Heimskringla - 21.02.1923, Blaðsíða 7
WINNIPEG, 21. FEBRÚAR, 1923
HEIMSKRINGLA
7. BLAÐSIÐA.
t—
The Dominion
Bank
■ URNI RtTU un AJU. —
IHBRMOOKJI rr.
HöfuSstóll, uppb...| 6,000 000
T*r*»jó8ur ........6 7,700,000
A.11&T eignir, yfir.6120,000,000
Mntakt athygll reitt TÍðokTt-
kairpinann* oc MÍHIHll
•m*.
Sparisjóösdoildin.
Ycxtir af innstæðuifé greiddir
Jafn háir og annarætaTJax Tlö-
*«ng«t
PHOSB A tm
P. B. TUCKER, Ráðsma?kir
Island.
Islandsbanki. — Tveir bankastjór-
arnir þar, þeir H. Tofte og Hannes
Thorsteinsson víkja úr bankastjórn-
inni 1. febrúar n.k., eftir samkomu-
lagi viS bankaráöib.
Island og Noregur. — Fyrsta og
merkasta af Islendingasögum þeim,
sém félagið “Riksmaalsværnet” í
Noregi er að láta þýða á norsku,
Njála, er nú komin út í vandaöri
þýöingu eftir próf. Frederik Paasche
ásamt skýringum. Allur frágangur
bókarinnar viröist vera hinn prýöi-
legasti. '
Heiðursmerki. — Hinn‘13. f. m.
hefir konungurinn sæmt eftirtalda
menn stórkrossi og riddarakrossi
Fálkaoröunnar: Stórkrossi Kris'ján
Jónsson dómstjóra hæstaréttar og
riddarakrossi K. Zimsen borgarstjóra
Þórunni Björnsdóttur ljóámóöur, O.
C. Thorarensen, fyrv. lyfsala, E.
Nielsen framkvædastjóra, Eggert
Laxdal kaupm., Stefán Th. Jónsson
kaupm. á Seyöisfirði, Sæmund Hall-
dórsson kaupm. i Stykkishólmi, Pétur
Gddsson kaupm. í Bolungarvík,
Halldór Jónsson umboösmann í Vík
í Mýrdal, Magnús Benjamínsson úr-
smiö, Sölva Vigfússon hreppstjóra á
Arnheiðarstööum, Eyjólf Guömunds
son hreppastjóra í Hvammi á Landi,
Magnús Bergmann hreppstjóra í
Fuglavík, Arna Á. Þorkelsson hrepp-
stjóra í Geitaskaröi, Guöm. A. Ei-
ríksson hreppstjóra á Þorfinnsstöð-
um og J. P. Hall hreppstjóra á
Löngumýri.
Barnaveiki gengur nú á Isafiröi.
Hefir barnaskólanum þar verið lok-
aö.
Leifur hepni hefir í síðustu för
sinni til Englands fengið mjög full-
komin loftskeytaáhöld.
AfbragðstiS hefir verið á Noröur-
landi síðan um jól, sebir símfrétt frá
Akureyri í gær — hreinviðri cn frost
vægt flesta dagana.
(Morgunbl.)
-----------XXX----------
Skrítlur.
Faöirinn: “Jú, börnin min góö.
Lloyd George hefir gert það sama
fyrir England og Mæriu frá Orle-
ans fyrir Frakkland. Hann hefir
frelsað þjóö sína, þegar henni reið
mest á.”
Eitt barnanna: “En, pabbi, hvenær
ætla þeir þá að brenna Lloyd George?
Vinnuveitandinn: “Ertu giftur,
maður minn.”
Vinnuleitandinn: “Nei, en eg er
trúlofaður og það er svo gott sem
að vera giftur.”
Vinnuveitandinn: “Það er betra,
þó þú vitir það ekki.”
H. J. Palmason. , Chartered Accountant 307 Confcdcration Life Bldg. Phone: A 1173. S Audits, Accounting and Income Tax Service.
Jgr’ KENNARA VANTAR ^53
fyrir Pine Creek School District, nr.
