Heimskringla - 04.10.1922, Blaðsíða 7

WINNÍPEG, 4. OKTÓBER, 1922.

/. L>*~'_______L.'V
T/ie Dominion
Bank
■OHN1 NOTHE DAHB ATE. M
IHBUHOOKH OT.
HöfuSstóll, uppb.9 6,000 000
▼■rujóíur .......9 7,700,000
A.11HT eiguir, yfir .9100,000.000
Miutakt atJbycU reltt
tua kftupmanno cg
IpiriijótidtiliÍH.
Vtrtir ftf innetæfiufé prticidir
jfttn háir of ann»rwt»BftX rlO
fen(«i
nom a M
P. B. TUCKER, RáðsmaBor
Hin rétta tengdamóðir.
(Framhald írá 3. síSu)
“Þegar þú verður ástfanginn, þá
hverfa þessar grillur þínar sem dögg
fyrir sólu,” sagði vinurinn.
'Nokkrum mánuðum seinna mætti
Otrto Gelm ungfrú Elyy Brandow í
fyrsta skifti. Hiin var nýlega komin
heim frá svissneskum heimavistar-
skóla. Hún L;it út sem barn við hlið-
ina á hinni háu, beinvöxnu konu, sem
var tiguleg og fögur i svarta flauels-
kjólnum sínum, ,.«>». .-> < o> i?
“I.iklega föður- eða móðursystir,”
hugsaði Otto Gelm, þegar hann leit
i hina fögru komt.
Hugrakkur fylgdi hann vini sínum
gegnum danssalinn, seni var sól-
bjartur, til þess að láta hann kynna
sig.
"Háttvirta frú Viljið þér leyfa
mér að kynna yður og dóttur yðar
vini mínum, herra Otto Gelm —
stjórnarherrafrú Brandow.”
Otto hneigði sig kurtei.slega en kalt.
IVIóðir og dóttir. Ennþá vonbrigði,
hugsaði hann, þvi í bjarta barnsand-
litinu með ástrika brosið sá hann það
konuefni, sem hann hafði dreymt
dagdrauma um, en svo átti þessi ynd-
islega ungfrú möður, unga og fagra
móður, sem hann varð að sýna kurt-
eisi og velvild. Voðalegt I Kurteis-
innar vegna varð Otto að dansa við
Elly og sömuleiðis við móður hennar.
“Er maður yðar hér í danssaln-
ttm?” spurði hann frúna meðan þait
dónsuðru
“Eg er búin aö vera ekkja í títi ár,”
svaraði frúin.
Þar á ofan ekkja! Það fyllir bik-
atinn. Otto ásetti sér að yfirgefa
danssalinn undireins og hann gæti.
En Elly brosti svcr-unaðslega til hans,
þegar hún sagði:
“Það var svo nndur fagurt að sjá
ykkur mömmu dansa. Þið voruð
fegurst af öllunt i salnttm.” — Hann
vaið kyr.
En uppi á "Ugluklettinum”, sem
ttpphækkaði pallurinn var kallaður,
þar sem gamlar mæður og frænkttr
sátu og horfðu á dansinn, var sagt:
“Sáuð þið Gelm dansa við frú
Brandow? Nú virðist honum vera
alvara. Hann er eflaust ástíanginn
ar Elly. Nú, loks eignast hami þá
tengdamóður. Hún læzt enn vera
ting og dansar og daðrar — ó, luirt
gerir lifið heitt fyrir tengdasoninn.
Þetta orsakkst af —”
Otto Gelm heyrði ekkert af þesstt
þvaðri, því hann var sokkinn ofan i
samræðu við F.IIy, og það var sem
hann vaknaði af draumi. þegar frú
Brandow rétti hontim hendina í
kveðjttskyni og sagði:
“Okkttr er ánægja að þvi. ef þér
vjljið gera svo vel og heimsækja okk-
ur. Við geKint okkur að sönnu litið
við félagslttiini, en á hverjtt sunnu-
dagskvöldi þykir okkur vænt um, að
vínir okkar heimsæki okkur.”
“Lengi — nei — en hann er prúð-
menni — hann —”
“Er hann það ?”
Otto beit á vörina af gremju. Hann
gat ekki skilið, hvers vegna frú
Erandow var svo innilega kurteis við
þenna mann, nema ef það væri af
því, að hún væri samþykk þvi, að
hann fengi Elly.
