Heimskringla - 04.07.1923, Blaðsíða 4

4 BLAÐSIÐA
HEIMSKRÍNGLA
WINNIPEG 4. JCLÍ, 1923.
I
heimskrinqla
(Stnfma* 1 «S*»
K«u M 4 kverlim mMTlknleft
Elgeodur:
HÆ VIKINÍj PRESS, LTD.
Ml «K k65 SAHIiKNT AVK., WINJUPHO,
Taielml: N -«557
VctTI MaSalaa «r *S.«* 5riaaicnrlnn b«rg-
lat trrir fram. Allar horaaalr em<M
rttauml blaSalaa.
STEFÁN EINARSSON, ritstjóri.
H. ELÍASSON, ráðsma'Sur.
Dtnlakrlft t.t blabalasi
Helmakrlnsrla Nens & Publishlngr Co.
L.essee of
thb miiitt pkbss, Lt*., ■« »m,
Wtnnlpeflr, Ilaa.
DUnIebrifl tU rttatJArana
GDrTOR HKiM.SICRIJItíljA, Box MTI
Wlnnlpeft, Man.
The ‘Heimskrlngla” is printed and pub-
iished by Heimskringla News and
Fublislíing Co., 853-855 Sargent Are
Winnipeg, Manitoba. Telephone N-6537.
WINNIPEG, MANITOBA, 4. JCLÍ, 1923.
Yestræna
frelsishugsjónin.
Eitt af því, sem menn verða brátt áskynja,
t>egar þeir koma fyrst til þessa lands, er t>að,
hve lítið er hér lagt upp úr ýmsu, sem í heima
landi þeirra var í hávegum haft. Eins og
þjóðlífið er hér í miörgu ólíkt því, sem geng-
ur og gerist í Evrópu, að íslandi meðtöldu,
svo er og hugsjónalífið emnig alt annað. Aó
vísu er oft sagt, að þ<£r hugsjónir séu ekki
í öðru fólgnar en því, er kemur hinum eilífa
dollar” við. En það má eflaust með nokki-
um rétti segja, að sé ekki heldur herlagur
sannleikur. Þegar á hugsjómr manna hér er
litið, að trví.er snertir hversdagslífið, er ef-
laust leit að þeim öllu frjálsari annarsstaðar.
Þeir sem ekki hafa átt slíku frjálsræði að
fagna áður, hættir við að misskilja það, og
leggja það út sem ofmikinn jöfnuð eða jafn-
rétti. Segja þeir ’þá:
“Hér ilt er að lifa,
hér engir menn þérast,
og almúginn þekkist ei höfðingjum frá.
Og titlum og krossum,
þeim tign^istu hnossum
ei tekst nokkrum lifandi manni að ná.
eins og kveðið hefir ver'ð. En þetta segja
helzt þeir, sem gegnt hafa einhverjum þeim
störfum eða haft hafa þær stöður í heima-
landi sínu, sem þeim virðist sanngjarnt, að
liíið sé upp til sín fyrir hér. Það eru ckki
íslendingar fremur en aðrir, sem fyrir nokkr
um vonbrigðum hafa orðið í þessu efni. Marg
ir háskólagengnir menn frá Englandi koma
oft ekki ár sinni hér betur fyrir borð en það.
að þeir verða að sætta sig við algenga erfið-
is-vinnu, þó beztu meðmæli hafi sem menta-
menn. En þeir ganga samt að þessu sem
vísu oftar en t. d. presta-, sýslumanna- eða
hreppstjórasynirnir heiman af íslandi, sem
hingað koma. Hver og einn þarf hér að
leysa verk sitt af hendi með dugnaði, trl þess
að hljóta vegsemd nokkra fyrir það. Að
bera “titil” annaðhvort fyrir verknað eða
sem erfðagóz frá ættlandi sínu, greiðir lítið
götuna. Það gerir mannskapurinn eir,n/
Giímuvöllurinn stendur hér öllum opinn. Á
honum verður að sýna frækleik sinn og
hieysti, áður en maðurinn er að miklu met-
inn. Að þessu leyti er Vesturheimúr, eða
Norður-Ameríka að minsta kosti, flestum nýr
heimur, er hingað leita; hann er æfintýra-
land, vonaland hinna ungu og djörfu og
framsæknu, en vonbrigðaland fyrir hina. Ef
menn athuguðu, að frelsið kostar altaf nokk-
uð, iþá yrðu eða gætu vonbrigðin hér orðið
færri.
