Heimskringla - 07.03.1923, Síða 6

6. BLAÐSIÐA.
HEIMSKRINGLA
WINNIPEG, 7. MARZ, 1923.
Hver varð erímginn?
Sigmundur M. Long þýiidi.
V.----------------------------------------------
"Þér hræöist ak,” sagði unga stúlkan kuldalega. "Eg
segi þaö aftur, eg hefi séö engil. Þér hafið taliö mér trú
um aö eg væri óviðjafnanlega fögur. En í dag hefi eg
séð reglulega fegurö. Ekki aöeins hálftilbeöin vera eins
og eg, heldur himnesk gyöja. Og eg þori að ábyrgjast,
aö hún er ekta Ladv.”
“Nei, góða JSdirh, en hvaða mál taliö þér?” muldraöi
hin gamla. dat öhrædda ofurstafrú.
"Hún er fullkomin Lady. Hendurnar á 'henni og mál-
færið er fullkomin sönnun fyrir því. Rödd hennar er
eins og hörpusláttur. Heföi eg verið karlmaður, mundi
eg hafa fengið brennandi ást á henni við fyrsta augna-
tillit.”
“Orðið ástfangin?” sagði gamla frúin. "Edith mín
góð” — og hún reyndi að leyna geispanum — “það geng-
ur næst því að eg haldi, að þér hafiö skilið vitið eftir ein-
hversstaðar og ætlið aö koma mér til að gera slíkt hið
sama. Eitt kvöld er það ungur maður, sem lá nærri að við
keyröum yfir; hann var — eg verð að segja það — hann
var ful'lur.”
Ungfrúin sneri sér að frúnni rjóð í andliti.
“Nei, hann hafði aðeins drukkið of mikið vín.”
"Er það ekki sama og að vera drukkinn?”
“Talið þér ekki um það,” sagði Edith t bænarróm.
“Að hugsa sér. hvað nærri lá að við dræpum hann."
“Eg skil ekki x öðru en að heimurinn hefði staðist þó
svo hefði farið,” sagði sú gantla.
“Heirn!” sagi Edith við ökumanninn, og hallaði sér
upp að vagnsætinu með sterkan roða í sínu fagra and-
liti.
Frú Lamonte keyrði einnig heitn, þungt hugsandi og
næstum utan við sig. lívað hafði hún gert? Hvernig
mundi Georg líka það ?
Það var heppilegt fyrir sálarfrið þessa unga manns,
að hann sat með spekt og friði á Wood Castle, og drevmdi
sízt af öllu um það að lafði Edith eða einhver annar kynt-
ist Dóru og lokkaði hana út ú rtaugaveikluðum höndun-
um á móður hans.
Dóra, sem var tilfinninganæm. sá að hennar ástúölega
tiýja móðir var niðurbeygð, og tók því mjúklega um hönd
liennar.
“Yður líkar ekki, að eg heimsæki þessa frú?” sagði
hún. “Eg vil ekki fara; nei, eg vi1 það ekki.”
Frú Lamonte brosti veiklulega og hristi höfuöiö.
“Góða barnið mitt,” svaraði hún og stundi við, “þú
getur ekki komist hjá því að fara þangað; þú þekkir ekki
lafði Edith — og eg þekki hana tiltölulega lítið. F.n eg
veit svo mikið. að ef þú kæmir ekki til hennar annað-
kvöld, þá kæmi hún sjálf eftir þér, jafnvel þó hún yrði að
vfirgefa gesti sina á meðan.”
“Er hún svo ráðrík og vön að koma sínu fram 1
Frú Lamonte hneigði sig samþykkjandi.
“ójá, húrt fer mest eftir eigin geðþótta. Hún er rík
__ vellauðug — og stórskemd af óhóflegri dýrkun og dá-
læti. Og hún er ennþá meira — eg kann ekki að koma
orðum að iþví — nú jæja, hún er einskonar drotning í fé-
lagslífinu og getur afkastað meiru en mörg krýnd drotn-
ing.”
