Heimskringla - 03.01.1923, Blaðsíða 7

WINNIPEG, 3. JANOAR, 1923
HEIMSKRINGLA
7. BLAÐSÍÐA.
The Dominion
Bank
IIDRM J(«TRE n*MB ATB. M
iherbrooks »t.
Höiuístóll, uppb.....$ 8,000 000
VKrasjóíur ..........8 7,700,000
▲llar eijfnir, yfir .?120,000,000
Bératakt athygli veitt viCektfb
uin kaupmann* ot 11» alBlBMlO
»«a.
Sparisjóösdeildin.
Vextir af innstæðufé gTtiiddir
Jafn héir og annarsstaöar TÍO-
rengst
rnosE A MM.
P. B. TUCKER, Ráðsmaður
Vesalings frændi.
Þaö var síödegistedryykja hjá ung-
frú Herthu. Fjórtán ungar stúlkur,
allar milli 18 og 22 ára, sátu saman ' ávalt
mikil áhrif á börnin.”
Og hann leit til hennar meö því
augnaráöi, sem sagöi henni, hve öm-
urlegt þaö væri aö vera svo alvar-
legur.
| Hertha fann, aö framkoma hans
haföi áhrif á sig. Eins og svo oft áð-
; ur hugsaöi hún núna: “Sá, sem
getur gert hann glaöan, hlýtur að
| veröa ánægöur yfir því. Og einhver
innri rödd sagði henni, aö hún gæti
það. Hún haföi oft séð ánægju-
glampa i augum hans, þegar þau
voru saman. Hún hefði ekki sagt
vinstúlkum sinum leyndarmál sitt, ef
hún væri ekki viss um, að hún hefði
satt aö mæla. Hann hafði raunar
sagt henni það sjálfur, aö hann væri
alls ekki ungtir, en hún ætlaöi að
gefa honum æskuna aftur-, ef hann
vildi það. — Síðan hann varð að-
stoðarlæknir hjá föður Herthu, kom
hann oft á heimilið, og fjö'lskvldan
var orðin því vön, að hann hélt sig
í fjarlægð,. Samt sem áður
BARNAQULL
í stóru og hjörtu garðstofunni. Þaö
var búið að drekka streymandi fljót
af tei og eta stæröar fjall af heima
tilbúnu sætabrauði; þaö var búiö að
láta h'ljóðfærin syngja og búið að
sauma talsvert af skrautsaum, þegar
tíminn var kominn til þess, aö ungu
stúlkurnar færu að segja hver ann-
ari leyndarmál sín. Meö m.eiri og
ininni Keinskilni og ofurlitlum roöa
i kinnum, nefndu þær nöfn þeirra
ungu manna, sem komiö höfðu til-
finningum þeirra í hreyfingu. Aö-
eins ein þeirra hafði engan nefnt
ennþá — húsráðandinn.
Ungfrú Heerhta var hin fegursta
og tilkomumesta af öllum stúlkun-
um, og samt var hún ógift ennþá.
Kík var hún ekki, en samt var hún
vandlát í vali sinu. Nýlega var aðal-
borinn riddara-höfuösmaður búinn
aö biöla til hennar, ríkur en farmn
að eldast.
Ungu stúlkurnar biöu svars henn
ar óþolinmóðar, en loks koni það,
hát og skýrt.
“Hartweiler læknir”.
Hún var alvarleg og vildi að ser
yrði trúaö, enda var þaö gert. En
allar voru stúlkurnar undrandi.
Hartweiler var ungur læknir, sem
hafði vakiö eftirtekt á sér meö því,
aö vera kjörinn fyrir aðstoðarlækm
hjá föður Herthu, nafnkunns skurð-
læknis.
Ungu stúlkurnar viöurkendu, aö
hann 'liti vel út, en úrræðalaus, ólag-
inn og hálffeiminn i kvennahóp, og
kunni ekki aö dansa.
