Heimskringla - 28.02.1923, Síða 6

6. BLAÐSIÐA.
HEIMSKRINGLA
WINNIPEG, 28. FEBROAR 1923.
Hver varð erfinginn?
Sigmundur M. Long þýddi.
“Er það ekki annaö?” spuröi Dóra. “Mér finst þaö
muni auðvelt, en vera lítið endurgjald fyrir svo mikið.
Heima hjálpaði eg stundum móður minni við búverkin,
og á veturna spunnum við.”
Frú Lamonte gat ekki stilt sig um að hlæja, og manni
kom vel að heyra það, því hún hló ekki oft.
“Þú hefir iiklega verið við smjörgerð með móður
þinni. En eg er viss um að þú getur ekki fengið smjör
úr þessu kalkvatni, sem i Lundúnum er nefnt mjólk. En
það sem þú nefnir spuna, veit eg ekki hvað þýðir. Nei,
þú átt að vera mér til skemtunar, í orðsins fylstu merk-
ingu. Nú kemurðu út með mér til að kaupa ýmislegt.”
Hún hringdi og bað um vagn.
“Farðu nú upp og fleygðu yfir þig sumarkápu, því
nú ætla eg að sýna þér Lundúni.
Dóra flýtti sér upp á loftið og var komin aftur löngu
áður en frúin var tilbúin. Uti fyrir stóð skrautlegur
vagn og beið eftir þeim. Það var fyrsta sinni, sem Dóra
ók í þesskonar vagni. Henni fanst mikið til um hinar
mjúku sessur, og ekki síður um það, að vagninn skrölti
ekki hið allra minsta. Aður hafði hún ekki þekt annað
en kerrur viðarhökgsmannanna. En hún hafði samt ekki
orð á þessu.
Loksins narrf vagninn staðar við byggingu, sem Dóru
fanst vera höll. Framhliðin var lítið annað en gler, sem
glitraði og glampaði í sólskininu. Innifyrir var fult af
hinum finustu fataefnum, af margskonar efni og litum.
Þær fóru þarna inn. Herramaður hneigði sig fyrir
þeim og bauð þeim sæti. I fyrsta tilliti virtist Dóru sem
öll auðæfi Indlands væru þarna saman korriin. — En á
undra mismunur frá verunni í Sylvesterskóginum, eða
horfa á þessa dýrð. En Dóra var nógu gætin og vark'ir
til að láta ekki tilfinningar sínar í ljós á nokkurn hátt.
Með nákvæmri eftirtekt og rólegu tilliti hugfesti hún
alt hið nýstárlega, sem hún sá.
Frú Lamonte keypti þarna eitthvað, en svo gaf hún
Dóru bendingu um, að hún skyldi koma með sér upp á
næsta loft. Konan sem þar tók á móti þeim, var klædd í
svartan silkikjól, mjög vandaðan. Eftir að frú Lamonte
hafði talað við hana eitthvað í hálfum hljóðum, kom hún
fram með ýmsar 'egundir af fötum, sem Dóru sýndist
engum hæfa nema prinsessum. Frú Lamonte tók frá
ýmsa morgun og kvöldbúninga, og Dóra skildi ekki, hvað
hún ætlaði með þetta alt saman, þar til sölukonan sagði:
“Það er ef til vill vissara, að ungfrúin reyni, hvort
þessi föt fara 'henni vel.”
“Eg?” sagði Dóra undrandi. --
Frú Lamonte brosti, og áður en Dóra var búin að
jafna sig, var hún klædd í mjög kostbæran kvöldbúning,
í staðinn fyrir óbreytta mússuliínskjólinn sinn.
“Það er ekki erfitt að láta fötin fara vel á þessari
ungu stúlku,” sagði búðarkonan. “Sjáið þér til, frú La-
monte, hvað þau fara afbragðs vel.”
“Líttu hérna í spegilinn,” sagði frú Lamonte.