“Það er svona. Þegar hún skipar stúlku eins og mér,
þá verður hún að hlýða?” sagði Dóra með sinum lága
viðfeldna hlátri.
“Já, iþannig er þvt varið.” sagði gamla konan og stundi
við. “En þú veröur að vera gætin, góða barnið mitt.
Láttu hana ekki hafa þig til sýnis, og mintu hana á, að
hún lofaðist til að hafa þig altaf hjá sér.”
Dóra varð alvarleg á svip.
“Eg held eg ætti ekki að fara.”
“Vertu ekki hrædd, Dóra,” sagði frú Lamonte góð-
látlega, en hið fasta og rólega tillit Dóru sannfærði hana
um, að það var ekki vottur af hræðsln í hinu unga og
saklausa hjarta.
“Nei, eg er ekki hrædd." svaraði hún. ‘ýOg eg veit
ekki, hvað eg ætti að hræðast.”
Þegar frú Lamonte hafði samþykt að Dóra skyldi
fara, fór hún að hugsa fvrir klæðnaði hennar, sem ekki
átti að vera margbrotinn. TTún valdi einfaldan en þó
vandaðan kvöldbúning, og lét sína eigin herbergisþe, nu
gera nauðsnylegaf breytingar, og pantaði hjá meiri hátí-
ar garðvrk'timanni ný blóm fyrir kvöldið.
“Hvit blóm, Dóra min góð,” sagði h.in, "þvi eg er ekki
viss um. hvort Georg likaði að þú værir i sorgarbuningi,
þó þú sért hjá mér; og þú ert ekkl af a.ttinni.' sagði httn
eins og til að hughreysta sjálfa sig.
“Eg vildi óska að eg væri það.” sagði Dóra og kvsti
Tiana.
19. KAPTTULT.
Klukkan niu hið ákveðna kvöld ók vagninn heint að
dyrununt hjá frú Lamonte, og stðan var ekið með hraðri
ferð til skrauthýsis þess, þar sem lafði Edith Rusley
hélt trl.
Dóra var orðin lúin i augunum af að 'horfa út um
vagngluggann, en undrun hennar og athygli örfaðist á ný
er hún kom attga á fagran listigarð með trjám og blóm-
ttm þar nærri, sem hún ætlaði að vera um kvöldið.
Vagninn nam staðar hjá skrautlegu húsi gagnvart
lvstigarðinum. Við intíganginn stóðu þrir þjónar í eift-
kennisbúningi og tóku á móti gestunum. Einn þeirra
ppnaði vagnhurðina og fylgdi þeim inn í stóra framhöll.
Dóra hlaut að dáðst að hinttm ríkmannlega húsbúnaði,
blómum, speglum, tjöldum og myndastyttum, alt vandað
og verðntykið. Þjónninn var í þann veginn að leiða þær
inn í gestasalinn, en er frú Lamonte var nefnd, opnaði
hann d'rnar að litlu herbergi — það var búningsklefi
lafði Edith.
“Eg ætla að láta lafði Rusley vita um yöur,” sagöi
i hann.
Dóra hafði naumast haft tíma til að iíta i kringum
sig í þessu sérlega skrautlega herbergi, þegar dvrunum
var lokið upp og lafði Edith kom inn. Hún var skrautlega
k’ædd. Demantarnir, sem Dóra sá hjá gimsteinasalan-
utn, ljómuöu nú í hárinu á henni, á hálsi og örmum, og
Dórtt fanst þessi sjón svo undraverð, að hún hlyti að
hverfa fljótlega.
Hún kom á móti þeim með opnum örtnum, augun
':ón' ð t og t vöhgunum var fagur roði.
“Þér hafið efnt loforð yðar og komið með vilta fugl-
inn minn. Eg vissi að þér mynduð koma.” Og hún tók
sína hendi hvorrar þeirrar : en svo horfði hún hærra og
kysti Dórtt.