Fyrsta undrunin var aö minka, og
nú töluöu þær ailar í einu.
“Ójá, hann er ekki sem verstur. —
Hann hefir framtíð fyrir sér.
samt sem áöur.”
Engin haföi neitt sérstakt aö hon-
um að finna. Ixiks sagði ein:
“Hann er ekki ungur — hann hef-
>r aldrei verið ungur.”
Þetta átti vel við. Hann var svo
fálátur og fámæltur. Ungu stúlk-
urnar voru vanar aö safnast saman
einu sinni á viku hjá hinum vinsæla
lækni, og nokkru siöar komu ungu
mennirnir. Læknishúsið stóð i
fögrum skemtigarði, þar sem unga
fólkið skemti sér við margskonar
leíki.
tók hún eftir þvi, aö hann var ékki
tilfinningalaus gagnvart henni. En
hann sagöi ekkert — alls ekkert.
Eitt kviild sat fjölskyldan við te-
drykkjuborðiö. Þann tima dagsins
mat gamli iæknirinn mest. “Hér er
eg aðeins fjölskyldufaðir,” var hann
vanur að segja: “sem betur fer, þarf
hér engan lækni.” Og um þetta leyti
tálaöi 'hann um alt annað en læknis-
störf sín, og hafði jafnan áhuga á
barnarúminu. sem konan hans var
En nú er það alt breytt og dagurinn
óvíða haldinn helgur. En andi þessa
. , ». . , ,. ._ manns hefir samt ekki dáið. Hug-
er talað um í sambandi viö
Hvernig hlaut hann nafnið? mynclir hans, um Það’ að allir ^ aö
ð nokkurn i vera e'ns góðir menn og unt er og
gera alt það gott, sem hægt er, lifir.
... , , ,.. , Það er þessi hugmynd, sem nú er
Et til vill hafið þrð, kæru born,
spurt ýkkur sjálf þessara spurninga
Hvcr cr Santa Claus?
Hver er þessi Santa Claus, sem svo
mikið
jólin ?
Á það nokkuð skylt vi
mann, er uppi hefir verið?
kend viö Santa Claus,, og verður á-
valt vart um jólin. Það er hug-
myndin, sem felst í því, að vilja
gleðja bæði börn og fullorðna með
dálítiilli gjöf. Nafnið Saint Nicolas
hefir breyzt þannig eða afbakast í
framiburÖi, og nú er ekki skeytt um
annað en að lofa því að vera eins I
um jólin. Það er ekki nema eðlilegt,
að þiö gerðuð það. Þið hafið n-
andi öll hlotið einhverja jólagjöf.
Santa Claus hefir þá komið til ykk-
ar, þótt þið sæjuð hann ekki. Gjöf-
in, sem hann færði ykkur, hefir ef-
laust glatt ykkur. Það er ekki nema
von, að ykkur langi til að vita eitt-
hvað um þann góða mann og barna-
vin.
Um nafnið
það er breytt úr öðru nafni. A fjórðu
öld eftir Krists fæðingu, er sagt að , skaPur' Hún er á þefSa ’ei*'
maður hafi verið uppi á Rússlandi, er
Saint Nicolas hét. Hann var biskup.
Hann var mjög góður maður. Ef
hann átti kost á því að hjálpa nönn-
um, þá gerði hann það ávalt. Af því
; ö hann var svo hjartagóður, þótti
Enginn við mér lítur né hlynnir neitt
....a ð mér.
Þeir betlara mig nefna og brúka
hrotta sið.
Eg ber að mörgum dyrum, en hvergi
stanza við.
Nú klæöa sig í skrautiö konur bæði’
og menn,
en kæra sig ei hót, þó lögin séu
tvenn,
og kaldir vetrarnæðingar kremji ve-
sæl börn.
ei koma þeim til hjálpar með nokkra
björg né vörn.
og það er, En þetta er nú samt gam-
an að muna í samband’ við nafnið
Santa Claus.