Kvalinn af efa fór Otto heim um
kvöldið — ti! að koma þangað aftur
næsta sunntidag. Nú voru þar færri
gestir en siðast, en baróninn sat á
milli mæðgnanna og var kátur og
kurteis við þær báðar. Elly virtist
vera feimin og forðaðist að lita á
Otto, en frú Brandow var mjög vin-
gjarnleg við hann.
“Hún hvetur mig alveg eins og hún
hvetur Bornim.” hugsaði Otto. Hún
vil Istrax verða laus við dótturina og
hvetur þvi tvo biðla. Viðbjóðslegt.
Eg skal aldrei á hennar heimili koma
eitir að eg hefi gifst Elly. ’
Hann var nú ákveðinn i þvi, að
giftast F.IIy, ef baróninn næði henni
ekki frá honum.
BARNAQULL.
Niðurl.
Skólagangan.
VI.
Þá er nú þessi skólaganga búin,
Kjartan minn. ’ sagði Svava við -on
smn, þegar hjónin komu heim.
Ojá, hún hefir gengið öllum von-
um íremur, sagði Hjörtur. “Eg er
fyllilega ánægður við skólann. Hann
hefir gert drenginn minn miklti bet-
ur úr garði, en eg gat búist við i
byrjun.”
"A-á, ertu nú farinn að breyta
skoðun ?”
“Já, en eg þekti skólann ekkert áð-
tir.” "
“Vitanlega, þannig er þvi farið
með þá. sem dærna harðast, að þeir
| þekkja minst til. Mér var að detta
Fyrst kom Otto á hverjum sunnu- j M 5 Þ^r eg horfði á all-
degi, en svo fékk hann leyfi til að
koma þegar hann vildi — en
“Elsktt, góði minn, farðu nú ekki j
a'ð hamast á einkuniiunum.
I “Vertu nú eki að gera drenginn ó- fyrir því, að jörðin sé hnöttur; en
Þær eru ánægðan, þu veizt, að hann hefir ver- þeir sýna tilfinningar sinar. Barnið
hitti hann Bornim í daglegtt stofunni.
]>eir voru andstæðingar og F.lly tókst
súildan að halda samræðunum vak-
andi.
“Finst yður ekki Elly vera fögur
og hriíandi ?” sagði baróninn eitt
sinn, er þeir voru tveir einir saman.
“Jú, það er hún.”
“Hún getur orðið fyrirtaks kona.”
“V«vi biðjið þér hennar þá ekki
sagði Otto reiður.
Bornim brosti. “Móðirin er nú
líka —”
“Já. hin voðalega tengdamóðir —
auðvitað er maður herra a sínu eig-
i-i heimili eftir giftinguna —”
“I.eyfið mér að —”
“Nei, eg leyfi ekki neitt. Sem
stendur hefi eg ekkert vald yfir
F.ily —”
“Yfir Elly ? Mér finst þér tala
m.kkuð kumpánalega'um ungu stúlk-
una.”
“Það snertir yður ekki, herra
barón.”
“Jú, það snertir mig að miklu leyti.
••]>ér eruð ekki i neinu sambandi
við þær.”
“Það vitið þér ekki. Mér geðjast
ekki að þvi. að þér talið uni þær eins
og þér gerið.”
“Og eg vil ekki þola asakanir yðar,
herra barón. Hvort sem eg giftist
Klly eða ekki. |iað kennir aðeins okk-
ur við, og þér ættuð ekki að skifta
yður af þvi, því þér hafið enga heim-
ild —”
“Eg befi þá heimild, sem velvíld
mín til ungfrú Elly og —”
Bornim reyndi að brosa og hrosti
við með þægð:
“F.lly er svo gott og hlýðíð harn,
an þenna unglingafjlöda, morg
ávalt 1 úimdruð, hvað þetta væri stórt heini-
ilí, og hverja dæmalausa yfirburði
þvrfti til að halda reglu á þessu skóla
heimrii. Við foreldrarnir eruni að
kvarta yfir að stjórna einu eða tveim
börnuní, sem við þekkjum frá. því að
þati fórti að vitkast, en teljum sjálf- nei, þetta er villandi.
