Heimskringla - 09.05.1923, Blaðsíða 2

2. BLAÐ3ÍÐA.
HEIMSKRINGLA
WINNIPEG, 9. MAÍ, 1923,
Á hátíð ódauðleikans.
prédikun cftir
Séra Friðrlk Friðriksson,
Wynyard, Sask.
“HrelnsiC burt gamla súr-
úeigib .... í>ví ab páska-
lambi voru er og slátratt,
sem er Kristur. Höldum
því hátíð, ekki me?5 gömlu
súrdeigi, né me5 súrdeigi
illsku og vonzku, heldur
meö ósýr'ðum brauðum hrein
leikans og sannleikans.”
(I. Kor. 5, 7 n.)
i.
Frá .því segir í 'hinni fornu Gy8-
ingasögu, Gamla testamentinu, afS
fyr á öldum hafit Israelsmenn verið
ánauðugir þrælar í Egyptalandi.
Loks undu þeir ekki lengur kjörum
sínum, og réðu af að taka sig upp
og hverfa aftur til hins forna lands
feðranna. En konungur Egypta
þvertók fyrir það, að gefa þá lausa.
Til þess að beygja hann til undan-
láts, lét drottinn þá þungbærar plág-
ur geisa yfir land og lýð. Þannig
segir II. Mósesbók frá.
Síðasta og hræðilegasta plágan var
sú, að um miðnæturskeið fór “eyð-
andinn” eða morðengillinn um land-
ið og lauzt alla frumburði manna og
fénaðar. Israelsmenn einir kunnu
höggvið, spruttu jafnóðum sjö!
. Og svo mjög hefir vitið oftsinnis
vanmegnast fyrir gátunum, sem að
því sóttu á allar hliðar, að það misti
traust á sjálfu sér, gafst upp og
sagði:
“Skilið cigi hjartað vor skammsýni
fær,
né skygnst inn í hið hulda, sem
nokkuð liggur fjær.”
andi og þjónandi kærleikur, sem eilífðarvegferð, — að dauðinn sé
hvorki hikar við hirtingar né líflát,1 jafnvel einn af stórvirkustu þjónum
sé æðsti og lang-skynsamlegasti á- lifsins! Þeir, sem lcita, hafa veiga-
vinningur jarðlífsins. Slík fyrirhöfn! mikið fyrirheit frá Kristi. Og sá,
er næsta sjaldgæf. — Þess vegna' sem ekk hefir boðið út öllum mætti
koma vesalings unglingar í hópum vits síns, og ekki þegið leiðsögn
LJHE WHITEST, LlGHTESt
til fcrmingar, sem vart hafa heyrt þeirra, sem fundu, er ekki heiðar-
andlcgu vandamálin ncfnd, hvað þá lega kominn að þeirri lífsskoðun,
að þeim hafi verið hjálpað til að sem siðlaus er með öl)u og mann-
leysa þau. — Og ekki er þetta vegna lífinu fjandsamleg.
þess, að mennirnir séu vfirleitt verri Einn af andlegum leiðtogum is-
En ekki er nóg með það. Stór hóp- en þejr hafa verið. Þeir eru miklu lenzku þjóðarinnar staðhæfir með
ur manna og kvenna álítur, i hjart- j betri. En þrátt fyrir allar kirkjur valdi vissunnar á þessa leið: “Upp-
ans einlægni, vitið sinn skæðasta • Gg kristniboð, nær og fjær, órar risutrúin — um hana þarf enginn
skaðvald og sálaróvin. Og þó er, nlenn alment bara ekkert fyrir því, að efast lengur; hún er orðin fjölda
maðurinn æðsta skepna jarðar fyrir , af; eJlifS og upprisa kómi þeim manns óbifanlegt þekkingaratriði”.
vit sitt. Vandhrakin verða þessi nokkuð við, né þeim, sem þeir unna Hann hefir sjálfsagt rétt fyrir sér.
orð Einars skálds Benediktssonar:
macic •
BAKlNCWf., v
POWBf? ÍL
“Flærra gildi en hjartans sjóðir
hugans smíðar eiga til.”
