefSu ekxi efni á því. Þær mæSgurnar leigðu lítinn
og loftlausan kofa í Tooting; hún hafði tæplega nóg
andrúmsloft þar inni, og svo gengu sterkir hitar um
þær mundir í tilbót. "ÞaS er hæpið aS viS getum
borgaS lífsviðurværi okkar og húsaleigu,” sagSi hún
viS mig meS veikum róm, “Og Bessie, hjarta mitt
er sundurkramiS, og eg er svo dauSþreytt, og eg
vona aS eg fái bráSum hvíld eftir baráttu lífsins.”
Hún leit líka þannig út, sem hún væri meS helsært
hjarta — hún, sam ætíð hafSi veriÖ svo glaðleg og
skemtileg. Eg sagði eitthvaS viS hana um þennan
Dagarnir liSu. ÞaS voru einkennilegir tímar fyrir
Jessamy, en ekki færSu þeir henni óblandaSa á-
nægju. Þegar hún á þessum árum, sem hún hafSi
veriS einmana, hafSi hugsað til þess er Rúpert kærni
aftur til sögunnar, því hún hafði aldrei slept þeirri
von aS þau sæjumst aftur í þessu lífi — var hún
viss um aS aolt yrSi farsæld og óblönduS ánægja,
þá hefði hún við hliÖ sér þann mann, sem hún ætíS
skildi frá fyrstu viSkynningu, og sem hafSi vakiS til
Hfs alt þaS er bezt var í fari hennar.
Nú, er hann var kaminn aftur, voru þá hennar
fegurstu draumar uppfyltir? Stundum kom þaS fyrir
aS hún horfði á hann meS einskonar kveljandi undr-
un. Henni var ómögulegt aS þekkja hann fyrir sama
mann sam hann var fyr, og hafSi veriS henni alt í
öllu, þegar hún talaði viS hann um fyrirætlanir sín-
ar, sem miÖuSu aS því meS ýmsu móti aS styrkja
og styðja hina fátæku og HÖandi. I fyrstu var sem
hann reyndi aS taka því með athygli og áhuga, en
er frá leiÖ gat hann ekki leyrlt því, aS þesskonar
líferni var honum mjög þvert um geð. ÞaS leit Hka
út fyrir, aS hann hefSi annríkt mjög, viS einhvers-
konar störf er hún ekki þekti til, er clli því aS hann
var oft fjarverandi, og þannig hindraSur frá því aS
hjálpa henni, meS eitt og annaS, er hún hafSi fyrir
stafni. Hann sagSi biskupinum, aS sér væri ekki
batnaS svo vel ennþá, aS hann gæti tekiS aS sér
sálusorgaraembætti, eSa önnur kirkjuleg störf. Þeir
höfðu mæst Trevor og hann, og Jessamy virtist sem
hinn æfði lögmaÖur skildi hann ekki til fulls. Rú-
pert hafði farið þess á leit við hann, að setja upp
hjónabandssamning, sem hann kvaðst ætla að af-
henda ættarlögmanni sínum. Jessamy var ekki við
stödd þegar þessu fór fram, og sá því ekki hve kyn-
legan svip lögmaÖurinn setti upp, er hann svaraði
brosandi:
"1 gamla daga hafði eg þá ánægju að setja sam-
an þesskonar skjal, eftir fyrirsögn Sir Jocelyns, og
var það ákvæði yÖar, að allar eigur jómfrú Jessa-
mys Avenal skyldu standa undir hennar nafni handa
henni sjálfri og börnum ykkar ef nokkur yrSu. Er
það ennþá ósk ySár, aS samningur verSi í sama
formi?”
Rúpet ypti öxlum og sneri upp á yfirskeggiS.
”Eg held aS þessu sinni, aS eg láti ySur og lögmann
minn setja þetta saman,” sagði hann. “Ef til vill
erum viS hyggnari meS hærri aldri.”
“HvaS ætli hann hafi átt viS?” hugsaði Trevor
meS sjálfum sér, er hann gekkheim til sín litlu síSar.'
