Heimskringla - 17.08.1921, Page 4

A. BLAÐSIÐA
HEIMSKRINGLA
WINNIPEG, 17. ÁGÚST, 1921
HEIMSKRINGLA
(Stofau * 1880)
Kenur íít n hveijum mlðvlkudegl.
útjcefendur *>K eigendur:
THE VIKING PRESS, LTD.
720 SHEttmtOOK£ ST, WINNIPEG, MAX.
TalKluU: X-6X17
Verí blnftslitM cr $3.00 ftrKan«urlun bor^-
ÍHt fyrlr fram. AUar horteantr Hcudiat
rfiSnmanul bUHninM.
Ráðsmaður:
BJÖRN PÉTURSSON
Ritstj órar :
BJÖRN PÉTURSSON
STEFÁN EINARSSON
litnllkHX tlt Itlfiðaliwi
THE VIKIXu J’UiÚSS, Uá, Bn 3171,
Wtanlwes. Mmm.
Vtanlxtrlft tll rUltitnUM
Burron HUIMSKRINULA, Bot 3171
WlaalHB, Mu.
The "HatsMkrtarla" »rtnt«í *nd pnk-
llshe hy the yikl»« Pr»s, linalt**. at
729 ShafbWMike atr*»t Winnlpe*. Manl-
teba. Telephone: N-6637.
WINNIPEG MANITOBA, 17. AGÚST 1921
Frið»rf«indurinn.
Blöðin hér hafa undanfarið varið tölu-
verðu rúmi til að ræða um friðarfundinn
fyrirhugaða í Chicago, sem haldinn verður
1 l. nóv. n. k. — sama daginn og vopnahléð
varð og stríðinu mikla linti.
Um fund iþennan hafa menn gert sér háar
vonir. Það æskja allir friðar og góðra griða
fyrst og fremst; stríðið mikla hefir skilið svo
ægilegar myndir eftir í hugum manna um það
óvit sem framið er með stríði, að þau vekja
ógn og ótta hjá mönnum enn og munu lengi
gera. Það skiftir minstu hverja skoðun menn
hafa á fyrirkomulagi þjóðfélagsins yfirleitt,
hvort menn eru ánægðir með ástandið eins
og það er eða ekki; friður, varanlegur og
óslítandi, er nú öllum fyrir mestu.
En ,svo hefir Jjetta oft átt sér stað áður
Og þessi fundur er ekki fyrsta tilraunin í
friðar-áttina. Alþjóðafélagið var með þeim
ásetningi stofnað. En það hefir að nokkru
leyti þótt bregðast vonum manna. Wilson, f.
v. forseti gat ekki komið sínum fögru hug-
sjónum um alheimsfrið í framkvæmd t>ar, og
menn hörmuðu það mjög. Og það er látið
heita svo að minsta kosti, að Bandaríkin hafi
tekið það svo nærri sér, að þau skárust úr
leik, og vildu ekki taka saman höndum við
þjóðirnar, sem að stofnun og viðgangi og
vexti þess félagsskapar unna; þótti flestum
fyrir að svo fór.
Ástæður Bandaríkjanna kunna að hafa
verið góðar og gildar fyrir því að gerast ekki
meðlimir félagsins. En rnn það má samt
deila og hefir verið deilt. Ef ástæðan hefir
algerl £a verið bygð á því, að alþjóðafélag-
ið hafi ekki fylgt friðarhugsjóninni eins vel
og til var ætlast, hafi sú hugsjón á annað borð
terið iramkvæmanleg, er hún á stæðilegum
grundvelli bygð. En hafi sú stefna verið hin
eina færa í svip, er alþjóðafél. tók og breyt-
ingin sem á henni var gerð frá því er menn
uj>prunalega hugsuðu sér, verið notuð af
Bandaríkjunum til þess að vinna einum stjórn
málaílokki óhag en öðrum gagn, hafi með
öðrum orðum verið notuð til þess að koma
sérveldislmönnum að völdum, en samveldis-
mönnum frá í Bandaríkjunum, án nokkurs til
lits til annara ástæða fyrir breytingunni, fell-
ur blettur á tilgang Bandaríkjanna fyrir það
að innritast ekki í alþjóðafélagið og neita
samvinnu við það.
Alþjóðafélagið er ekki fullkomið. Það
skal játað; enda er það skoðun margra.