mest. Það er komið þungbúið tóma Og svona er það, tilheyrendur* mín-
hljóð í fagnaðarsöng kristinna ir — hversu miikls eða lítils virði
manna yfir páskaboðskapnum. Þeir sem yður er það, — að hjarta mítt
rengja hann með skynsemi sinni, og tjáir mér , og eg samþykki það með
Hvers vegna t Vegna þess, að afneJta honum allflestir i daglegu viti mínu, og undirstrika það með
vitið löghelgar hverja tilfinningu, Og ijfi. Frásagan dýrðlega um páska- samvxsku minni, að Kristur
var og
vígir hverja von. Og hvort sem ^ ]ainh kristninnar, sem fórnaði sjálfu er sannarltgúr fullgildur frclsari —
monnunum líkar það vel eða illa, • súr ; jjf; og dauíSa, til þess að gefa fre!sari frá þeirri djöfullegu iífs-
mun vitið halda áfram að ýta þeim mannkyninu upprisutrú — láta morð skoðun, að hlutskifti mannanna sé
, út í eirðarlausa viðureign við til- ^ engii;nn ganga fram hjá — er loks þag eitt, — að byltast ’um á þessum
; verunnar óleystu gátur. ’ j'hvergi minna'metin en víða meðal efnisvegum um óvist áraskeið, —
j Og nú má spyrja: Hvert er þá hið kristinna kirkjunnar manna! Lítið velta sér eftir geðþótta í fýsnum
lang-brýnasta og stærsta viðfangs- ^ 4 háttalag kristnu þjóðanna í Ev- sinum, og — hverfa síðan kvittir og
efni hins spyrjandi mannvits i Hvert r4pu. Svipist um hvar sem er á klárir út í tilgangs- og tilveruleysið!
er merkasta málið í heimi? I bvgðu og kristnu bóli. Stingi svo jsjeþ oss verður ekki kápan tir því
-ð varast hann Því fyrir munn Ekki er því vandsvaraíi> né heldur , hver hendinni i sinn eigin barm. ' klæðinu. Lifa munutn vér, og —
spámannsins Móse, bauð Drottinn vandséS’ hvern VCg það Cr tilkom- j Yfirleitf og undantekningarlítið sama brcytni vor ,;ka!-----------------------
þeim að slátra ungri sauðkind eða ið’ að lil fullnustu er það vlt'! sa&an = F“-gin trú> en*in ed.fðar-, Kristur hefir lifað. Kristur hefir
hafurkiði, neyta kjötsins með ó-
sýrðu brauði, en ríða blóðinu á dyru
að og viðurkent, að “alt sem 1 ifir sk'tma! — — —
deyja hlýtur” — hér á vorri jörð. I Hvað vcldurf
\ talað. Kristur hefir dáið. “Páska-
lambi voru er og slátrað, sem er
stafi sína — og hin fyrsta páska
Sjálf mannsíefin þýtur fram hjá Er þá lífið og vitið búið að kveða Kfistur”. Líf hans, orð hans og
athöfn fór fram Fór fram til þcss eins °=’ sndSgur draumur. A þeim, gpp sinn eigin fordæmingar- og ,]auf;i — alt sama^ dýrðlega páska-
- .... . , i •' t sömu vörum, sem mæla af gletii yf- dauðadom? Er mannkynið á þeirri fórnin fram borin í bví skvni, að
að morðengúhnn gcngi fram hja! . , ) . lu' ^ 1
Hvað sem segja skal urn bókstaf- ir n-vt"æddu hfi, leynist — spa dauð- , !e|ð að afneita framhaldshfi manns- efn;ghundin og blinduð mannanna
ans. Og spá dauðans fylgir spurn- andar.s? Var þá Kristur heimsk- ])órn fengju fagnandi upprisutrú, —
dauðans. En í— sií spurning er. mgi eða svikari? Skjátlaðist hon- 0f]Uga vissu þess, að “morðengillinn
illsku og vonzku, heldur með ósýrð-
! um brauðum hreinleikans og sann-
leikans.”
Með lífi sinu, dauða og upprisu
— með ósýrðum brauðum ihreinleik-
ans og sannleikans — b;ó Kristur
I mannsandanum hér í heimi dýrmæta
i páskamáltið. Samt er meginþorri
kristinna manna í andlegri hungurs-
neyð 1 Tekstinn bendir á tvennskon-
i ar súrdeig, sem sanngjarnt er að
gefa þetta tð sök.
