Heimskringla - 13.06.1923, Blaðsíða 4

4 BLAÐSIÐA
HEIMSKRINGLA
WINNIPEG, 13. JONI, 1923.
WINNIPEG, MANITOBA, 13. JÚNI. 1923.
Leyndardómurinn
(Þi^tt úr “Draumum’ Olive Schreiner’s,
skáWkonu af enskum ættum í Suður-Afríku)
Einu sinni var málari. Hann málaSi fjölda
mynda. Aðrir málarar máluðu þó fleiri.
Þeir máluðu einnig stórfenglegri myndir en-
hann og höfðu stetkari og fáséðari liti. Þessi
málari notaði aðeins einn lit. En roðinn, er
lýsti af honum, varp einkennilegum töfra-
jóma á mydirnar. Þeir, sem fram hjá mynd-
um hans gengu, sögðu: “Ekki vitum við,
hvernig á því stendur. En okkur geðjast
altaf bezt að þessum myndum. Þessi^skæri
roði á þeim er viðkunnanlegur.”
Málarar komu til hans og sögðu undrandi
sín á rniiíli: “Hvaðan fær hann þenna lit?”
Og þeir spurðu hann að því. Hann brosti
«g sagði aðeins: “Eg get ekki sagt ykkur
það.” Og hann hélt áfram að mála, með
höfuðið drjúpandi niður á bringu.
Einn málaranna fór til Austurlanda. Hann
keypti þar dýr og fjöl'breytt litarefni. Hann
blandaði þau saman og málaði. En mynd-
irnar héldust ekki litfagrar til Iengdar. Þær
urðu með tímanum daufar og óskýrar. Ann
ar málari las í eldri bókum. Marga sterka
liti hafði 'hann og hreina. En á myndunum,
sem hann málaði úr þeim, gátu þeir ekki
orðið eðlilegir og lifandi, hversu fagrir sem
þeir virtust.
En þessi málari hélt áfram að mála. Mynd-
irnar urðu æ rauðari og skærri, en sjálfur
varð hann æ hvítari og fölari.
Svo var það dag einn að nokkrir menn
komu til hans. En þá lá hann dauður fyri
framan eina myndina. Þeir tóku hann upp.
Hann var jarðaður. Hin|r má'lararnir leituðu
'í öllum málpottunum að þessu efni, sem gaf
myndunum þenna skæra roða. En þeir fundu
þar ekkert, er þeir sj^Ifir höfðu ekki í litum
sínum.
Þegar þeir færðu hann úr fötunum og
kfeeddu náinn líkklæðunum, sáu þeir sár of-
arlega á vinstra brjóstinu. Það hlaut að
vera gamalt sár, því barmarnir voru harðir
og holdið dautt í kringum það. Skyldi hann
hafa bonð þetta sár alla æfma? Það var
ekki auðvelt að segja. Dauðmn, sem inn-
sigli sitt setur á öll sár, hafði dregið barm-
ana saman og lokað því.
Og þeir grófu hann. Og enn hélt fólk
áfram að spyrja: Hvaðan fékk 'hann litmn
sinn ?
Að nokkrum líma liðnum gleymdist öllum
listamaðurinn og á'hann var ekki mmst. En
ver*k hans lifa!
Dýrmætasti dagur
æfinnar.
Dýrmætasti dagur æfinnar — hver er
hann?
Það er ekki fæðingardagur þinn, því aldrei
er vissa fyrir, hvort æfibraut þín verður blóm
um stráð eða þyrnum. ^ ^ '
Það er heldur ekki dagurinn, sem þú úl
skmfast úr skóla, þó tímamót megi það heita,
að því leyti sem þú ert þá einmitt að færast í
fang skyldur þínar, og lífsstar'fið sé þá byrj-
að. t
Giftingardagurinn er það ekki, þó gæfa
þín byrji oft eða endi með því spori, er þú
stígur, þegar þú gengur upp að altari Jehova
með lífsfélaga þínum.
• Það er heldur ekki dagurinn, sem þú varst
fyrstur í kapphlaupinu upp einhverja bröttu
brekkuna, og lofið og lófaklapp Iýðsins
dundi þér við eyra, eða jafnvel þó þú sért
á gullslóli borinn fyrir frægðarverk þau, er
aldarhátturinn metur mest.
Nei, ekkert af þessu getur talist dýrmæt-
asi dagur æfinna^r..
