Heimskringla - 13.12.1922, Page 6

6. BLAÐSjLtA.
HEIMSKRINCLA.
WINNIPEG 13. DESEMBER 1922
Hver varð erfinginn?
Sigmttndur .1/. Long þýddi.
f>að var Nathan Nichols, hvítur í andliti af heipt, og
augun skutu eldingum. Hinn þunga göngustaf sinn
haffti hann r^/cf|lan til höggs.
Fred haWi naumast tíma til að víkja undan högginu,
en gamli maöurinn hikaöi þá viö. Hann kom ekki upp
orði fyrir reiði. Meö annari hendinni benti hann Dóru,
að hún skyldi fara helm, en meö hinni benti hann á Fred
Hamilton.
flestir hinir gömlu herragarðar, og loftið í þessuni híbýl- segja þaö. Eg skil ekki í, að hann skuli ekki vera kom-
um var svo rakafult og óheilnæmt, að margir af Lamont- inn, eöa hvað þvi veldur, að hann kom ekki strax. Þó
i
I unum höföu látið sér nægja að eiga staðinn, en ekki bú-
ið þar. Byggingin hafði því um langan tíma fúnaÖ meir
i og meir og aðrir ekki haft þar aðsetur en ráðskona og
umsjónarmaður.
Þannig hafði það gengið, þar til hinn núverandi eig-
andi haföi komið til sögunnar. Nafn hans var Arthur
Lamonte, eða herra Lamontef eins og Fred Hami.ton ka'l-
aöi hann. og þaö var hann oftast nefndur í nágrenninu.
Eg kæri mig ekki um aö segja mikiö um I.ainontana.
vil eg ekki geta til, að hann hafi gert það af ásetningi—”
“Sagðirðu honum, að eg lægi fyrir dauðanum?”
spurði herra Arthur og leit til hans rannsakandi.
“Efastu um það?” tautaði Georg auðmjúkur. “Og eg
tók fram við þann, sem færði honum boðin, að segja
Fred að korna strax.”
Gamalmennið leit upp og brosti háðslega.
“Eg ætla að bíða,” sagði hann hörkulega, lét aftur
augun, en alvörusvipur var á andlitinu. Svo liðu nokkr-
Það yrði flest af því tæi, sem Fred Hamilton benti á, er , ar minútur. Þá var hægt barið á dyrnar og einn af þjón-
hann viðurkendi, að fátt væri af góðum mönnum í ætt- í tinum kom inn og læddist til Georgs.
inni. I fáum orðum sagt, var Lamonte-fjölskyldan alL !
ekki til prýði eða eflingar hinu góða í mannfélaginu. Þeir, ;
sem hjátrúarfullir voru, héldu því fram.að einhvernti’.n.; !
“Þér eruð fantur!” grenjaði hann með hásum róm. ' fyrir langalöngu hefði ættinni verið formælt, og þvi
“Farðu. Dóra! Farðu ! — Og þér, ungi maður, eruð arg- ! gæti enginn i þeirri ætt verið annað en misindis -persóra
asti þorpari. Eg veitti yður húsaskjól í nótt, lymskufulli 1 Þvi miður hafði þetta sannast á
höggormur. og þér endurgaldið það með því að skaða Hann var nær attræ8ur aS a,dri- Fyrrihluta æfinnr.r
hafði hann evtt í alslkonar slarki, en seinni hlutan varði
Fred Hamilton hneigði sig.
“Mér þykir fyrir því, að eg kem svona seint,” sagði
hann. “En eg vissi ekki —”
Hann þagnaði, þvi gamli maðurinn leit til sínum
skörpu og klókindalégu augum.
®“Svo Georg sveikst um að koma boðunum?” sagði hann.
“Það var svo sem rétt eftir honum.”
“Ójú, hann sendi mann, sagði Fred, “en —”
Herra Arthur gaf honum bendingu með hendinni, að
hann skildi.
“Hann er meinslægur fugl, þessi Georg, en þú hefir
ætíð verið mest einfeldningur.”
Fred hristi höfuðið.