“Tá p'y fann það á mér að þér rnunduð koma. En það
var vinatHibrfgð af vður, og til að votta yður þakklæti
mitt, frú Lamonte, vil eg leyfa yður að yfirgefa okkur
strax.”
Það var eins og létti yfir gömlu konunni.
“Eg þakka yður innilega, lafði Rusley,” sagði hún.
“Þér — þér —”
“F.g skal sjá um litla fuglinn yðar,” sagði Edith. "Þér
megið trúa því, eg læt ekki eina fjöður haggast á hon-
ttm.”
Frú Lamonte talaði um, að hún ætlaði að vitja um
Dóru á tilteknum tíma, og svo kvaddi hún.
“Og nú.” sagði lafði F.dith, “verð eg að yfirvega yð-
ur,” — Auðvitað hafði hún ekki gert annað síðan hún
kom inn. “Góða, góða mítt! Þér eruð —” En svo þagn-
aði hún alt í einu. “Nei, eg vil ekki verða hin fyrsta til
áð smeygja hégómagirnd inn hjá yður. En segið mér eitt,
Títið þér nokkurntima í spegil, ungfrú Nichols? — Ung-
frú Nichols, eg kann ekki við að nefna yður því nafni.
Eg heiti Edith, en þér?”
“F.g heiti Dóra,” sagði hún ttnga fagra stúlka og
brosti stillilega.
“Dóra! það er fallegt nafn. — I kvöld verðttr hér fá-
ment og góðment, og eg vona að þér skemtiö yður; og
meðan þér dveljið hér, verðið þér hjá mér. Komið þér.”
Qg hún tók í hendina á Dóru óg leiddi hana með sér inn
t danssalinn.
Hann var ekki stór. Lafði Edith var ekik gefin fyr-
ir mannmörg samkvæmi, og hélt þau ekki heldur í slnu
ht’tsi. F.n herbergið var þó vel lagað fyrir fámennan dans.
Þar var ekki þessi sterka birta eða feikistóru speglar, sem
er algengt í hinitm stórtt danssölum. aðeins svo mikið að
það leit vel út.
Þegár þær komu inn, var hljóðfæraslátturinn að
bvrja. og það var engin ftirða, þó Dóra yrði eins og utan
við sig. af skrautinu sem var á öTIu. skrautinu á kvenfólk-
imt, og karlmöntiunum, sem sveimuðu í kringum það.
F.itt augnablik varð Dóra hálf srneik og eins og ósjálf-
rátt hörfaði hútr til baka. en lafði Edith tók mjúklega um
handlegg hennar og leiddi hana með sér. Þær sneiddu hjá
þeim sem byrjaðir voru að dansa, og komust í hinn end-
ann á hintt stóra berbergi og staðnæmdust þar. Stórvaxin
SuðurlandabTóm og smáviðir huldti þær að mestu, en þær
gátu séð alt. sent frant fór. T.afði Edith hafði kornið
Dóru fyrir í fallegttm og þægilegttm stól, og sagði við
hana :
“Þetta er nú búrið yðar, fuglinn ntinn. Hér eruð þér
að mestu hulin, en við getum séð hvað eina, sem fvrir
kemur. Hafið þér ekki forvitni á að vita nöfn gestanna
og eitthvað um hvern þeirra?”
“Nei. eg er of hrifin til að taka eftir því. hér er alt
svo aðdáanlegt og gestir yðar eru allir útlitsgóðir.”
“Frúrnar,” sagði lafði F.dith og hló, og hún leit frani-
an i Dóru, sem hún vissi að var fallegri en nokkttr hinna.
‘Svnist vðtir ]>að? Já. hér ertt nokkrar frtðar konttr.
Þarna er 1afði Clara — klædd ljósbláu og svanadún —
og frú Carter — hún bar af öðrttm síðasta skemtunartíma-
bil. Þér skfljið það."
“Siðasta ?” sagði Dóra. “F.n hver er friðust nú?”
