Heimskringla - 28.02.1923, Blaðsíða 7

WINNIPEG, 28. FEBRÚAR 1923.
HEIMSKRINGLA
7. BLAÐSÍÐA.
The Dominion
Bank
BORNl IftTM DABB AVB. ••
IHBBBBOOKB BT.
Höfuístóll, uppb.....? 6,000 000
Yara«jó«ur ..........S 7,700,000
AlUr eignir, yfir......$120,000,060
ÉMnstakt athygli reitt vilWiít.
«w kaupmann* oc i«Bl«MUfll>
N*.
Sparisjóðsdeildin.
Vcrtir af innstæðufé greiddir
Jafn háir og annarastaTJax *»•
gwnggt
rnowKa i
f. B. TUCKER, Ráðsma»ur
Stórstúkuþing.
/. O. G. T.
ÞaS var haldið 'hér í bænum dagana
19. og 20. febrúar.
Fulltrúar frá Gimli og Riverton
og ýmsum öSrum stöSttm, voru mætt-
ir.
Meiri áihugi fyrir bindindismálinu
kom fram en átt hefir sér stað ið
undanförnu, og meSlimum fjölgaS aS
mun á síSastli'ðnu ári. Fjárhagur
Stórstúkunnar var í góSu lagi. Og
eindregiS bjartsýni rikti meSal allra
.sem sóttu þingiS.
Emhættismenn fyrir komandi ár
eru þessir:
G.C.T.—A. S. Bardal.
P.G.C.T.—G. Dánn.
G. Counc—H. Skaftfell.
G.V.T.—Mrs. P. Fjeldsted.
G. Sup. J.W.—Mrs. G. Pálsson.
G. Séc— S. Matthews.
G. Treas.—H. Gíslason.
G. Chap.—Miss J. Jóhannesson.
G.A. Sec—W. A. Davidson.
G.M.—T. M. Elder.
G.D.M.—P. Fjeldsted.
G.F. Sup.—J. Eiríksson.
Dep. J.C.T.—S. Arnason.
G. Mess.—J. Lucas.
G.G.—S. FriSsteinsson.
G. Sent—C. Tarrat.
Yms málefni voru tekin til meS-
ferSar, en mest var talað um • ;n-
banns atkvæSagreiSslu þá, sem marg-
ir eiga von á að fari fram hér í
fylkinu næsta sumar, og ýmsar ráS-
stafanir gerSar því viS víkjandi, svo
sem aS nefnd var kosin til aS gang-
ast fyrir aS safna fé frá meðlimum
Reglunnar, og öllum, sem eru hlynt-
ir, aS vínbann og góSir siðir megi
haldast við hér í þessu fylki. Vitna
má í blaðiS Winnipeg Tribune, í rit-
stjórnargrein, þar S2in segir, aS i
Montreal — en þar er lögleg vínsala
— sé nóg um ólöglega vínsölu, ólifn-
að 0g notkun á eiturmeSölum sé
orSin svo mögnuS, aS viS stór-
hneyksli liggi.
Kosin var þriggja manna nefnd til
aS safna áreiSanlegum skýrslum frá
öllum þeim stöðum, sem sala áfengra
drykkja hefir veriS afnumin rneð lög
um, og verSa þær skýrslur biítar al-
menningi.
ÞingiS samiþykti, aS það sé alger-
iega á móti þvi, aS stjórnin í Mani-
toba komi vínsölu á laggirnar á
kostnað þess opinbera.
Saniþykt var, aS læknar og lyfsal-
ar, sem brytu bannlögin, ættu meö
réttu aS fá sömu hegningu og aSrir
logbrjótar. Og ýmsar fleiri tillögur,
sem miSa til umbóta, voru ræddar og
samþyktar.