“Já, eg er hræddur um, að svo hafi verið, frændi.”
“En Georg er fantur *og heimskingi líka,” sagði gamli
mig. — Dóra, farðu heim undir eins.
hlýða mér ?”
Stúlkan. náföl og titrandi, færði sig fjær.
Ætlarðu ekki að
“Hamilton er kominn, herra minn.”
Georg leit til rúmsins, gaf manninum aðvörunarbend
ingtt og gekk svo á tánum út úr herberginu, niður hinn
hrörlega stiga og inn í bókaherbergið. Þar stóð Fred maðurinn. “Fred, eg óska — já, eg vildi, að eg gæti ver-
Hamilton andspænis honum. Með óhevranlegum spor- ið við jarðarförina.”
Atrtiur Lamonte. tim °s uPPfíer8arbros á andlitinu gekk Georg til hans og Fred skildi ekki meininguna með þessum orðum.
“Til að geta séð framan í Georg, þegar erfðaskráin
verður lesin upp,” hélt gamli maðurinn áfram og brostt
hann til iðrunar og yfirbótar, að minsta kosti imynd.tðtt
mentt sér það.
T?g segi, að það hafi verið álit margra. En hefði svo
Fred roðnaði, og satt að segja, þó Ijótt væri, þá brosti
hann líka.
Þér eruð hinn versti óþokki, grenjaði Nichols. en verih ; raun Veru. væri saga þessi ekki til.
reyndi þó að stilla sig.
Ef helmingurinn af því, sem sagt var um gamla La-
“Nei, nú skal eg segja vður nokkuð. Þér verðið að monte, hefði verið sannur, þá hlaut hann að vera óvana-
hætta þessu!” sagði Hamilton, og æðarnar á enninu urðu ,e?a s>nduRu' maður. Menn sögðu. að framan af æfitmi
hefði hann verið letingi, fjárhættuspilari og ástabrallari,
“Þey!” sagði Georg með skelfingarsvip, eins og Fred
hefði kallað þetta með þrumuraust; en þó svo hefði ver-
ið, myndi sjúklingurinn ekki 'hafa heyrt það. “Vertu
. | en seinni hlutann sviðingur og mannhatari.. „ , . „ , „ . „ . .„ . „
Nichols hafði nefni- * 1 rolegur, kært Fred. Eg tok það fram vtð manntnn, að
i Og nú lá hann fjrit dauðans dyrum i hinu stóra svefn- segja þer) frændi þinn væri dauðveikur, og hann er því þú ert heiðarlegur einfeldningur. Hvers vegna skrif-
, . 1 belber&’ sinu, þar sem myndir af forfeðrum hans, í stór- vanur ,a§ fara rett meg þag sem honum er sagt.” t aðirðu undir þessa skuldakröfu, sem átti að borgast eftir
Sla yður! stundt faðtr Doru upp, með romt. sem um logagyltum römmum, pVýddu veggina. - Allir hröfðu . ^aðst!” sagði Fred háðslega. þvi hann trúði engu' dauða minn ?”
\a th.is af geðofsa. Nei, högg og slög geta \ðut litið þeit verið samjkohat menn og hann sjálfur, sem þarna af þvi) senl gj,,,, saggj “Eg var ekki heima og sá mann-1 “Eg veit það ekki,” svaraði Fred rólegur. “Láttu það
þrútnar. “Þér hljótið að vera vitskeftur, maður; og eg
vara yðttr við því, að berja mig.’.’
lega stafinn enn á lofti.
rétti fram hendina.
“Góði Fred minn! En hvað þú kemur seint.”
Fred var alls ekki hýrlegur rá svipinn, lét sem hann sæi iUgirnis]ega
ekki hina framréttu hendi og stakk sínum í vasana, og i
horfði svo gremjuþrunginn á hið föla, brosmilda andlit. i
“Seint!” hafði hann upp eftir honum hörkulega. “Því '
léztu mig ekki vita. að herra Arthur lægi fyrir dauðan- “Þú verður endile«a aö vera vi8staddur. Fred- Láttu
hann ekki véla þig í burtu.”
um ? I _ f
Fred hneigði sig.
