Heimskringla - 13.12.1922, Blaðsíða 7

WINNIPEG 13. DESEMBER 1922
HEIMSKRINGLA.
7. BLAÐSIÐA.
The Dominion
Bank
HORNI NCVRB DAMJi ••
tHBRBROOKM BT.
Höfuíístón, uppb...9 8.000 000
Varasjóönr .........5 7,700,000
A.llar eignir, yfir .$120,000,000
Sórstakt athygli veitt viaakJft
u<u kaupœann* o* vwrBlniJaiií
SDarisjóösdeildin.
Vextir aí lnnstæðuié grelddir
»tn háir og annarsstaðar rifV
íffflKSt
PRONB A MN.
P. B. TUCKER, Ráðsmaíhir
| “Nú er alt umliðið, Magda,” sagði
hann. “Leyndarmál gömlu hallarinn-
1 ar, von- og vinleysi mitt, sem eg
þorði ekki að opinbera þér — alt er
1 umliðið. Nú get eg sagt þér þessa
i sorglegu sögu.
j Þú hefir heyrt nafn vesalings
j Louisu. Hún var eina systirin mín,
5 árum eldri en eg og uppáhaldsgoð
móður sinnar. Móöir min tilbað hana
blátt áfram og skeytti litið um mig.
Louise bjó í turnherbergjunum þar
sem þú varst í nótt. Leynigangur
Leyndarmál hallarinnar
(Framhald frá 3. síSu)
BARNAQULL
var frá herbergjum móður minnar
j ti! herbergja I.ouise, sem móijlir mín
jnotaöi altaf. Kvöld nokkurt, eg var
( þá 15 ára, var eg í herbergi Louise
■ og skemti henni með ýmiskonar fim-
leikansfingum, sem eg kunni vel, en
sem oft gerðu hana hrædda. Þá
fékk eg alt í einu löngun til aS renna
mér niður eftir vatnspipunni. Hiin
var í nánd við gluggann i útskotinu
unnar, en fylgdi samt með miðaldra j og náði alla leið ofan í skurðinn. Áð-
þernu inn í höllina og upp í turnher- ur en Louise tók eftir þvi, var eg
bergi, en þaðan lá vindutrappa upp í kominn upp í gluggann, hélt mér i
herbergi á næsta lofti. Jíeðra her- gluggastólpann og var að vefja fót- j
bergið var sjáanlega dagstofa, og á unum urii pípuna og ætlaði að renna 1
borðinu stóð matur, en Magda var mér niður, þegar Louise hljóðaði, j
þreytt og bað þernitna að fylgja sér j teygði sig út um gluggann til að ná í
til svefnherbergis, sem hún og gerði mig, misti jafnvægið og féll á höf- j
og fór með -hana ttpp í efra herberg- uðið niður i Skurðinn. Kg glevmi
ið, Það var að öllu eins og hið neðra aldrei þesstt voðalega augnabliki og ,
herbergið, nerna að þar var stórt ve;t enn ek-]<i hvernig eg komst ofan; j
framskot í veggnttm, svo glugginn e£r man aðeins, að á sama augnabliki }
var beint uppi yfir hinunt djúpa og sá eg hræðshtlega 'andlitið hennar
breiða skurði. Stór og gömttl him- móður minnar við gluggann og
insæng stóð á ntiðju gólfi, og á höfða heyrði tryltu hljóðin hennar.
gaflinum hékk visinn blómsveigur, Við yissum öll. að hún ltafði rot-
og undir honttm stóð nteð storum astj þegar hún kont niðttr og dáiö um
stöfum nafnið “Loúise”. Þetta ]ej£,. Vesalings móðir mín var kom-
líktist allmikið grafhvelfingtt. I ;n } gegnum leyniganginn og sá hana
Onnttr roskin þerna kont inn t detta, og hún misti vitið á sama
lierbergið, til að hjálpa Mögdtt úr augnablikinu. Eftir þetta hataði móð
fötunum. en þegar Magda spurðt ;r nlnl mig, 0g áleit mig vera rnorð-
hana, hver Lottise væri, sagði hún, aö ingja systur minnar; ef hún heyrði
það væri hin framliðna ungfrú, sem nafn mi-tt nefnt, varð hftn bandóð.