Einnig mætti benda þeim á, sem
haloa því fram, aS atvinnuleysi, sem
a sér staS hér í fylkinu nú, muni
hatna meS þvi aS vinið komist á aft-
ur, nær ekki nokkurri átt, því bæSi í
British Columbia og Quebec, þar sem
n°g er um áfengi, er alveg eins um
atvinnuleysi og 'hér, eða ef til vill
verra. ESa litiS til Islands. Hefir
¦tsland fengiS góSæri meS vínsöl-
unni? — Nei.
Framkvæmdanefnd Stórstúkunnar
vonast til, aS allir sannir Islendingar
greiSi atkvæSi á móti því, aS sala á-
íengra drykkja byrji aftur í nokk-
Urri mynd.
S. Matthews.
-xx-
Arfur May Dallingtons
"HekiurSu aS eg nái góSri heilsu
aftur? SegSu mér sannleikann, Tat-
lock."
John Garlett, sem hafSi beint
spurningu sinni til vinar síns og
ferSafélaga, Paul Tadlock, lá afar
veikur á stóra Atlantshafsskipinu.
Tatlock svaraSi ekki strax. Hann
þreifaSi á lifæð hins veika manns og
svaraSi svo:
"Geymir þú nokkur leyndarmál,
góSi vinur?"
Garlett hafði lagt aftur augun, en
opnaSi þau aftur og sagSi:
"Manstu eftir Silas Brigsley frá
rort Caloo?"
'Já, eg man eftir honum," svaraSi
Tatlock. "Dó hann ekki fyrir stuttu
siðan?"
"Jú, hann dó fyrir þrem mánuSum
síSan og hann hefir arfleitt ungu
stúlkuna May Dallington aS öllum
eignum sinum, þaS er stúlkan sem eg
eiska og hefi áSur getiS um viS þig."
"Hve miklar voru eignir Brigsley?
''Hálf miljón."
"Dollara?"
"Nei, sterlingspunda, eg er skip
aSur sem skiftaforstjóri ásamt banka-
manni i Lundúnum."
"Hvar hefirSu kynst ungfrú Dall-
ington ?"
"Eg nefi aldrei séS hana og fæ
vist aldrei tækifæri til 'þess, af svip
þínum að dæma."
"Hvernig geturSu þá elskaS hana?'
"Eg hefi elskað ihana ávalt siSan—
síSan--------"
Tatlock hló einkennilega.
"SíSan þú fékst aS vita, aS hún
erfir hálfa miljón.
"Nei, al'ls ekki. — Eg sá mynd
hennar á skrifborSi Brigsleys, og þaS
var af henni, sem eg varS ástfang-
inn, en vissi ekki, hvað hún hé og
ekki heldur að hún ætti að erfa hann.
En'viltu gera mér greiSa?"
"Hvern?"
"Þar eS út lítur fyrir, aS eg eigi aS
deyja hér úti á hafinu, vil eg aS þú
takir aS þér skyldur" mínar gagn-
vart May."
"Viltu aS eg giftist henni?"
"Nei, nei, en lofaSu því að verSa
skiftaforstjóri í staSinn fyrir mig, ef
eg skyldi deyja. — Eg hefi heimild
til aS skipa annan til þess, ef þörf
krefur. Láttu tvo 'háseta koma og
vera vitni. A morgun getur það orS-
iS of seint."
Læknirinn samþykti þetta og lög-
formlegt skjal var samiS um þaS.
Þegar Garlett var sofnaSur um
kvöldiS tók læknirinn lyklakippuna
hans, sem lá undir koddanum, opnaSi
ferSatöskuna og tók upp úr henni
vasabók, þar sem hann vissi aS mynd
in af May Dallington var geymd.
Hann sat lengi og horfSi á hana, og
Ijótur sigurhróssvipur kom á andlit
hans.
"Hún er sannarlega töfrandi,"
tautaði hann — "og auk þess rík. Mig
langar sannarlega til — já, þvi ekki
það ?"
Upp úr sinni eigin ferSatösku tók
hann glas af litarlausum lög og lædd-
ist til hins sofandi manns.