Veigamesta augnablik mannsæfinnar er
það, er maðurinn eignast háleita hugsjón;
hugsjón, sem honum er helgari og dýrmætari
en aðt annað. Þá hugsjón, sem hann ihefir
öðlast með súrum sveita og mikilli áreynslu,
og orðin er að sannfæringu og undirstöðu
fyrir vefkum hans. Hugsjón, sem vakið
hefir það sjálfstraust mleð manninum, að
hann er fús til að fórna öllu fyrir hana, auði,
gleði, metorðum, kröftum sínum og lífi. Sé
hugsjónin sönn og háleit og bygð á nákvæmri
athugun og einlægri, og djúpri lífsreynslu,
þarf það ekki að aftra neinurn frá að vinna
að henni, berjast og stríða fyrir hana, að
aðrir hafa ekki komið auga á hana áður.
Sannleikurinn sigrar að lókum. Sannfæring-
in fyrir gildi sannra hugsjóna ber manninn
að lokum upp á sigurtindinn, þaðan sem
bjart er umhorfs, Joft heiðskírt og leiðir all-
ar beinar. Hver maður er sagt að eigi dulda
í djúpi sálar sinnar einhverja slíka hugsjón.
Þegar sálin gefur sig henni á vald, þá renn-
ur upp dýnnætasti dagurinn í æfisögu
mannsins.
Hsimaiðnaður.
Þó að þetta orð sé notað fyrir hugmyndina
sem vakir fyrir oss, er eklki með því átt við
iðnað, sem gerður er á heimilunum. Sá iðn-
aður má hú heita kominn í kaldaköl alstað-
ar. Hið sameiginlega áhugamál allra, sem
utan um hann ófst og batt alla á heimilinu
saman, andlega talað, er dottið úr sögunni.
Og heimilisKfið er þeim mun veikara fyrir,
eftir en áður. Þræðina, sem í þeirri uppi-
stöðu eru, sjáum vér annars vera að slitna
hvern af öðrum, og mlá hamingjan sjá fyrir,
hvar það lendir með tímanum með þetta eina
hæli, sem maðurin getur sagt, að hann hafi
átt — og á ef fil vilil enn — í þessum heími.
En það er ekki þetta, sem hér er átt við
með orðinu heimaiðnaður, þó að það sé
hin eiginlega merking þess. Vér ætlum a^5
•nota það fyrir hugtákið, sem felst í iðnaði
í öðrum skilningi, ekki í heimilisiðnaði, held-
ur í iðnaði þessa lands eða hinna ýmsu hJuta
þess eða fylkja, því um heimaiðnað er ekki
að ræða nú orðið í öðrum skilningi, eins og
vikið hefir verið að. >
En undir iðnaði í þessum skilningi er vel- |
ferð Iandsins komin, eins og velferð heimilis-
íns undir heimihsiðnaðmum. 1 Canada má
þó segja, að iðnaðurinn sé mjög takmarkað-
úr. Og borinn saman við framlleiðslumagn
eða möguleika landsms, er hann afar lítill og
í VesturJandinu sérstaklega sama sem eng-
inn. Það sem hér er framleitt af efni, sem
iðnað mætti byggja upp, er sent óunnið, að
minsta kosti til annara hluta landsins, ef ekk’
alveg út úr landinu. Samt hafa hér stórbæir
risið á fót og nægilegt vinnuafl til að annast
um iðnaðarstarfið á efninu. Að það skuli
ekki nú þegar hafa verið gert, ber vott um
afskaplegt öfugstreymi í þjóðfélaginu hjá
0ss. Bæjarlýðurinn gengur viflnulaus, en ull
og húðir, sem hér er framleitt, er selt til
Bandaríkjanna, á lágu verði, og svo eru
klæðnaður og skófatnaður aftur keypt
tilbúið þaðan. Og hver er svo afleiðingin?
Borgarar þessa lands verða að elta vöru-
efnin suður til Bandaríkjanna, og leita sér
þar að vinnu. Er á þetta er minst, sést hversu
öfugt að unnið er hér að innflutningsmálum,
þar sem skrumauglýsingum rignir héðan yfir
öll lönd heimsins, og til þess er varið ærnu
fé af því opinbera. En heimaiðnaðinum er
ekki sint, og fólkið, sem auglýsingarnar og
fé landsins dregur hingað, hleypur til Banda-
ríkjanna jafnhraðan eða hraðar en það kem-
ur hingað. Það verða þá öll notin og gæð-
in fyrir þetta land, sem leiðir af þessari kák-
aðferð til þess að fjölga hér fólki og byggja
upp o^ styrkja canadiska þjóðfélagið.. Þessu
er hin mesta þörf á að kippa í lag og það
hið bráðasta.
