Heimskringla - 07.03.1923, Blaðsíða 7

WINNIPEG, 7. MARZ, 1923.
HLIMSKRINGLA
7. BLAÐSIÐA.
The Domínion
Bank
XWJRNI NW'I'HK UAMB ??¦. •«
SHURHKUOKM »T.
Höfuðstóll, uppb.
Varaajóður .....
ill»v eignir, yfir .
....$ 6,000 000
....* 7,700,000
....$120,000,000
Karatakt athyell veitt tí****
"ii ItaupmaniMt oe wrtmt>
jMNk.
SDMisjóðadeildiu.
Vortlr af innstæðufé greiddir
.*in háir <>g annarsstaTja? rlö-
>rf>ng8t
PHONB A
P. B. TUCKER, Ráðsma&ir
Athugasemd
viS grein eftir I'. G. Magnús
i Lögbergi 22. febrúar.
Greinin er um söngsamkomur Egg-
erts Stefánssonar i ArgylebygB. Ilef-
ir herra Magnús hlaupiS þar gönu-
skeið þa8, sem þjóSræknir [slending-
ar mumi seint fyrirgefa. Lýkur hann
tvímælalausu lofsorSi á söng Egg-
erts, þrátt fyrir allharSa dóma. er
söngvarinn hlaut i stórblöSiun Winni-
peglxirgar. "Má eigi svo til ganga,
bræður mdnir." Ilvar mun íslenzk list
lenda. ef islenkir meiin eiga einir uni
hana aS dæma? Og ])á færist skörin
upp i bekkinn, þegar aS vettugi er
virt þaS. sem (ínskurinn hefir nm
oss aS segja. AhnaBtveggja hefir
ekki herra Magnús kynt sér dóm
nefndra bkiSa. eSa hann hefir ( þvert
ofan í allar meginreglur Islendinga)
dæmt án hliBsjónar álits hérlcndra
manna ; þvi þeir einir munu bera skyn
á þaS. sem gott er og fagurt meS
þjóSarbmti voru. Hva&a gildi hefir
þaS, þó islenzk a'þvða gráti og standi
á öndinni,, þegar islenzkur listamaS-
ur hellir yíir hana fló8i lífs og Ijóss
-— ef Enskurinn hefir lítið gott um
þann listamann að segja? IIvaða vit
er i því aS láta htekkjast af því a8
strengir hjartans eru snertir, ef þaS
er án samþykkis hérlendra manna?
E5a kemur þaS til mála, a8 Islend-
ingar fái notiS eldmó8s Eggerts, ef
ensk stórblöB segja aS hann gretti
sig?
Nei, herra P. G. Magnús hefir
hlaupio á sig. En ]><'> hvergi nærri
eins hatramlega i ])essu efni. eins og
þar sem hann lofar lag eftir Björgvin
GuSmundsson — "Nú legg eg augun
aftur". Þar hleypur herra Magnús
hreint og lieint á hundavaSi I
Björgvm þessi hefir fengist viB a8
semja lög i mörg ár, <>g Iiefir ef til
vill gert eins mikiS i þá alt eins og
nokkur annar Islendingur — fyr e8a
siðar. En "vér litum svo á máliS",
að þaS gangi glæpiun næst, aB ljúka
lofsorSi á verk þcssa tónskálds, er
kallar "lazz" klám og nýtizku vaude-
vílle-söngva leirburð. E8a hvernig
ættu Ainerikumenn aö leggja þeim
náunga liösyröi ? Enda heíir þaS
sýnt siií i mörgu, aS Björgvin ]>es i
er mesta "hutrtbug" á svi8i tónlistar-
innar. Og skal ni'i gera nokkra greín
fvrir þessari staShæfingu.
1. Á Islendingasamkomu á Allen
leikhúsinu í vetur voru sungin lög
eftir menn. sein tæplega geta allir tal-
ist tónskáld. I'ar var Björgvins
hvergi getiS. Kn eins og Lögberg
komst svo gullfallega afj orSt: "Eng-
an slíkan visi ti! þjqfHegrar söng-
menningar má þegja í hel". Getur
nú herra MagnÚS látið sér til htigar
komsi, að nokkuð sé i þaÍS variS. sem
Björgvin skapar? A þessari söng-
samkomu voru einnig sungin lög eft-
ir annara þjóSa inenn. Kemur þar
til greina víSsýni þj68r»kninriar, eins
og á Jóns Bjarnasonar skóla, þar sem
mikif) af textunum eru íslenzkar
þýíJingar. En nú er Björgvin ekk-
ert nema tslendingur og neitar og
neitar a6 ajia annara þjóöa verk.