I þessari mynd mun vestræna frelsishug-
sjónin birtast í hversdagslífinu, flestum er
hingaíf koma.
En hvernig birtist hún 'þá í félagsmálum ?
Evrópumenn halda iþví fram, að hún sé þar
fremur óraungæf. Það mátti oft heyra úr
þeirri áttinni á þeim tíma sem Versala friðar-
fundurinn stóð yfir, að vestræna freisið væri
fögur hugsjón að vísu, en ekki nema hugsjón,
sem væri og yrði altaf óframkvæmanleg.
Það getur eittihvað verið hæft í því, að
hugsjónirnar vestrænu eigi ekki sem bezt við
í Evrópu. En það þarf ekki að stafa af því,
að hugsjónirnar séu ekki nothæfar eða fram-
kvæmanlegar. Þær geta haft í sér frelsi,
mannúð, hreinleik hugarfars og dáðríki eigi
að síður. Ef jarðvegur er ekki til fyrir slík-
ar hugsjónir í Evrópu er ekki að búast við að
þær þróist þar. En það er heldur ekki ótví-
ræð sönnun, fyrir hinu, að þær þróist ekki hér
og sjáist í reyndinni, í störfum manna og í
líferni þeirra.
“Þegar hugsjónir rætast, þá er morgunn.”
Þessa gullfögru sétningu hefir Einar H. Kvar-
an rithöfundur valið fyrir einkunnarorð
tímaritsins “Morgunn”. Ef að vestrænar
frelsishugsjónir eru óframkvæmanlegar, þá
er fíti) von fyrir að hér renni upp sá morgunn
er betri daga boðar. Slík ummæli og þau,
er stórlaxarnir á stjórnmálasviði Evrópu hafa
um vestrænt hugsjónafrelsi, eru því alls ekki
þýðingarlaus, og lífið hér drægi Ijótan dilk á
eftir sér, ef þau væru sönn.
En sem betur fer eru þau ekki sönn. Að
hér sé morgunn, sem betri tíma boðar, er
áreiðanlegt. Vottur þess sést eigi síður í
þjóðfélagsmálunum én í hversdagslífinu.
í stjórnmálynum er morgunn ekki vitund
fjær á vesturslóðum en í Evrópu, eftir öllu
útliti að dæma. Því munu fáir neita. En
svo er stjórnmálalegur þroski ekki rétt mæld-
ur við neitt annað en sjálfan sig. Hér hafa
til dæmis verið aðeins tveir stjórnmálaflokk-
ar í landi. Og án þess að vera ósanngjarn í
garð stefnu þeirra, er ekki annað hægt um þá
að segja, en að þeir hafi verið hvor öðrum
æði líkur. Það,. sem þeim bar aðallega á
milli voru tollarnir. En svo öfugt hafa þeir
oft sýnt afstöðu sína í þv'í máli, að sá flokk-
urinn, sem bannfært hefir tollana áður en
hann komst til vaida, hefir ’hækkað þá eftir
það, og hinn flokkurinn, sem með þeim var,
hefir Iaékkað þá. Um þetta aðalmál flokk-
anna var sérstaklega kosningasennan háð
fyrir nokkrum árum, er liberalar settu gagn-
skifti við Bandaríkin á stefnuskrá sína. 1
það skifti töpuðu liberalar en konservátívar
unnu sigur. Meirihluti kjósenda æskti að
' tollunum yrði haldið við. Það var ótvíræð-
ur úrskurður þeirra. En hvernig fer svo eftir
kosningarnar? Konservatívar færa tollana
niður í 1 7þ^% úr 20. Þeir gera með öðr-
um orðum það, sem liberalflokkurinn Iofaði
að gera, ef hann kæmist að, og var útskúfað
fyrir. Á sama hátt hafa Jiberalar hækkað
þ'á, þegar kjósendur settu þá til valda fil þess
að lækka tollana. Þannig hafa þessir flokk-
ar báðir oft komið öfugt fram, eftír að þeir
komust til valda, við það sem þeir bæði settu
á stefnuskrá sína og lofuðu fólkinu. Stefnur
þessara flokka geta eftir þv íekki dæmst ann-
að en kosningabrellur. Mörgum virðist það
mega kalla, að á seinni árum Kefir risið hér
upp stjórnmálaflokkur eða flokkar, sem öðru
vísi stefnuskrá hafa en gömlu flokkarnir.
