Heimskringla - 04.10.1922, Blaðsíða 6

6. BLAÐSÍÐA.
HEIMSKRINGLA.
WINNIPEG, 4. OKTÓBER, 1922.
aSOSCOCOCCOCCOO&SCOCGOSQCCSCCCiSOOSCOSC^X
Hinn síðasti Móhíkani.
K
Kanadisk saga.
Eftir Fenimore Cooper.
aso9osficoeðeeficoccoscoeo9ceo9osðocoðð«
naumast á hann, og þó að þeir, sem innar voru í kofan-
um i hátfmyrkrinu, væru djárfari, var honum ómögulegt
að gera sér nokkra hugmynd um skoiSanir þeirra. Hann
tók þar á móti eftir þvi, að þeir rannsökuðu hann þuml-
ting fyrir þumlung; engin hreyfing, ekki einn einasti
kverkum Húronanna. Hinn vesaldarlegi fangi stóS graf- * Loks tók hinn gráhærði höfðingi, sem áður er á minst,
kyrr, en hinn þaut af stað jafn hratt og lipurt og hjört-
ur. Húronarnir bjuggust nú við, að hann myndi reyna
að brjótast í gegnum raðir þeirra, en í stað þess að gera
það. sneri hann sér snögglega við, áður en þeim gafst
dráttur af hinum málítða likama eða þráður í klæðnaði timi til að veita honum eitt einasta högg, og stökk óskilj-
hans, duldist auguffl þeirra.
Að síðustu kom gráhærður, kraftalegur og sinasterk-
Þegar bíitð var að rnála hann. kvaddi haan félaga sína,
um leið og Valsauga gaf honum mörg góð ráð. Einnig
komu þeir sér saman um merki, og hvar þeir gætti fund-
ist, og Va/sauga kvaðst ætla að biðja Chingachgook að
geyma Múnró á einhverjum óhultum stað á meöan hann, að hann væri ekki reiður, heldur kurteis. Þegar
sjálfur og Unkas gerðu rannsóknir á meðal Delawaranna., endaöi tölu sina, gaf majórinn í skyn með bendingum, að
Loks endaði hann ræðu sína með svo hlýjum orðum, að | hann skildi ekki mál þeirra.
‘'Kr enginn af bræðrum mínum, sem talar frönsku eða
anlega hátt og langt yfir höfuð á barrtahóp, sem þar stóð,
svo að nú var hann að utanverðu við hinar voðalegu rað-
hann
þau höfðtt mikil áhrif á majór Heyward.
“Og svo bið eg guð að vera með yður og varðveita
yður. Þér hafið sýnt þann kjark. sern mér geðjast vel
að. Hann fylgir æskttnni, einkttm þegar menn hafa heitt
blóð og sjálfstæðan vilja.
manrvs, sem veit, að það, sem hann segir, er hreinn sann-
leikur, hvert einasta orð. Þér mttnitð þttrfa að halda á
öllum yðar kjarki og ennþá meiri hyggindum heldttr en
maður lærir á bókttm. Gttð veri nteð vðtir. Og ef líúr-
onarnir skyldtt taka hársvörð yðar, megið þér treysta þess
manns orðum, sem hefir tvo duglega hermenn með sér.
Taki þeir hársvörð yðar, sktiltt þeir þttrfa að borga hvert
einasta hár með lifi eins hermanna sinna. Eg segi enn
eintt sinni; Gttð jreri með yðttr. ttngi maðttr! Og mttnið
það, að þegar maðttr þarf að beita brögðum við þessa
þorpara, þá hafið þér leyfi trl að brúka vopn, sent ann-
ars eru ekki eðlileg hvítum manni."
Þegar hann hafði lokið ræðtt sinni. þrysti majorinn
hendi han.s, og bað hann en neinu sinni. að annast ttm sinn
gamla vin. Svo óskaði hann honttm atls góðs og benti
Davið að leggja af stað.