Dóra sneri sér við og varð alveg forviða. Henni birt-
ist hár kvenmaður, klæddur í flauel og silki. Fötin féllu
að liíamanum eins og þau hefðu verið steypt, og hún dró
fötin hálfa alin á eftir sér. I svipinn þekti hún varla
sjálfa sig, og var eins og í öðíum heimi. — Með stórum
augum sneri hún sér að hinni móðurlegu vinkonu sinni,
sem horfði á hana með auðsærri aðdáun, og sama mátti
segja um sölukonuna.
“En — en!” hrópaði Dóra, “þetta er ekki handa mér?”
Það máttu ekki segja, góða barnið mitt. “Ojú, það
er þér ætlað. Mússulínskjóllinn þinn er laglegur, en í
Lundúnum verða menn að vera öðruvísi búnir. Þú munt
Lomast að raun um það innan skams. Komdu nú og berðu
á þig morgunfötin.”
Svo var Dóra fs^rð í einn af hinum indælu kjólum,
sem lágu fyrir framan hana. Síðan leit hún í spegilinn
og varð eins 'hrifin og áður. Atti næstum í striði við
Sjálfa sig, hvort þetta væri virkilega hún sjálf eða ein-
hver önnur persóna. Svo reyndi hún með titrandi fingr-
um ag hneppa kjólinn frá ser, en þa sagði gamla frúin.
“Vertu kyr í þessum kjól. Mússulinskjóllinn þinn
verður sendur heim með hinum fötunum.
Eftir það var einnig sjalinu hennar og hatíinum kift
fyrir kniplingasjal og hatt, ekki mjög mikið skreyttan, en
þó eftir nýjustu tízku.
Mjög kurteis og nettur búðarmaður þokaði sér nær
henni, eins og hún væri prinsessa, sem hann hefði fúslega
kropið á kné fyrir. Hann hélt á hanzkaöskjum; og er
hann hafði litið á hendurnar á Dóru, valdi hann eina úr.
“Sex og einn fjórði, frú mín,” sagði hann með lotn-
ingu við frú Lamonte, sem brosti að þessum orðum hans.
Dóra leit forvitnislega frá einum til annars.
“Hvað er um að vera?” spurði hún lágt.
“Ekkert, góða Dóra. Það eru svo litlar á þér hend-
urnar” — henni lá við að segja: “og svo fallegar”, en
hún hætti við það. ,
“Já,” sagði Dóra, næstum eins og henni þætti fyrir
því.
Allir viðstaddir litu með undrun og aðdáun a þessa
ungu stúlku, en frú Lamonte, sem ekki'vildi, að Dora væri
þeim augnagaman, yfirgaf búðina eins fljótt og hún gat.
Þegar þær fóru ofan stigann, .hlaut Dóra að sjá sig í
hinum stóru speglum, sem voru beggja megin við upp-
ganginn, og hún undraðist þann stórkostlega mun, sem
búningurinn getur gert á manni. En hún sagði ekki eitt
einasta orð fyr en þær voru komnar inn^ í vagninn og
óku heimleiðis. Þá studdi hún hendinni á handlegg frú
Lamonte, horfði bænaraugum á hina gömlu, taugaveikl-
uðu konu og sagði:
“Hvers vegna gerið þér þetta? Hvers vegna hafið þér
kevpt alt þetta handa mér? Eg skil það ekki.”
Frú Lamonte brosti og klemdi varirnar saman.
“Eg — eg veit ekki að það sé nein sérstök ástæða til
þess,‘Dóra mín.” Og svo bætti hún við eftir litla þögn:
“Nema það væri af því, að mér þykir svo vænt um þig,
að eg vil að þú sért vel klædd. Georg” — og hún þagn-
aði augnablik eins og hún væri að hugsa sig um. “Eg
held að Georg vilji hafa það svo.”
Dóra leit snöggvast á hana. Svo fór hún að velta því
fyrir sér, hvort Georg Lamonte myndi ekki standa á sama,
hvernig hún væri klædd. Hvað gat það gert honum til,
hvort hún var í sinum gamla mússulínskjól, berhent og
með stráhatt, eða i þessum viðhafnarmikla búningi, sem
fóstra hennar og verndari hafði keypt handa henni ?