— ÞaS er undarlegt, en mér finst hann ekki sami
maÖur og hann var áSur. ÁSur fyr var hann mest
fyrir þaS andlega og hugsaSi lítiS um tímaleg gæði;
mér finst líka sem veikin hafa breytt honum aS
fleiru, ‘þó eg geti ekki sagt í hverju helzt þaS er
innifaliS, en ef hún verður farsæl, eins og Hkindi
eru til, þá er alt gott.”
En var Jessamy farsæl íraun og veru? Stundum
var hún aS telja sjálfri sér trú um aS svo væri.
MikiS annaríki var í húsinu viS aS undirbúa brúS
kaupiS. Rúpert var svo ástúSlegur og nærgætinn
viS Jessamy um þessar mundir, aS ekki var unt aS
i hugsa sér þaS betra. — Hann gaf henni gjafir, færði
j henni blóm og dáðis aS hárinu á henni, klæSnaS-
í inum og smekknum.
“í dag hefi eg lesiS ræSu í blaSinu, sem minnir
mig á þær er þú helzt hér á árunum, Rúpert,” sagði
hún. “ÞaS er prestur í Bandaríkjunum, sem hefir átt
aS halda Hana. Hún bendir kröftuglega á alt sem
viS erum skyldug aS gera fyrir þá fátæku. Mig
I langar næstum til aS skrifa honum þessu viSvíkj-
andi og fá hans álit um ýmislegt. ÞaS er stundum
eins og maSur þrái mannlega hjálp og stuSning.”
Hún þagnaði snögglega og leit til hans, næstum
eins og hún væri stórsek. HvaS hafSi hún sagt?
Máske hann hafSi tekiS sér þaS til. Hún var í þann
veginn aS játa á sig, aS hún vildi Ieyta hjálpar hjá
öSrum en honum. Hvernig gat þetta atvikast?
Jessamy var svo óttaslegin viS þessa hugsun, aS hún
ósjálfrátt var honum enn betri og blíöarn en áSur.
Hann brosti aSeins, næstum eins og honum liSi
betur.
"Já, þú ættir aS skrifa honum, góSa Jessamy.
Margir prestar í Bandaríkjunum eru ágætismenn og
djúphyggnir um margt, en nú vil eg endilega aS þú
komir meS mér út í ökutúr; þú ert tekin til augn-
anna og hefir gott af aS fá frízkt loft. FarSu nú
og fáðu þér yfirhöfn."
Jessamy stundi viS, en fór þó eftir orSum þans,
og nokkrum mínútum síSar uku þau af staS. ÞaS
lá vel á Rúpert, og hann talaSi um alla heima og
geima. En aldrei hafSi hún fundiS þaS betur en í
dag, hve ákaflega hann hafSi breyzt á þessum árum,
og var nú ólíkur því er hann áSur hafSi veriS.
Nokkrum dögum seinna urSu þau missátt í orS_
um í fyrsta sinni. Hann kom aS henni einn dag er
hún var aS yfirlýta uppdrátt af stórhýsi sem hún
ætlaSi aS láta byggja, þar sem fátækar saumastúlk-
ur, sem komnar væru á aldur og búnar aS missa
heilsuna, gætu haft örugt athvarf í ellinni. Þar var
einnig áætlan byggingarmeistarans, sem sýndi hvaS
húsiS mundi kosta aS öllu eins úfbúiS og Jessamy
1 óskaSi. Honum ógnaSi er hann sá upphæSina.
Hann beit á vörina og sagSi önugur. “Þetta kostar
óhæfilega mikiS, Jessamy; ef þú heldur svona á-
fram, hvaS höfum viS þá til aS lifa af?”