Valsattga starði lengi á eftir þessum kjarkmikla unga
manni, sem nú var að leggja út í afar hættulegt æfintýri.
Svo hristi hann höfuðið efandi og gekk til félaga sinna,
hættulegu fyrirtæki.
Skamt frá þeim sáust 50—60 kofar, sem voru mjög 1é-
ttr maðttr út úr dimmum krók, þar sem hann óséður hafði.ir óvinanna, og i bráðina dálítið óhultari.
gert athuganir stnar. Á máli Húronanna ávarpaði hann | Blótsýrði svo hundruðum skifti eltu þenna firna fanga,
Heyward, sem af svip hans og hreyfingum þóttist skilja, ö? auur hinn æsti hópttr dreifðist út ttm auða svæðið mjög
ruglingslega ,þar sem birtan frá hinttm logandi smákvist-
unt sýndi hin ömurlegu andlit persónanna, er hlupu fram
og aftur, veifandi höndunum út í loftið.
Eitt augnablik leit út fyrir, að fanginn ætlaði að sleppa
inn í skóginn, en þá hepnaðist Húrontinttm að slá hring
iim hann og hrekja hann til baka. Eins og elt dýr þaut
hann sem örskot í gegnum klofið eldbál, og komst það al-
veg óskemdur. En þarna var hann liíka stöðvaður, og
það af hinttm elztu og klókustu Húronum. Aftur reyndi
hann að blanda sér i manngrúann, eins og hann áliti sig
betur gevmdan í þessttm rugtingslega hóp, og þar var
hann nokkrar tnínútitr, svo Heyward fór að halda, að
þessi kjarkmikli fangi væri nú glataður.
f*ar sást ekki annað en dökkur, flatur hattgur af mattn-
legum likömum, sem itlttt í hring hver ttm annan, með
an byssum. blikandi hnifum og voðalegum bareflttm var
veifað yfir höfðum þeirra. Við þetta bætist, að kvenfólk-
ið ýlfraði og karlmennirnir orguðti, sem gerði þenna leik
enn ógeðslegri.
Ef höggitt hefðtt ekki ötl lent í 'loftinu, þá hefði fvrir
löngtt verið úti um þenna vaska fanga, en hann var enn
óskemdttr. Samt var það önnur al varleg hætta. sem yfir
honttm vofði, sú, að þar eð engir mannlegir kraftr geta
þolað jafnmikla áreynsltt til lengdar, var hann farinn að
finna til þreytu. Þá vildi það til, að nokkurjar konur og
börn féllu til jarðar í þrengslunttm. Sökum þess kom nýr
rttglingur á raðirnar, og litið op myndaðist i hinn mikla
manngrúa. • ...
A sama augnabliki var fanginn þar, i þvt skyni, að
gera enn tilraun til að sleppa út t skóginn. Eins og hann
vissi, að hann þyrfti ekkert að óttast af hinum unga for-
ingja, hljóp hann fast við hlið hans fram hjá honttm.
ensktt?” spurði hann á frönsku, og leit af einum á ann-
an, til að sjá, hvort enginn kinkaði kolli.
“Mér þætti mjög leitt, ef enginn af þessttm vitru og
, . -v • * ■ ' góðu mönnttm talaði það mál, sem hinn mikli konungur
F.n hlustið a aðvaranir þess s K .
brúkar, þegar hann talar til barna sinna,” bætti hann vtð
þegar enginn svaraði. “Hann myndi verða hryggur í
huga ef hann fengi að vita það, að hinir rauðu hermenn
hans skttli sýnna honttm svo lftinn heiður.
Löng og hátíðleg'þögn fylgdi á eftir þessu, og engt'n
hreyfing eða augnatillit gaf i skyn, hver áhrif orð hans
hefðu haft. F.n loksins svaraði sá hermaðttr, sem áðtir
hafði talað, og nú á kanadiskri frönsku.
“Þegar okkar stóri faðir talar til síns fólks. er það þá
á máli Húronanna?”
