Heimskringla - 28.03.1923, Side 7

WINNIPEG, 28. MARZ, 1923.
HEIMSKRINGLA
7. BLAÐSIÐA.
4------------------
The Dominion
Bank
HUKM N»TRE DAHB AVM. »«
IUUBHHOOKH IT.
Höfuðstóll, uppb......I 6,000 000
V»r»»jó8ur ...........$ 7,700,000
All»r eignir, yfir .6120,000,000
Mrstakt atbygll veitt Tittokfft-
iiri kaupmann« o| BrtiiwiM
SpsrisjóðsdeUdin.
Vextir af irmstæðufé greiddir
lafn hélr og annaraetaOar ritV
rfingat.
phonb a laaa.
P. B. TUCKER, RáðsmaBur
Einar Einarsson Mýrdal
F. 9. apr. 1891 — d. 4. marz 1923
Einar Einarsson Mýrdal var fædd-
iir 9. april 1891 a8 GarSar í Penrbina
County, N. D. Fööur sinn misti hann
]>egar 'á fyrsta ári, og ólst þvi itpp"
með rnóður sinni Margréti Mýrdal
(síðar Grandy) og stjúpföður sin-
um Magnúsi E. Grandy, fyrst á
Garðar — en fluttist með þeirn vest-
ur að ‘ha.fi til Blaine. Wash., 1907.
Einar sál. var strax efnilegt ung-
menni og fór því, eins og aðrir ung-
lingar i þessu bygðarlagi, snemma að
hjálpa sér sjálfur, fyrst við sumar-
og 'haustvinnu á lax niðursuðuhús-
um og seinna við ýrnsa aðra vinnu,
sérstaklega á þakspónaverkstæðum.
Þó mun hann hafa verið stöðugt
heinia hjá móður sinni og stjúpa,
þar til hann var rúmra 16 ára. Eftir
það lausari við heimilið og unnið
hingað og þangað, þar til nú fyrir 5
árum, að hann í félagi við iþrjá bræð-
ur sina og nokkra aðra unga menn
frá Blaine, keypti þakspónaverkstæði
(sögunarmylnu), sem nefnist “Gale
Shingle Co.” nokkrar mílur frá Bell-
ingham. Þar stjórnaði hann sög
(sagaði), þar til hann kendi sjúk-
dórns þ/ss, er síðar leiddi hann til
bana.
Hvað lengi Einar sál. hefir kent
þessa sjúkdóms, veit ef td vill enginn
— áður en hann leitaði læknishjálp-
ar. T’ví ltann var ekki kvistsár tnaður.
F.n á sjúkrahús i Bellingham fór
hantt í april. 1922, og var þá ttndir
læknishendi í mánuð. Sögðu lækn-
arnir að hann hefði ntein eða sull
í lungumtm, þeim megin er að hryggn
tim vissi. Stungu þeir á sullinum og
töppuðu út það er náðist. Batnaði
Einari nokkttð í bráð, en bati sá varð
skammvinnur. Sullhúsið fyltist á ný
og veikin ágerðist. . Fór Einar á
sjúkrahúsið aftur 4. janúar s.l. og
þá undir uppskurð. Var það eina von-
in ttnt hjálp, en þó óviss. Enda var
Einar sál. þá svo aðframkominn af
langvarandi þjáningttm, að læknarn-
ir þorðu ekki1 að gera allan uppskurð-
inn í senn. Voru þrjár atrennur
gerðar í alt og voru þá farin þrjú
rifin — var óumflýjanlegt að taka
þatt til 'þess að koniast að meinsemd-
inni. En þá var hann Hka þrotinn
að þoli og kröftum, og andaðist frá
síðustu tilrauninni. Hann var jarð-
aður í Bellingham 6. marz s.l.
Einar sál. var meðal maður á hæð
og svaraði sér vel. Hann var jarþur
á hár, augun blá, greindarleg og góð-
leg. Sviptirinn bjartur og hreinn.