AS lifa af?” HafSi hún eftir forviSa. — "Þar
til Jocelyn er myndugur, þá tilheyrir “The Court”
og tekjurnar af því okkur. Þetta hús er líka okkar
eign, og ef þú verSur prestur, sem þú vonaSir —”
"ViS sku'lum ekki minnast á þaS, tók hann fram
í "þaS er ekki víst aS heilsa mín leyfi þaS nokk-
urntíma aS eg taki upp þaS erfiði og áhuga sem því
er samfara, aS taka saman ræSur og flytja þær svo
vel fari. ÞaS ert þú sem eg hugsa mest um, og staSa
þín í mannfélaginu sem frú á “The Court” ætlast
menn til aS þú haldir ríkmannlegt hús, og svo ætt-
um viS aS ferSast til annara landa. Lystiskútan
sem LafSi Delavel sáluga keypti, hefir líklega fariS
til þín. Mér hefir ætíS sýnst aS þaS hlyti aS vera
ánaegjulegt aS ferSast meS skemtiskipum. — ”
"Pandora” höfum viS selt,” sagSi Jessamy stilli-
lega og hélt svo áfram í sama tón: “Eftir því sem eg
skil þaS, eru þesskonar skemtanir og sællífi sem
aSeins hinir allra rfkustu geta leyft sér. Mér finst
réttara og mannúSlegra aS verja þeim peningum
sem þaS kostar, til aS létta undir meS þeim sem
verSa aS vinna baki brotnu fyrir sínu daglega
brauSi.”
Rúpert gekk um gólf í herberginu, eins og hann
ætti í stríði viS sjálfan sig. Honum fanst stundum
aS þaS mundi gera hann óstjórnlegan af gremju og
reiSi ef hún vildi verja svo miklu af eignum sínum
til góSverka, aS hann átti erfitt meS aS le:ka 3Ína
rullu. ÞaS var engin þraut aS elska stúlkur.a, en hiS
óviðráSanlega örlæti hennar og heimskulegi tram-
gangsháttur í peningasökum, yfir því var hann arS-
inn hálfsturlaSur.
“Já, því eg taldi víst, aS þú væri mér samhuga
í því,” svaraSi hún.
“Eg álít aS þú farir oflangt, Jessamy,” sagSi
hann, “þaS er ætíS hægt aS fara oflangt, jafnvel í
því sem gott er. Þú ert uppalin viS auS og allsnægt-
ir og getur því ekki boriS saman þær kvaSir sem þú
hlytir aS gera til lífsins, viS annara sem alist hafa
upp undir öSrum HfsskilyrSum. Eg get ekki HSiS aS
þú eySileggir þig þannig, eg verS aS tala viS herra
Trevor.”
* Rúpert,” hrópaSi hún, “hvaS er þaS sem hefir
gert þig svo mjög ólíkan því sem þú áSur varst?
Þegar viS réSum ráSum okkar í fyrri samveru okkar
hugsaSir þú aSallega um aSra. ÞaS eru nóg auðæfi
til enn, svo viS getum lifaS samkvæmt okkar Hfs-
stöSu, og meira til, en eg verS aS lifa til aS hjálpa
öSrum — þaS er mér óyfirvinnanleg nauSsyn, og
hvaS þig snertir, var líf þitt svo vanalega — ”
Hún þagnaSi og tók höndum fyrir andlitiS.
Rúpert Hallowes heyrði aS hún hafði ekka, og
Jessamy var þó ekki vön aS láta neitt smáræSi fá
vald yfir sér. Hálf sneyptur og þó undir niSri gram-
ur, hugsaSi hann aS bæta úr þessu. Hann færSi sig
nær henni og faðmaSi hana aS sér, hvíslaði aS
henni blíSmælum og baS hana aS fyrirgefa sér ef
hann hefSi stygt hana.
“Eg er ekki fullkomlega með sjálfum mér í dag
Eg fæ afskaplegan höfuSverk, og veit þá varla hvaS
eg segi. Þú mátt í hverju sem er haga þér eins og
þú hefir löngun til; þaS er mér sem hefir fariS
aftur í því sem gott er. Þú verSur aS hjálpa mér og
leiSbeina á hinn sanna og rétta veg.”
Hún studdi höfSinu aS öxl hans, og reyndi aS
finna hugsvölun í því sem hann sagði. máske þetta
kæmi alt af veikindunum, og aS hann væri ekki
verulega meS réttu ráSi á stundum, hugsaSi hún.