“Eg vona að þú verðir ekki fyrir vonbrigðum, Fred.”
“Vertu ekki að hugsa»um mig,” svaraði ungi maðurinn.
“Eg hefi hugsað um þig, Fred, eins mikið og eg þorði,
til. Þvílíkir hundar, sem þér eruð, hirða lítið um það, ,a nú
þó þeir séu harðir. En önnur aðferð er ekki til sem hegn- Ehguni var unt að gizka á, hverjar þær endurminning- j Arthur langaði til að sjá mig.’
ing á fanta, sem endurgjalda greiða og gestrisni með ar voru’ sem ntt svitu fyrir hugskotssjótutm hans, eða
inn ekki. En hann hafði beðið að skila til min, að herra ekki auka þér áhyggjur, frændi.”
“Það var Georg, sem fræddi mig um þetta,” sagði
híbýli min og nevta ntins brauðs. Nei, heldur urðuð þér , , T" j- , . ’ 1
i 1 fra Lundunum, var stundum t efa um, hvort hann væri jnn, sem eg bað fyrir þau, er mjög áreiðanlegur.
einnig að liggja í levni fyrtr stúlkunni, órejndri og auð- daugur ega Hfandi
“Einmitt það,” sagði Fred með fyrirlitningu. “Held-
“Þetta tókst illa til,” sagði Georg eins og vonbrigðis- ^ gamli maðurinn og brorsti háðslega að hinum undirför-
svikum. Yður nægði ekki að rvðjast með oíbeldi inn t a bvern batt bann mintist sinna fyrri misgerða. Hann lá lega. “F.n mér er það óskiljanlegt. Heldttrðu að sá, sem ula ákæranda. “Hann hefir einkis látið ógetið af heimsku
grafkyr, svo jafnvel læknirinn. setn komið hafði til hans tók á móti boðunum, hafi farið rétt með þau? Maður-t athöfnum þínum.”
Fred hneigði sig.
“Við vorum aldrei vinir, en talaðu nú ekki meira.”
“Eg má til,” urraði í gamla manHÍnum. “Nú eða
aldrei. — Réttu mér hendina, Fred.”
“Eg hefi haldið í hendina á þér, frændi, síðan eg kom
inn t herbergið.”
“Ó, eg vissi það ekki. Vertu sæll, drengur minn. —
Gerðu það guðs vegna að gráta ekki.”
Fred hafði vöknað um augu, og það var atiðsáð, að
trua, og leiða hana hin fvrstu spor a glötunarinnar vegþ. : Tunglsgeislarnir laumuðust inn um smáar rifur, sent urðtt að fólkinu hefði gleymst að segja ntér, að frændi
Sparið þér tunguna, argvituga eiturslanga. Eg þekki voru meðfram hinum þykktt gluggatjöldum, og samein- j ntinn væri að deyja, ef sendiboðinn hefði sagt það. Þú
ðttr og ætt jðar alt of vel. Eignalevsi og mannrattnir eru uðust þar hinu dattfa lampaljósi. Bæði í herberginu og máske trúir því, en ekki eg. Þú ert engittn auli. Georg, þó
Meðan Fred Hamilton lá við hlið Dóru, og siðan
lötraði 'hægt og hir'ðulevsislega eftir veginum, færðist
förunautar yðar. Þér hafið ekki tekið mig með i reikn- ö,ltl busintt rikti sannnefnd grafarkyrð.
inginn. Þekking mín á yðttr gefttr mér vald og rétt til
að varðveita saklattsa stúlku frá slíkum útlærðum þorp-
ara, sem þér eruð.”
Eldur brann úr augum hins unga manns, þar sem
hann stóð, utan við sig af reiði. Hann þagði itm stund
Og reyndi að fá vald yfir tilfinningum sínttm. Svo stakk opin, og hafði nákvæmlega gát á hinttm deyjandi manni. !
hann höndunum í vasann og horfði djarflega á óvin sinn.