Hann var stiltur og dagfarsprúður
maðttr, enda vel látinn af öllum, —
einn af vorum fáu 'hugsandi ungu
mönnum — þéttur á velli og þéttur
í lund og áreiðanlegur til orða og
verka. Þrátt fyrir það, að hann
hafði einungis alþýðuskólamentun,
var hann betur að sér í almennum
málum en vanalegt er um jafn unga
menn, sem Htinn tíma hafa frá sín-
um daglegu störfum, enda var hann
latts við þá léttúð, sent svo mjög ein-
kennir þessa tvíræðu tíma. I stuttu
máli — hann var ágætt mannsefni.
Að honum er því ekki einttngis hinn
niesti söknuður nánustu ástvinum
hans og vinttm, heldur einnig manns-
skaði frá almennings ‘sjónarmiði. En
timinn hefir sjálfsagt verið kontinn
— kallið, sem allir hlýða, nauðugir
viljugir, ttngir og gamlir. Og því er
ékki til neins að mögla.
Eittar sál. lifa og syrgja, móðir
hans Margrét (Mýrdal) Grandy;
stjúpfaðir hans Magnús E. Grandy;
tvö alsystkini, Jóhann William. og
Ragnhildur Mýrdal; tvö hálfsystkini
Kristinn Aðalsteinn og Jóhanna Mar-
grét Lilja Grandy, auk föður- og
móðursystkina, sent ertt í Garðarbygð
t N. D., Vestmananeyjum og -heima á
Islandi.
Leiðin var ekki löng, æfin ekki
margbrotin. En þeim sem auðnast að
halda óskertri ást ástvinantta, og á-
vinna sér traust, virðingu og vináttu
samferðamanna sinna, hafa ekki lif-
að forgefins. Fáir hafa í því efni
komist lengra en hið burt farna ung-
ntenni. Er það ekki, þegar til reikn-
ingsskila kemur, fegursti bauta-
steinninn?
Vinur.
---------xx----------
Á jörðu hér.
(Bréf að heiman.)
Unt þessar mundir er sú alda ttppi
í heiminum, að fyrst og frents er
ekki hægt að segjtt nteð neinni vissu,
á hvaða sviði" kennir mestra öfga og
ósamkvæntni. og heldttr eigi með
hvaða þjóð að misfelltirnar ertt flest-
ar og mestar, því víða er pottur brot-
inn, jafnvel þótt alment sé álitið, að
þar skari enginn fram úr Rússum.
Þetta stígur heilbrigðttm mattni því
meira til höfttðs, af því að samfara
víðtækari menningarskilyrðum httgs-
ttðu ntenn sér morgttnroða frelsis og
og fagnaðar, kvöldskin friðar og
bróðurkærleika; því sízt vantar að
eytt sé offjár i allskonar mannfagn-
að við allar mentastofnanir heimsins,
og einnig til líknarstarfa i þarfir
þeim höltu og vönuðu; en niargt af
pvi fellttr t svo grýttan jarðveg, að
minsti hluti þes sber tilætlaðan á-
vöxt, ef tilgangurinn er nokkttr á
atinað borð; endurbótameðölin ský
án regns og nvt án kjarna.
í skyldum tilfellum er réttast að
prófa sig áfram á smáþjóðum, og
væri þá eigi fjarri vegi að benda með
óhlutdrægum dráttum á mynd okk-
ar tslendinga, sent erum hvítvoðung
ar í stöðtt sjálfstæðisins, og þörfn-
iimst þvi góðrar meðferðar, og þá
eigi sízt, að vér kynnum okkttr sjálf-
ir hóf i lifsbaráttunni, ef það á að
ntiða áfram og upp á við, en ekki
dýpra norður og niður. Má vel vera
aö Vestur-Islendingar, systur vorar
og hræður, verði jafnt aðnjótandi
þess ómengaþa sannleika, því engin
klika vestan hafs mundi sporna við
því, að það kæmist óhindrað i dags-
Ijósið, og sizt ritstjórn Heimskringlu.
Með nýju stjórnarfarssniði var
tekið úpp gamla búskaparlagið, að
setja fullmikið á guð og gaddinn, og
þá eru afleiðingarnar fyrirfram
þektar.