“Hann gerir engan mismttn á börnttm sinum, hvort
sem hörttnd þeirra er rautt, svart eða hvitt,” svaraði Hev-
ward og fór ttndan i flæmingi. “En hann er sérstaklega
ánægðttr með hina vösku Hjúrona.”
“Hvað ætli hann segi, þegar sendisveinarnir korna til
hans með hársverðina, sem fyrir fimrn nóttum síðan greru
á höfðum Englendinganna ?” spttrði höfðinginn.
“Þeir voru óvinir hans,” svaraði Heyward með hryll-
ingi. “Hann mun án efa segja: Þetta er gott — Húron-
ar míttir ertt duglegir bardagamenn.”
“Nei. hinn canadiski faðir okka/ httgsar ekki þannig,”
Hann hlustar á tal Delawaranna, en
til að fela þá inni i skóginum.
Á meðan gengtt þeir Davið og Heyward fram hjá
bjórapollinum, og þegar þeir höfðu gengið áfram hér umjsvaraði hinn strax.
bil hálfa stund, nam majórinn staðar, cins og sá maðttr.jþeir ertt ekki vintr okkar. Þess vegna fylla þetr hann með
sem safnar öllum kröftum stnum. áðttr en hann byrjar á
ósannindum.”
“Það er ómögulegt,” svaraði Heyward rólegur. “Sjá-
•x i Stór og kraftalegur Húroni var fast á hælutn hans. og ttm
tð til, hann heftr sent mtg, sem get læknað vetka, til barna s s “ . s
1«, bygSir úr bjitkun., greinum »g m.td„hn«„S,,m. „g hinna rauttn Húro.n viS ,,ór„ vö.nin, ,0 * cg “* <* j** k»m“ ** ,h“n “í”,"'1
g ' S - geti komist eftir, hvort nokkttr þarf minnar hjálpar.” jhoggs. ttl þess að vetta fanganttm banahoggtð; en þa rettt
1 majórinn fótinn fram, og hinn kappgjarni villimaðttr féll
stóðu á ruglingi hingað og þangað. alveg reghtlaust. Já,
í raun og veru var þetta þorp miklu ógeðslegra og ljót-
ara en þorpið bjóranna, og Heyward varð aftur fyrir ann
ari óvæntri undrasýn, sem vakti eftirtekt hans. Milli 20
og þrjátiu verur risu skyndilega ttpp úr háa grasintt fvrir
framan kofana, og httrftt jafnskjott aftur, eins og þær
hefðu sokkið ofan t jörðina. Þar eð orðið vár hálfdimt,
gat hann ekki séð þessar verur greinilega. og honttm fanst
þær í rattn og veru likjast meira afturgöngum, heldtir en
holdi klædduni verttm: og hann styrktist ennfremttr
Nú varð aftur þögn, og allir litu rannsakandi augum
á hinn unga foringja, sem var all kvíðafullur yfir því,
hver niðurstaðan myndi verða, og honum þótti sannar-
lega vænt, þegar Húroninn tók aftur til máls:
• “Mála þeir hvítu í Canada hörund sitt?” spurði hann.
“Við höfum heyrt þá gorta yfir föltt andlitunum sínttm.”
En Heyward beitti öllu síntt viljaafli og svaraði strax:
“Þegar Indtánahöfðingi ferðast meðal sinna hvítu
feðra, fer hann úr loðskinnsfötum sínttm og klæðist þeim
þessari skoðttn. þegar grindhorttð og nakin persóna kom'j flíkum. sem homtnt eru boðnar. Sömttleiðis lter eg þann
skyndilega i Ijós og barði út i loftið. eins og hún væri lit, sem bræður mínir hafa gefið ntér.”
brjáluð; svo hvarf hún aftur og korn i ljós á ný jafn
skyndilega á öðrum stað.