Fáum dögum seinna um dimma
stórviðrisnótt, þegar erfitt var iS
standa á þilfarinu, kom maSur og
barSi aS dyrum skipstjórans í ''&-
etunni.
Hár, dökkleitur, alskeggjaSur -^iS
ur opnaSi dyrnar.
"HvaS er aS, herra Tatlock?"
"Ég kem Garletts vegna. ViljiS þér
koma meS mér til hans?"
"LíSur honum ver?"
"Miklu ver. — Hann er deyjandi,
ef ekki dauSur."
"DauSur! BíSiS augnablik," sagSi
skipstjórinn og tók í hönd sér ljós-
bera. "ÞaS er sorglegt, aS þetta
skyldi bera svona brátt aS."
"Já," svaraSi Tatlock, "hann hef-
ir líklega tekiS of stóran skamt af
svefnlyfi 'meSan eg var fjarverandi;
en vera'ikann, aS viS getum bjargaS
honum."
Um leiS og Tatlock sneri sér viS
til aS fylgja skipstjóranum, skall
stór brotsjór á hann og fleygSi hon-
um yfir að hástokknum. Tatlock
féll niSur á þllfan'S og lá þar hreyf-
ingarlaus.
Skipstjórinn kallaSi á tvo háseta
og Iét þá bera lækninn inn i klefa
hans.
Þegar Tatlock kom til meSvitund-
ar aftur, var hann í sínum eigin klefa
í káetunni, og þaS sem hann hugsaSi
fyrst um var auSvitaS I5arlett. Var
hann dauSur? Hann reyndi aS setj-
ast upp, en hné niSur aftur og hljóS-
aSi af sársauka.
Samstundis kom maður inn og
spurði:
"KólluðuS þér, herra?"
"Já, hjálpið mér. Mér er svo ilt í
höfðinu."
"Þaö er ekki undarlegt. Höggið,
sem þér fenguS á höfuðið, hafði
nærri drepið yður. Þér hafið legið
veikur í 14 daga."
"14 daga?"
Tatlock starði rannsakandi augum
á manninn áður en hann spurði:
"Og 'herra Garlett —" maSurinn
sem var í næsta klefa — hvernig líð-
ur honum?"
"Ilann er þar ekki nú."
"Ekki þar? — Hvar er hann þá?
— DauSur máske?"
"Já, svo er sagt. Eg veit raunar
ekki, hvað skeð hefir á leiSinni. Skip-
ið hefir nú legið hér á höfninni í
nærri tvær vikur. Eg er nýi mat-
reiSslumaSurinn, Andrés Dash."
Viku seinna var doktorinn orðinn
svo frískur, að hann gat yfirgefið
skipið og sezt að á hóteli. Hann
skrifaði langt bréf til May Dalling-
ton og sagði henni í því, hvað fyrir
hefSi komið á leiSinni.
Daginn eftir fékk hann símskeyti.
:'Veiti áheyrn kl. 5 eftir hádegi.
May Dallingtoru"
Gleðin skcin úr augum Tatlocks.
Hann hugsaSi sér aS geta eignast
hana — nú gat enginn hindraS hann.
Hann leit vel út og hafði áSur tekist
aS ná ástum kvenna.
Hann bjó sig eins vel og hann gat
Og l'ékk sér svo vagn og ók til heim-
ilis hennar í Belgrad Square.
Þjónn fylgdi honum inn í gestasal-
inn og unga stúlkan kom þangafi
strax.
Tat'lock leit á hana ánægSur mjög.
Hún var falleg á myndinni, enn enn-
þá fallegri samt, þar sem hún stóS
frammi fyrir honum.
Þesar vanalegar kveSjur voru af-
staSnar, sagSi hann:
"Eg býst við aS bréf mitt hafi
bakað yður hrygS, sem er eSlilegt,
en þess betur getið þér skiliS mína
sorg yfir aS hafa mist hann. Við
vorum góðir vinir."