Það er mannaverk og það er fátt fullkom-
ið, sem eftir þá liggur. En sumt af því hefir
skilvrði til vaxtar og umbóta. Og ef til vill
hefir alþjóðafélagið það. Vér segjum að
stjórnir sem almennan atkvæðisrétt viður-
kenna og Iúta hans úrskurði, hafi nokkur
vaxtar skilyrði. Eins gæti það verið með al-
þjóðafélagið. Og er hægt að búast við meiru
af því? Hlýtur það ekki að hafa orðið líkt
með stjórnarskrá þess og stjórnarskrá hvers
þjóðfélags? Gat stofnun eins og alþjóðafé-
lagið orðið rýmri, frjálsari eða á neinn hátt
öðruvísi, en þjóðfélögin mörgu sem þeir
menn voru frá er það stofnuðu? Vér álítum
að það hafi orðið að verða eitt og hið sama,
án þess að það hefði átt að verða það, að
vorri skoðun. Hinum víðtæku frelsis- og
mannréttinda hugsjónum Wilsons reiddi eins
af á Alþjóðaþinginu og mannréttindamálum
almennings reiðir stundum af heima fyrir í
þióðfélaginu. Vér finnum að því við Wilson
að hafa fallið frá mannréttinda stefnu sinni
á alþjóðaþinginu. En það er ekki á ólíkum
rökum bygt og þegar vér finnum Karl Marx
það ti! foráttu að hafa slegið af hugsjónum
sínum. Frelsisvinirnir sem þóttust svo margir
og töldu sig honum fylgjandi, brugðust er
mest á reið meira en hann nokkurn tíma
gerði; samt fella þeir sökina á hann en ekki
á sjálfa sig. Þeir sem á alþjóðaþinginu fyrsta
mættu fylgdu ekki Wilson að málum. Samt
voru þeir þangað komnir með vilja og síim-
þykki þjóðanna sem unnu eða létust unna
hugsjónum Wilsons. Ef þeir ráku sitt erindi á
alþjóðaþinginu slælega, geta þjóðirnar, al-
menningur, kent sjálfum sér um það, þ\ í þær
settu þá til valda. Þær mega því með eins
fullum rétti áfella sjálfar sig fyrir stefnu al-
þjóðafélagsins eða galla þess eins og Wilson.
Almennigur í Bandaríkjunum hefir ef til vill
ekki heldur gætt þessa. Hann sneri bakinu
að Wison og lætur hann gjalda þess að skoð-
anir hans urðu ekki ofan á; en ekki gætir
hann þess, að það voru stallbræður hans, al-
menningur hinna þjóðanna, sem menn sendu
til alþjóða þingsins, sem áform Wilsons
kæfðu, og báru því með réttu ábyrgð á því
hvernig fór. Það atriði sannar, að þjóð-
irnar skilja ekki enn sína beztu menn og sé
því síður lagið að fylgja þeim, þó hart sé
að þurfa að segja það.
En svo vér snúum oss að þessum friðar-
eða afvopnunar fundi í Bandaríkjunum, þá er
auðvitað ekki með því sem hér er sagt um
alþjóðafélagið verið að spá neinu um það
hvernig málunum þar lykur. En vér álítum
samt ekki úr vegi, að athuga gang málanna
í alþjóðafélaginu í sambandi við þennan fyrir
hugaða fund. Það er sagt að það sé margt
líkt með skyldum. Og ef, eins og margir ætla,
þessi friðarfundur á að taka við, þar sem
alþjóðafélagið endar, og á að uppfylla óskir
manna til fullnustu, að því er varaníegan
frið snertir, getur þó alþjóðafélagið skoðast
sem ein af forsendum algers friðar. En ein-
mitt þessvegna má ef til vill margt af því
Iæra, sem að góðu haldi má koma á Banda-
ríkjafundinum. Þó hugsjónin sé fögur og sé
tekin með óheyrilegum fögnuði, sem fyrir
fundinum Iiggur, er ekki ómögulegt, ef var-
huga er ekki gætt, að líkt fari um hana og
áður hefir orðið raun á í félagssköpum, sem
hana hafa haft fyrir mark og mið að keppa
að. Sagan endurtekur sig stundum.
