Heimskringla - 17.08.1921, Qupperneq 6

S. BLAÐSIÐA
HEIMSKRINGLA
WINNLPEG, 17. ÁGÚST, 1921
Jessamy Avenal.
f
Skáldsaga.
Eftir sama höfund og “Skuggar og skin”.
S. M. Long þýddi.
alt, — og vitinu líka. ÞaS var ótilhlýðilegt aS Þér
sæjuS hann. Sá hluti sögu minnaT er eg sagði ySur,
var sannur. lEg sá ySux og fékk ást á ySur, og ein-
setti mér aS leika hann, til aS geta fengiS aS njóta
ySar. Eg lagSi út í torfærurnar og syndgaSi til aS
ná ást ySar, og bjóst viS aS geta gert ySur farsæla.
Eg hélt aS þér munduS aldrei komast aS iþví, aS
sá maSur sem þér höfSuS unnaS ihugástum, væri
orSin hin aumasta mannvera og sviptur vitinu."
Hún rak upp lágt og skerandi kvalahljóS, og tók
báSum höndum fyrir andlitiS. Hinar bitrustu kvalir
fóru í gegnum sál hennar; þetta var *þaS óbærileg-
asta er hún gat hugsaS sér. — Rúpert, sá er hún unni
hugástum, hafSi mist vitiS!
“Eg komst aS því, aS þér lifSuS í þeirri vo#, aS
Rúpert kæmi í ljós þá og þegar,” hélt Darrell áfram.
“Eg hugsaSi oft um, hvaS eg ætti aS taka til bragSs.
Eg elskaSi ySur, fegurS ySar töfraSi mig, og eg
hafSi aldrei elskaS nokkurn kvenmann eins og ySur,
og eg var sannfærSur um aS þér gætuS haft 'bæt-
andi áhrif á mig. Eg átti lengi í stríSi viS sjálfan
mig áSur en eg gat fengiS mig til aS leika svona á
ySur. AS vísu hefSi eg getaS komiS til ySar og
sagt ySur alt eins og var, og líka opinberaS þaS fyrir
lögreglunni, og þá hefSi höggiS ihitt ySur í hjarta-
staS eins og nú, er þaS hefSi orSiS hljóSlbært meSal
almennings, aS Rújrert Hallow, þessi nafnkendi
og mikilsmetni prestur, væri í geSveikra'næli í
Bandaríkjunum, aumasti ræfill af manni —•
“I guSanna^ænum vægSu mér,” tók Jessamy.
fram í.
\
í‘Eg veit ekki hvaS til þess kemur, en eg hefi oft
óskaS aS eitthvaS kæmi fyrir,” sagSi LafSi Carew
viS sjálfa sig, "og þó er þaS næstum hræSilegt aS
óska eftir slíku, en mér sýnist aS Jessamy vera ekki
allskostar ánægS, og þaS er áreiSanlegt aS hún hefir
orSiS fyrir vonlbrigSum aS ýmsu leyti. Hér fyrri á
ÓTum var Rúpert Ha'llowes skoSaSur sem hálf helgur
rnaSur, sem aSallega lifSi fyrir aSra — en nú er hann
eins og alment gerist meS menn, jafnvel fram úr
hófi eigingjarn, og nú verSur enginn þess var, aS
hann sé trúmaSur. Eg er viss um aS biskupinn þekkir
hann ekki heldur fyrir sama mann, þó hann láti ekki
á því bera.”
Litlu síSar gekk hún inn í herbergi Rachelar.
Rachel lyfti höfSinu frá koddanum og sagSi eins og
hálf kvíSafull: “Þokan er aS verSa æ þéttari og
ILucy mun ekki verá komin til baka aftur."
"Eg vissi ekki aS hún hefSi fariS út,” svara'Si
1-afSi Carew. “Eg reyni aS hlífa ySur þá,” svaraSi hann, og
Hún var send meS skilaboS til herra Hallowes, íilmennileg sigurgleSi deyfSi allar aSrar tilfinningar.
