Heimskringla - 28.02.1923, Page 7

WINNIPEG, 28. FEBROAR 1923.
HEIMSKRINGLA
7. BLAÐSÍÐA.
The Dominion
Bank
HORNl NRTRH DAHB AVB. ••
IHERBROOKH ST.
Höíuístóll, uppb......I 8,000 000
V»r»ajó$ur ...........8 7,700,000
A.ll»r eignir, yfir.8120,000,000
Bérstakt atbyfli veitt viSakJtt-
w kaupmano* og
***.
Sparisjóösdoildin.
Voxtir aí innstæðufé greiddir
Jafn háir og annarsataöar Tiö-
rengst
PHONB A MH.
P. B. TUCKER, Ráðsmaíhir
Stórstúkuþing.
I. O. G. T.
ÞaS var haldiö 'hér í bænum dagana
19. og 20. febrúar.
Fulltrúar frá Gimli og Riverton
og ýmsum öðrutn stöðum, voru mætt-
ir.
Meiri áhugi fyrir bindindismálinu
kom fram en átt hefir sér stað að
undanförnu, og meðlimum fjölgað að
mun á síðastliönu ári. Fjárhagur
Stórstúkunnar var í góðu lagi. Og
eindregið bjartsýni rikti meðal allra
_sem sóttu þingið.
Embættismenn fyrir komandi ár
t
eru þessir:
G.C.T.—A. S. Bardal.
P.G.C.T.—G. Dár.n.
G. Counc.—tf. Skaftfell.
G.V.T.—Mrs. P. Fjeldsted.
G. Sup. J.W.—Mrs. G. Pálsson.
G. Se'c.—S. Matthews.
G. Treas.—H. Gíslason.
G. Chap.—Miss J. Jóhannesson.
G.A. Sec.—W. A. Davidson.
G.M.—T. M. Elder.
G.D.M.—P. Fjeldsted.
G.E. Sup.—J. Eiríksson.
Dep. J.C.T.—S. Arnason.
G. Mess.—J. Lucas.
G.G.—S. Friðsteinsson.
G. Sent.—C. Tarrat.
Yms málefni voru tekin til með-
ferðar, en mest var talað um ■ ’n-
banns atkvæðagreiðslu þá, sem marg-
ir eiga von á að fari fram hér í
fylkinu næsta sumar, og ýmsar ráð-
stafanir gerðar því viö víkjandi, svo
sem að nefnd var kosin til að gang-
ast fyrir að safna fé frá meðlimum
Reglunnar, og öllum, sem eru hlynt-
ir, að vínbann og góðir siðir megi
haldast við hér í þessu fylki. Vitna
má í blaðið Winnipeg Tribune, í rit-
stjórnargrein, þar sem segir, að í
Montreal — en þar er lögleg vínsala
*— sé nóg um ólöglega vínsölu, ólifn-
að og notkun á eiturmeðölum sé
orðin svo mögnuð, að við stór-
hneyksli liggi.
Kosin var þriggja manna nefnd til
að safna áreiðanlegum skýrslum frá
öllum þeim stöðum, sem sala áfengra
drykkja hefir verið afnumin fneð lög
um, og verða þær skýrslur birtar al-
menningi. *
Þingið samþykti, aö það sé alger-
iega á móti því, að stjórnin í Mani-
toba komi vinsölu á laggirnar á
kostnað þess opinbera.
Samþykt var, að læknar og lyfsal-
ar, sem brytu bannlögin, ættu með
réttu að fá sömu hegningu og aðrir
lögbrjótar. Og ýmsar fleiri tillögur,
Sem miða til umbóta, voru ræddar og
samþyktar.
Einnig mætti benda þeim á, sem
halda því fram, að atvinnuleysi, sem
a sér stað hér í fylkinu nú, muni
hatna með þvi að vinið komist á aft-
Ur, nær ekki nokkurri átt, því bæði í
^fitish Columbia og Quebec, þar sem
nóg er um áfengi, er alveg eins um
stvinnuleysi og 'hér, eða ef til vill
Verra. Eða lítið til íslands. Hefir
Island fengið góðæri með vínsöl-
unni? — Nej.
Eramkvæmdanefnd Stórstúkunnar
vonast til, að allir sannir Islendingar
greiði atkvæði á móti því, að sala á-
*engra drykkja byrji aftur í nokk-
Urri mynd.