dáin væri fyrir 21 ári síðan, en að Lækniritin ákvað, aö hún niætti aklrei
bannað væri að tala um hana. sjá mig og að eg yrði sendttr á stú-
Kvöldið var hlýtt og Magda íékk dentaskóla. Aðeins einit sinni kom
skyndilega löngun til að ganga út og eg heim, en þá greip h.ana þvilíkt
horfa á höllina að utan, áður en hún æði. tð við afréðum að endurtaka
háttaði. Hún gat ekki skilið, hvaða ekki s.ika heimsókn.
bölvun hvtldi yfir þessu plássi, sem T>egar eg varð fullorðinn, lehaöi
sér væri mögulegt að sigra, en hana eg raða hjá ýmsum sérfræðingttm í
langaði út t tunglsljósið og hretna sinnisveiki. Einn af þeitn, Berry
lo.ftiS. Hún bað Hönnu, sem hún ]íekttif. hélt að skeð gæti aö henr.i
fann fyrst, að láta ljúka ttpp hliðtnu, batnað i, ef maður fyndi eitthvað líkt
og bað svo Bettinu — svo het siðan þvj( sem 0Hj brjálsetninni og léti
stúlkan — að fylgja sér. Hanna for hana sjá það.
að framkvæma skipun hennar, en Hann sagði við ntig: "Revnið bét
Bettina kom með gamla hattinn og a(y fjnna ttnga stúlku. sent er ttá-
kápuna. kvæmlega lik hinni franíliðnu ,y>tu'
Hún gekk nokkrum sinnum fram yðar, flytjið hana til hallarinnar >g
og aftur unt brftna yfir skttrðinn, og látið hana lifa við nákvæmlega sömn
horfði á gömltt höllina og turninn kjör og venjur og svstir yðar gerði:
með herbergjum sínttnt, sem áðtir svo skultun við aðgæta, hvaða áhrif
voru aðsetur Lottise Rabensberg. það hefir: það getur að minsta Vosti
Skamt frá turninuin stóð gluggi op- engan skaða gert, og eg skal ábvrgj-
inn, og i honttm hélt hftn sig sjá fölt ast, að móöir yðar gerir ttngtt stúlk-
andlit, sent horfði á hana. Hún rak unni ekkert ilt.”
ttpp ofurlágt hjóð, en hélt sig heyra Eg leitaði i mörg ár árangurs-
hljóðið endurtekið í opna glugganunt laust, eg fann enga, sem liktist vesa-
þar sem hún sá andlit Hönnu rétt á lings svstur minni. Þá t'ann eg þig
eftir. loksins, kæra Magda mín, 4>« varst
“Heyrðuð þér þetta hljóð?" spuröi henni eins lík og nokkttr stúlka gat
hún Bettinu, en hún hélt. að það verið. I fyrstunni hugsaði eg hvorkt
mundi hafa verið Hanna.
Svo gekk hún hrööum fetum inn
i höllina aftur, lxtrðaði dalítið
matnum og fór svo til svefnherbergis
síns.
Hún vissi ekki, hve lengi hún
sofið, þegar hútt vaknaði við þann
grun, að einhver væri í herberginu,
sem stæði milli hennar og gluggans
og beygði sig niður að ltenni. 1 vö
stór, svört augtt störðu í hennar augu.
Hjarta Mogdu hætti næstum að sla , k r
og hún gat ekki hreyft sig. Var
þetta draumur eða martröð?
Náföla andlitið nálgaðist hatia
meir og meir, og hftn fann kalda
hendi snerta sína, og fölu varirnar
kistu kinn hennar. “Loutse,” hvísl-
aði veran.