Fyrst er þá hið gamla súrdeig —
súrdeig firnskunnar. Kirkjan sem
kirkja heldur að mönnum því
j fyrnsku-súrdeigi, sem allflestir með-
limir hennar eru horfnir frá sem
einstaklingar. Langt er síðan að
rannsóknareðli og dómgreind mann-
anna va- stungið það svefnþorn,
að bannsynr/ja vitið sem fjandsam-
;egt vorri sörnustu velferð. Loks
er fólkið samt vaknað. Og þegar
í stað misiir kirkjan öll ver^icg tök
á mannlífinu. Uppihaldsmenn fagn-
aðarerindisins eru komnir í ógöng- ^
ur — og sumir þeirra sjá það. 'ast "næmai viti f,orn‘a samvizku, og
Smr.ir láta hins' vegar á sér skilja, j i,reyttu æfinlega eftir boðum henn-
að alt sé í himnalagi, en — í gegn- ^ ar °» Þu munt bæði finna guð og
um hina kristnu sigurhátíð lífsins (eihtð ' Fittu, að páska ber að halda
kveður við, út um víða veröld, tóma me® ósýrðu brauði, fullkomhari
I hljóð vantrúarinnar" á sigur lífsins! hreinlcika, en þess, sem fyrirfinst
Höldum því ekki hátíð með gömlu nu yfirleitt hjá hinum kristnu !ýð-
súrdeigi. Um tvent er að. velja. um-
Annaðhvort er að kasta sér i hél- j Oft er talað um upprisu Krists i
nðan faðm efnishyggjunnar eða tvennum skilningi. Ekki aðeins
!’<i r’jast 'handa — gera eitthvað veru- kvaddi hahn þenna jarðheim og reis
Itrgt til þess, að oss verði unt að upp á æðra svið tilverunnar, heldur
l-.iida hátið með ósýrðu brauði, full- er hann þann dag i dag að rísa upp
romnari sannlcika en þess, sem nú _ rísa upp ; mannssálum. Krists-
er að rss haldið. —
baking
POWDEF
ÍP^TAINS NOAL^l
legu breytni. Kappkostaðu að eign-
legt sannleiksgildi þessarar frásögu,
er víst um það, að kjarni hennar er m9 . ,
í fullu samræmi við tilgang og stœrst allra — lang-merkasta úr- um þá hrapallega. er hann stað- gan,gi framhjá”! I augum þeirra,
táknlega merkingu páskanna, eins og lausnarefni hins spyrjandi mann- hæfði, með alln þeirn aherzlu, er sem ]agt hafa á sig erfiðið að rann-
þeir eru enn þann dag i dag. Menn- vits- Ver> hverfular, dauðlegar snildarlegt vit, ovenjulegur mattur saka> hvag um var ag vera. fer þv;
irnir kenna ennþá á valdi “eyðand- mannverur, höfum svo óumræðilega eg dýrðlegasta siðgæði eiga til, að nærri, að hér sé að ræða um full-
ans”. Morðengillinn er enn á ferð mikla ástæðu til að spyrja: Hvað, mennirnir séu odauðlcgar verur g;](ja sonnun fyr]r ódauðleika manns
— um miðjan dag, sem miðnætur- verður um oss í andlátinu? Hætt-.sem * raUlt rettri Seti ‘ddre ^ hcðið an(]ans.
skeið. Menn og fénaður, ungir sem um ver a® vera td> eöa er dauðinn ^ annað tjon en sáartjon. g. Qg þá um leiö sönnun fyrir —
gamlif falla fyrir ljóstandi hendi ails ekki dauði ? Alt, bókstaflega ‘'kjátlaðist ollum, .yr og s.ð.ir, .>m Dpprjsu Kr;sts sjálfs. Þótt hennar
hans. Og þvi er þörf páska. alt, er undir svarinu komið. I ráða- meö valdi óbifanlegrar sannfænng- hefg. ekki orgjg yart; fram yfir
Og páskar eru haldnir. Með lausri undrun stari eg á þá reynslu ar, boðuðu hina andlegu lifsskýr- þag gem venju]ega 4 sér stað, þeg_
fógnuði og sigurhrósi ‘eru páskar mína, að til skuli vera vel viti born- ingu? Er það að vei ða efst a ar emhver deyr. En nú ber svo við
haldnir. Og fagnaðartilefnið er líks ir menn, sem ekki sjá, hversu feikna baugi, uð 11 f- -<.... jarðarinnir ,. uj— eft;r þv; sem heimildirnar ’herma
aðeins hverful cir.is-hræ og heno-
Oa
eðlið býr með oss öllum. Að sama
•g í því sambandi skal eg geta •_________________ - < . .
