Heimskringla - 18.07.1923, Síða 5

HEIMSKRINULA
5. BLAÐSIÐA.
WINNIPEG, 18. JOLl, 1923.
Reglan að
spara.
Það er ekki upphæðin, sem mestu
varðar, er menn byrja að leggja
fé hjá sér, heldur hitt, hve reglu-
lega þeir gera það. Með þrí að
víkja aldrei út frá að leggja dálHið
fyrir, verður upphæðin að lokum
hærri en þó stöku sinnum séu iagð-
ar inn stóórar upphæðir.
Opnaðu reikning í sparisjóðs-
deild þessa banka. Legðu inn
hluta af vikutekjum þínum, og þú
mun bráöum eiga talsvert í reiðu
silfri.
IMPERJAL BANK
OF CANADA
Útbúið að Riverton H. M. Sampson, ráosm.
Auka-útbú að Gimli. (453)
“Eg segi fyrir mig og mína: Burt
jneð alla fórnfæringartrú og hrúss-
hornaguðfræði svo langt og lengi
eem íslenzk tunga er töluð.”
Eiríkur Þorbergsson.
----------xxx----------
Hugsaði fyrir henni.
Smásaga.
eftir Edith Bernard Belano.
J. P. Isdal þýddi.
--- *
3>að var hreint og bjart eftir há-
degið, en aðkenning af komandi
frosti 1 loftinu. Konur voru í haust-
búningi sínum — sem ekki voru ætl
aðir gildum konuin — skreyttum
með fegurðar ísaumi og loðskinna-
bryddingum. Búðirnar, eða þeir
eem stjómuðu þeim, kaffyltu glugg
ana með sínum mest ginnandi varn-
ingi. ()g hver einasti blóiilsaii
skreytti alla sína glugga snoturlega
með crysanthemus og searlatlauf-
um. Kvenfélagið hafði byrjað árs-
starf sitt, eftfr sumar frfmánuðina,
með veitingum; og þar á eftir flutti
skrautleg kona stjórnmálaræðu.
Nýr kunnigsskapur myndaðist. —
Gainiar vinkonur kjössuðu hver
aðra eftir aðskilnaðinn yfir sumar-
mánuðina. Elinora Tyler hafði ver-
ið aðili í þvf öllu. Hún var skrifari
félagsins það ár — en þegar hún
gekk heim á leið, var hún langt frá
þvf að vera í glöðu skapi.
iHún var grönn og ungleg, enda
þótt hún væri 36 ára. Hún gekk
hæglætislega og nam staðar við og
við, við hinn og þenna búðarglugga.
Hún var döpur yfir áugun og með
inntoyrðis tilfinningu i hjarta sínu,
að hún yrði að lifa við að þola
ósanngirni. Hver einasta kona í
fundarsalnum hafði verið vel ,búin
að fatnaði nema hún. Hver ein-
\
asta kona þar, nema hún, hafði haft
eitthvað af fyndni á takteinum og
eitthvað nýtt utan á sér. Aðeins
hún hafði verið næstum að segja
óþrifaleg — já, suíbbuleg, ræfilsleg f
sfnum einfalda kjól, fjögra éra
gömlum. Og hatturinn, sem að vísu
hafði gert fulla og góða þjónustu í
þrjá vetur, og sem sannarlega sýndi
það, þrátt fyrir alt, sem hún hafði
með öllu mögulegu móti reynt að
bjástra upp á hann, í því skyni að
prýða hann.
Án þess að hverfa frá hugsaninni
um sjálfa sig, þá hvörfluðu hugsan-
ir hennar til barnanna. Bettty, sem
var orðin 12 ára, var einmitt á þeim
aldri, er hún þurfti á snotrum ibún-
ingi og hlutum að halda. Hún var
þegar farin að tala um, hvemig að
hinar stúikurnar klæddust, og að
spyrja, hvers vegna að hún gæti
ekki ^aft það eins. Tvær litlu vin-
stúlkurnar hennar, Anna og Peggy,
óttu nýjar og mjúkar yfirhafnir fyr-
ir veturinn, með ijómandí faliegum
ioðkixiguin og smokkum úr sama
efni framan á ermunum. Eins mik-
Tð og Elinora hafði viljað reyna,
hafði hún ekki getað komið nokkru
saman, sem gat kallast verulega
íallegt, handa Betty, úr svarta
kvöldhjúpnum sínurri, ásamt efri-
hlutunum af tveim millipilsum úr
silki í fóður. Til þess var jrað alt
orðið of gamalt og snjáð. Þó var
það áreiðanlegt 'að Frank Mcrcier
hafði minni inntektir en Jón. Og
föt þau, sem Allan litli brúkaði síð-
astliðinn vetur, vorðu orðin honum
altof lítil og þröng; alls ekki hæfi-
leg til að sjást, meira að segja í
bamaskólanum, sem hann gekk á.