•
Manitoba Woolen Mills Ltd.
Þessar ofanskráðu hugleiðingar duttu oss
í hug, þegar vér nýverið fórum ásamt fleir-
um og skoðuðum rekstur þann eða vísi til
iðnaðarrekstur þess, er ofanskráð félag hef-
ir með höndum í þessum bæ. Félag þetta
er aðeins tveggja ára gamalt, og hefir ekki
auglýst sig sjálft, eins og vér álítum, að boi -
ið hefði að gera, því að þar er óneitanlega
um þarfa stofnun að ræða.
Það er kunnugra en frá þurfi að segja, að
ull er framleidd í stórum tíl í þessu fylki og
í öllu Vesturlandinu. En verð á henni hefir j
verið — eins og flestum búnaðarafurðum
— afarlágt síðastliðin ár. Iðnaðarstofnanir
annara landa hafa svælt þessa vöru út úr
framíleiðandanum fyrir skammaríega lágt
verð, sem hafá unmð fatnað og klæði úr »i
henni og selt oss aftur — á ekki svo lágu
verði, að oss hefir virzt. Áhugasamir bænd-
ur í þessu fylk: tóku sig þá til og mýnduðu
félag það, sem hér að ofan er nefnt, í þeim I
tilgangi að bæn úr þessu ástandi. Efnahag-
urinn var þröngur til að byrja með og miklir
erfiðleikar á að fá því verki hrint af stað.
En fyrir frábæran dugnað þess manns, sem
hrinti því fyrst af tað, og sem nú er formað-
ur þessa félags, Alberts McLeod, hefir fyrir-
tækið hepnast vonum framar enn sem komið
er. Um 235 bændur eru hhithafar í félag-
inu nú þegar, og fjölgar þeim daglega. Enda
þarf svo að vera, því upp á eigin spítur verð-
ur félagið að spila. TiJ stjórnar fylkisins Ieit-
aði það fyrir nokkru, er erfitt var fyrir það
að komast yfir það af véhim, sem nauðsyn-
legt var að hafa. En iþó akuryrkjuráðgjaf-
mn og fiestri í stjórnmm tækju málinu vel, sá
fjármálaráðgjafi R. W. Black sér ekki fært
þá að veita nein nstuðning, enda var fjár-
hagurinn eins og aliir vita. Bót í máli er það
að stjófnin er LJynt stefnu þessa félagsskap-
ar og væri vel, að hún styddi hann, er efnin
leyfa það. Með auknum áhöldum nú þegar
gæti félagið unnið svo mikJu meira og full-
komnara' að tiJgangi sínum, en hann er ®á,
að vinná (Júka úr allri ullinm, sem það kaup
ir, en selja ekkert af henni óunninni.
En að því sleptu má með rétti
segja, að félaginu farnist vél. Það á orðið
tasvert af áhöJdum. Það kaupir mikið af
ult og tætir hana og spinnur. Það vinnur
prjónles úr batidinu og vefur dúka í þykkar
treyjur (mackinán coat) o.fl., nú þegar. Sel-
ur það svo sjálft þessar vörur, plögg, peysur
og treyjur. Undireins og félaginu vex fiskur
um hrygg, ætlar það að bæta svo miklu við
sig af vélum, að það geti unnrð allar tegund-
ir af dúkum úr ullinni. Félagið selur ekki
til heildsöluhúsa, héldur ætlar sér sjálft að
vera heild- og smásaJi vöru sinnar. Getur
það mieð því selt ódýrar en aðrir og haft samt
dáJftinn ágóða i aðra hönd. E*» hver svo sem
hann verður, skiftist hann upp á-milli hJut-
hafanna, ems og á sér stað um hvert annað
samvinnufyrirtæki. Og hluthafar geta bænd-
ur or,ðið með því, að senda félaginu uli í
stað peninga.
Bændur geta reit't sig á, að þarna er fé-
lagsskapur af stað farinn, sem bætir hag
þeirra. Hann er með því augnamiði stofn-
aður, að útvega betri og greiðari markað
þessum vörum þeirra. Og það sem áfgangs er
starfskostnaðinum, geta þeir sjálfir orðið
aðnjótandi með því að gerast hluthafar.