í þú haldir að eg sé það.” Svo gekk hann að dvrunum.
“Bíddu við” sagði Georg og studdi hendinni á hand-
legg honum. “Viltu bíða við litla stund. Af 'ástæðum,
dattðinn nær og nær gamla manninum. sent þráði korntt sem mer eru óskiljanlegar, hefir þú ekki fengiö að vita
hans. Auk sjúklingsins og læknisins, var þriðji maðurinn
i herbergintt, ttngur maðttr, hár og grannttr. Hantt stóð bauu sé við dauðann. svo það er bezt að ónáða hann
hreyfingarlatts framan við rúmið, með aitgun aðeins hálf- ekki- ’
hvernig ástatt er um frænda. Eg er hræddur um, að hann var i geðshræringu.
“Vertu sæll — láttu þér ekki bilt við verða. — Rétt-
læti, Fred! Réttlæti! Hvar er Georg? Láttu hann
>ú þarft ekki að eyða svona mörgum orðum, eg skil koma inn til mín. Eg” — og háðsbrosið gamla kom aftur
Hann lét aftur atigun. l'red stóð dálítið við og þrýsti
Þetta var Georg Lamonte, frændi gamla mannsins, og þig.” sagði Fred Hamilton gremjulega. “Vertu bara ró- í 1 jós — “eg vil gjarna sjá hann — eg hefi gaman af að
erfingi hans, að því er flestir álitu. Margir sögðu hann R'gur, eg ætla ekki að leggja völur í leiH þina. Heldurðu sjá hann.”
vera fallegan mann, og við fyrsta tillit vjrtist svo, en vi'ð aft eg skilji það ekki, að þú lagðir fyrir sendimanninn að
nánari athugun komu þeir gallar í ljós, sem drógu úr fr.ið- halda því leyndu, að frændi minn lægi fyrir dauðanum. hlýlega hina fölu ’hendi frænda sins. Svo gekk hann
leikanitm. Hann var dökkur yfirlitum og hárið var svart En við hvað varstu hræddttr — að eg yrði keppinautur hljóðlega út úr herbergitnt. Þegar hann var kominn hálfa
og gljáandi og lagðist bétt að höfðinu, og vegna þess bar þinn á síðustu augnablikum frænda míns? Þú dæmir mig leið ofan stigann studdi han nhandleggnum á handriðið
enn meira á hintt nábleika andliti. Varirnar vantaði hinn eftir þér sjálfttm, en i þvi ferðtt skakt. Eg kæri mig ekk- og hvíldi þar höfuðið sem snöggvast, svo ekki sæist, að
friska, rauða lit, og voru alls ekki aðlaðandi. Andlitið ert um peningana — mér er alveg sama þó þú takir þá hann hefði tárfelt. Síðan gekk hann inn í bókhlöðuna.
alf var dauflegt, jafnvel þegar hann brosti, og það gerði — og þú ert líka maklegur til að njóta þeirra eins og þú Georg var þar fyrir og hafði bók í hendmni. Fred
hann oft, og sýndi tennurnar mjallhvítar, en þó var það hefir ttnnið fyrir þeim. Það er ekki af þeirri ástæðu, benti honum upp loftið.
innibirgðri, eins og þér gerið, og lofið henni þó að fara ekki hrífandi. Svo hafði hann þann annmarka, sem var það er — en þú myndir ekki látast skilja mig, þó eg segði ^ “Vill frændi minn sjá mig?” spurði hann. “Eg skal
um skóginn varnarlausri. Þér segist þekkja mig. F,g mÍ°g einkennilegur. Þegar minst varði. greip hann stund þér það. Nú fer eg upp.” Og um leið hljóp hann upp fara upp til hans. — Með leyfi þínu, FrecI minn góður,
ætla ekki að rifast um það við j ðttr. En það segi eg. að unl annari hendi ttm úlflið hinnar með svo miklu afli, að stigann. vil eg ráðleggja þér að lesa þessar prédikanir. Þær inni-
“Þér notið mikið af illum og ósæmilegttm orðum.”
