Heimskringla - 20.06.1923, Blaðsíða 4

4 BLABSIÐA
HEIMSKRINGLA
WINNIPEG, 20. JÚNÍ, 1925.
WINNIPEG, MANITOBA, 20. JÚNI, 1923
Samkoma dr.
A; H. Bjarnasonar.
Eins og nuglýst var í blöðunum hélt dr.
Ágúst H. Bjarnason frá Reykjavík fyrirlestur
í íslenzka Goodtemplarahúsinu í Winnipeg
s.l. fimtudag.
Fyrirlesturinn vár vel sóttur og ef dærna
má af máli manna nokkuð, um það hvernig
áh'eyrendunum geðjaðist hann, er • enginn
vafi á því, að fyrirlesturinn var ágætur. Það
virtist sem allir lykju upp einum munni um
það. En slíkt hefir Islendinga ef til vill aldrei
hent fyr, nema ef vera skal viðvíkjandi feg-
urð Ragnheiðar biskupsdóttur.
En umí hvað var þá fyrirlesturinn. Það
hefði oss þótt ákjösanlegt að skýra með eig-
in orðum höfundanns. En vissrá orsaka
vegna getur ekki af því orðið. Fyrirlestur-
inn nefndi höfundurinn “Andlegar orkulind-
ir”. Að orkan væri upphaf al'ls, kvaðst hann
vera allsannfærður um, og væri það í sam-
ræmi við hina nýju heimsmynd eða síðustu
slíoðanir á myndun heimsins. I steininum
væri hún stirðnuð orka en í lifandi verum
hreyfanlegri og fjölhæfari. En eftirtektar-
verðust væri hún þó hjá verum með skap-
andi hugmyndir, eins og manninum. Og þar
kvað hann á miklu meiri orku að taka en al-
ment sæist eða að nokkrum notum kæmi.
Að maðurinn gæti í vissu hugarástandi not-
fært mikiu meira af orku sinni en hann vana-
lega gerði, væri margsannað. Eitt dæmi af
því var drengur, sem var að flýja undan
mannýgu nauti; hann hljóp á flóttanum yfir
svo háa girðinu, að þótt hann seinna yrði
fimleikamaður mikill, gat hann aldrei hlaup-
ið yfir girðinguna aftur. Hvaðan kom
drengnum þessi orka? Ja, það efni er nú
mjög rannsakað, því hundruð dæma má tína
til, sem sýna að mikið af orku býr í mann-
inum, sem alment verður ekki gripið til eða
notað.
Sálarorka hefir mjög verið rannsökuð af
sálarrannsóknarfélagi Breta síðustu árin,
enda gafst sérstakt tækifæri til þess eftð
stríðið eða á mönnum, sem þar höfðu orðið
fyrir skothnykkjum (shellshocks) og lamast
höfðu á sálinni. Fór dr. Bjarnason á fund
þessa félags 1920 og skýrði frá nýjustu rann-
sókntim og tilraunum viðvíkjandi lækningu
á sálarveiklun þessara manna. Skothnykkir
þessir eru nokkurskonar dreifing sáHarafl-
anna og ef hægt er að safna þeim saman aft-
ur, er bati fenginn, og hann fékst oft eða
oftast með dáleiðslu, ef ekki öðru.
Dreiíing sálarorkunnar hélt fyrirl'esarinn
að væri orsök þess, að menn nytu svo Iítils
yfirleitt af henni eða því afli, sem í mannin •
um býr. Að þæla eða dreifa sálarorkunni,
með því að vera stöðugt að banna baminu.
væri því með öílu öfug aðferð; í stað þess
ætti að beina orkunni inn á aðra brhut — í
megi sín miklu minna en alment Væri hald-
ið. Aðrar dýpri og efldari hvatir hafa hann
að leiksoppi. Maðurinn kemur ekki helm-
ingnum fram, af því, sem hann viH, og “gerir
því oft ekki þaö.góða, sem hann vill, heldur
hið ilia, sem hann vill ekki”. En ti'lfinning
una skoðaði hann mesta allra hvata.