Hevward stóð ennþa kyr og hikaði við að halda á-
Lágt uml gaf til kynna, að Indiánunttm þótti vænt um
þessi orð, og Heyward varð glaðari t httga. þegar hár
skrækur frá skóginum truflaði samtal þeirra. Allir þtitu
fram, fyr en hann vissi, hver þessi undarlega sýn væri, og ■ undireins út úr kofunum, og loftið endttrómaði af há-
svo sagði Davíð honum frá því á þenna hátt: |\aertim köllttm, sem næstum því voru hærri en hinir voða-
“Jí, þeir vanbrúka gáfttr sínar skammarlega, þessir, )egtt skrækir, er sífelt heyrðust frá skóginum.
piltar. F.g hefi aðeins sjaldan fttndið iafn goða hæfileika ■ Heyward gat nú ekki lengttr haldið sér frá því að fara
fyrir sálmasöng á þeirra aldri; en það er eflaust enginn. ut líka, og strax stóð hann í miðju fjöldans, er samanstóð ar kerlingar, og þelahögg et ykkttr hentugra en hvssttt.
sem vanrækir þá meiya. Allar mínar tilraunir launa þeir ,af 5llUm mannlegttm verum tjaldstaðarins, körlttm. kon- Eerlingar ykkar fæða ykkur hirti. en ef björn, \iHíköttur
til jarðar, þrem til fjórttm fetum fyrir framan fangann,
er á sama augnabliki sneri sér við með eldingarhraða og
þaut að máluðum stólpa, er stóð fvrir utan dyr stærsta
kofans. og samkvæmt siðttm þeirra varðveitti stólpinn
hann, þangað til þeir værtt búnir að leggja ráð sín sam-
an og ákveða, hvað við hann skyldi gera.
Það var nú samt ekki mjög erfitt að geta sér til. hvern-
ig dómurinn myndi verða, ef miðað var vtð allar þær
skamtnir. er yfir hann rigndu, og háðið frá kvenfólkinu,
sem orðið ltafði fyrir vonbrigðttm. — Að lokttm kom
garnla kerlingin, sú sama, er kveikt hafði t sinákvista-
hrúgttnttm. I*egar hún hafði ýtt vfirhöfn sinni til hlið-
ar. rétti hún langa. hpraða handlegginn i áttina til hans,
afarháðslega. og ávarpaði hann á Lenapiskamáli. sem hún
hélt að hann myndi skilja.
“Hevrðit, Delawari.” sagði hún. og smelti fingrunum
framan i hann. “Þitt fólk er alt jafn kjarklaust og gamt-
með þesskonar ýlfri.” ’ ',l"*
Á sama augnabliki heyrðist hvinandi skrækttr í skóg-
unt og börnum. göntlttm og veiklulegttm, hraustum og
heilbrigðum; undantekningarlaust höfðtt allir safnast satn
inum. Davíð stakk fingrunum i eyrttn, en Heyward beit an uti. Sttmir æptu hátt, aðrir klöppttðtt lófttm saman,
á vörina og hæddi sjálfan sig fytir hjátrú sina. | eins og þeir værtt vitstola, og allir létu þeir í Ijós tryll-
“Við skuium halda afrant. sagði hann ákveðinn, og ingslega gleði yfir einhverjttm viðbttrði, sem Heyward
söngvarinn hlýddi strax, en hélt fingrunttm kyrrum i eyr- fékk brátt að vita, hver var.
unum. Þannig héldtt þeir áfram þangað, sem Davíð kall-
aði stundum “Tjöld Filisteanna",
Röð af hermönnttm sást nú koma eftir einni af göt-
unum út úr skóginttm, og orgið, sem hann hafði heyrt,
SÖ In^iánar hafa sjaldan vopnaða verði í kringttm Var “dauðaöskrið”, sent hinir hvitu kðífuðu það með
tjaldstað sinn. komust þeir majórinn og söngvarinn mitt: réttu, Þeir höfðtt á þenna hátt gert frændum sinuni
inn á milli barnanna, sem vortt að leika sér, án þess að kunnugt í fjarlgæð ttnt sigurinn, og ttngi foringinn hafði
-cftir þeint yrði tekið. En þatt voru naumast búin að sjá fylstu ástæðu til að gleðjast yfir því, að enginn hafði tíma
þá, þegar þau æptu hvtnandi aðvörunarskræk, og httrftt til að veita honunt neina eftirtekt.