1360, með Second Class Certificate.
Skóli byrjar 10. marz og stendur yfir
til 30. júní. Umsækjandi tiltaki æf-
ingu og kaup.
E. E. Einarsson, Scc.-Treas.
Piney, Man.
21—22
Upplýsingar um hveiti-
verð.
Teknar úr 4. nr. Lögbergs.
Frá Montreal til Liverpool er flutn
ingsgjald undir eitt bushel (mælir
hveitis) af hveiti 6,97 cents — nærri
7 cents.
En frá Edmonton til Montreal, sem
að vegalengd eru 2247 mílur, er flut-
ingsgjaldið rúmt cent, eða 1,07 á míl-
una, sem gerir $22.47. þar við bætist
nærri 7 cents yfir sjóleiðina (frá
Montreal til Liverpool), sem gerir þá
alls frá Edmonton til Liverpool
$22.54.
Setjum nú svo, að bændur fái $1
fyrir bushelið (1 mæli hveitis, komið
á markaðinn í Liverpool, sem þar
verði borgaður í canadisku gulli!
Hvað verður þá mikið eftir handa
bóndanum?
Aumingja bóndinn.
Nú skyldi Hudsons flóa brautin
verða fullger, sem þá styttir flutn-
ingsleiðina um 971 mílu. Með þvi
myndi flutningsgjaldið lækka um
$9.71 ,þvi flutningsgjaldið, eftir j?ví
sem Líögtoerg segir frá, er rúmt cent
á miluna. Það færði gjaldið niðör í
$12.83.
Þá færi nú að toorga sig að rækta
hveiti fyrir $1.00 bushelið.
Hvað mikið verður þá eftir af
$1.00, þegar búið er að borga í farm-
gjald $12.83?
Biðjið um frekari upp’.ýsingar á
skriístofu Lögbergs!!
Forvitinn.
EATON’S Spring and Summer
GENERAL CATALOGUE, 1923
IS NOW READY
FREE TO YOU ON REQUEST
Are These Special EATON Issues:
SEED CATALOGUE
------ GROCERY CATALOGUE
WALLPAPER AND RADIO BOOKLETS
,,„.PIANOS AND ORGANS, AND
HOUSE AND BARN PLAN FOLDERS
You Will Find It Economlcal
TO BUY FROM EATON’S
If a copy does not reach your house
shortly through the mail, write for it.
SENT FREE ON
ST: EATON C
LIMITED
CANADA
BARNAGULL
friðarins guð á friðarlandi
faðmar þá sem börnin sín.
(V. B.)
Skrifað af séra E. J. Mclan.
KöUun Dygðarinnar.
Gangið inn um iþrönga hliðið; því að vítt er hliðið og
breiður vegurinn, er liggur til glötunarinnar, og margir
eru þeir, sem ganga inn um það; því að þröngt er hliðið
og mjór vegurinn, er liggur til lífsins, og fáir eru þeir,
sem finna hann. (Matth. 7, 13. 14.)
Við freistingum gæt þín
og falli þig ver, ,
því freisting hver unnin
til sigmrs þig ber.
Gakk öruggur rakleitt
mót ástríðu her,
en ætíð haf Jesúm
í verki með þér.
Einu sinni var rússneskur bóndi, sem Ivan hét. Hann
var sterkur, duglegur og auðugur. Nágranni hans hét
Gavrilo. Hann var kryplingur. Báðir áttu þeir mörg
börn og bjuggu þarna saman i sátt og samlyndi, þangað
til dag einn, að sundurlyndi vaknaði með þeim. Hæna
sem dóttir Ivans átti, flaúg yfir í garðinn hans GavYilos,
og nokkru síðar heyrðist eggjagarg í hænunni. Hugsuðu
þau þá að hún hefði verpt þar í garðinum og fóru að
leita eggsins, en fundu ekki.
