Heimskringla - 08.08.1923, Side 2

2. BLAÐSÍÐA.
HEIMSKRINGLA
WINNIPEG, 8. ÁGÚST, 1923.
Islendingadagskvæði á Gimli 2. ág. 1923
Minni Vestur-Islendinga.
Drottinn þurfti salt í sjó,
sá og vissi hvað það gilti;
ekkert hann til einkis bjó,
aldrei neina plötu sló,
alt sem lifði leið og dó,
lögmál hans að nokkru fylti.
Það er gott að geta sótt
glóð í leiði feðra sinna.
þegar kuldinn kyrkir þrótt,
koldimm ríkir vetrarnótt;
sælt að geta sofnað rótt
syfjaður í rúmi hinna.
Samt er betra bróðir kær,
blysin sín að kveikja sjálfur.
Flest er það sem framtíð nær,
fætt í dag en ekki í gær;
sá sem annars afla fær,
aldrei verður nema hálfur.
Vestur-íslenzkt þrek og þor
þrautir vann, — sem áttu feður —
Deyfð og framsókn vitja vor;
— vinna hlýtur önnur hvor. —
Látum okkar eigin spor
aldir geyma — hvað sem skeður.
Eins og dropi að sökkva í sjó
sýnist vera höfuð þrautin
broti, sem að sínu bjó,
cjálfstætt bæði lifði og dó. —
Enn við gætum eflaust þó
orðið salt í þjóðargrautinn.
Sig. Júl. Jóhannesson.
Minni Canada.
í ljóði smáu á tungu tigna landsins
Úr töfrablámans himinvíðu firð,
Þér heilsar rödd frá brimi sævar sandsins.
1 söng og óði gegnum djúpsins kyrð,
Þér heilsar rödd frá heimi söngs og sagna,
Sál vors lands í gegnum tímans flug
Skal tengjast þér og máttaröfl þín magna
Við megineld er skapar þrótt og dug.
Vér kyntumst þér, sem sveinn og ungur svanni
Und sól og morgni tengja hug og mund,
' Þú gafst oss fríða rós úr þínum i;anni,
Þinn röðull vermdi æ vorn blómalund,
i Þótt fléttist sorgum sumardagsins litur
Og sól og myrkur skiftist um vorn hag
Vort land þú sért unz sól á víði situr
Hins síðsta dags, frá fyrsta landnámsdag.
Með sigurbros í faðmi forlaganna
Þig fjötrar aldrei nokkur mannleg hönd
Því þú ert rík í frelsi frumskóganna,
Átt frið og kyrð við sævardjúpsins rönd,
Já, rík þú ert, þér gull í æðum glitrar
Sem geisli á leið hins villulúna manns,
Og rík þú sért er tónn þíns hjarta titrar,
Sem tárhrein dögg á gróðri kærleikans.
, Ó, Canada, heyr kveðju Islands barna
Með kærri þökk vér minnumst þín í dag,
Sé ást til þín vort ljós og leiðarstjarna
Á lífsins braut, til sigurs þínum hag.
Sé ást til þín, sá eldur sem að brennur
Á arni þeim er fram á veginn skín,
Á meðan blóð í aldaæðum rennur
Islendingar skulu minnast þín.
S. E. Björnson.
Minni landnemanna
íslenzku.
(Ræða flutt 2. ágúst 1923)
af Jósep Thorsyni.
I mönnum bjó, ér yfir gáfu eignir í
Noregi eftir oru.'tuna í Hafursfirði
heldur en að búa við þá kosti, er
þeim voru ógeðfeldir, kom mönn-
um síðar til að yflrgefa ísland með
hinum ógleymanlegu endurminn-
ingum sínum þar, og leita gæfunn-
ar fyrir sig og böm sín annarsstað-
ar. Saga íslenzks landnáms í
Canada, er saga sanns hetjuskapar
og hugrekkis langt fram yfir það er
eg get með orðum lýst. Þið, frum-
inn að mæla fyrir minni íslenzku- j jlerjar Jandnámsins, þekkið þá sögu
landnemanna vestan hafs, var eg j)Ví ,hún er sagan af ykkur sjálfum,
lengi í efa um hvort eg ætti að i en mörgum af ykkur, ungménnun-
gera það og þiggja heiðurinn sem , um' sem hér eru, er liún. ekki kunn.
