Heimskringla - 18.07.1923, Blaðsíða 4

4 BLAÐSÍÐA
HEIMSKRÍNGLA
WINNIPEG, 18. JOLÍ, \923.
HEIMSKRINQLA
(llitail 18M>
Kraii II I kveriun ml»vik«.U«l.
Elgesilor:
THE VIKING PRESS, LTD.
fittS «g 866 9ARGBNT AVE„ WINlflPBQ,
TalalHÍ! ÍT-WI7
TerfS UaVilai er 9S.W Arcvagerli
Irit fyrUr frim. Allar korfiilr
rASmannl MaValai.
ia fiorc-
STEFÁN EINARSSON, ritstjóri.
H. ELIASSON, ráðsmaSur.
UtanAikrlft tit blaVilasi
Helmakrtnsln IVewi & Pnbllshlns Co.
Lessee of
THB TIKINQ PRB99, Ltfi„ Boi llTt,
Wlnalpec, Ilaa.
UtaaAikrlft tll rltitJAiaai
EDITOR HHIN9KRIAGLA, Boi NlTt
WlnnlpoflT* Nin.
The ‘Helmskrlngrla** is printed and pub-
lished by Heimskringla Newa and
Publishing Co., 853-855 Sargent Atc.
WinnLpeg, Manitoba. Telephone N-6637.
WINNIPEG, MANITOBA, 18. JÚLI, 192>.
Gefur betri vonir.
Orslit atkvæðagreiðslunnar' s.l. miðviku-
dag um öl- og vín-frumvarpið, gefa bannvin-
um betri vonir um afstöðu manqa til bindind-
ismálsins, en fyrri atkvæðagreiðslan gerði,
um frumvarp hófsemdarfélagsins. Skellur-
inn, sem bannmálið fékk þá, er að nokkru
bættur með nýafstöðnu atkvæðagreiðslunni,
eða að minsta kosti að því leyti sem hún gef-
ur í skyn, að íbúar þessa fylkis séu ekki með
vínsölu í hvaða mynd sem er.
Hótelin, sem um öl- og vínsölu báðu, eru
að dómi kjósenda, óhæf til að hafa hana með
höndum. Það var líka þar, sem hún ofbauð
mönnum mest, áður en bannð komst á. Vín-
banni var ekki með öðru betur greiddur veg-
ur en því, hverníg hótelin höguðu vínsölunni.
Á Englandi er oss sagt, að hóteiin hætt:
að selja þeim manni vín, sem orðinn er öl
vaður svo mikið beri á. Drukkinn maður að
ráði kvað ekki sjást þar á veitingahúsum
Kvenfólk getur, án þess að því þurfi í nokkru
að vera ofboðið, gengið um veftingasalina
eins og hverja aðrá búð. Á beztu hótelum
hér, kvað þess einnig hafa verið vandlega
gætt, að gera menn ekki um of ötvaða. En
þau hótel voru samt svo fá, að undantekning
mátti heita. En þetta sýnir 1», að tilhögun
á vínsölu er misjöfn og að þó að vín sé se'lt,
hefir það ekki ávalt jafn mikla bölvun í för
með sér. Með þessu er þó ekki verið að
halda hóflegri sölu áfengis fram eða til jafns
við bann. Síður en svo. En hefðu hótelin
hér gætt betur sóma síns en þau gerðu, er
þ>au seldu vín, iþá hefði þeim að líkindum enn
verið trúað fyrir því.
Að vísu gerum vér oss ekki miklar vonir
um stjórnarvínsöluna. En það getur þó far-
ið svo, að hún reynist ekki eins afskaplega
skaðleg og hótelsalan, að hún verði ekki eins
víðtæk í því að kenna drykkjusiðinn.
Farist hún illa úr hendi, er vonin, að vín-
bannið hafi kent mlönnum svo mikla hófsemi
og siðgfágun, að hún verði ekki lengi liðin
og að bann komi á aftur í hennar stað. Sið-
ferðisihugsjónin er vel vakandi hjá kjósend-
um þessa fylkis, þó um vínbannið færi eins
og fór. Um það 'ber þessi síðasta atkvæða-
greiðsla ótvírætt vitni.