Gat það skeð að Georg Lamonte — hún roðnaði við
hugsunina og hætti.
“Hefir hann lagt það íyrir?” spurði Dóra eftir nokkra
umhugsun.
“Nei, barnið mitt góða; nei. En eg hugsa honum væri
það hugþekkara, og Þá er sjálfsagt að fara eftir'því. Þú
ferð í sanikvæmi með mér, og þú skilur það, að þá væri
ekki vansalaust fyrir m'ig, ef þú værir ekki vel til fara.”
Hefði Dóra þekt heiminn betur, er ekki víst, að hún
hefði hiklaust trúað þessu. En barnsleg og ótortryggin,
eins og hún var, fanst henni þetta sanngjarnt. Hún brosti
og tók með þakklæti í hina mögru hendi gömlu kon-
unnar.
“Eg hefi gaman af huldufólkssögum,” sagði hún. “En
eg hefi enga lesið undarlegri og fallegri en þessa.”
Gamla frúin hristi höfuðið, en hún skildi víst ekki,
hvað Dófa átti við.
“Lofaðu mér, góða barnið mitt, að sýna þér, hvernig
þú átt að láta á þig 'hanzkana,” sagði hún. “Já, það er
satt, þú hefir smáa og vel lagaða hendi. Það er merki-
'egt, nettar hendur eiga að vera merki um göfugt ætt-
erni.”
Dóra brosti.
“Máske eg sé prinsessa í álögum,” sagði hún í gamni
og einfeldni og án nokkurrar hégómagirni. “Nei, eg er
dóttir viðarhöggsmanns, en nú klædd eins og prinsessa.
Þannig er það.
Frú Laiponte leit á hana rannsakandi augUm.
“Þér þykir ekki minkunn að því að vera dóttir þess
manns, Dóra?” sagði hún. “En máske að þeir dagar
komi, að þú vildir —”
Dóra leit á hana stórum augum, svo hún þagnaði.
“Eg veit ekki, b,arnið mitt; kærðu þig ekki meira um
þetta,” sagði hún um leið og vagninn nam staðar við
heimili hennar. “Þú ert undarlegt barn, og — þú talar
um suma hluti svo einkennilega djúpsætt, að eg veit ekki
hverju eg á að svara.”
18. KAPÍTULI.
Aður en dagurinn var liðinn, var frú Lamonte þó
farin að skilja betur og betur lymdiseinkunnir hinnar sak-
lausu. fjörugu og fallegu stúlku, sem Georg sonur henn-
ar, með svo dularfullum atvikum, 'hafði trúað henni fyr-
ir. Hún iærði að skilja hana og elska. Og ekki Leið á
!<ingu, að svo virtist sem frú Lamonte aldrei fyndi til
taugaveiklunar, Þegar Dóra var nærri. Hún hallaðist
meir og meir að Dóru og treysti henni, sem með sínu
barnslega sakleyái og þekkingarleysi á heiminum, var svo
góðlynd, úrræðagóð og staðföst, og sem endurgjald sýndi
hinni brjóstgóðu frú Lamonte alla þá ástúð og umhyggju,
sem hún átti til.
Frúin frétti ekkert af Georg, og það var vanalegt, að
hann skrifaði ekki. En nú var hún kvíðandi yfir því, að
ef hún fengi bréf, þá yrði þar máske eitthvað um að taka
Dóru frá henni. Ókunnugt var henni um, að sonur henn-
ar var eigandi að Wood Castle og erfingi að. þeim feikna
auð, sem herra Arthur lét éftir sig.
Dóra vissi ekki heldur, að Fred HamiLton kom til
Lundúna hér um bil hálfri klukkustundu seinna en hún.
Þegar hún hugsaði til foreldra sinni úti í skóginum,
gladdi hún sig með því, að þeim liði vel, því hún var
sannfærð um, að ef nokkuð kæmi fyrit* léti faðir hennar
hana vita um það strax. Hana grunaði sízt af öllu, að
litla húsið í skóginum væri autt og yfirgefið.