, T , ... Það er saga sem við ættum ekki að
mér var með því syndur. Lagu til | 6
Herra forseti!
endur!
Háttvirtu tilheyr-
Þegar eg var fyrir nokkru beð-
l>ess tvær ástæður. í fyrsta lagi
gleyma og minnir okkur á það, er
erfiðleika ber að höndum, að for-
eru nú í dag rétt 10 ár síðan að eg j okkar landnámsmennimir
hélt mína fyrstu — og eg mættý horfðust í augu við meiri erfiðleika
segja einu — ræðu á íslenzku. Og og sigruðu þá. Með ykkar leyfi,
síðan hefi eg sjaldan talað hana. '• langar mig því til, að gefa hér stutt
. . , . . ii- yfirlit yfir fyrri árin af 50 ára land-
Þekking mín a henni var ekki | * J J
—jafnvel þegar bezt lét— eins mik-
námi íslendinga í Canada.
i
Það mun fyrst hafa verið farið
il og hún hefði átt að vera. Það , , ,_á
að hugsa og tala um utflutning frá
verð eg að játa, þó eg geri það ls]andi um árifi j870. Viðskifta-
ckki kinnroðalaust. Að öðru leiti ^ástandið var þá slæmt heima og
fann eg til þess, að eg var ekki fær stjómmála ástandið ýmsra átta og
um að gera þessu efni þau skil, er óráðið. Framtíðin virtist ekki
það verðskuldaði. Mér fanst, að glæsileg á íslandi. En útflutnmg-
, , ... , , ..„ , . x ur byrjaði þó ekki að ráði fyrri en
það ætti að vera falið færari ræðu- J . . , ,
árið 1872, því enginn vissi hvert
manni, en eg er. En eg lét þó að
halda skyldi. Ymsa fýsti að fara til
lokum tilleiðast, að færast þetta í grazijíu • aóra til Bandaríkjanna og
fang. Þó eg sé minna við íslenzk- nokkra til Canada. Árið 1872 fóru
an félagsskap riðinn, en eg stund- fáeinir menn frá íslandi til Mil-
um kysi, og tilheyri ekki kirkjum, waukee í Wisconsinfylki i Banda-
rikjunum. Alls voru það unr 15
manns. Það var samt ekki fyr en
árið á eftir, 1873, fyrir réttum 50
árum síðan, að veruleg hreyfing
komst á innflutning hingað tii
lands.
Fjórða ágúst, það ár, héldu 165
manns af stað frá íslandi til Ame-
ríku. Þeir komu tll Quebec 25. á-
gúst, Ekki er neinna sénstakra
æfintýra getið í sambandi við þá
sjóferð. 50 þessara manna fóru til
íslenzku bygðarinnar í Milvvaukee
en hinir til Rosseau í Muskoka
Lake héraðinu í Ontario, hafðí
stjórnin sett það landsvæði til síðu
fyrir þá. Þetta var fyrsta land-
nám íslendinga 1 Canada. Við harð-
rétti og erfiðleika áttu þeir að búa
fyrsta veturinn í þessu ókunna
landi. Nokkrir tóku sér heimilis-
réttar lönd. Aðrir leituðu atvinnu
í Toronto. Flestir fengu þeir
vinnu við járnbrautarlangningu, en
nokkrir við sögunannilnu þar í
grendinni.
