Heimskringla - 14.03.1923, Blaðsíða 7
WINNIFEG 14. MARZ, 1923.
HtlMSKRINGLA
7. BLAÐSIÐA.
The Dominion
Bank
HMNl NOTRE UAMH ATB. ••
IHEHBHOOKB ■T.
Höfuístóll, uppb......I 6,000 000
YarasjóSur ............6 7,700,000
▲.Uar oignir, yíir....J120,000,000
Bérstakt athycli Teitt rlBsfctft-
u» kaupmmno* oc
Sparisjóösdeildiu.
Voxtir ftf innstæðufé greiddir
jafn háir og annftnwt»0«r Tlö-
cencftt.
FHONI A HH.
P. B. TUCKER, RáSsmaÍur
ir andast höfuS þessa þriöja heimil-
is, kona á efra aldri, er bjó með -on-
um sínum rétt vestan við bæinn, og
var fyrir margra hluta sakir meðal
hinna merkustu kvenna í landnáms-
hópi vorum hinum forna, einkum
um manni, er Springfield heitir, og
búa þau i Duluth. Þá á hún þrjú
systkini á lífi hér í álfu; en þau eru:
Bjarni kaupmaður Davíðsson West-
mann, i þorpinu Churchbridge i
Sask.; Alexander Davíðsson Aust-
BARNAGULL.
Skrifað af séra E. J. Melan.
Meðan eg var að tjá og telja hvað eina fyrir föru-
nautum minum, þá bar hið traustsmíðaða skip fljótlega
hvað hugprýði, þolgæði og dugnað mann á Gimli i Aýja Islandi, og Guð-^ ag ey girena> þv; meinhægur byr var á eftir því. Þá tók
‘snerti. Er s fisaga hennar saga stríðs rún Davíðsdóttir Johnson, kona ; snögglega af a]lan byr og gerði blæja logn; var sú lá-
og baráttu, við erfiðleika og mótlæti,1 Kristjáns grafreittvarðar í Duluth.
Laugardagsskólinn
(Framh. frá 3. bls.)
kóngsriki. Báðu þeir um nesti og
nýja skó; fengu það, og lögðu þeir
svo af -stað gangandi, og komu til
hallarinnar nokkru fyrir jól. Buðu
þeir þénustu sína, og var það þegið,
þar sem svo margir höfðu reynt til
þrautar, en árangurslaust.
Aðfangadagur jóla kom, og gekk
hin eina, sem eftir var af kóngsdætr-
um, til hvílu um nóttina í kastalan-
um. Þeir bræður bjuggust til að
að vaka, og sátu í næsta herbergi við
kóngsdóttur, þar sem þeir gátu séð
inn í herbergi hennar.
Leið nú fram að miðnætti, og sofn-
uðu bræður smátt og smátt, allir
nema Velvakandi. Hann vakti, og
litlu eftir að bræður hans sofnuðu,
sér hann alt í einu voðalega stóra
hönd konia í gegnum vegginn uppi
yfir kóngsdóttur. Velvakandi þótt-
ist sjá, að höndin ætlaði að grípa
kóngsdóttur. Vekur hann þá bræð-
ur sína í snatri, og gripur Velhald-
andi i höndina og heldur fast, en
Velhöggvandi reiðir upp öxina og
höggur af hendina uni alnboga.
Hlaupa þeir bræður nú út, en þá er
eigandi handarinnar horfinn. Vel-
sporrekjandi finnur samt sporin strax
og rekur hann þau þar til þeir koma
að afar háum hömrum. Virtist ekki
fært nema fugli fljúganda að kom-
ast upp á hamrana. En Velberg-
klifrandi lagði óhikað að berginu, og
eftir nokkra erfiðleika komst hann
upp á brúnina og kastaði festi niður
til bræðra sinna. Komust þeir þann-
ig allir upp á hamrana og gengu
nokkuð lengi, þar til þeir komu að
helli stórum. Voru þar glæður nokk-
ttð. kulnaðar og Iá þar eigandi hand-
arinnar. Þeir bræður gerðit fljót-
lega út af við hann og fóru síðan að ! ^
kanna herbergi hellisins. Komu þeir
bráðlega að afhelli nokkrum, sem
lokaður var. Brutust þeir þar inn
og fundu — hvað haldið þið —
kóngsdæturnar týndu. Þarna sátu
þær hver í sínum stól, og var hið
fagra hár þeirra bundið um stól-
bríkurnar. Leystu þeir nú meyjarn-
ar, og urðu þar nú fagnaðarfundir
miklir.