Eins og búast mátti við, gátum vér
í hvorugan fótinn stígið; vér þurft-
ttm að fá þrihöfðað ráðuneyti, sér-
fræðinga á flestum sviðttm, háskóla,
hæstarétt, sendiherra á silkibttxum
og dýrtíðaruppbætur á ölltt, eins á
styrktarfé, sem upphaflega var veitt
án verðleika; en stjórnmálamennirnir
sögðtt, að ekkert af þessu kostaði
neitt, því það væri aðeins nafnaskifti
á stéttum og formttm. Ráð stjórnar-
innar átti að vera fullkomnara og
betra með þvi fyrirkomulagi en hjá
einttm ráðherra með landritara sér
við hönd, þvi “betur sjá augu en
auga”, jafnvel þó stundum vilji bera
út af því; því meðan landshöfðingi
var einn, var fjárhag landsins bezt
komið, með seinfara en hollum og
gæfulegum framförum. Við háskól-
ann hafa verið stofnuð fleiri em-
bætti fyrir einstaka menn, siðan hann
komst hér 4 fót i hintim klassisku
fræðum; grísku og latinu, sem áður
var þó búið að fella burt sem skyldu-
námsgrein við hinn almenna . °nta-
skóla; hefir griskan þótt — að lík-
indttm — nauðsynleg uppspretta til
að attsa upp úr meiri andstæðum og
véfengingum á trúmálasviðinu; þá |
er embætti í vinnttvísindum; ef það
hgfir nokkra praktiska þýðingu, væri
bví betur fyrirkomið við alþýðu- eöa
bændaskóla úti í sveitum, þar sem
menn nota hendurnar, og þurfa þvi J
að hafa verksvit. Hæstiréttru er
skipaður fimrn yfirburðamönnum, en
verksviðið ekki eins erfitt né af-
kastamikið, þar sent sagt er að af- ^
greidd sétt ttm þrjú mál á ntánuði,
flest staðfestir héraðsdómar; án þess
að gera það að umtalsefni hér, hvern-
' ig dómstóllinn hefir verið liagnýttur
j út á við.
Á dýrtiðarmeinlokuna vil eg sent
minst minnast; þar hefir iðulega ver-
ið tekið frá þeim, sem ekki hefir, og
1 gefið þeýu, sem hefir. Dýrtiðarupp-
I bæturnar hafa á ýmsum sviðum ver-
Lið Tvlutdrægt hnevksli; þannig, að
einstakir flokkar og ntenn hafa ver-
í ið gerÖir undantekning frá því að
! líða nokkurn halla eða óþægindi við
i hina svonefndu dýrtíð, sem þó aldrei
j hefði þurft að gera hér alvarlega
i vart við sig, hefði réttilega verið
með farið; þvi viðvíkjandi er hægt
að færa nægar sannanir í löngum og
víðtækum fyrirlestri.
sýslu og skemtanir. Skólar og ment-
unartilburðir er orð,ið þyngsta lút-
gjaldafarg á þjóðinni, en frá al-
nienntt sjónarmiði Htið í aðra 'hönd,
nema mismunandi holl félagsskipun
í ýmsum greinum. ;
Verðtir ekki úttalað um það nú,
en frestað að sinni.
Þ. <í G.
Aths. — Eúda þótt Heimskringla
ljái þesstint Hnum rúm i dálkum sín-
um, skal það tekið fram, að hún vill
alls ekki gera orð. þeirra að sinttm.
Hún getur alls ekki fallist á aftur-
haldssemi þá og svartsýni, er þar
kemur frarn. Hún getur t. d. eigi
samþykt, að vissasti vegttrinn til
sáluhjálpar sé sá, að trúa og gera að
sinni lifsspeki það, sem aldagamlir
harðstjórnarseggir settu sem Hfsins
lög, er um það 'eitt hugsuðu að hakla
almenningi í hlekkjum httgsunarleys-
isins og fáfræðinnar, til þess að hafa
sem bezt vald yfir hotuim. Það er
dæmafá ófyrirleitni ab halda sliktt að
mönnum nú á dögum, enda þótt það
sé víða gert. — Nei, vegurinti til
guðs liggttr ekki eftir þeim brautum.
Ef menn ikomast ekki þangað með
því að hugsa og leita sannleikans,
þá komast menn þangað aldrei.