sagt, að kennararnir stjórni öllum! hneigður fyrir sögu
ekki eins vitlausar og þú heldur. Þær ið skyldurækinn og staðið sig vel. Eg bærir munninn og lætur oss með því
eru góð bending til okkar foreldr- e: ósköp ánægð með alla skóla\*eruna skilja vmsar tilfinningar sinar,' svo
anna, þær hvetja og lyfta. Gerðu það hans, og mér finst ekki nema sann- sem ótta, gleði eða reiði, og skilja
nú fyrir mig að lesa upp einktmnirn- j gjarnt, að honum sé hrósað fyrir að það greinilega hvert hjá öðru. En
ar hans Kjartans okkar, sem hann haía staðið sig vcl. það er að vissu leyti mál.
fékk við prófið.” . | “Já. og mamma, nú á eg verðlauna- Þó a8 apar gangi kanske næst
“Það get eg gert fyrir þig. Hann bók skólanum. Hún sýnir, að eg nianninum í þvi að tala — þó afar
hefir þá fengið 8 í kristnum fræðum. kefi staðið mig .yel. Eða heldur þú. ]angt séu þeir frá lionum enn — eru
Heldur þli, að það sé nokkurt vit í eg hafi ekki átt skilið að þó ýms kvikindi eða smávr til, lág
þ\i. .ið gefa drengnum ð i kristin- 1,1 bana • og ómerkileg lxjrin saman við apana,
dómi. F.g er ekki viss um. að kenn-| "'>aÖ fietur vel verið, að þú hafir sem geta talaS svo undrum sætir á
at inn fengi 8, ef hann væri prófaður.! fengið hana að verðleikum. En á- Slna vísu. Það eru ^ smadýrj sem
Jæja, þá hefir hann fengið 7 ? stundun. hlýðni og siðprýði voru að- lifa j nokkurskonar þjóðféiagi sam-
munnlegri íslenzku, það er nú dálitið j ems sjálfsagðar dygðir, segi þú átt an. svo sem n)aurar, býflugur og
riílegt, 6 í skriflegri, 8 hefir hann j a« baía aS heiman, og það þurfti vespur. Kf þau gætu ekki sagt hvert
tengið í skrift, það er ekki fjarn ekki að verðlauna. Þú hefir aldrei
sanni, en 'l hefði verið nóg. Nú, nú, I Kert meira en skyldtt þína, góði minn,
S fær hann í náttúrufræði, það er1 skilurðu það. En eg er þakklátur
ekkert vit i þvi, eg hlustaði einmitt á öllum. séin standa að skólantim, fyrir
hann í náttúrufræði. Hanr; var j þina hönd. Það hefir verið farið vel
fttllsæmdur af 6. í landafræði hefirj nieð þig, og þú hefir verið vel
hann fengið 7, í sögu íslands og ver- ’ alinn, þvi neita eg ekki, þó að eg segi
aldarsögttnni hefir hann f »ngið 8. þetta um einkunnirnir.”
Dettur þér i httg, að drengurinn eigi “Já, eg skil það, pabbi, en var ekki
8 i þessum fræðigreinttnt? Nei, nei, gott, að eg gerði skyldu mína?”
Eg er sjálfurt “Jú — en það var sjálísagt.”
og hefi lesið j “Það er von. að þú sért anægður,
minn,” sagði Svava. —
öðru tilfinningar sinar og þarfir,
gætu þau ekki lifað félágslega saman
eins og þau gera; félagslífi, sem mað
urinn gæti margt lært af; félagslífi,
þar sem mjög fá börn deyja. Dýr
l,PP þessi hafa langa fálmanga, sem þau
snerta hvert anað með og gefa í skyn
hvað þau vanti.
ÁsetMmgur.
Aðan mamma inni var,
út um glugga horfði;
l þessitm hundruðum, svo að ekki megi! mikið i henni og sagt Kjartani litla drengurinn
að finna. Það er bæði ósanngjarnt til og gæti vist skammfært hann, “Lifið hefir leikið við þig hingað til. hljóp eg þangaö. Hvað til bar?
og heimskulegt. Finst þér það ekki, hvar sem væri í hetini. en ekki ætti En reyndu nú að koma þér eins vel í Hún var ein að gráta þar.
eg meira en 5 ti! 6. í teikningu fær hinum skólunum, ef við pabbi þinn b PP Þa kom eS ekk’ neintt oiði.
góði minn?”
“Jú, en þessu veldur hugstinarleysi.
Góðir kennarar erti þörfustu starfs-
menn þjóðanna — og skólarnir ó-
ntissandi stofnanir, svona ámóta og
sjúkrahúsin.”
“En viltu ekki líta á vitnisburðar-
bókina hans sonar þíns?”