— Barnaskólinn sjálfur var nú ann-
að áhyggjuefni hennar.
Hún nam staðar fyrir framan
siregilglers glugga á klæðasölubúð.
Þar var til sýnis yfirhöfn, sem
mundi breyta Betty svo mjög, ef
hún væri í henni, að hún sýndist
dýrðleg; og einnig var þar kjóll, er
mundi þéna vel handa henni sjálfri.
Hann var einnig næsta óbrotinn —
og hann gat ekki verið fjarskalega
dýr, meira að segja á þessum dög-
um, þegar alt var svo svívirðHega
dýrt.
A'leiðinni upp brekkuna fór bif-
reið einnar félagskonunnar í brús-
andi ferð fram hjá henni, berandi
þær slórsömu heim til heimila
sinna. Sumar Jieirra sáu liana,
hneigðu sig til hennar; aðrar voru
svo niðúrsoknar f sinni eigin sjálfs-
ánægju, að þær höfðu ekki tíma til
þess að taka eftir nokkrum, sem
var gangandi — “einkum,” sagði
hún gremjulega við sjálfa sig,
“nokkrum eins ræfilslegum persón-
um og eg sjálf er”. Ekki fyrir það,
að þær væru broddborgaralegar.
Þær lítillækkuðu sig æfinlega til að
reyna að láta henni finnast, að þær
litu eins upp til hennar og þær
virtu hana jafn mikið fyrir því, ]>ó
fötin hennar væru eins og þau
væru og heimilið, sem hún lifði á,
og þó hún hefði ekki bifreið; slíkir
hlutir hefðu engin áhrif á þær. En
hún hafði óbeit á tilraunum l>eirra.
því þær voru svo augljóslega fram-
kvæmdar af hræsni.
Hún kærði sig ekki um að nein
þeirra væri vingjarnleg við sig;
hún krafðist réttar síns, Ivað var
það, sem hún ætti að haía. Það
var engin minsta ástæða fyrir því,
að hún hefði það ekki — engin á-
stæða nema svíðingsháttur Jóns.
Þetta var kjarninn í hugrenning-
um hennar — því vandræði voru
það, og sem höfðu átt sér stað lengi.
Hún hafði aldrei getað skilið það.
Hún gat horft til baka til fyrstu
hjónabandsára þeirra, þegar alt var
í trúnaði og trausti og von skiftist
á milli þeirra f jöfnuði og þau
tóku jafha hlutdeild í hvors annai-s
hugarangri.
Þau höfðu verið fátæk um þær
mundir. Þau höfðu ekkert nema
kaup það, sem Jón vann l)á fyrir.
Og áður en þau höfðu einu sinni
vogað að giftast, þá höfðu þau
sparsemislega talið upp og athug-
að hver einustu útgjöld. En kaup-
ið var nóg. Hún hafði séð um það,
að l>að dugði, þvf hún var fær um
að stjórna. — Hún hafði Iíka mátt
tii að vera það, því hún var eldri
dóttirin af fjórum systkinum, með
móður þeirra, sem var ekkja.
Þegar móðir hennar dó, árið sem
■Betty fæddist, þá hafði ekki verið
nokkur vafaspurning á milli henn-
ar og bræðra hennar, um þá litlu,
sem eftir var skilin; hún hlaut auð-
vitað að tilheyra Janet, þessari var-
færnu ógiftu systur. En alt eem
eftir var af fjölskyldu Jóris, var föð-
ursystir í þorpi nokkru í Yermont.
Hann hafði erft nóg til að sjá fyrir
sér f gegruim háskólaveru sína, en
lengra náði það ekki. Það hafði
ekki verið neitt tækifæri til þess að
erfa nokkuð, engin von um nokkuð,
af þessum tímanlegu litlu vind-
hviðum, sem iðulega féjlu á aðrar
persónur. En það hafði ekkert gert
til. Kaup Jóns hafði verið hækkað
strax fyrsta árið, og meira að segja
enn einu sfnni síðan. Hann hafði
nú ábyrgðarmikia stöðu og þau
gátu nú reglulega látið eftir sér, að
hafa alt, eins og vinfólk þeirra lét
eftir sér að hafa. Aðeins — þarna
var nú Jón og þessi óskiljanlegu
umskifti á honum.