' J. T..
---------x---------
Merkilegar nýungar.
“Hið gatnla er afmáð, sjá alt er
orðið nýtt”. Ef farið væri áð ryfja
ttpp fvrir sér samanburð og framfar-
ir i andlegri merkingu á síðustu 100
j árum, yrði dómurinn eftir ntinni
j athugun og revnslu nokkttð í neitandi
’ stærð, jafnvel þótt aldarandinn og ef
til vi'll almenningsálitið þoli það ekki.
Nú læra t. d. allir að syngja, áður
sungu imenn fyrir sjálfa sig. nú gera
þeir, sent skara fram úr sér það að
stórri atvinnitgrein að syngja fyrir
fólkið, en hinir draga sig fremur í
hlé, og við það líðitr gttðræknin, að
minsta kosti á heimilunum, þar sém
húslestrar ertt um það áð leggjast
niður.
Nú les almenningur margfalt rneira
en fvr á tímum, en það er sá hugsana
grautur af rómantík, ósamkynja trú-
málaþvargi, getgátur og heilaspuni,
tini orsakir, tildrög og afleiðingar.
Þar eru Aðventistar, Mormonar.
|
. guðspeki, andatrú, Yoga Indverja,
! Nýall og stjörnulíffræði Helga Pét-
urss o. nt. fl. Draugatrúin er jafn-
| gömul og mannkýnið, en nú hefir hún
| verið upleyst og producteruð; er það
j langt til jafnað að telja H. P. þó bezt
an, því í framþróunarhugmyndiim
hans er þó eitthvað raunverulegt, sem
er þó samrýmanlegt við trú og skoð-
ttn; jafnvel þótt alt sé sama ráðgát-
an. Þetta geta ýmsir höfundar rif-
ist ttnt frant og aftur, með reiddan
hnefann yfir sinni speki og sannind-
um. Vanalega eru heitnildirnar sótt-
ar til tattgaveiklaðra ofsjónamanna.
Tiltölulega fáir trúa orðið á þríein-
an guð. en meðan það var og þeir
sem það gerðu, voru sælastir, höfðu
ábyrgðartilfinningu, æfðtt skyldu-
rækni og dygð, voru eigi uppblásnir
af hroka og heimtufrekju, enda
stefna sú samkvæm guðseðlinu í
manninum: jafnvel þótt játa megi,
að öll trúmálaviðleitni á vorri jörð
sé barnálærdómiir og siðasta úrlausn-
in verði þessi: “Það sem auga hefir
eigi séð o. s. frv.”. — A það var vik-
ið, að áðttr 'lásu menn fátt, Jónsbók,
biblíuna, passíusálmana, Sturms httg-
vekjttr, tslendingasögur, þjóðsögur,
Klausturpóstinn, Félagsritin, Snót og
ýmsar rímur, þvi mtkið var um
kveðskap í þá tið. Þá mttndtt flestir
eittbvað. Man eg mörg dænti þess,
að menn kváðu heilar rímur, jafnve!
flokka utan að; mun marga eldri
menn reka~ minni til rökkttrsagna
gömlu kotiannar... sem oft voru vel
sagðar og skemtilegar, og sem lýsti
áhuga fyrir sagnfræðinni.
Sama er að segja ttm gömlu starfs-
mennina sem oftlega gáfu sér eigi
tíma til bóklesturs, en að hafa bók-
ina opna meðan þeir mötuðust eða
vortt komnir í rúmið; en mynduðu
sér skoðun ttm andlega hluti, stjórn-
mál og búnað; mundu það sem þeir
lásu og drógtt ákveðnar álvktanir af
því; beittu viðbætandi áhrifum sin-
um á aðra í viðræðum. En nú • ja,
hvað iman fólkið af þvi sem það les?