, v * • v Sagan af því, aö byrjað var að
er það að segja, að • 1 J
gefa jólagjafir, er ef til vill skáld-

Maður nokkur
Hann var mjög fátækur. Hann vissi
ekki, til hverra ráða hann átti að
grípa, til þess að halda lífinu i dætr-
um sínum. Hann unni þeim mikið
og það var niikiö sárara en hans eig-
in sultur, að vita af þeim svöngum.
Einn morguninn, sem mest svarf að
Jói bróðir er svo titt með úfna og
stirða lund;
hann agar mig og sneypir sem hver í
annan hund.
Við erum bara systkin tvö, sem að
byggjum bæ,
átti þrjár dætur. °S bjö,:g'n veröur lítil, sem í dag eg
öllum vænt um hann. Og menn héldu
nýbúin að koma í lag, skrautsaumi áfram aö trúa þvi, aö hann hjálpaði
dóttur hans og skógarskemtiferðum ! þeim, eftir að hann var dáinn. Verzl- þeim, fundu þau svo mikla fjárhæð
Brúnós sonar hans. I unarmenn og ferðamenn trúðu á
Þetta kvöld var Hartweiler með hann sem verndara sinn. Á þeim
glaðasta móti og talaði hlýlega um j tímum ferðuðust rhenn úr einum
sælu hjónabandsins. I stað i annan með vörur sínar og
“Þér ættuð að gifta yður, góði ' seldu þær. I>essi ferðalög voru oft
maöur,” sagði gamli læknirinn glað- j mjög hættuleg, því altaf gátu ein-
lega. J hveriir orðiö á vegi kaupmannanna,
Allra snöggvast brá gleðisvip á 1-'g tekiö af þeim alt. er þeir höföu
andlit hans og 'hann leit til Herthu. j meðferöis. Kaupmennirnir vonuðu
Svo 'kom svariö, hægt og erfiölega. | l>a og truðu, aö Saint Nicoilas vernd-
“Það er enginn hægöárleikur fyrir aði þá. Og eins var með ferðamenn.
mig að gifta mig — eg hefi þrjú j I’annig varö þessi biskup aö nokk-
börn, sem eg verð að sjá urn.” | urskonar átrúnaðargoöi': En eftir að
Gamli læknirinn starði á hann al- ! viöskiftí urðu öruggari og ferðalög
veg hissa. j hættuminni, rénaöi sá átrúnaður. F.n
“Þér eruð aö spauga.” i þessir menn og aðrir. og einkum
“Nei, eg spauga ekki.” I börn, sem einnig trúöu á hann, skoð-
Og meðan hann sagði æfisögti sína ' uðu hann samt ávalt .velgerðamann
var dauðaþögn. sinn. Af þessu leiddi sv^o það, að
“Við vorum sjö börnin — fátæl t einn dagur á ari var haldinn helgui
Við slík tækifæri stóö Hartweiler
oftast úti og hallaöi sér upp aö tré,
án þess að taka þátt í leikunum, og
það bar sjaldan við aö hann brosti,
‘Maður má ætla aö þér skeytið ekki
mikið unt að sækja samkomur oikkar.
Þér standið áva'lt i fjarlægð. Komið
þér, læknir, og 'leikið yður meö okk-
ur.”
Það var Hertha, sem í fyrsta sinni
reyndi að vekja fjör hjá honutn, en
henni lánaðist það ekki. Hann hristi
höfuðið alvarlegur.
“Maður verður þá að hafa lært að
leika sér.”
“Já, en þér hafið sjálfur einu
sinni verið ungur.”
“Hver veit — ef til vill ékki. Það
hefir að minsta kosti ekki verið
lengi.”
“Og eg, sem 'hélt að æskan væri
sameiginleg eign alilra, og það, að
vera ungur, væri santa sem að vera
gæfuríkur.”