Áform þessa Bandaríkjafundar er fyrst og
fremst það, að jafna misklíðirnar sem staðið
hafa um Kyrrahafsmálin sem kölluð eru, milJi
Japan og Bandaríkjanna. En það álíta B.-
ríkin bezt gert með því, að takmarka víg-
búnað til sjávar. En þá kemur Bretland auð-
vitað einnig til greina, þar sem það hefir allra
þjóða mestan herflota. En svo var í þinginu
í Wáshington jafnframt samþykt að takmarka
landher og afvopna að miklu leyti allar þjóðir
eins og frekast hægt væri. Eru því allar eða
flestar þjóðir boðnar á þennan fund; Þýzka-
land, Frakkland, Ítalía og Kína hafa látið til
sín heyra og munu sækja fundinn auk hinna
fyrtöldu og eiga eflaust fleiri þjóðir eftir að
bætast við; nýlendur Breta munu allar senda
erindreka. Þetta verður því alþjóða fundur,
um eitt alvarlegasta mál þjóðanna og verð-
skuldar að vera gefin djúp og alvarleg at-
hygli.
En hvernig taka þjóðirnar, eða réttara
sagt stjórnir annara þjóða, undir þetta mál?
Þær taka flestar málinu vel; engar algerlega
fjarri. En hver þeirra hefir samt sínar athuga-
semdir að gera í sambandi við það.
Bretar virtust taka málinu fremur þurt
meðan aðeins var að ræða um takmörkun
sjóhers, enda gat það litið svo út sem að
þeim einuim væri gert að skyldu að afvopnast
en öðrum þjóðum ekki, þar sem herafli þeirra
er mestmegnis sjóher. En síðan málið var tek
ið fyrir í víðtækari skilningi, láta þeir betur
yfir því, þrátt fyrir það að þeim finst sú
skoðun heldur um of augljós, að Bandaríkin
séu með þessu að taka sér fyrir hendur verk-
efni alþjóðafélagsins og virðist þau eins
mættu innritast í það, eins og að vera að
bauka með nýtt alþjóðafélag með sama tak-
marki og hitt. Og Lloyd George og Curzon
er sagt að hafi ekki enn ráðið það við sig setn
stendur, hvort þeir sæki Bandaríkjafundmn
eða ekki. En svo getur það breyzt.
Hjá Jöpum virðist fundurinn yfirleitt mæl- j
ast all-vel fyrir. Þar er að vísu voldug her- j
stjórnarklíka, sem ekki er mikið um hana
verði veitt alger vernd fyrir Þjóðverjum, og
sú vernd verði að vera meira en orðin tóm,
hún verði að eiga sér stað í reynd og verki.
ítalía virðist rnálinu fylgjandi. Segir hug-
myndina góða, en gerir sér ekkert frekar von-
ir um framkvasmdir hennar í verki. Hún telur
það þó málinu mikinn styrk, að Bretland og
Bandaríkin fari af stað með það, því sam-
einuð orki þau afar miklu. Og hvað Frakk-
land snerti, þá sé það fullkomlega verndað
fyrir Þjóðverjum með sambandinu við Belgíu
og Pólland.
Þjóðverjar tala vel um hugmyndina. Segja
þeir að ef hún yrði framkvæmd, ætti það að
létta óttanum af Frökkum við hefnd frá þeim,
enda þótt þeim hafi aldrei búið nein hefnd í
huga. En verzlun sína segjast þeir verða að
fá þá rýmkaða, og Pólland megi ekki stynja
undir hernaðarfargi, ef þeir sjájfir eigi að
leggja niður vígbúnað.