óskiljanlega fljótt, þar eð hinir nöktu, dökku kroppar j Þegar hermennirnir vortt fáein hundrttð fet frá hon-
þeirra báru santa lit og hið visnaða gras. Þegar Heyward um .stóðtt þeir kyrrir, og hin voðalegu org þeirra, sem
4&r að líta Itetur í kringum sig. sá hann, að dökk og rantt-: áttu að tákna kvein hinna deyjandi og sigttrhrós þeirra,
sakandi augtt horfðu á hann frá öllum hliðttm í grasinu, I sem sigUr unnu, þagnaði nú loksins . Einn þeirra kom út
og hann var að því kominn að snúa aftur, en það var nú j úr fylkingunni og talaði nokkur orð, og í sama bili kom
orðið of seint, þvi titt eða tólf hermenn komtt i 1 jós hjá j afskapleg hrevfing á alla, sem heima vortt. Karlnienn-
næsta kofanum, þar sem þeir stóðu og vortt svnilega að jrnir drógtt hnífana úr sliðrttm og veifuðu þeim í loftinu,
á meðan þeir myndttðu tvær raðir, sem náðu frá kofun-
um til hermannanna. Kvenfólkið greip kylfur og axir og
hvað annað, sem þær futtdtt, þutu til 'karlmannanna með
ákafa miklum, til þess að geta tekið þátt í hinum hræði-
lega sjónleik. sem þær áttu von á. Jafnvel börnin vildtt
ekki missa af honum. Drengir, sem alls ekki kunntt að
nota vopn, riftt stríðsaxirnar frá beltum feðra sinna og
tróðu sér inn í raðirnar.
Gömttl, varkár kona kom nú og kveikti i nokkrum stór-
um haugttm af smákvisttim og hrislum; þegar þessir haug-
ar fóru að loga. þá sást alt greinilega og jafnframt ógeðs-
lega. Einkennileg mynd var það, ttmkringd af hinttm háu
bíða þess, að Heyward og Davíð kæmti ti! þeirra.
Söngvarinn, sem að nokkru leyti var kunnugur’ kring-
umstæðunum. gekk nú rólegur á ttndan og nálgaðist kof-
ann, þar sem mennirnir stóðu. Þó kofi þessi væri lélega
bygður úr börk og greinum. var það samt stærsta bygging
in í þorpintt, þar sem hermennirnir lögðtt ráð sín saman,
á meðan þeir bjuggtt hér á landamærttm enska héraðsins.
Heyward vissi líka mjög vel, hve áriðandi það var, að
lita rólega og kæruleysislega út, en hann gat það aðeins
með því, að herða tipp hugann af fremsta ntegni, og blóð-
ið næstum fratts í æðttm hans, þegar hann stóð gagnvart
stnum vondtt óvinttm. Samt sem áðttr gekk hann á eftir
Davíð Gamút inn í kofann, þar sent hver ttm sig tók sér 0g dökktt grenitrjáni.
böggul af smágreinum og settust á þær.
Hermennirnir, sem vortt nýkomnir, stóðtt fjarlægastir.
Undireins og gestir þeirra vortt gengnir inn, fóru bar-jXokkrtt nær kofumim stóðu þeir tveir ntenn, sem attðsjá
dagamenntrnir inn á eftir þeim. Flestir þeirra hölluðu
sér upp að stoðunum, sem héldu þessari lélegtt byggingu
uppi. Aðeins þrir eða fjórir hinna elztu og tignustu
höfðingja settust á jörðina fyrir framan hina. En allir
sýndust biða þolinmóðir eftir þvt, að hinn ókunni gestttr
færi að tala.