"]>ér- — voruS vinur John Gar-
letts?"
Tatlocck undraðist yfir geöshrær-
ingunni, sem þessari spurning fylgdi.
"Beztu sönnunina fyrir vináttu
sinni gaf hann mér meS því aS velja
mig fyrir —"
Harai þagnaði. óg stökk á fætur
afar hræddur. Dyr höfðu ojmast há-
yaðalaust og á þröskuldinum stóS —
Jöhn Garlett.
"HvaS er þetta? Ertu lifandi?"
kallaSi Tatlock býsna hátt.
"Já, eg er lifandi."
Svipur John Garletts varS voða-
legur, en May Dallington greip hendi
hans og sagSi í skipandi róm:
"Vertu rólegur, John. GerSu það
fyrif mig aS vera rólegur."
"Já, May rnlín, en eg ætla nú samt
aS segja þessum herra, hvernig eg
slapp við það aS deyja afeitri. Já.
herra læknir, skipstjórann grunaði
um svik yðar og gaf mér gagneitur,
svo áhrif eiturs þess, sem þér gáfuð
mér, urSu gagnsfaus. Okkur kom
saman um aS láta yður halda, aS eg
væri dauSur, ef þér skylduð lifna vi'S
af högginu, sem þér fenguS."
Tatlock leit í kringum sig, huldi
andlitið i höndum sér og skalf eins og
strá.
Þjónn sagSi að Andrés Dash væri
kominn.
"Hvaða leikur er þetta? ÞaS var
Andrés Dash, sem sagði mér, að þér
væruS dauSur."
"Eg er nú ekki lengur matreiðslu-
maður, heldur spæjari Irá Scotland
Yard meS skipun um að taka yður
fastan fyrir mlorStilraun."
Skömmu eftir aS Tatlock var laus
úr fangelsinu, dó hann.
John Garlett og May Dallington
giftust og lifSu lengi í gæfuríku
hjónabandi.
(J. V. þýddi.)
BARNAGULL
Skrifað af scra E. J. Melan.
Þessir, sem skrýddir eru hvítu skikkjunum, hverjir eru
þeir, og hvaSan eru þeir komnir?
Þetta eru Þeir, sem komnir eru úr þrengingunnl miklu.
(Opinberun Jóhannesar 7, 13. 14.)
Sjá þann hinn mikla flokk sem fjöll,
er fjölsett gnæfa í skrúSi og mjóll,
hið prúSa lið, sem pálmavið
fyr' hástól heldur á.
Og sinum guði sigurljóð
nú syngur þessi hirðin góð
með hjörtu trú, svo hrærð og bljúg,
í sælla engla sveim.
Ö, mikli, fríði hetjuher,
af hjarta með þér gleðjumst vér;
þú reynist trúr og raunum úr
ert leiddur laun að fá.
St. Th.
Faðir Maelduns hafði veriS veginn af öSrum kon-
ungi á annari eyju, þegar Maeldun var barn, en hann
gleyindi aldrei þessum órétti, sem honum hafSi veriS
gerSur. HiS fyrsti sem hinn ungi maður gerði eftir aS
hann var til höfðingja tekinn, var að safna saman mönn-
um .sinum og láta þá sverja þess dýran eið, að hefna
dauða föður hans.
Svo sigldi hann af stað meS hóp hraustra kappa; en
er þeir komu að eyju þeirri, er óvinur föður hans var
konungur yfir, þá gerSl aflandsvind og hrakti J>á út í haf.
Hreptu þeir þá hafvillur. Ferðuðust þeir víða og komu
til margra undarlegra eyja.
Fyrst komu þeir til "Eyjarinnar Þöglu", þar sem "þög-
ult hafið þjaka'Si þegj'andi strönd",. Þar sungu ekki fugl-
arnir, gaukurinn gól ekki og hundarnir geltu ekki. Það
var eyja dauðans, og þar var engin gleði á ferðum. Því
yfirgáfu þeir eyjuna.