T.afði F.dith hló og lá við að roðna.
“Httgsið þér ekki um það. góða barn.” sagði hún.
“F.n sjáið þér þessa ‘háu konu, sem dansar við litla mann-
inn með yfirvararskeggið ? Hún er greifafrú Dupont,
og haitn er hertoginn af Numray.”
“Hertogi?” sagði Dóra undrandi.
T.afði F.dith hló.
“T’ér ‘hafið máske vonast eftir að sjá mann sjö fet á
hæð og í einkennisbúningi hertoga,” sagði hún, og sýndi
hennt svo ýmsa meiriháttar menn meðal gestanna. Nokkr-
ir, bæði herrar og frúr, komu inn í afkimann. til að heilsa
lafði Edith. En enginn gætti að Dórtt, því hún sat aftar
og i enn nteiri skugga. Það leit svo út sem þeir vildu
tefja þar ttm stund, en lafði Edith lét þá skilja, að þeir
skyldu halda sig rneðal hinna gestanna, og það 1étu þeir
sér að kenningu verða.
Svo sat hún þögul og róleg og var sem áhyggjusvipur
færðist yfir andlitið. Siðan stundi hún og tautaði:
“Nei, hann ætlar ekki að konta.”
“Hver er það sem kemur ekki ?” sagði Dóra. “Eigið
þér von á einhverjunt ?”
T.afði Edith kiptist við og roðnaði.
“Talaði eg?” spurði íhún. “Já. eg vonaðist eftir manni
en hann kemttr víst ekki. Fólk, sem mann langar til að
komi. það kemttr aldrei. Með tímanum komist þér að
raun ttm þetta, vilti ftiglinn minn. Þér munvtð finna —”
Hún rak ttpp lágt hljóð og varð föl, og með hendinni,
settt hún hafði stutt á handlegg Dórtt, greip hún nú með
fastara taki.
Dóra leit upp og varð einnig náföl i andliti; henni
fanst herbergið og alt, sem nærri henni var. hringsnúast,
því meðal ntannfjöldans sá hún Fred Hamilton. Ekki illa
klæddan, eins og hann var þegar hann kom á heimili henn
ar í Sylvesterskóginum. En nú var hann 1 nettum sam-
kvæmiitbúningi. F.n einnig í öðru tilliti var hann öðru-
ísi en hann birtist henni í draumsjónum hennar Hann I
hafði ekki þetta glaða, djarflega bros eins og þá. Nú
voru andlitsdrættir hans kaldir og hálf gremjulegir.
- Dóra stóö upp og þokaði sér enn betur inn í fylgsni
‘t. Hún hafði ákafan hjartslátt og titraði af geðshrær-
', t ndarle'Tu samblandi af kvíða og gleði. — Loksins
■kk hún þá að sjá Fred Hamilton.
20. KAPITULI.
Fred Hamilton. Hvernig gat staðið á því, að hann
kom á danssamkomu hjá lafði Edith?
Morgunin eftir að hún hafði nærri keyrt yfir hann
vaknaði Fred og sá Ed Newton standa við rúmstokk-
inn og horfa á sig með alvarlegu brosi á sínu fallega
andliti. -
“Nú jæja,” sagöi hann og geispaði. “Er eldsvoði á
ferðum?”
“Ekki sem stendur,” svaraði Ed. “En það gæti auð-
veldlega komið fyrir, ef þú værir einn þíns liðs. Hvers
vegna viltu ekki vera svo góður að slökkva ljósið eins og
vanalegt er, í staðinn fyrir að slökkva það með skónum
þtnum? En meðal anars, 'hvernig líður þér í dag?”
“Hvernig mér Tíður?” sagði Fred og horfði á ‘hann.
“Auðvitað líðttr mér ágætlega.”
Og það var satt, þv't hann varð aldrei veikur á eftir,
þó hann yrði fullur.