En hún hafði lítinn tima til hugleiðinga. A hverjum
degi gafst henni tækifæri til að sjá eitt og annað nýstár-
legt, ncg athyglis- og umhugsunarefni. — Þær óku í
kring í skrautvagni frúarinnar, og hún var óþreytandi i
að sýna Dóru sem mest og flest af því merkilega, sem
heimsborgin átti i fórum sínum.— Eins og eðlilegt var
fanst Dóru mjög svo mikið til um alt þetta nýja, en með-
fædd smekkvisi og.stilling hjálpuðu henni til að láta sem
minst á Þeim áhrifum bera, er ferð hennar um æfintýra-
borgina hafði á hana.
Einn daginn rak hún þó upp fagnaðaróp, er vagninn
nam staðar út fyrir gull- og gimsteinabúð. Að vísu hafði
Dóra lesið um gimsteina ákaflega verðmikla og fágæta, en
hún skoðaði þær sögur að nokkru leyti sem skáldaýkjur.
En það sem hún nú sá í búðargluggunum, fanst henni sem
það væri samansafn af öllum auðæfum Indlands, eða ger-
semum úr tuirahöll Aladdins.
Þær gengu inn í búðina, og frú Lamonte vildi fá að sjá
nokkur kvenmannsiír. Hún valdi eitt og festi það með
vandaðri festi við kjóltreyju Dóru, og henni til undrun-
ar, var þar tilbúinn vasi fyrir það. — Dóra fölnaði upp af
geðshræringu, og gat ekki sagt neitt. Til þess að tárin
sæjust ekki, sem komu fram í augun á henni, sneri hún
sér undan og lét sem hún væri að horfa á öskju með de-
möntum. Gimsteinasalinn opnaði öskjuna og lagði arm-
bandið t lófa hennar.
“Það er Ijómandi fallegt,” sagði hann, “og gimstein-
arnir eru gagnsæir eins og vatnsdropar.”
Dóra leit á þá hálf-feimin og sýndi frú Lamonte þá,
en hún hneigði sig samþykkjandi.
“Hálsbandið er ennþá kostbærar en armbandið,” sagði
gimsteinasalinn, og tók það upp úr öskjunni. “Þetta er
afar vönduð samstæða, en hún er seld lafði Edith
Rusley.”
Dóra leit upp. Hún tók eftir nafninu á þessari konu,
sem hafði efni á að kaupa svona dýrmæta muiti — henni
fanst það næstum ótrúlegt.
“Lafði Rusley?” sagði frú Lamonte. “Já, hún hefir
gaman af demöntum. Er það ekki satt?”
“Já, og öðrum verömiklum eðalsteinum. Hún er af-
bragðs fríð og hefir góðan smekk. Hún á ágætis sam-
stæðu af safírum. Máske þér hafið séð hana?”
“Nei,” svaraði frú Lamonte stillilega. “Eg er lafði
Rusley lítið kunnug.
Gimsteinasalinn opnaði járnskáp og tók þar út öskjur,
sem hann rétti frú Lamonte. I því var óviðjafnanleg sam-
stæða af safírum.
“Hér eru þeir — eg á að breyta umgerðinni lítilshátt-
ar. Þeir eru stórkostlegir.”
Dóra leit stórum augum á gullsmiðinn, sem tók eftir,
hvílíka aðdáun þessar gersemar vöktu hjá henni.
I sömu svifum og Dóra, töfruð af þessari undra feg-
urð, laut niður til að yfirvega þá enn betur, var óvana-
lega vönduðum vagni ekið upp að dyrunUm. Þjónn í
einkennisbúningi opnaði vagnhurðina, og rétt á eftir stóð
ung, ljómandi falleg kona í búðardyrunum og starði á
upgu stúlkuna frá Sylvesterskóginum.
Dóra sá hana einnig, og augu þeirra mættust. Og
Dóra varð hrifin af fegurð hennar, en forvitni, undrun
og aðdáun lýstu sér í tilliti hinnar.