Bændaflokkurinn svokallaði hefir stefnu að
bjóða, sem á alt öðru er bygð en kosninga-
brellu. Hún er bygð á þjóðlegum grundvelli
og Ieitast við að bæta það, sem mest þörf er
á að úr sé bætt, en það er hagur alþýðunn-
ar. Um nöfn er íhonum alveg sama. Ef það,
sem um er að ræða, Iýtur að verklegum um-
bótum, er það til greina tékið. En aðeins
það, sem í verki reynist svo, telur hann goti
og gilt. Hjá honum kemur fram sama vest-
ræna hugsjónastefnan og sú, er einstakling-
urinn rekur sig á, þegar hann kemur hingað.
Það er að vera en sýnast ekki. Það hlýtur
að boða betri daga. Daga frelsis og almenn-
ara jafnréttis.
Ihugum svo mentamálastefnuna. Að henni
má margt finna enn sem komið er. Eri ekki
er samt anað hægt um hann að segja en að
hún sé eins og annað undir beinum áhrifum
frelsihugsjónanna vestrænu. Það virðist
bera vott um morgun í þeim efnum, að há-
skólakennarar eru orðnir svo eðlilega víð-
sýnir, að þeir vega á vogarslcál þekkingar-
innar hverja þá stefnu og meta á þann hátt
það, sem gott er í þeim, en gleipa ekki við
öllu sem óbrigðulum sannleika að óreyndu.
Nöfn stefnanna hafa ekkert að segja í þeirrr
augum. Það sem Iífskraft hefir í sér fólginn
í kenningunni, varðveita þeir, án þess að láta
“negla” sig við stefnurnar í heild sinni. Það
kreddutrúartímabil er senn útrunnið í menta-
málunum. Það er ekki reynt þar nú orðið,
að gera lýðveldishugsjón Platos eina, éða
kommúnistanna eða bolshevikanna eða
nokkra allra hinna, sem þar eru á milli, hina
einu fullkomnu með blindri dýrkun. Að hve
miklu leyti er hún raungæf sem lýðstjórnar-
stefna nú? er spurningin fyrir þeim mönnum.
sem koma vilja áfót frjálsri stjórnarskipun.
Hvað þau atriði heita, sem raungæf eru, eða
úr hverri “stefnunni” þau eru tekin, skiftir
engu í augum þeirra. Látið hina frjálsu
hugsun, sem þér eigið sjálfir, tína þræðina?
serrt þér álítið haldbezta, úr hinum ýmsu
stefnum, og vefið úr þeirri uppistöðu, ásamt j
því sem þér sjálfir getið lagt til, voðina, sem j
þjóðlífið hér á að klæðast. Um nöfnin er I
ekkert að fást. Þannig á frelsishugsjónin j
vestræna að vísa leiðina að hinu þráða tak-
marki; að því, er gerir mennina betri og sam-
líf þeirra fullkomnara. Þetta eru áhrifin.
sern að eru á leiðinni mn í mentamálastefnu
i’ersa lands Og víst er sá morgunn fagur
cg fyriiboði heiðskírs dags.