“Það er ekki alskostar rétt skoð-
un, ungfrú Hertha,” sagði hann ró-
'legur; “á æskuárunum getur maður
Hka kynst alvöru lífsins. Fátækt,
veikindi og fjölskylduóhöpp hafa
, fólk á jafnast sjö börn. Faðir minu
,var handiönamaður af smærra tæinu,
'og á heimili okkar var skortur og
kviði á hverjum degi. Aðeins tvö af
ökkur höfðum kjahk til að rísa upp
úr vandræðunum, systri mín og eg. !
I fáuni orðum, eg lærði alt hvað eg
gat og veitti tilsögn í ýmsum fræði- j
[,-n greinum, og fékk dálítinn styrk, sem
j eg á skólastjóranum að þakka, er
sagði aö eg ætti eftir að verða pró-
fessor.”
“Þarna sjáið þér þaö,” sagði hús-
bóndinn, "á öllum tímum hafa verið
til spámenn.”
“Júlía systir mín,” sagöi Hart-
weiler, “gat ekki stundaö nám, en
vildi þó vera eitthvað meira en vana-
legar saumastúlkur eða vinnukonur.
Við bjuggum saman; hún annaöist
heimiliö, og jafnframt bjó hún til
listfagran gullskrautsaum, sem kost-
aði mikla fvrirhöfn, en færði henni
lika talsverða peninga. f’annig liðu
nokkur ár. Svo — já, það er löng
og sorgleg saga — kyntist hún ung-
í minningu um hann. Sá dagur ér
kallaður . Saint Nicolas dagur eða
Nikulásarmessa á íslenzku. Hún er
6. desember. t skólurn á Englandi
var sá daguf lengi haldinn helgur.
undir sængurhorninu til fóta í rúm-.
inu, aö börnin hans og sjálfur hann
gátu áhyggjuilaust lifað upp frá því.
Þetta var á Nikulásarmessu. Hver
ætli aö hafi hjálpað þeim annar en
Saint Nicolas? Peningarnir höfðu
verið látnir þarna um kvöldið, daginn
áður. Það gerir Santa Claus oftast
ennþá. Nú er það samt annar dag-
ur en sá, er þessi gjöf var gefin fá-
tæku fjöl skyldunni, sem Santa Claus
gefur jólagjafir sinar. En þarna er
upphafið að þvi, aö jólagjafir
gefnar.
fæ.
Já,
eru
Beiningdbarnið.
Eg leita skjóls í skugga og út úr
veggnum vl
ætla eg aö seiða i þessum hrtöarbyl.
Eg er svo ung og ilítil og óttalega
köld,
ræfilsleg og rifin; nú rökkvar jóla-
kvöld.
Eg heiti Sigga tuska og ára sex eg er.
maginn er svo tomur og matar-
hillan auð;
mamma okkar og pabbi ertt bæði
dauð.
í morgun vaknar Jói svo veikur
rúmi í:
eg veit ei hvað skal gera að ráða bót
á því.
Lítinn fæ eg jólamat, ef eg stend hér
í kvöld;
eg veit eg þarf að sníkja með berar
fætur, köld.
Eg er nærri að frjósa og fingur
stirðna ótt.
Kassinn minn er tómur, eg kemst ei
heim í nótt.
Klukkur jóla hringja með kátum,
glöðunt hljóm.
Eg kúri hér viö vegginn sem frosið
jarðarblóm.
Ríku bÖrnin dansa, en dauðinn ótta
ber.
Dáin er hún mamma, svo enginn
sinnir mér.
Eg er svo þreytt og hungruð og höf-
uð sundlar mitt.
Hér dansa þúsund álfar með gleði-
ópið sitt;
ótal mjallhvít snjókorn, sem hoppa í
loftið há.
En hér kemur einhver með jólaljós-
in blá.
Og veslings Jói bróöir nú bíður eftir
mér;
Hann er aleinn heima og ekkert til
mín sér.