Var nú snúið heiin á leið aftur,
og stóð það heirna, að þegar kóngur
og drotning komu á fætur um ,morg-
uninn jóladaginn, voru þeir bræður
komnir í kastalann með hinar týndu
mey j ar.
Á jóladaginn kvað alt við af fagn-
aðarópum í kóngsríki, og var nú
slegið upp fagnaðargildi, er síðan
var snúið upp í íimmfalda brúð-
kaupsveiflu.
Giftust þeir Velvakandi og bræð-
ur hans hinum fögru meyjum, sem
þeir höfðu svo undursamlega og
hamingjusamlega bjargað. Tókust
þar góðar ástir og unnust þau bæði
vel og lengi. Ljúkum vér svo þess-
ari sögu.
J. E.
-XX-
Sig
igurjóna Normann.
(Dánarfregn.)
Islendingar í borginni Duluth eru
ekki margir. Islenzka bygðin þar hef-
ir jafnan verið fámenn, þó óðum
gerist fámennari, þar sem burtflutn-
ingar og dauðinn höggva skarð í
hópinn smáa með ári hverju. Eru
þar nú ei eftir nema tvær alíslenzkar
fjölskyldur; hin heimilin, þó nokkur
séu, eigi íslenzk nema að öðru hjón-
anna. Fram yfir síðastliðin áramót
voru þessi heimili þrjú, en síðan hef-
er þó fær eigi bugað starfsþrek henn-
ar og stöðuglyndi.
Sigurjóna Davíðsdóttir Norntann
var fædd í Gilhaga í Strandasýslu á
Islandi 17. nóvember 1866. Foreldr-
ar hennar voru þau hjón Davið
Bjarnason og Þórdís Jónsdóttir, er
lengi bjuggtt í Gilhaga, en fluttust
síðar suður í Norðurárdal í Mýra-
sýslu, að Fornahvammi. Sigurjóna
ólzt upp meö foreldrum sínum til tví-
tugsaldurs, en flutti þá til Ameríku
og kom til Winnipeg sumarið 1886.
Eftir rúma ársdvöl í Winnipeg, • 'ft-
ist hún, hinn 10. desember 1887, Sig-
urði Jónssyni Normann, og fluttu þau
um vorið 1888 til Duluth. Þar hefir
hún búið síðan. Eftir nokkurra ára
veru þar kevptu þau sér bújörð vest-
an við bæinn; er þar fagurt umhorfs
og útsýn hin bezta; hýstu þar vel óg
byrjuðu mjólkursölu. Þó litið gæfi
i aðra hönd, búnaðist þeim vel, svo að
þau voru komin í nokkur efni, er alt
brann hjá þeim, skepnur og bæjarhús
og allar eignir þeirra og búpening-
ur, nóttina 12. október 1918, í hinum
ægilega sléttu- og skógarbruna, er í
eyði lagði stóran hluta Norðttr-
Minnesotarikis og olli hinu mikla líf-
og eignatjóni, sem mjög varð min.i-
isstætt. Arður hinna mörgu ára og
erfiðisstunda hvarf þannig á einni
nóttu, svo að ekkert var eftir nema
óskuhrúgan, — en það sem sárast
var af öllit, að í húsbrunanum fórst
og elzti sonur hennar, 22 ára gantall
og hið inesta mannsefni. Var hann
þeirra hægri hönd, foreldra sinna, og
að mestu fyrir búinu, því faðir hans
var farinn að heilsu. Var það fyrir
sérstakan dugnað hennar og dæma-
fáan kjark, að hún kom yngri börn-
iinum út úr eldinum og manni sínttm,
er mátti heita farlama, og komst nteð
hann og þau gegntim bálið og eldinn
á sléttunni og inn til bæjarins, 'il
húsa systur sinnar og tengdabróður,
er þar búa, — Kristjáns grafreits-
varðar Jónssonar og konu hans. Var
þá lífi þeirra, er eftir lifðu borgið.