Alt í einu náöi Magda kröftum sín
um, stökk á fætur hljóðandi og hljóp
til gluggans. Annað hljóð svaraði
henni, og hún sá svart klædda per-
sónu með hvítt hár blaktandi og upp-
rétta handleggi þjóta til sín, en þá
féll hún í yfirlið.
Þegar hún raknaði við aftur, laut
Bettina niðttr að henni, en Hanna
stóð við rúmið, þar sem svartkkedd
persflha lá endilöng.
Magda heyrði Hönnu segja: ”Hún
er dauð,” og á sarna attgnabliki
ttm trúlofun né giftingu. Faðit' þinn
var' fátækur og eg hefði viljað gefa
af mikla ttpphæð til framkvæntdar á-
formi niínu. En þegar eg kyntist þér
betur — ó. Magda. þegar eg sá þig
h'ilði Sanfía úm hið fátæklega heimili þitt,
svo bliða, svo yndislega. brevttist
skoðun mín og eg fór að elska þig af
ölltt hjarta.
Hinn góði alfaðir samþykti ekki
mitt ttpprunalega áform. en hann
ilíngs móðitt' mítia til
sin. og það er líklega bezt þannig.
Ef áformið hefði hepnast. þá
hefðir þú fengið að vita alt sant-
stundis. Vesalings móðir min stóð
við gluggann og sá þig koma. Alt
kvöldið var hún órólegri og t meiri
geðshræringtt en hún hefir verið t
mörg ár. Seinna sá hftn þig á
rúmintt: þar stóð hún lengi kvr og
blíð og ástúðleg. Þegar þú varst
háttuð, koddist Hún tun leynigang-
inn inn i herbergi þitt, og þegar þú
'svafst, fór hún að skoða fötin. sent
þú varst í og Lottise hefði átt. Hanna
elti hana altaf, og sá hana ganga að
rúminu; þar stóð hhftn lengi kvr og
horfði á þig bltðtim augum, laut svo
niður og kvsti þig alúðlega um leið
i og hftn nefndi nafnið Lottise.
I Þetta var tvisýnið — og guð einn
ÞÓRDUR LANGI.
(Skólasaga eftir Zola.)
I.
Eftirmiðdag einn, er við höfðunt
fri klttkkan 4, tók Þórður langi mig
afsíðis meö sér út í horn á skólagarð-
inum. Hann var svo alvarlegur á 1
svipinn, að eg varð hreint og beint
hræddur, þvt Þórðttr hafði krafta í
kögglum og hnefarnir hans voru stór |
ir, og eg vildi sízt af öllu hafa hann !
mér að óvini.
“Taktu nú eftir,” sagði hann á sínu
loöna og óþvegna bændamáli, “viltu
vera með ?’
éjá,” sagði eg án þess að hugsa
mig um og varð þegar upp með mér j
af þvi, að geta verið í félagsskap 1
með Þórði langa. Hann sagði mér,'
að hér væri um samsæri að ræða.
Því verðut' ekki með oröum lýst, hve
þessi heimulegu trúnaðarmál höfðu 1
þægileg áhrif á mig, og þvíl'kum á- ■
'hrifum hefi eg varla orðið fyrir síð- ,
ar. Þetta var í fyrsta sinn, sem eg
fékk að vera með i glópskubrögðum.
Mér var trúað fyrir leyndarmáli og
eg átti að vera með i orustu. Og j
hræðslan, sem bjó með mér, er eg
hugsaði til þess, að verða mér til
hneisu, átti eflaust góðan þátt t því,
hve dæmalaust eg var glaður vfir
hintt nýja hlutverki niínu, sem með-
sekttr samsærismaöttr.
Eg stóð líka þegjandi af aðdáun
meðan l’órðttr langi lét dæluna gattga.
Hann sagði mér frá þessum leyni-
ráðum í nokkuð byrstum tón, svo
sem honttm fyndist eg liöléttur. En
hann komst samt á aðra skoöun, er
hattn sá, hve hugfanginn ,eg var og
og að ánægjan skein út úr andliti
tnínu.