Þá ásakaði Ivans-fólkið börnin hans Gavrilos um það,
að þau hefðu stolið egginu, en þau sögðu, að þar sem
hænurnar hans Ivans verptu ekki, væru börnin hans að
reyna að stela eggjum frá þeim.
Þannig hókst þrætan og snerist nú vinátta þessara
tveggja fjölskylda upp í hina mestu óvináttu.
Þeir skömmuðust, rifu fötin hvor af öðrum og fóru
svo að fljúgast á.
Hinn vonda soll vaíast,
en vanda þitt mál
og geyrndu nafn guðs þins
grandvarri sál;
ver dyggur, ver sannur,
því drottinn þig sér,
haf daglega Jesúm
í verki með þér.
(M. J.)
Þegar Herkúles vnr næstum kominn til lögaldurs, fór
hann út í óbygðir til þes sað hugsa um, hvaða lífsstefnu
hann ætti að taka. Er hann sat þarna og hugsaði um
jetta, komu til hans tvær mjög hávaxnar konur.
Önnur konan var aðlaðandi og yndisl^g, siðprúð í
framgöngu og klædd hvítrl skikkju.
Hin var álitleg, af því að hún hafði með ýmsum ráð-
um gert yfirbragð sitt fegurra en það var í raun og veru.
Hún var frekjuleg í látbragði og mjög skrautlega klædd,
og hvetiær sem hún mátti því við koma, þá horfði hún á
sktiggann sinn og skoðaði sig i spegli.
Þegar konurnar sáu Herkúles, gekk hin síðarnefnda
djarflega til hans og sagði: “Eg sé að þú ert hikand. yf-
ir því, hvaða lífsstefnu þú skulir taka. Ef þú vilt gerast
vínur minr.. mun eg leiða þ:g ettir auðförnum og unaðs-
legum æfistig. Þú munt öðlast sérhverja gleði, sem til
er, og lifa lífi þinu laus við áhyggjur og böl. !
Þú skalt ekkert þurfa rð \inna, og aldrei eiga við
nokkurt erfiði að etja, en blunda blítt rósum og fá
hverri þinni þrá svalað áhyggjulaust, án andlegrar eða
likamlegrar fvrirhafnar.”
Herkúles hlustaði á hana og mælti: “Hvað heitir þú,
Ivan sleit stóran lepp úr skeggi Gavrilos, og Gavrilo
sagði að Ivan skyldi lenda í svartholið fyrir það.
Presturinn, sem þá var orðinn gamall, reyndi að sætta
þá; sagði þeim, að þeir færu heimskulega að ráði sínu.
“Segjum að börnin tækju eitt egg; það væri ekki svo
mikils virði. Guð sendi öllum gnægð, Þeir skyldu nú jafna
þetta með sér, eða ilt mundi verða verra.”
En þeir vildu ekki hlusta á hann og fóru til dómarans.
Á meðan niálið var fyrir dómstólnum, hvarf nagli úr
vagninum hans Gavrilos, og hann sakaði dreng Ivans um
það, að hann hefði stolið naglanum, og út af þessu fóru
þeir svo í annað mál.
Karlar, konur og börn úr báðum fjölskyldunum áttu
i sífeldum ófriði. Ymist lét Ivan setja kryplinginn inn
fyrir einhverja óknytti, eða Gavrilo lét sekta Iva:i fyrir
eitthvað, sem hann hafði gert, og nú var komið óslökkv-
andi hatur á milti heimilanna.
Svo bar það til í torúðkauprveizlu einni, að kona Ivans
ásakaði Gavrilo um hestaþjófnað. Barði hann hana þá
svo til óbóta, að hún varð að liggja í rúminu vikum
saman.
Ivan sagði, að kryplingurinn skyldi lenda til Síberíu
fyrir þetta, en hann var aðeins dæmdur til hýðingar;
skyldi hann fá tuttugu vandarhögg þar í viðurvist dóm-
aranna.
Þegar Gavrilo heyrði dóm sinn, fölnaði hann við og
sagði: “Gott og vel. Hann má berja bak mitt. Það nmn
log-svíða, en hann mun henda það, s^m verra er.”