t daglegum viðræðttm heyrist helzt
almennast talað um klæðaburð, kaup-
I marzmánuði 1921 hóf Etiglend-
ingur einn, Mr. T. Alexander Barns
að nafni, rannsóknarleiðangur ttni
norðurhluta Tanganvika nýlendurik-
isins, — sem til skarns tima var þýzk
nýlenda. — Hefir 'hann ritað nokkrar
blaðagreinar tint þessa ferð sína og
skýrt frá feikna stórum eldfjallagíg-
um fornunt, er hann hafði fttndið
þar ttm slóðir. Ertt gigar þessir all-
merkilegir. bæði fyrir stærðar sakir
og jurtagróðrar þess og dýralífs, er
hann hitti þar fvrir, — innan hlíða
og niðri i sjálfttm gignttm. Alt að
þesstt var Englendingttm í Afríktt ó-
kunnugt tim þessa giga og enn ó-
kunnugra um, að niðri i þeim var
fjölskrúðugur jurtagróður og urm-
ttll allskonar villidýra. Þó höfðu
Þjóðverjar rannsakað þá að eitt-
hverju leyti nieðan þeir réðtt fyrir
lönduni þessttm. Hinn 30. jatt. s.l.
hélt Mr. Barns fyrirlestur i himt
konunglega mentamannafélagi i Lon-
don (The Royal Societv of Arts) og
'lýsti hann nánar hinum ttndraverðu
eldf jallamyndunttm í Norðttr-1 an-
ganyika.
t fyrirlestrinum lýsti Mr. Barns
hinttrn særsta þessara giga, — Ngo-
rongoro. — og sýndi þaðan margar
og merkilegar ljósrtiyndir. Sagðist
honttm svo ftá, að Ngorongoro væri
hinn stærsti gigtir á jörðinni, er menn
visstt til og enn væri ófallinn saman.
Eldgígur þessi er hér um bil 200 km.
vestur af Kilimandjaro og. eru þar
mörg önnttr eldsuppvörp þessu lík,
en er lengra dregur norður i landið,
ertt þar mörg éldfjöll álíka stór og
siitn sigjósandi. Barmar Ngorougoro
gigsins eru um 2000 fet yfir jafn-
sléttu. Hann er 19,2 km. i þvermál,
en ummálið er 56 km.. — Barns hóf
göngu sina upp eftir hliðtim gigs;ns
og fyrir leiðsögumenn hafði hann
menn af þjóðflokk þeim, er Masaiar
nefnast. Þegar komið var upp á
gígsbarminn sá ltann, að þar var alt
vaxið miklttm gróðri að innanverðu.
Skamt fyrir ueðan innri brún gigs-
ins tók við allbreitt belti hitabeltis-
skóga, en er neðar dró i hlíðarnar
skiftust á skógar og grasivaxin rjóð-
ttr og var þar mergð villidýra, risa-
vaxin villisvin, antilópur, nashyrn-
ingar og fílar. Ennþá neðar var
Skóglítið graslendi með frumskóga-
breiðum hér og þar, en á hinum víð-
áttumikla gígsbotni var stórt stöðu-
vatn. Mr. Barns og félagar hans
dvöldu um þrjár vikur innan gígs-
ins og fóru þar viða um. Var þar
krökt af allskonar villidýrum og
'gizkar hann á, að þar hafist við um
75,000 villidýra, sem a’ldrei hafi ttpp
úr gignum komið.
Þrátt fyrir alla þenna aragrúa af
grasbitum, var þar enginn hörgull á
góðu beitilandi, einkttm var þar all-
rnikið land vaxið hvítum og rauðum
smárategúndum, sem eru hið bezta
fóðurgras. Af rándýrum var þar
allmargt ljóna og skaut einn peirra
félaga þrjú þeirra. Höfðust flest
ljónin við á svæði, sem var vaxið
stórvöxnum evphorbia-trjám. Mr.
Barns gaf fróðlega skýrhlu um jurta-
gróðttr á þessu svæði, og hitti hann
þar allmargt fyrir, er var náskylt
Norðurálfu-jurtum, svo sem gæsa- ^
blórn, fjólur @g fleira. Þar voru og i
anemonur með purpuralitum, rákótt- J
um blómunt og vortt blómhnapparnir
vfir fjóra þuml. i þvermál, liljur og
ýrnsar angandi ilmjurtir.