Kína lætur sér fátt um friðarfundinn finn-
ast. Ekki svo mjög af því að þeir séu hug-
myndinni mótfallnir eins og hinu, að samn-
ingar við Bandaríkja- og Evrópu-þjóðirnar
hafi þeim aldrei reynst happadrjúgir. Þegar
þeir séu sannfærðir um að þeir eigi aukið
frelsi í verzlun og öðru í vændum, séu þeir
ekki á móti afnámi vopnaburðar. Heita þeir
á þennan fund að taka þær kröfur sínar til
greina. -. ,• _
Af þessu sem nú er tekið fram sézt, að
það er afar mikið verkefni sem fyrir þessum
friðarfundi liggur. Nálega hver einasta þjóð
þykist eiga við eitthvert ranglæti að búa frá
einhverri annari þjóð, og fyr en þeir steinar
eru allir úr vegi teknir, er ekki um varanlegan
og réttlátan frið að ræða. Ýmsir gera sér
góðar vonir um að þessu verði orkað á þess-
um fundi, þó alþjóðafélagið væri þess ekki
megnugt, en hætt er þó við að það verði ekki
alt í einu gert. Tækifærið er hið sama og
öllu betra þó, en þegar alþjóðafélagið var
stofnað. En hvernig það verður notað, fer
eftir einlægni þeirra er fundinn sækja og
málum stjórna fyrir þjóðirnar. Væru það alt
menn sem fyrst og fremst Iétu sig snerta
kröfur almennings, að því er afnám vopna-
burðar snertir, en ekki viðskifta keipar eða
rellur stjórna til réttinda sem að einhverju
vafasömu hagsmuna takmarki fyrir almenn-
ing stefna, er hugmynd fundarins borgið í
verki. Eigi hið gagnstæða sér stað, er lítill
efi á að afdrif þessa mannréttinda- og vel-
ferðarmáls verða nú svipuð og á alþjóða-
þinginu, spor í áttina, en ekki nein fullnaðar-
friðargerð. Þjóðar-atkv. heima í hverju landi
fyrir sig ætti að skera úr þessu máli, eftir að
það hefir verið rætt og skýrt þar fyrir þjóð-
inni. Enn sem kómið er, má þó stórmerki-
legt heita hvað almenningur lætur sig þetta
mál litlu skifta. Það vriðist ekki góður fyrir-
boði Að kasta því stjórnunum skilmálalaust
í fang, virðist stefna almennings og auðvitað
koima svo á eftir að öllu loknu og kvarta
undan afdrifum málsins og ef unt er að kenna
beztu mönnunum um það en ekki sér sjálfum.
Ef vér kynnum að taka saman höndum og
nota það frelsi sem vér höfum, þyrftum vér
ekki eins oft að kvarta undan ófrelsi og vér
gerum.
Sum blöð, einkum í Evrópu, hafa það út
á fund þennan að setja, að Bandaríkin séu
með honum að “dára” alþjóðafélagið. Segja
þau að B.ríkin hefðu átt að brjóta odd af
ofíæti sínu og gerast félagi þess og vinna með
þeim þjóðum er því heyra til að þessu af-
vopnunarmáli. Hvort sem Bandarikin hafa
gilda ástæðu fyrir því eða ekki að ganga í
alþjóðafélagið, spillir þetta eflaust ekki Iítið
fy/ir máli þessa fmdar. Og að öllu athuguðu,
sézt að það eru smá-atriðin sem halda á til
skila hvort sem það verður aðal málinu að
falli eða ekki.
stöðu um sameining ríkis'ns og sér
réttindi og frelsi nýlendanna, og
samt væri hugmyndin u.n það
bundin ,vn traustum 'hlekkjum í
meðvitund hlutaðeigandi þjóða,
að hún mundi reynast óslítandi.
Það er margt sem ástæða getur
verið til að dáðst að, en eitt sem
vér höfum sérstaka löngun til að
minnast á og dást að því, en það er
hve leiðandi menn nýlendanna eru
mikilii staðfestu gæddir, hve auð-
velt þeim er að túlka hugsanir
þjóða sinna með göfugleik og
restu en sýna á sama tíma það víð-
sýni sem nauðsynlegt er fyrir nvem
stjórnmálamann að hafa, þar sem
ríkjasambandið er eins og í Breta-
veldinu. Þegar nógu langur tími
er liðinn frá því að alríkisfundur-
inn var haldinn og vér getum vegið
’og virt starf hans til fullnustu, þá
mun það ekki dyljast neinum, hve
þýðinganmikil þátt-taka Meighens
var í málunum þar; því betur sem
það er athugað, því meira verður
starf han? metið. Hann hefir sýnt
og það án nokkurs efa, að Canada
sé ákveðið í því aS samþykkja
ekkert það alríkisákvæði, sem lúti
að því að spilla vináttH^ambandi
þess við Bandaríkin, og hann hefir
samið uppkast að lögum um af-
stöðu nýlendanna gagnvart alrík-
inu sem bæði er frumlegt og víð-
tækt. Þar sem það er fyrsta sporið
til þess að ráða málujn al-ríkisins
til farsælla lykta, að hafa djörf-
ung til þess að horfast í augu við
erfiðleikana og að hafa nóga fram
sýni til að bem ti! að Icysa úr
þeim, megum vér í alla staði vera
Meighen þakklátir fyrir starf hans
á fundinum, og án þess að gera
upp á milli stjórnarflokkanna í
Canada að minsta leyti, vonum
vér að þetta verði ekki síðasti al-
ríkisfundurinn sem Meighen situr.”