Logandi blys sendu hina rauðleitu birtu sina á andlit
mannanna, og Heyward reyndi að íesa httgsanir gestgjafa
sinna á andlitum þeirra. En þeir vortt of klókir til þess,
að hann gæti það. Höfðinginn. sem fremstur sat. leit
anlega vortt aðalpersónurnar í þvt, sem nú átti frarn að
fara. Annar þeirra stóð þráðbeinn og hnarreistitr, en
hinn laut höfðintt langt niðttr, annaðhvort af því, að hann
vár hræddttr, eða að hann skammaðist sín.
Heyward kendi í brjósti um þessa tvo fanga, og án
þess að eftir honum vátri tekið, nálgaðist hann raðir
Húronanna, þar ,<em hann horfði á þenna einkennilega
sjónleik, næstum því án þess að þora að draga andatln.
Nú var alt t einu merkisópið gefið, og hræðilegt’org, sem
var mikltt hærra en nokktirt af hinttm fyrri, órnaði nú frá
eða höggormttr fæddist á meða! ykkar. inynduð þið flýja.
Húronastúlktirnar skulit sauma pils handa þér, og svo
I verðttm við að finna þér eiginmann!”
Þegar kerlíngin var búin að segja þetta, fór öll kven-
þjóðin að hlæja: en fanginn gaf þessu engan gaum: hann
virtist engan sjá nema hermennina, sem gengtt þögttlir
fram og aftur í dálítilli fjarlægð. Alveg óð yfir sinum
gagnslausu orðttm. hetti kerlingin úr sér stóreflisstraum
af skömmum. en áhrifin ttrðu hin sömtt. Og þótt hún vrði
svo óð. að froðan vall ijt úr munnvikjtim hennar. hrevfð-
ist ekki ein einasta taug hjá fanganttni. Það var fyrst,
þegar unglingsdrengur sveiflaði striðsöxi fyrir framan
attgtt hans, að hann sneri andlitinu að ljósintt, og leit
niðtir á þenan ttnga pilt með ósegjanlegri fyrlrtitningu.
Á næsta attgnabliki tók hann aftur sína fyrri stöðu; en
á þesstt stutta augnabliki hafði Heyward séð, að fang-
inn var Unkas vinttr hans.
Utan við sig af undrttn og alvarlegunt kviða yfir ásig-
komttlagi hins ttnga manns, stóð hann enn og íhttgaði
þessa óvæntu uppgotvun, þegar hermaðttr kom gangandi
til Unkas. Með hörkttlegum og skipandi handabending-
tim fjarlægði hann fyrst konttr og börn, tók svo handlegg
Móhíkanans og leiddi hann að dyrttm ráðhússins.
Allir höfðingjarnir og flestir af hintun heldri stríðs-
mönnttm, gengu á eftir þeim: já, Heyward fékk einnig
tækifæri til að komast óséðtir inn.
Nú liðtt-nokkrar mínútur á nteðan verið var að raða
mönnunum niðttr eftir tign þcirra og stöðu í ættbálkinu-
um. Elzttt og vitrustu mennirnir voru fremstir í röðinni,
í nánd við logandi blys, hinir yngri og virðingarminni
vortt að baki þeirra. I miðjum kofanttm. undir gati á
þakinu, sem tvær stjörnum skintt i gegnum. stoð Unkas,
svo einbeittur og rólegur. að óvinir hans gátu ekki ann-
að en dáðst að honttm.
öðruv ísi var þvt varið með hinn fangann, sem Hey-
ward hafði veitt eftirtekt. Hann stóð hreyfingarlatts nú,
eins og þegar ólætin voru setn niest. og virtist þjáðttr af
sneiptt og iðrttn; en enginn virtist lítillækka sig til að
veita honttm hina minstu eftirtekt. Snöggvast ieit Hey-
ward á hann, hræddttr ttm, að hann væri einn af kttnn-
ingjttm sinttm: en hann sá strax, að hann var sér ókttnn-
ugur, og það, sem óskiljanlegra var, var það. að hann var
Húronahermaður. Hann sat euimana t miðjum hópnum,
aumingjalegur og hnipraði sig saman, eins og hann vildi
sem minst láta á sér bera.
til ntáls, og talaði mál Lenapiska.