Gullsmiðurinn leit frá hinni nýkomnu fegurð og til
gimsteinanna, sem Dóra hélt á, og Ihann skifti litum. Frú
Lamonte varð hverft við og fölnaði.
Með snöggri en yndislegri hreyfingu, sneri þessi vel-
búna stúlka sér við, hneigði sig fyrir frú Lamonte og
brosti til merkis um að þær þektust.
“Frú —” saði hún og þagnaði.
“Lamönte,’*sagði gamla konan. “Hvernig líður yður,
lafði Rusley ?”
Lafði Edith Rusley, sem átti miljónir og miljónir, og
var drotning í tízkuheiminum, rétti út hendina samstundis
en leit ttm leið til Dóru, sem ekki hafði getað tekið augun
frá þessu sólbrenda, töfrandi andliti.
“Er þetta dóttir yðar, frú Lanmonte?”
Aumingja gömlu frúnni lá við að tapa sér.
“Nei — nei, það er ung vinstúlka mín, ungfrú Nich-
ols,” svaraði hún í veikum róm.
Lafði Edith gekk til Dóru, rétti fram hendina og yfir-
vegaði þetta rjóða, fagra andlit.
“Komið þér sælar,” sagði hún, með þessum alþýðlega
hætti, sem aðdáendum hennar fanst svo hrífandi, og sem
var náttúrleg afleiðing af veru hennar í nýlendunum; en
þeir sem öfunduðu hana, héldu því fram, að þessi fram-
koma hennar væri aðeins tilgerð.
Dóra lagði hendi sína í hennar fínu, hanzka klæddu
hendi, og þessar ungu stúlkur horfðust í augu án þess að
segja nokkuð.
Var það mögulegt, að einhver spásagnarandi hefði
hvislað að þeim, að æfilínur þeirra yrðu samtvinnaðar ?
Alt í einu mundi Dóra eftir þvi, að gimsteinarnir, sem
hún hélt á, voru eign þessarar ungu hefðarfrúar, og með
alvarlegu brosi lagði hún þá í öskjurnar.
“Eg sé að þér hafið verið að skoða safirana mtna,”
sagði Lafði Edith í þessum róm, sem gerði gimsteinasal-
ann rólegri. “Sýnist yður þeir vera fallegir?”
Dóra brosti.
“Eg hefi aldrei séð þesskonar fyr, og þess vegna ber
eg lítið skynbragð á slikt; en mér sýnast þeir verulega
fallegir.”
“Einmitt það?” sagði lafði Edith og. hneigði sig. “I
raun og veru þykir mér ekki svo mikið í þá varið. Þeir
eru of einlitir fyrir minn smekk.”
Svo sneri hún sér að gimsteinasalanum og sagði í
stillilegum og skipandi róm, sem Dóra hafði ekki heyrt
áður:
“Komdu með rúbínana.”
Maðurinn flýtti sér að taka öskjurnar úr járnskápn-
um og rétti henni þá, en lafðin lagíii þá i kjöltu Dóru.
“Ó,” sagði hún og brosti. Hún sá í augum stúlkunn-
ar bæði undrun og alvöru. “Eg sé að þér hafið sömu
skoðun og eg, en safír mundi sóma sér vel á yður. Eg
vildi óska að þér væruð konan mín, og eg (Þess vegna
niaðurinn yðar.”
Dóra leit upp og brosti undrandí. en lafði Edith hló
lítilsháttar og vék sér að frú Lamonte.
“En hvað hún er forviða. — Eg á við,” hélt hún áfram
og sneri sér að Dóru, “að ef eg væri maðurinn yðar,
mundi eg gefa yður þessa safira, en líklega ættu þeir
heldur að koma frá kærasta stúlku. Væri það ekki til-
hlýðilegra ?”
Lafði Edith, sem sá undrunina í alvarlegu, stóru og
fallegu augunum hennar Dóru, sagði í lágum róm við frú
Lamonte:
“Hver er hún, frú Lamonte.? — Er hún nýkomin úr
klausturskóla? Hún er sérstaklega elskuleg og eg get ekki
stilt mig um að horfa í augun á henni. — Segið mér, hver
hún er.”