, Þegar klttkkunni var hringt öðru,
sinni og við attum að fara hver a sittn
stað i röðinni til þess að ganga inn í
skólann, þá hvíslaði hann að mér:
"Þetta er afgert, er það ekki! J’ú
er með . . . Þft mátt ekki vera hrædd
ttr: þú ferð þó ekki að kotna upp unt
okkur ?”
“Nei, nei, það skaltit fa að sja . .
það sver eg.”
Hann leit til min hvössum augurn.
myndttglega eins og fttllorðinn mað
ttr. og hélt afrant:
“Ef þft gerðir það. þá ætlá eg
raunar ekki að berja þig. en eg segi
öllum. að þú sért svikari. og þá vill
enginn sjá þig fratnar.’
Eg man entt glögt, hve kynlega
verkttn þessi hótun hafði a ntig. Hftn
hleypti í mig ofur-httgrekki. "Já!
hugsaði eg, "þeir mega gjarna gefa
mér tvö þftsttml vers að læra, en
i fari eg þá bölvaður, ef eg svík
]>órð !" Eg beið með stjórnlausri ó-
þolinntæði eftir miðdegismatnum.
Uppþotið átti að brjótast út i borð-
stofunni.
II.
Þórðttr langi var frá Vor. h aðir
hatts, setn var bóndi og átti nokkrar
jarðir. hafði verið i ttppreisninni, et
stiórnarskrárrofið kom af stað 51.
Hann hafði verið skilinu eftir sem
dauður á Uchane-vígvellinum og
hafði siðan hepnast að leyna sér. Og
þegar hann siðar kom frani. var ekkt
amast við honum. En yfirvöld og
höfðingjar sveitarinnar og þeir sem
lifðtt af rentunum ;tf eTgnum sínutn.
þeir kölluðtt hann ræningjann.
! Ræninginn, þessi heiðvirði, óment-
aði maður, sendi son sinn í skólann
i \ . . . . An efa ætlaði hann að gera
hann að lærðum manní. til þess að
vinna fyrir þvi niáli, sem hann hafði
unnið, aðeins með vopni í hönd. Við
á skólanum höfðum óljósa vitneskju
um þessa sögu og það var til þess,
að við skoðtiðum þenna félaga sem
hættulegan ntann.
Þqrður langi var annars mikht
eldri en við hinir. Hann var nærri
átján ára gamall, en var þó ekki
nema í fjórða bekk. En enginn þorði
að glettast til við hann. Hann var
einn af þessutn nautshausum, sent
áttu ilt með að læra og kunnu ekki
að draga ályktanir, en ef hann lærði
eitthvað. þá ktmni hann það full-
komlega, það sat í honum til eilífðar.
Hann var sterkur og stinnur, eins og
hann væri högginn út úr bergi og
sjálfsagður drotnari piltanna í frí-
tinunn. Og auk þeiss var hann vænn
ogvgóðlátur. sem framast varð á kos-
ið. Eg sá honum aldrei sinnast nema
eintt sinni, hann ætlaði þá að gera út
af við einn umsjónarmanninn, sem
hafði haldið því fram, að allir lýð-
veldismenn væru þjófar og morð-
ingjar. Það lá við að Þórður langi
yrði þá rekinn úr skóla.
Það vár ekki fyr un löngu síðar, er
mér eitt sinn datt í hug gantli félagi.
að eg skildi hið milda og sterklega
fas hans. Faðir hans hlaut að hafa
kent honum snemma að standa við
rétt mál.
III.
Þórði langa þótti skemtileg skóla-
vistin og það furðaði okkur hina
nijög á. En eitt vat' það þó, sent
kvaldi hann og píndi, en þaö var sult^-
urinn. þvi Þórður var altaf hungr-
aðttr. En hann þorði ekki að minn-
ast á það mannsins máli.
Eg hefi eflaust aldret séð slika
matarlyst. En hann, sent annars var
svo drambsamur og hafinn yfir okk-
tir smælingjana. hann gerði stundum
svo lítið úr sér, að leika einhver
fíflabrögð. ef að hann fékk brattð-
hita fvrit' það, eða eitthvað að nasla.