Vér álítum rétt að benda íslenzkum bænd-
um á þetta. Félagsskapur þessi er svo þarft
spor í þá átt að bæta uílarverzlunina hér, og
er svo glæsilegt spor til stofnunar þörfum
iðnaði, að þeir ættu að gefa honum gaum
og veita honum stuðning með því að skifta
við han neða á hvern annan hátt sem vera
má.
I il ritstjóra I.ögbergs.
“Lögberg” frá 7. júní s.l. flytur ritstjórn-
argrein með nafninu “Furðuleg áskorun”,
sem á víst að henta svar við spurningu rninni
“Segðu mér —”, sem Heimskringla birti 23.
máí þ. á.
En grein þessi ,er ekki svar tiJ miín, heldur
vitnisburður sorglega sýktrar blaðamensku,
sem hikar ei við að “fara með fals og dár”.
I hinum fáu orðum mínum til ritstjórans,
bið eg hann að bitta nafn þess manns eða
manna, sem VII. kaflinn um “Svikarann”
geti átt við, sökuín þess að hann (ritstjórinn)
hafi haft ummæli um, að þar sé átt við ein-
hvern vissan mann eða menn.
Eg bið hann því ekki að birta hugsanir
mínar, sem sköpuðu VII. kaflann, heldur ‘þær
hugsanir háns sjálfs, sem orsökuðu, að hann
í ritdómi sínum skorar á mig að birta nafn
“Svikarans’ !
Ef Titstjórinn hefði ekki við lestur “Svik-
arans” í “Móðir í austri”, fengið augastað
á einhverjum sérstökum náunga, og haft
þann vissa mann í huga, er hann reit ritdóm
sinn, íþá héfði hann ekki getað gert þessa
áskorun, eins og heilbrigð hugsun hvers
manns hlýtur að sjá, sem Jesið héfir ritdóm
hans.
Hvað eg hugsaði, hefi eg aldrei beðið
ritstjórann að segja sjálfum sér, mér eða
öðrum, eins og hann þó ' svari sínu segir að
eg hafi gert.
Hví er ritstjórinn að skrökva?
Hvað skal fláttskapur sá?
Sjálfur veit eg ósköp vel, hvað eg á við
með “Svikaranum”, og standa mun eg
óhræddur við öll orðin í “Móðir í austri”»
Hitt er annað mál, að eg álít ékki skyldu
mi'na að svara öllum óvitaspurningum —
sízt, ef tuddalega er spurt.
En þótt ritstjórinn verði nauðugur viljug-
ur, neitandi, játandi, að viðurkenna, ,sam-
kvæmt eigin krifi, að sér hafi dottið ein-
hver viss maður í hug við lestur “hinnar
makalausu ‘Móður í austri’,” þá er það engin
sönnun þess, að mér hafi dottið sá sami í
hug, né heldur þess, áð eg hafi haft nokkurn
vissan mann í huga. Og ennfremur sannar
það ekki, að hægt sé að heimfæra “Svikár-
ann” upp á nokkurn einstakan mann.
Þegar ritstjórinn birtir nafn mannsins
(eða mannanna, eins og h/inn sjáífur segir
í ritdómi sínum), sem VII. kaflinn á að vera
“þræJslegar ákærur” á, eftir hans eigin orð-
um, þá, en ekki fyr, er mitt að svara.
Þorsteinn Þ. Þorsteinsson.
Haía rannsókiiir sól-
myrkvans sannsð
Einsteins kenninguna.
(Lauskga þýtt: af A,ma S. Mýrdal.)
Hin margumrædda Ein.steins-kenn-
ing um afstööuleikann íbefir nú öðl-
ast stuðning vísindalegra sannreynda
hvað bevgingu ljósgeyslans sner.tir.
Þó ekki sé neraa um staðfestingu
smáatráða |þessa nýja hugmyndakerf-
is að ræða, raskar iþað gömlum, við-
iteknum reglum, og er líklegt til að
kollvarpa ýmsum öðrum rótgrónum
vísindalegum sannreyndum. Long-
feMow sagði eitt sinn, að allir hlutir
yirðu að bneytast * ei.thvað nýtt, <
eitthvað sérkennilegt, og iþessi þjóð-
venski vi'sindamaður virðist nú hafa
orkað stónvægilegri breyti.ngu. Þeir,
sem dregið hafa dár að hugmynd-
um hans o gmesa mótspyrnu veitt,
fara hægar í sakirnar nú. Vitaskuld
fasr allur þorni manna eigi skilið
þegar í stað víisindagildi né mikil-
vægii þessarar kenningar; (hún i.igg-
nr fyrir utan skilning hinna ólærðu.