& b skapi sera ver Vorpum fra oss sur-
þess, að eg álít, að þessir trúleitar- ,1 ■„■ , ■ ,, , . .. . .
e deigi bi eiskleikans, birtist Kristur t
menn og konur — þessi fámenni
upprisuljóma æ fullkomnari hrein-
hópur, sem að minu verki stendur , , , ,
, . . leika vors innra manns. Og her ber
hér i bvgðinni, hafi með síðustu
oss að athugun, sem mjög er verö
furdarsairtþyktum símim stigið spor
, 6 F eftirtektar: Vissasti vegurinn, sem
1 þa átt, sem til viðreisnar gæti < - ■•„ v . .
, 6 þer og ollttm er fær að sannfæring-
horft. I huga mínum er það einkar • , , . . ,, . ,
& p unni um þa ytri upprisu Krists, er
lofsvert. Til þess þarf oftastnær . , v . , ...
. . . . paskaguðspjallið hermir fra, er sá„
mik.ð þrek að fylgja viti sinu og
ingarinnar leiksoppur? Er þá bessi
tilvera, svo undraverð og dásamleg
laus oj s-ctausf — Það er engu
I líkara tn margir “kr.stur” menr:
hugsi helzt að svo sé.
Hvið styldi þá segja um mrrk-
lotningar og tilbeiðslueðli hans um
ást hans á hreinleik og sannleika?
kterlcikattn, sem þráfaldlega herir
eðlis og forðttm — þetta: að með mikið veltur á þessu svari.
slátrun “páskalambsins” hafi brodd- j
ur dauðans verið brotinn, — að ^ ' III.
trygging sé fyrir því fengin, að Vinir góðir og tilheyrendur! Vér
“dauðinn sé uppsvelgdur i sigur” tókum oss áðan sálmabók í hönd og sem hun er, samt blin , mrs
— að þrátt fyrir alt “gangi morð- sungum: ^ '"• »*.
engillinn fram híá”» "| “Sigurhátíð sæl og blíð
e„- , t 1 Ijómar nú og gleði gefur;
1 Gttðsson dauðann sigrað hefur, —
A Þessum stirönaha og steingerða er blessue ná8art;g
himinhnetti vorum, jorðmm, gefur ^ ^ dýTgarfagur)
að sjá það fyrirbrigði, er líf kall- Drottjns ]jómar sigurfuÓ9.
ast, og lífið hrærist i undursamlega w Hómgast n4tiarhagur,
margbrotnum myndum og formum. ^ ^ ^ _
Ein hinna mörgu tegunda lífsins ‘
flokkar allar hinar niöur og gefur, Svo gæti litið út, að nú væri hér
þeim nöfn, og kallar sjálfa sig — fagnaðarsólskin í hverju hugskoti.