Bjálka-liú-' reistu þeir sér áður
en veturinn reið í hlað. Vinnu var
erfitt að fá og laun voru lá. Einir
$16 um mánuðinn fyrir erfiðustu
vinnu, sem hægt var að hugsa sér
eða öðrum félögum, sem þið hald-
ið uppi þá samt býr eitthvað innra
fyrir hjá mér, sem veldur því, að
mér finst eg enn vera einn af ykk-
ur, og mér lék mikill hugur á, að
reyna að taka að inínu leyti þátt
með ykkur í 50 ára hátíðahaldi
fyrstu íslenzku landnemanna í
Canada, og að gera það, sem mér
bar í að heiðra minningu þeirra;
minningu landnemanna sem gengu
hugrekkir á hólm við óteljandi
þrautir og harðrétti til þess, að
greiða okkur, börnunum þeirra,
leiðina að hinum miklu tækifær-
um, sem okkur hafa síðan staðið
hér opin og standa enn.
Það er vegna þessa, heiðruðu til-
heyrendur, sem eg af einlægni kem
fram fyrir ykkur — þrátt fyrir van-
kunnáttu mina á íslenzkri tunigu og
vankvæði á að birta hæfilega til-
finningar mínar — og bið ykkur að
sína mér langlundar-géð og þolin-
mæði; hjarta mitt er í og með í þvf,
er eg hefi hugsað mér að segja.
Fyrir 10 árum, talaði eg á Gimli
urn íslenzkt þjóðerni og íslenzka
þjóðemistilfinningu. í dag langaði
mig til að tala frekar urn það efni
því að sami andinn og hjá þeim
Matvara var dýr og af skornum
skam'd Margir létj hugfal'asl þá
um veturinn Qg fiuttu til Mil-
waukee. Veturinn leið samt. 1
oktober næsta ár eða 1874, kom
annar hópur frá íslandi. Flestir
fóru þeir til Kinnmount. sem er 102
mílur írá Toront ). N< kkrir fóru til
Milwaukee. Atvinnuleysi var til
finnanlegt á báðum þessum stöð-
um, og veturinn sem þá fór í hönd
var hræðilega erfiður fyrir þessa
menn. Að Kinnmount var nokk-
ur vinna við járnbrautalagningu. 1
bygðinni, sem þar átti að heita
voru fjórir kofar alls; 2 þeirra voru
70 fet á lengd og 20 á breidd, en
hinir tveir 35 og 20 fet að stærð. í
þessum kofum höfðust nálega all-
ir íbúar bygðarinnar við. Vinnu-
launin voru 90 eents á dag við
ströngustu erfiðisvinnu meðan
hana var að hafa, en fyrir hana tók
alveg lengi úr vetrinum. Mörg
börn dóu þá aðallega vegna kulda
og ónógrar aðbúðar og jafnvel
fæðuskorts. Það var augljóst, að
hérað þetta var ekki hæft til áð
byggjast. Landið var einn karga-
skógur og erfitt að hreinsa og yrkja
fyrlr menn sem engin verkfæri
höfðu, enga skepnu og því síður
peninga til þess að borga með fyr-
ir slíka vinnu. Hraus þá mörgum
hugur við að eiga að dvelja þarna
til langframa. Fóru nokkrir til
NovaiScotia, sem héldu að ástandið
væri betra þar. Og hvað sem því
leið, voru þeir þó nær sjónum, og
þess vegna nær Islandi. En á-
standið var þá jafnvel enn verra
þar og flestir af þeim er þangað
fóru, voru innan fárra ára horfnir
þaðan aftur.
Vorið 1875 barst landnemunum í
Hinnmount sú fregn, að ákjósan-
legtir staður væri fyrir innflytjend-
ur í Manitoba, á vesturströnd
Winnipeg-vatns, og var ákveðið í
Kinnmount, að senda tvo menn,
Sigtrygg .Jónasson og Einar Jónas-
son til að skoða þetta land og
skýra frá hvernig högum væri þar
háttað. Þessir tveir menn fóru
frá Kinnmount 2. júlí 1875 yfir St.