Ma'tti benda herra Magnús á ]>aS. aS
síSan l'.inar myndhöggvari settist aS
i klettaborg sinni á Islandi. hefir lít-
Í6 uin haiui spurst hér vestra. en á
rneöan verk hans urSu á vegi enskra
blaSamanna, var Iians oft getiS í
vestur-íslenzkum MöSum. \'ú á hann
þa8 ekki skiliS.
2. SprenglærBir tónfræ8ingar ís-
'enzkir i Winnipeg hafa aldrei látiS
Björgvms getiS aS neinu. Fíf þeir
líta á verk hans, sjá þeir kvintir og
allan þremilinn og heyra — já, guö
veit hvaö ? Og ætlar svo hr. Magnús
og íslenzk alþýSa ArgylebygSar aS
koma upp með þá fjarstæSu. a8
"Bænin" hans Björgvins sí fegur?
3. Islenzka I>jóSræknisfélagiS lagSi
til síSu fjárupphæð, til þess aS glæSa
islenzka sönglist í Winnipeg. Björg-
vin var i höfuSstaSnum i alt sumar
sem leiS. Hann 'hefir talsvert feng-
ist viS aS ,-ei'a söngfélög. Heldur nú
hr. Magnus aS hann sé til nokkurs
nýtur í þessa átt, fyrst Þjó8ræknis-
félagiÖ fann hann ekki aS máti þessu
viSvíkjandi ?
4. Björgvin ritaSi grein um áminsta
Allen-samkomu. Lögberg, þessi út-
vör8ur vélsæmis vors og þjóSemis-
þrifa, kannaöist ekki vi8 fangamark
höfundarins, hafSi ef til vill aldrei
héyrt nafnsins getiS. Og hver og
hvar er ]>á þessi höfundur aS laginu,
sem Argylebúar <lá svo mjög?
5. Vestur-Islendingar eiga í fórum
sinum krítikussa, sem kunna a8 dæma
um alla skapaða hluti, er aS lisl og
vísindnm lýtur, þótt ]>eir beri ekki
nokkurt skynbragS á |)á hluti. Mundu
þessir menn <'kki hafa ritaS uni verk
Björgvins, ef þau væru þess virSi,
aS þeirra væri getiB ?
6. Blóts-gestur ritaSi fréttagrein
um siSasta ÞorrablótiS á Leslie. Seg-
ir hann þar satt frá um, aS litiS varS
úr söng Björgvins og hans manna,
eftir að þjóftræknin fór af staS. Iliin
fór hvitíyssandi Og "canvassaudi"
yfir salinn. Roskinn maSur sagSi
mér aS þaS væri eittluaS i logum
Björgvjns, sem blési á íslenzka glóS,
]>ó lu'ui væri falin undir hellubjargi
vestrænnar efnishyggju Þetta þurfa
þjÓSræknir menn aS muna; þvi ekki
þyrfti nieira íil aS lin-nna hina li'ingu
og dýrmælu nafnaskrá ÞjóSræknis-
félagsins, en aS logaSi upp úr í huga
einhvers ærlegs Islendings. Ovarlega
er því iariS. ef lög Björgvíns eru
lofufi.
En nú ætti hr. Magnús og aSrir
Argyleln'iar aS sjá heimskupör sin —
aS verSa hrifnir af einu smálagiuu
hans Rjörgvins Gu8mundssonar. ÞaS
er enn viSsjárverSaia vegna ])ess. aS
höfimdurinn á urmul af miklu stærri
og betri verkiuu. 1'aS er gott og
btessaS aS verSa hrifinn. En væri
ekki vissara aS in\n<Ia sjóS, seni
verja'mætti til ])ess aS kaupa álit bér-
lendra bla&a því í vil, sem vér höfum
ánægju af aS heyra? Alt þesskon-
ar fæst fyrir peninga bér i Ameriku.
Er ekki hér beilmikiS verksviS fyr-
ir Þjó8ræknisfélagi8? Er ekki tvi-
sýnt um, bvort róSraríélag yrSÍ nokk
uShappasælla ? Httl er óhugsartdi,
aS vér leyfum oss aS dá þaS. sem
licrlcutlir inemi vita ekki iim aS jafn-
vel sé til !