“O-jti, en vitnisburði er ekki vel
að marka. Þeir ertt ætíð dæmalaust
handahóf. Þú mátt nú vera ánægð,
eg læt skólann njóta sannmælis héð-
ai; af.”
“Eg er ánægð meö það, en þú mátt
elcki segja þetta utn vitnishurðina. Og
gættti að því, að þaulvanir menn
gefa vitnisburðina, prófdómarar og
kennárar og siöan er lagður við vitn-
isburðtir sá. sem drengurinn hafði að
meðaltali í hverri námsgrein eftir
skólaárið.”
“.E, faröu tuí ekki að reyna að
sannfæra mig um óskeikulleika eiii-
kunna. Eg santifærist aldrei um
’hi.nn. Einknnnir erti meira og minna
öábyggflegar og vitlausar.
. I
11.11111 8 og handavinnit 7. Það er að reynuin að hjálpa þér í þá.
sjá, aö honum hafi mistekist í reikn- “Fyrst mér tókst að vera g'
ingi, þar fær hann 6, en þessi einkunn lærisveinn i barnaskóla, þá ætti
finst mér ósköp hófleg. f málumtm.
ensku og dönsku t'ær hann 7. Fyrir
það skanimast eg
vegna.
Jæja. hann er 1. i röðinni, og hef-
ir aldrei fengið annað en 8 í sið-
feröi, það er einkunnin, sem mér þyk
ir vænt ttm, og það veit eg að er eitt-
hvað nærri lagi.”
“Það er undarlegt, pabbi, að þér
sktili þvkja of góðttr vitnisburðurinn
minn. Vildirðu heldur. að eg hefðt
fengið 1—2 og 3 i öllu?”
“Nei. nei. en eg veit. að þú átt ekki
þetta lof skilið.”
“Jú, i samanbttrði viö aðra.”
“Nefndu nú ekki samanburð,
drengtir niinn. því þó hæð vitnisburð-
anna sé vitlaus, er hlutfalliö milli
vftnisburðanna enn vitlausara. það
byggist á svo fjölmörgu, sem þú skil-
ur ekki ennþá.”
Viðlag:
óður skal láta ljósið mitt
leiðina gera bjarta.
að veitast létt að vera góður nemandi
Kanske mamma beri harm í hjarta.
lærðttm skóla og háskóla, eða hvað
min nú, skólans ( haldið þið ?’ | Aöan pabba úti sá ,
“Mikið má góður vilji. og þú ættir °'n á ÍöríS bann borfði;
ekki að villast drengur minn. meðan b,ÍóP eS ÞanSaS bart- aS ?á«
skólarnir lvsa þér og heimilið leiðir bvaS bann sPurSi Þá-
þig,” sagði Svava og kallaði á gló- Mér bann Se&ndi ekki e,nu orSn
kollinn sinn. Viðlag.
Eg skal láta ljósið mitt
leiðina gera bjarta.
Kanske pabbi beri harm í hjarta.
Talast dýrin við?
Lengi var það haldið, aö mennirn-
ir einir gætti talast við, enda getur
ekkert dýr talað einn þúsundasta at'
máli mannsins. Eigi að síðttr efar
enginn,
hygli, aö þau geti talast við. Auðvit-
að er það á annan hátt en vér gerum.
Apar t. d. láta ti! sin heyra rnörg óJík
hljóð, sem haft er fyrir víst, að sétt
ólik að þvðingu. Að vísu láta þeir
ekki djúpar hugsanir í Ijós; þeir eiga
ekki neitt vit til aö leita aö sönnunum
Áðan sá eg út á braut,
einhver var að ganga
sem veitt hefir dýrunum at- ba'gt« niSur bofSi laut;
hérna þó ttm steinin hnaut,
áfram hélt svo aftur veginn langa.
Viðlag:
Eg skal láta ljósið rnitt
leiðina gera bjarta.
Kanske einhver beri harni í hjarta.
B. H. Jakobsson.
.. \ já eða nei við þessari beiöni.”
Svo gengti þeir báðir inn til
mæðgnanna.
T«etta kvöld fór fram tvöföld trúlof
aö hún mun naumast gifta sig á móti , . . ...
.. , , ■ tmarveizla, og tveim dogum siðar
vilja móöttr sinnar. og eg held ao tru ..... .
J „ scndi Otto trulofunarspjold til vina
Brandow mttni naumast gefa yottr ^
dóttur sína, ef aö dæma skal eftir j
framkomu yðar.”