_..Dodd’s nýsTKspiSnr eru bezt?
nýriKeueðalfS. Lækna og gigt.
bakverk, bjertabiliun, þvagteppu.
og önnur veíkincli, sem stafa fr£<
nýrssnam. — Dodd’s Kidney Pillts
kosta 50c askjasi eíia 6 öskjur fyr-
ár $2.50, og fást hjá öilum lyfsöL
um eSo frá The Dodd’s Medicinp
Co. Ltd., ToTonto, Ont...
Skóa-gerð og
vinnnlaun.
.#—<*. _____ r
Skór eru dýrir. Húðir eru ódýr--
ar. Vinnan við að gera skó hlýtur
því að vera dýr. Að súta húð-
irnar kostar einnig tiltölulega Ktið,
og borið saman við verð á skóm,
kemur það varla til greina. Há--
verðið hlýtur því að vera háum
vinnulaunum að kenna. Þannjg
rekja margir orsökina til hins háa
verðs sem nú er bæði á sköm og
ýmsum öðrum vörum.
En er það rétt ályktun? Það
var nýlega borið á verkamenn, að
verðlækkun á skóm gæti ekiki kom
ið til greina vegna þess að vinnu-
laun væru svo há. Varð það hlut-
verk E.W.O’Dell, aðalumsjónar-
manns félagsskapar þess er verka-
menn á skóverkstæðum hafa stofn
að með sér að svara því og er það>
svar sem hér segir:
“Vinnulauniin sem goldin eru
fyrir hvert par af sJkóm eða stíg-
Efri Slésíu málin eru að verða vélum nema að jafnaði sem næst
eða eru orðin eitt mesta vandræða því að vera ejnn dolIar. Laununum
mál Evrópu. Eins og getið hefir ! munar ag VI'SU dáJítið eftir því
verið um áður, var nýlega fundur hvernig skórnir eru. Þau
Yandræðamál.
Vér viljum ekki spá neinu um þennan
fund. Vér vonum aðeins að þetta mikla og
Iangþreyða velferðarmál verði leitt til far-
sælla lykta fyrir lönd og lýði.
Forsætisráðherra
Canada.
Brezka blaðinu “Manchester Gardian’
haldinn í París um málið, og tóku
vestlægu sarrtbandsþjóðirnar á-
samt Bandaríkjunum þátt í honum.
Llyd Geórge lét vel yfir, að hann
sæi ráð til að ráða málinu til Iykta
og bar í því efni upp á fundinum
tillögur um nýja skiftingu á Slésíu.
Var þeim all vel tekið í fyrstu, en
ekki voru þó umræður langt komn-
ar um málið, þegar sú skifting var
álitin ófær og kveðin niður. Og
sömu útreið fengu aðrar tillögur
er upp voru bornar eftir það. Sá
fundurinn sér þá ekki fært að eiga
við málið, en kom sér þó saman
um það, að vísa því til alþjóða-
félagsins til úrskurðar.
Takist aEþjóðafélaginu að leiða
málið til farsælla lykta,, eftir að
helztu stjórnmálaimenn þjóðanna
hafa gefið það frá sér, má heita að
það ynni af höndum kraftaverk.
Félagið tekur máJið fyrir 20. ág.
n.k.
Frakkar og ltalir una því vel að
málinu var vísað til Alþjóðafé-
lagsins; Bretar einnig. En Þjóð-
verjar óttast að félagið verði ekki
eins hliðstætt sér og Parísarfund-
urmn. Bandaríkin eru út úr málinu
þar sem þau heyra ekki alþjóða
eru. Pau eru
sumum nokkuð minni en þetta, en
á öðrum aftur dálítið meiri; aldrei
munar það þó mjög miklu. Fyrir
par af skóm sem seldir eru á $16.,
nema vinnulaunin $1.25.”.