S. Matthews.
-xx-
Arfur May Dallingtons
“Heldurðu að eg nái góðri heilsu
aftur? Segðu mér sannleikann, Tat-
lock.”
John Garlett, sem hafði beint
spurningu sinni til vinar sins og
ferðafélaga, Paul Tadlock, lá afar
veikur á stóra Atlantshafsskipinu.
Tatlock svaraði ekki strax. Hann
þreifaði á lifæð hins veika manns og
svaraði svo:
“Geymir þú nokkur leyndarmál,
góði vinur?”
Garlett hafði lagt aftur augun, en
opnaði þau aftur og sagði:
“Manstu eftir Silas Brigsley frá
Tort Caloo?”
“Já, eg man eftir honum,” svaraði
Tatlock. “Dó hann ekki fyrir stuttu
síðan ?”
“Jú, hann dó fyrir þrem mánuðum
síðan og hann hefir arfleitt ungu
stúlkuna May Dallington að ölLum
eignum sínum, það er stúlkan sem eg
eiska og hefi áður getið um við þig.”
“Hve miklar voru eignir Brigsley?
"Hálf miljón.”
“Dollara ?”
“Nei, sterlingspunda, eg er skip
aður sem skiftaforstjóri ásamt banka-
manni í Lundúnum.”
“Hvar hefirðu lcynst ungfrú Dall-
ington ?”
“Eg 'hefi aldrei séð hana og fæ
vist aldrei tækifæri til þess, af svip
þinum að dæma.”
“Hvernig geturðu þá elskað hana?’
“Eg hefi elskað ihana ávalt síðan—
síðan------”
Tatlock hló einkennilega.
“Síðan þú fékst að vita, að hún
erfir hálfa miljón.
“Nei, alls ekki. — Eg sá mynd
hennar á skrifborði Brigsleys, og það
var af henni, sem eg varð ástfang-
inn, en vissi ekki, hvað hún hé og
ekki heldur að hún ætti að erfa hann.
En'viltu gera mér greiða?”
“Hvern ?”
“Þar eð út litur fyrir, að eg eigi að
deyja hér úti á hafinu, vil eg að þú
takir að þér skyldur' mínar gagn-
vart May.”
“Viltu að eg giftist henni?”
“Nei, nei, en lofaðu því að verða
skiftaforstjóri í staðinn fyrir mig, ef
eg skyldi deyja. — Eg hefi heimild
til að skipa annan til þess, ef þörf
krefur. Láttu tvo 'háseta koma og
vera vitni. A morgun getur það orð-
ið of seint.”
Læknirinn samþykti þetta og lög-
formlegt skjal var samið um það.
Þegar Garlett var sofnaður um
kvöldið tók læknirinn lyiklakippuna
hans, sern lá undir koddanum, opnaði
ferðatöskuna og tók upp úr henni
vasabók, þar sem hann vissi að mynd
in af May Dallington var geymd.
Hann sat lengi og horfði á hana, og
ljótur sigurhróssvipur kom á andlit
hans.
“Hún er sannaríega töfrandi,”
tautaði hann — “og auk þess rík. Mig
langar sannarlega til — já, því ekki
það ?”
Upp úr sinni eigin ferðatösku tók
hann glas af litarlausum lög og lædd-
ist til hins sofandi manns.
Fáum dögum seinna um dimma
stórviðrisnótt, þegar erfitt var nð
standa á þilfarinu, kom maður og
barði að dyrum skipstjórans í ’-á-
etunni.
Hár, dökkleitur, alskeggjaður ^að
ur opnaði dyrnar.
“Hvað er að, herra Tatlock?”
“Ég kem Garletts vegna. Viljið þér
koma með mér til hans?”
“Líður honum ver?”
“Miklu ver. — Hann er deyjandi,
ef ekki dauður.”
“Dauður! Bíðið augpablik,” sagði
skipstjórinn og tók í hönd sér ljós-
bera. “Það er sorglegt, að þetta
skyldi bera svona brátt að.”
“Já,” svaraði Tatlock, “hann hef-
ir líklega tekið of stóran skamt af
svefnlyfi 'meðan eg var fjarverandi;
en vera'kann, að við getum bjargað
honum.”
Um leið og Tatloclc sneri sér við
til að fylgja skipstjóranum, skall
stór brotsjór á hann og fleygði hon-
um yfir að hástokknum. Tatlock
féll niður á þilfaríð og lá þar hreyf-
ingarlaus.