Þannig kafaði fyrirlesarinn í erfiðustu við-
fangsefnum mannsandans, en alt af lærdómi
og list. Miðpunkturinn var sá, að rAaður-
inn ætti yfir mik'lu sálarafli að búa, sem hon-
um notaðist ekki, en það þyrfti að leysa úr
læðingi með breyttum uppeldisreglum. Og
# svo skerrttilega talaði fyrirlesarinn um það
efni, að vér mundum kalla erindið “intell-
ectual feast” (andlegt veizluhald), ef í tveim
orðum ættum frá því að segja.
Þetta er með daufum dráttum sýnt, það
sem efni fyrirlestursims hljóðaði um. Með
því að segja þannig í fáum orðum frá nærri
tveggja stunda löngum fyrirlestri hverfur
auðvitað kryddið. En það fá menn aðeins
með því að hlýða á dr. Bjarnason sjálfan.
Til þess er að vísu þarflaust að hvetja. Sá
er minnist þess, að hér er á ferð maður, er
imikil áhrif hlýtur að hafa á hina uppvaxandi
kynslóð heima, og sem mleð ritum sínum hef-
ir á seinni árum hefir sVeig hugsunarháttinn
inn á nýjar og heilbrigðari brautir en aðrir,
þá er rrtókið meira en lítið og andlegur rúm-
méltuskapur; ef oss eigi fýsir að hlýða á mál
þessa manns. Heyrt höfunj vér að hann mum
flytja fyrirlestur hér í bænum áður en
hann fer heirn, og láta einnig til sín heyrast
víðar út um íslenzku bygðirnar, en hann
hefir nú þegar gert. Teljum vér gótt til þess
að vita, og ætti það tækifæri að vera óspart
notað af Vestur-lslendingum, sér til fróð-
leiks og andlegrar hressingar.
Meðferð ungbarna.
Eitt af þeim mlálum, sem mikil athygli er
nú orðið veitt afetaðar, er meðferð ung-
barna. Á Bretlandi , er »það mjóg eftir-
tektarvert, hve mjög hefir tekist að
fækka ungbarnadauða. Samkvæmt skýrsl-
um dr. Flora Shephard, sem mjög Iætur sig
þetta velferðarmál skifta, hefir barnadauði
miinkað úr 149 af þúsundi niður í 49. Eru
tölur þær sláandi vottur um rækt þá, sem
lögð er við þetta. Umbæturnar eru yfirleitt
betra eftirliti i.eilbrigðisráðsins að þakka.
Það hefir vakið athygli almennings á því,
hve nauðsynlegt og sjálfsagt það sé, að öl!u
því sé érstakur gaumur gefinn, sem velferð
og heilsu sakleysingjanna nertir. Heilbrigð-
isráðið hefir sent útfærðar hjúkrunarkonur
út um sveitirnar, og hafa þær á heimilum þar
kent þau fræði, er að betri meðferð barna
íýtur. Einkunnarorð heilbrigðisráðsins
réttari átt. Kirkjan væri altof víða enn hví’-
andi á þeim grundvelli, áð banna og ógna
og bæla niður. Þar sem trúarafl mannsins
væri eitt af hans sterkustu sálaröflum, væri
ilt að setja þá andlegu orku í mörklemmu.
Sálarorkan er tvíeggjað sverð. Alt er
undir því komið að henni sé beitt í rétta eða
heilla vænlegá átt. Að stífla eða hefta ork-
una er dauði eða lömun; þroskun hennar er
komin undir skynsamlegu uppeldi. Viðtekn-
ar venjur í þjóðfélaginu lúta mjög að því-
Uppeldismálin , þjóðmlálin og trúmálin verða
að komast inn á þá braut, sem þroskar og
eflir sálarhæfileika mannsins í rétta átt. Tví-
eggjað sverð er sálarorkan, af því að sama
eiginleikann eð.i hvötina má nota bæði til
góðs og ills. Til dæmis a ðtaka forvitnina;
hún getur bæði valdið slúðn og verið spor
tií hins mesta vísdóms. Með því að beina
henni inn á heillavænlegu brautina og sam-
eina kraftana í þá átt, Ýæri óheillinni af-
stýrt, en ótrúlega mikið meira gott mætti af
því leiða, en alment væri haldið.
