Heimskringla - 13.06.1923, Blaðsíða 6

6. BLAÐSÍÐA.
i
HEIMSKRINGLA
WINNIPEG, 13. JONI, 1923.
Hver varð erfinjinn?
Sigmundur M. Long þýddi.
“LafSi Edith. eg vet aö eg er eikki yöar veröur, —
eg veit vel aö sá maöur finst ekki — og a'llra sízt eg. Eg
veit líka, hvaö fcjlk mundi segja ef þér tsekjuö mér. Eg
yröi sakaöur tvm hæöi eitt og annað, setn eg hefði !haft i
huga. En eg tek guö til vitnis um, að það er ekki vegna
þess aö þér eruö rákar, að,eg biö yður að verða konan tnín.
Eg er fátækur og í ýmsum kröggum. En iþó þér væruð
fatækari en eg. mttndi eg hafa heö'iö yður aö verða
konan miín.”
“Haldið þér það ?’ spuröi hún í lágunt róm.
“Já,” svaraði hannirólega. “Já, eg get sagt yður það,
jafnvei iþó iþað se á þessum ttma_, iþegar ef til vill um mig
er sietið vegna skulda. En eg vona samt, að Iþér takið orð
mín trúanleg.”
Hún hreyfi hendina etns og satríþykkjandi.
“Kæra lafði Edith.” hélt hann áfranií. “þessa síðustu
mánuði 'hefi eg látið hina farsæiu daga, er eg kyntist yð-
ur, sVifa mér fyrir hugskotssjónum og glaðst við endur-
minninguna ttm þá. Legar maðttr í veikindttm er af og tii
•milli ráðs og rænttleysis, þá lítur maður yfir iliðna tímana
og sér margt með óskiljanlega skarpri sjón. Hann sér
þá, ihvar og hvers vegna honum hafði liðið bezt. Eg festi
!það heit þá. að ef eg kæmi aftur tii Englands, skyldi eg
•spyrja yðttr. Ihvort það væri ekki hugsanlegt, að í fram-
tíðinni gætum við orðið eins farsæl eins og við höfðum
verið einu sinni. Kæra lafði Edith. eg viidi kappkosta að
gera ^ður farsæla. Viljið þér verða konan mtn?”
Hún sat þegjandi og sneri sér undan, og aliltir fienn-
Eg efast ekki um það. Þér munið loforð yðar. Þetta ‘ Frú Lamonte horfði á hann með aíhygli.
má ekki valda neinni breytingu okkar á milli. Viljíð þér L "A 'morgun förum við í kyrþey til Mullen. Eg hefi
koma og Iheimslækja fnig:' 1 það undirbúið, að við getum tafarlaust skift ’um hesta á
“Eg er ekki maklegur að koma á heimili yðar.”
Hún brosti. “Og með þeim hætti ætlið þér að hegna
mér fyrir að eg sagði ekki já,” mælti hún eins og milli
gaman og alvöru. “En það yrði mér þungbært, Fred.
Þannig misti eg þann, er eg elskaði, og vin minn líka.”
“Þér hafið það bezta hjarta, sem til er í heiminum,”
sagði hann klökkur.
“Nei, það er önnur, sem er mér fremri í því tiiliti,”
svara'ði iafði Edith. “Fa'rið nú, Fred. En komið og borð-
ið hjá mér kvöldverð og hafið Edward Newton með yð-
ur. Þar sem íhann er, eigið þér sannan vin.”
“Þakka þér fyrir, eg kem,” sagði Ihann og. rétti fram
'hendina.
%
Hún breiddi út faðminn og horfði á hann með inni-
legri þrá í tiliitinu.
“Fred!” sagði hún, “viltu kyssa mig í fyrsta, og síð-
asta sinni ?”
Hann dr óhana tii sán 'og kysti hana. Svo flýtti hún sér
frá honumog stundi. Ekki vissi.Fred hvernig hann komst
út úr herberginti, því augun voru fuM af tárttm. svo
•hann sá lítið.