Sir Edmund Walker, sem stundum er kall-
aður rektor bankaeigenda í Canada, hvet-
ur bændur til þess að vinna ótrauðara og
harðara og að neita sér um meira af því, sem
lífsþægindi er kallað og skemtunum, en þeir
geri. Það væri gagn og gaman, að heyra
hvað bændur sjálfir hefðu um þetta að
segja.
Henry Ford.
Það er varla tekið svo upp blað eða rit
frá Bandaríkjunum um þessar mundir, að
Henry Ford sé ekki að einhverju getið í því,
í sámbandi við næstu forsetakosningar.
Þó að ekkert hafi sést ákveðið frá hans
hálfu um, að fyrir honum vaki að ná í for-
setaemþættið, er þessi hávaði samt æði glögg
ur fyrirboði þeirra tíðinda, o gað Henry Ford
verði maðurinn, sem um forsetaembættið
sækir árið 1924, eða að fimtán mánuðum
liðnum.
En hvaða flokki fylgir Henry Ford?. Har-
ding er víss með að ná útnéfningu aftur fyrir
republikaflokkinn, (þó ýmislegt sé að stjórn
hans fundið. Og þó að demokratar kæmust
ekki hjá því, að nefna nafn Fords í sambandi
við forsetaval sitt, á fundi er þeir héldu ný-
lega í Chicago, virtist alt bera með sér, að
það væri fremur gert af ótta við hann sem
skæðan keppinaut, vegna 'hins mikla al-
þýðufylgis Fords, en að þá fýsti að gera hann
að leiðtoga sínum.
Enn sem komið er lítur því helzt út fyrir,
að þriðji flokkurinn verði myndaður og að
Ford sæki um forsetastöðuna í broddi þeirr-
ar fylkingar. Hearts blöðin í Bandaríkjun-
um berjast fyrir myndun þess flokks, og setja
Henry Ford efstan á blað, og sem sjálfvalið
forsetaefni þess nýja flokks.
Til þessa hafa gömlu flokkarnir í Banda-
ríkjunum haft alt í sínum höndum. Fylgi
þriðja flokksins hefir ávalt reynst lítið. Og |
að Hearts viti það, að sá fiokkur eigi við ram
an reip að draga nú, segja sumir augljóst af
því, að Hearts haldi öðrum fram sem for-
setaefni en sjálfum sér. Væri sigur flokksins
vís, telja þeir ekkert vísara_en það, að hann
myndi sjálfur sækja um forsetastöðuna.
Líklegasta leiðin fyrir Ford að ná kosn-
ingu, hefði ef til vill verið sú, að koma fram
í nafni demökrataflokksins.
Sjálfur segir Henry Ford, að auðmenn og
hinir reyndu stjórnmáiamenn séu á móti sér,
og er það hverju orði sannara. New York
auðssamkundan (sem kend er við Wall
Street) er öll á móti honum, alríkis Gyðing-
arnir (Internal Jews) og hinir lærðu (profes-
sional) stjórnmlálamenn. Með Ford eru aft-
ur Suður-Bandaríkin. Á það rót að rekja til
þess, að hann var þar að berjast fyrir þörfu
fyrirtæki •Muscle Shoals), er þingið í Was-
hington daufheyrðist að styðja. Einnig eru
Mið- og Vestur-ríkin honum mjög fylgjandi.
Bændur hefir þar skort ián, og þeir ásamt
Ford sjálfum, hafa átt í stríði við New York
auðvaldið. Borginni Detroit lánaði Ford
sjálfur fé með betri kjörum en New York
auðfélögin, og varð það ekki til þess að
mýkja lund þeirra gagnvart honum.
Auk þess á Ford því láni að fagna meðal
alþýðu, sem enginn annar auðmaður á.