Hún hlýtur þá aS vera komin aftur, sagSi hugsaSi um ySur, og þær samvizkukvalir serh
gamla konan, ÞaS hlýtur aS vera mikiS aS gera, ; þ£r muncjU(5 líSa, ef þér kæmust aS sannleikanum.
J>ar sem brúSkaupiS er á morgun; en eitt er samt elskaSi ySur þá þegar, og þaS varS til iþess aS
ÞaS Ieit svo út sem hún heyrSi ekki hvaS hann
sagSi; hann sá aS hún hné niSur í legúbekkinn, og
hélt höndum fyrir andltið. Þannig skyldu þau, og
hann fór út í myrkriS og þokuna.
ÞaS var naumast hægt aS segja, aS hanr. vísjí
hvaS hann gerSi; hann hafSi beytt hrekkjum og
undirferli til aS reyna aS ná í auSinn, en nú gleymdi
hann alveg peningunum. Rúpert skyldi fara frá
London daginn eftir, og skyldu þau aldrei fá aS
finnast — þaS ætlaSi hann — Lewis Darrell — aS
sjá um. Engum skyldi hepnast aS komast þar aS er
honum var vikiS frá. ÞaS voru allar líkur til aS
bróSir hans færi dagin neftir, og þá var hann horf-
inn henni fyrir fult og alt. Honum var eins og fróun
aS þessari hugsun; hann þló kuldahlátur í vandræS-
um sínum, er hann sagSi þetta viS sjálfan sig.
ríal, aS eg hlakka ékki til þess.”
; freistingin vann á mér. EruS þér ógnar mikiS reiS
LafSi Carew var í herbergi sínu þetta kvöld.
ÞaS var ibariS á dyrnar hjá henni og Jessamy kom
inn. Hún var fölleit en róleg.
“Lucy er ekki komin til baka ennþá,” sagSi hún.
“Þokan er ákaflega þykk og svört, en eg vona samt
aS hún hafi einhversstaSar komist í húsaskjól. Mér
finst eins og þoka og óhreint loft hafi veriS í kring-
um okkur, ekki aSeins í dag, heldur um langan tíma.’
“FáiS ySur sætiS, Jessamy,” sagSi gamla konan
sem stóS geigur af útliti og tali hennar.
“Eg fór ekki niSur í gestasalinn, því ennþá er
ýmislegt ógert fyrir ibrúSkaupiS.”
ÞaS var góSur eldur í arninum og Jessamy sett-
ist fyrir framan hann og vermdi sig. Þegar LafSi
Carew hafSi talaS út, sneri hún sé snögglega viS,
eins og hún væri hrædd, og leit til hennar.
“ÞaS verSur ekkert ibrúSkaup,” sagSi hún, “og
þér megiS gera þaS heyrum kunnugt — eg endur-
tek þaS, aS þaS verSur ekki af brúSkaupinu.”
Þetta var á miSvikudag og næsta dag ætlaSi
Jessamy aS gifta sig — en af því ætti helzt ekkert
aS verSa, því hann hafSi kannast viS aS vera æfin-
týramaSur — ekki sá rétti Rúpert Hallowes.
1 sama bili mundi hún alt sem komiS hafSi fyrir.
Hún rak upp lágt hljóS, settist upp meS veikum
mætti og benti meS titrandi höndum þangaS sem
fötin hennar lágu. Einhver hafSi lagt þau á stól
fyrir aftan rúmiS.
Hún mátti til aS klæSast sem allra fyrst og fara
heim til Jessamy. Hún hélt aS hún IhefSi dottiS f
myrkrinu, og einhver hefSi ifundiS hana og lagt hana
hér og hjúkraS henni. Hána rankaSi viS upplýstu
herbergi og blíSlegu andliti. Hún mundi líka eftir því
aS henni fanst hún vera svo þreytt, aS hún hefSi
ekki getaS komist lengra. Meira rnundi hún ekki.