A5 endingu vona eg aS ArgyTe-
buar be\ri ekki i bráS fleiri !<">g eft'ir
Björgvin Guömundsson" þvi s\<>
g.eti fariS aS þeir gleymdn goSnm
raSum, <>g klöppuSu lof i lófa þeirri
list. sem skeytir bvorki beimsku tizk-
unnar né bégóma binna skri ftlærSu.
J. V. Pálsstin.
keisara, sem þjáöist af magaveiki, að
hann skyldi taka ákveðið lyf, bora
holu í axarskaftið og sniokka lyfinu
inn i hana; aS því búnu skyldi hann
gripa um skaftiS, þar sem bolan var,
og höggva viS þangað til hann svitn-
.iSI . þegar IvfiS befSi breyzt i loft
af hit;i handarinnar, ])á yrSi sýkin
bötnuS. Og í raun og veru reyndist
þetta réttur bati.
l>essi keisari er ekki sá eini, sem
eftir reglulega tilraun hefir komist
að því, ;iS likamsæfingar og likamleg
vmna er á;
þjáningum.
SkrifaSu þetta ekki.
"SkrifaSu þetta ekki. sagSi faSir
inn viS son sinn, er skrifaSi eitthvað
raeð demanti á gluggarú8urnar. "!'ú
getur ekki þurkaS þaB af aftur."
Skrifum vi8 ekki á liverjum degi
eitthvaS. sem ekki er hægt aS þurka
af áítur?
TalaSir ]>ú ekki nýlega eitt óvin-
gjarnlegt or8, <>g særSir meS því til-
ftnningar tryggs vinar? ÞaS hefir
tinSiS sér iiiii eiiis og demantsbrodd-
ur og ]>ú getur ekki eySilagt ]>aS.
llvislaSir ]>ii ekki vondri luigsun aS
félaga |)inum, sem gerSi blett i huga
hans, er ekki ver8ur þveginn af?
Gættu þess, hvar þú skrifar og
hvaS þú skrifar; þvi prófdagurinn
keiuur Scinna, þegar rit |)itt á aS op-
iuberast og |u"t aS bera ábyrgS á þvi.
sem þú hefir skrifaS.
(yftindsvcrð upfiskera.
Eitl áriS, þegar uppskeran i Vest-
ur-Ameríki.i var óvauaU'ga gó8, var i
einu blaSinu sagt frá ]>essari gleSi-
legu nýiuig á þenna bátt:
"Skelfilegar nýungar koma frá
vesturhluta búnaðarsvæSis Cherokee-
kynflokksins. ÞaS er sagt frá þvi,
aS drengur bafi klifraS upp eftir
maisjurtarlegg, til aS sjá hvort mais-
kornin væru fullþroskuS, en nú hækk
aSi jurtarleggurinn braSar en dreng-
urinn gat klifraS niSur. Drengurinn
sést iiú ekki lengur. l'rir ineiin Iia ía
tekiS aS sér aS höggva jurtarlegginn
niSur, til þess aS forSa drengnum frá
aS svelta í liel. en bann vex svo fljótt,
aS þeir geta alilrei lioggiS tvö högg
á sama staS. Drengurinn hefir ekk-
ert annaS en mais aS lil'a af, og hann
er mi þegar búinn aS kasta niSur ma-
is i l"i<>ra poka."
X.H. — Eftir að athugasemdir
þessar voru skrifaðar, rak eg mig á
aSra meinloku i Lögbergi. Einar P.
Jónsson lofar mjög þetta sama lag,
sem varS Arg\ leliuuni aS ásleitingar-
steini. 1-'.. I'. J- er skáld. eins og
mörg kvæSi bans liera vot tum. en
þar eS ekkert befir veriS þýtt á önn-
ur mál eftir hann. ættumvér ekki aS
fara meS gildi kvæSa bans í bámæli.
Skáld er han nþó. og skald eru galla-
gripir, þeir geta orSiS sv<> hrifnir,
aS þetr gleymi öSrum þjóSum i svip,
og lofi þaS, sem fagurt er. þrátt fyr-
ir alla bolvun. Hefir bann haft bau
<uS uni eitt siiiála<l Björgvins Gu8-
nuindssonar. aS ef nokkur mætti
marka þau, er þessi ltjörgvi nsá 1ista
maður. sem þiólS vor hefir tengst
beSiS. Og hvaSa tieimildir hefir E.
l'. I. þessi til aS gera slikar staShæf-
ingar um B. G. á meSan Knskurinn
befir ekkert sagt um lagasmið hans?