Eftir áfelli þenna flutti maður
hennar burtu og vestur að hafi,
þrotinn að heilstt og kröftum, og
hefir dvalið þar síðan. Nú stóð hún
ttppi nteð tjögur börnin, er eftir lifðu
af 8, er þau hjón höfðtt eignast; öll
vistt kontin af yngstu árttrn, en þó
mjög ttng. Eigi var árennilegt að
hverfa til baka á öskuhólana og
byggja upp hinar brttnnu rústir að
nýju, en þó valdi hún þann kostinn.
i Landeignin var stórskemd eftir brun-
ann og eignirnar engar. Með hjálp
og aðstoð tengdaibróður síns og syst-
ur og nokkttrra vina, byrjaði hún
aftur að nýju, kom upp húsum og
græddi brunablettina mörgu í engj-
um og baga, en dýpsta brunasárið
greri aldrei. Yngri synir hennar
tóku þá við búsýslu með henni og
farnaðist vel. Var hún aftur komin
til fttllkominna bjargráða, er heilsan
bilaði hana með desember síðastliðn-
um. Lífskraftarnir voru eyddir og
starfsþolið til þurðar gengið. Eftir
tveggja mánaða þunga legu andaðist
hún að heimili sínu hinn 3. febrúar
s.l. Lík hennar var flutt heim til
systur hennar og tengdabróður, og
fór jarðarförin fram þaðan hinn 6.
sama mánaðar. Islendingarnir fáu,
er heinta eiga í bænttm, vortt flestir
viðstaddir og auk þess milli 60—70
rnanns annara þjóða. Kista hennar
var þakin blómum og kveðjusending-
um nábúa og vina, er kynst höfðu
henni um aldar þriðjunginn, sem hún
hafði á meðal þeirra dvalið.
Svo lýsir kunnugur maður Sigur-
jónu sálugu, að hún væri hin mynd-
arlegasta kona í sjón, þægileg og
glöð i viðmóti, hvort sem gekk með
eða mót, jafnlynd og fáskiftin um
annara sakir, orðvör og vildi engan
hryggja í orði eða verki. Varð því
öllum kært til hennar, er henni kynt-
ust.
Sem áður cr sagt, eru 4 börn henn-
ar á lífi; búa synir hennar tvei.r á
eignarjörðinni, hinn þriðji er far-
andsali fyrir stórsöluhús í Duluth, en
fjórða barnið, dóttir, er gift amerísk-
deyða ekki einleikin; stóðu ntenn þá upp og tóku saman
Allir minnast hennar nú, þessir æ 1 seglin og 'lögðu þau niður í skipið; settust síðan við ár.ar
ingjar hennar og þakka fyrir marga ; og ]étu sjóinn hvitna fyrir þeim s]éttu árarbiöðum. Þá
liðna stund, fyrir marga ánægju og ^ téh eg stéra vaxköku og skar í smábúta með beittum hníf,
gleði, er hún veitti þeim meðan hún j
enn var með þeim á veginum.
R. P.
-----------x----------
Bréf til Heimskringh.
(Frá fréttaritara Hkr.)
Markerville, 5. marz, ’23.
Eftir langvinna veðursæld brá hér
til harðari veðráttu með byrjun s.l.
ntánaðar, með snjöstormum og all-
háu frosti, um og yfir 40 stig á F.
Lagði þá talsverðan snjó, en mis-
jafnan sökum stormanna. Þetta
og hnoðaði milli handa mér; blotnaði vaxið fljótt, því að
sólskin var, enda var knálega hnoðað. Síðan drap eg því
í eyrun á öllum skipverjum, en þeir heftu mig á höndum
og fótum og bundu mig uppréttan á sigluþóftunni og
brugðu reipunum um sigluna; settust síðan niður og lustu
árum í hinn gráa sæ.