Hún klæddi sig í flýti og leit í spegilinn, og sá
hversu hún var tekin til augnanna og föl. En hvar
mundi hún vera, datt henni svo aftur í hug?.
Hún leit út um gluggann, og fanst henni þá aS
hún þekkja sig og sá aS hún hafSi vilst óraveg í
þokunni kvöldiS áSur.
Hún gekk varlega ofan stigann og studdi sig viS
Rachel stundi viS og sagSi: “Nei,, og mér finst vjg mig út af því? QóSa Jessamy, getiS þér ekki
sem viS höfum öll þá ihugmynd, aS lítil gleSi eSa yorkent mér? Þér sem eruS svo góSar viS alla aSra,
ánægja sé í loftinu.”
Þær töluSu ekki meira um þetta, en báSar voru
ættuS líka aS geta fyrirgefiS mér.”
Væri þaS hugsanlegt aS hún gæti nokkurntíma
þær kvíSafullar og bar svipur þeirra þess Ijósastan fyrirgefiS honum, Ó, ef ihann vildi aS eins hafa sig
vott. 1 á burt, svo hún gæti faliS sig fyrir mannanna sjón-
ÞaS sem gerSist í gestaherberginu, var þaS, aS unlj og reynt ag hugleiSa meS stillingu, aS þetta
Lewis Darrell, sá er leikiS hafSi Rúpert Hallowes, væri endirinn á hennar afar löngu biS, og nú sýndist
gekk til Jessamy og rétti fram hendurnar meS upp- öj] von vera uti.
gerSar gleSibragSi. MeS stillingu yfirvegaSi hún Hana hrylti v:S og tárin hættu aS renna; stilling
bann frá toppi til táar; nú þegar hún vissi hver hann hennar og staSfesta kom í ljós henni til hjálpar, þrátt
■var í raun og veru, gramdist henni viS sjálfa sig, og fyr;r alt sem hún leiS á sálu sinni. ÞaS var máske
íanst þaS næstum óskiljanlegt, aS hún skyldi ekki GuSs ráSstöfun aS hinn sterki heili yrSi veikur og
aindir eins hafa þekt hann frá hinum rétta Rúpert skynsemin slófgaSist um stund; var ekki sjálfsagt aS
handriSiS; hún heyrSi nú mannamál gegnum dyr
er stóSu opnar. Þegar hún sá inní ihefbergiS, kom
hún auga á roskinn kvenmann er sat fyrir framan
eldstæSiS, og talaSi viS mann, er sneri bakinu í
hana og gat hún því ekki séS íraman í hann.
HerbergiS var mjög skemtilegt og smekklegt og
húábúnaSur allur hinn vandaSasti. Gluggablæjurn-
ar voru dregnar niSur og var búiS aS kveikja. Alt
benti þar á góSan efnahag, eSa jafnvel velmegan.
“Hún sefur nú vært, Dick,” heyrSi Lucy aS kon-
an sagSi. “Aumingja stúlkan; hún býSur af sér góS-
an þokka viS fyrstu sjón; en aS hugsa sér, hvaS
þetta er einkennilegt, þú hefir elskaS hana allan
LafSi Carew baSaSi út höndunum og hrópaSi., * , , . , , , £.
... . ° *; þennan tima og ahtio ao hun væri algerlega hortin
meS undrun í röddinni: “Ekkert brúSkaup? EruS
þér aS tala upp úr svefninum, Jessamy?”
“Eg held aS eg hafi veriS aS tala upp úr svefni aS
undanförnu,” sagSi hún. “Mér finst þaS hafi veriS
Ijótur draumur sem áSur kom fyrir mig, enda þótt
hann bitur væri, gat eg afboriS þaS, — en þetta! |
Enginn oddur er eins beittur og sár og syndin, og!, . v ,
° ° I þesj ljosan vott ao ihann var í geöshrærmgu
aS sannleikurinn kæmi svona í ljós, eftir alt sem eg
Hann vildi taka í hendina á henni og draga hana aS
rséi, en hún bandaSi honum frá sér meS alvörusvip.