“Það er gott,” sagði Ed og brosti. “Manstu eftir hin-
um sorglega viðburði sem skeði í gærkvöldi?”
Fred httgsaði sig ttm, og svo hristi hann höfuðið.
“Eg er heimskingi og hefi lengi verið það, en eppi-
legt er það, að þess háttar er ekki sóttnæmt, annars værir
þú fvrir löngtt orðinn alveg eins. I gærkvöldi gerði eg
sjálfan mig hlæilegan, en það var yfirsjón tveggja vina
minna. Eg vildi óska, að framvegis yrði kampav'tn ekki
selt í klúbbnum. Hafði eg drukkið of mikið, Ed?”
“Hvað finst þér sjálfum?” spurði Nevvton i háði.
“Eg er hræddur um að svo hafi verið — t fyrsta sinn
á æfi minni eða svo að segja, — en spilin snerti eg ekki.”
“Nei, eg vissi að þú rnundir ekki gera það,” sagöi
Newton stillilega.
“Nei, það sem eg lofa. vil eg efna,” sagði Fred. “Þú
mótt trúa því, Ed, að það var ekki mikið, sem eg drakk.
En eg var í slæmu skapi, og þegar svo stendur á —”
“Leitast maður við að láta keyra vfir sig,” sagði Ed
og brosti.
Fred starði á hann og hló svo.
“Nú rankar mig við þvt,”
“En.” sagði Newton, “maður á ekki víst að vera ætíð
svo heppinn, að vera frelsaðttr af ungri og fallegri stúlku,
I og auk þess magra miljóna eiganda — og sem í staðinn
I ívrir að kæra mann fyrir óreglu á götunum. ekur honum
til heimilis hans í fallega vagninum sínum.”
“Já, henni fórst það betur en eg átti skilið,” sagði
Fred.
“Já, það var áreiðanlegt.” svaraði Ed.
“Hún hlýtur að vera afbragðs stúlka,” sagði Fred. —
“En," bætti hann við, “eg er sársvangur: fyrst ætla eg
þó að baða mig.”
Newton gekk inn i stóra herbergið, og hálfunt tíma
seinna kom Fred þangað. Þeir settust að morgunverði,
Fred nevtti með beztu lyst, eins og vani hans var. A
1 tneðan hafði Newton attgun á honttm og brosti ánægju-
lega. Loksins var Fred saddur, og sagði um leið og hann
færði stólinn til:
“Og nú. gamli félagi,. verðum viö að setjast á ráð-
stefnu. T'ar kemur fvrst til ttmtals framtíð manns, sem
j er eigulaus og ekki hefir von tttn að eignast neitt. Manns,
! sem ekkert handverk kann, sem ekki hefir þrek til að
. grafa. en þykir minkttnn að biðja.”
“Hefirðtt ekki nokkuð af peningum, Fred?" mttmlaði
Newton.
Fred stóð ttpp, dró fram skúífit, tók þar upp tóbaks-
pttng ogtsteypti því sem í honum var á borðið, og svo
taldi hann peningana. Það voru 21 pttnd og nokkrir smá-
peningar.
Newton leit upp.
“Fred.” sagði hann, “þú lifir ekki lengi á þessu.”
“Nei. Þú sem ert eins vittir og Salomon, hefir ætið
rétt fvrir þér. Nú er spurningin, hvað get eg gert?”
Newton hugsaði sig um augnablik.
“Þú getur gengið i herinn.”
“Og vera skotinn. Og svo syrgðir þú þig t hel,” sagði
Fred. “Nei. tnér þykir vænna ttm þig en svo, Ed. En
geturðu ekki fttndi ðfleiri leiðir?”
Newton klóraði sér á augnabrúninni með pennaskaft-
inu.
“Nei, eg get fullvissað þig ttm, að það er engin önnttr
leið opin fyrir þig.”
“Nei, engin,” sagði Fred með sinni vanalegu einlægni.
“Hvað liggur fyrir manni — af góðri ætt, sem er í slík
um kringumstæðum og þú ert nú ?”