Skipstjórinn kallaði á tvo háseta
og lét þá bera lækninn inn í klefa
hans.
Þegar Tatlock kom til meðvitund-
ar aftur, var hann í sínum eigin klefa
i káetunni, og það sem hann hugsaði
fyrst um var auðvitað Garlett. Var
hann dauður? Hann reyndi að setj-
ast upp, en hné niður aftur og hljóð-
aði af sársauka.
Samstundis kom maður inn og
spurði:
“Kölluðuð þér, herra?”
“Já, hjálpið mér. Mér er svo ilt í
höfðinu.”
“Það er ekki undarlegt. Höggið,
sem þér fenguð á höfuðið, hafði
nærri drepið yður. Þér hafið legið
veikur í 14 daga.”
“14 daga?”
Tatlock starði rannsakandi augum
á manninn áður en hann spurði:
“Og 'herra Garlett —‘ maðurinn
sem var í næsta klefa — hvernig líð-
ur honum?”
“Hann er þar ekki nú.”
“Ekki þar? — Hvar er hann þá?
— Dauður máske?”
“Já, svo er sagt. Eg veit raunar
ekki, hvað skeð hefir á leiðinni. Skip-
ið hefir nú legið hér á höfninni í
nærri tvær vikur. Eg er nýi mat-
reiðslumaðurinn, Andrés Dash.”
Viku seinna var doktorinn orðinn
svo frískur, að hann gat yfirgefið
9kipið og sezt að á hóteli. Hann
skrifaði langt bréf til May Dalling-
ton og sagði henni í því, hvað fyrir
hefði komið á leiðinni.
Daginn eftir fékk hann símskeyti.
:'Veiti áheyrn kl. 5 eftir hádegi.
May Dallingtom”
Gleðin skein úr augum Tatlocks.
Hann hugsaði sér að geta eignast
’hana — nú gat enginn hindrað hann.
Hann leit vel út og hafði áður tekist
að ná ástum kvenna.
Hann bjó sig eins vel og hann gat
og fékk sér svo vagn og ók til heim-
ilis hennar í Belgrad Square.
Þjónn fylgdi honum inn í gestasal-
inn og unga stúlkan kom þangað
strax.
Tatlock leit á hana ánægður mjög.
Hún var falleg á myndinni, enn enn-
þá fallegri samt, þar sem hún stóð
frammi fyrir honum.
Þegar vanalegar kveðjur voru af-
staðnar, sagði hann:
“Eg býst við að bréf mitt hafi
bakað yður hrygð, sem er eðlilegt,
en þess betur getið þér skilið mína
sorg yfir að hafa mist hann. Við
vorum góðir vinir.”
“Þér' — voruð vinur John Gar-
letts ?”
Tatlocck undraðist yfir geöshrær-
ingunni, sem þessari sþurning fylgdi.
“Beztu sönnunina fyrir vináttu
sinni gaf hann mer með því að velja
mig fyrir —”
Hann þagnaði* og stökk á fætur
afar hræddur. Dyr höfðu opnast há-
vaðalaust og á þröskuldinum stóð —
John Garlett.
“Hvað er þetta? Ertu lifandi?”
kallaði Tatlock býsna hátt.
“Já, eg er lifandi.”
Svipur John Garletts varð voða-
legur, en May Dallington greip hendi
hans og sagði í skipandi róm:
“Vertu rólegur, John. Gerðu það
fyrir mig að vera rólegur.”
“Já, May mlín, en eg ætla nú samt
að segja þessum herra, hvernig eg
slapp við það að deyja afeitri. Já,
herra læknir, skipstjórann grunaði
um svik yðar og gaf mér gagneitur,
svo áhrif eiturs þess, sem þér gáfuð
mér, urðu gagnslaus. Okkur kom
saman um að láta yður halda, að eg
væri dauður, ef þér skylduð lifna við
af högginu, sem þér fenguð.”
Tatlock leit í kringum sig, huldi
andlitið í höndum sér og skalf eins og
strá.
Þjónn sagði að Andrés Dash væri
kominn.
‘‘Hvaða leikur er þetta? Þaö var
Andrés Das'h, sem sagði mer, að þer
væruð dauður.”
“Eg er nú ekki lengur matreiðslu-
maður, heldur spæjari Irá Scotland
Yard með skipun um að taka yður
fastan fyrir nnorðtilraun.”
Skömmu eftir að Tatlock var laus
úr fangelsinu, dó hann.