Ivan heyrði, hvað hann sagði, og kallaöi til dómar-
anna: 'TIeyriö þið hvað hann segir! Hann hótar að
brenna húsið mitt.”
kona?”
Hún svaraði: “Vinir minir nefna mig Hamingju, en
fjandmenn mínir kalla mig ödygð.
Og nú kom hin konan og mælti við Herkúles á þessa
leið: “Eg hefi einnig komið hingað til þess að ávarpa
þig, af þvi að eg þekki foreldra þina og íhefi veitt því
eftirtekt, að þú hefir löngun til að verða hraustur og
drenglyndur. Vegna glæsilegra hreystiverka þinna von-
ast eg til að verða uppáhald mannanna. Engan flátt-
skap eða undirmál vil eg við þig hafa, þvi vil eg eigi
heita þér tómri gleði, heldur mun eg segja þér frá öllu
eins og það í raun og veru er og guð hefir gert það.
Guð gefur oss ekkert nema fyrir mikið starf. Ef þú vilt
hljóta ást manna og þakklæti, verður þú að gjalda fyrir
það þjónustu. Viljir þú verða heiðraður í borg þinni,
verður þú að vinna til heiðursins. Viljir þú öðlast afl,
þá verður þú að æfa líkama þinn við erfiði, svo að hann
hlýði boðum vilja þins.”
Þarna tók Ödygðin fram í fyrir hinni konunni, sem
hét Dygð, og mælti: “Sér þú nú eigi, Herkúles, eftir
hvaða þyrnibraut kona þessi vill leiða þig? En minn veg-
ur er hægur og stuttur og leiðir til algerðrar hamingju.”
“Þú illa vera,” mælti Dygðin, “hvað gott átt þú, og
hvaða sanna gleði getur þú boðið? Þú gefur munað, en
enga sanna ánægju. Þú getur reitt rekkju, en býrð ei
neinum blund; við krásum hlaðin borð þín kennir enginn
sannrar matarlystar. Þú ert útlagi guðsástar og manns-
ástar. Enginn hrósar þér, enginn treystir þér. Þú tor-
tímir þeim, sem unna þér. En eg er vinkona guðs og
góðra manna. Engin dáð er dygð an minnar aðstoðar.
Vinir mínir njóta matar og drykkjar með ánægju, af því
að starfið gefur þeim lystina. Þeir blunda værar en let-
ingjarnir, sem þú kallar þína vini. Hamingja ungling-
anna er hrós þeirra sem gamlir eru og æskunni er ljúft
lof hinna gömlu. Þeir minnast fornrar frægðar með
gleði, og hlakka til að drýja dáðir á ný. Fyrir áhrif min
eru allir elskaðir af vinum sínum, heiðraðir af þjóðinni
og þóknanlegir guði. Og vlð lok æfiskeiðsins hvilast þeir
eigi gleymdir né fyrirlitnir, heldur lifir hróður þeirra í
lofsorðum og Ijóði sem þeirra manna, er voru ljós heims-
ins. Þvi getur þú, Herkúles, einungis með þvi að kjósa
jmg, öðlast hina æðstu hamingju.”
Hér lýkur sögunni um'val Herkúlesar, en vér vitum
hvora konuna hann kaus; því að öll höfum vér heyrt um
þinar tólf þrautir, er hann leysti af hendi, og hve dá-
samleg hetja hann var.
Hefnd.
Sjá, hversu lítill neisti getur kveikt í miklum skógi.
(Jakobsbr. 3, 5.)
Þá gekk Pétur til hans og mælti við hann: “Herra,
hversu oft á eg að fyrirgefa bróður mínum, er hann hefir
syndgað á móti mér? Alt að sjö sinnum?” Jesús segir
við hann: “Ekki segi eg þér alt að sjö sinnum, heldur
alt að sjötíu sinnum sjö.” (Matth. 18, 21. 22.)
Sælir eru 'friðflytjendur, því að þeir munu guðs synir
kallaðir verða. (Matt. 5, 9.)