Nú vorum við komnir svo nærri, að heyra mátti, ef
kallað var, því að vér rérum hart; þá urðu þær varar við,
| að hið örskreiða skip rendi þar hjá, og hófu upp snjallan
söng:
“Kom þú hingað, lofsæli Ödysseifur, prýðimaður
Akkea; legg hér að skipi þínu, svo að þú getir heyrt söng-
hljóðin okkar. Enginn hefir nokkru sinni farið hér svo
I hjá á skipi, að hann hafi ekki fyrst hlustað á vora sæt-
jhljómandi rödd; sá er það gerir, fer svo á burt, að hann
veður hélzt þó ekki lengi, þvt um þ. L ^ , ,v . , ,
^ , v- v ■, |hefir haft goða skemtun og er margs froðart; þvt ver vit-
um allar þær þrautir, er Argíar áttu i hinni rfku Tróju-
borg, að ráðstöfun guðanna; vér vitum og alt hvað við
ber á hinni margfrófu jörð.”
Þannig mæltu þær og létu til sín heyra svása rödd.
Blóðlangaði mig þá til að hlýða á, bandaði förunautum
mínum með augnakrúnunum og bað þá að leysa mig. Þeir
réru þá bakföllum, en Perimedes og Evrylakkus stóðu
þegar upp og bundu mig með enn fleiri fjötrum, og hertu
betur á mér. En þegar vér vorum komnir fram hjá
i Sirenunt, og ekki heyrðist ómur þeirra eða söngur, þá
tóku minir kæru félagar burt vaxið, er eg hafði drepið í
eyru þeirra, og losuðu mig úr iböndunum.
Þannig fór Odysseifur frarn hjá Sirenum, og var hann
20. f. m. kyrði t eðrin og ntildaði aft-
ur; var hér bliíðviðri síðustu daga
mánaðarins, svo snjóinn þýddi að
nokkrtt. Fyrsta þessa mánaðar féll
aftur nokkur snjór; síðan stilt veður.
Aðfaranótt 25. febr. andaðist að
heimil sínu húsfreyja Guðbjörg Lilja
Johnson, kona J. S. Johnsonar, eft-
ir langvarandi sjúkdónt og þjáning-
ar. Húrt var einkadóttir merkishjón-
at.na Chr. Christiansonar og Sigur-!
laugar Guðmundsdóttur, sem námu
hér land fyrir þrjátíu árttnt. Séra ^
Pétur Hjálmsson jarðsöng hana, að
að ibjarga bónda sínum úr þessum vandræðum. Það var
samt ekki til neins.
Nal tapaði öllu og hélt af stað út í skóginn, klæðlaus
og matarlaus. Damayanti fór með honum og reyndi að
snúa honum aftur.
Alt sem þau áttu, var ein yfirhöfn, og sváfu þau nú
ein úti í skóginum, matarlaus og skýlislaus, nema fyrir
skikkjuna hennar Damayanti. Þá fór Nal í örvæntingu
sinni á fætur eina nótt og sneið skikkjuna í tvent og
hljóp í brott, og skildi konu sína eftir sofandi og eina
þarna í skóginum, eins og hinn forni rithöfundur segir:
“Dreginn í brott af Kala, en haldið aftur af ástinni.”
Hálfgeggjaður og svo breyttur að yfirlitum, að enginn
gat þekt hann, gerðist Nal nú vagnstjori konungs eins, en
Damayanti fór heim til foreldra sinna, yfirkomin af sorg.
En altaf vonaði hún þó, að hitta aftur eiginmann sinn.
En það virtist ekki ætla að rætast; ekki kom Nal, og
enginn vissi, hvar hann var niðurkominn.
Loksins fann Damayanti það ráð til þess að finna
hann, að hún sendi út sendiboða og lét þá syngja, hvar
sem þeir komu:
“Hvert fórst þú, kæri, er flýðir þú í brott?
er fyrst þú hafðir skikkju minni skift,
þú skildir brúði í skógi eftir eina.”
Sendiboðar hénnar fóru um alt Indland og sungu þetta
stef, hvar sent þeir komu. Loks hitti einn þeirra Vahuka,
ófríðan mjög ásýndum (það var Nal í niðurlægingu
sinni). Svaraði hann þá harmþrunginn mjög: “Eigi
skyldi hún vera rnér reið, þvi að fuglar báru brott fat
mitt, er eg leitaði mér að fæðu handa oss báðunt.”
Sendiboðarnir sneru heim til Damayanti og sögðu
henni, hvað vagnstjórinn hefði sagt, og vissi hún þá, að
þetta var Nal, þótt eigi kæmi heima lýsingin á útlitinu.