þyki það svo kátleg aðferð að hlaða múr-
vegg kringum lífsnauðsynjar, sem lýðurinn
í beild sinni geti ekki verið án. Þeir skoða
þær sameiginlega eign allra, og ef að þær
nægi ei þörfinni, sé undarlegt að láta nokkra
líða fyrir alla. Gamla aðferðin að skifta
bróðurlega á nálli sín, eftir því sem þörf
hvers kréfur, er alveg ólík iþessari séreignar-
stefnu, í þeirra augum. En þegar þeir að-
hafast nú nokkuð í þessa átt, eru þeir stimpl-
aðir sem gllæpamenn og fá ósvi'kna hýðíngu
fyrir vikið. > ,
Sambúðarfyrirkomulagi, sem rótgróið er
í meðvitund þessara lágt standandi, ósiðuðu
manna, á að útrýma a'f siðmenningaiþjóð-
unum með hýðingum úr huga og breytni þess
ara manna, og koma í þess stað inn hjá þeim
séreignarstefnu hvítra manna, sem þeim er
eins fráhverf og þeir eru ólíkir hinum hvítu
mönnum. Og afleiðingarnar af þessum hýð-
ingum eru svo ekki einungis megnt hatur til
Zealands-tjórnarinnar, heldur einnig til sam-
bandsþjóðanna atíra, og þar á meðal ekki
sízt Bretlands, auk þess sem þfetta hefir al-
gerlega raskað ró og friði þessara ósiðuðu
manna sín á meðal. Skyldu ávextir sið-
menningar hvítua manna annarstaðar vera
svipaðir þessu?
50 ára stanslaust stríð
og stendur yíir enn.
Árið 1873 — nú fyrir rétt 50 árum —
var fyrsta Goodtemplparastúka stofnuð í
Manitoba, stúkan “Fort Garry” í Winnipeg,
af fáeinum mönnum og konum, því áð jafn-
vel þó að 'fólkið væri fátt í Manitoba, kom
það svo greinilega í 'ljós, að öfdrykkjan var
að skapa hér, eins og aktaðar, glæpafenl,
| heilsubrest, ræflaiskap og fátækt.
Þessi litla félagsdeild vissi vel, að hún
| var að leggja út í langt og strangt stríð, að
Bakkus átti marga og harðsnúna fylgjendur,
sem mundu leggja alt kapp á það að koma
| Goodtemplpurum fyrir kattarnef, enda fékk
| stúkan Fort Garry að kenna á því. Hún var
istráfeld á fáum árum; en þá voru líka fleiri
Goodtemplaraherdeildir komnar út í bardag-
ann.
1887 'sendu Vestur-Islendingar fyrstu her-
deildina út á móti Bakkusi, stúkuna Heklu,
og næsta ár stúkuna Skuld. Og altaf síðan
hafa Islendingar víðsvegar um þetta fylki
tekið lofsverðan þátt í þessu stríði, svo að
eg tel víst að það hafi enginn þjóðflokkur
gert það betur, eftir fólksfjölda. Þöikk sé
þeim fyrir það.
Oft hefir verið hart barist og ýmsir orðið
að hopa. Tvisvar á tímabilinu hafa al'lar
Goodtemplarastúkur í Manitóba horfið úr
stríðinu nema Hekla og Skuld, og jafnvel
það, að “menta mæðurnar”. Og það lætur | íþær mist marga ágæta meðlimi. En sartit
ekki sitja við orðin tóm. Það ^framkvæmir hefir þeim aldrei dottið í hug að gefast upp.
þá hugsjón eftir því sem föng eru á. Og aí- Þær hafa oft endurtekið þessi gullfallegu orð
leiðingarnar af þVí verki eru nú komnar í [ okkar mesta Islendings, Jóns Sigurðssonar:
virði, en á hinn.bóginn var vín-
bannið búið að sanna það og sýna
þó fíminn væri stuttur, að það var
þessu fylki til stórrar blessunar.
Og ef nú skyldi óheppilega til
takast, svo- að vínbannið féll’,
væri sannariega ólánsspor stigið,
sem íbúa þessa fylkis mundi lengi
iðra.
Eg ætla ekki að fara lengra út
í þetta mál að þessu sinni. Eg hefi
reynt, með eins fáum orðum og
hægt var, að sýna, hvað lengi er
búið að berjast fyrir þessu veí-
ferðarmáli, og það væri þess
vegna æskilegt, að það væri nú
leitt til lykta fyrir alla komandi tíð
með svo stórum sigri fýrir vín-
bannsvini, að annar eýis sigur
hafi aldrei áður fengist. Þetta er
hægt með því að gæta vel skyld-
unnar 22. þ. m., þegar við greið-
um okkar atkvæði. Látum ekki
blekkingar Moderation League
manna villa okkur sjónir. Greið-
um öll atkvæði með NO.