Lewis Darrell þokaSi sér til baka; úr svip hennar
ias hann dóm sinr.. ÞaS var ekki um aS villast, aS
hún vissi alt; hiS rétta og sanna var loks komiS
frum
stytta.
hún tæmdi þennan beiska bikar, sem guS hafSi ætl-
aS henni aS drekka?
Jessamy átti í stríSi viS sjálfa sig, aS láta ekki
yfirbugast af sorg og vonleysi. Alt í einu fanst henni
sem rödd Jesús Krists í aldingarSinum hljóma fyrir
dagsljósiS. Hann stóS grafkyr, eins og eyrum sér, ^og þaS var sem hönd væri rétt út yfir
"Jessamy,” sagSi hann loksins meS veik- höfuS hennar eins og til aS halda verndarhendi yfir
um róm, “hvaS á þetta aS þýSa?’
henni; hann hafSi líka beSiS til guSs í sinni djúpu
“Eg gerSi boS eftir ySur,” sagSi ihún meS þess- sálarsorg, og hann hafSi sigraS; hann tæmdi kal-
um lága og viS kvæma róm, sem hann hafSi svo oft Jekínn í botn, öllum sínum lærisveinum til eftir-
dáSst aS, og sem Rúpert hafSi oft Iíka talaS um. “til breytni.
aS láta ySur vita aS eg veit alt. — Eg veit aS þér Loks reis hún á fætur og stóS frammi fyrir Lewis
hafiS beytt mig brögSum. AS þér ihafiS stoiliS j allri sinni hæS, en föl og alvarleg.
nafni bróSir ySar og leikiS hans hlutrverk, og get eg “Oss er boSiS, aS vér skulum fyrirgefa, ef viS
ekki fyrirgefiS sjálfri mér aS eg skyld ekki sjá þaS sjálf væntum fyrirgefningar. Eg fyrirgef þér,”
strax — aS mér skyldi detta í hug aS taka ySur sagSi hún meS hægS.
fjrrir hann.”
•Og þér megiS til aS gefa mér einhverja von,’
Hann sá Iþegar í staS aS afsakanir voru þýS- sagSi hann meS ákafa, “þér megiS ekki gleyma því,
ingalausar; þaS var eitthvaS í rödd hennar sem aS þetta gerSi eg af ást til ySar."
'sannfærSi hann um, aS hér væri öllu lokiS á milli | Hún færSi sig dálítiS fjær, en spurSi svo kalt
■þeirra, og í andliti hennar sá hann ekki annaS enjog rólega: “Von? — Um hvaS?”
kulda og fyrirlitningu. Þrátt fyrir alt þetta, hafSi
‘Um aS þér, ástin mín, meS tíS og tíma, bæn.
honum aldrei fundist meira til um hana en einmitt heyriS mig og gefiS mér ást ySar.”
nú, þegar hann var aS missa hana — eSa öllu iheldur Henni fanst sem hrollur fara um sig alla, og hún
var búinn aS missa ihana. — Þá fann hann fyrst, sagSi í alvarlegum og ákveSnum róm. “TaliS þér
hvaS mikiS hann var farinn aS elska hana; þaS yrSi aldrei svona framar, því þér vitiS ekki hvaS hrein
afar þungbær hegning.
ást er, og hvaS mig snertir, þá elska eg aSeins Rúpert
Eftir nokkur augnablik, sagSi thann náfölur í i Hallowes.”
andliti: “ÞaS er satt, eg tók þaS sem bróSir míns
var — meS lýgi og svikum, en eg — eg elskaSi yS-
3ur.”