John Garlett og May Dallington
giftust og lifðu lengi í gæfuríku
hjónabandi.
(J. V. þýddi.)
BARNAGULL.
Skrifað af séra E. J. Melan.
Þessir, sem skrýddir eru hvítu skikkjunum, hverjir eru
þeir, og hvaðan eru þeir komnir?
Þetta eru þeir, sem komnir eru úr þrengingunnl miklu.
(Opinberun Jóhannesar 7, 13. 14.)
Sjá þann hinn mikla flokk sem fjöll,
er fjölsett gnæfa í skrúði og mjöll,
hið prúða lið, sem pálmavið
fyr’ hástól heldur á.
Og sínum guði sigurljóð
nú syngur þessi hirðin góð
með hjörtu trú, svo hrærð og bljúg,
í sælla engla sveim.
O, mikli, frdði hetjuher, ^
af hjarta með þér gleðjumst vér;
þú reynist trúr og raunum úr
ert leiddur laun að fá.
' St. Th.
Faðir Maelduns hafði verið veginn af öðrum kon-
ungi á annari eyju, þegar Maeldun var barn, en hann
gleymdi aldrei þessum órétti, sem honum hafði verið
gerður. Hið fyrsta sem ihinn ungi maður gerði eftir að
hann var til höfðingja tekinn, var að safna saman mönn-
um .sinum og láta þá sverja þess dýran eið, að hefna
dauða föður hans.
Svo sigldi hann af stað með hóp hraústra kappa; en
er þeir komu að eyju þeirri, er óvinur föður hans var
konungur yfir, þá gerðl aflandsvind og hrakti J>á út í haf.
Hreptu þeir þá hafvillur. Ferðuðust þeir víða og komu
til margra undarlegra eyja.
Fyrst komu þeir til “Eyjarinnar Þöglu”, þar sem “þög-
ult hafið þjakaði þegjándi strönd”.. Þar sungu ekki fugl-
arnir, gaukurinn gól ekki og hundarnir geltu ekki. Það
var 'eyja dauðans, og þar var engin gleði á ferðum. Því
yfirgáfu þeir eyjuna.
Þá komu þeir til “Hávaðaeyjarinnar”. Þar æptu fugl-
arnir í björgunum mannsröddum ár og síð og alla tíð.
Gerðu þeir svo mikinn hávaða að stórgripirnir urðu halt-
ir og menn féllu jafnvel dauðir niður. Jörðin skalf eins
og í jarðskjálfta, svo var hávaðinn mikill. I uppþotinu
sem þar varð tóku menn Maelduns að berast á banaspjót-
um; þess vegna sigldu þeir þaðan.
I'á komu þeir til “Blómaeyjar”. Þar stóð alt 1 blóma.
örðin var rauð af rósum og liljurnar krýndu fjöllin eins
og snæhjálmur. Þar greru allra handa blóm alstaðar.
Maeldun og menn hans sváfu þar á blómabeðum og
írðu alþaktir blómum frá hvirfli til ilja.
En þeir fengu andstygð á þessari blómaeyju, eins og
hinurn eyjunum, sem þeir höfðu komið til, og í'pfsareiði
upprættu þeir blómin miljónum saman og vörpuðu þeim
í sjóinn.' Er þeir héldu á brott, var eftir nakinn klettur-
inn.
Þá komu þeir til “Avaxtaeyjarinnar”. Hún líktist
Blómaeyjunni, nema hún var alþakin fullþroskuðum á-
vöxtum. Þar dvöldnþeir-í þrjá daga og átu eins og þeir
þoldu ávextina. Fór þá enn sem fyr, þeir urðu líka leið-
ir á þessu, tóku að berjast og varð Maeldun að sigla
þaðan.
Þá komu þeir til “Eldeyjarinnar”. Þar voru svo mikl-
ir jarðskjálftar, að þá snarsvimaði.
A “Nægtaeyju” var alt til reiðu handa þeim. A
hverjum morgni opnuðust skýin og létu rigna brauði nið-
ur til þeirra, fast hjá þeim, svo að enginn hafði neitt ann-
að að gera allan liðlangann daginn, en að syngja ljóð um
Irland og gorta af hreystiverkum ættar sinnar, unz þeir
urðu leiðir á landinu, sem fæddi þá fyrirhafnarlaust. Þar
sem þeir höfðu nú ekkert að gera, þá léku þeir knattleik
og fleygðu steinum út í sjóinn. Þá höfðu þeir vopnaleiki,
en brátt kárnaði gamanið og börðust þeir þá í alvöru.