1. l'. P.
(ilc<)hi af />í'í <i<) </<•/<(.
Hinn mikilsmetni enski sagnaritari
Tómas Carlyle. var fæddur á bónda-
b.-e a Skotlaridi. Foreldrar hans voru
fata'kir. en --kildu bonum þó el'tir
mikinn arf með þeirri kristilegu fyr-
irmynd, sem þau gáfu honum.
Skildingana. seni drengurinn gat
umiiS sér iini á einn eSa aiinan bátt.
geymdi liann í- leirkrukku á efstu
billuniii i skáp íiokkruni.
l-'.inn kaldan vetrardág voru för-
eldrar hans farnir til bæiarins. l'á
kom fátækur og kaldur maSur. sem
barSi aS dvrum <>g baS uni hjálp.
í Thomas var8 mj<">g klökkur v.iS aS
l sjá þenna vcsalings mann. HraSaSi
sér inn i slofuna. sté upp á stól. tók
krukkuna og tæmdi bana i tófa fá-
tæka betlarans.
Þegar drengurinn var fullþroskaS-
ur og orSinn aS stóruin, na l'nfr;eguin
nianni. lvsir liann tilfinningum sinum
þenna dag á þenna hátt: "F.g vissi
ekki fyr en ])enna dag. bverju mætti
likja viS riki liiminsins."
-XX-
Smívegis.
Eftir J. V.
Undraverð hckning.
Hinn nafnkunni uppfyndingamaSur
Thomas Edison segir frá liflækni
nokkrttm, er skipaSi nafnkunnum
Elzta skáldsagan.
Kl/.ta skaldsagan í beiminuni er ef-
laust SÚ saga. sem fyrir 3200 árum
siSan var samin af egypzkum manni.
Enana aS nafni. Nafn skáldsögunn-
ar er "Saga tveggja bneSra". Höf-
undurinn var hirSskrit'ari hjá Me-
ramtab konungi Kgypta. sem álitinn
er aS vera sá k'araó. sem réSi riki
þegar tsraelsínenn fluttu frá Kgypta-
landi.
"Saga tveggja bneSranna", sem
skrifuð var til skemtunar fyrir syni
Meramtahs. var skrifuS á 1() sefpapp-
irsbl<">S meS belgiri'mum. AriS 1857
eignaðist ítölsk kona ]>essa verSmiklu
bók. sem se1<li hana nokkrum árum
seinna til British Museum í Lundún-
um, þar sem hún er enn geymd og álit-
in aS vera meSal merkuslu bóka sal'ns-
ins.
--------------------XX--------------------
BARNAGULL
SkrifaS af scra E. J. Mclan.
Hann frétti m'i aS Maximus Rómakeisari væri mjög '
voldugiir. svo aS hann lagSi af staS til Itatiu og komst il
lifvorS kefsarans. Maximusi þótti auðvitað vænt um aS
hafa slikan risa í návist sinni, ef hættu skykli liera aS
höndum, þvi aS slíkt gat ;etiS !><>riS viS á þeim dögum.
Offero varS nú mji'ig nafnfrægur, þvi aS hann var svo
bugaSur. aS liaiin kunni ekki aS hræSast. Gekk hann ætiS
fremstur í öllum hinum fjöln^örgu orustum. sem Maximus
keisari háSi um þær mundir.
Dag nokkurn hélt keisarinn hátíSlega sigurfor, eftir
rómverskri venju, <>g á eftir var slegiS upp mikilli veizlu.
A meSan sti'iS á niáltíSiiiiii og drykkjunni' kom skáld eitt
fram og flutti kvæSi sitt um sigurinn. I kvæSinu var
Kölski oft nefndur á nafn, <>g i hvert sinn er nafn hans
var nefnt. signdi keisarinn sig, rétt eins og hann væri
bræddur viS þanu. sem bar þetta nafn. Þar sem Offero
bat'Si aSeins veri8 illa uppiýstur fjárhirSir, furSaSi hann
sig á |)essu : <>g þegar bann var einn orSinn meS keisar-
amim. spur8i hann hver Kolski væri, <>g bvers vegna hann
gerSi krossmark fyrir sér. þegar hann væri nefndur.