“Þér.ltkaði víst ekki, að eg legðist í drykkjuskap?”
sagði Fred og hneigði sig.
“Menn, sent ertt eignalausir, gáfulitlir eða með nær
engan heila.” — Fred laut niður og fleygði sykurtöng-
inni að honum. — “Hvað gera þess konar rnenn. Oftast
reyna þeir að ná t ríka giftingu, Fred.’
Fred leit til hans.
“Eg gifti mig aldrei,” sagði hann.
Newton brosti.
“Þá heitstrengingu hefi eg heyrt mörgttm sinnum,”
sagði hann. “Sá sem eg heyrði segja það seinast, gifti sig
innan tveggja vikna.”
“I'að liða meira en tvær vikttr þar til eg gifti mig.
Segðtt meira, ef þú hefir nokkuð til.”
“Nú er eg búinn,” sagði Newton og ypti öxlum.
“Hinn spaki Salómon er þegar þurausinn,” sagði Fred.
‘T'að virðist setn þú hafir ekki mikinn aukaforða, gamli
vinur.”
“Eg hefi gefið þér það bezta, sem eg hafði,” svaraði
hinn. “Gott ráð og á góðum rökunt bygt. Hin ríka gift-
ing biður eftir þér.”
‘'Hyað áttu við?” spttrði Fred.
Newton ætlaði að fara að svara honum, þegar ráðs-
konan kom með bréfspjald.
“Hvað er þetta?” spurði Fred.
“Það er hlutur, sem ungir menn hundruðum saman
mundu fúsir á að láta vísifingurinn á hægri hendi fyrir,”
var svarið,
“Það er frá lafði F.dith Rusley. I'ú getur sjálfur les-
ið það.”
“Fyrirspttrn. hvernig herra Hamilton liði. Hvort
hann hafi meiðst mikið í gærkvöldi. Þetta var á spjald-
inu. Fred varð blóðrauður í andliti og fleygði þvt á borð-
ið. Newton tók pappirsörk og fór að skrifa:
“Kveðja frá herra Hamilton. Hann er hress og heil-
brigður, en leiður yfir því að hafa gert lafði Rusley svo
mikið ónæði.”
Ráðskonan tók við seðlinum. til að afhenda sendi-
manni lafði Rusley, sem kom með spjaldið.
“Eg treysti þér ekki til að skrifa það,” sagði Ed og
brosti. "Ræði svar og afsökun. Þú ert í veltunni, Fred.
Hefirðu heyrt talað um hina ákaflega riku lafði Edith
Rusley ?”
“Já, það hefi eg,” svaraði Fred úrillur. “Bigelów og
Cunningham kvöldu mig í gærkvöldi með því að tala um
hana. Hún væri erfingi að ógrynni auös ög því um Tíkt.
Nú vil eg helzt ekki hevra um hana talað.”
Newton ypti öxlum og sneri sér að skrifborðinu. Þar
var fjöldi af bréfum. Fred gekk til hans og studdi hend-
inni á öxl honum.
“Fyrirgefðu mér, gamli vinur, en það er aðeins ein
kona í öllum heimintum sem hefir rúm í hjarta mínu.
Fleiri komast þar ekki að. Hún, sem eg elska svo inni-
lega er horfin mér að sýn. Eg get hugsað mér, aö hún sé
upp stígin til himna, því þaðan hefir hún komið. Eg hirði
ekki um lafði Ruslev eða nokkra aðra af því kyni. Eg
get sagt þér það afdráttarlaust, að eg vakti mikið af nótt-
unni, og þó dreymdi mig ttm þessa óviðjafnanlegu opin-
berun í Sylvesterskóginum. Eg vildi alt til vinna, að eg
fyndi hana. En hvað væri unnið við það ? Ekki gæti eg
boðið henni að skifta með ntér þessu 21 sterlingspundi og
smápeningttnum.”
“Fyrirgefðu mér, Fred,” sagði Newton með hægð.