Paul, Duluth og eftir Rauðánni til
Winnipeg. Þeir komu til Winni-
peg 16. júlí 1875. Vorn þeir fyrstu
íslendingarnir er fæti stigu hér nið-
ur. Ástandið í Winnipeg var þá
framúrskarandi slæmt. Aðeins fá
hundruð manna áttu þar þá
heima. Jármbrautir voru hér þá
engar og akvegir eða brautir held-
ur ekki neinar að ráði. Engisprett-
ur höfðu nokkur ár ætt hér eins
og logi yfir akur og landið var i
flagi. Þessir tveir bústaða-leitend-
ur, ásarnt tveimur mönnum er í för-
ina slógust frá Dulúth, fóru upp
eítir Rauðánni og tóku iand þar
sem nú heitir á Gimli. Hér var
stórvatn, fult af margskonar fiski.
Og hér var land gott meðfram
strönd Vatnsins og ekki nærri eims
skógþungt og f Muskoka héraðinu.
Engi var og hér og þar milli skóg-
arbeltanna. Var þá ákveðið að
gera þetta að framtíðar heimili ís-
lendinga f hinum Nýja heimi.
Landnemarnir í Kinnmout gerðu
það með sér, að flytja allir saman
til þessa nýja bústaðar. Þeir sem
í Rosseau höfðu verið voru komnir
til Kinnmount og slógust f förina
með þeim.
Seint um haustið 1875 lagði svo
hópurin af stað til Nýja fslands.
Stjórnin borgaði ferð þeirra og kom
það fiér vel, því flestir voru pen-
ingalausir. Peningar þeir, er þeir
höfðu komist yfir, voru fyrir löngu
uppgengnir. Bjálkakofana sína og
aðrar umbætur er þeir höfðu gert
urðu þelr að yfirgefa og annars alt,
sem í bráð var hægt að komast af
án. Alls komu um 250 manns
hi.ngað í einum hóp, frá Ontario.
Urðu þeir að fara til Duluth, því
járnbraut var þá engin komin til
Winnipeg. í Duluth bættust tals-
vert margir í hópinn frá Milwaukee.
f Fisher’s Landing við Rauðána,
stígu þeir á skip og fóru til Winni-
peg. Voru þeir þangað komnir
um miðjan oktober. Þeir, sem sáu
Winnipeg þá og sjá hana aftur nú,
hafa sannarlega séð miklar breyt-
. ingar.
Það hafði verið ákveðið, að senda
3 menn snemma sumars út í þetta
nýja hérað til þess að heyja fyrir
nokkrum kúm, er ráð var gert fyrir,;
að landnemunum væru sendar, en
það kom þá upp úr hafinu, er hóp-
urinn kom til Winnipeg, að hey-
skapurinn hafði farist fyrir. Það
var því lítil von um að hafa nokkra
mjólk veturinn þann. Hvað átti
nú tfl bragðs að taka'? Það var
liðið á árið og vetur í aðsigi. Eng-
inn vegur var til að vera í Winmi-1
peg; þar var enga vinnu að fá, og
engin lífsbjörg. í þessu nýja hér-
aði var þó hægt að ná sér i fisk úr
vatninu og veiða kanínur í skóg--
unum. En að halda út í þá óbygð
án þess að hafa skýli yfir höfuð sér,
A’ar ])ó ekkert fagnaðarefni. En svo
óbilandi og djarft var fólk þetta, að
enginn hætta eða þraut var svo stór
á leiðinni, að því ofbiði hún. Og í
lok október mánaðar ákvað það að
halda ferðinni áfram til þessa fyrir-
hugaða bústaðar hvað sem fyrir
kæmi.