Samkvæmt þessu mundi þaS>
varla gera til né frá hvað verð á
skóm snertir, hvort nokkur vinnu-
laun eru borguð fyrir að gera þái
eða ekki; að það geti haft nokkur
áhrif á verðið þó núverandi vinnu-
laun væru ofurlítið klipin niður,
fer ennþá fjarri. '• f,
Minnisvarði J. S.
gefið, og segir að landið tapi verzlun sinni i mjög merku blaði farast orð um forsætis-
við þetta í Kína og í Síberíu og við aðrar j ráðherra Meighen á þessa leið:
þjóðir ef til vill, enda sé það einmitt það sem
fyrir Bandaríkjunum vaki að hnekkja verzl-
un þeirra; þau standi með Kína en séu yfir-
leitt á móti hag Japa; vilji helzt loka þá inni,
“Arthur Meighen, forsætisráðherra Cam-
ada, sem fyrir skemstu var gerður að heiðurs
borgara í Lundúnum, hefir nú einnig hlotið
sama heiðurinn í Endinburgh og við Eidin-
burgh háskólann. Meighen er einn af þessum
einlægu og ákveðnu canadisku forsætisráð-
herrum, sem, eins og Sir Wilfrid Laurier og
Sir Robert Borden, hefir lagt sig allan fram
til þess að vinna að sameining Bretaveldis,
en hefir á sama tíma krafist fulls réttar fyrir
hönd nýlendanna og þess frelsis er þeim má
sérstaklega verða til þroskunar. Hann vék að
segja hvað þá snerti sé ekki um neina af- því í ræðu í Endinburgh, hve menn ættu erf-
vopnun að ræða, nema því að eins að þeim itt með að «kilja þessa stjórnarfarslegu af-
svo að þeir séu vissir um, að þeir festi ekki
fót á Vesturströnd Bandaríkjanna. En þó að
nokkrir menn reyni að Ieiða stjórninni þetta
fyrir sjónir, er hinn flokkurinn miklu stærri,
sem hvetur stjórnina til að vinna að afvopnun
allra þjóða, og stjórnin mun ekki sjá sér fært
að standa á móti honum.
I Aftur taka Frakkar málinu þannig, að þeir
Þá er nú minnisvarði Jóns Sig-
urðssonar reistur. Og þó niður-
staðan yrði sú að þinghúsflötur-
ínn væri valinn, sem ýmsir virtust
ekki álíta ákjósanlegan, hefir
samt ekki neitt verið kvartað und-
an því enn sem komið er. Það
munu flestir skoða staðinn sóma-
samlegan hvað sem öðru líður;
að velja stað mitt á meðal íslend-
inga, eða í einhverjum hjarta-
púnkti íslenzkrar bygðar, eins og
sumir vildu, hefði orðið afar erf-
itt og ómögulegt svo öllum líkaði,
félaginu til; láta þau sem þau uni j því ein bygðin hefði þá þózt ís-
því vel, þótt öðrum finnist að þau j lenzkari en önnur og svipaðri í
standi sig illa við það sóma þeirra anda Jóni Sigurðssyni, eins og
vegna, að draga sig út úr, þegar stundum gengur og gerist. Um
um eins alvarlegt efni er að ræða ( staðinn verður því vonandi ekki
og Slésíu málið er. j mikið deilt, jafnvel þó hann væri
Hlutaðeigandi þjóðir hafa allar , valinn af nefndinni að Islendingum
tjáð sig fúsar að hlýða úrskurði J yfirleitt fornspurðnum.
alþjóðafélagsins, nema Pólland. Aðal-áhugaefni manna í sam-
Þegar það frétti að málið hefði j bandi við minnisvarðann var það,
ekki verið ráðið til lykta á Parísar að hann yrði reistur, en yrði ekki
fundinum, er sagt að þeir hafi far- látinn kúra á kjallaragólfum innan
ið að búa sig undir nýtt áhlaup í um iíkkistur og nái manna út ann-
Efri Slésíu. | an áratuginn.
I augum þeirra er fjarri þessu j En þar sem þessar óskir eru nú
máli standa og ekki eru því kunn- , uppfyltar, er þá ekki annað ógert
ugir til hlýtar, kann það að þykja j en að heyra nú frá minnisvarða-
fremur lítilsvert. En þeir sem vita nefndinni hvernig hag fyrirtækisins
hvernig því er háttað niður í kjöl-
inn, þykjast greinilega sjá þar efni
til annars alheims-stríðs. Væri
betur að sá brunnur yrði byrgður
áður en barnið er dottið ofan í
hann..
er ikomið að verkinu loknu.
Satt að segja held eg að nefndin
hefði átt að vera búin að tilkynna
það, en svo er hún ef til vill önn-
um kafin yfir uppskeru tímann
eins og aðrir.