Þeitta verður auðskildara, þegar
þdirrar staðlhæfingar er getið, að
einungtis tólf menn í heimi vísind-
anna ,hafi getað fylgst með prófess-
or Einstein, Iþegar hann fyirst hleypti
kenmingu sinni af stokkunum. Hin-
ar nauðsynJegu skýrtingar sl.ikra við-
fangsefna geta aðeins fengkt með
aðstoð hinnar hterri tölvísi samfara
skynsennisá 1 yktunum, er liggja innqn
takmarka sérfræðiisvísinda. Aðeins
ein hlið máJsíns er auðskilin. Ein-
Stein fuliyirðir, að ijósið sé ein teg-
und efmis, að það ihafi þyngd og
þéttleiika, og þannig ásigkoraið Ihljóti
að hlýða lögmáli Iþyngdaraflsins.
j Hann 'hddur (því fram, að 'ljósgeisl-
I ami.r læygist iðn'lega af áhrifurn
jarðarinnar og annara himintungla.
Hann segir t. d.: “Stefni stjörnu-
geisli fram hjá istórum hirruinihnetti,
beygist hann frá ibeinni stefnu sök-
um þyngdaraflsins”. Sönnun þessa
aitriðiis er, að hin umrædda stjarna,
sýnd á ljósmyndaplötu, vLrðist nokk-
uð fjarlæg sinni róttu stöðu. Þetta
hefir nú sannast með afar nákvæni-
um ljósmyndum, er reyndust í fylsta
máta samræmar stjörnufræðislegum
útreikningum.
Hugmynd Einsiteins verður að
standast ýms stjörnufræðisleg próf,
og eiitt þeirra er að komast að því, |
hvor,t geislar stjörnu, er streyma1
fram hjá' sólinni, beygist út frá
beinni línu sökum aðdráttarafls.
hennar. Þetta segir prófessor Mich-
élson og ýmiSir aðrir stjörnufræð-
ingar, að hafi reynst hér um bil
eins og Einstein gat til. Staðfesting
þessarar tligátu fékst af Ijósmyndum
er teknar voru af sólmyrkvanum á
norðvesturrönd Astralíu síðastliðinn
septembermánuð af dr. Champbell ;
og förameyti hans. (Leiðangur þessi |
var hafinn frá Lioks stjörnuturnin- j
um.) Meðan á ailmyrlkvanum stóð,
sá rannsókn.'trnefndin Ijóssveig (cor- |
ona) uTnhiverfis sólina, 40,000 lúílna
breiðan, og úit úr honum stóðu stór- I
ar ljóstungur. Bin þeirra náði 2,500,-!
000 mílur frá miiðdepli sðlar. Mynd- j
ir stjarnanna voru svo örlitlar, að
ekkert sást með berum augum, og
varð því að stækka þær að milduni j
mun, svo samanburður yrði greiður.
Mörgum vÍHÍndamanni hrá í brún,
þegar árangur rannsóknanna birtist.
Hann vair alit annað en búist var við. '
Viitnisburður Michelsons í þess.t
máli er afar þýðingarmikill, þar sem
hann var aðal mótstöðumaður Ein- <
steins framan af — þar til ítrekaðar
rannsóknir töldu honum hughvarf. [
Hann jcveðst hafa nákvæmlega próf- j
að kenningu þessa, hva^ð beygingu j
ljósgeislanna snertir, og hefir árang- j
urinn orðið sá, að hann er nú ör-
uggur fulltingismaður afstöðuleika- i
kenningarinnar. Staðfesting henn- j
ar kemur einnig 'frá dr. Mitchell,,
forstöðumanni stjörnufræðisdeildar-1
innar við Virginia háskólann. Hann
segir meðal annars: “Það er máske
e};ki of djúpit tekið í árinni að segja J
að uppgötvun beygingar ljósgeisl-
aus sé þýðingarmest allra vísinda- J
legra uppgötvana á síðastliðmim 250 :
árum. Mikilvægi hennar innifelst í I
því, að hún fullsannar einn þátt af- j
stöSuleilkakenningarinnar, þáttinn, I
Dodd’s nýmapillur eru bezta
nýmanieðalið. Lækna og gigt>
bakverk, hjartabilun( þvagteppu,
og önnur veikindi, sem stafa frá
nýrunum. — Dodd’s Kidney Pills
kosta 50c askjan eíSa 6 öskjur fyr.
kr $2.50, og fást hjá öllum lyfsöl-
um e<5a frá The Dodd’s Medicksa
Co.. Ltd., Toronto. OnL ,
sem er srvo afar þýðingarmikill fyrtr
eðliisfræði nútimans.”