Nú er eg ölJ að stiröna og áfram
kemst ei fet;
út um allan heiminn þó nteð hugann
flogið get.
En hvert ferðum er heitið eg kæri
ntig ei korn;
mér kastað verður eins og hræi út í
horn.
Eg fæ engan jólamat svo járnfrosin
og köld;
Eg get ei lengur lietlað berfætt úti
í kvöld.
Bara ef manima kæmi úr dimmurn
grafar geim, ,
gæti hún mig borið í fangi sínu
heim;
þá fengi eg máske sokka og skreytta
jólaskó.
Sko, þá hefði eg líka af ö'llu góðu
nóg.
Bara ef einhver gæfi mér ofurlitla
ást
ekki skyldi eg lengur um kulda þenna
fást.
Hérna gengur einhver ineð glóbjart
jólaljós.
Gott. Það er hún mamma mín, kaf-
rjóð eins og rós.
Taktu mig upp varlega, bezta mamma
ntín;
má eg ekki lúra svona undir vanga
þín.
Berðu mig svo heim, því nú er mér
ekki kalt,
en svo fjarska syfjuð, að bráðum
hverfur alt.
Nú jólaklukkur hringja með hirnin-
fögruni hljóm
og heyrast englasöngvar í 'éttum
gleðiróm.
Móðir flutti barnið ttpp til himins,
heim til sín.
Hugsið þið um litlu Siggu, jólabörn-
in mín.
Yndó.
þetta var um of. Konu sinni gat eng-
inn boðið þrjú óviökomandi börn.
Samt var hún enn ekki fullráðin i
þvi að sleppa honunt. En þegar hún
nokkrum dögum seinna sá hann meö
börnunum, hvarf síðasti efinn.
“Veslings, veslings frændinn ',
hugsaði 'hún. "Það er ómögulegt að
giftast honum. En hann verðskuld-
ar ekki betra; maður veröur þó aö
reyna að láta sér liða vel. Nei —
hann er fæddur garnall."
Viku síðar trúloíaðist Hertha
móður sinni, senr hafði verið hjá
henni síðasta mánuðinn. Á járn-
brautarstöðinni var alt sifjalið henn-
ar til aö taka á rnóti henni, sem hún
haföi ekki séð t mörg ár. En hvaö
i þaö var skemtilegt að ntega nú vera
i heinta aftur. Hún grét af gleöi, þeg
skylduna umfram alt. Nú hlaut hann því, aö eg klingi stupi við gamlan
riddara höfuðsmannimtm: hann var ! - * ^v l ‘,<'i
að sönnu ekki ungttr, en reyndt þó að
sýnast það.
Það var hjónaband, sem hvorki
var gæfurtkt né ógæfusamt. Hann
var ávalt kurteis og nærgætinn við
að vera orðinn ellilegur eftir öll þessi
ár, 'hann vesalings frændi.
Faðir Herthu hafði stofnaö- til lít-
illar trúlofunarveizlu um kvöldið,
fyrir soninn og Júlíu, og veizlan átti
að vera á matsötúhúsi rétt fyrir ut-
ar hún sá pabba sinn og Brúnó, sem , an bæinn. liertha varð samferöa.
| nú var öröinn fullvaxinn maður. | Hún var róleg; æskudraumurinn var
Meðan hún meö ánægju og dálítilli , horfinn; hann var aöeins "gamli
drembni horfði á bróður sinn, sevn ' frændi”.
j nú var fullnuma í læknisfræði og bú-i “Þartia er frændi!" sagði Júlia og
1 inn aö taka próf, varö hún undrandi i hljóp á undan hinum.
sjá unga stúlku standa ! naiwnast trúað
viö h'liö hans, bjartleita með brosleit ; yar þag hann, sem hljóp um flötinn
og gletnisleg augu, sem sjáanlega j ; lK)ltaleik meö tveim ungum dtengj-
átti bágt meö að halda sér i skefjum run?
til þess aö trufla ekki hina alvarlegu y-n s.[ ]lann [lana hha. Hann roðn-
Hertha gat
stnum eigin augum.