Hann var vamtr nægvtm mat í sveit-
inni þarna ttndir Máresfjölltuvum. og
viðhrigðin vortt honum margfalt
meiri. en okkur hinum. þetta nattma
f;eði, setn við hófðunt við að búa i
skólanum.
Venjttlega var það fæðan, sem við
ræddttm aðallega ttm. er viö vor-
um úti í skólagarðinum, og héldunt
við okkttr þá gjarna fvt við ntúrinn,
þar sem skugga bar a. Við vorttm
töluvert matv.Tndir. Eg ntan sérstak-
lega eftir, að okkur þotti vondut
þorskttr í rattðri ídyfu og baunir t
hvitri ídýftt. llagana, sem þessit
réttir vortt á borðum, þá vorttnt við
óánægðir frá morgni til kvölds. Og
Þórðttr langi kvartaði og kveinaði
tneð okkttr, af tómri skylduræktii, þvt
að hattn hefði getað etiö at’ þessari
fæðu. að minsta kosti það. sent ætl-
að var sex af okkttr.
Annað var það ekki. setn gekk að
Þórði langa, en að hann fekk aldtei
nóg að borða. horsjonin hafði vet -
ið svo hláleg að skipa honttm sæti
við hlift umsjönarmann.sins. setn var
ttngitr náttngi og eftirlátur, og lof-
aði okkttr að reykja. þegar við vor-
ttm á gangi úti. Sú het'ð v/r í skol-
anuni, að kennarnir gátu fengið
helmingi nteiri mat en við hinir. Og
þið hefðttð átt að sjá hornattgun, er
Þ/trður langi gaf baftum litlu pyls-
itnttni, sem lágtt á diski umsjónar-
mannsins, þegar pylsttr vortt á bot'ð-
tttn.
“F.g er helmingi stærri en hann."
sagði Þórðttr langi eitt sinn við ntig.
“og þó fær hann helmingi meira að
borða en eg. Raunar hefir hann
ekki heldur of mikið, þvi aldrei
leyfir hann !”
IV.
En foringjar drengjanna höfðu nú
ákveðið, að við skyldum nú loks gera
uppreisn gegn þorskinttm í rauðri í-
dýfu og baununum í hvítri ídýfu.
Auðvitað var Þórði boðið að taka
að sér aðalforustu samsærismann-
anna. Fyrirætlun foringjanna var
hetjulega óbrotin: Þeir héldtt, að
það væri nóg að láta matarlystina
gera verkfall og neita að borða nokk-
uð, þar til brytinn lýsti þvi hátíðlega
yfir, að maturinn skyldi batna. Það
er eitthvert fegursta dæmi ttm sjálfs-
afneitun og hugrekki, sent eg þekki.
að Þórður langi skyldi fallast á þessa
tillögu. Hann tók að sér forystu
þessarar hreyfingar með hinu sama
rólega hugrekki. sém hinir fornu
Rómverjar, er fórnuðu sér íyrir vel-
ferð ættjarðarinnar.
Því hverju lét hann sig það skifta,
þó hann sæi þorskinn og baunirnar
hverfa aftur? Hann, sem aðeins
hafði eina ósk. og það var að fá
nteira af þeim. fá fulla saðningtt! Og
það var þó íarið frarn á það við
hann, að hann fastaði.
Hann kannaðist við þáð löngti síð-
ar, er eg hitti hann, að aldrei hefði
reynt eins og þá á lýðveldis-dygðina,
sem faðir hans hat'ði innrætt hon-
itm — að leggja sjálfan sig t sölurn-
ar fyrir velferð almennings.
Um kvöldiö, daginn sent við átt-
ttm að fá þorsk i t'attðri idýfu.
bvrjaði verkfallið t borðstofunni
með fyrirmyndar samheldni. Við
máttum ekki V smakka á öðrtt en
brauðinu. F’ötin nteð þorskinum
vont borin inn, en við snertum ekki
við hotntm. borðttðum aðeins okkar
þurra brauð. alvarlegir eins og við
vorum vanir og án þess aö hvíslast a.