B. M. Long.
--------XX--------
Silfurbrúðkaup.
Til eru setningar, sagnir og
hendingar, í íslenzku máli, sem, ef
einu sinni eru lœrðar, verða
ógleymanlegar; ein af þeim hend-
ingum er þessi: “Minkar heiður,
trygð og trú, tíðkast breiðu spjót-
Dodd’s nýmapOlur eru bezta
nýnuune'SaliS. I>ækna og gigt.
bakverk, hjartabQunf þvagteppu.
og önnur veikindi, sem stafa frá
nýrunum. — Dodd’s Kidney PiHa
kosta 50c askjan eða 6 öskjur fyr.
■r $2.50, og fást hjá öllum lyfsöt-
um eða frá The Dodd’s Medic<n«
Co.. Ltd., Toronto. OnL
sinn skyldi ekki taka paS ítarlegar
til greina. Kriistjánsson fór yfir að-
alatriði frumvarpsins, og sýndi
fram á, að það var til l>ess samið
og ætlað, að vera brennivfnsfrum-
varp. I>að væri gefið á vald þriggja
manna að sjá um framfylgd frum-
varpsins. Alt frumvarpið bærý með
sér rð stefnan væri að gera öllum,
körlnm og konum yfir 21 árs áldur,
tækifæri til að drekka eims mikið
, . . , i brennivfn og 'hver viidi, hvar og
!I? nU ' |^essaIk hendingu gæti nú- ^ hvenær sem væri. JÞetta frumvarp,
tíðin snúið^ við og sagt: Altaf ej j,ag (fœri í gegn, væri að eyði-
vaxa vinahót, verða fleiri gleði- ; íeggja margra ára tilraunir og
mot.
Blöðin flytja úr öllum áttum
fréttir um vinafagnað, gullbrúð-
kaup, silfurbrúðkaup og margvís-
lega Iagaðar heimsóknir. Breiðu
j spjótin hafa verið brædri í borð-
; búr.áð og brúðhjónaskart, hjóna-
böndin eru endurnýjuð, endur-
knýtt, næstum við hvern áratug,
í það minsta á hverjum aldar-
fiórðungi.
' Einn slíkur vinafundur var
haldinn 3. júní 1923, á heimili
j Ágústar og Ragnheiðar Magnús-
i sonar í Grunnavatnsbygð. Þangað
j starf ' hinna beztu manna, að út-
j rýma þeirri þjóðarfæð, sem hefði
| bæði ili og niðurlægjandi áhrif á
I uppvaxandi ungmenni. Þetta vært
j, tiii’aun að færa brennivínið inn á
í heimilin og gera fóiki mögulegt aö
i sitja við nætu,rdrykkjur svo að-
segja hvar sem væri. Mr. Kristjáns-
son kom með ummæli eftir Lincolr*
og fleiri freJsish^tjur heimsins til
að sýna að vínbann væri ekki haft
á frelsi, heldur nauðsynlegt. afl til
að fyrirbyggja, að hinir'veikbygðu.
og peir sem sízt mættu við því,
yfðu að mannlegum úrþvættum.
er
Ijós.
Hér í Canada er þessu máli ekki Ifkt því eins
mikið sint pg vera ætti, segir blaðið “Familv
Herald and Weekly Star”. Blöð sem eru að
reyna til að fræða konur hér í þessu efni,
fylkja- og sveitastjórnir til meðvitundar um
r.auðsynina á þessu og því síður getað kom-
ið á neinni samvinnu um að veita fræðslu
“Aldrei að víkja”, á meðan nokkur von er
um sigur.
Oft höfum við vínbannsvinir í Man:-
toba, verið ranginrium og jafnvel svikum
beittir, af fyrverandS pólitísku flokkunum
báðum. Eg gæti rákið þá sögu, é.n sleppi
þVí nú, því það yrði oflangt rrtál. Aðeins
ætla eg að geta hér fynstu vonbrigðanna, er
kom hópur af vinum þeirra ti! að Hver réttlætistiifinning og bróður-
j samig'leðjast þeim og árna þeim j Jiugur mælti rneð, því, að útrýma
heilla, eftir 25 ára farsæla sambúð
Söngvar, ræður og kvæði, gerðu
þetta samsæti eins skemtilegt og
ánægjulegt, eins og frekast mátfi
verða. Það nægir að nefna nöfn
þeirra sem töluðu, svo skiljast
megi að þar var enginn skortur
kjarnyrða.