að íslenzku tungutaki — mcnn. Og Halda mætti að vér, og allir þeir j sprungið út í mannshjortum, niatt-
vér mennirnir hrósum oss af því, hinir mörgu, sem í dag syngja þenna . U; ,r og fagur, æðrulaus og þohn-
að vera fremsta jarðneska veran — sálm og aðra honum lika, hafi nú j móður, þjónandi og iórnandi an af
æðsta skepna jarðar. Því verður ekki sigrihrósandi svarað spurningunni lats? Hvernig feil.ir hann íni 1
neitað, að svo er að sjá, að vér sé-' miklu — spurningu dauðans! En rama e’nishyggjunai* Hann ít hii
um yfirleitt drotnar yfir öðrum — þvert ofan í allar ytri líkur spyr : þar alls ekki! Menmngarinnar æðst.a
lífsverum, yfir dýrum og jurtum eg: Hversu mörg af oss, sem hér nauðsyn og fyrsta skilyrðt a þa-
þurlendisins, yfir fiskum sjávarins erum stödd, tökum nú undir þenna1 ckki heima. — Ber crs þa að gera
og fuglum loftsins. j páskasálm af hreinni ..einlagnif ^ þá datíöans ályktur,. að fegurstu og
Hvað hefir gert oss svo máttuga? Hversu margir kristnir menn trúa hreinustu fyrirbr gð' mannlíf.-,ins
Ekki líkamlegt afl eða stærð. I því því nú statt og stöðugt, að í dauð-
tilliti eru margar aðrar lífsverur oss anum sé lifað? Því aðeins spyr eg
fremri. Það, sem mönnum hefir að mér er hreint um megn að sjá1 s’;kri lífsskoðun. F.n þannig líta þó
mest orðið til ágætis, verður ekki upprisutrúna og upprisufögnuðinn í 1 |,e;r 4 Hfið, sem siá.fir 'hafna boð-
mælt til þyngdar eða lengdar, á vog daglegu lífi flestra þeirra, sem á j vkap ódauðleikans, cg ekkert geni
eða kvarða. Þeim hœfileika eru minum vegi verða, hvert á land sem tli þess að þeir, sem þeim er anu-
þeir gæddir, sem ekki verður með eg fer. Það er því ætlun min, að ;st um- fái skilið og sannfærst um
upprisueðli sitt.
all-ljóslega — að eftir datiða hans,1
aðeins hverful cfnis-hræ^ og hend verga 4stvmjr hans varir við hann
með svo stórfeldum hœtti, að þeir,'
sem áður voru tvístraðir og yfir- j
•bugaðir af sorg og vonbrigðiim, fyll-
ast ómótstæðilegum eldmóði þeirrar
vissu, að drottinn þeirra sé lifandi! j
Með aðstoð Páls postula, sem með
undursamlegum hætti sannfærist um
ustu cigincka ntannsan lans, ',n’ j hið sama, leggja svo þessir um-
eðli havs að spyrja og ssar.t, viti T j komulitlu menn mikinn hluta heims-
— um fjölbrevtta máttarhæfileika J jng und;r fagnaðarboðskapinn um
hans — um fegurðarvit hans. uni j-r;st krossfestan og upprisinn. —
að þú Ieyfír homrm að rísa upp hið
innra með sjálfum' eða sjálfri þér
— í lunderni þínu og hjartalagi.
Leyfir þú jþað e'kki, getur þér ef til
vill orðið lang-Ieitað að gögiium og
sönttunum, sem þú sjáir þér ekki
fært að rengja !
VI.
Menn — bræður og systur að lífí
og viti, von og elsku ! Lifsins heil-
agi skapari og gjafari gefi oss öll-
Ár og aldir runnu.
Enn er verið að byggja kristnar ,
samvizku, þegar um sl'ik spor er að
ræða. Það þarf lofsvert áræði til
þess, að tvíhenda sverð sknyseminn-
ar og höggva frá sér þann lotn-
ingar- eða hræðsluhroll, sem vald
vtnans, og stundum haldin trú-
menska, setitr í oss. Það kostar al-
varlegustu áreynslu að byggja, í
guðs nafni, sjálfur sjálfum sér nýj-
an andlegan helgidóm, þar sem vit-
ið og satmnskan ' halda d-aglcga
páska. — En það þrek og þá á-
, v „ , ., r , v um, hverju einasta af oss, fyr eða
renslu verður að leggja til, ef það .
. , . , v , , H... síðar — já, sem allra fyrst — veru-
surdeig a að hverfa, sem ’hrindir . . I
. , ,v , legt skyn og skilning á andlegleika
fra goðu og skvnsomu folki trunni ] .
.vr v., ,,, . I vorum og upprisueðli. Og höldum
a siðferðilegan tilgang mannhfsins. 1
Og það gerir súrdeig fyrnskunn- W sanna fagnaöarhátíð — ekki að-
eins á páskadaginn, heldur alla daga.
Hvað er loks um siðgæðið æðsta, kirk.ur Enn efu kristnar hátiöir
séu villiblómin í akri tilverunnar!