Vér mint . mst á kreddur. Það er ef til vill
ekki heldur úr vegi, að minnast á þau málin,
sem þær eru oftast otaðar um — trúmálin
— ' samþandi við vesfrænan frelsisanda; því
einmitt þar eru áhrif 'hans grein’legri og auð-
sæ 'i en annarsstað r scm i emur ef til vill
mest af bví, að þar ^r um máí að ræða, >en.
helgast er mönnum allra mála þjóðfélagsins.
Vér ís’endingar höfum orðið þess varir, að
það hefir ekki altaf tjáð einum trúmálaflokk-
inum að ætla að hafa mikil mök við einhvern
annan trúmálaflokk. Með alt sitt víðsýni get-
ur íslendingurinn ekki þvegið hendur sínar
í þvr efni. En þrátt fyrir það eru þeir ekki
hinir einu, sem með því kreddudýrkunar-
marki hafa verið brendir. Það hafa allir
trúmálaflokkar meðal allra þjóða þessa lands
verið eins í þessu, og eru sumir enn, eins og
t. d. kaþólskir. En mikil breyting er á þessu
að verða. Eins og kunnugt er, hefir lengi
s.taðið í stímabraki um það meðal enskra
kirkjuflokka (Presbytera, Meþdista o. fl.).
að sameinast í einn flokk. Þar þykir oss
heldur en ekki roða af degi, og er það auð-
vitað álirifum vestrænu frelsishugsjónarinn-
ar að þakka. Þó að trúarofstæki hafi verið
talað um að ætti sér stað meðal Vestur-
íslendinga, getur það ekþi heitið nema svip-
ur hjá sjón, borið saman við trúarástand
sumra þessara kirkna, sem sameiningarhug-
myndin hefir nú fengið svo góðan byr hjá.
Það má vel vera, að það séu stór atriði, sem
kirkjur þessar hefir greint á um. En aðai-
atriði hafa það ekki verið nein, og ef til vili
aðeins bita munur en ékki byrðar, í víðtæk-
um skilningi skoðað. Máske ekki nema nöfn-
in ein. Og hví þá að vera að halda í þau?
Hví ekki að líta Víðsýnum augum á þetta
helgasta mál allra manna, og reyna að láta
það verða fleirum að því gagni, sem það á
að verða, en ella? Vestræn frelsishugsjón
hefir opnað augu manna fyrir þessu, og það
er líklegt, ef þetta samvinnuspor verður
stígið af kifkjunum, að það verði til þess
að greiða því trúfrelsi braut, sem nú skortir í
ensku kirkjunum, og stendur góðu samlífi
borgaranna að mörgu Ieyti í vegi, og bundið
hefir menn kreddum, sem reynst hafa Þrárid-
ur í Götu þeira verka, er hrint Kefir verið af
stað fyrir áhrif vestrænna frelsishugsjóna.
Um leið og minst er á kirkjusameiningu,
hvarflar hugurinn að því, sem í þessu efni er
að gerast með Vestur-íslendingum. Og þeg-
ar litið er á samvinnu þá, sem Únítarar og
ný-guðfræðingar hafa gert með sér, höfum
vér heyrt ýmsa spyrja: Hvernig má þetta í
raun og veru ske, að þessir flökkar vinní
saman? Þessir trúflokkar eru hvorirtveggja
frjálslyndir. Það eiga þeir sameiginlegt, og
það er aðalatriðið. En því ættu þeir þá að
vera að fást um smærri atriðin, eða það,
hvað flokkamir heita? Hví ekki að losa sig
við þá kreddu, eins og leiðtogar æðri skól-
anna hafa gert, eins og aðrar kirkjur þessa
lands eru að gera, og eins.og Iíf einstaklings-
ins og þjóðfélagsins í heill sinni stefnir að,
en halda sig, eins og alt sem nökkur máttar-
stoð getur heitið í þjóðfélaginu hér, að því.