Keisarinn var tregur til aS segja honum þetta, en lét ])ó
loksins tiIleiSast <>g sagSi hoiiuni þá. aS Kiilski vari óvin-
iir allrar veraldarinnar, og krossmarkiS væri gert til þess
aS reka hann í brottu.
Xú verSum viS aS minnast þess, aS Offero bafSi heit-
streiigt aS þjóna aSeins þeim, seiB mestur v;eri. og er
hann nú heyrSi aS Kölski værisvona máttugur, að jafn-
ve! Rómakeisari væri hræddur viS hann, þá ákvaS hann
aS fara úr þjónustu bans og finna þenna nýja húsbónda.
Ilann vissi ekkert. bvar liann átti aS leita hans, því
þótt fólk léti eins og Kölski væri alstaSar, ])á vissi enginn,
hvar liann hélt liii'S sina.
Eftir margra daga leit kom hann i eySimörk eina og
mætti bonum þar flokkur bermanna og var foringi beirra
biiiiin svörtum Iierkla'Sum. bár og hræSilegur. ilhiSlegur
yfirlitum og brann eldur úr augum hans. "Hver ert þú?"
öskraSi hann. Offero sagSi honum sögu sína í mesta sak-
leysi. og þegar svarti riddarin nbeyrSi. aS hann væri að
leita eftir Kölska til ]>ess aS ganga i þjónustu hans. hló
baiin grimmilegan lilátur og sagSi : "I'ú þarft ekki að
leita lengra. því aS eg er Kölski. eins og allir hérna við-
staddir geta borið vitni um. Eg tek ])ig meS ánægju i
mina ]ii<'iiuistu : slikt hraustnienni, sem ])ú ert. kemur sér
vel."
Þannig rak Offero nú erindi Kölska, því að maSurinn,
sem liann réSist til. var stigamaSur. Þeir ræntu og m\ rtu
nienn. konur og jafnvel liti! böfn. Offéro hlýddi i
hlindni öllu, sem l'oi'iiigiiiii sagSi honum aS gera.
Xú liSu þannig nokkur ár. Þá bar þaS viS einn <lag.
er ránsflokkurinn fór til spellvirkja sinna. aS þeir fóru
íram hjá mynd er st<iS viS veginn og aiti aS tákna Krist
á krossiinim. I'.r i';eningiali<ifSinginn. er sagSist vera
Ki'ilski. sá nierki þetta álengdar, liélt bann ekki eftir veg-
iiuim, hcldur gerSi laiigan krók ;'i leiS sina <ig konist þann-
ig fram bjá krossmarkinu. I'et'a þótti Offero uiidarlegl
og spurSi. hverju ]>aS sætti. "Sástu ekki krossmarkiS ?"
spurSi ræningjaforinginn. "Víst gerSi eg þaB," sagSi
Offero, "en livaS er á þvi ?" "1'aS er mvndiu af Kristi
og ]>aS getur veriS varasamt fyrir menn af okkar tæi, aS
koma nærri því: þaS gseti vel gert okkur blinda eSa ban-
aS okkur alveg." "Er þaS svo?" sagSi Offero. "1'aS
er þ;i auSséS. aS til er konungiir. sem ]>ú bræSist. og fylgi
eg þéf ekki framar. Eg ;etla m'i aS fara aS þjóna þeim,
sem ]>ú hræSist."
llann yfirgaf nú ræningj-ana og fór aS leita Krists.
En ])vi er ykkur óhætt aS trúa, aS svo illa sem honum
gekk aS finiia Kölska, þá gekk bin lcitin ekki betur. Ilann
ferSaSist um heiminn. unz hann kom aS klaustri einu úti
i óbygSum. St<'>S klaustriS viS mikiS fljót.
l'.r lianii sagSi munkunum frá erinili sinu. kváSust þeir
skyldu kenna honum ráS til aS þjóna Kristi, þótt ekki
gætu þeir sagt honum hvar hann væri aS ftnna i allri sinni
dýrS.
Þeir klaeddu hann úr blóSstokknum herklæSunum og
færSu hann i munkaserk. l'eir tóku herfákinn hans og
beittu boiium fyrir plóginn. meS spi<>tiim bans sniSu þeir
a," grcinar. eu skjöldinn bans ln'ifSu þeir fyrir trog. I>á
röku5u þeir af honum háriS i hvirfliimm og kendu hon-
iim aS lesa bænir frá morgni til kvölds.