Þá komu þeir til "HávaSaeyjarinnar". Þar æptu fugl-
arnir í björgunum mannsröddum ár og síS og alla tíS.
Gerðu þeir svo mikinn hávaða að stórgripirnir urðu halt-
ir og menn féllu jafnvel dauðir niður. Jörðin skalf eins
og í jarSskjálfta, svo var hávaSinn mikill. I uppþotinu
sem ]tar varS tóku menn Maelduns aS berast á banaspjót-
um; þess vegna sigldu þeir þaðan.
Þá komu þeir til "Blómaeyjar". Þar stóð alt 1 blóma.
örSin var rauS af rósum og liljui'nar krýndu fjöllin eins
Og snæhjálmur. Þar greru allra handa blóm alstaSar.
Maeldun og menn hans sváfu þar á blómabeSum og
irSu alþaktir blómuin frá hvirfli til ilja.
En þeir fengu andstygS á þessari blómaeyju, eins og
binum eyjunum, sem þeir höfðu komiS til, og'í ^pfsareiSi
upprættu þeir blómin miljónum samai' og vörpuCu þeim
i sjóinn. ' Er þeir héldu á brott, var eftir nakinn klettur-
inn.
Þá komu þeir til "Avaxtaeyjarinnar". Hún líktist
Blómaeyjunni, nema hún var alþakin fullliroskuðum á-
vöxtum. Þar dvöldu.þeir-í þrjá daga og átu eins og þeir
þoldu ávextina. Fór þá enn sem fyr, þeir urðu líka leið-
ir á þessu, tóku að berjast og varS Maeldun aS sigla
þaSan.
I'á komu þeir til "Eldeyjarinnar". Þar voru svo mikl-
ir jarrískjálftar, aS þá snarsvimaSi.
A "Nægtaeyju" var alt til reiðu handa þeim. A
hverjum morgni opnuðust skýin og létu rigna brauði niS-
ur til þeirra, fast hjá þeim, svo að enginn hafði neitt ann-
að að gera allan HSlangann daginn, en aS syngja ljóS um
trland og gorta af hi'eystiverkum ættar sinnar, unz í>eir
urSu leiSir á landinu, sem fæddi þá fyrirhafnarlaust. Þar
sem þeir höfSu nú ekkert aS gera, þá léku "þeir knattleik
og fleygSu steinum út í sjóinn. Þá höfSit þeir vopnaleiki,
en brátt kárnaSi gamaniS og börðust þeir þá í alvöru.
VarS Maeldun að sigla þaðan, svo aS menn hans féllu
ekki í bardaga sín á milli.
Þá fundu þeir "Galdranornaeyju" og fóru fram hjá
henni og í "Tvíborgareyju". Þar voru tveir kastalar, er
böröust ætíð sín á milli af hinni mestu heift, en að á-
stæðulausu. Menn Maelduns urðu svo ölvaðir af orustu-
gnýnum þaSan, aS þeir urSu aS berjast, og varS hann að
fara þaSan, svo að Þeir dræpust ekki niður.
Loksins eftir alt þetta feralag koniu þeir til eyjar, þar
sem helgur maður bjó.
Hann var þrjú hundruð ára gamall og hvíta háriS
hans 'og skeggið náSi niSur á jörS. Rödd hans var lág og
hljómiþýo'. Er hann heyrði söguna um ferðalag Mael-
duns, m'ælti hann: "Hættu við þessa áætlun þína. Mundu
aS Kristur sagði: ElskiS óvini yðar. Hefndin er mín,
sagði drottinn."
Um óteljandi alda raSir hafa forfeSur hans vegiS
þína forfeSur, og þínir forfeSur hafa vegiS á móti. JörS-
in er þreytt af látlausum morSum hefndarinnar. GuS
býður þér að lifa í friði og gleyma hinu liðna."