sem lífsgróðurinn felur í sér í þessum kenn-
ingum? Sannfrjáls trú er aldrei annað en
frjáls trú, hvað sem hún er kölluð.
lEn meðan vér rífumst um nöfnin tóm, sem
hugsjónirnar eru skírðar, þá er auðvitað ekki
nema eðlilegt, að oss finnist annað eins og
það fjarstæða, að Únítarar og ný-guðfræð-
ingar komi á samvinnu sín á milli. En þegar
frelsishugsjónin skipar öndvegi og menn geta
fyrir áhrif hennar unnað hver öðmm, stutt
hver annan og unnið saman að eflingu og
þroska þess báleitasta, sem vér þekkjum,
þroska sjálfra vor, þrátt fyrir önnur atriði,
er menn getur greint á um, þá verður ekki
margt athugavert eða ísjárvert við þetta
samvinnuspor Vestur-fslendinga. Ef ástæða
er til að finna að slíku, jafnvel þó af ein-
lægu kreddutrúarhjarta sé gert, mætti alveg
eins. finna að samvinnu milli einstaklinga í
hvaða atriði sem er. Því að það er eins
víst og að nokkuð getur verið víöt, að það
eru engir tveir menn — að ekki séu fleiri
nefndir —r eins í öllu.
Allar þessar áminstu breytingar í þjóðlíf-
inu hér, sem sumpart eru komnar fram og
sumpart eru í vændum, eru í vorum augum
hin áþreifanlegasta dagsbrún eða fyrirboð;
fegurri daga eða bétri, og sem hinni vest-
rænu frelsislhugsjón er að þakka. AHir, sem
til þessa lands koma, hljóta að verða þeirra
áhrifa aðnjótandi, svo framarlega semi ka-
þólskur múrveggur hefir ek'ki gert manninn
að steingerfingi.
Þau áhrif liggja hér í lofinu og vér öndum
þeim að oss með því í þessum “nýja heimi”.
Og getum vér ekki, með frelsisgyðjuna vest-
rænu í stafni, lagt eins trauðir út á mannlífs-
hafið eins og Evrópuþjóðirnar, með sína
praktísku keisaradýrkun fyrir leiðarstein.
Eru áhrif þeirra praktisku stefnu meiri, betri
eða áþreifanlegri heldur en vestrænu frelsis-
hugsjónirnar? Eru þau mannúðlegri, dýpri
og fegurri ? Ávextína miá af þeim sjá nú eins
greinilega og nokkru sinni fyr í Evrópu. Og
hvílík aldini! Og svo tírnann, sem þá menn-
ingarstefnu hefir tekið að framleiða þau!
Nei, það er hin vestræna frelsisstefna, sem
á eftír að roða fyrir í Evrópu. Það er hún,
er leysir hana úr álögum sínum-. Það er hún.
sem Evrópa þarfnast öllu öðru fremur.
Sigfús Halldórs.
Fyrir nokkru var eg með öðrum
manni á gangi á Sargent Ave. —
Mættum við þá ungum, fagurlega
og gáfulega eygðum manni, björt-
um yfirlitum, þéttvöxnum að vall-
arsýn og að líkum þéttum í lund.
Við þektum ekki manninn þá, en
síðar komumst við að heiti hans.