sagði hann, og rómurinn skalf. "Þér erttð aldraður mað-
ur — faðir hennar. ]>ér nefnið mig fant og mörgum öðr-
um illnefnum. En yður kalla eg heimskingja. Því væri
eg að hálfu leyti sá maður, sem þér segið ntig vera og
álítið að eg sé, þá hefðuð þér með rökstuddum ástæðum
mátt ávíta ntig fyrir það óheiðarlega, sem eg hefði að-
hafst. En eg hefi ekkert ilt gert.—Og svo mælir það ekki
með yðttr. að þér haldið annari eins stúlku og Dóra er,
þegar þér nefniö mig fant, þá eruð þér lygari.”
Gamli maðttrinn starði á hann, skjálfandi af reiði..
“Já, eg þekki yðttr,” sagði hann. “Og eg þekki rót-
ina, sem þér eruð sprottinn upp af — alt saman þorpar-
ar. F.g hugsaði, »ð eg, að minsta kosti hér, gætj verið
laus við þesskonar fólk. En nú hafa forlögin leitt yður
þegar hann slepti takinu, vortt merkin eftir hina löngtt !
og mjóu fingttr hans sjáanleg. Það leit svo út, sem hann tim leið og hann. Gamli máðurinn leit upp og gaf Fred
gerði þetta áð eins til að sýna hinar hvitu og vel lögttðtt nierki með hendinni. Svo leit hann til hinna tveggja, er
hendur sinar. — Hann var dökkklæddur og fötin fóru
honttm vel. — Máske var ekki ástæða til að kalla hann
Georg fylgdi á eftir honttm og kom inn í herbergið halda —”
Það er máske óviðurkvæmilegt að segja frá því, að
Fred fleygði bókitini út i horn. Georg tók á sig hrygðar-
og áminningarsvip og fór.
þarnra vortt attk þeirra og benti á dyrnar.
Georg lét augttn affur og klemdi varirnar saman, o;
fríðan skilmálalaust, en við viss tækifæri virtist þó sem stóð þannig nokkttr augnablik. Svo sneri hann sér við
hingað. Það er yður hepni, að eg læt yðttr fara héðan hann væri Til dæmis ef hann hélt fyrirlestur og var og gekk út ásamt lækninttm.
án hegningar. Hafið nú ráð gamals manns og breytið
ekki eins aðrir af yðar ætt. Sleppið að þesstt sinni því
herfangi, sem þér álítið svo auðvelt að eyðileggia. —
Farið.”
Hamilton hneigði sig.
“Eg skal fara,” svaraði hann gremjulega. “Eg skal
fara, þvi eg veit. að þó eg stæði hér dægurlangt, gæti eg
ekki sannfært yður ttm, að eg sé ekki sá fantur, sem þér
álítið mig .vera. En ef iþér haldið, að þér hafið skelft
mig með illyrðttm og þursaskap yðar, þá er það ekki rétt
á litið. F.g hefi sagt, að eg ætlaði að konta aftur, og
það mttn eg framkvæma.”
Kveðjat^ var stutt og hann fór leiðar sinnar.
5. KAPÍTULI.
I tunglsljósi seint að kvöldi þessa sama dags og fyr
var frá vikið, kom Fred Hamilton til þessa gamla herra-
garðs, sent á tuttugu milna svæði venjulega var aðeins
kallaðtir “Castle”.
Það var löng húsþyrping og óreglulega bygð. þvi ný-
ir eigendttr höfðtt hver eftir annan bætt við nýjttm bygg-
ingum, eftir því sent andinn blés þeim i brjóst: svo hinn
upprunalegi bvggingarstíll á “Castle” var gersamlega
horfinn. — En hvernig sem Castle var nú,- sýndist hann
í tungsljósinu vera allreisttleg bygging. Hann hafði ver-
ið aðsetur Lamonts-ættarinnar frá þvt að hún tók sér fast
aðsetur. Og þó hann væri nú fornfálegttr og stíllaus,
höfðtt þessir Lamontar ætið verið stoltir af Kastalanum.