Sælir eru sáttfýsandi,
síðar friðarljós þeim skín;
Þeir létu leiða Gavrilo til sín og spurðu hann, hvað
hann hefði sagt, og hann sagðist ekki hafa sagt neitt.
Ætlaði liann að lweta einhverju við, en hætti við það og
sneri sér undan með heiftúðugum svip.
Dómararnir urðu jafnvel hræddir. “Heyrið þið nú,”
sagði elzti dómarinn, “ykkur væri betra að jafna þetta
með ykkur. Þú, Gavrilo minn, hefðir hæglega getað drep-
ið konuna hans Ivans. Játaðu og biddu fyrirgefningar
og mun ’hann þá fyrirgefa þér, en vér breyta dómnum.”
En það var ekki við það komandi. Dóminum var full-
nægt. Ivan fór heim, hryggur með sjálfum yfir því að
hafa krafist þessarar hegningar fyrir rangindi þau, sem
konan hans hafði liðið; einnig óttaðist hann hótunarorð
Gavrilos fyrir réttinum.
Áðitr en Ivan gekk til rekkju það kvöld, datt honum
í hug að svipast um úti við áður en hann háttaði, og sá
hann þá eittihvað hreyfast úti við girðinguna. Hann
hlu9taði og heyrði þá skrjáfa í 'heyi og laufum. Þá sá
hann mann kveikja i heyknippi inni í kofanum sínum.
“Nú hefi eg staðið hann að verki,” hugsaði hann með sér.
Heyið blossaði upp. Hann reyndi að ná Gavrilo. En
þótt hann ‘haltur væri, hljóp toann í brott og á bak við
kofann.
Ivan náði í treyjuna hans, en hún rifnaði; hann þaut
áfram á eítir honum, en féklf þá svo mikið högg, að hann
hneig meðvitundarlaus niður.
Á meðan á þessu stóð, logaði eldurinn, því að enginn
var til þess að slökkva hann.
Kofinn torann; og þar sem alt var þurt, þá brann hús
Ivans líka. Þá flugu neistarnir yfir í hús og byrgi Gav-
rilos, og að síðustu brann alt þorpið og urðu þar allir
húsviltir. Prestinum varð með naumindum bjargað, og
þegar Ivan kom til hans, mælti hann: “Þetta sagði eg
þér. Hver kveikti í þorpinu ?”
“Hann Gavriol. Eg stóð hann að verki. Hann kveikti
í rétt fyrir augunum á mér. Eg hefði ekki þurit nema
að stíga ofan á íkveikjuna til að slökkva og þá hefði þetta
aldrei komið fyrir.”
“Ivan I” sagði presturinn, “hvers er sökin? Segðu mér
nú í viðurvist guðs, hvers er sökin?”
Þá sá Ivan fyrst, hvað hann hafði gert. Hann féll á
kné fyrir prestinum og mælti: “Fyrirgefðu mér, eg er
sekur fyrir guði, en á hverju eigum við nú að lifa?”
En gamli maðurinn svaraði: “Þið munuð komast af,
ef þið hlýðið guði, en segðu engum frá því, ihver kveikti
í. Þú skalt hylja synd nágranna þíns, og mun guð þá
fyrirgefa ykkur báðum.”
Ivan hlýddi ráði prestsins. Aldrei vissi neinn um það,
hver hefði kveikt í þorpinu. Hugur Ivans hlýnaði til
Gavrilos, og Gavrilo varð forviða, að Ivan skyldi ekkt
segja frá glæpnum.
Fyrst var hann hræddur við Ivan, en smátt og smátt
rénaði hræðslan. ^
Þegar þeir voru að byggja húsin sín á ný, þá bjuggu
báðar fjölskyldurnar í sama byrginu og áttust aldrei ilt
við. Ivan hafði látið sér þetta að kenningu verða. Nú
vissi hann, að það á að stöðva neistann áður en hann verð-
ur bál. Að friðurinn er heillavænlegastur.
------------------ I
I