Á þossum fyrstu árum hafði hann
verið svo glaður og örlátur, svo
fjörugur og áhlaupasamur. Ofurlitl-
ar leikhúsferðir, ofurlftið af brjóst-
sykri, sem var þó undrunarvert, og
dáiitlar gullstássgjafir. Perluhring-
urinn kom þegar Betty fæddist.
Litia húsið, sem hafði verið sifkt
gleðiefni, þegar þau keyptu það -
sem var þá pantsett fyrir hálfu mati
þess — en nú sýndist það svo ófu.ll-
komið og ekki eftirsóknarvert, sett
niður eins<og það var á litlu hiiðar-
stræti. Um þær .mundir, þegar þau
höfðu haft litla upphæð, var það
samt meira en þau nauðsynlega
þurftu til að iifa af; hafði hann
byrjað á að leggja afganginn inn í
sparibanka undir nafni þeirra
beggja. Hún hafði vitað um, til
hvers að hvert einasta cent var not-
að, og hún hafði iíka séð um það,
að hvert cent kæmi til reiknings.
Þetta var árið áður en þau keyptu
húsið. Á öðru ári eftir það byrjuðu
umskiftin. Hún hafði aldrei skilið
það. Hún fann það með sjálfri sér,
að hún mundi aldrei geta skilið
það.
Það var vissulega hart að trúa
því, að velgengnin ein gæti breytt
honum þannig, hennar kæra Jóni.
Samf scm áður gat hún ekki rakið
i orsakirnar * il nokkurs annars. Hún
hafði einu sinni ekki fengið vit-
neskju um hina miklu hækkun á
“En — Jón! Fjórir mánuðir, og þú
I hefir ékkert sagt mér!”
Hann stóð upp og færði sig til
mér, hvað mikið álit hann hafi á
ykkur.”
Elinora roðnaði og átti erfitt með j
að finna nokkuð viðeigandi að liennar, en hún eins og hröklaðist
segja.. En pað var eins og frú Lor-1 frá honum. “Og eg skii ekki,” sagði
ánægð með það. Hún hún enn' í hálfum hljóðum.
“Kæra mín! Það er alt þarna,"
j sagði hann; “hvert einasta cent, er
íng væri
klappaði á höndina á Elinoru.
“Þegar Jón minn var á aldur við
þinn, kæra mín, þá var hann eng-
inn unglings félagd, það get eg full-
vissað þig um,” sagði liún. “Við
mundum hafa haldið okkur sjálf
mjög rík með þínum inntektum. En
eg er glöð að sjá það, að þú tekur
því skynsamlega. Það er rétti veg-
urinn, kæra mín. Maður sér svo
mikið af því gagnstæða nú á dög-
um.
Með miklu eldfjöri mætti hún
Jóni þetta kvöld; hún reglulega
hljóp til að mæta honum. Vangar
hennar voru blóðrjóðir af áhuga
og hún hljóp upp um hálsinn á hon
um. “ó, Jón! Jón! Hvenær skeði
það? Er það ekki ágætt? Ó, kæri
nonni minn, eg er svo stolt — stolt
— stolt af þér.’
Hann hafði aldrei áður tokið
gleðiatlotum hennar jafn kyrlega.
Hann kysti hana, hló ofurlítið, og
lét eins og hann vissi ekki, hvað
hún var að tala um. Svovspurði
hann um Bet^y og hvernig Ailan
liði af kvefinu; sagði, að hann
skyldi segja henni alt um það eft-
ir miðdegisverð.
Hún hafði hlegið að honum
stríðnislega. Eins og að hnerrar
Allans og flýtirinn á Ijletty ofan
stigann, til þess að hlaupa í fang-
ið á föður sínum, væri þýðingar-
eg hefi meðtekið; og það er alt þitt
I
| — það veiztu, kæra mfn!’
“Ó — en hvers vegna sagðirðu mér
ekki frá þessu? Þú vildir ekki láta
mig vita! Þvf þá — en — Jón!’
“Elskan mín — gerðu svo vel, Eli-
nora!”