Tók hún nú að hugsa upp ráð, hvernig hún skyldi iá
hinum ótrygga eiginmanni heim.
Eins og áöur var að vikið, þá var Nal mesti hesta-
maður i heimi. Damayanti gerði því húsbónda hans boð,
að nú ætlaði hún að ltafa veizlu á ný og velja sér aftur
mann;.átti sú veizla að standa næsta dag.
Er Nal heyrði þetta, gerðist hann ntjög harmþrung-
inn, því að hann hélt að Damayanti væri hætt að elska
viðstöddu fjölmenni, í heimagrafreit; sá fyrs‘!' er ÞaS ^at: en sá dómur hví,di á Þeim’ aS ef sig. En þótt þeir ættu heima httndrað mílur í brottu,
ættarinnar. Þessi myndarkona, sem
héðan um hádegi æfinn-, h,ytu Þær aS de7ja: stukku þær því í sjóinn og drektu
Síðan geta allir sjómenn farið þá leið óhultir.
einhverjum tækist að komast ósködduðum af fundi þeirra
miiCAi . rvjoi IÍIJ ..W ..V..M,
kölluð
ar, var mjög vel gefin til sálar og,ser
líkama, og hafði ttnnið sér virðingu-----------------------
og hlýhug allra, sent kvntust henni. !
I fráfalli hennar er harnntr mikill Kærleikurinn er langlyndur, hann er góðviljaður.
kveðinn að hinum aldUrhnigmt for- , <L Korintnbréf 13, 4.)
eldrum, eiginmanni hennar og fjór- | yeif eg ag eg átti
um börnum þeirra, sem öll eru á
æskuskeiði. —
Að kvöldi 1. þ. m. var söngsam-
koma herra E. Stefánssonar í Fen-
sala Hall í Markerville; aösókn var
sæmileg, myndi þó hafa verið meiri,
hefði ekki slænit veðttr og ilt færi
viljað til. Þótti samkomugesttinum
skemtunin hin bezta, og vann lista-
maðttrinn sér óskifta aðdáttn og ein-
rónta þökk fyrir hingaðkorruna.
----------------xx-----------
auð í minni sál;
en er mest eg mátti,
misti’ eg viljans stál.
M. J.
Segja sait.
Nal hét ungur, indverskur kóngssonur. Hann var hinn
mesti íþróttamaður, en einkum var hann orðlagður hesta-
maðttr:; hann kunni allra manna bezt að stýra vagni.
Damayanti hét kóngsdóttir ein. Hún var svo góð og
fögur að guðirnir sjálfir unnu henni hugástum og vildu
eignast hana.
Damayanti og Nal dreymdi hvort um annað löngu áð-
ur en þau sáust. Nal hafði veitt svan, sem sagði honum
frá hinni góðu kóngsdóttur, og fyrir það að Nal slepti
svaninttm, varð hann boðberi milli þeirra Nals og Dama-
Þvi er ver og miður, að við getum yanfi_
ekki séð marga menn líka Mr. John T>egar Damayanti var orðin gjafvaxta, hclt faðir
Tohnson, ITecla Blk., Edmonton, Al- hennar mikla veizlu, þar átti hún að kjósa sér mann.
berta. Hann er ntaðttr, sem fólk tek- f^ornu þangag margir kóngssynir með dýrlegu förtineyti,
ur tillit til, laglegur og gáfulegui og 1,^3; fjær 0g nær. Bjóst hver um sig af þeint við, að
vel kristinn og skemtilegur í tali fat hann yrgj kosinn brúðgttminn. Jafnvel guðirnir Indra,,
verkunum ntegið þið sjá það). Mr. yaruna Agní 0g Yanta komu þangað, vildu þeir líka fá
kóngsdótturina. Eftir leikina og veizluna, þegar mæritt
átti að velja sér mannsefnið, ttrðit firn mikil. I staðinn
fyrir Nal einan voru þar komnir fimm menn, er líktust |
honum, svo að eigi var unt að þekkja þá í sundur. Fjórir
j þeirra voru hinar goðbornu verur himinsins; vissu þeir
og Mrs. John Johnson gera mikið
gott af sér. Altaf er einhver kominn
til þeirra og stundum margir í einu,
og enginn ntá fara frá þeint án þess
þeir þiggi góðgerðir.
j sagði hann við húsbónda sinn: “Þú skalt komast í veizl-
una á morgun.”