36. KAPITULI.
Það var maíbirta í dagstofunni á Woöd Castle. Uti
var hið versta veður, svo að hið hlýja herbergi var veru-
lega aðlaðandi og notalegt athvarf. Við eldinn sat frú
Lamonte háifsofandi yfir einhverjum hárfínum’ útsaum,
tilherandi kvenféiagi i þorpinu. Hún var alein, en af og
til leit hún með áhyggjusvip til dyranna. Eftir stundar-
ar hkámi titraði. Alt I einu leit hún til 'hans og augun korn var þeint lokjð ttpp og Georg kom inn og gekk til
voru full af hinni inntiegustu ást, en þó með sofgarbiæ. hennar.
?/eð viðkvæmni og blíðtt 'agði hún 'hendina sína í hans og
‘brosti til hans um leið.
“Þér spyrjið ntig. Fred, hvort eg viiji verða konan
yðar?” • f~
Já, það geri eg. Hverju svarið þér, kæra Edith?”
“Eg svara nei,” mælti hún.
Fred hrökk saman. Hann ihorfði niður fvrir sig,
iþoidi ekki hina djúpu ást og viðkvænmi, sem var í tilliti
bennar. Hann vildi draga að sér 'hendina, en hún slepti
Ihenni ekki.
“Þér spyrjið, Fred, hvað kömi trl? Eg' skal segja yðttr
það. !Þér elskið mig ekki.
Hann leit snögglega ,tp pog fölnaði.
Lafði Editlh 'hristi höfuðið góðmannleg á svip.
“Hafið engin orð, það er ekki til neins. Eg veit þaö.
Fred, að þér segið mér ekki ósatt af ásetningi yðar. Taktð
nú eftir þéí sem eg segi
lært nokkuð, sem satt er, meðan þér voruð í burtu, og
jþau sannindi eru, að það ertt flleiri en eg. sem elska inni-
lega og trúfast, og þess háttar persónum er ómögulegt
að gleyma —” > ' ,
Fred tók fram í fyrir henni.
t
“Liðni timinn er grafinn,” svaraði hann með veikttm
róm. ■ “Látum hann hvíla í friði.”
“Nei. 'hann er ekki grafinn — það er ómögu'legt. Sjá-
jg til — hann lifnar við — sprettur ttpp — án þes sað per-
•sónan sé nefnd á nafn. .Fred, þér elskið mig ekki yður
er það ómögulegt. Þér Ihafið gefið Dórtt htig: yðar og
hjarta óskift, og hún á það enn.”
“Hættið þér, í hamingjunnar baenum!” hrópaði Fred,
stóð upp og gékk um gólf. •
“Lafði Edith horfði á hann.
“Já, Fred, ást yðar á Dóru er hin sama og hún var, og
þó komuð þér til mín.” Og tárin runntt ofan vanga henn-
ar."
“Eg bið yðttr fyrirgefningar,” mælti Fred auðmjúk-
ur. “Fyrirgefið mér ! Þér — þér hafið vétt fyrir yður,
en eg vissi ekki af því. Þér þekkið mig tætur en eg
S j rýi fur.”
“Já, og það hefir sínar ástæður,” svaraði hún lágt.
“Það er af því eg elska yður.”
Fred fyitist örvæntingu. “Eg hefi verið ófresRja.’
maélti hann lágt. r (
“Nei, Fred,” svaraði hún og lagði um leið hendina á
handlegg ihans og Ihotfði'á hann brosandi. Þer vorttð
ærlegur og hreinskilinn, en þer skilduð ekki yðar eigin
tilfinningar. Eg befði ekki getað elskað yður svo inn-
lega. ef þér hefðuð verið hræsnari — og yerið búinn að
gleyma ihenni. Eg hefi haft þá skoðun, Fred, og nú veit
eg það með visstt, að þeir sem elska eins og þér og eg —
gera það ekki nema einu sinni á æfinni.” '
“F.n það er búið að vera,” svaraði hann. “Þér þekkið
ekki þann óyfirstíganlega múrvegg. sem er á milli okk-
ar — milli min og hennar.”