Varð Maeldun að sigla þaðan, svo að menn hans féllu
ekki i bardaga sín á milli.
Þá fundu þeir “Galdranornaeyju” og fóru fram hjá
henni og í “Tvíborgareyju”. Þar voru tveir kastalar, er
börðust ætið sín á milli af hinni mestu heift, en að á-
stæðulausu. Menn Maelduns urðu svo ölvaðir af orustvi-
gnýnum þaðan, að þeir urðu að berjast, og varð hann að
fara þaðan, svo að þeir dræpust ekki niður.
Loksins eftir alt þetta feralag komu þeir til eyjar, þar
sem helgur maður b'jó.
Hann var þrjú hundruð ára gamall og hvita hárið
hans ög skeggið náði niður á jörð. Rödd hans var lág og
hljómþýð. Er hann heyrði söguna um ferðalag Mael-
duns, mælti hann: “Hættu við þessa áætlun þína. Mundu
að Kristur sagði: Elskið óvini yðar. Hefndin er min,
sagði drottinn.”
Um óteljandi alda raðir hafa forfeður hans vegið
þína forfeður, og þínir forfeður hafa vegið á móti. Jörð-
in er þreytt af látlausum morðum hefndarinnar. Guð
býður þér að lifa í friði og gleyma hinu liðna.”
Þreyttir af ferðalaginu hlustuðu þeir á hinn góða
mann og lærðu af honum að biðja á þessa leið: “Faðir,
fyrirgef oss Vorar skuldir, svo sem vér og fyrirgefum vor-
um skuldunautum.
Byrinn bar þá svo að eyjunni, sem óvinur þeirra ríkti
yfir. En nú bjó andi ástarinnar í hjörtum þeirra í stað
anda hefndar og haturs; lentu þeir þar því ekki, þeldur
sigldu heim. Fundu þeir, að enda þótt þeir hefðu ekki
framkvæmt fyrirætlun sína í þeissari ferð, þá höfðu þeir
þó haft það, sem betra var upp úr henni. Reynslan
hafði mýkt hjörtu þeirra, og komið í hjörtu þeirra anda
Krists, sem er andi kærleikans, í stað anda hefndarinnar.
Friðarpípan.
Ástundið frið og keppið eftir honum. (Pétursbr. 3, 11.)
Þið sem ^eigið hógvært hjarta,
hafið trú á lífsins guði,
sem trúið að á öllum öldum
í öllum löndum jarðarinnar,
hver maður hafi mannlegt hjarta,
meira að segja í viltu brjósti
býr óljós þrá og þrautseig löngun
til þess hins góða, er ei þau skilja,
sem með veikri viðleitninni
í vanþekkingar myrkri svörtu
vegi drottins velja í blindni
og við það lyftast hærra og styrkjast.
Hlustið nú, eg segi sögu,
syng mitt ljóð um Hiawatha —
< Kvæðið um Hiawaíha.
Indíánarnir í Ameríku voru að jafnaði álitnir herskáir
mjög, en þeir áttu samt helgisagnir af guðlegm veru, sem
send var til þeirra, til þess að kenna þeim störf friðarins.
Spámaður þessi er nefndur mörgum nöfnum, en það sem
vér þekkjum bezt, er nafnið, sem skáldið Longfellow gef-
ur honum, og það er Hiawatha.
Einú sinni fyrir langa löngu bar það við, að hinn
mikli andi gerðist þreyttur á blóðsúthellingum og styrj-
öldum mannanna, svo að hann kom til þeirra og kallaði
allar ættir þeirra saman. Hann fór að því á þessa leið:
Hann fékk sér stóran, rauðan stein og myndaði úr
hopum pípuhöfuð, mótaði á það myndir og risti á það
rúnir. Þá fór hann ofan á fljótsbakkann og skar sér lang-
an reyrstaf. 1 þessa pípu setti hann nú trjábörk. Þegar
fndíánar kveikja eld, nudda þeir saman tveimur viðarbút-
um, þangað til kviknar í þeim. En herra lífsins fór ekki
þannig að, þegar hann þurfti að kveikja; hann andaði að-
eins á greinar tveggja trjáa, sem náðu saman, og kviknaði
þá i þeim af andardrætti hans. Þá settist hinn máttugi andi
upp á hátt fjall og tók að reykja pípuna sína. Var það
merki ti! allra þjóða.