- Gamla frúin stamaði og fálmaði, en sagði ekkert.
“Ó,” sagði Edith fljótlega í sínum lága róm, “þér á-
liítið mig ókurteisa og nærgöngula. Þetta gera svo margir,
þegar eg spyr einhvers blátt áfram, eða er ekki á sama
máli og þeir” — hún horfði á Dóru, eins og hún vonaðist
eftir svari. “Það lítur svo út sem eg megi ekki spyrja.”
“Eg — eg — hún er eins og gestur í Lundúnum,”
sagði frúin. “Þetta er fyrsti dagurinn hennar hér —”
“Fyrsti dagurinn hennar?” hafði lafði Edith eftir og
deplaði augunum. “Er það meiningin, að hún hafi ekki
áður verið í Lundúnum? 0, eg öfunda hana! Eg sem
er bæði lúin og leið á þessari stóru borg. — Já, það er
eins og töfrablær yfir henni; eg sé það bæði á augunum
hennar og andliti. Það má líkja henni við fallegan villi-
fugl, sem ífyrsta sinni lendir á bygðri eyju og skilur ekki
í neinu, sem hann sér þar. — Lítið þér á hana!” og hún
snerti handlegginn á frú Lamonte.
Dóra, sem hafði enga hugmynd að verið væri að at-
huga hana, sat eins og í leiðslu og horfði út á götuna,
þar sem mannfjöldinn, akandi og gangandi, streymdi
fram hjá. Sarmlíkingin hjá lafði Edith var sönn. Dóra
var eins og fugl, fágætur og fallegur, sem var eins og ut-
an við sig af ,þessu óþekta lífi og hreyfingu, sem um-
kringdi hana á alla vegu.
Frú Lamonte stóð upp, en lafði Edith fékk hana til að
setjast aftur.
“Ekki alveg strax,” sagði hún. “Lofið henni að sitja
ögn Iengur. Sjáið þér, hvað hún er yndisleg. Nýkomin til
Lundúna? Vitið þér, hvað verða mun, þegar Lundúnir
verða þess varir, að slík töfrandi fegurð sé innan þeirra
takmarka ?”
Frú Lamonte sýndist vera öldungis ráðalaus — það
hefði einnig mátt líkja henni við fugl — dúfu í valsklóm.
"Þér getið gizkað á það,” hélt lafði Edith áfram og
brosti. “Eg skal segja yður, hvernig það gengur til. Hún
verður gerð að drotningu — innan mánaðar liggur heims-
Ixirgin í duftinu fyrir fótum hennar, og mér — mtér verð-
ur hrundið úr hásætinu.”
Síðustu orðin voru töluð í hálfum hljóðum og hálf-
dapurlegum róm, en það hvarf á sama augnabliki og
gleðibros lék um andlit hennar eins og sólargeisli, og svo
hélt hún áfram:
“En eg hefi að minsta kosti heiðurinn af því, að hafa
fundið hana, og er hin fyrsta við altari hinnar ungu
gyðju.”
Um leið og hún snerti hendi Dóru með hanzkaðri
hendinni, sagði hún:
“Ungfrú Nichols! Frú Lamonte hefir verið svo vin-
gjarnleg að lofast til að 'heimsækja mig annaðkvöld.
Hafið þér gaman af að dansa?”
“Eg veit það ekki,” svaraði Dóra og brosti. “Eg kann
ekki að dansa.”
“Er það mögulegt?” hrópaði Jafð.i Edith.
“Þér gleymið, lafði Edith,” tók gamla konan fram í.
“0, já, já, eg man það nú,” sagði hin ríka stúlka. “En
viljið Þér ekki koma og vita hvernig yður lízt á það?”
Dóra Ieit ^spyrjandi til frú Lamonte, en lafði Edith
horfði á þær til skiftis með óþreyju.