Næsta sunnudag kom Gelm til
þeirra. Elly roðnaði íit undir eyru,
þegar hann kom inn. Hún hafði
fiétt, að hann kæmi alclrei á fjöl-
skylduheimili, af þvi að hann hefði
viðbjóð a tengdamæðrum, en samt
var hann nu kominn.
Otto kunni vel við sig hjá þessari
litlu fjölskyldu, en þar var einn mað-
tr, sem hontun geðjaðist ekki að,
barón von Bornini. Hann talaði svo
einkennilega og brosti svo innilega til
hcnnar, að Otto roðnaði.
“Hafið þér þekt baróninn lengi?”
sagði Otto við Elly.
“Já, eg býst viö, aö yður veiti ekki
erfitt aö sverta mig fyrir hugskots-
sjónttni írú Brandow,” sagði Otto
gremjulega. "Yður er i alla staði
mjög áríðandi, að geta komið i veg
fyrir heimsóknir mínar hingað.”
Bornim horfði stundarkorn þegj-
andi á Otto, hló svo fremur lágt og
rétli honíini hendi sína.
“Þvert á móti,” sagði hann.
“Hvernig stendur á þvi?” spnrði
Otto.
"Mér keniur það einkar vel, að þér
haldið áfram að korna á þetta heím-
•ili, að þér náið ást Elly, já, að þér
giftist henni. T«vi þegar það er af-
staðiö geri eg mér fyrst von ttm, að
fá framkvæmí þá ósk mína, að gíft-
ast frú Brandow.”
“Þér — þér — ætlið að giftast frú
Brandow — en ekki F.lly ?”
Þeir hlóu báðir og horfðu hvor á
annan. **
“Tengdafaðir!” hrópaði Gelm frá
sér numinn, og rétti baróninum báðar
hendur sinar.
Tók sér svo hátíðlega stöðu og hélt
áfram:
“Herra barón von Bornim N Eg
leyfi mér að biðja yður að veita mér
þann heiðttr, að gefa mér ungfrú
F.IIv fyrir eiginkonu.”
TTægan, hægan. Eins og stendur
hefir aðeins móðirin vald til að segja
“Sagöi eg þér þetta ekki?” sagöi
sá vinttr Ottos, er hlustað hafði á lýs-
ingu hans á tengdamæðruni. “Þeg-
av maður verðtir ástfanginn fvrir al-
vöru, tekur niaður ekkert tillit til
tengdamæðra.”
“Já, en min tengdainóðir giftir sig
jY.fn snemma og dóttir hennar, og
hún mun hugsa minna tmi konu mína
en sinn eigin brúðguma. Hún mttn
álita nýja heimilið sitt fallegra en
dóttur hennar. Hún mun beita harð-
ýðgi sinni við manninn, en ekki við
tetigdasoninn. t fáum orðum sagt —
hún er hin rétta tengdamóðir.”
(J- V.)
Draumur
Míg dreymdi, eg barn milli tíu og tólf
var á töltí upp i dalverpið mitt,
og stefndí í ginandi grafarhólf,
en gugna mátti ei við það né hitt,
hvort um nótt eða dag eg næ þangaö
heim.
Nú verð eg að duga, þvi margt er á
sveim.
Grettur og dimmtir var dalurinn minn
og drungalegt þokuloft grátt.
Nú var eg þó komin alein þar inn.
Áin og lækirnir suðuðu hátt.
llg leit upp i hæðirnar, hrjóstrugt
var landið,
»n himininn gnæfandi skyldleika-
bandið.
TTæst uppi’ á fjalsbrún eg Tjósglampa
leit,
sem leiftrandi hraögneistaflug.
Skriöufall dundi sem dreyri yfir sveit
o;r drunurnar, brakið skelfdi minn
hug.
Elfan, hún brauzt frarn i boÖaföllum,
með beljandi straumþungans fossa-
köllum.
Að hörfa til baka um fáein fet
fanst mér nú bezta ráðið að taka.
Er áfrain var leiöin, þvi lýst ei get,
bve löngun var sterk til að sigra —
vaka.
Mér^hljómaði í eyruni heima-kallið,
og hræddist ei lengtir skriðufallið.
Þó að sandleðjan brytist í bylgjum
fram,
með blágrýtissteina i hendingskasti,
sem loftið alt dryndi við drekahrantm
og dagblikin hvrfu i feigðar hasti,
á fornstöðvum mintim eg fann þó
bletti,
sem feiknunttm þessuni takmörk setti.