Landið ttmhverfis eldfjall þetta er
viða þakið hverapittum og er óbygð
á 40 km. breiðu svæði, enda gatts
innan gígs þessa hins ntikla einhvern-
tíma á ófriðarárunum (1914—18) og
Masaiarnir haþda, ao fjallið gjósi
kvikfé eða dýtum eingöngu, þvi að
þeir álíta fjallið úppsprettu allra
auðæfa. Var ilt að fá þá til að nálg-
ast fjallið. Fjallið er alleinkennilegt
tilsýndar og slær bleikrauðttm lit á
hlíðar þess i sólskini: aðalbergtegund
ir fjallsins virðast vera viðuraska og
salt- og sódablandnar leirtegundir.
t héröðum þessttm. segir ðlr. Barns
finnast steingerðar leifar fortíðar-
manna og em frenntr af risavöxnum,
löngtt útdauðum skriðdýrum (Dino-
sattria). Er talið æskilegt, að vís-
indamenn geri gangskör" að því að
rannsaka undralönd þessi ítarlega----
Mr. Barns skýrði einnig frá ferða-
lagi síntt lengra stiðttr á bógínn. Fór
hann þá ttm lönd þau er Roandar
byggja, til þess að veiða gorillaapa.
Fann hann o gstórvaxna gorillaapa,
er höfðust við i bambttsskógum utan
i hlíðum á gömltt eldfjalli. Aðalfæða
þessara apa vortt ttngir greinasprot-
ar bambustrjánna. Einn af þessttm
gorillaöpum var ftíll sex fet á hæð
og virtust þessir karlar ál!-þrekvaxn-
ir og liklegir til að hafa krafta í
kögglum. eftir myndum að dænta,
er hann náði af þeirn. Mr. Barns
náði nokkrum þeirra og er einn þess-
ara gorillaapa til sýnis á Rotchild-
safninu í Tring.
(Visir.)
Smávegis.
(Þýtt af J. V.)
Þessi litla saga, sem tekin er úr
sænsku blaði, sýnir manni, hve var-
kár maður þarf að vera, þegar mað-
ur lætur bréf í umslög.
Að almenningsáliti var Filibour á-.
litinn að vera mjög viðfeldinn mað-
ur. Hann var líka fús til ,;ð taka
alla i faðnt smn, að undanskilinni
tengdamömmu. Sem betur rór átti
hún heima fáar mílur fyrir utan
borgina. en sökum fjölíAyldu sinnar
varð Filbour að dvelja þar á sumrttm
ásomt konu og börnum.
Einn daginn, rétt á undan sumarfrí
intt, varð tengdamamma mjög hissa
yfir að fá svohljóðandi bréf:
“Kæri sæmdarntaður ! Þökk fyrir
heitilxtðið. Þú mátt vera viss um,
að eg hefði kornið, en tengdamóðú-
mín. þessi kvabbandi blóðsuga, hefir
krafist ’þess, að eg verði kontt minni
samferða til Niflheims hennar, sem
nteð hverjum degf verður mér meir
og nteir viðbjóðslegri. Að sjá þetta
kjötfhlass, sem hún nú er orðin, ollir
mér ógleði. Færðu drengjunum'
kveðju mína og vorkendu þínum ó-
gæfusama vin.”
Sama daginn fékk “sæmdarmaður-
inn” þannig orðað bréf:
“Elskaða lifla tengdamamma, við
konutm með lestinni á fimtudaginn,
og þr'áum að sjá þig. Vonum að þú
sért fríák og glöð. I von um að sjá
þig bráðlega, kyssi eg í huganum
litlu hendurnar þínar. Þinn einl.
Filibour ”
Eftir þetta vaí Filibour aldrei hjá.
tengdamóður sinni á sumrin.
Sólskinsmorgun.
Fagurblái himinn, sem faðmar jarð-
arból,
er felur þér í skauti stjörnur, tungl
og sól,
leiðir gegnum mvrkrið ‘þitt ljós um
tímans höf,
leyniþráðum tengir vöggu, reynslu
og gröf.
Hver fær skilið viöáttunnar vega-
lengdar ál —
vísdóm þann, sem skapað hefir al-
heims máttar sál ?
Hver fær ritað lögmál það, sem lit-
bl óm á er skráð —
Ijóssins öfl og þyngdarpunkt, sem
freistingum er ’háð?