Hún var nú komin í stóra stólinn
hans og grét. “ó, Jón, eg ekil ekki
— eg fæ ekki skilið, hvernig þú
gazt —”
Hann kraup á kné við hliðina á
henni. “Elinora! Elsku hjartað
mitt! Gerðu þetta ckki! Veiztu
það ekki, að eg vil ekki særa þig,
Elinora?”
“Ó, auðvitað veit eg það, Jón. —
En hvers vegna, og hvemig gaztu?
Félagi og svo mikið meiri peningar
en við höfum nokkurntíma haft.
Og við höfum æfinlega verið sam-
eiginlega hluttakandi í öllum hlut-
um, í biíðu og stríðu! Hvers vegna
þetta?”
“Eg vildi spara það. Eg
eyða því. Það er alt
launum hans fyr en hann hafði meira heldur en það, að hann væri
verið búinn að vinna fyrir þeim f
fleiri mánuði. Það ^em hún haf'ði
tekið eftir, með sinni kvenlegu at-
hugunarsemi f öllu honum yiðvíkj-
andi, var það, að það sýndist eins
^og hinir gömlu gleðineistar, er hún
svo mjög elskaði, væru einatt meir
mikill maður! Og hann vantaði
miðdegisverðinn sinn, var það nú
víst? Alveg rétt, þá ætti hann að
fá hann. En ef að hún hefði vitað,
mundi hún hafa gert úr þvl hátíð-
ishald?
Hann hafði verið náfölur við mið-
heribergið.
vildi ekki
þarna.”
I
Hann kom ekki aftur til baka til
hennar — dirfðist þess ekki, sagði
-hn við sjálfa sig beisklega; síðar og
á sama tíma háfði hún lagt- litlu
bókina á borðið og farið upp á loft.
Hann hafði ekki sagt henni af
og meir að fölna -- smátt og smátt degisverðirin og litið út miklu elli-
kom það í ljós áreiðanlega.
legar en hún hafði nokkurntlma séð
Hann gekk hægar eftir götunni,! hann áður. En það var svo sem
gieymdi sínum gamla vana, að taka auðvitað, að hann var þreyttur eft-
tvær og þrjár tröppur upp eftir jr andstreymi dagsins — og það var
stiganum, til þess að grípa Betty j engin furða! Að hafa verið gerð-
og hefja hana upp í loftið. Hann Ur að félaga í umsýslufélagi Lorc-
var orðinn stiltari, eldri. Oftar en ingsJbræðra. En hún var nógu
einu sinni spurði hún hann, með glaðvær. Og seinna, þegar böniin
þejrri viðkvæmni, sem aldrei hafði ' höfðu verið látin fara í rúmin sín,
brugðist að knýði fram svar, -hvort 0g Jón var kominn í sinn venjulega
hann væri kvíðafullur út af nokkru. stói, sem var með fjaðrasetu og út-
Hann hafði æfinlega ' hlegið að stoppuðu báki, gekk hún fyrir-aft-
henni og neitað að svo væri. En að an hann, kysti á hvirfilinn á höfði
sfðustu hafði hann, þó það að vfsu hans, þar sem hárið var nú þegar
þar geymd. Ekkert það, eins og
,hann sagði æfinlega, sem ekki er
óhult. — óhult! Hún hataði þetta
orti, núorðið.
Frh.
Prestur krefst kossa.
Heldur því fast fram, aS hann sé aS
fylgja kenningum biblíunnar.
Falleg stúlka, nemandi viS North-
v^estern háskólann, brýzt um í 25
mínútur í faSmi hins ásakaSa
kossaþjófs.
Hann stóð upp og
í borginni Detroit í Bandaríkjun-
um, komu þann Í6. júní s.l. tvær
giftar konur og þrjár stúlkur fram,
allar í senn, til þess að kvarta und-
an séra J. B. Kline, presti Berea
Pentacostal Tatoernacle. Þæj- sögðu
að presturinn hefði krafist þess að
fá að kyssa þær.
Mrs. Broughton kvaðst oft hafa
orðið að berja hann og hrinda hon-
um frá sér. Hann sagðist vera að
fylgja kenningum biblíunnar og að
kossar sínir væru heilagir. En þeg-
ar Mrs. Broughton vildi ekki fall-
ast á þetta, þá fletti hann upp f II.