“Það getur verið,” svaraði hún t hálfum hljóðum.
“Látum það vera eins og það er. F.n ást ýðar og hennar
stendur óhifanleg, sín hvoru megin við skilrúmið. En svo
ekki meira um það. En það gleður mig psegjanlega mik-
ið. að þér komuð tiJ mín. Og þó eg viti, að eg geti ekki
orðið konan vðar. Fred” — með innilegri viðkvæmni og
hugarangri talaði hún þessi orð, — “þá get eg þó verið
vinkiona yðar, og það er einn hhttur, sem eg vil binda
fastmælum við vður.” * ‘ |
“Fred þrvsti hönd hennar og þagði. Hann var ekki
viss um. að hann hefði vald vfir orðum sínum.
“Eg æski þess að þér lofið mér því, að fara ekki burtu
— yfirgefa ekki Lundúni, undir nokkrum kringumstæð-
um — munið það atriði — nema láta mig vita um það.
Þetta megið þér ekki láta bregðast, Fred.”
“Þér getið beðið mig um hvað sem vera’skal,” svar-
aði hann í veikttm róm. “Eg vil gera alt sem eg get fyrir.
yður — já, hvað sem er.”
“Móðir mán !” sagði hann og það var skjálfti í rómn-
um og varirnar titruðú. Yfirleitt var hann ekki eins rq-
legur og ‘hann átti að sér.
Frú Lamonte ieit upp.óttaslegin.
“Dóra !” hrópaði hún.
“Þey!” sagði hann og iagði hendina á öxl móður sinn-
ar. “Dóra” — og þa$ var eins og nafnið þvældist fyrir
tungu hans. — “Fyrir stundarkorni fór Dóra ttpp á her-
bergi sitt og er nú líiklega sofnuð. Móðir mín!!” hélt
hann áfram tlræmt, “hún hefir lofast til að verða konan
mín.”
Frú Lamonte leit upp titrandi. “p, Georg!”
Hann hneigði sig og staðnæmdist framan við eldinn.
Flann brosti og duldi það ekki, að hann var glaður sem
sannur sigurvegari.
“Já, hún hefir samþykt. En það var ekki auðvelt að
fá hana ti1 þðss. En að lokum sigraði þó ást mín. Eg
Eg hefi líka litið til baka og Sagði ihenni að þú værir á sama máli og eg, að það væti
því hetra sem giftingin færi fyr fram. F.r það ekki líka
þin skoðun ?”
“Jú.” tautaði frú Lamonte.
“Hana vantar 'brevtingu. /Það eina, sem gæti haft j
lxetandi áhrif á hana, væru ailgerð umskifti á lífi hennar |
og hugsuntim. Ef hún yrði hér framvegis, .móðir mín, og |
ekkert væri gert fyrir hána, mundi Ihún”/ — hann þagnaði j
augnablik, en hélt svo áfram í hásum róm: “Mundi hún
deyja.”
Móður Ihans hrylti við og augu hennar fyltust tárum.
“Aumingja Dóra mín!” sagði hún lágt.
Georg var þó eins og hálf órótt.
“Hún þarf ekki þinnar hluttekningar, mamma. Eftir
nokkrar vikur hafið enga ástæðu t'l að aumkva hana. Eg
skal ábýrgjast með lifi mínu að þegar eg kem til baka ‘með !
'hana, verður hún með rósir í vöngum og hros á vörum, |
eins og fyr. Þú veizt ekþi, móðir mín, hvílíkum undrum '
s'lik ást sem mín getur komið til leiðar.”
Frú Lamonte Jeit upp með tárin í augunum.
“Þú — þú ert míkið breyttur, Georg,” sagði hún ilágí
“Já, það er. eg,” svaraði hán nog hlóy “Já, eg er mik
ið breyttur. Eg þekki varla sjálfan mig. Og það er hún
senv veldur því. Hún, drotningin mín fagra — liljan '
mín. Já, hún skal verða farsæl, ef það stendur t núnu j
vaildi.”