Ymugusturinn, sem hún hefir á auðmönnum
yfirleitt, og ekki hefir Icynt sér gagnvart
Rockefeller, Carnegie, Gould og Morgan, nær
ekki til Fords. Hann er svo að segja friðað-
ur með sitt mikla auðsáfn hjá henni. Alþýð-
an metur hann meira að segja mann að meiri
fyrir það. Kemur þar auðvitað til greina,
hve sanngjarnlega hann hefir breytt við
vinnufólk sitt. Hann hefir Iitið sanngjarnar
og með meiri hluttekningu á hag þess en
nokkur annar auðmaður; hefir borgað því
hærra kaup en aðrir og viðurkennir fyllilega
kröfur þess viðvíkjandi lengd vinnutímans.
Fyrir alt þetta eru verkamannasamtökin
sjálf honum þakklát og færa honum meira
að segja ekkert til saka, að hann viðurkenn-
ir ekki frekara samtök þeirra, en tekur jafnt
menn í $ína þjónustu, sem ekki heyra þeim
til, og þá, sem það gera.
Síðastliðið ár er sagt að hreinn ágóði af
bíla og vagna starfrekstri hans hafi verið
$119,000,000. Og í apríl í vor er leið,
hermdi blaðið “Wall Street Journal”, að Ford
hefði í reiðu silfri $200,000,000, og að hann
ætlaði sér ekki framvegis að Ieita á náðir pen
ingastofnana með lántöku. Maður, sem alls-
laus byrjar á iðnrekstri fyrir tiltölulega fáum
árum, og almenningur getur ekki séð að vaki
fyrir að safna auði fyrir sjálfan sig, þar sem
hann borgar hærra kaup en aðrir, séhir vörur
sínar ódýrar en aðrir, og lætur vinnufólk sitt
vinna styttri tíma en aðrir, en sýnir þrátt fyrir
alt þetta svona góðan árangur af starfinu vek
ur að sjálfsögðu eftirtekt sem forkólfur í
viðskiftaheiminum. Og að 'hjá fólki bafi
vaknað hugmynd um það, að hann mundi
eins farsællega geta rekið forsetastarfið, er
ekki nema eðlilegt.
Andstæðinga'blöð Fords benda á það, að
hann sé ekki heppílegur stjórnandi landsins,
vegna þess að hann sé óráðþæginn, og að
samvinna, sem þar sé óumflý]anleg milli með
stjórnenda hans, geti ekki 'blessast, eins og
Ford sé skapi farinn. Þau benda á, að Ford
geti ekki notið sín í forsetastarfinu, vegna
hinna mörgu banda, er þar eru lögð á þann,
er æðsta embætti stjórnarinnar skipar. Eitt-
hvað getur verið hæft í þessu. En þrátt fyr-
ir alt einræði Fords, héfir það ekki háð hon-
um eða iðnaðarrekstri hans, að því er til
vinnufólks hans kemur. Það er því ekki
næg ástæða þetta á móti honum sem óheppi-
legu forsetaefni.
Þegar á alt er litíð, virðast tækifærin veraf
meiri nú — með Ford í broddi fylkingar —
fyrir þriðja stjórnmálaflókkinn í Bandaríkj-
unum en áður. Og það eitt er víst, að þetta
skýtur gömlu flokkunum skelk í bringu. Þeir
munu sjá þörfina nú fyrir sig fremur en
nokkru sinni fyr, ef þeir eiga að halda velli,
að velja sína beztu menn fyrir leiðtogaefni
þjóðarinnar. Og ef til vill finna þeir sig
knúða til að koma með hreinni og beinni svör
við alþýðuiríálunum" í stefnuskrá smni en áð-
ur, vegna þessa nýja flokks. Hvort sem Ford
verður næsti forseti eða ekki, hefir það að
íkindum nokkur happagæl áhrif fyrir þjóð-
ina, að hann kemur fram, og jafnvel þó ekki
verði nema með því að ógna eldri flokkun-
um.