Korintuibréfi, 13. kap., 12. versi, og
las: “Heilsið hver öðrum með hei-
rödd hans lögum kassi” Mrs. Broughton seg-
hljómaði aumkvunarlega þvert yfir
ir að hann liafi nú aldrei getað kyst
sig samt, og hún, maður hennar og
bróðir gengu úr söfnuðinum. En
j eftir að þau voru gengin úr söfnuð-
inum, segist hún hafa setið í kirkju
og heyrt Kline kalla þá, sem sögðu
‘ sig úr söfnuðinum, morðingja og
stjórnleysingja.
j iMies Mary Butchart, 20 ára, segir
að séra Kline hafi stolið hjá sér
hvaða ástæðu hann vildi hafa pen-1 mörgum kossum og hafi hún orðið
að hrinda honum frá sér.
Einnig er sagt að Israel Leonard,
öldungur þessarar sömu kirkju^ og
vinur séra Klines, hafi þenna sama
kossasið. Þessi Leonard kvað eiga
heima hjá séra Kline.
Falleg stúlka, Lucille Meyers að
væri áreiðanlegt að hann gerði það
hikandi, stungið upp á, að þau
eyddu minna. Hann hafði talað um
peningasparnað. Jæja, liún hafði
eytt minnu; hún hafði hjálpað hon-
um til að spara. Hvað var það, er
hún vildi ekki gera fyrir hann,
hennar kæra Jón, einkum og sér í
lagi þegar hann var kvíðafultur og
órólegur? Nií, það varð hreinasta
ánægja að búa til alla hluti fyrir
börnin og hana sjálfa. Og meðan
þau voru lítil, og hún þurfti sjálf
að hafa nákvæmt eftirlit með þeim,
þá gerði það lítið til hverju hún
klæddist, eins lengi og hún var
hreinleg í Jóns augum.
En svo kom þetta óvænta reiðar-
slag fyrir hana, þegar hún fékk vit-
neskju um launahækkun hans og
þann sannleika, að hann hefði leynt
hana því. Haldið þvf leyndu fyrir
henni — fyrir herini — konunni
hans, sem hafði gert alt sem hún
gat til þess að vera honum sannur
og trúr félagi og hjálparhönd! Og
að heyra þetta frá ókúnnum! Samt
sem áður hafði þetta komið fyrir.
Hún hafði mætt frú Loring einu
sinni eftir hádegi, í dálitlu te-
drykkjusamsæti, hjá gamalli vin-
konu móður hennar; mætti henná
gætnislega, en þó með kurteisi,
er átti vel við gagnvart konu, sem
var miklu eldri, ríkari og i hárri
*töðu, og þar að auki konu aðal-
yfirmanns félags þess, sem Jón vann
fyrir. Frú Loring hafði brosað við-
feldnislega og fremur tekið hana út
úr eða afsíðis, til ]>ess að tala við
hana, boðið henni keyrslu heim í
lokuðu bifreiðinni sinni — hin
fynsta er Elinora hafði stigið inn
í; það var á leiöinni heim, sem
þessi opinberun kom henni til
eyrna.
“Eg er mjög glöð yfir að hafa
kynst þér, kæra mín,’ sagði eldri
konan. “Nú hefi eg þó vissulega
nokkuð til að segja manninum
mínum. Hann er einatt að segjai
farið að þynnast, tók sér svo stöðu
fyrir framan hann og hélt saman
höndunum fyrir aftan bakið.
“Nú, nú!” sagði hún.
beðið rétt eins lengi og eg er færj
Segðu mér frá því.” 1
um.
En hann hiikaði og horfði ekki á i
'hana. En svo spurði hann, hvernig i
! hún hefði heyrt það.
Hún sagði honum það og bætti
inga undir sfnu eigin nafni — svo
að hún gæti ekki eytt þeim — eins ^
og hún-----
Á þenna hátt byrjaði það. Síð-
an — ó, síðan! ó, þessi dimmi
blettur á samlífi þeirra. Það var ^
svo erfitt að trúa því að slíkt gæti |
komið þar inn, undir nokkrutn
kringumstæðum, svo erfitt að taka
eftir hvernig hann óx.