Fólk þetta flutti farangur sinn
út á flatibotna galopna báta, og ýtti
úr vör út á Rauðána, þaðan sem
Notre Dante strætið liggur niður
að ánni. Bátana bar stórslysalaust
alla leið út að Winnipeg-vatni. Þar
vildi svo vel til, að þeir mættu gufu
skipi, sem Hudsons Bay félagið átti,
og togaði það bátana alla leið til
hins nýja bústaðar þeirra. — Þcir
nefndu hann Gimli. En í sannleika
var það ekki nein himnasæla, sem
landnemarnir lentu þama í. Dag-
inn eftir að þangað kom snjóaði
með hörku frosti. Vetur var i garð
genginn. Þarna voru nú landncm-
arnir staddir í ókunnu landi, með
vetur veifandi feiknstöfum yfir sér,
skjóllausir og sama sem vistalausir.
Bjálkakofum varð tafarlaust að
koma upp. En það var heldur eng-
jnn leikur. Hvorki voru hestar né
uxar til að draga trén á að sér, svo
á þróttinn í arminum varð að
treysta til þess. Fiskveiði var treg
það ár. Vetúrinn varð landnem-
unum hörmungar-vetur. Matvara
Var dýr og erfitt með alla aðdrætti |
vegna vegaleysis. Jvartöflur voru 90
cents mælirin, baunir 7 cents pund-
ið og hveitimjöl eins hátt og 7c
pundið. Meira en einn þriðji land-
nemanna dóu þenna vetur úr skyr-
bjúg og öðrum sjúkdómum, sem
stöfuðu af óhollri og knappri fæðu.
Börn dóu af ófullkomnum aðbún-
aði og mjólkur skorti. T. d. misti
ein fjölskylda 7 börn af 9. Hún var
f sannleika geigvænleg-fyrsta við-
kynning landnemanna af þessu
“Nýja íslandi” þeirra. En andinn
lifði enn fleygur og fæA Um vorið
hljóp stjórnin undir bagga. Keypti
20 kýr, sem farið var með norður og
skift milli frumbyggjanna. Stund-
um urðu 3 til 4 fjölskyldur um eina
og sömu kúna. Þetta var ekki
mikil hjálp, en þó betri en ekkert.
Og svo fór sumarið í hönd, Nýjar
vonir og nýtt þrek glæddist í
brjóstum manna. En þessum vetri
gleyma þeir aldrei, sem þarna voru
Harðréttið og þjáningarnar, fá-
tæktin, sjúkdómarnir og dauðsföll-
in, sem þetta fólk þoldi munu æ-
tíð lifa í annálum Nýja íslands.
Sumarið 1876, komu yfir 1200
manns frá íslandi. Nokkrir af
I þeim urðu eftir í AVinnipeg, en
ineiri hlutinn fór til Nýja Islarids.
Bygðin færðist sundur og stækk-
aði á vesturströnd Winnipeg-vatns
j frá Boundary Creek, sem kallað er,
til íslendinga-fljóts og út til Mikl-
I eyjar. Allir komu þangað sömu
leiðina og áður frá Winnipeg, í-opn-
um, flatbotnuðum bátum, niður
Rauðána, því flutningstæki ])ang-
að voru engin önnur í l>á daga. En
saga raunanna og erfiðleikanna var
j ekki öll enn skráð. , Næsta vetur
gerði bóluveikin vart við sig.
Gaumur var henni lítill gefinn í
fyrstu, vegna þess, að menn þektu
hana ekki. En það gaf henni tæki-
færi til að breiðast út, svo að erf-
itt varð að stemma stigu hennar.
Varð ])á að einangra alla bygðina,
þar til í júlí árið 1877. Þann vetuj
dóu yfir 100 manns úr bólusótt.