Húti élskaöi hann í raun-
og hún hvorki fyrirleit
lann var, eins
um 'hl jómlistarmanni og giftist hon-
... , . , -x- i bonu 's'na-
um, en do þegar hun ol þrtðja barn-
■x „• • , xr . a inn' ekkl
íö. Magur mtnn var staðfestulaus !
I hann né hataði samt.
og fatækur. hann nnsti allan kiark og i
.? XII, f „ ( a Log húti var .von að segja, nett-
for aö clrekka, svo for 'hann til Ame „ , . . . ,.>#
I menni”. Strax a fyrsta armu vai o
riku og skildi l>ornin eftir. hg vann .
, . , '. • , (,• hún að fara með honum ti! suður-
þa fyrtr metrti en eg þurfti til liis-
landanna, af þvt brjóstveiki, sem
hann liaföi áður þjáðst af, geröi
vart við sig á ný. Samt sem áður leið
henni þar vel í nokkur ár; hún var
glöð og ánægð og þau áttu gott heini-
ili og unntí sér inn álit nágranna
sinna. En seinna, þegar brjóstveik-
in versnaði, breyttist a1t, skemtanir
htettu og hann fór með veikum burð-
um frá einum baðstað ti'l annars.
Hann var viðfeldinn sjúklingur, en
þó sjúklingur; hún var skrautleg og
auðug frú, en þó hjúkrunarkona.
Þannig liðu árin, s'feld sjalfsafneit-
un fyrir þau bæði, þangað til veiktn
vann sigttr á tíunda arinu, og hann
dó. Hertha ,var þá þrjátíu ára.
viðurhalds, og tók að mér að sjá um
börnin. Hingað til hafa þau veriö á
sveitarheimili, en nú eru þau far'n
að stálpast, elzta stúikan er átta ára.
og nú þurfa þau að stunda nám; þess
vegna hefi eg leigt mér hús og tek
þau til mín. Þér sjáið það, herra
læknir, að eg get ekki gift mig, alhn
tekjtir tninar ganga til uppeldis
barnanna. og hver vill giftast manni
meö þreni börn.itm?”
Hertha gat ekki sofið ttm nóttina
fyrir áhyggjtttn. Nei, það var utn
of — þrjú börn, sem hann átti ekki
eintt 'sinni sjálfttr — það er um of.
Ávalt skýldttrækni og alvara. Og
hún var ung og fögur og hafði sann-
gjarna kröfu til að lifa glöð og á-
nægð. Vitanlega gat maðttr dáðst að
góðsemi hans og sjálfsafneitun; en
Þegar jarðarförin var afstaðin,
ferðaðist Hertha aftur heim ásamt
ánægjtt, sem koma hennar vakti.
“Já, hver heldurðtt aö þetta sé?
sagöi gamli læknirinn setn svar gegn
hinni þegjandi spurningu dóttur sinn
ar. í'Við viJdum ekki skrifa þér
neitt ttm það ttndir kringumstæðum
þinttm, en Brttnó befir trúlofast syst-
urdóttur ágætismannsins Hartweil-
ers”.
"Henni Júlítt litlu!” Hertha klapp-
aöi höndum saman. "Og sanit ímynd
ar maðttr sér sig vera unga.”
Hertha varð hrifin af angurblíðu
þegar hún sá imgu stúlkuna. Með
valdi hafði hún reynt að gleynta end-
urminningunni um ‘hann — hún var
gift; en i bréftim 'síntim haföi hún
ávalt spurt um hann og altaf fengii
sama svarið, að hann lifði fyrir börn
in. Og nú. þegar hún kom heim,
fann hún barnið frá þeim tíma heit-
bundið bróður sínttm. Hertha sá hve
ttnga stúlkan var glöð ög gæfurík,
og þá datt henni í hug, að til væri alt
önnur gæfa en sú, sem hefði orðið
hennar hlutskifti. Hún varð að
hugsa um Hartweiler, sem hafði sýnt
svo niikla sjálfsa'fneitun og ræktað
aði, fleygði boJtanum og gekk á inóti
henni. A eintti sekúndu sá Hertha, að
hann var aJt öðruvisi en hún hafði
ímyndað sér. Hárið var gránað, en
frænda i hugsunarleysi. Þér eruð þó
aðeins fertugur, góði maður.”