Dásamleg var vagnstjórn Nals daginn þann. Þeir
fóru eins og fuglinn fljúgandi yfir fjöll og fijót, og um
sólarlag koniti þeir i borg þá, sem Damavanti átti heima
i. En ekkert bar þar nein veizlumerki. Engir nerna Nal og
húsbóndi ltans höfðu fengið þessi boð, og Damayanti
vissi, að með þessum fresti gætu engir komist þangað
nema Nal.
Er Nal nálgaðist, fór hann eins og að finna sjálfan
sig. Hugsun hans varð skýrari og afl hans færðist í
hann á ný, því að hinn illi andi Kala vfirgaf hann nú.
En vegna þess, hve harmþrunginn hann var, sagði
hann ekki til sín. Með mörgum snjöllum ráðum reyndi
hin trygglynda kona hans að freista hans til að opinbera,
hver hann væri, því að ástin gerði hana skygna, og því
sá hún gegnum hið ytra útlit hans.
Fvrst sendi hún stúlku með börnin sin til hans. Er
Nal sá þatt. tók hann þau í faðm sér, tárfeldi, blessaði
þau og sagði: “Þau ertt svo lík börnunttm mímtm.” En
sanit sagði hann ekki til sín.
Loksins fór Damayanti til hans, klædd aðeins skikkju-
helmingnum, er hann skildi eftir hjá henni forðum, er
hann yfirgaf hana í skóginttm.
Þessi mikla sjálfsafneitun hrærði hjarta hans. Hann sá
hve dygg og trú kona hans var og hve heimskur og synd-
ttgttr hann hafði verið. Þar sem Kali hafði nú yfirgefið
hann, varpaði hann nú af sér hinu óhrjálega dulargerfi
og varð hinn göfugi Nal, er hann var áður. Þvi næst fékk
hann aftur kóngsríki sitt og fór með konu sína og börn
þangað. Þannig sigraði ást og trygð Damayanti vald
hins illa anda, Kala.
Svo sýnist vera orðið vanalegt fyr- ag Datnayanti elskaði Nal, og bjóst hver um sig við að ná
ir Mr. Johnson, að fara með hægri henni svona_ Nu vjssi Damayanti engin ráð; hún óttað-
hendina ofan í vasann og taka upp ^ ist> ag hán fyn{Ji ekki hinn rétta Nal, svo að hún bað þá
handfylli sina af seðlum. Hann er m ag faha Upp hina rettu mynd, og er þeir sáu hvað hún
ekki að líta eftir einum eða tveimur . yar trygg og ákveðin, hrærðust þeir til meðauntkvunar
dollurum; hann kemur auga á tiu ' Qg urgu vj8 ,bæn hennar.
dollara seðil, og réttir að þeim, sem
hann heldur að eigi erfitt.
Indra ásamt hinum guðunum birtist nú t allri sinni
dýrð; skinu þeir eins og sólin í hreinleika hintinsins.
Eg hefi orðið fvrir því þrisvar eða hiárnsveigir þe;rra fölnuðtt aldrei. Þeir þurftu aldrei að
fjórum sinntim. Og konan hans hef- (]ep]a augunurn og þe;r köstuðu ekki neinum skuggum.
ý- staðið hjá honttm og sagt. betta. f?;nn þeirra var samt rykugttr eftir ferðalagið og
er víst ekki of mikið’’.
Mrs. Johnson er sérstaklega stilt
og greind kona og hvers manns hug-
ljúfi.
varpaði frá sér skugga, þar sem hann stóð i sólskininu..
Blómin á sveignum hans voru bliknuð.
Damayanti hafði ekki fyr þekt hann á þessutn merkj-
um, en hún katts hann sér til eiginntanns. Að því búnu
Eg veit að eg get aldrei borgað hr5ptlgu a]]ir( og jafnvel guðirnir: “Vel gjört, vel gjört!”
þeim, en faðirinn, sem sér alt, mun
endurgjalda.
Sá sem þáðK
Mál án Olín.