Hann þagði um stund, hugsándi um sína sæluríku j
framtíð, og í raun og veru virtist hann vera mikið brevtt- 1
ur. — Svo rankaði hann við sér er móðir hans spurði: I
“Hvenær á brúðkaupið að vera, Georg?”
“Á morgun.” svaraði hann stillilega.
“A morgun ?” stundi frú Lamonte. “Það. er ómögu-
legt!”
“I'að er hreint ekki ómögulegt,” syaraði hann. Manstu
ekki að eg sagði þér, að þú mættir ekki láta þér verða
hverft við, þó þettá yrði rtokkuð hastarlegt.”
“F.n —”, hún sá út úr honum óþolinmæðina.
“Heldurðu máske að eg.bafi ekki hugsað fyrir þessu?
Líttu á,” og hann tók skjal upp úr vasa sínum. “Þetta
er leyfisbréfiö. eg var hýinn að útvega það fvrir meira
en viktt. T'etta verðttr aðeins vanaleg gifting. Við ósk
ttm hvorki eftir hrúðarmeyjum né brúðargjöfum. Hún
vil! hafa það svo. Hún hefir samþykt með því skilyrði,
að hjónavígslan fari frarn hávaðalaust, — jafnvel leynt-
ega —”
Frú Lamonte starði inn í eldinn.
“Þú skilttr mig ekki ennþá. »móðir miín,” hélt hann
leiðinni. Eg hefi líka sent prestinum bréf, svo ekki
stendur á honum. Kringum kl. 'hálf-ellefu Verðum við
komin þangað. < Það verður enginn brúðkaups-morgun-
verður eða neinn útbúnaður. Frá kirkjunni förum við
beina leið til Lundúna og þaðan til Parísar. Að prest-
inum undanteknum veit enginn lifandi maður um hjóna-
vígsluna fyr en eftir á. Þá —”, hann dró andann djúpt
og brosti.
Frú Lamonte starði á hann náföl og titrandi.
“Og — og Dóra? Er þetta samkvæmt hennar vilja?’
“Dóra er þVí samjþykk,” svaraði hann óþolinmóður.
‘Það var 'hún, sem ákvað, að það skyldi fara fram í kvr-
þey, og.” — hann hrosti. — “sé þessi aðferð ekki há-
vaðalaus,. þá veit eg ekki, hvernig hægt er að ná þvi
nafni. Og nú. ntóðir mín góð, búðu það undir, sem ó-
mögtrlega er hægt hjá að komast. Þú verður að gera það
sjálf, hjálparlaust. Það má ekkert vera, smátt eða stórt,
sem gæti bent á, hvað til stendur. Það verður að vera
eins og við ætluðum gamanferð út á land, einn eða tvo
daga. Skilurðu mig?” ✓
“Já. eg skil þig,”. stamaði hún. “Og nær kemur þú
aftur, Georg?” Iwetti hún við angurbitin. “Eg vona þú
verðir ekki lengi í burtu, Georg? F.g sakna hennar svo
ákaflega mikið.”
Georg klappaði á öxlina á henni.
“Vertu ekki hrædd, móðir mín. Við verðum ekki
lengi í burtu. Eg er of hreykinn af fallega konuefninu
mínu til þess að fara tneð hana í felur. Eg bið þeirrar
stundar með eftirvæntingu, er 'hún verður setn ríkjatjd
drotning á Wood Castle, — húsfreyjan mín — húsfreyjan
min ! Þey, en nú kemur hún ! Gerðu hana ekki órólega !”
Og hann gekk hljóðlega út um aðrar dyr en þær, sem
Dóra^kom inn ttm.
Hftn nam staðar í dyrunum og stóð þar eins og mynda
stvtta. Hún var fölari og grennri en hún átti að sér, cn
fegurðin var 'hin sama. Georg Ihafði ástæðu til að þýkj-
ast af 'henni. í öllu héraðinu fanst ekj(i ástúðlegra konu-
efni en Dóra. Og þó, — hefði Fred séð 'hana á þessú
augnabliki. mttndi honum 'hafa runnið til rifja útlit henn-
ar. Með ihinu glögga ástarauga, hefði hann fljótlega
séð og skilið, hvílik tmdra breyting var orðin á þessu
fagra andliti. Tíann hefði fljótt séð þunglyndið í hinun
dökktt augum, dreymandi og starandi út í framtíðina.