Ekki féll Offero þessi iSja. þvi aB verk voru honum
tamari cn bænalestur. llcl'Si luimini falliS betur. aS
berjast fyrir þenna nvja konung sinn. en aS tlytja fyrir
liaim bæni'r; en munkarnir sögöu honum, að hér þyrfti
engra bardaga \iS og lét hann sér iþaS þá vel lika. l>eir
reyndu aS kenna honum aS lesa og skrifa <>g skilja helgar
ritningar, en liann var betur ger til likamans eu sálarinn-
ir og lcl honum illa l;e,rdómurinn.
Loks konnist munkarnir á ])á skoSun, aS hann yrSi
ekki gerSur aS lærSum manni. svo aS ])eim kom ráð i hug
ti! aS nota afl lians á þann bátt, sem komingi bans niyndi
geSjast.
Xál;egt klaustrinu var straumhart fljót. Kngin var
hri't á þvi og eigi var hægt að ferja yfir það. því urðu
íneiin aS vaSa þaS. en þaS var mjfjg erfitt. Offero bygSi
sér því hreysi niSur viS fljÓtÍS, og bar yfir þaS hvern.
sem vildi komast yfir um.
Um langan tima var bann viS þenna starfa, aS bera
menn yfir fljótiS endurgjaldslaust. og tmgir sein gamlir
blessuSu hann fyrir þetta kærleiksverk og töldu liann trú-
an þjón herra sins.
A dimmri vetrarnóttu einni. mjög kaldri. þegar storm-
urinn þaut nistandi gegnum fjallaskiirSin. heyrSi Offero,
þar sem bann svaf í hlýju rúmi sinu, harn kalla ti! sin á
þessa leiS: "Offero ! Offero!"
Hann reis Úr rekkju og fór út. TTann heyrSi þá tiróp-
aS á ný. I>aS var rétt eins og barniS ætti hágt. Hann fór
ofan á flj<Stsbakkann og fann þar lítiS harn. sem grét
aumkunarlega og baS hann að bera sig yfir ána.
Offero tók barniS í fang sér og bar þaS til kofa síns
og gaf því aS borSa. Hann reyndi aS fá það til að sofa
í kofanum til morguns, en barm'S, sem var mjög un"-t.
hrópaði: "Offero! Offero ! berðu mig yfir !"
l'á tók risinn barnið á handlegg sér og staf í hina
hendina og ÓS út i ána. BarniS var lítið, en stafurinn var
bæði langur og digur. Hann fann að fljótið var storm-
bólgiS, en hinn hjartagóSi risi hræddist þaS ekki.
Stundum hafSi hann boriS tvo eða þrjá fullorSna í
einu — já, einu sinni hafSi hann borið hest yfir. Það var
honum því hægðarleikur að bera smábarn þetta, en löngu
áSur en hann kom út i mitt fljótiS, fann hann aS byrSin
var aS þyngjast, hann kiknaði í knjáliðunum og skalf frá
hvirfli til ilja. Þrátt fyrir 'þaS barSist hann áfram og
næstum því yfirkominn af byrðinni náði hann hinum
bakkanum.
Kr haim lagSi barniS mjúklega niSur í grasíS, sagði
bann viS þaS : "Hver ert þú, unginn minn, sem ert svona
þ'ungur?" Kn er hann horfSi á barniS, var þaS ekki framar
barn. heldur fullvaxinn maSur. T>ó liktist hann ekki nein-
um venjulegum manni. Augu hans skinu eins og stjörnur
og \ fir ásjónu hans breiddist dýrðarljómi himneskrar
dýrSar, ástúSar og fegurSar. Hann svaraSi: "Eg er
meistarinn, sem þú ihefir leitaS svo lengi. Eg er Jesús
frá Xazaret. sem þú þjónar í þessum óbygSum. Eg kalla
þig mina eign. sakir þess aS þú kant aS starfa þótt ekki
kunnir þú aS biSja. I't'i hefir bon'S Krist á herSum þín-
tim. <>g eg var svona þungur af þvi eg ber syndir alls
heimsiris. Xafn þitt er ekki lengur Offero, heldur
Kiistófer. því aS þú hcfir boriS meistara þinn þessa nótt.
I'riSur sé með þér."
Ódysscifnr og Sirciiiirnar.
Kom þú eigi á götu óguðlegra og gakk eigi á vegi
vondra manna, sneið hjá honum, farðu hann ekki, snú þú
hjá honum og farðu fram hjá — (OrBskviBirnir %, 14.15.)