UNDRAVER® VTTGöTVlIN, SEM SET
tlR VERÐ A MÁLI JflÐUR CM
T5 PRðSENT,
■em
ökeypls sýnlHhorn sent hverjnm
eftlr l>vl skrlfar.
A. L. Rice, mjög nafntogaöur verk-
smitSJuframlelöancli i Adams, N. T.,
gertSi þessa miklu uppgötvun, atS búa
til mál án ollu. ÞatS er nokkurskonar
duft og þarf ekki annatS en atS láta
kalt vatn saman vit5 þats til þess ats
úr því fáist eins gott mál til málning-
ar bœt51 úti og inni og framast vertSur
á kositS. ÞatS er hœgt atS setja þatS á
hvatS sem er, vitS, stein, múrstein. Þat5
litur alveg eins út og oliumál og end-
lst eins vel, en kostar þó ekki nema
einn fJórtSa af vertSi oliumáls.
SkrifitS A. L. Rice Xnc. Manufactur-
ers, 276 North St„ Adams, N. Y„ og
ytSur vertSur sent um hœl ókeypis sýn-
lshorn Einig leitlarvislr tll þess atS
sýna ytSur, hvernlg þér elgitS atS nota
þats og spara ytSur margan dollarinn.
SkrifitS i dag.
Nal hrópaði þá hrifinn af gleði: “Fyrst þú hefir tekið
ntig, dauðlegan mann, fram yfir ódauðlega guði, þá heiti
eg því að elska þig og virða og vera þér trúr alla mí ía
æfi. Að því búnu vortt hjónaefnin gefin saman.
En Kali, konungur myrkursins, hinn illi andi, var reið-
ur, og hann skipaði Divapara, anda ljósaskiftanna, að
refsa Nal.
I tólf ár var hann svo tryggur og ástúðlegur, að
hvergi fanst galli á sál hans, þar sem hið illa gæti sezt
að og náð tökum.
Kvöld eitt drýgði hann samt eina smásynd og hinn illi
andi komst inn t sál hans og freistaði hans til þess að
kasta teningum.
Frá þeirri stundu tók hann að hrapa niður á við, því
að ástríðan til að spila fjárhættuspil óx hjá honum.
Mánuð eftir mánuð lék hann þetta fjárhættuspil.
Hann var eins og óður maður. Hann vildi ekki heyra
það, sem drotningin hans sagði, og þá óttaðist hún, hversu
fara mundi og sendi börnin þeirra til föður sins, en reyndi
Hinn drambsami konungur.
Drambsemi er ttndanfari tortímingar,
og oflæti veit á fa.ll.
Betra er að vera lítillátur með auðmjúkum,
en að skifta herfangi með dramblátum.
(Orðskv. 16, 18. 19.)
Hver fögur dygð i fari manns
er fyrst af rótum kærleikans;
af kærleik sprottin auðmýkt er,
við aðra vægð og góðvild hver,
og friðsemd hrein og hógvært geð,
og hjartaprýði og stilling með.
ó, látum hreinan hjörtum í
og heitan kærleik búa því,
að eins og systkin saman hér
í sátt og friði lifum vér;
vor hæsti faðir himnum á
sín hjartkær börn oss kallar þá.
• (H. H. þýddi.)
Róbert Sikileyjarkonungur átti ekki yfir stóru riki að
ráða, en hann var mjög drambsamur af valdi s'mu og
ættgöfgi.
_ Valmond bróðir hans var keisari og Urkan bróðir hans
var páfi í Rómaborg.
Kvöld eitt fór hann til kirkju ásamt riddurum sínum
og þjónum og heyrðu að prestarnir sungu lofsöng Maríu.
í lofsöng þessum segir María: “Guð hefir hrundið höfð-
ingjum úr hásætum og hafið litilmótlega”.
Lofsöngttrinn var sunginn á latínu og spurði konung-
ur, hvað orðin þýddu, og er þau voru þýdd fyrir hann,
brást hann reiður við og mælti: “Fánýt orð eru það,
sem þessir prestar mæla, og gott er það að þeir mæla á
dauðu máli. Eg er konungur af náð sjálfs míns. Ekk-
ert vald á himni eða jörðu megnaði að hrinda mér úr
hásætinu.”
Meira.