Fyrst talaði Mrs. Oddfríður
Jóhnson, svo prestamir H. J. Leo
og A. E. Kristjánson, og kvæði
flutti V. J. Guttormsson. Það yrði
of langt mál, að gefa útdrátt eða
því böli, sem hefði orðið þúsund-
um til eyðileggingar og dauða. Ef
núiverandi vínhannslögum væri eigi
nógu vel framfylgt, við hverju
mætti þá búast með islíkt fi'urnvarp
og það, sem Moderation League
menn væru nú að bjóða fólki.
Bæði var það að séra Aibert hafði
betra mál að flytja, enda var ræða
hans betur ’rökstudd, og það se n
meira var um vert, hvað lagafrum-
varpinu sjálfu viðveik, óf hann
hringi
þessa í gegnum blöðin. En þörfina fyr:r við urðum fyrir.
hana segir blaðið ljósa, af spurningum þeim,
er blöðunum berast, sem úr sl'íkum málum
eru að reyna að Ieysa. ‘Að mæðrunum und-
anteknum,” segir blaðið, “virðist enginn hér
en nhafa áhuga fyrir vefferð barna, og eru
þau þó dýrmætasti auður þessa þjóðfélags,
eigi síður en hvers annars. ,
Ávextir menningar-
innar.
Eftirfarandi frásaga er frá New Zealand,
og er talin allgott sýníshorn af því, hverjv
ávextir menningarinnar eru oft á ósiðaðar
þjóðir.
Áður en New Zealand stjómin tók við um-
boði Samoa-eyjarinnar, var sambúð eyjar-
! skeggja hagað eftir fyrirkoinulagi kommún-
, ista. Landeignir og aðrar auðsuppsprettur,
! sem íbúarnir höfðu lífsviðurværi sitt af, voru
sameiginleg eign þeirra, og hver hlaut það.
sem hann þurfti með til Iífs síns viðurhalds.
j Séreign í því efni þótti óviðurkvæmileg >
I hugum eyjarskeggja, og þeim datt aldrei í
| hug að viðurkenna hana réttmæta.
En eftir að Alþjóðafélagið fékk New Zea-
j landi umboð yfir eyjunni, var séreignarfyrir-
j komulagi dembt á íbúana og var löghýðing
j við lögð ef út af var brugðið. Eyjarskeggjar
j undu því illa og hætti altaf við að fylgja
sinni gömlu venju. En fyrir hversu smávægi-
leg brot eða gripdeildir, sem þeir höfðu í
framimi, áttu þeir vísa hýðingu. Er nú svo
komið að friði þeirra á meðal er mjög svo
raskað.
Fyrir rúmum 30 árum lét stjórnarfor-
maður Manitoba, herra Greenway, það boð
út ganga, að ef vínbannsmenn vildu styðja
sinn flokk í þá komandi kosningum, skyldi
hann setja vínbann á í fylkinu. Við áliturn
sjálfsagt að gera það, og alt gekk vel. Flokk-
urinn komst að, og árið 1892 voru svo tekin
atkvæði í fyrsta isinni í þessu fyl'ki, um þaðí
hvort vínbann skyldi sett á eða ekki. At-
kvæði féllu þannig (þrátt fyrir það þó stjórn
in beitti áhrifum sínum á móti vínbanninu)
að m'eð vírtbanninu greiddu 18,637, en á
móti 711.5, mismunurinn 11,522. Þá datt
Víst engum annað í hug en að vínbannið
væri fengið og málinu þar með lokið. /En
gamli maðurinn stakk kjölunum undir Stól,
og gaf aldrei fullnægjandi svar, hvers vegna
hann framkvæmdi ekki vilja fólksins.
Síðan hafa atkvæði fólksins ,oft ver-
ið tekin, og aftur og aftur fallið vínbannsvin-
um í vil. En samt Var það ekki fyr en 1920
að þetta margumlbeðna vélferðarmál var
veátt af stjórninni. En hvað skeður svo?