Sanit skríkti í þeirn minstu.
Þörðttr langi var ágætur. Ilann
fór svo langt fyrsta kvöldið. að
hann smakkaði ekki eitut sinni á
brauðinu. Hann studdi báðum aln-
liogumun á borðið og leit tneð fyrir-
litningarsvip á ttmsjónarmanninn,
sem át máltíð sína.
Meðan á þesstt stóð kallaði eftur-
litsmaðurinn á brytann. sent kom t
hendingskasti • inn t borðstofuna. —
Hann hélt þrumandi áminningarræðu
vfir okkttr og vildi fá að vita, hvað
við heföitm út á tnatinn að setja.
Hann stnakkaði á matnum og lýsti
þvt yfir. að hann væri ágætur.
Þá stóð Þórður langi upp.
“Herra tninn," sagði hann, “fisk-
urinn er úldinn, við gettim ekki
nvelt .hann,”
“O'nei!” kallaði timsjónarmaður-
inn og gaí brytanum ekki tírna til aö
! svara, “hin kvöldin hat'ið þér þö etið
hér ttm bil alt af fatinu einsamall.”
Þórðtir langi varð kafrjöðttr. Þetta
kvöld vat' okkttr blátt 'áfram skipað
í rúmið með þeim ttnunælutn, að við
myndum hafa attaö okkttr a þesstt a
motgitn.
V.
Dagin neftir og næsta dag var
Þórður íatigi ægilegur. Það. sem
umsjónarmaðurinn sagði, hafði kom-
ið við hjartað í honum. Hann hélt t
okkur kjarkinum, og ödrettgir hefð-
ttnt vift verið, ef við hefðiim gefist
ttp|). Nú þótti honurn sæntd að sýna,
að hantt gat látið vera að botða, ef
honttm battð svo við að horfa.
Hatin var reglttlegur píslarvottur.
\ ið hinir földum i skúffttnum okk-
ar súkkulaði og annað sælgæti, svo
við þyrftum ekki að borða eintónvt
brauðið, setn við höfðum fylt vas-
ana af. Hann átti ekki neinn ætt-
ingja í Itorginni og var annars frábit-
inn öllum sætindum. Hann át aðeins
skorpurnar, sent hann fann eftir
okkur.
Þrifija dagitin sagði brytinn, að
hann hætti afi láta brauð á borðið,
þar sem ekki væri snert við fötunum.
Þá brauzt ttppreisnin út við morgun-
verðinn Þetta var daginn, sem við
áttum að t'á baunir í hvítri ídýfu.
Þórður langi, sent var alveg orð-
inn eyðilagður af sulti, spratt upp.
Hann þreif diskinn af umsjónar-
manninum. sem altaf át það bezta og
reyndi að æra upp í okkttr sult, henti
honuin yfir endilangan salinn og hóf
að syngja Marsaillaisen með þrum-
andi röddtt. Vift tókum allir undir.
Diskar, glös og flöskur þutu eftir
salnttm. Umsjónarmaðurinn stiklaði
vfir brotin og flýtti sér út frá okk-
ur. A leiðinni fékk hann baunafat í
hnakkann og idýfan lá eins og kragi
ttm hálsinn á honum.
Nú varð að víggirða staðinn. Þórð
ur langi var skipaður foringi. Hann
lét bunka borðunum upp fyrir dyrn-
ar. Mig minnir, að við héldttm all-
ir á hnífttm, og altaf sungum við
Marsailaisen. Uppþotið var hrein
stjornarbylting. Til allrar hamingjtt
vorunt við látnir eiga okkur t þrjá
klukkutíma. Líklega hefir verið sent
eftir lögregluþjónum. Þessi þriggja
tima gattragangttr nægði til að kæla
í okkttr bhSðið.