I Canada eru fleiri á vitfirringahælunum
en í öllum háskólum landsins, og þó eru þar
jandan ekki líkt því allir þeir, sem ættu að
vera það.
- Kelvington Radio.
Bókmentastarf á
Rússlandi.
Bækur, sem á Englandi og í Ameríku hafa
verið skrifaðar um jafnréttis(hugsjónir og al-
þýðufrelsi, var stranglega bannað að gefa út
á Rússlandi á tímum keisarans sæla. Rúss-
neskir höfundar áttu heldur ekki því láni að
fagna — að Tolstoi einum úndanteknum —
að vera frjálst að skrifa mikið í þeim anda.
Eftir því að dæma, sem Louis Fisher skrifar
nýlega í blaðið New York Evening Post, er
orðin æðimikil breyting á þessu. Hann segir
núverandi stjórn óþreytandi í þvf, að gefa út
baekur eftir bandaríska höfunda um þessi
efni, og er hér tekið upp orðrétt, það sem
hann færir máli sínu til sönnunar:
■Á síðastliðnum 12 mánuðum hefir stjórn-
in gefið út 27 af bókurn Jacks London. Upp-
lag hverrar bókar var um 10.000. En það
nægði ekki nærri því eftirspurninni, svo að
meira varð að prenta. Eftirspurn bóka eftir
ameríska höfunda, er feikna mikil á Rúss-
Iandi. “Jummie Higgins” eftir Upton Sin-
clair, var tvisvar prentuð á þrem mánuðum
og 10,000 eintök lögð upp í hvort skiftið.
Eftir sama höfund hafa verið gefin út 25,000
eintök af bókinni Jungle ’ (sem þýdd hefir
verið á íslenzku og nefnd *Á Refilstigum),
°g fyrir “100 Per Cent.” er ótakmörkuð sala
Löngun rússneskrar alþýðu til að kynnast
Ameríku er mjög mikil, og hverrar bókar eft-
ir ameríska höfunda er beðið með mikilh
eftirvæntingu. Þýðingu á “Main Street” og
Babbitt eftir Sinclair Lewis, hefir nú verið
Iokið við, og svo mikil var eftirspurnin, að
hið ákveðna upplag hvorrar bókar var upp-
sélt áður en byrjað var á prentuninni. Það
naegði til að selja fyrirfram 20,000 eintök,
að láta það vitast, að á bókum þessum væri
bráðlega von á rússneskri tungu.
Nýlega komust Rússar að því, að tiltölu-
lega nýr smásagnahöfundur var að koma
fram á bókmentavellinum bandaríska, sem
0. Henry héti. Stjórnin gaf út 10,000 ein-
tök af nokkrum sögum hans. En þær seld-
ust allar í Moskva, svo að bæta varð stórurn
við upplagið, því sveitir og aðrir hlutar Iands
ins kröfðust þeirra einnig, eins og auðvitað
er. Svo hefir stjórnin emnig gefið út þessi
verk eftir ameríska höfunda á árinu: “My
Impression of Russia , eftir Anna Louise
Strong; “Communism and Christianity”, eft-
'r Bishop Brown, og ‘Reconstruction of Rus-
sia”, eftir Heller.
Af brezkum höfundum þykir H. G. Wells
auðvitað taka öllum frarn á Rússlandi. Bók
hans “War in the Air”, er nýútkomin á rúss-
nesku; var uplagið 15,000. Á sömu stundu
og bók kemur frá hans penna, er hún þýdd.
Á emu ári hafa ellefu af bókum hans venð
gefnar út á rússnesku af stjórninni.
Af frönskum höfundum er mest þýtt eftir
Romain Rolland og Anatole France. Af
þýzkum bókum er mesti fjöldi gefinn út, en
aðallega eru það vísinda- og skólabækur.