“ElskaSir!-----og þú dirfist aS taka þér þetta orS
í munn! KállarSu þaS ást aS svíkja mig; beyta mig
brögSum og undirferli, til þess aS eg giftist þér? AS
telja mér trú um aS hann væri orSinn svo breyttur
---- aS Rúpert, — aS Rúpert væri ekki sá sem eg
áleit hann vera. VitiS íþér, aS þér komuS inn hjá
“Já, en þér hafiS ékki skiliS mig; hann er —
“ÞegiS þér, hann er unnusti minn, og sá er maS-
ur ann, ann maSur jafnt í blíSu s?m stríSu, og svo
er þaS meS mig; meS þolinmæSi bíS eg þeirrar
stundar er viS sjáumst aftur, því þaS verSu em-
hverntíma, ef ekki í þessu lífi, þá í öSru.— Og nú
ætliS þér aS gera svo vel og yfirgefa mig. Ef þér
nokkurntíma komist eftir dvalarstaS Rúperts, verSiS
þér aS láta mig vita; meS því einu getiS þér hjálpaS
mér ótta og skelfingu, því eg fann aS þaS var ekki1 mér, og svo segi eg, veriS þér sælir.”
alt meS feldu. SegiS mér nú, í þaS minsta, ef þér
hafiS nokkra samvizku og manndóm
fiann nú?”
ReiSin og fyrirli'tningin sem Jessamy hlaut aS
•sýna Lewis Darrelí, varS til þess aS vekja hjá hon-
vim alt þaS versta sem í honum bjó. Andlit hans og
avipur varS hörkulegri og ljótari, þar sem hann stóS
Þessi orS voru þannig töluS, aS þau sviftu hann
hvar er, allri von. Hann stóS og sta.rSi á hana — á hiS föla
| og raunalega andlit, sem virtist benda á, aS gjörvöll
ánægja lífsins væri henni horfin, en hans harSa
hjarta fann ekki til meSaumkunar viS þennan þögula
harm, sem auSsær var í öllu hennar yfirbragSi. Hann
ól á hatrinu í hjarta sínu, og hafSi einsett sér aS
■nú og starSi á hana, og aldrei hafSi honum sýnst gera alt sem í hans valdi stæSi til aS fyrirbyggja aS
hún fallegri en einmitt nú. Upphaflega var þaS
vegna auSsins sem hann ætlaSi aS giftast henni, en
ekki leiS á Iöngu þar til hann fékk ást á henni, vegna
hennar eigin persónu..
En hvaS sem ö!lu leiS skyldi Rúpert aldrei ná
því er hann hafSi þegar tapaS, þaS skyldi hann
fyriébyggja ef hann gæti, og jafnvel byrja strax.
ÞaS var óþolandi tilhugsun/ aS Jessamy tilheyrSi
nokkrum öSrum. Hann settist niSur, skuggalegur
yfirlits og kreysti saman hendurnar.
“Eg veit ekkert um hann aS öSru leyti en því,
aS hann er í Bandaríkjunum,” sagSi ihann í kulda-
legum róm. “Hann hefir tapaS minninu fyrir fult og
þau sæjust, og þó svo yrSi, skyldu þau ekki aS held-
ur ná saman. BróSir sinn, sem hann hataSi, skyldi
aldrei njóta þess er hann hafSi glataS.
“Er þetta ySar seinasta orS, spurSi hann.
“Já, þaS er mitt síSasta orS,” sagSi hún stilt og
alvarleg. Hún hafSi ekki þrek til aS segja meira.
Eftir nokkur augnablik leit hún til hans og reyndi
aS tala: “ReyniS aS bæta fyrir þaS sem þér hafiS
brotiS, ef þaS er ekki' of seint.” sagSi hún.
“ÞaS er of seint,” sagSi hann í heiptaræSi, “ÞaS
er alt of seint, þar sem þér sendiS mig bur|; frá ySur
út í myrkriS, flæmdan frá sólarbirtunni, sem er sam-
fara nærveru ySar." / ! ;- :
þér, en svo rekst hún hingaS x myrkri og þoku.
En eg vona nú bara aS þaS endi alt saman vel og
ánægjulega, eins og í sögunni. — Já, eg vona þaS
sannarlega.”
“I hinni verulegu sögu, gengur margt öSruvísi
til en í skáldsögum,” sagSi Dick, og rómurinn bar
hefi biSiS og liSiS! Ó, mér fanst eg beigja mig
undir vilja guSs í hverju einu, en mér kom aldrei til
hugar aS nokkuS svona hræSilegt mundi koma fyrir..