TTún gekk þvert yfir gótfið og stanzaði nærri eldin-
um, á sama stað og Georg hafði staðið; og hún horfði í
eldinn, ekki sigri hrósandi og fagnandi eins og hann; hún
var hnuggin og drevmandi.
Frú Lamönte rétti út hendina og snerti handlegg
hennar. “Dóra !” hvislaði gamla frúin.
Stúlkan sneri sér við og leit til hennar spyrjandi.
“Dóra l Hann — Georg hefir sagt mér. O, ástkæra
sfúlkan mín, eg vona að þú verðir farsæl!”’
Dóra brosti — kalt og kæruleysislega.
“Parsæ! ! — Já. hann segir að eg skuili verða það.
Hu'gsjð þér.” 'hélt hún áfram og horfði stil'lilega á hina
j veiklulegu og kvíðandi frú Lamonte. “Hugsið þér, að
mér geti liðið vel?”
Frúin dró hana til sítí.
“Elskan rní n. þú gerir mig dauðhrædda. Þú — þú
ert svo úndarleg og svo .hræðilega köld. Hendurnar á
Jjér eru eins og is. Ö, Dóra mín ! Veiztu hvað það þýðir,
sem þú ætlar að gera ? Það er ekki ofseint ennþá, hugs-
aðu um það, Dóra ! T'ú veizt að mér þykir svo vænt um
þig, að eg væ,ri fús á að gefa alleigu tnína til þess að
mega kalla þig dóttur mína. En, Dóra min góð — ef þú
heldur — ef þú ert ekki viss um —
Dóra einblindi í glóðina.
“Hann segir þetta,” sagði hún með hinum sama harða
og kalda róm. “Hann er ráðugur og forsjáll. En þvi
vantreystið þér honum, sem er þó sonur yðar?”
“Eg vantreysti honum ekki, Dóra mín. Já, hann er
sonur rninn og hefir verið mér góður. En hugsaðu eftir
því. að þú átt að verða konan hans.”
“Já, eg hefi ihugsað ttmþað,” svaraði Dóra með hægð.
“Hann segir að það geri sig gæfumann og farsælann;
annað kemur mér ekki við. — Eg hefi httgsað svo rnikið,
að eg er dauðþreytt,” og hún þreifaði ttm ennið, með
snöggriiog hálLósjálfráðti 'hreyfingu. “Eg vil géra hann
gæfttmann og aldrei skilja við yðttr, sem mér þvkir sivo
vænt ttm. Hvað er svo ttm annað að gera?”
Frú Lamonte stundi þttngan.
“Og — hefirðu alveg g1e\-mt?”
Dóra leit til hennar stillilega, en með skugga yfir,
augiinum og kvaladrætti í kringum nutnninn.
“Glevmt? Nei, eg gleymi ekki fyr en í dauðanuni,
og máske ekki þá heldttr; hver veit ttm það?” Og hút)
,leit eins. og dreymandi í kringum sig. “En það brevtir
ekki stefnunni. Georg er ánægður. Eg hefi sagt honum
alt. Hann hafði ekkert út á það að setja. Það er auð-
velt að gera hann ánægðan!” T fvrsta sinni sást biturt
hrrb á vörttm hennar. “Hvers Vegna þykir honum svo
mikið í mig varið, og því er honum svo áríðandi að gift-.
a'st mér? Eg skil það ekki. Er það af því, að honum
sýndist eg svo' falleg? Fvrir fáum augnablikitm horfði eg
í spcgilinn. og mér fanst eg hafa dautt andlit.” ,
“Dóra !” sagði gamla frúin.
Stúlkan Jeit til hennar og brosti.
Það er satt. En nú hefi eg komið út á yður tárunum.
áfram. “TTefi eg ekki ætið komið fram þvíýsem eg heíi r„ verifi ekki aS ?rátaj ?óga vina nlín. Við skulutn þó,
áformað.”