Getur nokkur lesið i gegnum blámann
þinn —
greitt sundur þá hnoðra, sem fda
sjónhringinn?
Geta mannheims vísindin greipt það
dularmál —
guðs er andi sjálfur hefir þrykt á
mannsins sál?
Fáir vilja eygja þá tilverunnar taug;
táknin, sem oss benda á þroskans tæru
laug,
né sannleik þann, er auganu sendir
geislabrot.
Sjálfblindaður heitnur ei þekkir and-
ans not.
Himinbláminn vekur svo hljómþýtt
bergntál, er
að hrifur, spyr og svarar inst í sjálf-
ttm þér.
Á sólskinsmorgpti ómar söngur fugla
Þýtb
er svalar, styrkir, örvar hugarmátið
blítt.
tJt í víðum blágeim, hvar blika sólna-
fjöld,
birtist stærra veldi en téð fær nokkur
öld.
Helgur flyzt oss raddblær með hlýj-
ttm kærleiksyl,
sent heinturinn á ekki í fylgsnum sín-
um til.
Yndó.
Kvittun fyrir prikhögg.
n Prinsinn' af Ligtte, sem lifði i
kringum árið 1700. var annálaður íyr
ir fegurð og æfintýri.
Meðal hinna mörgtt ástmeyja hans
var markgreifadóttir, sem hann hélt
trygð við i heilt ár, en yfirgaf hana
svo. Tveim árttm síðar fékk hann
mjög alúðlegt bréf frá henni, þar sem
hún bað hann ttnt að heimsækja sig.
Prinsinn varð við bók hennar og kom
þangað, en til vonar og vara tók
hann tvær hlaðnar skambyssur með
sér, og stakk þeirn í vasa sina. Greifa
dóttirin tók á móti honitm með inni-
legri alúð, en hann var aðeins sezt-
ur, þegar fjórir risavaxnir þjónar
með prik i höndum konnt inn og réð-
ust á prinsinn og bttndit hann. Eftir
skipun greifinnttnnar var hann svo
lagðttr i rúm og ltarinn fimtiu prik-
högg. Prinsinn tók þessu með ró.
og þegar þjónarnir höfðu lokið starfi
sinu og leyst hann. gekk hann róleg-.
ttr að spegli til að laga föt sin. Áður
"en nokkurn grttnaði tóik hann upp
báðar skambyssurnar og sagði við
þjónana: “Ef þið elskið Hf ykkar,
þá bindið greifadótturina og gefið
henni jafnmörg högg og mér!” Þrátt
fvrir skræki stúlkunnar og mótsagnir
þorðu ekki þjónarnir að neita, horf-
andi á Skambyssurnar fyrir framan
sig, og bráðlega var greifadóttirin
stödd í jafn auðntýkjandi ásigkontu-
lagi og prinsinn. Þegar hún hafði
íengið sín finitiu högg, þvingaði
' hann þá til að niæta sömu meðferð
' eftir röð.. Að þvi lokntt varð greifa-
■ dóttirin og þjónarnir að skrifa undir
kvittun fvrir 250 prikhögg.
Prinsinn hneigði ’ sig kurteislega.
, þegar hann fór út. eins og ekkert
! lrefði skeð.
Kennarinn: “Eg drap eina flugu
af fjórum, sem voru á borðinu.
Hvað eru ltú margar eftir?”
“Ein,” svaraði lítil stúlka.
“Ein!” endurtók kennarinn.
“,Tú,” svaraði litla stúlkan. "Hin-
ar hafa að líkindttm flogið burt,
og sú dauða orðið ein eftir.”

Hann var vanur ýmsu.
Á svokallaðri “betri” danssam-
komu í Þrándheimi einn vetur,
var þar einnig til staðar stýrmað-
ur, sem var þvældur sjómaður.
Hann battð einni af stúlkunum,
teprule.gri ungfrú, að dansa vats,
“Þér verðið sannarlega að af-
saka, herra minn, en þér hafið ■ nga
glófa” sagði !hún háðslega og
brosti kímin.
“Það gerir eltkert til,” svaraði
sjómaðurinn, “eg þvæ hendur mín-
ar á eftir.”