Hann lá mitt í Ashmoredalntim. Skamt þaðan rann á
og var í henni ágæt silungsveiði. Það var eini staður- rnaimsitis.
6. KAPITiÍlI.
Gamalt máltæki segir: "Það ertt atvik, sem skapa
á ræðupalli, þá kvað töluvert að honttm. —r Og svo var “F.g held. hetra Hamilton,” sagði Sir Atkins kurteis-
eitt atriði enn, sent var nteira vert en alt annað. Hann ,ega og leit á klttkktina. “að eg fari héðan. Eg get ekki
svndi. að undantekning gæti einnig átt sér stað t Lamonte gert meira, og nærvera min virðist haftt fremttr æ;andi þorparana". Og það voru kringumstæðurnar, sem hjálp-
uðtt George Lamonte til að vera fantur.
Hann gekk upp stigann og inn í herbergið, þar setn
frændi hans lá dauðvona. Oviljandi rak hann fótinn í
: ættinni — þvi Georg T.amonte var góður maðttr.
Feðttrnir héldtt honum fram við sontt sína, sem fyr- !
! áhrif á frænda yðar.”
Hinn nafnkendi læknir.fór svo, eftir að hafa fengið
irmjmdarmanni. Konttrnar hrósuðtt honttm og tingtt stúlk riflega borgun fyrir ómak sitt.
urnar næstum tilbáðu hann. I Georg fór inn í lestrarherbergið og lokaði á eftir sér. stól, og það orsakaði hávaða, sem sjúklingurinn heyrði.
Minúturnar liðu og klttkkan sló. Sjúklingttrinn hreyfði Aft því búntt skifti hann ttm ham, eins og hann hefði skil- Hann leit ttpp og sagði svo lágt, að það varla hevrðist:
sig litilsháttar og leit ttpp. Hann leit í kringum sig og ' ið fölsku myndina eftir úti fvrir dyrunum. Rólega vfir-' “Erttð það þér, Leister?”
festi augun á þessum tveim mönnum, sem voru avtk hans bragðið var horfið, en í 'þess stað koniið lymska, hug- George var í þann veginn að svara neitandi, en í
í herberginu. Dökk augu, sem ekki voru alveg fjörlaus, leysi og mannvonzka. Hann gekk ttm gólf í herberginu, sömu andrránni fékk hann nýja hugmynd, og hann fór á
lýstu úr hinum djúpu augnatóftum. Georg bevgði sig fullur af ilsktt og gnísti tönnuni. bak við rumtjöldin. Hver svo sem þessi hugmj'nd var,
niðttr og sagði lágt og í viftkyæmttm róm: Hefði liðið hálf kliikkustund til. sttgði hann við þá hafði hún mikil áhrif á hann, því hendttrnar skttlfu
“Þekkirðtt mig, frændi ?” .sjálfan sig, "myndi þessi glópttr hafa komiö of seint. og varirnar titruðu hin fáu augnablik, sem liðu, þar til
Bros — óviðkunnanlegt bros — sást á vörum gamla Skvldi hann segja karlinum, að hann fékk ekki boðin. sjúklingurinn endurtók spurHtngttna: “Eruð það þér,
mannsins. Eg bannfæri hann. O, hvað eg hata hann. Eg var ein- Leister?”
“Þú ert hérna ennþá.” sagði veiki maðurinn stilt og feldningur að senda bréfið. — Hvað ætli hann segi hon- Georg bretti málróm sínum, svo honttm svipaði mik-
með grafarraust. “Þú gætir vel leikið mállausan mann.” unt' Og hvað ætli þeir geri ? Það er gott, að þorparinn ið meira til málróms lögmannsins en hans sjálfs. Leister
Daufttr roði færðist yfir hið bleika andlit Georgs, en hann Leister gamli er ekki hérna. Þeir geta ekkert. Nei, gamli hafði lengi verið ráðgjafi herra Arthurs.
svo brosti hann og hristi höfttðið með auðmýktarsvip. sent betur fer er það svo, og eg er frelsaður.” | “Já, herra minn, það er Leister.”