Liklegt vær að engiiin hrapaði að
augum séður, né á honum þreifað jafnvel í dag, á sjálfri hátíð ódauð-
með höndum — hæfileika, sem leikans, ríki í margra hugskoti tóm-
sjálfsagt á sér eirthver drög með leiki óvissunnar og efans, — og eins
ÓÚu lífi, en þó nkust með mönjtun- þótt sungið sé gleðiljóðið um, að
um. Fyrir hann eru þeir orðnir að nu sjái trúin eilíft ljos! Sannleik-
jarðneskum jarðradrotnum — æðstu urinn, beint og brotalaust sagður, er
skepnum jarðar. Sá hæfileiki er þessi, að meginþorri kristinna manna j né að ógilda brýnustu kröruf sjálfs
__ vitið. I og kvenna á, í dag, cnga trú og sér Hfsins! Eg álít það alls ekki hciðar-
IV.
I hreinustu einlægni talað, sé eg
mér ekki fœrt, að afneita háleitasta
og þróttmesta vitniáburði sögunnar
legt, þ. e. a. s. vitlegt.
En um oss, æðstu jarðnesku ver-
Og eðli vitsins er, meðal annars, ' ckkcrt eilift ljós!
á þann veg, að það — spyr spurn-J Af trúleysi á alvörubundið fram-
inga. Á þvi þekkist ennfremur gott hald lífsins eftir dauðann kemur hið urnar — oss, sem vitið var gefið
vit, að það — heimtar svör. ) a]menna hirðuleysi um alt það, sem m4 0ft segja, að —vér notum þetta
Lengi, lengi er mannsvitið búið að eilífðarmálunum lýtur. Fáar eru j vJt fjarska lítið. Sumir nota það
að spyrja og svara. Upp úr þvi er undantekningarnar. Itarleg, gagn- | í]]a, en um flesta má fremur segja,
búið að hafa álitlegan þekkingar- ger andleg fræðsla, sem ofurlítið ag þejr noti það — lítið. F.n iþví
forða, sem mennirnir kenna svo við reynir á vitið, er ekki af mörgum ^ megum vér treysta, að ef vér bara
sjálfa sig og kalla menn-ingu. Marg- þakksamlega þegin. Eða um hversu vildum nota það mikið og vel, — ef
vér, með leiðsögu hins bezta og
hinna beztu bræðra vorra, vildum
ar gátur virðist mannvitið hafa j mörg af yður verður sagt, að þér
ráðið, — og þó minnir viðureign hafið um dagana á yður lagt veru-
þess við var^þekkinguna mjög á bair-J legt ómak, til þess að lesa og skilja ^ beita viti við lífsins stærstu spurn-
daga Iþá, við ófreskjur og illþýði, lífsstefnu og höfuð-kenningar Krists ingar, þá leiddi það oss fyr eða síð-
er segir frá i fornum goðsögum: niður í kjölinn — gerþekkja rök- ar ag þeirri efalausu Hfsskoðun, að
Fyrir hvert eitt höfuð, sem af var semdir hans fyrir því, að hinn fórn- aUar tegundir jarðnesks lifs séu á'gorl]u SUrdeigi né með súrdeigi
haldnar með gleðiblæ og fagnaðar-1
söng. En sjálfsagt eru (þeir kristnu
hópar í dag sárfáir, að ekki megi
þar heyra, í gegnum hátiða-ómana
— holhljóð fálætisins og vantrúar-
innar á það, að yfir nokkru sé aö
fagna!
Og hvað veldur ?
Fyrir þá sök, að eg treysti því, j
í Krists nafni, að guð sé góður og
marinsandinn ódauðlegur, álykta eg
sem svo: Vantrúin á eilífð og á-
byrgð hlýtur að vera mannanna sök.
Eitthvað hefir leitt þá í ?að ástand,
sem útilokar þá frá vituðu sambandi
við hinn æðri veruleíka, og birgir
þá ennfremur upp með líkum fyrir
því, að um engan slíkan veruleika
sé að ræða!
Hvers eðlis er þá sökin, Mér
er hvorki gaman né illkvitni í hug,
er eg Svara þannig: Sökiti er sú, að
ktrkjunnar leiðandi mcnn hefir of
mecfga brostið vit og siðferðidþrek
til þess að vinna sitt fádæma við- j
kvæma og vandasama verk svo vel,
sem þurfti. AUur iþorri manna hef-
ir nú vitkast svo, að hann finnur
mótsögnina í því, að hátíð hinna ■
ósýrðu brauða, sé haldin með
“gömhf” óvizku-súrdeigi og súrdeigi '
“illsku og vonzku”, eins og hinir
kristnu kennimenn hafa þrásinnis
gert. Sú tvöfalda mótsögn hefir á- j
reiðanlega framar öllu öðru hrakið
fögnuð upprisuvonarinnar burt úr
mannshjörtunum.