Fvrst reis reykurinn hægt, eins og svört súla upp í
blátt loftið; þá óx reykurinn og reis hærra og hærra, uns
hann snerti hvolf himinsins; valt hann þá fram eins og
úr eldgíg.
Reykurinn steig svo hátt, að allar þjóðir sáu hann, og
vissu þá vitringar þeirra, að nú kalla^i Manito alla her-
menn saman á ráðstefnu.
Þá komu þeir ofan eftir fljótunum, yfir fjöllin og
létturnar. Hinn óteljandi aragrúi ættanna safnaðist sam-
an, búnir herskrúða og málaðir, með boga og spjót, allir
búnir til áhlaups.
TryHingslega horfðust þeir í augu, því að í hjörtum
peirra brann heiftareldur hefndarinnar, kyntur um marg-
ar aldir.
En Manító leit á þá ástaraugum, því að hann skoðaði
ófrið þeirra sem barnadeilur, og hann rétti út hendina til
þess að blíðka eðli þeirra og slökkva blóðþorsta þeirra.
Þá ávarpaði hann þá með rödd, sem þrumaði líkt og nið-
ur Niagara: “Ö, börnin mín, vesalings börnin mín! Hlust-
ið á vísdóm og aðvörun herra lífsins. Eg hefi gefið ykk-
ur veiðilönd og fiskisælar þr. Þvá eruð þiðl þá ek'klí
ánægðir, en veiðið og drepið hverjir aðra? Eg er þreytt-
ur á blóðsúthellingum og hefnd. Hafið því frið. Búið
saman eins og bræður. Eg mun senda ykkur mikinn leið-
toga, er mun leiða ykkur og gæta ykkar, og ef þið hlýðið
orðum hans, mun ykkur vel vegna„en ef þið hlýðið hon-
um e“kki, munuð þið verða afmáðir af jörðinni. Baðið
ykkur nú í fljótinu, þvoið af ykkur, hernaðarmerkin og
blóðblettina af höndum ykkar, grafið kylfurnar ykkar, en
hver og einn taki sér steinmola af sama 'klettinum og eg
ek steininn í pípuna mína, og setjist niður og reykM
friðarpípuna.”
Þeir gerðu eins og þeim var boðið. Fljótið varð litað
af máli og blóði, en sjálfir urðu þeir hreinir.
/Sérhver þeirra gerði sér pipu úr leirsteininum og not-
aði reyrlegg fyrir pipuskaft. Þeir sátu þar saman og
reyktu friðarpípuna, en andinn Manító hvarf í hinum
mikla reyk, er þeir gerðu, og steig hann aftur upp til
himins.
Þannig reyndi herra lifsins að kenna börnum sínum,
Indiánunum, kærleikann til friðarins; og þótt þeir
gleymdu því nú stundum, þá vildu þeir aldrei nota pipuna
nema sem merki vináttu og friðar..
Sagait af Sankti Kristófer.
En er Jesús sá hugsun hjartna þeirra, tók hann lítið
barn og setti það hjá sér og sagði við þá: Hver sem tek-
ur á móti þessu barni í mínu nafni, ihann tekur á móti
mér, og hver sem tekur á móti mér, hann tekur á móti
þeim, er sendi mig; því að sá sem minstur er meðal yð-
ar allna, hann.er mikill. (Lún. 9, 47. 48.)
Hann leitaði um lönd og mar
að lofðung þeim, sem mestur var;
í stigamensku og styrjöld fyrst
hann stóð — og heyrði nefndan Krist.
I konungs sal hjá kátri hirð 'T
nú Krists hann skygndist eftir dýrð,
en ba'k við skraut, sem blikaði’ á,
hann blekking tóma aðeins sá.
Við mikið fljót í mlunkaserk
%
hann mannkærleikans rækti verk,
var öllum hjálp og fann þá fyrst
í fátækt þjónustunnar Krist.
E. J. M.
Offero hét maður. Hann var sýrlenzkur og hafði það
fyrir atvinnu, að gæta sauða uppi í fjöllum. En þar sem
hann var bæði stór og sterkur, hugsaði hann sér að verða
hermaður eins og forfeður hans höfðu allir verið.
Ekki vildi hann gerast. þjónn hvers sem væri. Hann
þóttist af risavexti sínum og heljarafli og ákvað því að
finna hraustasta og mesta kóng veraldarinnar og þjónn
honum með trú og dygð.
Meira.