“Þér megið ekki neita, frú Lamonte,” sagði hún. “Eg
hefi tekið það í mig og mér fellur ekki vel, ef það ferst
fyrir. Hvers vegna ættuð þér að neita ? — Og þér hafið
löngun til að fara, er það ekki satt?” spurði hún Dóru.
“Já, eg hefði gaman af því,” svaraði hin unga stúlka.
Lafði Edith horfði á hana eins og ’hún væri töfruð.
“Já, hún er sjálfsagt nýkomin úr klaustttrskóla,” sagði
hún við sjálfa sig.
“Þá er það afgert. Mttnið þér það, eg vænti yðar og
ungfrú Nichols,” hélt hún áfram. “Eg bíð ykkar með
óþolinmæði, frú Lamonte, þvi eg efa ekki, að þið komið
báðar.”
En — en — eg get ekki t’omið á mannfundi, lafði
Rusley. Eg ber sorgarbúning.”
Lafði Edith stundi óþolinmóð.
“Það kemur mér illa. Eg hefi einsett mér þetta, frem-
ur mörgu öðru,” sagði hún. “Mig grunar það, að við
verðum verulega góðir vinir. — Hafið þér gaman af eð-
alsteinum, kniplingum, bókum? — Hvað þykir yður
skemtilegast ?” Hún virtist ætla að hylla Dóru að sér,
með sinu aðlaðandi brosi. “Alt þetta skuluð þér fá að
sjá. — 0 lofið þér henni að koma, frú Lamonte. Eg skal
gæta hennar, eins og það væri djásn, sem enginn mætti
snerta. Eg skal hafa hana hjá mér alt kvöldið. O, lofið
þér henni að koma!”
Frú Lamonte fölnaði og roðnaði til skiftis. Hvað
mundi Georg segja? Mundi hontim lika það vel eða illa?
Hvað átti hún að afráða? Hún gat -ekki staðist hin hálf-.
biðjandi, hálf-skipandi augu, sem lafði Edith horfði á
hana, svo að siðustu sagði hún varla heyranlega: “Já.”
Lafði Edith þakkaði frúnni með handarbandi, og með-
an hún hélt í hendina á henni, sagði hún alvarlega:
“Vérið þér sæiar. Eg vil vera yður liðsinnandi og
hjálpfús í hvívetna. Við sjáumst bráðum. Verið þér
sælar.” Og hún gekk út úr búðinni.
Ifún hafði orðið svo hrifin af Dóru, að hún gleymdi
aðalerindinu, og fór svo af stað, að hún talaði ekki fleira
við gimsteinasalann. ^
En það leit svo út sem honum kæmi þetta ekki á ó-
vart. Hann brosti ánægjulega og lét gimsteinana í öskj-
urnar. Ilann hafði fyr orðið þess var, að þessi unga og
ríka stúlka gat verið dutlungasöm og breytileg. Með
sérstakri ýirðingtt og kurteisi fylgdi hann frú Lamonte
og Dúru til dyranna og opnaði fyrir þeim.
Lafði Edith og tveir menn — þjónar hennar — stigu
upp í vagninn; og frú Noble, vinkona hennar og ráðgjafi,
sem hafði sofið í ró og næði, vaknaði strax.
"Nú, góða min. hafið þér fengið gimsteinana?” spurði
hún.
“Gimsteinana?” sagði lafði Edith. “Þeim hefi eg alí
veg gleymt.”
“Gleymt þeint!” hrópaði frúin hálf-sofandi.
“Hvaða þýðingu hefir þess háttar dót í samanburði við
engil.” \
“Góða Edith mín, hvað eruð þéir að tala um?” spurði
hin gamla frú.
Edith hallaði sér aftur á bak í sætinu og Iagði hend-
urnar í kjöltu sína. Hún var grublandi og virtist hvorki
sjá né heyra.
“Já, engil,” endurtók hún. “Fram að þessu hefi eg
ekki trúað, að þeir væru til, en í morgun hefi eg séð
einn — inni í gimsteinabúðinni.”
“Þér talið undarlega í dag, góða Edith mín, og ger-
ið mig hálf-smeika.”