“Eg skil, hvað þú átt við, því eg er sjálfur ástfanginn. En
hvernig sem alt er, máttu ekki vera ókurteis við lafði
Rusley. Þú verður að sjá hana, og þakka henni fyrir
góðvild hennar.”
“Eg vildi að við hefðum aldrei sést,” sagði hann og
fór út úr herberginu.
Newton horfði á eftir honum og hélt svo áfram verki
sínu.
Fred sá hann ekki fyr en hann kom heim seint um
kvöldið, og fleygði sér niöur í stól, dauðþrevttur.
“Hvað hefirðtt haft fyrir stafai?” spurði Newton.
“Leitað að sattmnál t heystakki,” var svHfrHí.
Newton hnegði sig.
“Eg hefi verið á ferðinni í allan dag, ekki hvílt mig
augnablik síðan eg fór héðan í morgun. Eg hefi gægst inn
í búðir og opna glttgga, farið þvert og endilangt eftir göt-
um Lttndúnaborgar, fengið bendingar frá lögreglunni um
að hafa ntig i burtu, ef eg hefi staðið við fremur á einunt
stað en öðrum. Eg hefi eflaust verið álitinn þjófur, sem
væri að skygnast um eftir tækifæri til að stela. Og nú er
, eg hér, og engu nær en áður. En þó finst mér — eg veit
; ekki hvernig á því stendur — að hún sé i Lundúnum. Ef
þú hlærð að mér, Ed, þá ber eg þig.”
“F.g hefi aldrei verið fjær þvt að hlæja en á þessu
augnabliki,” svaraði Ed rólegur.
“A eg að segja þér, hvað eg hefði gert, ef herra Arthur
T.amonte hefði arfleitt mig að einhverju af peningum,”
sagði Fred með ákefð. “Eg hefði brúkað þá eins og þeir
vortt til að leita að henni. Eg hefði leigt httndrað leyni-
lögregltrþjóna, og ekki leyft þeini að hætta fyr en hún
var ftindin.”
“Og hvað svo?” spttrði Newton.
Fred stundi og kveikti sér í pípu. Newton horfði á
hann.
“Eg hélt þú hefðir heimsótt lafði Rusley,” sagði hann.
Fred leit til hans heiftarlega og fór svo inn í svefn-
herbergi sitt.
Þegar hann kom til morgunverðar daginn eftir, tók
Newton eftir því að hann var vel klæddttr, mikltt betur
en hversdagslega.
"Þú horfir á mig, F.d,” sagöi Fred. “Af því að eg er
í nýjutn fötum einungis til að þóknast þér, ‘því nvað varð-
ar mig um, hvað þessi Lady hugsar ? En eg ætti held eg
að heintasækja hana; hún á það skilið. Þess vegn« fer*
eg þangað og þakka henni fyrir góðvild hennar, og svo
er því máli lokið.”
Ed hneigði sig en sagði ekkert, þvi hann sá að hið
vanalega glaða vfirbragð á andliti Freds var horfið, en
t staðinn kominn sorgar- og áhyggjusvipur.
I'red revkti pipuna sina i ró og horfði á Newton, sem
skrifaði af kappi. Svo fór hann án þess að segja nokk-
uð.
Að tveim stundum liðnum kom hann aftur. Hann
virtist vera svipléttari og sagði 1>rosandi:
“Jæja. nú er þeta búið.”
“Hvernig gekk það?’ spttrði Newton forvitinn.
“Það varð ónýtisferð. Hún var ekki heima,” svaraði
Fred eins og honum þætti vænt um, að svona hafði tekist
til.
“Ekki heinta? Hvernig litur þar út?”
“Fallegasta húsið í Elm Park,” sagði Fred. “Fult af
vinnufólki og íburðarmikið skraut alstaðar. Alt bendir á
að hún hafi ótakmarkaðan auð. Það þarf hún líka að
hafa úr því að hún býr í svona húsi.”