Formaður útgáfunefndar stjórnarinnar á
Rússlandi skýrði Fisher, höfundi þessarar
greinar, frá því, að vegna þess að Bandarík-
in hefðu ekki gert neina samninga við Rúss-
Iand, hafi það ekki getað goldið höfundum:
amerískra bóka nein ritlaun. En hann sagði
að það vekti mjög fyrir Rússlandi, að koma
slíkum samningum á við Bandaríkin.
Að skrifa bækur og þýða, er atvinna, sem
margir leggja kapp á í Rússlandi nú orðið.
Rithöfundum er og allvel borgað fyrir störf
sín. Meðal fremstu rithöfundanna iriá telja
þá Buéharin, Redak, Trotzky og Lenin, sem
þrátt fyrir það mikla verk, e? á herðum
þeirra hvflir í sambandi við stjórnmálin,
skrifa hverja bókina af annari.
Trotzky skrifar urn býltingar og stríð frá
öllum hliðurm, gagnrýnir bækur og stefnur;
um hljómleika og listir skrifar hann einnig,
og er eigi síður tekið tillit til þess, sem hann
segir um þau efni, en stríð, svo fjölhæfur er
hann. Ohitcherin gefur sérstaklega gaum að
því, sem hin yngri amerísku skáld skrifa, svo
sem Untermeyer og Carl Sandburg, og vinn-
ur eins margar stundir á sólar*hring og Edison
að starfi sínu, að því að kynna rússneskri al-
þýðu hugsjónir þeirra.
Enginn af stjórnarleiðtogum Rússlands
hefir meiri laun á mánuði en sem svarar $60.
Það er hámark vinnulauna þeirra og ákveð-
íð af þeim sjálfum. Sumir þeirra mega því
ii'a við að taka ekki laun fyrir ritstörf sín.
Tiotzky kvað þó sjaldan gera það og Lcnin
aldrei.
En sá rithöfundur, sem þjóðin virðist á-
köfust að lesa bækur eftir, heitir Wolfson og
er rússneskur háskólakennari. Pistlar um
þjóðfélagsfræði, sem hann hefir ritað, hefir
orðið að gefa þrisvar sinnum út á síðastliðnu
ári. Fyrsta upplagið var 175,000, annað
150,000 og hið þriðja 100,000. Næst hon-
um kemur Lenin forsætisráðherra. Ritlingar
hans um sjtórnmál seljast »vo vel, að á
fjórða hundrað þúsund hafa gengið upp á
tiltölulega skömmum tíma af hverjum þeirra.
Orðsending
til séra Adams Þorgrímssonar.
Burt með hoiu hismiíiorðin,
hrokareging, froðuspenning.
Burt með raga skríldóms-
skjallið!
iSkiljum heimsins sönnu
menning.
( H. H.
“Fyrirlitning” heitir grein eftir
séra Adam Þorgrímsson, og er birt
í Lögbergi 28. júnf þ. m. Gengur
þessi fyrirlitning vinar mfns öll út
á það, að finna að ræðu (án þess
þó að hrekja nokkuð af því er þar
stendur), er prestur Sambandssafn-
aðar, séra Ragnar E. Kvaran, hélt
út af misbrúkun hinnar helgu
kvöldmáltfðar í nafni Jesú Krists
— Af því að séra A. Þ. þurfti endi
lega að hlanda okkur sóknarhöm-
um séra Kvarans inn í þessa ‘Tyrir-
litning” sína, þar sem hann segist
“efast að sóknarbörn sér^i Kvarans
dæmi svo einróma” o. s. frv.. —- Þar
sem eg tel mig einn af meðlimum
Sainþandssafnaðar, þá finn eg það
skyldu mfna að tirinda iþurtu úr
huga séra Adams þeim “efa”, sem
hann ber til okkar sóknailbarna séra
Kvarans, að minsta kosti hvað mig
snertir.