Væri svo,, var sjálfsagt aS vera honum enn betri og
ástúðlegri. ÞaS sem eftir var af deginum var hann
gætnari. Hann talaSi mikiS um bygginguna og lét
sem sér væri þaS áhugamál, og viS þaS létti svo yfir
Jessamy aS hún brosti; en þó var henni skapþungt
og inst í huga hennar vaknaSi hjá henni einhver
óþægilegur grunur, sem hún vildi þó helzt kæfa niS-
ur strax. Rúpert fór út meS fyrra móti, því eins g
svo oft áSur, hafSi hann áríSandi störfum aS sinna
í borginni, og þá skyldu þau Jessamy og hann eins
ástúSlega og nokkru sinni áSur.
Seinna þegar Jessamy var sest að í herberSi sínu
tók hún fram bók þar sem hún hafSi fært inn allar
ræSurnar er hún hafSi séS í blöSunum eftir þennan
pest í Bandaríkjunum, sem hún hafSi minst á viS
Rúpert . Hann hét Roger Hampton. ÞaS sem hann
skrifaSi hafði mikil og einkennileg áhrif á Jessamy.
Hún sat í stólnum sínum og beiS eftir Lucy. Þá las
hún þess orS:
“Oft erum viS þreytt og angurvær, og alt sem
viS störfum finst oss lítils virði. Sorgir og og áhyggj-
ur liggja á oss sem óbærilegt farg, og náttúran
kringum oss er aðeins til leiSinda. Vinir mínir; herr-
ann vor, Jesús Krstur, hann var Hka þreyttur á sál
og líkama, og hann kvartaSi yfir því aS vera yfir-
gefinn; hinn beizka bikar tæmdi hann í botn.Hann
var maSur, eins og véi;, og skildi HSan vora betur
en nokkur annar. Þegar ykkur finst þér vera 38
vanmegnast, þá hugsiS til alls sem hann leið. MuniS
eftir, er hann sagSi harmþrunginn viS lærisveina
sína í garSinum. “GetiS þiS ekki vakaS meS mér
eina stund?” Verum því hughraustír og berum ör-
uggir þá byrSi sem oss er á herSar lögS.”
Þegar Jessamy hafSi lesiS þetta, varS hún glöS
í anda og ánægja og friSur var auSsær á yfirbragSi
hennar. I sömu svifum kom Lucy inn og skrúfaSi
gasiS hærra upp, og leit rannsóknaraugum á hús-
móSur sína, sem henni var svo gjarnt til um þessar
mundir.
“ViljiS þér fara í Ijósbláa kjólinn, jómfrú Jessa-
my?” spurSi hún. “Ætlar Hallowes aS borSa hér
miSdagsverS í dag?”
“Þegar hún spurÖi þess síSarnéfnda, leit hún
útundan sér til Jessamy. Henni sýndist hún vera
rauðeygS. Skyldi þaS geta skeS, aS hún hafi grátið?
Skyldi hún hafa fengið einhvern grun? Væri Lucy
þá ekki skyldug aS segja henni þaS sem hún vissi?
O, hefSi hún aSeins getaS fundiS Dick, og fengiS
hjá honum ljósmyndina, svo hún gæti veriS viss í
sinni sök.
MeSan hún var aS setja upp hiS silkimjúka hár
á Jessamy, sagSi hún snögglega:
"EruS þér nú ekki fullkomlega ánægSar?”
Jessamy sneri sér viS og leit til hennar hálf
hrædd. Hún svaraSi ekki alveg strax, en svo sagSi
hún: “Jú, auSvitaS, en því spyrjiS þér þannig?”
“Eg veit þaS ekki vel,” svaraSi Lucy, “mér
finst eg sjá tár á bókinni sem þér voruS aS lesa í og
lögSuð frá ySur — þannig fékk eg hugmyndina um
aS spyrja svona.”
“ÞaS er ræSa eftir Amerískan prest, Roger
Hampton, sem eg hafSi skrifaS upp,” sagSi Jessamy
“Mér falla þær ræSur sérlega vel í geS því þær
minna mig á ræSur séra Hallower9 — í — í fyrri
daga.”
' ■■■- Meím. j