“Delawari," sagði hann, “þótt þú heyrir til kynstofni
kvenmanna, þá hefir þú sýnt núna, að þú ert maður. Eg
væri fús til að gefa þér fæðtt, en sá, sem borðar ásamt
einhverjum Húron, á að vera vinur hans. Sof þú þá í
friði þangað til sól ris upp á nwrgun, þá skal vort síðasta
orð verða talað.”
“Sjö nætttr og jafntnarga sttmardaga hefi eg fastað,
meðan eg elti spor Húronanna,” svaraði Unkas kuldalega.
“Börn Lenaperanna geta gengið leiðir réttlætisins, án þess
að nema staðar til að neyta matar.”
“Tveir af minum itngu mönnunt eru að elta félaga
þinn,” sagði höfðinginn, án þess, að því er virtist, að veita
orðum fangans athygli. “Þegar þeir koma aftur, skulu
hinir vitru ntenn segja þér, hvort þú átt að lifa eða
deyja.”
“Hafa þá Húronarnir engin eyru?” svaraði hinn ungi
Móhíkani háðslega. “Síðan Delawarinn varð fangi ykk-
ar, hefir hann tvisvar sinnum heyrt til byssu, sem hann
þekkir. Ungtt tnennirnir þínir kotna aldrei aftur.”
Stutt og þvingandi þögn varð á eftir þessttm djörfu
orðttm, og Heyward, sem vissi, að LTnkas átti við kúlu-
bysstt Valsattga, laut áfram til að sjá, hvaða áhrif þetta
hefði á Húronana. En höfðinginn lét sér nægja að segja
blátt áfram:
“Fyrst að Lenaparnir eru svona dttglegir, hvers vegna
er þá einn af þeirra vöskustu hermönnum hér?”
“Hann var að elta flýjandi hermann og lenti í gildru.
Það er jafnvel mögnlegt að ná hinum klóka bifur,” var
hið mikilláta svar Móhíkanans, sem um leið benti á Húr-
onann, er sat út aj fyrir sig.
Bæði svar hans og það, hve einarðlega það var flutt,
hafði mikil áhrif á áheyrendurna. Allir litu hornauga til
hins seka. og lágt uml heyrðtst alstaðar; já, alla leið til
vztu dyranna, þar sent kvenfólk og börn tróðu sér inn t
hópinn, þar til hver einasta smuga var full af forvitnum
og framhelypnum verttm. A meðan töluðu gömlu höfð-
ingjarnir sanian mjög alvörttgefnir. Ekkert orð var sagt,
án þess að á það væri lögð sérstök áherzla til að sýna, að
það væri föst meining þess, er talaði.. En svo var'ð löng
og hátíðleg þögn. sem allir vissu. að átti sér stað á'ður en
dómur félli. Þeir, sem fjarstir voru, stóðu á tánum; já,
sjálftir afbrotamaðurinn gleymdi ttm stund vanvirðtt sinni
sökuin annarar dýpri tilfinningar og með kviðandi augum
leit hann á hinn dökka höfðingjaflokk.
Loks var þögnin rofin af gamla hermanninum, sem ttm
hefir verið getið. Með hátíðlegum og virðingarverðttm
hrevfingum stó'ð hann ttpp og gekk fratn hjá Unkas til
hins seka. En i sama bili kom visna, gamla nornin inn í
hópinn. Hún hélt á blysi i hendinni og sté einskonar
dans, um leið og hún tautaði fáein óskiljaanleg orð^ sem
að líkindttm var einhver inngangsþula að göldrttm. Nú
nálgaðist hún Unkás og lét birtuna af blysinu skina á and-
lit hatts. svo ati hver elnasta hreyfing sást glögt. En Mó-
híkaninn var rólegur og einbeittur á svip, og sýndi enga
geðshræringtt. og þegar hún skildi við Itann, var eitt-
hvað i andliti hennar, er benti á ánægjtt.