“Jessamy,” sagSi LafSi Carew, alveg forviSa,
“hvaS er þetta? EruS þér og'Rúpert orSnir óvinir?”
“Nei, ekki Rúpert og eg, því viS höfum aldrei
^vingast. ÞaS er þungbært aS segja ySur þaS, góSa
LafSi Carew, en þó verS eg aS gera þaS. — MaSur-
urinn sem kom hingaS, og sem viS öll álitum aS væri
Rúpert, var ekki hann — ÞaS var hálfbróSir hans,
Lewis Darrell, og svo er gucSi fyrir aS þakka aS eg
komst aS því á síSustu stundu, og héSan í frá kemur
hann aldrei aftur. SégiS öSrum aSeins þaS nauS-
synlegasta þessu viSvfkjandi.”
ÞaS varS löng þögn, og LafSi Carew var frá sér
nurnin:" “Eg hefi aldrei heyrt neitt svipaS þessu,”
sagSi hún alveg forviSa. “En getur þaS veriS mögu-
legt, aS þaS sé ekki Rúpert?"
Svo leit hún snögglega tíl Jessamy. Andlits-
drættirnir báru þess Ijósan vott, hvaS hún leiS
ósegjanlega bitrar sálarkvalir, og henni skildist þaS
nú ennfremur, hvaSa þýSingu þetta hafSi fyrir Jessa-
my, svo hún þagSi um stund.
“En hvar et hinn sanni Rúpert, — unnusti ySar
— manninum sem okkur öllum þótti svo vænt um—
hvar er hann?”
Jessamy stóS upp og gekk til dyranna, e
leiSsIu. Hún fálmaSi framundan sér, eins og hana
vantaSi hjálp og stuSning.
“SpurSu mig ekki meira um þetta í kvöld,”
sagSi hún, eg skal segja þér þaS á morgun.”
Svo fór íhún úr herberginu, og lét hurSina aftur
á eftir sér.
LafSi Carew settist niSur, hálf ringluS og ráS-
þrota. “Þetta er nú í annaS sinn,” tautaSi hún,
þegar hún var orSin ein. “ÞaS er ekki betra en í
raunalegustu skáldsögum. — 1 annaS sinn, og þaS
næstum viS kirkjudyrnar. — ÞaS er næstum ótrú-
legt, og lítiS betra en í spennandi skáldsögum.”
Jessamy sat viS eldstæSiS og las í dagblaSi
ágrip af ræSu Rogers Hampton í Glasgow. NeSan
undir var auglýsing: “Herra Roger Hapton kemur
til London á miSvikudaginn og talar þar í hinum
stóra samkomusal í St. Faith kl. 4, eftir áskorun
biskupsins af Carminster.”
“Eg ætla aS fara og hlusta á hann,” sagSi hún
viS sjálfa sig, “eg hefi lesiS ræSur hans meS sér-
stakri ánáegju og nú ætla eg aS nota tækifæriS og
heyra hann tala. Eg efast ekki um aS hann muni
segja eitthvaS sem veitir mér trúarstyrk og hugsvöl-
un, því af öllu sem eg hefi lesiS eftir hann, er þaS
auSskiliS, aS hann veit hvaS sorg og mótlæti er og
aS hann veit líka hvar hina sönnu huggun og friS er
aS finna.”
43 KAPITULI
ÞaS var ekki fyr en dagin neftir, aS Lucy vakn-
aSi af löngum svefni; hún reis upp viS olnboga.
Fyrst í staS mundi hún ekkert og horfSi vandræSa-
lega í kringum sig í hinu snotra svefnherbergi. ÞaS
gat ekki veriS heima hjá henni — og hvar var
Rachel? ,
eg veit ekki hvort Lucy þykir nokkuS vænt um mig,
og ihefi eg fenga ástæSu til aS ímynda mér þaS; én
satt aS segja, þá vatS ég aldrei var viS þaS hérna
áSur fyr — eg á viS, á þann hátt er eg hefSi helzt
óskaS.”