Eitt ki'mgsriki kotsniátt á cg.
þar kend min og hugsun er,
aS gæta þar góBrar stjórnar
þó gengur oft illa mér ;
þvi ofsinn oft mig villir
og einþykoin hamlar sýn,
en sjálfselskan sendir skugga
svarta' yfir verkin min.
Sjálfstjórn mig langar aS læra,
svo 'lund min verði rétt.
heiSarleg, hratist og þolin,
• hvergi meS nokkurn blett.
Sólskin i sálu veita,
SVO aS biin verSi góS.
og bapp fylgi hverjum degi,
sem hverfur í timans sjóS.
T'ú, faSir. sem alla elskar.
þú ætlar að hjálpa mér.
;e, keudu nnér kærleiks vegi,
og kenn mér að treysta þér.
I freisting mig falli verðu,
fjarlægSu öll mín tár.
Þú læknar jafnt léttar sorgir
og lífsins djiipu sár.
(Lauslega þýtt.)
Odysseifur og félagar hans lentu í mörgum raunum og
æfintýrum áður en þeir komust heim úr TrójustriSinu.
T''.r þeir voru aS hrekjast land úr lancli. komu þeir einu
sinni í lanil I.i'itos-a'tanna. Lótosblómið var mjög svip-
aS vatnsliljum og var mjög gott á bragSiS, en allir, sem
átu af þvi. gleymdu heimilum sínum og urðu hálfdauðir
li;cgl;ctismemi. T'eir voru visir að sitja i gulum ægisand-
inum og dreyma um heimkynni sitt og syngja:
Frá heima eyju
hafiS skilur oss,
vér leitum aldrei heim."
Ödysseifur var ráSagóður og vildi ekki eta lótosblóm>-
in. l'á sigldu þeir til eyjar Kirku. er me'S tofrum sínum
breytti förunautum ödysseifs í svin, af því aS þeir vildu
ekki gera neitt nema eta og sofa. En Ödysseifur var svo
vitur. aS 'hann bjargaSi ekki aSeins sjálfum sér frá þess-
um tiifrtim, heldur neyddi hann Kirku til aö breyta félög-
tim sinum aftur í menn. Er hann ætlaði aS fara frá eyj-
unni, þá sagði hún honum til vegar. Þannigmælti hún :
"Hygg nú að þvi, sem eg segi þér : mttn og guS sjálfur
miiuia þig þar á. Fyrst munt þú koma til Sirena, er seiða
alla menn, er nærri þeim koma. Ef nokkur nálgast Sisfn-
urnar liviinnu <>g heyrir si'ing þeirra. þ.á mun hvorki kona
bans né ungfcörn koma til fundar viS hann aS fagna heim-
komn hans. T>ví Sirenur sitja í greinum <>g seiða menn
uicS snjollum söng: þar er hjá þeim hrúga af heinum
nianiia. er fúna þar og þorna upp í skinni. T'ú skalt róa
langt út frá þeim; þii skalt taka hunangssa't vax og drepa
því i eyru l'oruuauta þirma, svo enginn ])eirra heyri. T>á
skulu þeir binda þig í skipinu á höndum og fótum upp-
rcttann á siglu])óftunni og brcgSa reipunum um sigluna,
s\ii aS ]>ú megir bafa þá skemtun aS heyra rödd Sirena:
en ef þii ferS Iwnarveg að félögum þínum og biður þá aS
levsa þig. |)á skulu þeir binda þig meS enn fleiri biindttm."
Þannig mælti ödysseifur vi8 menn sína:
"Kæru vinir, ekki hæfir aS einn eða tveir menn viti
þa8, sem hin ágæta Kirka sagSi mér aS fyrir oss lægi.
Kg skal láta yður vita af því, svo aS þaS komi ekki óvart
á. hvort sem vér bíSum bana eSa oss verSur attðiS af aS
komast og afstýra dait'Sa og feigS. Hún baS mig fyrst að
í irSast söng binna raddfögru Sirena og hið blómfagra engi.
Iltin kvað mig einan heyra mega n'xld þeirra, en sagði að
þér skylduB þá binda mig meS sterku bandi, svo að eg væri
grafkyr. uppréttan ;i sigluþóftunni. og bregSa svo reipinu
tim sigluna. og cf eg færi bónarveg aS ySur og bæBi ySur
aS leysa mig. þá skylduS þér re\ ra mig mcS fleiri Ixind-
um."
Meira.