Einni-g dóu þá nokkrir úr skyrbjúg
og annari sýíci, því enn var hart
um matbjörg; uppskeran var rýr
sumarið áður vegna þess, að jörð-
in var ekki eins undirbúin og vera
þurfti fyir akuryrkju. Þann vetur
veitti stjórnin nokkra hjálp. Þrátt
fyrir bólusóttina, var annar vetur
landnemanna þarna ekki eins geig-
! vænlegur og sá fyrsti. Sumarið
1877 glæddist aftur vonar netsti
hjá bygðarmönnum, og næsti vetur
leið stórslysalaust. Skógur hafði
taJsvert verið ruddur af iöndum og
með meiri rækt lagðri við akra, fór
uppskéran batnandi. Fiskveiði var
einnig skárri en áður og margt bar
nú vott betri daga. Sumurin 1878
og 1879 voru aftur votviðrasöm;
hey hirtust illa og uppskera var lé-
leg. Dófnaði þá yfir mönnum og
héldu ýmsir að þetta Nýja Island
yrði aldrei lífvænlegur manna bú-
staður. Árið 1878 fóru margÍT úr
Nýja íslandi og settust að í Norður
Dakota, í grend við Pembina, Moun-
tain og Cavalier. Árið 1880 komu
flóðin miklu. Flæddi þá yfir bakka
Winnipeg-vatns og votu þeir í kafi
alt sumarið. Undir haust steig þó
flóðið ennþá hærra og flæddu þá
út hey-stakkar og hús nærri vatn-
inu. Fimm ár höfðu nú landnem-
árnir verið þarna og ekkert úr bít-
um borið utan erfiðleika og óhöpp
í ríkum mæli. Hugrekkið og þrek-
ið var nú rétt að segja komið að
fullkeyptu. Margir fluttu úr Nýja
íslandi til Winnipeg. Árið 1881
byrjaði einnig flutningur til Argyle
bygðarinnar, í nánd við Glenboro.
En innflytjendur frá íslandi héldu
áfram að koma á hverju ári frá
1883 til 1900, frá íslandi, sem mik-
ill hluti af fór til Nýja-lslands.
Bygðin þar tók að blómgast.
Hugrekkið og þrautsegjan sem ein-
kent hefir íslendinginn frá önd-
verðu, bar landnemann hér gegnum
5 ára þrötlaust stríð og baráttu.
Framundan sá hann bjartari og feg-
urri daga, ef til vill fyrir sjálfan
sig að njóta, .en í öllu falli fyrir
börnin sín. Og órin sem nú runnu
upp, færðu honum hvert af öðru
uppskeruna, sem hann hafði sáð til
og ótal tækifæri biðu barnanna
hans. — Þetta er sagan, sem eg
vildi segja ykkur frá.
1 öllum bréfum, sem hinir fyrstu
landn«xnar skrifuðu héðan heim til
íslands, varð eins mjög vart, þess
sem sé, að þá fýsti að stofna nýtt,
eða annað Island í Ameríku, þar
sem allir íslendingar hér gætu búið
saman á, og út af fyrir sig. Þeim
tjó ])á ekki í huga, að taka þátt 1
myndun þessa nýja lands, eða
myndun nýs, eanadisks þjóðemi?.
Bygð þeirra hér átti að vera hKui
af fslaridi, og þeir ætluðu að halda
áfram ennþá að vera Islendingar
að öllu leyti, og halda tungu sinni
og venjum óbreyttum. Með þetta
fyrir augum komu þeir á fót prent-
smiðju og blaði á Gimli árið 1877,
kirkjur voru og stofnaðar og skól-
ar. En þessu æskta takmarki sínu,
var ómögulegt fyrir þá að ná. Það
er ekki í eðli norrænna manna að
halda sig út úr. Sagan hefir hér
endurtekið sig og orðið^hin sama
og á Frakklandi og Englandi forð-
um. Norrænu-hetjurnar sem óðu
inn á Frakkland og England, ui$u
hluti af þjóð þeirri, er bygði löndin
sem þeir unnu, og sá hlutinn sem
þrek og staðfestu gaf henni. Það
liafa afkomendur þeirra, íslenzku
landnemarnir gert í Canada. Þeir
hafa sjálfir sýnt, ».ð þeir cru af ó-
sviknum norrænum stofni komnir.