Þreyttir af ferðalaginu hlustuðu þeir á hinn góSa
mann og lærSu af honum aS biSja á þessa leiS: "Faðir,
fyrirgef oss Vorar skuldir, svo sem vér og fyrirgefum vor-
um skuldunautum.
Byrinn bar þá svo að eyjunni, sem óvinur þeirra ríkti
yfir. En nú bjó andi ástarinnar i hjörtum þeirra í stað
anda Ihefndar og haturs; lentu þeir þar því ekki, heldur
sigldu heim. Fundu þeir, aS enda þótt 'þeir hefSu ekki
framkvæmt fyrirætlun sína í þefssari ferð, þá höfSu þeir
þó haft það, sem betra var upp úr henni. Reynslan
hafSi mýkt hjörtu þeirra, og komið í hjörtu þeirra anda
Krists, sem er andi kærleikans, í stað anda hefndarinnar.
Friðarpípan.
AstundiS friS og keppiS eftir honum. (Pétursbr. 3, 11.)
ÞiS sem eigiS hógvært hjarta,
hafiS trú á lífsins guSi,
sem trúiS aS á öllum öldum
í öllum löndum jarSarinnar,
hver maður hafi mannlegt hjarta,
meira að segja í viltu brjósti
býr óljós iþrá og þrautseig löngun
til þess hins góSa, er ei þau skilja,
sem meS veikri viSleitninni
í vanþekkingar myrkri svörtu
vegi drottins velja í blindni
og viS það lyftast hærra og styrkjast.
HlustiS nú, eg segi sögu,
syng mitt ljóS um Hiawatiha —
KvæSiS um Hiavvarha.
Indíánarnir í Ameríku voru aS jafnaði álitnir herskáir
mjög, en þeir áttu samt helgisagnir af guSlegÁ veru, sem
send var til þeirra, til þess aS kenna þeim störf friSarins.
SpámaSur þessi er nefndur mörgum nöfnum, en þaS sem
vér þekkjum bezt, er nafniS, sem skáldiS Longfellow gef-
ur honum, og það er Hiawatha.
Kinu sinni fyrir langa longu bar þa« við, að hinn
mikli andi gerðist þreyttur á blóðsúthellingum ttg styrj-
óldum mannanna, svo að hann kom til þeirra og kallaði
allar ættir þeirra saman. Hann fór aS þvi á þessa leið :
Hann fékk sér stóran, rauðnn stein og myndaði tir
honum pipuhöfuð, mótaSi á þaS myndir og risti á þaS
rúnir. Þá fór hann ofan á fljótsbakkann og skar sér lang-
an reyrstaf. I þessa pípu setti hann nú trjábörk. Þegar
indíánar kveikja eld, nudda þeir saman tveimur viSarbút-
um, þangað til kviknar í þeim. En herra lífsins fór ekki
þannig aS, þegar hann þurfti aS kveikja; hann andaSi að-
eins á greinar tveggja trjáa, sem náðu saman, og kviknaSi
þá í þeim af andardrætti hans. Þá settist hinn máttugi andi
upp á hátt fjall og tók að reykja pípuna sína. Var það
merki ti! allra þjóSa.
Fvrst reis reykurinn hægt, eins og svört súla upp í
blátt loftiS; þá óx reykurinn og reis hærra og hærra, uns
hann snerti hvolf himinsins; valt hann þá fram eins og
úr eldgíg.
Reykttrinn steig svo hátt, aS allar þjóSir sáu hann, og
vissu þá vitringar þeirra, að nú kallaS.i Manito alla her-
menn saman á rá'ðstefnu.
Þá komu þeir ofan eftir fljótunum, yfir fjöllin og
létturnar. Hinn óteljandi aragrúi ættanna safnaðist sam-
an, búnir herskrúða og málaðir, meS boga og spjót, allir
búnir til áhlaups.