Frú Lamonte 'hryilti við. “Jú,” svaraði hún Iágt.
Andlitið á Georg var eitt stórt brös.
“F.g átti von á þessu og hefi undirbúið það mánttðum 1
santan, og rutt ölhtm torfærum af leið minni,” — hann
þagnaði snöggvatst og beit á vörina, — “og nú Iegg eg
frant áætlunina. móðir mín. Revndtt að taka vel eftir.
Þetta íhefir komið þér á ovart, svo þú ert hálf-rugluð,'’
hætti Ttann við þuiAega.
hvað sem í skerst, ekki skilja. Erttð þér ekki samþvkkar
mér í því ?” (
í staðinn fyrir að svara, tók frú Lamonte Dóru í faðm
sinn og grét yfir henni, en Dórtt vöknaði ekki um augtt.
Nei. það var ekki liklegt, að Georg kænti þvt ekki
frant, sem hann ætlaði sér. Engar hindranir voru sjáan-
legar, er gætu hindrað hans stóru fyrirætlanir. Jafnvel
veðrið sýndist að vetia eins og hann mttndi hélzt kjósa,
því dagurintt ran nupp Ijómandi fagur, svo hann hefði
mátt segja: “Farsæl er sú brúðir, sem sólin Ieggur sína
geisla ýfir.”
Ferðavagninum var ekið að dyrunttm. Tveir eða
þr.ír smá-ferðapokar, ihæfilegir fyrir stutta ferð, voru Tátn-
ir inn í hann og Simpson stóð reiðubiúnn til að opna dyrtt-
ar fyrir þeim, sem ætluðu að fara með.*
Nú kom Georg ofan stigann. Hann var í ferðafötum,
kaldur og rólegur að vanda. Hann var sæHegur í útliti
og virtist hafa yngst í seinni tíð. Hefði ekki hinn ófrjáls
!egi lýidskusvipttr skemt yfirbragðið, 'hefði vd mátt kalla
hann fríðan tnann. Hann talaði nokkur orð við Simpson.
“I»að er alt í reglu, herra minn. Ölúnir hestarnir
eru til taks við greiðasöltthús, sem er á miðri leið,” svar-
aði hann.
“Hefir nokkur komist á isnbðir um, hvað er á seiði ?”
“Nei, ekki ein einasta isál,” svaraði Simpþon og brosti.
I>að var mikil ánægja fyrir Simpison, að hafa þesskon-
ar störf með höndum. Hann var nú eins ánægður og
húsbóndi hgns.
Georg fór aftur inn i húsið, og svo komu þær út, frú
Lamonte og Dóra. Þrátt fyrir stranga a'ðvörttn Georgs,
voru augu móður hans rauð og þrútin af gráti, en á Dórtt
sánst ekki nein sinnaskifti. Hún var fölleit — næstum
hvit, en leit þó stillilega í kringúm ,sig.
Urrí nóttina hafði ihún gengið í svefni, og hrópað og
kveinað nafn Freds, að ltann kæmi og frelsaði hana. En
þar var enginn Fred.
Brosandi hjálpaði Georg henni upp i vagninn. Snögg-
ast snerti 'hann hönd hennar og í gegnum hanzkann fann
hann, að hún var isköld; en samt brosti hann, eins og
sá, er ekki kvríðir neintt.
“Þegpr hún aðeins er mín,” hugsaði hartn, “þá getu-
ait farið vel.”
Simpson lét aftur vagnhurðina og settist svö hjá öku-
mannintim .Hestarnir þtitu af stað.
Georg leit á klukkuna.
“Hér ttm biT á iminútunni,” sagði hann. “Er þér nógu
Iheitt, Dóra min eJskuleg?” Og hann laut áfram og vafði
'hinitm verðmiklu loðfötum enn betur að henni.
“Mér er nógtt heitt,” svaraði hún, en þó fór hrollur
ttm hana, og hún færði sig lengra í burtu — út í hornið
á vagninukn.