"Hver er þetta?” spurði herra Artur um leið og hann Georg Lamonte hefði ekki þurft að vera svona kvíð- Heyrn og skilningttr hins gamla manns var orðift mjög
gaut hornauga til læknisins. andi. Fred Hamilton hafði engan httg á að spilla fvrir sljófgað. Hann skildi þó svarið, sem hann fékk, og með
“Sir Atkins, frændi — læknirinn,” svaraði Georg, og hontim, og ekki var hætt við, að hinn deyandi, gamli mikilli áreynslu sneri hann andlitinu þangað, setn hljóð-
hinn ágæti læknir færði Jig nær og athugaði æðarslátt ntaður léti fara að semja nýja erfðaskrá hontint í vil. ið kom frá.
sjúklingsins, sem mjög var farinn að linast.
“ Hvers vegna er hann hcr ennþá?” hvæsti gamli
maðurinn út úr sér. “Tlvað getur hann gert
fer ha'nn ekki burtu héðan ?”
Georg brosti aftur, eins og afsakandi.
Fred stóð við rúmstokkinn og beið þess. að aðsvifið. “Hvar erttð þér?” spttrði liann. svo varla heyrftist
em gantli maðurinn fék kaf Og til, lifti frá. Hrvgg’- “Eg get ekki séð yðtir. Sjónin er farin. — Þér vorttð
og því huga leit hann niðttr á þenntt úttærða, deyjandi ntann, seinn í ferftum, Leister. Þér hugsuðuð, að þér — þekt-
sem svo oft hafði verið honum góftttr. Hitt niundi hann uð alt — viðvikjandi gamla manninum, sem hérna ligg-
líka, að þeim hafði oft orðið sundttrorða. Lundarein- ur. En það var ekki tilfellið. Það kenutr yður á ó-
“Við megttm ekki yfirgefa þig. frændi, fyr en þér kenni Freds vortt að sönnu ekki af allra beztu tegund. en vart og öllum öðrum. Haéfð þér séð Fred Hamilton?”
, ágjarn var hann ekki. Hann glevmdi jafnvel Georg og Georg þurfti ekki að svara. þvi gamli maftttrinn hafði
skánar.”
inn á stóru svæði, sem nokkurs var um vert. En auk hinn-
ar arðsömu veiðiár. og fjölda af stórum Cedertrjám,
hafði staðttrinn ekkert það
skemtilegt.
Byggingin var rúmgóð og fjöldinn allur af herbergi- ^
um. En hún var af sér gengin fyrir elli sakir, eins og
Það var sem brigði fvrir dattfri eldingu í augttm gamla hinttm ódrengilega hrekk, er hann hafði gert honttm. nóg með sinar eigin httgsanir og vænti ekki svars. Hon-
Hann hugsaði ekki ttm annað en að þetta væri í síðasta ttm veittist líka fttll erfitt að d/aga andann, svo hann gæti
“Eins og þér er kunnugt, er það lygi. Þú hefir ætíð sinni, er han nsæi frænda sinn lifandi. Hann hafði þó, talað. “Hann er niðri, aumingja drengurinn,” svaraði
verið —”. Það var eins og doði færðist yfir hann, en eftir því sem hans lunderni leýfði. oft rétt honum hjálp- hann sér sjálfur. “Það er átakanlegt, hvað hann er ein-
er Fred hér?” arhönd. j faldur. Það hefir ætið verið einn af þeirri tegund í
Loksins lauk herra Arthur upp augumtm. Lamonte-ættinni. En „hinn pilturinn — Georg — hann,
“A endanum þó,” sagði hann, og það var einungis með sem hefir sveimað í kringum mig á öllum timum, hann
við sig, sem gæti keitið hann leiS frá eftir ]itia stund- “p,f
spurði hann.
Georg hristi höfttðift.
“Hann er hér ekki, og mér þykir fyrir að vetða að mestu erfiftismunum, að hann kom upp orði.
er bæði heimskingi og fantur.”