1 hinttm enda bot'ðsalsins vortt
tveir stórir glttggar, sem sneru út að
skólagaröinum. Þeir, sem httglaus-
astir voru og voru orðnir hræddir af
því, hve lengi við urðum að btða
eftir hegningttnni, opnuðu hægt ann-
an gluggann og hurfu þar út um. Svo
fóru aðritv, á eftir smátn saman og
brátt vortt ekki eftir nema einir tíit
eða tólf at" ttpphlaupsmönnunum í
krÁngtim Þór'ð langa.
Þá sagði hann hörkulega:
“Farið til félaga ykkar, það er
nægilegt, að einn sé sekur.”
. Hann sneri sér að mér, sem stóð
ennþá ráðalaus :
"h.g leysi þig af loforði þínu, lteyr-
irðtt það !”
Þegar lögreglttþjónarnir höfðu
brotið upp einar dyrnar, fundu þeir
Þótð langa. þar sem hann sat róleg-
ur á eimt borðshorninu aleinn með
borðbúnaðinn brotinn alt ttmhverfis
sig. Þann dag var hann sendur
heim til t'öður síns. En hvað okkur
viðveik, þá höfðum við litla gleði af
upphlaupintt. Nokkrar vikur feng-
urn við hvorki þorsk eða baunir. En
svo kom það aftur á borðið. Þorsk-
urinn var þá í hvítri ídýfu, en baun-
irnar í rattðri. , ,
VI.
Löngu síðar sá eg Þórð langa aft-
ur. Hann hafði ekki séð sér fært,
að halda áfram námi. Hann yrkti
nú jörðina. sent hann hafði erft eft-
ir föður sinn látinn.
“Eg hefði orðið ónýtur málaflutn-
ingsmaðttr og ónvtur læknir,” sagði
hann, “því mér veitti erfitt að læra.
Það ec betra, að eg er bóndi. Það fer
vel á þvi . . . Það gerði ekkert til, þó
þið hirgðust mér svona dásamlega.
— Mér þótti svo góður þorskur og
baunir!”
(Unga tsland.)
þauzt hljóðandi upp úr rúmim. og ungi greifinn og þ.'ýsti kontt simti aft
v. , hiarta sínu.
að gluggaaum. i * fJ. V. þýddi.)
LárnsJ. Kist
kennari á Akureyri.
njt1lof j__ , „ °Pn“ , veit, hvernig það hefði endað, ef þú
sina í faðnTsinn hefS'r ekk' 0rí5ií5 jafn hrædd °£ þn
varðst, elskan mín, svo hrædd, að þú
Vesalings mófiir mín hélt auðvitafi
í þessari attgnablikshræðslu, að það
væri sanii sorgarleikurinn, sem nú
'yrfii endurtekinn. Það var of mik-
ið fyrir hennar veiklaða likatna og j
j sál, svo hjarta hennar sprakk. Frtður j ----
! se tneð sáltt hennar. Vegir guðs ertt 'i'jl átthaga yl það kyndir,
! órannsakanlegir, hann varð ekki við þa a?sktt lítum ból. —
* bón minni, en það sem hann lét ske, j>ú sýnir mætar ntyndir
I er þó líklega okkttr til góðs,” sagði og miðnætur skin af sól.
Af ferðamönnutu flestum
| fremstur virðist mér;
1 Og einn með góðum gestum
i þú getur talist hér.
A ferðuin þú firrist rattmtm,
ert frár á legg sem hind;
gengur um hella t hraunum
og hæstan jökultind.
í elfur og vötn þér vitidur,
þig varfiar litt ttm brú.
Sem selur ertu syndur
og sundtök kennir þú.
Flyt þú nú fyrirlestra
á Fróni, þá kominn ert heitn,
um ljósin, sem loga vestra,
á leið manna i Vesturheim.
Hlyntu að bræðrabandi
betur, því hér fékst gist.
j Fær kveðjur feðralandi
frá oss hér — Lárus Rist.
G. H. Hjaltlín.
Wpg. 28. nóv. ’22.
-xx-
i