Á þeissu sumri hefir prófessor
Michelaon í hyggju að leiða enn
skýrari rök að kenningu Einsteins.
Tilraunin verður þannig gerð: Um-
hverfis ferflöt, eina mílu að um-
máli, verður lögð 12 þml. stálpípa.
Með því að dæla öllu lofti úr stól-
pípunni, verður kiomist ihjá aliri loft-
hindrun i 'Jnenni. Við tilraun þessa
notar hann “hindrunarmæli”, er hann
hefir sjálfur uppfundið, og ætlaður
til að stindurliða Ijósöldurnar. I
hvert horn pípulhringsins setur hann
spegil. Frá einu ihorni pípunnar
verður ljósgeisla hleypt af stað'um-
hverfis hana, í söniu áitt og jörðin
snýst. Samstundis verður öðrum
ljósgeisla stefAt í gagnisitæða átt,
Speglarnir hafa þait áhrif, að ljós-
geislarnir beirast jafn greiðlega um
pípulhyrninginn sem á beinni braut.
Með hindrunarmæli sínurn býst
Michelison við að geta aðgreint
ljósgeislana jafnskjótt og þeir koma
aftur að horni því, er þeir voru
sendir frá. Reyniist hinn iminsti
mismunur á umferðartima Ijós^eisl-
anna, færist ábyggileiki Einsteins-
kenningarinnar á enn traustaii
grundvöll.
Ljósmyndir voru teknar um næt-
úrtíma, á Tahiti-eyjunni, þrem mán
uðum fyrir sólmyrkvann, er voru
hafðar til samanburðar 'við Ijós-
myndir, sem teknar voru af sömu
stjörnuim í AstraMiu raeðan á myrkv-
anum stóð, og sem þá voru í sól-
nánd. Prófessor Champbell fullyrð-
ir, að árangur þessara rannsókna
sanni tví'mælalaust beygingu ljós-
geislanna, og að hún sé eins nærri
tilgátu Einstieins og frekast mátti
búast við.
George Dodwell ihefir og lagt
fram sannanagögn til þessara mála:
hann yar forstöðumaður leiðangurs-
þess, er sendur var frá stjörnuturn-
imvm í Pittsburg til Cordil'lo-isand-
melanna inni í miðri Astralíu. Stjóra
arskrif'Stofa lögmæliisdelilidarinnar í
Washington heíir einnig prófað
sannleiksgildi Einsteins kennirtgar-
innar. Tiilraunin var gerð með tóp-
asarkristalli. Þyngd kristallanna var
athuguð með tiliiti til öxullegu þeirra
og jarðaröxulsinis. Dr. Heyl, sem
fyrir rannsóknirmi stóð, notaði sv>
nákvæma vog, að vel mátti deila
mi'sm'un eins miljónasta hlutar.
Samkvæmt hinum gömlu viðtöknu
þyngdarreglum, átti tópasariknistall -
ur eða demantsknistallur að breytast
að þyngd, eftir því hvort mönduli
hans var láréttur eða lóðréttur við
jarðarmöndulinn. Einsteins kenrting-
in, sem mótmælir þyngdarreglum
Newtons í ýmsum greinum, se'gir að
kristallarnir breytist ekki að þyngd
undir neinum kringumstæðum. Dr.
Heýl varð ekki var hinnar minstu
þyngdarbreytingar. Verður þvi ekki
atrnað álitið en að rannsókn þessi
styðji hina nýju kenningu. Kristöll-
unum var komið fyrir í svo nákvæm
lega gert jafnvægi, að auðvelt var
að snúa þeim eftir vild án þess að
taka þá af voginni. Voginni var
komið fyrir í smástofu og allar
nauðsynlegar strllingar framkvæmd-
ar úr áföstu herbergi, með aðstoð
langs teins, er stóð í gegnum vegg-
inn. Þ^ta var gert til þess að lík-
amshiti iþeirra, er við rannsóknina
voru, hefðii engin áhrif á vogar-
jafnvægið.