Loks stöðvuðust sinellir og steina-
hrunið,
stratimiðukastið og skriðuhljómur;
en gjallkólfur hafði við gljúfrin
dunið,
og geimurinn var svo myrktir —
túmur.
En förinni áfram mér flýta ber.
A ferð er eg heini til min, hvort sem
er.
I þögninni mætti eg fólki á íerð,
með feikna hraða, í dökktim klæðum.
Með ótta greip mig sú ógnar mergð.
Eg einmana stóð á berum svæðum.
Það kastaði til mín kveðju í skyndi,
með kulda og glotti í næturvindi.
Þú snerir heint aftur, það kvað við
hátt
‘ITvernig gekk leiðin á nætur svöltim?
LTefir þér orðið mjög hamingju fátt.
hefir þú dansað á grænum bölttm?
Heíir þig Itikkan á höndum borið,
sem hoppaðir burt með æskuvorið?”
»
Svo hvarf mér fólkið í kvöldhúmið
svart.
Við kuldann eg hraðan greiddi sporið
því hátt fór að tala í huganum margt.
Kg hét nú að fanga kappaþorið.
Og alt þetta fólk? Það voru árin min,
sem æddu þar fram hjá mér heim til
sin.
Svo herti’ eg á göngunni lieitn á leið,
hljóp nærri altaf í snörpum spretti.
Eg vissi, að æskan með biðlund beið
í brosandi sólskins hlíðarbletti.
öjá, nú loksins eygði eg bæinn.
Alt var n\j farið að snúast í haginn
Tlve skelfing var alt saman orðið
breytt;
árhakkinn, klettar og holtin horfin.
Það lá við, eg þekti þar alls ekki
neitt,
engar sniáar tóftir né hleðslutorfin.
Svo afar stórt skein þar undirlendi,
tipp rótað og plægt af timans hendi.
Göngtumóð áði’ eg við eikarstofn;
augum spyrjandi á foldu starði.
Þá var sem hrykki úr læðingi lofn,
og ljóshaf, fyr en mig sjálfa varði,
flæddi’ vfir sál mína söniu stundu,
i sátt og einingu hugann bniidu.
Þá fanst mér slagæð í trénu titra
í tónþýðum hljóm við eyra niér hátt:
Þii hefir öðlast þá hugsun vitra,
að heimurinn á til margt, sem er lágt.
Framar skalt ekki í ferðalög sveima.
I>ú finnur eyktamörkin þín heima.
Þú ert búin að þekkia tál og tárin,
hefir treyst og elskað og kannað svik,
Með kross þinn gengið i gegnum
in,
en grætt hefir laun fyrir hvert þitt
vik.
Reynslan er betri en glóandi gullið,
því gott er að drekka timans fullið.
Þú lærir að elska við loftið blá, 1
i langri fjarlægð á hugarbylgjum,
því Ijéimaiidi heiðríkju líf hvert á,
ef leiftur glópunkti sálar fylgjum,
Þvi saklausa guðborna sálarþrá
einn sér rétt slíkan hver maður á,
Trjástofnsins æðaslag þagnaði þá.
T’etta var draumveru hjals á limtm.
Þvi lifandi virkileik vakan á:
eg vaknaði langt frá dalnum mínum.
Sanit veit eg að æt’ilöng æskan min
mun aftur seiða mig heim til sín.
Yndó.
Yíirbugaðu erfiðleika
þísa.
L.KK\AÐr fAtMHvlta |»ino,
Ii.fbK!>AÐU hol bHmlnra> Itann arm þA
kefflr.
RADDU IlrtT A Dllum Aþæirludun af
■vlta.
I I.ATTU pér rkkl lrnigtir IlSa llla nt
CAthlta, llkþurnnm ok ftlta*
Ul(i.
EUREKA N0. 4 B
læknar öll þessl óþaegrindi undireins.
Læknar elnnig óvifcjafnanlega sár or
hrufur á börnum.
Kureka Nt>. 4 «• bftln tll af rrrndum
Ilrknnm ««f rfn.lrirlWnnum Etn.
d«llar krukka nrair hvrrjum. Tll
a#ln f öllum ata«rlr lyfjabtlftum. Ekk.
r.r. T”." **«• Mrlra a» «rBjn rkkrrt
llkt þvf
Ef lyfsall þinn verzlar ekkl meft
Þah. þa sendu Jl.00 tll Winnipeg
Chemical Laboratory Co., Winnipegr,
og crefftu nafn og áritun lyfsala þins.