Hann er frá Höfnum á*íslandi og
heitir Sigfús Halldórs. Faðir hans
er Halldór Árnason, búsettur á
þessum bæ. Sigfús er maður tæp-
lega þrítugur að aldri og unglegri
iþó en árin segja hann. Hann er
mentamaður og fróður um ýmis-
legt af eigin reynslu, sem fæstir
eru á hans aldri. Hann útskrifað-
ist úr mentaskólanum heima árið
1913. Próf f heimspeki tók hann
árið eftir í Kaupmannahöfn. —
Nokkru síðar gekk hann í þjónustu
Austur-Asíufélagsins danska. Og
árið 1918 var hann sendur til Ind-
lands til þess að veita forstöðu syk
urbúgarði, er félagið á þar. Rek-
ur félagið sykurrækt á Indlandi í
stórum stíl. Og svo mikið trausl
bar félagið til þessa unga Islend-
ings, að það fól honum umsjón og
eftirlit þessa mikla iðnaðar.
Sigfús er hér í kynnisför, og
vitum vér ekki’, hvenær hann
hverfur aftur héðan. En hann er
skýr maður mjög, og þar sem hann
hefir kannað þá stigu, sem íslend-
ingum eru allsendis ókunnugir, af
reynslu að minsta kosti, hefir hann
þeim fró ýmsu nýju, skemtilegu
og fróðlegu að segja. Með það
fyrir augum fórum vér þess á leu
við Sigfús, að hann skrifaði pistla
í Heimskringlu, minningar frá
þessu fjarlæga æfintýra- og töfra-
Iandi, sem hann hefir dvalið í um
tíma, og lofaðist hann góðfúsiega
til þess. Inngangurinn að þeim
minningum birtist í þessu blaði, og
erum vér þess fullvissir að margur
verður honum þakklátur fyrir
pistlana að lokum.
—-------—xx---------
Steinar.
(Saga, lauslega þýdd.)
Sumir segja að saga þessi hafi
gerst í Draumheimi. Aðrir segja,
að hún hafi gerst í Dagheimi. Það
er hverjum velkomið að halda það
sem hann vill um það.
En í þessum heimi voru tvö ung
menni, piltur og stúlka. Þau unnu
saman og þau gengu hlið við hlið
hcim og að heiman kvölds og
morgna, og margan blíðveðursdag
inif, sem ekki var unnið, auk þess.
Þau voru góðir vinir.
I þessum heimi gefst að líta
nokkuð, sem hér ber ekki fyrir
augu, svo eftir sé tekið. I stórum
skógi, þar sem trén voru svo þétt
að toppar þeirra kystust og brenn-
heitir geislar sumarsólarinnar kom
ust ékki niður á milli, stóð altari
eitt. Þar mátti heita að ríkti eilíf
kyrð. Á daginn steig þangað eng-
inn fæti. En á kvöldin, þegar
stjörnurnar lýstu upp himinhvelf-
inguna og tunglsgeislarnir iðuðu í
laufum trjátoppanna, gekk ein-
stöku maður þangað, en aldrei
nema einn og einn, og þá var far-
ið svo hægt sem auðið var, og hin
djúpa kyrð var sama sem aldrei
rofin. Það var trú manna, að ef
þeir krypu niður við altarið, opn-
uðu hug sinn og hjarta, og létu
blóðdropa úr undum brjósts síns
falla niður á það, þá yrði þeim
veitt uppfylling óskar sinnar, hver
sem hún var.
Pilturinn og stúlkan gengu enn
hlið við hlið. ótal óskir spruttu
upp í sálu hennar. Og allar lutu
þær að því, að æfibraut vinar
hennar mæti verða greið og slétc
og blómum stráð. Eitt kvöldið,
þegar tunglið skein og sló gullsht-
um bjarma á lauf trjánna og silfur
blikandi öldurnar sungu milt og
þýtt lagið sitt vi<$ ströndina, gekk
stúlkan ein inn í hinn helga lund.
Þar var myrkur. I útjaðri skógar-
ins vottaði aðeins fyrir endurskini
af tunglsgeislunum í flekkjum á
fölnuðum laufunum við fætur
hennar. Þegar lengra kom inn í
skóginn, tók alveg fyrir það. Hún
Dodd’s nýrnapillur eru bezta
nýmameíSalitS. I.ækna og gigt.
bakverk, hjartabilun^ þvagtepDU,
og önnur veikindi, sem stafa frá
nýrunum. — Dodd’s Kidney Pilla
kosta 50c askjan etSa 6 öskjur fyr.