Þetta var málrómur Dicks; harrn vildi hjálpa
henni. Hún roSnaSi, og hjarta hennar fyltist eins-
konar friS og ánægju, aS í svipinn hugsaSi hún ekki
um neitt annaS. Flún hafSi veriS orSin vonlaus um
aS þau mundi sjást aiftur --- og nú höfSu þau af
tilviljun fundist. ,
Hún færSi sig innar á góIfiS, svo þau urSu vör
viS hana, ,og komu þau meS gleSibragSi á móti
henni meS hendumar á lofti.
Dick var vel klæddur og sýndist mjög aSlaS-
andi. Hún róSnaSi, og tárin voru í þan nveg aS
brjótast fram í augum hennar. AS sjá þarna Dick,
minti 'hana á fyrri tímana — og alla þá erfiSIeika er
hún þá átti viS aS stríSa.
“LíSur ySur betur?" spurSi hann, og rómurinn
var léttur og ánægjulegur. “ÞaS var merkilegt, Lucy,
aS ySur skyldi einmitt bera aS mínu heimili.”
“ÞaS er reglulega skáldlegt,” sagS'i Sally frænka
Dicks. “En fáiS ySur nú sætí, ungfrú góS, því þaS
lítur svo út, sem þér séuS ekki í álla staSi vel frízk,
sýnist þér þaS ekki líka, Dick? Eg hélt í sannleika,
aS þér munduS ekki fara á fætur fyr en læknirinn
leyfSi ySur þaS. Læknirinn kom hingaS, og hann
sagSi aS þaS bezta sem þér gætuS, væri aS sofa.
Já — en — þaS er satt, þér og Dick hefSuS ef til
vill haft eitthvaS aS ta'la saman, og ætla eg því aS
lofa ykkur aS vera í næSi um stund. Á meSan ætla
eg aS fara fram í eldhús og hjálpa vinnukonunni til,
og svo skulum viS hafa þaS reglulega skemtilegt.”
Svo fór Sally út úr herbergi, og var hún ekki
annaS en eitt stórt gleSilbros, og var því sannarlega
sannóristin manneskja, þar sem hún gat glaSst svo
meS öSrum.
Þegr Lucy leit upp, mætti hún augum Dicks,
sem horfSi á hana meS logandi ástaraugum, en þó
hálf hikandi. Hún roSnaSi á ný, eh í sömu svipan
mundi hún eítir Jessamy, og þar sem hún varS endi-
lega aS láta hana vita sem fyrst.
“Eg verS aS fara iheim til Jessamy, Dick,” sagSi
hún alvarleg og ákveSin, eins og Dick hafSi þekt
hana áSur. “ÞaS er afar nauSsynlegt aS eg geri
þaS, og vona eg aS þér hjálpiS mér til þess.”
“Já, þaS skal eg gera, Lucy, þegar viS hÖfum
fengiS okkur einhverja hressingu,” svaraSi hann.
“Þá skal eg fara meS ySur sjálfurfaáp4góSaoSHóu,.
“Þá skal eg aka meS ySur sjálfur. Eins og þér vitiS,
þá hafiS þér veriS veikar, og viS sendum eftir lækni.
SagSi hann aS þér íhefSuS fengiS högg á höfuSiS,
og hefSuS fengiS taugahristing, og var eg mjög
hræddur um ySur; en hvernig atvikaSist þaS aS þér
urÖuS fyrir þessu áfalli, Lucy?”
“Eg — eg datt,” svaraSi hún, hálf hikandi þó;
“eg skal segja ySur seinna um þaS alt, Dick. En þér
ætliS aS flytja mig heim aftur? GuSi sé lof, aS eg
kem nógu snemma.”
“Nógu snemma fyrir hvaS?” spurSi hann; sí3_
an gekk hann til Lucy og beigSi sig niÖUT aS henni.
Mdra.