Um tíma eftir fyrsta áráekstur-
inn af því, hafði hún reynt að
skilja hann. Ekki algerlega af hlut-
tekningu; það var meira en hún
hafði mátt til, með öllum sínum
vonum, eins og hún hlaut að hafa
um alla þeirra sameiginlegu
drauma, um smáa og smáa launa-
hækkun, þegar hann mundi verða
í færum um að eignast hluti og
Fg hpfj i gera ýmislegt þeim bááðum til
gagns og ánægju. En að minsta
kosti hefði hún átt að skilja það,
að han nvildi spara peninga, til
[ þess að innvinna meira eða auðg-
ast meira, eins og aðrir menn
gerðu, með því að leggja þá inn í
einhver arðvænleg fyrirtæki. En
svo við um leið og hló ofurlítið aliþarna var ékki í þessu sambandi
hreinni gleði: “Vertu ekki sinnu-
laus, Jón! Segðu mér frá því eins
og I>að er!’
Ennþá leit út eias og hann hik-
aði eða væri efablandinn. . En svo
stóð hann upp, fór yfir að skrif-
borði sínu og opnaði skúffu þá, þar
sem liann geymdi öll sdn áríðandi
skjöl. Þegar hann kom aftur, rétti
harin henni ofurlitla brúnspjaldaða
bók.
“Hvað í veröldinni —” byrjaði
hún að segja, en hann einsog slengd
ist niður í stólinn, frámunalega
þreytulegur og sagði: “Það er i
þarna.”
Vandræðaleg og nokkuð, svip-
þung yfir undarlegleika hans, opn-;
aði hún ‘ bókina. Það var spari-
sjóðsbók og það voru fjögur inn- i
legg í henni. Hið fyrsta var lagt j
inn fyrir fjórum mánuðum síðan.
“Kn — en eg skil þetta ekki!' ,
mælti hún. “Hvað í ósköpunum j
hefir þetta að gera í sambandi við I
spurningu mína?”
Hann bleytti á sér varirnar.
“Það er alt þarna, Elinora." |
sagði hann.
Hún horfði frá bölunum i bóikinni
til bónda síns, já, beint í andlit
hans. “En, Jón! Fyrsta dagsetn-
ingin er fyrir fjórum mánuðum síð-
an! Eg skil ekki!”
Hann sagði ekkert, horfði aðeins
á hana. Sársauki — já, áreiðanlega
hafði þar verið sársauki — í sálu
hans. Alt f einu sklidi hún. Hún
rak upp lágt hljóð. !
neitt arðvænlegt fyrirtæki, eða
ekki neitt það, er gat gefið af sér
fljóta vexti. Hann sýndi henni spari
bankabókina á hverjum mánuði.
Þegar upphæðin 1 henni var orðin
nógu há, var ætíð dregin út upp-
hæð fyrir verðbréf, áreiðanleg og
viss, err'vextir af þeim aðeins sann-
gjarnir. Hann sýndi henni þau líka
æfinlega, áður en hann fór með þau
í öryggisskáp, til þess að fá pau
nafni, nemandi við Northiúestern
háskólann, segist hafa brotist um
í 25 mínútur í faðmi hins ásakaða
kossaþjófs.
Miss Florence Knowles segir, að,
þó að séra Kline hafi sagt, að koss-
arnir væru heilagir, þá hafi hann
aldrei boðist tii að kyssa einn ein-
asta karlmann í söfnuðinum, en sér
hafi fundist, að ef kossar séra Klin-
es væru heilagir, þá þyrftu karl-
mennirnir þeirra með ekki síður en
kvenfólkið. En eftir að hún hafði
rekið hann frá sér fyrir að kyssa
sig, þá hafi hann rægt sig úr pré-
dikunarstólnum.
Dóttir séra Klines segir að faðir
sinn hvorki játi né beri á móti þbss-
um ákærum.
x.
WEVELCAFE
Ef þú ert hungraður, þá komdu
inn á Wevel Café og fáðu þér að
borða. Máltíðir seldar á öllum
tímum dags. Gott Íslenzkt kaffi
ávalt á boðistólr.m- Svaladrykkir,
tóbak og allskonar sæt>
vindlar,
lndi.
Mrs. T. JACOBS.
--------RJOMI-------------------
HeiSvirt nafn er bezta ábyrgðin
yðar fynr heiðarlegum viðskift-
um, — það er ástæðan til þess,
að þér megið búast við öllum
mögulegum ágóða af rjómásend-
ingum yðar — og með óbrigjð-
ulli stundvísi frá
CITY DAIRY, Ltd.
WINNIPEG.
James M. Carruthers James W. HiIIhouse
forseti ,og ráðsmaður. fjármálaritari.
SPYRJIÐ MANNINN SEM SENDIR OSS.