Og það gerir ennfremur “súrdeig
illsku og vonzku” — súrdeig manit-
lcgs breisklcika, Þvert ofan í boð-
skap og eftirdæmi Krists hefir til-
sem guð lætur sína sól upp renna
yfir oss hér í heimi, oss og öllutrr
verum lifins til viðhalds og þroska.
“Höldum þvi hátíð — ekki með
slökun við breiskleikann gagnsý^t gömlu súrdeigi”, heldur með ósýrðu
líf alls fjöldans, sem nú kennir sig brauði <c fuUkomnari sannleika.
við Krist. Það er meira að segja Höldum sigurhátíð lífsins — ekki
til þeirrar tilslökunar, sem rekja ber með súrdeigi breiskleikans, heldur
með ósýrðu brauði œ fuUkomnari
hreinleika. Og setjum það á oss, að
hina vitsmunalegu hnignun —
fyrnskuna — í WeimsskoÖun kirkj-
unnar. Hér á öldum áður, þegar ) þegar dularfulla sporið er stigið yf-
kristnum mönnum fór mjög að ir þröskuld líkamsdauðans, að það
verður ekki framar nein spurninv að’
Jesús lifir og vér munum lifa, þá
hraka í siðlegu tilliti, og þeim skild-
ist loks, að þeir gætu ekki, fremur
en þeir ókristnu, án veraldarhyggj- verður þó enn þeirrar spurningar að
unnar og nautnalífsins lifað, /ö^-jspyrja: Er Kristur upprisinn í þrá
helguðu þeir breisklcikann í kenn- Ihjarta þins og stefnu vilja þíns —
ingakerfi kirkjunnar, með því að ej;a var honttm þar hrurvdið á hel-
slá því föstu, að öll verk mann- I vegu ? — Þessi páskaguðsþjónusta
anna væru hvort scm cr vond, yrðu er senn 4 enóa. Ger þú nú upp við
það æfinlega, og hefði í sjálfu sér j sj4|fan þig, tilheyrandi góður, karl
enga sáluhjálpar-verðleika. Það var | ^ kona. Att þú nú sv0 mikla upp.
“Höldum því ekki hátíð með
ekki eintóm auðmýktin, sem fram-
kallaði þá kenningu. Þar réði og
um óhollasta súrdeig vorra jarðnesku
æfidaga — súrdeig breiskleikans.
t siðfræðinni, sem eg las á náms-
árum mínum, er mér ein setning i
öðru minnisstæðara, þessi: “Þ.tð er
margprófuð reynsla, að þvi sið- 1
hreinna lífi sem maðurinn lifir, því j
ómótstæðilegri verður eilífðarvissan j
i sál hans. Svo nátengdar eru hug- |
mvndir vorar um ódáuðleikann og
guð, að hér er í raun réttri að ræða
um staðfestingu sögunnar á þvi, sem
áður hafði .verið birt með þessum
orðum: “Sælir eru hjartallireinir, þvi
að þeir munu guð sjá!” — Hrein-
leikans er af oss krafist. I.angi þig
til þess að trúin þín sjái hið eilifa
Ijós, sem sungið er um í dag, þá
varpaðu frá þeir súrdeigi hinnar lé-
risutrú, að þú viljir gcfa Kristi lif
í þinni eigin sál — eða má hann
þin vcgna, deyja þar?
Víst er um það, að hér er stað-
urnn og stundin til þess, að benda
þér, jarðlifsins ihverfula barn, á
það, að til þess er þér hinn dásam-
legi og máttugi hæfileiki vitsins
gefinn, að þú beitir honum af al-
efli við Hfsins stærstu spurningu.
Svarið er á þinu valdi. — Og spyrj-
jr f>ú í nafni sannleikans og leitir þú
á vegum hreinleikatns, kemur fyr eða
síðar að þeirri stund, að ,þú ert orð-
inn frelsari ibræðra þinna og systra,
— iboðar |þeim þann páskafögnuð,.
að morðengillinn gangi fram hjá —
að Jesús Hfi og vér munum lifa.
Amen.