Eg hefi taiað við marga, er til-
heyra Samibandssöfnuði, og hefi
ekki heyrt neina rödd, er ekki væri
í alla staði (hæst ánægð með þessa
umræddu ræðu séra Kvarans, og
þótt þar orð í tíma töluð, og sann
arlega er ekki vanþörf á að opna
augun á fólki, ef hægt væri, fyrir
hinum “galdrakenda sið”, og þeim
hræsnishjúp, er kirkjuféiagið lút-
erska er búið að færa þessa helgu
athöfn í (kvöldmiáltíð Krists), og
gera hana að nokkurskonar verald-
iegum skríi>aleik, er gestir kvöld-
máltíðar sakramentisins leika
frammi fyrir ílltarí drottins, bara
til að sýnast.
‘iSýnið trú yðar í verkunum, þvf
af verkunum skuluð þér þekkja þá,’
segir Jesús. Hann vill ekki 'Hiol
hismisorð og hrokareiging” og þann
“froðuspenning”, er svo oft á sér
stað við altari guðs, og í hans minn-
ing. — Nei! “af verkunum skuluð
þér þekkja þá.” —
Hvernig (hefir svo altarisgestum
kirkjufélagsins lúterska tekist að
sýna það í verkunum, eftir að hafa
neytt hinnar ihelgu kvöldmáltfðar,
að þeir í hjarta sfnu væru sann-
kristnir menn, sem lifðu og breyttu
eins og Kristur kendi?
iSjáum verk þeirra! — Árið 1909
ganga kirkjuþingsfulltrúar ásamt
prestum sínum og líklega fleira
fólki) fram fyrir altari gu'ðs með
hátfðlegum loforðum, að lifa og
breyta við meðbræður sína eins og
Kristur kendi lærisveinum sínuin
að gera, og því^til staðfestingar
neyta þeir hinnar helgu kvöldmál-
tíðar f nafni frelsara síns. Hvað
verður svo fyrsta verk þessara alt-
arisgesta, eftir að iþeir _ koma frá
guðs borði? — Það að reka burtu
úr þeim félagsskap (Kirkjufélag-
inu) sannkristnasta kennimanninn
sem tilheyrði (og mun tilheyra)
þeim félagsskap, séra Friðrik J.
Bergmann, og alla, er honum fylgdu
að málum, bara af þeirri einu á-
stæðu, að hann var of mikið and-
ans stórmenni til að geta hræsnað
með sínar trúarskoðanir, eins og sá
félagsskapur krafðist. Hann benti
þeim því óhikað á miðaldaóværðina
er farin væri að .skríða á þeim fé-
lagsskap; hana þyrfti að verka
burtu, ef nokkur sannkristinn
gróður ætti að geta þrifist innan
girðinga Kirkjufélagsins. Til frek-
ari skýringa fyrir þá, er ekki eru
enn orðnir staurlblmdir á báðum
augum af rétttrúnaðarfhroka, fyrir
Krists trú, kenningum hans og líf-
erni, þá ætla eg að setja hér hið
makalausa tilboð, er hinir áður-
nefndu altarisgestir bjóða með-
bræðrum sínutn til áframhaldandi
kristilegrar samvinnu í “vingarði
guðs”, — Tilboð þetta er skrásett
af merkum lögmanni (og hver sem
efast um sannleiksgildi orða hans,
mundi nú á þessum tímum talinn
argasti trúvillingur á lúterskan
mælikvarða Kirkjufélagsins) og
hljóðar svo:
— ódrengskapinn og hræsn-
ina hefir Hið evangelíska lúterska
kirkjufélag íslendinga í Vestur-
Dodd’s nýmap illur eru bezta
nýrnameðalið. Lækna og gigt,
bakverk, hjartabilun^ þvagtepou,
og önnur veikindi, sem stafa frá
nýrunum. — Dodd’s Kidney Pill*
kosta 50c askjan e?5a 6 öskjur fyr.
áf $2.50, og fásl hjá öllum lyfsöl-
«n eða frá The Dodd’s Medic>n«
Co.. l.td_, Toronto, OnL
heimi gert að skilyrði þess, að vera
ekki gerður rækur. Og þó ekki nóg
með það. Enn frekar misbýður
Kirkjufélagið tilfinningum minni-
hlutans, eftir að það er búið að
bjóða honum þau bróðurlegu sæmd
arkjör til áframhaldandi samvinnu
ög félagsskapar:
(a) að skifta um trúarskoðanir.