** £2.50, og fást hjá öllum Iyfsöl-
etSa frá The Dodd’s Med^cCae
Co.. Ltd., Toronto, OnL
var komin fast upp að altarmu.
Og hún kraup fyrir framan það og
bað . En hún fék kekkert svar
við bæninni. Þá fletti hún fötunum
frá brjóstinu, tók hvassnybbótt-
an stein er þar var, og reist sár á
brjóstið með honum, svo að blóð-
ið seirði úr því. Droparnir duttu
með nokkru millibili niðu^'á &kör
altarisins.
Þá talaði rödd til hennarí
“Hvers æskir þú?”
Hún svaraði: ‘Eg þekki ungan
mann. Hann er mér kærari en alr
annað. Eg æski að hann njóti
allrar biessunar.”
“Hvernig þá?”
Stúlkan svaraði: “Eg veit ekki
hverni^. En alt, sem að auka má
á hamingju hans, bið eg um að hon
um veitist.”
Röddin sagði: “Bæn þín er
/heyrð. Honum skal veitast
það, sem honum er fyrir beztu.”
Stúlkan stóð upp. Hún breiddi
treyjuhormð yfir sárið á brjóstinu
og hélt hendinni yfir. Þannig gekk
hún út úr skóginum. Það skrjáf-
aði í laufunum við fætur hennar.
Hún var komin út í birtuna og
tunglsljósið. Svalur blær andaði á
móti henni. Sandkornin á strönd-
inni glitruðu eins og perlur, þar
sem tunglsbirtuna lagði skýrasta
á þau. Hún hljóp eftir ströndinni.
Sandurinn var mjúkur. Alt í einu
nemur hún staðar. Langt úti á
ihaffletinum sá hún eitthvað hreyf-
ast. Hún bar hönd upp að auga.
Það var skip. Það fór méð brun-
andi hraða yfir tungllýstan sjáv-
arflötinn. Skipið fjarlægðist. Á
þilfarinu stóð maður. Andlit
hans sá hún ekki, því hann snerí
frá henni og horfði út á hafið. En
vöxtinn þekti hún. Hvað knúði
skipið áfram, var henni ósýnilegt.
En hitt var augljóst að það fjar-
lægðisL Hún virti skipið fyrir sér
frá stafni til stafns. Það kom glýja
á augun. Hún þurkaði hana af.
Nei, hvað var þarna? Kona í aft-
urstafni skipsins! Og það fjarlægð
ist æ meir og meir. Hún hljóp af
stað eftir ströndinni, slepti hend-
inni af brjóstinu og treyjan flags-
aðist frá því. Hún breiddi út arm-
ana og svalinn og tunglsljósið léku
dans á glóbjörtum hárlokkunum.
Þá hvíslaði rödd við hliðina á
henni: “Hvað gengur nú að þér?”
iHún svaraði: “Með blóði mínu
keypti eg handa honum þá mestu
gæfu, sem honum gat veizt! Eg
er á leiðinni til þess að færa hon-
um hana. En nú er hann farinn
frá mér!”
Röddin svaraði lágt: ‘Bæn þín
var veitt.”
Húnhrópaði: “Hvernig, hvern-
ig?”
Röddin svaraði: “Með því að
yfirgefa þig.”
Stúlkan stóð sem steini lostin.
Skipið var komið langt út á sjó
— úr sýn.
iRöddin spurði: “Ertu ekki á-
nægð?”
Hún svaraði niðurlút: “Eg er
/ vV ”
anægö.
Öldurnar skoluðust hver á fæt-
ur annari upp að ströndinni —
upp að fótum hennar — og sand-
steinarnir flutu yfir ristina á þeim.
Aðrir steinar höfðu snert hjartað.
----------xxx-----------
I