Tryllingslega horfðust þeir í augu, ]>ví aí í hjörtuan
i'eirra brann heiftareldur hefndarinnar, kyntur um marg-
ar aldir.
En Manító leit á þá ástaraugum, því að hann skoSaði
ófriö þeirra sem barnadeilur, og hann rétti út hendina til
þess að bliðka eðli þeirra og slökkva blóSþorsta þeirra.
I'á ávarpaSi hann þá með rödd, sem þrumaði likt og nið-
ur Niagara: "Ö, börnin mín, vesalings börnin min ! Hlust-
ið á vísdóm og aðvörun iherra lífsins. Eg hefi gefið ykk-
ur veiðilönd og fiskisælar ^r. Því eruð þiSI þá ekkfc
ánægSir, en veiðið og drepið hverjir aðra? Eg er þreytt-
ur á blóðsúthellingnm og hefnd. HafiS því friS. BúiS
saman eins og bræSur. Eg mun senda ykkur mikinn leiS-
toga, er mun leiða ykkur og gæta ykkar, og ef þið hlýSiS
orðum hans, mun ykkur vel vegna^en ef þið hlýðið hon-
um ekki, munuð þið verða afmáSir af jörSinni. Baðið
vkktir nú í fljótinu, þvoið af ykkur. hernaðarmerkin og
blóðblettina af höndum ykkar, grafið kylfurnar ykkar, en
hver og einn taki sér steinmola af sama klettinum og eg
ek steininn í pípuna mina, og setjist niður og reyk^cT
friSarpípuna."
Þeir gerSu eins og þeim var boSiS. Fljótið varð litaS
af máli og blóSi, en sjálfir urSu þeir hreinir.
/Sérhver þeirra gerði sér pipti úr leirsteininum og not-
aði reyrlegg fyrir pípuskaft. Þeir sátu þar saman og
reykttt friðarpípuna, en andinn Manító hvarf í hinum
mikla reyk, er þeir gerðu, og steig hann aftur upp til
himins.
Þannig reyndi herra lifsins að kenna börnum sínum,
Indíánunum, kærleikann til friðarins; og þótt þeir
gleynulti því nti stundum, þá vildu þeir aldrei nota pípuna
nema sem merki vináttu og friðar..
Sagan af Sankti Kristófcr.
F.n er Jesús sá hugsun hjartna þeirra, tók hann lítiS
barn og setti það hjá sér og sagöi við þá: Hver sem tek-
ttr á móti þessu barni í mínu nafni, ihann tekur á móti
mér, og hver sem tekur á móti mér, hann tekur á móti
þeim, er sendi mig; því aS sá sem minstur er meSal yS-
ar allra, hann.er mikill. (Lún. 9, 47. 48.)
Hann leitaSi um lönd og mar
aS lofSung þeim, sem mestur var;
í stigamensktt og styrjöld fyrst
hann stóS — og heyrSi nefndan Krist.

I konungs sal hjá kátri hirS
nú Krists hann skygndist eftir dýrS,
en bak við skraut, sem blikaSi' á,
hann blekking tóma aSeins sá.
Við mikið fljót i írjunkaserk
hann mannkærleikans rækti verk,
var öllum hjálp 'og fann þá fyrst
í fátækt þjónustunnar Krist.
E. J. M.
Offero hét maSur. Hann var sýrlenzkur og hafSi það
fyrir atvinnu, aS gæta sauSa uppi í fjöllum. En þar sem
hann var bæSi stór og sterkttr, hugsaSi hann sér aS verða
hermaður eins og forfeður hans höfðu allir verið.
Ekki vildi hann gerast. þjónn hvers sem væri. Hann
þóttist af risavexti sinum og heljarafli og 'ikvaS því að
finna hraustasta og mesta kóng veraldarinnar og þjóna
honum meS trú og dygrj.
Meira.