(b) að hræsna með öínai trúar-
skoðanir.'
(Hkr. 14. okt 1909.)
Sýnir þetta tilboð ekki hjörtu full
aí hræsni, en gersnauð af öllum
þeiiri bróðurkærleik cr Ivristur
boðaði læWsveinum sínum? Hvað
var svo andlegi vinningurinn, sem
Kirkjufélagið hlaut fyrir þetta til-
boð sitt? Sá, að allir, er ekki feng
ust til að “hræsna”, urðu að yfir-
gefa þenna félagsskap. Og eftir þvf
sem mér skilst á ræðu; er forseti
Kirkjuféiagsins hélt á þinginu í
í'yrra, og birt er í Sameiningunni,
þá er nú farið að kveða svo ramt
að, að engir nýir prestar fást leng-
ur til að þjóna söfnuðum Kirkju-
félagsins, undir þessum hræsnis-
hjúp og játningagargi, sem þar er
gert að skilyrði fyrir þeim “rétt-
trúnaði”. — Það kveður svo ramt
að þessu prestsleysi, að forsetinn
segir ó einum stað í þessari ræðu:
“Vanti okkur menn, eigum við að
fá þá. Ef þeir 'eru ekki til, eigum
við að búa þá til”. — Hváð segir
nú fólk um þetta? Er það að undra
þó þessir menn með alt sitt al-
mætti, séu með “hrokareiging og-
froðuspenning” í garð okkar, er
ekki getum^skapað menn, og verð-
um því að ibiðja guð almáttugan að
gefa okkur sannkristna presta. —
En úr hverju skyldi Kirkjufélagið
ætla að búa til þessa menn? — Má-
ske fá þeir eitt “rif" úr hverjum
presti Kirkjufélagsins. En hver
blæs lifandi anda í nasir þessara
manna, er Kirkjufélagið ætlar að
búa til (skapa)? Máske þetta eigi
líka að vera myndastyttur með
spiladóslr í stað heila, og brúka svo
þessi líkneski fyrir átrúnaðargoð
handa “rétttrúnaðar” mönrtum?
Jæja, þetta kemur nú alt i ljós,
þegar forseti Kirkjufélagsins lút-
erska verður búinn að fullgera
Jietta sköpunarverk sitt. En engir
skyldu verða hissa á því, þótt það
,taki liann lengur en “6 daga”.
Eg vona að þessar framanskraðu
gerðir hins “Evangelfoka lúterska
kirkjufélags íslendinga í Vestur-
heimi”nægi til þess að sanna, að
þetta er “galdrakendur siður og
hindurvitnatrú”, iaus við allan
sannan, iifandi kristindóm. — Eg
ætla svo ekki að rekja lengra slóð
(eða gea'ðir) Kirkjufélagsins, að
minsta kosti ekki í þetta sinn; en
vænt þætti mér um, ef vinur minn,
séra Adam Þorgrímsson, vildi taka
I
hér við, og rekja slóðina frá þeim
tíma, að hann komst inn fyrir girð-
ingar Kirkjufélagsins, og fram að
þeim tíma, er hin umrædda kvöld-
máltlð var framreidd í nýfengnu
kirkjunni ,á Victor Street. Og láta
svo aimenning vita, ef að þeir, sem
til altaris hafa gengið á þessum
tíma, hafi sýnt það í verkum sín-
um, að þeir gerðu það í minningu
um Jesú Krist. Þetta vona eg, vin-
ur minn A. Þ., að þú athugir vel og
áður en þú finnur ihvöt
þess að kasta næsta
steini til okkar frjálstrúarmanna.
Svo tek eg undir með Guðmundi *
Friðjónssyni skáldi á Sandi: <
rækilega,
hjá' sér til
I