Svo gerði hún sönnt tilraunina við landa sinn og ætt-
ingja, en niðurstaða hennar varð öll önnur. Þegar birtan
féll á nakta likamann hans, sást hver einasti Iimttr engj-
ast sttndur og satnan af kvíða fvrir dauðanum, og kerl-
ingin rak ttpp .Iágt og kveinandi ýlfur ttm leið og höfðtng-
inn ýtti henni burtu.
“Sveifttrreyr!” sagði hattn —- en það var nafn hins
ttnga afbrotamanns — unt leið og hann talaði til hans.á
hans eigin máli. “Þótt hinn rnikli andi hafi skapað þig
fallegan útlits, þá hefði samt verið betra, að þú hefðir
aldrei fæðst. Tunga þin talar hátt heima í þorpinu, en
á orustuvellinum þegir hún. Enginn af mínum ttngtt
mönnttm heggttr stríðsöxinni dýpra í bardagastaurinn, en
það er heldttr enginn þeirra, sent brúkar hana jafn illa
á móti Englendingunt. — Övinir okkar þekkja baksvip
þinn, en þeir hafa aldrei séð lit attgna þinna. Þrisvar
sinnttm hafa þeir skorað á þig að koma, og jafnoft hefir
þú gleymt að svara. Hér eftir verður nafn þitt aldrei
nefnt af frændtim þinunt — það er nú þegar gleynit!”
Hægt og með stuttri þögn á milli setninganna, talaði
höfðinginn þessi orð. en hinn seki hafði á meðan lyft ttpp
höfði stnjj og litið á hann með lotningu, sökum hinnar háu
tignar hans og langa aldttrs. Sneyptt. hræðsltt og sjálfs-
virðt'ng mátti lesa úr svip hans, og augu hatis störðu ótta-
slegin á þá menn, sem lif hans var ttndir komið, en loks
vann sjálfsvirðingin sigttr.
Þá stóð hann upp og sýndi bert brjóstið með því að ýta
vfirhöfninni til hliðar. Með rólegum attgtim leit hann á
hinn fágaða hníf, sem hinn óhlifni dómari hélt á lofti og
stefndi að honttm. Já, tttn íeið og vopnið boraðist með
hægð inn í hjarta hans, brosti hann, eins og dattðinn væri
ekki jafn hræðilegttr og hann hafði álitið hann vera.
Svo féll hann niðttr fvrir fætur hins ótratiða Unkas,
og gamla ker.lingin rak upp hátt kvein og fleygði blysinu
til iarðar, svo alt varð i niðamyrkri. Sí'ðan gengu hinir
ógeðslegtt áheyrendttr út úr kofanunt, og Heyward hélt
sig vera einan með hinum hálfdauða Húrona. Að það
var nú samt ekki tilfellið, varð hann brátt viss um, þar
eð sterk hendi var lögð á öxl hans, og rödd Unkas hvisl-
aði i eyra hans:
“Húronarnir eru httndar. Blóð heigulsins getur aldrei
komið kjarkgóðum hermanni til að skjálfa. Hinn grá-
hærði og Chingachgook ertt óhultir, og byssan hans Vals-
attga sefttr ekki. Farið þér! Unkas og hin “Opna hendi”
þekkjast ekki hér. Það er nóg.”
Heyward langaði til að heyra meira, en vinttr hans
ýtti honttnt alúðlega til dyranna og minti hann á, hve
hættulegt það væri, ef þeir fyndust saman. Með hægð,
og aðeins af því að það var nauðsynlegt, gekk bann út og
inn á ntilli fjöldans.
Rétt á eftir kom hópur af hermönnum til að sækja
líkið. sem þeir báru svo út t skóginn.
Moioi.