“En samt sem áöitr gamall maður
— mjög gamall. Eða réttara, eg
nefi aldrei verið ungur.”
Tár konnt fratn í augu Herthu 4
meðan hann talaði. Nú sitóð hún upp
og gekk til hans.
"Hartweiler Jæknir,” sagði hún ró-
leg. "Þér eruð ungur og glaður, er-
uð ntáske orðinn það fyrir áhrif ung
Jinganna, sem þér hafið gert gæfu-
ríka. Hár yðar hefir gránað, en
sjálfur eruð þér orðinn tíu árutn
yngri. Eins og þér nú eruð, er eg
viss um, að þér getiö íundið gæfu
ástarinnar i fylsta mæli.”
Eins og áður fyrri, brá gleði-
bjarma fyrir í aiigutn hans, en nú dó
l hann ekki, heldttr var hann kvr á
meðan hann horfði djarflega í attgtt
framkoman og svipurinn var unglegt. hennar
Þegar
Og hún hat'öi búist við að
an mann.
’ja
iaml-
Kvöldiö var skemtilegt; Hart-
weiler var kátur, spaugaði við dreng-
ina og hjónaefnin. en gaf sig freni-
ur lítið aö ITerthu. Svo stóö hann
upp til aö flytja hjónaefnunum heilla
óskir: "Þið eigið aö veröa gæftt-
r:ik,‘” sagöi hann og lagði hendi Júlitt
í hendi Brúnós. “Það er ekki öllum
leyft að njóta ttngtt ástargæfunnar,
en httggun er það samt, að sjá hana
hjá þeim, sem manni þykir vænt um,
og gæfa er það líka, og þessarar gæftt
vil eg hafa leyfi til að njóta sem á-
horfandi. Þú, Júlía mín, verður að
gefa mér mörg tækifæri til þess.
Mundtt það, barnið mitt, að endur-
skin gleði þinnar feUur á hinn gamla
frænda þinn.”
“Hamingjan
læknirinn. “Nú man eg fyrst eftir
glösunum var næst klingt,
var það ekki eingöngtt fyrir ttngu
hjónaefnin, annar samningur var líka
gerður án orða.
(J. V. þýddi.)
Lœknaði kviðslit.
Eg fékk vont kvitSslit vits a?5 lyfta
kistu fyrir nokkrum árum sííian. Lækrt
ar gáfu þann úrskurð. atS hin eina
batavon væri me'ð uppskurtSi. Um-
búðir bættu mér alls ekkert. Loksins
nát5i eg í nokkut5 sem veitti mér full-
an bata. Árin hafa lií5i?5 og kvitSslit-
it5 hefir aldrei gert vart vit5 sig, jafn-
vel þó eg vinni vit5 erfit5a smít5a-
vinnu. Enginn uppskurt5ur var gert5-
ur. enginn tímamissir, engin óþæg-
indi.
Eg hefi ekkert að selja, en skal
veita fullar upplýsingar um, hversu
þér má veitast fullkominn bati án
uppskurt5ar, ef þú skrifar wér.
Eugene M. Pullen, Carpenter, 151 J.
Marcellus Avenue, Manasquan, N. J.
— Kliptu úr þessa umgetningu og
sýndu einhverjum er þjáist af kvitS-
metS því frelsartSu máske líf
S einhvers et5a at5 minsta kosti kemur í
veg fyrir þjáningar og hættulegan
uppskurtS.