Georg lét hana ráða, en þó vildi hann ekki sitja þegi-
andi. Hann yrti við og við á móður sína, með sínu sér-
kennilega fjöri. Af og til 'leit hann á hið föla andlit i horn-
intt, en sá lítið af þ'ví fýrir loðfötunum.
Það voru afbragðs hestar, sem þau höfðu fyrir vagn-
inum, (Og komu þau'því á tilsettum tíma á viðkotmustað-
inn, þar se’m átti að iskifta u.m hesta, samkvæmt ráð'stöfun
Georgs.
Satr.mpson flýtti sér ,ofan og gekk inn í garðinn fyr-'r
franvan Veitingahúsið.
< “Hestavkir ‘hefðtt átt að bíða á stöðinni,” mælti Georg
Ihálfvegis \. nstiltur.
T'.'t'i liðtt nokkrar mínútur, þar ti! Simplson kom aftur
að vagndvrtinum. Georg stökk ofan.
“Hvað gengur að? Þvi ertt hestarnir ekki spentir
fvrir vagniun?”
Auðvitað var húið að taka hina 'hestana frá. Fvrsta
sinni á æfi sinni skifti Simpson litum og varð erfitt utn
svar.
“Þiað ler einhver misskilningttr, herra minn.”
“Misskilningur ?”
“Já, hér eru engir hestar.”
Georg <starði á hann. ^
“Eg skil það ekki, herra minn. Eg hafði ráðstafað
öTIu ein,s og þér lögðuð fyrir, en Tómas hefir farið með
hestana til MuJley.”
GeoVg beit á vörina og horfði á vagninn.
“Beitið aftur sömtt hestunum fyrir, og akið eins hart
og mögulegher.”
Simpson fór til mannsins, sem var vagnstjóri og öku-
maðttr, — Simpson var með semþjónn. Hann talaði við
hann: en útlit hans. þegar hann kom til haka. spáðt engtt
góðtt. , l
“Eg — eg er hræddur um að Iþér getið ekki komist til
Mttlley i tæka tíð. .herra ntinn. Ökttmaðurinn segir að
það sé ómögulegt. Hann bjóst 'hér við nýjum hestum
og lagði því að hinttm meira en góðu hófi g'egndi, svo
þeir Vrtt *sem ntést uppgefnir. Ef þér vildttð líta á þá,
hérra —”
Georg blótaði og varð svtpljótur. ökumaðurinn kotn
til hans og var mjög Jeiður yfir þessu. Það var ekki hon-
ttm að kenna.
“Eg tre'ysti því, að við fengjumhér ólúna hesta,” sagð’t
hann: “og til að vera hér á tiTsettum tíma, hilaut eg að
fara eins hrat tog mögulegt var. En nú —”
TTann þagnaði og hristi höfuðið.
Georg .stilti sig, en andlitið var náhvítt. •
“FSmtlán mfínútur ætla eg að bíða,” mœlti hann. “Ekki
augnablik lengur. Aktu .svO eins og um lífið vært að
tefla. Hlifðtt ekki hestunum.”
Svo gekk ihann að vagninum og þvingaði sig til að
brosa.
“Eitilisljáttar viðstaða,” sagði han nupþörfandi. —:
“Viltu ekki, Dóra mín, koma út úr vagninum litla stund?”
Dóra hrísti liöfuðið neitandi. En Frú Lamonte leit
til 'hennar og ihrópaði:
“Jú. jú. góða OTÍn! Þú ert frosin!”
Georg gekk að glugga á veitingahúsinu og horfði inn
í Iherbergið; svo kont hann attur að vagninum.
“Komdtt! Það er góður eldur, þarna inni. Stundar
hvíld og hlýka gerir þér gott. Komdu!”
Hann snaraði Ioðkápúnni yfir Dóru og bar haná inn
í herbergið. ,
Frú Lamonte kom á eftir. — I stofunni var þægilegur
hiti. Georg fráeði stól að eldinum og setti Dóru í hann.
Föl og afskiftalaus sat hún þar og starði inn í glæðurn-
ar.
I
'Niðurl. næst.