Nýja-ísland gat ekki háldið f þá.
Þeir æsktu víðara verksviðs, meiri
tækifæ.-a. Hin sama úfcþrá er rak
þá til <tð yfirgefa lsland, koin þeim
einnig til að yfirgefa Nýja-
ísland og að dreifast suður
og vestur um alt þetta meg-
inland. Þeir eru nú um alt Cana-
da, .Selkirk, Winnipeg, Morden,
Glenboro. Lundur, Siglunes, Lang-
nit!i, Winnipeg.u.fs, Saskntcbew, v
'-' 't B";;-;i Cc< n bia, eig’’ .>iV .-
en um alt Nýja Island. Velfarn-
an og lán hefir hvefvetna verið
förunautur þeirra. Þeii eru nú
ekki frama.’ li nitnn i framandi
landi. Hugmyud þeirra að lifa út
af fyrir sig, hefir ekki hepnast.
Þeir eru ekki lengur eingöngu fs-
lendingar og hafa hvnrgi einangr-
að sig. Hvar sem er í Vestur-
Canada hittirðu þá nú og þar taka
þeir fullkominn þótt í öllu er þjóð-
félagið hér áhrærir; eru sér fram
um að njóta að sýnu leyti hlunn-
irdanna sem landið býður borpur-
nm sínum og jafn reiðubúr.ir, að
taka sinn hluta af byrði þess sér á
herðar. Þeir hafa átt láni að
fagna langt fram yfir öhöpp sín.
Margir hafa efnalega orðið velmeg-
andi. í hverri bygð, cru ríkmann-
leg bóndabýli og ábatasamar verzl-
snir reknar sem fslendingar eiga.
Fáir þeirra eru blásnauðir og engir
hygg eg ólæsir eða skifandi, Þetta
nýja land hefir að lokum- maklega
gefið þeim rífleg laun sem unnið
hafa að hag þess, og fúsu guði með
hugrekki og þrautsegju.
En þótt íslendingar nafi þegið
mikið, hafa þeir einn'g gefið mik-
ið. Canada er auðugra og betra
land fyrir komu þeirra. Iivert sem
litið er, gefur að líta afkoinendur
þeirra í ábyrgðar miklum stöðum.
íslendingar taka að fullu l>átt í
hérlendu þjóðlífi. Námsmenn þeirra
liafa áunnið sér heiður við háskól-
ana fyrir hæfileika sakir. Kaup-
sýslumenn hafa þeir reynst góðir í
hvaða grein sem vera skal. Kenn-
arar hafa þeir liprir talist. Og lög-
fræðinga og lækna eiga fslending-
ar, sem annarþjóða stéttarbræðrum
sínuin standa ef til vill framar.
Löggjafar eru þeir einnig. Og land-
könnuði, rithöfunda og guðfræð-
inga eiga þerr í sínum hópi, sem al-
þektir eru. Þið landnámsmenn og
afkomendur ykkar, hafið tekið ykk-
ur varanlega bólfestu í þessu nýja
/landi, sein þið hjólpuðu manna
bezt til að byggja. Og börn ykk-
ar hafa úthelt blóði síriu og fórn-
að lífi til varnar þessu nýja landi
ykkar og okkar. Hver skyldi hafa
gert sér hugmynd um það fyrir finir
tíu árum, þegar þið fyrst komuð
til Canada, að innan fárra ára yrðu
yfir 1000 af börnum ykkar á leiðinni
frá Canada, sem hermenn, til þess
að iberjast á orustuvellinum á
Frakklandi og Flandern til varnar
þessu nýja landi. Og yfir 125 af
þeim hvíla nú þar og koma aldrei
til baka. Hinn sama fórnfærslu
anda og þið hafið sínt, landnem-
arnir, hafið þið lótið börnum ykkar
í arf. Þau hafa einnig sýnt það.
Eg vildi að þið læsuð saman sögu