1922 keiiTur félag fram fyrir stjórnina og
biður hana að láta ganga til atkvæða aftur'
og fella vínbannið af því að það sé brotið,
og sú heimskulega beiðni hefði verið veitt
þá í þinginu, ef það hefði ekki verið fyrir
áíhrif dómisirtálaráðherra Thomasar H. John-
sons og annara íslendinga í þinginu, sem all-
ir greiddu atkvæði á móti farganinjj. En
þeSsir auðnuleysingjar, sem altaf vilja hafa
munninn niðri í bjór og brennivíni, eins og
gæs í vatni, þeir voru ekki af baki dotnir.
Þeir biðu bara næsta þings og báðu núver-
andi stjóm at5 veita það, að til'atkvæða
skyidi gengið á þéssu ári. Sanngjarnast
í krin.gum hinn lögfróða
skýrirtgar á þessum ræðuhöldum, ! mann- var einkennilegt, að
Mr. Hanneisason skyidi leiða hjá sér
að taka sjiálft frumivarpið ítarlega
til umræðu, og eins og séra Albert
j en margar sagmr og setnmgar
^ hljómiuðu þar, sem ekki er auð-
velt að gleyma, og ávinpingur að
muna.
Verðmiklar gjafir voru’ afhent-
ar brúðlhjónunum, í skrautmunum
og skíru silfri, sem í fornöld hefði
verið álitið viðeigandli og kari-
mannlegast aífc nota til að skreyta
með breiðu spjótin.
Ef vinátta, samúð og hlýleiki
væri alment út um allan heim búið
| að ná svona löguðu haldi á hug
um manna, þá væru óþarfar
I vopnaverksmiðjur og mesta og
| bezta afl heimsins yrði sameigin-
leg eign einstaklinga og þjóða.
Gestur.
---------xx----------
Kappræfta.
bent' á, sýndi það ekki góðan rnál-
stað, að leiða hjá sér það, sem aðai-
lega lá til umræðu. Ef Mr. Hann-
esson talaði. af eigin sannifæring, þá
var l>að auðheyrt að séra Albevt
talaði af eJdmóði, sem kemuf* frá
hjartanis instu rótum, vitandi a3.
bjóðheill og réttlæti voru máttar-
stólpar máite pess, er hann flutti.
Viðstaddur.
Tveir gamanleikir.
Sýndir af Ólafi Eggertssyni undir
umsjón Leikfél. Isl. í Wpg.
Síðasta fullið
Sfðasta fullið, eftir Sig. Nordal
(snúið í leik).
Biðillinn með rekuna —
°g
Svarta höllin, eftir Sig. Fanndaf
(upplestur).
Brown 25. júní 1923.
Akra 26. júní.
Mountain 27. júní. 9
Garðar 28. júní.
Helztu menn í flokki eyjarskeggja. segja, 0__D._ _ r_____ __________________
Um viljann fórust honum svipað orð og 4 að þjóðbræður sínir geti ómögulega skilið hefði verið að neita þessari beiðni í þinginu,
sumum seinm tima mönnum, að orka hans séreignarstefnu siðmennmgarinnar. Þeim af því ástæðan fyrir beiðninni var einkis
Eöstudagskvöldið 8. þ. m. ,var
kapprætt um hið svokaliaða Mod
eration League frumvarp, í sam-
komusal Sambandskirkju. Kapp-
ræðendur voru þeir H. Marino
Hannesson lögfræðingur með frv.,
en séra Albert Kriistjánsson á móti.
Eins og vænta mátti, töluðu báðir
snjalt og sköruglega. Mr. Hannes-
son lagði aðaliega áherzlu á»í ræðu
sinni, að frumvarpið væri í raun Aðgangur kostar 50c, fyrir ung
og veru vínbannsfrumvarp og til j ljnga 25c
þrifa' fjárhagslega, félagslega og
siðferðislega. Ipvað hann að undir
núverandi * fyrirkomulagi væri lög-
unum ekki framfylgt, og fólk væri
hætt að bera virðingu fyrir öllum
lðgum. Mr. Kristjánsson tók frum
varpið sjálft til umræðu og furð-
aði hann sig á, að andstæðingur
DALMAN L0DGE
Sumargistihús
Mr. og Mrs. J. Thorpe
GIMLI — MAN.
Fæði og herbergi $12.00 á viku
$3.50 yfi# vikumót.